_απρόσμενα

όταν τα λόγια πια δεν αρκούν,

θα'χεις για παρέα το φως

λεπτό, δροσερό κι αθέατο

  Διάγνωση: καρκίνος. Και ξαφνικά βρίσκεσαι μόνη σου σ'ένα δωμάτιο σκοτεινό. Ξαπλωμένη. Θες να κλάψεις. Μα τα δάκρυα δε μπορούν να ξεφύγουν απ'την άρνησή σου. Προσπαθείς με τη λογική. Να σκεφτείς, να βάλεις τα πράγματα κάτω. Να ορίσεις ανθρώπους, στιγμές, λέξεις, σκέψεις, αισθήματα. Μα αδύνατο. Αδύνατο. 

  Ώσπου αφήνεσαι. Τα δάκρυα ορμούν, σωστοί χείμαρροι απ'τη μοναξιά των ματιών σου. Κλαις, κλαις για ώρα. Τα χέρια σου σφιχταγκαλιάζουν το πονεμένο σου κορμί. Σηκώνεσαι. Με αργά βήματα φτάνεις ως την μπαλκονόπορτα. Ανοίγεις την πόρτα. Το καλοκαιρινό αεράκι σε τυλίγει μες στη σιωπή. Σηκώνεις τα μάτια σου ψηλά. Το βλέμμα σου συναντιέται με τ'άπειρα αστέρια. 

  Χωρίς να το καταλάβεις, μια φωνούλα μέσα σου αρχίζει να ψελλίζει μια προσευχή. Άθελά σου αρχίζεις να μετέχεις και συ. Έλα, αν υπάρχεις, στη ζωή μου. Μ'ακούς, Θεέ μου; Ή μιλάω στο πουθενά; Αν υπάρχεις, έλα. 

 Και κλείνεις τα μάτια. Και, μέσα στη σιωπή της μεγαλούπολης, γεύεσαι μια θάλασσα γαλήνης. Και μέσα απ'τη γαλήνη χιλιάδες αστέρια ξεκολλούν απ'τον ουρανό. Και μαζί τους άλλες τόσες ομπρέλες χορεύουν στο ταξίδι του ανέμου. Και συ; Δε ξέρεις τι και πώς και γιατί. Η καρδιά σου γεύεται μυστικά κι η μοναξιά σβήνει απρόσμενα όπως ήρθε. Κάτι μέσα σου πια σε πλημμυρίζει ελπίδα. 

απ'την αληθινή ιστορία της Βασιλικής

...για μια ιστορία

αnd I watched as the bone dust hung in the sky
like a dim flock of endless prayers

  Θα'θελα να γράψω μια ιστορία για τη ζωή. Για τις στιγμές που περνούν και κυλούν ανύποπτες και κανείς δεν τους δίνει σημασία. Για ένα φεγγάρι, μια βάρκα, έναν ήλιο. Μια ιστορία έρωτα κι αγάπης που ο χρόνος της έδωσε αδιόρατα σχήματα πόνου και χαράς. Που τη στόλισε με δάκρυα κι ελπίδα. Ατέλειωτη σαν θάλασσα, σαν διάφανη γαλάζια αγκαλιά.

  Θα'θελα να γράψω μια ιστορία που να εντυπωσιάσει τα χέρια μου καθώς θα τη γράφουν. Και το μυαλό μου καθώς θ'ανεβαίνει στο τραίνο της καρδιάς έτοιμο να χαθεί σ'άγνωστους προορισμούς. Θα'θελα να τη γράφω ακούγοντας τη στοιβαρή μουσική απ'τις ράγες κοιτώντας πού και πού έξω απ'το παράθυρο χωρίς να σκέφτομαι, χωρίς να με νοιάζει τίποτα. 

  Θα το'θελα τόσο πολύ. Μια μονάχα ιστορία. Μια αέναη κίνηση ισορροπίας ανάμεσα στο γλυκό άπειρο και στη χειροπιαστή πραγματικότητα. Ανάμεσα στ'αστέρια της νύχτας και το σιωπηλό γλυκοχάραμα της μέρας. Κάπου ανάμεσα στις αναπνοές που παίρνουμε και το σμάρι των ευλογημένων στιγμών που βρίσκονται εκεί. 

υγ: Οι δύο στίχοι στην αρχή είναι lyrics απ'το τραγούδι Big Light του συγκροτήματος Houses

Γιατί σαν το φως Του άλλο δεν έχει.

καὶ μετὰ τὸ πῦρ, φωνὴ αὔρας λεπτῆς.

Κἀκεῖ Κύριος

Κι είναι κι εκείνες οι στιγμές που λες "πάει πια, δεν αντέχω άλλο". Κι έρχεται τότε η βροχή. Και ξεπλένει τις θάλασσες των ματιών σου. Κάτι γίνεται τότε και, την τελευταία στιγμή, η άβυσσος μέσα σου χάνεται μονομιάς. 

