Η φωτογραφία της εβδομάδας

Το δέντρο που έδινε

το βρήκα εδώ

Μια φράση που μου άρεσε πολύ...

Πριν αρκετό καιρό στο twitter διάβασα μια φράση που μου έκανε μεγάλη εντύπωση, καθότι αποτυπώνει σε λίγες λέξεις τάσεις συμπεριφοράς μας...

Άσε τι γίνεται γύρω σου και δες τι γίνεται μέσα σου.

Αυτοστιγμή, θυμήθηκα και την σπουδαία παραβολή του Χριστού. Δες εδώ κ εδώ. Γιατί να φωνάζω για τη μεγάλη γλώσσα της γειτόνισσας, για τις απατεωνιές του αφεντικού μου, για τα λάθη του συντρόφου μου; Ας κοιτάξω πρώτα μέσα μου. Πόσο δύσκολο... Ζαλίζομαι! Έχει μια τρικυμία μέσα στην καρδιά μου! Βλέπω.. Βλέπω ένα κενό, ένα μαύρο χάος... Δεν αντέχεται αυτό το πράγμα. Ας ασχοληθώ καλύτερα με τους άλλους. Έτσι θα καλύπτω το δικό μου χάος που βρυχάται μέσα μου.

Και μετά σκέφτομαι ότι μου λείπει η γαλήνη. Μου λείπει η ειρήνη της καρδιάς. Θέλω επιτέλους λίγο να ηρεμήσω! Να σταματήσει το τρελό καρδιοχτύπι...

- Ελάτε κοντά μου κι εγώ θα σας προσφέρω ανάπαυση.

- Μα πώς να'ρθω, Χριστέ μου; Είμαι χάλια. Το δρόμο δεν τον βρίσκω!

- Αν με ζητήσεις με ειλικρίνεια, εγώ θα'ρθω να σε βρω. Θα'ρθω εγώ να σε συναντήσω. Θα κάνω εγώ το πρώτο βήμα! Από σένα θέλω μόνο την καλή σου διάθεση...

Μέχρι ποιο σημείο να δίνω αγάπη;

- Μιλήστε μου κι άλλο για την αγάπη. Πώς πρέπει να δίνεται; Μέχρι πού πρέπει να δίνεται;

- Κοιτάξτε. Όπως σας έχω ξαναπεί, άμα παύει ο άνθρωπος ν'αγαπά, παύει ν'αναπνέει. Είναι σαν την αναπνοή μας. Είμαστε πλασμένοι, ζυμωμένοι σαν να πούμε, με την αγάπη. Έτσι; Αλλά αυτό είναι κάτι αόριστο. Θεωρία... Αγάπη, αγάπη, αγάπη. Όμως, φαίνεται! Πρώτα-πρώτα, στην έκφραση που θα μιλήσετε με το διπλανό σας, στο ότι θα κάνετε εκείνον πάντα πρώτο... Επειδή αγάπη και ταπείνωση είναι συνώνυμα, αυτό να το ξέρετε....

διασκευή απ'το βιβλίο της μοναχής Γαβριηλίας "Η ασκητική της αγάπης", εκδ. τάλαντο

Ο κόμης του Μόντε Κρίστο

Πριν αρκετές μέρες [πολύ πριν συρρικνωθεί ο ελεύθερος χρόνος μου:)] είδα την υπέροχη ταινία "The count of Monte Cristo". Η ταινία αυτή είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Αλέξανδρου Δουμά. Σε κάποιο σημείο ο κόμης λέει κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση:
Η ζωή είναι μια καταιγίδα. Τη μια στιγμή λιάζεσαι και την άλλη συντρίβεσαι στους βράχους. Άντρα σε κάνουν οι πράξεις σου, όταν έρθει η καταιγίδα.

υγ1: Αν δεν έχεις διαβάσει το βιβλίο, αξίζει να το διαβάσεις και μετά, αν θες, δες και την ταινία! Τα βιβλία πάντα έρχονται πρώτα. Καλημέρα! Καλή δύναμη :)

υγ2: Να με θυμάσaι στην προσευχή σου! Ο γερο-Σεβάχ περνάει αρκετές τρικυμίες τον τελευταίο καιρό.

Ένας θαυμάσιος άνθρωπος

Κάποιο Σάββατο είχα πάει να εκκλησιαστώ σ'ένα κεντρικό νοσοκομείο. Μετά το τέλος της Λειτουργίας γνώρισα έναν άνθρωπο που μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση. Ήταν με τις πιτζάμες του (άρα ασθενής και τρόφιμος στο νοσοκομείο) και ένα μπουφάν. Το χαρακτηριστικό του ήταν το χαμόγελό του. Ακτινοβολούσε χαρά αυτός ο άνθρωπος! 

