Η καλύτερη παρέα

Το βίντεο το ανακάλυψα μέσα απ'τον π.Χαράλαμπο Παπαδόπουλο. Στο βίντεο μπορείς να δεις τον π.Ανανία Κουστένη να μιλά για την μετάνοια. Για τον Χριστό. Για την παρουσία Του, για την αγάπη Του. Για την παρέα Του. 

Καλή εβδομάδα, αδέρφια!

ουσία στη ζωή μας

Όσο πιο πολλά γράφω τόσο πιο πολύ συνειδητοποιώ ότι η ουσία δεν είναι στα ωραία λόγια, τα διατυπωμένα με περιγραφές και λέξεις όμορφες. 

Η ουσία έγκειται στο να βάλουμε σε μια τάξη τους λογισμούς μας. Να βάλουμε πρόγραμμα πνευματικό στη ζωή μας. Να κάνουμε μέρος της καθημερινότητάς μας την προσευχή. Να αγκαλιάσουμε τον Ιησού μ'όποιον τρόπο και με όποια ευκαιρία παρουσιάζεται στο τώρα μας.

Χρειαζόμαστε μετάνοια. Αληθινή κι όχι δάκρυα παροδικά και συναισθηματισμούς εγωιστικής φύσης. Έχουμε βαθιά ανάγκη από εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία. Χρειαζόμαστε την πνοή του Θεού και τη Χάρη Του στην καθημερινή μας αγωνιστικότητα.

Όλα τ'άλλα είναι ωραία, αλλά δευτερεύοντα....

Αν βάλουμε το Θεό στη ζωή μας, τότε ακόμη κι ένας απλός απογευματινός καφές στο σπίτι μας θα έχει, θα είναι αφορμή κι αιτία χαράς. Θα'ναι γλυκιά ψυχαγωγία, περιπέτεια όμορφη.

για τη διάκριση

Αν δεν έχεις την απαιτούμενη απόσταση, μπορεί να μπερδέψεις τον παραπόταμο για ποταμό.

Το ίδιο συμβαίνει και με τις συμπεριφορές και με τις καρδιές των συνανθρώπων μας. Αν δεν έχουμε διάκριση (κι άρα και αγάπη), μπορεί να μπερδέψουμε μια δυσκολία στη συμπεριφορά τους και να τους παρεξηγήσουμε εντελώς... Που, αν βλέπαμε καλύτερα, θα συνειδητοποιούσαμε ότι το μόνο που αυτοί οι άνθρωποι επιζητούσαν και διψούσαν, ήταν αγάπη...

Αχ Θεέ μου... Πόσο μακρυά σου είμαι. Πόσο ακόμη θα με ανέχεσαι. Πόσο ακόμη θα μένω έκθαμβος μπροστά στο μεγαλείο της έμπρακτης παρουσίας Σου...

Βράδυ τώρα, αργά.

Χτες πρωί αρρώστησα. Σήμερα πρωί έπρεπε να μείνω σπίτι για να μην επιβαρύνω άλλο τον οργανισμό μου -ρητή εντολή του καλού μου ωτορινολαρυγγολόγου.

Μέσα στο μυαλό μου χάος. Βλέπεις, αν για κάποιο λόγο, αναγκαστείς να βγεις για λίγο απ'την καθημερινότητά σου, τότε αρχίζεις να βλέπεις πράγματα (ή κάποιες πτυχές τους έστω) που σίγουρα θα σου διέφευγαν απ'το απίστευτο τρέξιμο που είχες συνηθίσει.

Λοιπόν, είμαι σπίτι. Βράδυ τώρα, αργά. Όλα γύρω έχουν ησυχάσει. Άνθρωποι, αυτοκίνητα, δέντρα έξω. Όλα σχεδόν ακίνητα. Θεέ μου, δε θέλω άλλο να πολυλογώ. Θέλω οι ανάσες μου, οι κινήσεις μου, η ακινησία μου να'χουν νόημα, ουσία. Λίγα λόγια και καλά. "Όσο πιο τίμιος και ώριμος εισαι τόσο συντομεύεις τα λόγια σου" λέει η αγαπημένη συγγραφέας Μάρω Βαμβουνάκη.

Πόσο θα'θελα να βρω μέσα μου το λεπτό φως ανάμεσα στο χάος. Την προσευχή την πιο κρυφή κι αληθινή. Να την κάνω φάρο και αστεράκι να φωτίζει τις νύχτες μου.

Αγάπη χριστιανική είναι...

Αγάπη χριστιανική είναι να έχεις καρδιά ζεστή, ανοιχτή. Να μπορείς να την κάνεις παράθυρο για να μπαίνει το φως του Χριστού, πόρτα για να περνούν οι κουρασμένοι να ξαποσταίνουν. Θέλει να'χεις καρδιά σαν καράβι, να μπορεί να πλέει στο πέλαγος της ζωής ακόμη κι αν οι άνεμοι είναι ισχυροί.

