μια απόπειρα ιστόρησης ενός αληθινού περιστατικού που, όμως, κατέληξε άδοξα σε σκόρπιες σκέψεις. Αμφιταλαντεύτηκα αρκετά ως προς το αν θα το ανέβαζα τελικά ολόκληρο το κείμενο ή όχι. Οπότε διάβασέ το με επιείκεια :)
Οι τελευταίες μέρες της άνοιξης είναι ιδιαίτερες για τον Νικόλα. Η δουλειά του, πιεστική απ'την αρχή του Οκτώβρη, αυτές τις μέρες του Μάη αρχίζει να χαλαρώνει. Έτσι, μπορεί να πάρει το αυτοκίνητό του και να πάει ως το μακρινό ακρωτήρι. Ένα μικρό κομμάτι γης που τολμά να απλώνεται μέσα στο βαθύ, αλμυρό γαλάζιο του πελάγους.
Τέλη Μαΐου λοιπόν. Κάποια μυρωμένη, ασυννέφιαστη και φωτεινή μέρα. Το μικρό άσπρο αυτοκίνητο ακολουθεί το φιδογυριστό δρόμο διπλής κατεύθυνσης που οδηγεί στο ακρωτήρι. Όμορφες στιγμές.
Παρόλο που το καλοκαίρι κοντεύει, ο δρόμος είναι μάλλον άδειος. Ο καφές έχει σχεδόν τελειώσει. Το ίδιο και η υπομονή του. Το πρόβλημα υγείας που τον ταλαιπωρούσε εδώ και μερικά χρόνια τώρα άρχιζε να του κλονίζει τα πιο ευαίσθητα δωμάτια της ψυχής του. Όσο δυνατός κι αν είσαι, υπάρχουν φορές που λυγίζεις.
Κι οι λογισμοί... Αχ, οι λογισμοί. Σκέψεις. Σκέψεις αόρατες, μα σκληρές σαν πέτρες και συμπαγείς σαν άγκυρες. Αν δεν ριχτείς με θάρρος στο αμέτρητο έλεος του Σταυρού του, τότε αυτοί μπορούν να σε πνίξουν αργά και βασανιστικά.
......
Είκοσι λεπτά μετά. Ο ήλιος σκόρπιζε απλόχερα το φως του παντού. Μα αυτό που πιο ολοκληρωτικά δεχόταν τις ταξιδιάρικες ηλιαχτίδες ήταν το πέλαγος. Πάνω στη θαλάσσια επιφάνεια χιλιάδες φωτεινές τελίτσες αναβόσβηναν, έρχονταν κι έφευγαν, σαν να εκρήγνυνται άπειρα πυροτεχνήματα στο νυχτερινό ουρανό.
Ο Νικόλας σκέφτηκε προς στιγμή να πάρει το κινητό του να φωτογραφίσει το υπέροχο τοπίο. Μα δίστασε. Δεν ήθελε να χάσει την ομορφιά των σιωπηλών στιγμών. Στιγμές... Τι λέξη κι αυτή! Κρύβεται μια ολόκληρη ζωή μέσα σ'αυτή τη λέξη. Ίσως και μια κίνηση της καρδιάς, μια κρυμμένη διάθεση για να βιωθεί στο έπακρο η ευτυχία.
Μα πώς να βιώσεις την ευτυχία όταν δε μπορείς να δεις πέρα απ'τον εαυτό σου; Χτίζουμε τείχη θαυμαστά γύρω μας, ασφαλίζουμε με βαριές μπάρες τις πόρτες της καρδιάς μας και εκεί μένουμε μόνοι, οχυρωμένοι στο ψηλό μας 'εγώ'. Γινόμαστε μονάδες, άτομα που ψάχνουμε για στιγμές μα δε ξέρουμε προς τα πού να τις αναζητήσουμε.
Πώς ν'αγαπήσει κανείς αν δε μάθει να θαυμάζει τη φύση, τ'αστέρια τ'ουρανού; Πώς να εκτιμήσεις την αξία και το εύρος της αγάπης αν προηγουμένως δεν αγαπήσεις τα ζωάκια, τα πουλάκια, τους ποταμούς;
Η αγάπη είναι ο αστερισμός των θεϊκών στιγμών που έχουν ως απαρχή το Σταυρό του Χριστού και γέφυρα το ακρωτήρι της δικιάς μας καρδιάς. Αν δεν ξεκινήσουμε απ'το γκρέμισμα των φόβων μας, των εγωισμών μας, πώς να ξεκινήσει η καρδιά για το σωστό ταξίδι;
Ψάχνουμε εναγωνίως για αγάπη, για όμορφες στιγμές μα ο κόσμος μας είναι γεμάτος από μίσος, αποτυχημένες σχέσεις και έρωτες λίγων ημερών. Είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε τα πάντα για να φτιάξουμε την τέλεια μάσκα και να κρυφτούμε αγχωτικά πίσω απ'αυτήν. Μα δεν τολμάμε να ρίξουμε φως στα σκοτάδια μέσα μας. Στους λογισμούς μας. Στα πάθη μας.
Αντί να ριχτούμε στην στοργική αγκαλιά του τόσο παρεξηγημένου Ιησού, κουκουλώνουμε τις πληγές μας λες κι έτσι θα γιατρευτούν. Μαζευόμαστε τρομαγμένοι στη μοναξιά μας. Καρδιές μαραζωμένες και διψασμένες.
Είμαστε τόσο γεμάτοι τρόπους επικοινωνίας, μα τόσο άδειοι από αληθινές στιγμές μοιρασιάς. Ενότητας. Αλληλεγγύης. Πόσο εύκολα χάνουν οι λέξεις το νόημά τους. Μήπως τελικά δε χρειαζόμαστε άλλες λογικές εξηγήσεις; Ίσως η μετάνοια να'ναι η λέξη-κλειδί. Μια λέξη που άλλη παρόμοια δεν έχει παρεξηγηθεί τόσο πολύ.
Μετάνοια είναι η λέξη που ξεκλειδώνει τα τείχη του 'εγώ' μας. Μετάνοια είναι οι μικρές, οι μικρούτσικες και σιωπηλές εκείνες στιγμές που μας στέλνουν απ'το πετραχήλι του πνευματικού στην αγκαλιά του Ιησού. Είναι η κίνηση η λυτρωτική που ανοίγει τα παράθυρα της ψυχής μας κι ανασαίνουμε και πάλι λεύτεροι! Γεμίζουν αέρα τα πνευμόνια της καρδιάς μας! Μπορούμε πια ν'αγαπάμε τα πάντα! Μετέχουμε του ποτηριού Του (θεία Κοινωνία) κι είμαστε πια σε ενότητα, σε σχέση, σε επικοινωνία με τους πάντες: ανθρώπους, ζώα, πουλιά, θάλασσες και βουνά!
Ζούμε πια ανανεωμένοι, καθαροί. Ενωμένοι με όλο τον κόσμο. Είμαστε γεμάτοι χαρά! Όπως ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ που ζούσε αυτή την κατάσταση της σχέσης με τα πάντα και με όποιον επικοινωνούσε, τον προσφωνούσε "χαρά μου"!!!! Χαρά μου!!! Το αντιλαμβάνεσαι αυτό;;;;
.......