Αφού τέλειωσε, λοιπόν, η Λειτουργία του ευχήθηκα "περαστικά" και, χαμογελώντας με νόημα, μου λέει:

- Μα δεν έχω τίποτα!

- Α, για εξετάσεις ήρθες μόνο;

- Όχι. Είμαι εδώ κάμποσες μέρες και θα με κρατήσουν και αρκετές ακόμα. 

- Τι σου διέγνωσαν οι γιατροί;

- Άκου, παλικάρι μου. Από το 1994 έχω σκλήρυνση κατά πλάκας.

Εκεί συγκλονίστηκα. Και συνέχισε λέγοντας:

- Οι γιατροί μου είπαν ότι η αρρώστια έχει προχωρήσει, αλλά εγώ νιώθω μια χαρά!

- Πολύ χαίρομαι, του λέω. 

- Ναι. Το παν είναι να 'χεις καλή ψυχολογία! Και είμαι μια χαρά! Και τις βόλτες μου πάω και όλα. Πριν μερικά χρόνια έχασα το φως μου απ'το αριστερό μάτι, μα από θαύμα επανήλθε! Οι γιατροί δεν το πίστευαν.

- Φοβερό! 

- Όσο και να ζήσω, παλικάρι μου, ξέρω ότι η ζωή μου δεν είναι στα χέρια μου. Αλλά στα χέρια Του. Εκείνος ξέρει καλύτερα από μένα.

- Ω, πόσο σωστό.. Να μη στεναχωριέσαι όσο γίνεται...

- Μα δε στεναχωριέμαι καθόλου! Αφού δεν είναι κάτι που να εξαρτάται από μένα, τ'αφήνω όλα στα χέρια του Θεού.

(...)

Μιλήσαμε λίγο ακόμη και μετά αποχαιρετιστήκαμε. Ποτέ δε θα ξεχάσω αυτό τον άνθρωπο... Παρόλο που είχε μια τόσο δύσκολη ασθένεια, δεν γόγγυσε. Δεν τα'βαλε με το Θεό. Παρόλο που έχει σκλήρυνση κατά πλάκας, η ψυχούλα του δεν είναι σκληρή! Είναι φωτεινή, είναι γεμάτη ελπίδα, γεμάτη αγάπη! 

Ας το θυμόμαστε αυτό το περιστατικό κάθε φορά που μας συμβαίνουν δυσκολίες στη ζωή μας. Ο πόνος μπορεί να κάνει την ψυχή και την καρδιά μας ολοφώτεινη! Αρκεί να τον δεχτούμε σωστά και ν'αφηνομαστε στο πάνσοφο σχέδιό Του...

Δύσκολα πράγματα, μα αξίζουν τον κόπο.

Καλημέρα, καλή δύναμη :)

Το αθέατο τικ-τακ

Στο γραφείο μου έχω ένα μικρό ρολόι. Εντελώς απλό. Αναλογικό. Κάθε δευτερόλεπτο ο δείκτης γυρνάει... Γυρνάει... Και ακούω το τικ-τακ, τον ήχο του . Μετράει το χρόνο, σημαδεύει τις στιγμές το απλό μου ρολόι.

Είναι, όμως, δυνατός ο ήχος του. Και κάποιες φορές απόλυτης συγκέντρωσης του βγάζω τη μπαταρία. Και.... απόλυτη σιγή. Νιώθω πλέον πως ξεπερνώ το χρόνο. Πως τον υπερβαίνω. Πως ζωγραφίζω μονοπάτια καινούρια. Μπορώ, χάρη σ'αυτό, να ζω αλλιώς τις στιγμές. Να τις απολαμβάνω και να τις γεύεται η καρδιά μου χωρίς μέτρημα, άγχος και ρυθμό.

Μια διαφορετική μουσική ακούγεται. Το αθέατο τικ-τακ των άχρονων στιγμών. Ορίζουν, έτσι, οι στιγμές το χρόνο κι όχι ο χρόνος τις στιγμές...

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Αφιερωμένο σε όλους σας με πολλή αγάπη :)

Οι τελευταίες μέρες μου ή αλλιώς: Γνωρίστε την Ann

Είναι στ'αγγλικά. Μα το μήνυμα που που έχει να μας δώσει η Ann και η οικογένειά της είναι πέρα και πάνω από μεταφράσεις...
Με συγκλόνισε...

Το αφιερώνω με θαυμασμό, συγκίνηση και σιωπή σ'όλες τις ψυχές που πονούν και στις οικογένειές τους.