Αγάπη χριστιανική σημαίνει να μη σκέφτεσαι με τη λογική. Γιατί στην Ορθοδοξία 'ένα κι ένα δεν κάνει δύο αλλά ένα εκατομμύριο' όπως έλεγε κι ο άγιος Παΐσιος. Να αγαπάς το ίδιο τους μετανάστες και τους φασίστες. Τους αντιπαθητικούς γείτονες και τους καλούς φίλους. Ούτως ή άλλως, στο ποτήρι Του, στο ποτήρι της Θείας Κοινωνίας, όλοι μαζί μετέχουμε από κοινού. Παρέα. Απ'τον ίδιο Χριστό. 

Αγάπη είναι να κατεβαίνεις απ'το απαλό συννεφάκι του επίπλαστου κόσμου σου και να βλέπεις την ωμή πραγματικότητα (του πόνου, της θλίψης, του θανάτου) και να μη λιγοστεύει η πίστη σου. Όχι γιατί είσαι δυνατός. Αλλά γιατί είναι Εκείνος δυνατός. Που σταυρώθηκε για σένα. Που αναστήθηκε για σένα. Που σ'αγαπάει δίχως λογική, δίχως όρια, δίχως καμιά προκατάληψη.

Αγάπη είναι να γυρνάω το β' πρόσωπο σε α'. Να κοιτάζω, λοιπόν, τα δικά μου λάθη, πάθη κι αδυναμίες. Να κοιτάζω όλα αυτά που παραπάνω έγραψα και να ρωτάω τον εαυτό μου: Εσύ, Σεβάχ, τι κάνεις; Αγωνίζεσαι; Πόσες φορές μέσα στη μέρα επιδιώκεις να ψάχνεις για τη χριστιανική αγάπη;;;' 

Όλα τα παραπάνω, αν η καρδιά στ'αλήθεια δεν προσπαθήσει, μένουν στο μπαούλο. Αχρησιμοποίητα. Γράμμα κενό, λόγια του αέρα...

Ο Θεός έξω από το παράθυρό μου

Μεσημεράκι κοντεύει. Κοιτάζω έξω απ'το παράθυρο του γραφείου μου. Ο καιρός βροχερός, μουντός, φθινοπωρινός. Ακριβώς έξω υπάρχει ένας πολύ μεγάλος πλάτανος. Σκεφτόμουν πως τα φύλλα του είναι τόσο γεμάτα ζωή ακόμη κι όταν είναι κιτρινισμένα. Ακόμη κι όταν πέφτουν, κρύβουν ένα απίστευτο μεγαλείο. Όμως, η αλήθεια της Δημιουργίας πολλές φορές είναι σιωπηλή. 

Η σιωπή. Ένα τόσο μεγάλο κεφάλαιο. Τόσο σπουδαίο. 

Πόσες φορές έχουμε αναρωτηθεί σε φάσεις δύσκολες της ζωής μας "Πού είσαι, Θεέ μου; Γιατί δε μου μιλάς;"

Κι όμως... Είναι πάντα εκεί... Δίπλα μας. Στις δοκιμασίες μας τις πιο σκληρές. Θυμάμαι και το παράδειγμα με τον άγιο Σιλουανό. Θυμάμαι και τον μικρό Παναγιωτάκη. Θυμάμαι και τις δικές μου προσωπικές δοκιμασίες και δυσκολίες. Θυμάμαι τόσες και τόσες ψυχές που, ακόμη κι όταν κλυδωνίζονταν από χίλια κύματα θανάτου, το αληθινό τους δάκρυ, το βλέμμα τους είχε μια αστραφτερή καθαρότητα ζωής.

Ζωή. Αλήθεια. Σιωπή... Έννοιες βαθιές, ζωογόνες, γεμάτες αγώνα, πόλεμο, αίμα, χαρά. Μάλλον για να βρεις τη θεϊκότητα πρέπει να σιωπήσεις, να καθαριστείς, να καθαρθείς, να ματώσεις. Να κοιτάξεις κατάματα το έρεβος των αστοχιών σου...

Ξανακοιτάζω τα φύλλα του πλάτανου απέναντι. Δε μιλούν. Όμως, η σιωπή τους είναι γεμάτη απ'την παρουσία του Θεού. 

Καλέ μου Θεέ, πατέρα μου στοργικέ, πόσο πολύ με αγαπάς.... Στήριξέ με στις δυσκολίες μου, στην φαινομενική σου 'απουσία' άφησε την θεϊκή σου παρουσία να με αγκαλιάζει. 