  Ένα γλυκό αεράκι έρχεται σιωπηλά μ'ελπίδα να γεμίσει το κενό στα πνευμόνια σου. Αύρα ολόδροση, μαγευτική, γεμάτη φως κι Αγάπη. Και γαληνεύεις. Και νιώθεις την ψυχούλα σου έτοιμη να σπάσει απ'τη χαρά. Έρχεται έτσι στα ξαφνικά. Για μια στιγμή. Και μπορείς κι αντέχεις μετά για χίλιες κι ακόμα χίλιες στιγμές. 

  Κι ουρανός ξανά βρίσκει στην καρδιά σου το νόημά του. Γίνονται μετά οι πόνοι φτερουγίσματα και τα δάκρυα αγκαλιές. Και μέσα σου είσαι πια σίγουρος. Οι εμπειρίες πια ζωγραφίστηκαν με χρώματα μοναδικά. Γιατί σαν το φως Του άλλο δεν έχει. 

  

άτιτλο

μ'ακούς; Η αγάπη, τα όνειρα, η αστροφεγγιά
είναι όλα λέξεις απ'το ίδιο αλφάβητο:
αυτό της καρδιάς

Ξέρεις, το "για πάντα" εύκολα θολώνει αν αψήφιστα τ'ονειρευτείς.
Είναι κι αυτές οι φορές που γυρνάς σπίτι σου κουρασμένος
Και μακρυά απ'όποιο άλλο ήχο
Αφήνεσαι να ταξιδεύεις στις αναμνήσεις της βροχής
Ή στων ανέμων τη λησμονιά.

Μ'ένα φτερούγισμα ή μ'ένα σμάρι συντρίμμια
οι ουρανοί μεθούν από ζωή.

Ξέρεις, είναι που η αλμύρα σπάνια αφήνει ανέπαφα τα καράβια.
Είναι κι αυτές οι επιστροφές στο λιμάνι, ξενυχτισμένος
Κι η σιωπή είναι για σένα φως
Αφήνεσαι στο αόρατο λίκνισμά της
Γεμάτος από ιώδιο κι αλάτι κι ευχές.

Μ'ένα ακούσιο ανοιγόκλεισμα των ματιών, με μια ανάσα
η Ιθάκη σου παρουσιάζεται λουσμένη φως.

Ξέρεις, είν'ανεξήγητη η γαλήνη της θάλασσας των ευχών.
Ίσως, τελικά, οι ευχές να είναι η Ιθάκη.
Ίσως, καρδιά και ταξίδι είναι η ίδια χούφτα Φως.

Να ταξιδεύει

Πάντα στο νου σου να'χεις

την Ιθάκη.

 Είναι κάτι γκρεμισμένοι ουρανοί που λες πως έλειψαν απ'τη ζωή σου. Είναι κάτι πλανήτες που λες πως θα'θελες να κατοικήσεις ακόμη κι αν ήσουν καράβι χωρίς νησιά. Κάτι λείπει, κάτι έρχεται, μα όλα σου θυμίζουν το μονοπάτι προς τον ουρανό. Κάπου στην άκρη της ανάσας σου αρχίζει να σχηματίζεται και πάλι εκείνο το -γεμάτο αστέρια- χέρι που έδειχνε ψηλά. Βγαίνεις στο μπαλκόνι. Κοιτάς το κόσμο να περπατάει, την κίνηση που πάντα δε χωρούσε στο πεντάγραμμο της καρδιάς σου.

  Είναι κάτι δέντρα που, ακόμη κι αν γεράσουν, δε σταματούνε τα ταξίδια. Ο γέρικος κορμός τους τα'χει αντέξει όλα. Αέρηδες και μανιασμένες καταιγίδες. Φωτιές και κρύα υπέμεινε. Τώρα πια οι ρίζες του γίνανε σκόνη. Μα το σκαρί επιμένει εκεί. Είναι που οι εμπειρίες το ατσάλωσαν. Του'δωσαν το χάδι της αλήθειας. Αφήνεται -να'το, εκεί- στο ιώδιο και στη σαγήνη της θάλασσας. Μένει εκεί να ταξιδεύει σε ακτές πιο μακρυά κι απ'του ορίζοντα την αυγή. Μέχρι να επιστρέψει αθόρυβα κι αόρατα πάλι πίσω στην αγκαλιά της μάνας γης. 

υγ: Το δίστιχο στην αρχή είναι απ'το πολύ γνωστό ποίημα του Καβάφη, "Ιθάκη".

Broadcasting from New York!

 Πολλές ευχαριστίες, γι'άλλη μια φορά, στην Καλλιόπη Κ. για τις υπέροχες φωτογραφίες!

Ξεκινάμε; Έρχομαι και γω μαζί σου.