Ποιος είναι ο δυνατός;

- Ποιος είναι ο δυνατός;

Ρώτησε ξαφνικά το δέντρο.

- Αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του. Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι.

Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους. Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους.

Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες. Που χώνεται στο θολό ποτάμι ως το λαιμό. Και μια στιγμή, μέσα σ'αυτό το χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλλιά του.Αυτός είναι ο δυνατός.

Ένα κουκούλι έπεσε κείνη την ώρα στο χώμα κι έσπασε. Μια πολύχρωμη πεταλούδα πήδηξε από μέσα, ξεδίπλωσε τα φτερά της και πέταξε γύρω απ'τις μυρτιές. Ύστερα κοντοστάθηκε, κοίταξε μια στιγμή στα μάτια το Θεό και ψιθύρισε:

- Γεια σου! Τι όμορφος που είναι ο κόσμος σου!

απόσπασμα απ'το βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη "Το χρώμα του φεγγαριού", εκδ.Καλέντης"

υγ: Να με συγχωρείτε, καλοί μου φίλοι, όμως ο ελεύθερος χρόνος μου είναι αρκετά μειωμένος και δε ξέρω αν θα μπορώ να απαντώ προσωπικά στον καθένα σας! Θα το παλεύω, όμως, όσο μπορώ! Να με συγχωρούν κοι οι φίλοι bloggers που δε θα επισκέπτομαι τόσο τακτικά τους όμορφους ιστοχώρους τους. Θα επανορθώσω με την πρώτη ευκαιρία :)

Η λογική του μεθυσμένου

Ένας τύπος μπαίνει σ΄ ένα μπαρ, κάθεται στη μπάρα και ζητάει πέντε ποτήρια ουίσκι.

"Όλα μαζί;" ρωτάει ο σερβιτόρος.

" Ναι, και τα πέντε" απαντά ο πελάτης, "σκέτα, χωρίς πάγο".

Τον σερβίρει , και ο πελάτης τα πίνει μονορούφι.

"Σερβιτόρε" λέει. "Τώρα, βάλε μου τέσσερα ποτήρια ουίσκι, χωρίς πάγο".

Ενώ αυτός τα σερβίρει, αρχίζει να βλέπει ότι ο πελάτης έχει αποκτήσει ένα χαζό χαμόγελο. Αφού πιεί συνεχόμενα και τα τέσσερα ποτήρια, προσπαθεί να σηκωθεί όρθιος, και καθώς αρπάζεται από τη μπάρα αναφωνεί¨" Αγόρι! Φέρε μου άλλα τρία ποτήρια ουίσκι" . Γελάει λίγο και προσθέτει :"Χωρίς πάγο".

Ο σερβιτόρος υπακούει και ο πελάτης τα ξαναπίνει γρήγορα. Τώρα δεν είναι χαζό μόνο το χαμόγελο αλλά και το βλέμμα. "Φίλε!" λέει τώρα με δυνατά φωνή, ""βάλε μου δύο ποτήρια από το ίδιο".

Το κατεβάζει και φωνάζει για γι΄άλλη μια φορά στον σερβιτόρο " Aδελφέ! Είσαι σαν αδελφός για μένα..." Γελάει με λόξυγκα και προσθέτει: "Βάλε μου άλλο ένα ποτήρι ουίσκι, χωρίς πάγο. Αλλά μόνο ένα, έτσι; Μονάχα ένα...".

Ο μπάρμαν τον σερβίρει. Ο τύπος κατεβάζει το ποτήρι και με μία μόνη γουλιά και, εξ αιτίας μιας ακαταμάχητης ζαλάδας, πέφτει στο πάτωμα εντελώς και οριστικά μεθυσμένος.

Από εκεί κάτω, λέει στο σερβιτόρο: "O γιατρός δε θέλει να με πιστέψει, αλλά εσύ είσαι μάρτυρας:"Όσο λιγότερο πίνω, τόσο χειρότερα γίνομαι!!!"

απ'το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι "Ιστορίες να σκεφτείς", εκδ. opera animus

Νυχτερινές σκέψεις 2

Γράφοντας τις έκτακτες ανακοινώσεις για προσευχή εδώ στην αόρατη γωνιά, άρχισα να θυμάμαι όλους αυτούς τους ανθρώπους για τους οποίους προσευχόμαστε...

Περασμένα μεσάνυχτα. Το φεγγάρι ήδη έχει αρχίσει τη νυχτερινή του αθόρυβη πορεία. Αυτές οι ξεχωριστές στιγμές είναι που συνειδητοποιείς πως είσαι απερίσπαστα μόνος σου: εσύ και ο εαυτός σου. Ίσως αυτές οι στιγμές είναι που προσφέρονται πιο πολύ για να σκεφτείς, να θυμηθείς, να αναπολήσεις. Η νύχτα μάς κάνει πιο αληθινούς.