για μια ειλικρινή ζωή κοντά στο Χριστό

Νιώθω πως είμαστε πολύ των αντιθέσεων. Κι όσο κι αν προσπαθούμε να κάνουμε φιλότιμες προσπάθειες να 'πείθουμε' τον εαυτό μας ότι είμαστε σωστοί τόσο πιο πολύ ο βαθύς εσωτερικός μας κόσμος είναι ταραγμένος. Ένας ολόκληρος κόσμος μέσα μας.

Ζητάμε την αγάπη του Θεού, λαχταρούμε την παρουσία Του, μα εμμένουμε σε καταστάσεις αμαρτίας, δηλαδή αποχωρισμού από τον Δημιουργό μας. Είμαστε, αρκετές φορές, μόνο κατ'επίφαση χριστιανοί. Πώς λέω ότι είμαι χριστιανός αν δε γεύομαι τον ίδιο τον Θεό με τη Θεία Κοινωνία Του; Πώς λέω ότι μετανοώ χωρίς να γονατίζω στο πετραχήλι του πνευματικού μέσω της εξομολόγησης; Πώς μπορώ να θέλω να απαλλαγώ από το άγχος και τη ζάλη των λογισμών μου όταν δεν έχω ουσιαστική συμμετοχή στα μυστήρια της Εκκλησίας; Είναι σα να λέω πως είμαι ερωτευμένος, όμως η ύπαρξή μου είναι χλιαρή και δεν ζητά η ψυχή μου το ερώμενο πρόσωπο!

Η καθημερινότητά μας είναι γεμάτη αφορμές κακές, φωνές, φασαρίες, τρέξιμο, μάσκες, ψευτιά. Μυρίζει φθορά. Ξέρεις κάτι, όμως; Η ίδια αυτή καθημερινότητα μυρίζει και Ανάσταση! Είναι γεμάτη ευκαιρίες χαράς, ελπίδας, μετάνοιας, αδελφοσύνης. Ο άγιος γέροντας Πορφύριος ζούσε στο κέντρο της Αθήνας (λειτουργούσε στην Πολυκλινική) κι όμως ο νους του ήταν συνεχώς στον έρωτά του για τον Ιησού ("Ιησού γλυκύτατε Χριστέ...{βλ. υγ1)").

Είμαστε πλασμένοι για να είμαστε κοντά Του. Πλάσματα με απίστευτη δυναμική που φτάνει ως την ατέλειωτη ζωή στον κήπο της Αγάπης Του. Αρκεί να το αποφασίσουμε ελεύθερα και πραγματικά (να, η εφαρμογή του μεγαλύτερου δώρου Του προς εμάς!). Αρκεί να επιτρέψουμε στην εξαγνιστική Του βροχή, τα δάκρυα (όπως έλεγε κι ο γέροντας Θαδδαίος) να απαλύνει το σκληρό τείχος του εγωισμού μας και να μας οδηγήσει πάλι στην ενεργή, αληθινή συμμετοχή στην Εκκλησία Του, δηλαδή στον ίδιο τον Θεό. Απλά, γλυκά, αθόρυβα, χαρμόσυνα.

Καλημέρα, αδερφή/έ μου :)

υγ1: Πάτησε εδώ (Είναι ο ίδιος ο άγιος Πορφύριος που ψάλλει με γλυκύτητα τον παρακλητικό κανόνα στον Χριστό)

Κοινωνία με το Φως

Είμαστε γεμάτοι αντιθέσεις. Φως και σκοτάδι. Ελπίδα κι απογοήτευση. Ένα στιγμιότυπο. Κάτι που συνεχώς μεταβάλλεται. Κι ο αγώνας μας και η διάθεσή μας και η πίστη μας καθημερινά δοκιμάζονται. 

Στο παρακάτω βίντεο, ο μητροπολίτης Σουρόζ Anthony Bloom τα περιγράφει τόσο αληθινά. Παρατηρήστε το πώς τα ζει καθώς τα περιγράφει... Έμεινα έκπληκτος...

για σένα

Κάτι για τη μέρα που μόλις ξεκίνησε...

Κάτι για τις υποχρεώσεις που όλο το πρωί τρέχουν...

Κάτι για το μεσημέρι που μόλις έφτασε....

Κάτι για το απόγευμα και τον καφέ σου...

Κάτι για τη νύχτα που πάντα αθόρυβα έρχεται....

Είναι ο Θεός σου. Είσαι παιδί Του μονάκριβο. Τον θυμάσαι μέσα στη μέρα; Εκείνος σε σκέφτεται συνέχεια. Πιο συχνά κι απ'όσο αναπνέεις... Η αγάπη Του, η όλο γλύκα και στοργή αγκαλιά Του, πάντα θα είναι ανοιχτή για σένα...