Fare forward, travellers! not escaping from the past

Into different lives, or into any future;

You are not the same people who left that station

Or who will arrive at any terminus

While the narrowing rails slide together behind you

  Ν'απλώνεις ονειροπαγίδες παντού. Όπου μπορείς. Έτσι, θα μαζεύεις χαμόγελα, ζωντανά χρώματα, ουρανούς και μάτια καθαρά, λίγη μουσική, ένα θρόισμα, το φτερούγισμα των χελιδονιών.

  Να γυρίζεις την ομπρέλα σου ανάποδα όταν βρέχει Θεία Χάρη. Έτσι, το βλέμμα σου θα μεθάει ουρανό, οι φλέβες σου θα αναζωογονούνται κι η καρδιά σου θα 'χει γεμάτες με κουράγιο αποθήκες.

  Να μη τσιγκουνεύεσαι σαν χαμογελάς. Το χαμόγελο είναι ζωή, είναι δυναμική αγκαλιά κι ασπίδα προστασίας. Σκορπίζει απλόχερα ελπίδα και είναι άκρως κολλητικό! 

  Να μην αναβάλλεις να εύχεσαι. Το ξέρω ίσως σου φανεί κάπως. Μα, όταν προσεύχεσαι, συλλέγεις θεϊκά ουράνια τόξα στις αποσκευές σου. Κι όταν η απόγνωση θα σε τυλίγει, εκείνα θ'ανατέλλουν στο δρόμο σου.

  Κι αν ακόμα νιώθεις πως είσαι ανάξιος ή κατεστραμμένος ή δίχως ελπίδα, μην το βάζεις κάτω! Είσαι -αυτή την ώρα- μόνο ένα στιγμιότυπο. Είσαι κάτι που μπορεί πάντα να γίνεται πι'όμορφο. Και στιγμή τη στιγμή, ανάσα την ανάσα, έχεις την ελευθερία ν'αποφασίσεις να σηκωθείς. Ονειρέψου, περπάτα, εύχου, χαμογέλα, ζήσε. Σήμερα. Τώρα. Ξεκινάμε; Έρχομαι και γω μαζί σου.

υγ: Οι πέντε πρώτοι στίχοι σε πλάγια γραμματοσειρά είναι απόσπασμα απ'τα "τέσσερα κουαρτέτα" του T.S.Elliot 
υγ2: Να'σαι πάντα καλά.

Τον ατέλειωτο ουρανό

Μαγκιά δεν είναι να μιλάς για επαναστάσεις. 
Μαγκιά δεν είναι να απλώνεις αράδες-αράδες τα μανιφέστα σου.
Μαγκιά δεν είναι να είσαι ο διαφορετικός.

Μαγκιά είναι να έχεις τη δύναμη να βγεις πέρα και πάνω απ'τις λέξεις, τη βόλεψη και τα θέλω σου ώστε να μπορέσεις να σηκώσεις το βλέμμα σου ψηλά και ν'απολαύσεις τον ατέλειωτο ουρανό όπως Εκείνος τον έφτιαξε για μας.

Κάψε τη συνήθεια

(διάβαζα -ξανά- χτες το υπέροχο αυτό απόσπασμα και είπα να το μοιραστώ μαζί σου)

  Η καρδιά μας ζητά την αλήθεια. Όχι γιατί την άκουσε από κάποιον παπά ή την διάβασε σε κάποιο βιβλίο, αλλά γιατί ο ίδιος ο άνθρωπος προσωπικά θέλει να την γεύεται. Η Εκκλησία γι'αυτό υπάρχει: για να δίνει στον άνθρωπο τις δυνατότητες να μετέχει προσωπικά στις ενέργειες του Θεού, στην αγάπη του Θεού. Για να έχει ο άνθρωπος προσωπική σχέση με τον Θεό.

  Αυτό που πραγματικά είναι η αμαρτία μας, είναι ο εγκλωβισμός μας στα δεδομένα μας, στο βόλεμα που δημιουργούν τα δεδομένα μας, και στην απόρριψη μιας διαρκούς εσωτερικής αναζήτησης και ανησυχίας, να βρούμε αυτό που αλλοιώνει την καθημερινότητά μας. Να βρούμε αυτό που είναι αληθινό και νικά τον θάνατο.

  Η συνήθεια είναι αυτή που μας καταστρέφει. Κυρίως η θρησκευτική συνήθεια που έγινε επαγγελματική, θα λέγαμε, κατάσταση. 

υγ: απόσπασμα απ΄το βιβλίο του π.Βαρνάβα Γιάγκου "Αμαρτωλών Εκκλησία", εκδ. Αρχονταρίκι
υγ2: Να είσαι πάντα καλά! 

Χριστός ανέστη! Christ is risen!

Άπλωσε τα χέρια σου κι άγγιξε το φως. Το Φως.