Αυτή την ώρα στο Άγιο Όρος οι μοναχοί κάνουν τον δικό τους (ανιδιοτελή!) μυστικό αγώνα προσευχής. Προσεύχονται για σένα, για μένα, για τους γνωστούς τους, για όσους πονούν ή είναι άρρωστοι, φτωχοί, καταπονημένοι, σε αδιέξοδα και δυσκολίες. Αγάπη στην πράξη δηλαδή...

Εγώ, μια χαρά. Έχω την ησυχία μου, το κρεβάτι μου το ζεστό, τα σκεπάσματά μου. Την υγεία μου. Τη δουλειά μου. Τα έχω όλα. Ξαπλωμένος αρχίζω να θυμάμαι όσους γνωστούς μου έχουν δυσκολίες: τη Μαρία, την Ελένη, το Γιώργο, τον Δημήτρη, τον Μιχάλη, τον..., τον...., την... Τόσοι και τόσοι... Αν τους αγαπάω πραγματικά, πρέπει και να το δείχνω.

Πες, ψυχή μου, ένα "Κύριε ελέησον" γι'αυτούς όλους. Πες το τώρα που μπορείς. Τώρα που ευκαιρείς. Πες το να το νιώσεις, να το ακούσουν τα τρίσβαθά σου. Μόνον έτσι θα έχει δύναμη η προσευχή σου. Στάξε ένα δάκρυ όχι εξαναγκασμένο και καταπιεστικό, μα ένα δάκρυ αγαπητικό, ειλικρινές. Και αφέσου μέχρι γλυκά να σε πάρει ο ύπνος.

Όλα είναι θέμα αγάπης τελικά....

photo by Silena

Τίποτε δε χάθηκε! Μη στεναχωριέσαι

Αν νιώθεις αποδυναμωμένος  απ'τη σφοδρότητα των πειρασμών,
αν βλέπεις πως κοντεύεις να λυγίσεις,
ακόμα και αν έπεσες,

μη στεναχωριέσαι. Μην απελπίζεσαι.

Τίποτε δεν τελείωσε ακόμα. Τίποτα δεν χάθηκε. Αφού ακόμα είσαι ζωντανός, αφού ακόμα έχεις τη δυνατότητα, γονάτισε και προσευχήσου.
Ο Θεός, ο σταυρωμένος Θεός, ποτέ δεν έπαψε να μας αγαπά.

Όπως είμαστε.

Γεμάτοι σφάλματα, γεμάτοι αμαρτίες, γεμάτοι πάθη και σκοτεινιά.

Ποτέ δεν είναι αργά για να ξαναπροσπαθήσεις! 

Το τζάμι....

Κάποτε ήταν ένα νέο ζευγάρι που μετακόμισε σε καινούργια γειτονιά.

 Καθώς έτρωγαν το πρώτο τους πρωινό στο νέο τους σπίτι, η γυναίκα κοίταξε έξω από το παράθυρο και είδε τη γειτόνισσα που εκείνη την ώρα άπλωνε την μπουγάδα της.

 "Ά, τα ρούχα δεν είναι και πολύ καθαρά", σχολίασε, "η γειτόνισσα δεν ξέρει να πλένει καλά. Μάλλον χρειάζεται να χρησιμοποιεί περισσότερο σαπούνι".

 Ο σύζυγος κοίταξε την μπουγάδα αλλά δε είπε τίποτα.

 Κάθε φορά που η γειτόνισσα άπλωνε την μπουγάδα της, η γυναίκα έκανε τα ίδια σχόλια. 

Ένα μήνα αργότερα, ένιωσε μεγάλη έκπληξη, όταν είδε ότι τα ρούχα που είχε απλώσει η γειτόνισσα ήταν πιο καθαρά και είπε στον άντρα της : "Για δες! Η γειτόνισσα έμαθε επιτέλους να πλένει! Αναρωτιέμαι ποιος την έμαθε".

 "Ξέρεις ξύπνησα νωρίς σήμερα το πρωί και καθάρισα τα τζάμια μας!" γύρισε και της είπε ο άντρας της.

(Έτσι συμβαίνει και στη ζωή. Ο τρόπος που βλέπουμε τους άλλους εξαρτάται από το πόσο καθαρά είναι τα "τζάμια μας").

Δ.Φιλίππου-Π.Καραντάνα, Ιστορίες για να ονειρεύεσαι ... παιχνίδια για να μεγαλώνεις

Απ'το φιλικό ιστολόγιο "Θρησκευτικά...αλλιώς!":εδώ