Σαββατιάτικες αναμνήσεις της άνοιξης

   Ένα μικρό παιδάκι να κουβαλάει ένα κλαδί ελιάς σε μια ανοιξιάτικη παραλία. Κι ο ήλιος στο βάθος να αργοβασιλεύει αγκαλιάζοντας το ατέλειωτο γαλάζιο δίνοντας τα πιο μαγικά του χρώματα. Μια ψαρόβαρκα στην άλλη άκρη της αμμουδιάς να ετοιμάζεται για τη βραδινή της πελαγίσια πορεία κι οι ψαράδες να καπνίζουν τα στριφτά τους τσιγάρα κοιτάζοντας την ακτογραμμή. Κάπου πιο ψηλά και πιο μέσα στην ενδοχώρα, τα πρώτα μπαλκόνια γεμίζουν μικρά φωτάκια. Κι είναι λες και τ'αστέρια ξεκόλλησαν απ'το διάφανο κάδρο τ'ουρανού. 

   Κι εσύ κρατάς τη φυσαρμόνικα στο ένα σου χέρι και σπρώχνεις το ποδήλατό σου με τ'άλλο. Κι είναι λες και η ζωή βγήκε για λίγο απ'την αέναη, καθημερινή της ρόδα και κύλησε σε διαμαντένιο λιβάδι του παραδείσου. Το καλοκαίρι να πλησιάζει, τα μάτια να λάμπουν και η καρδιά να μυρίζει ιώδιο, αλάτι κι όνειρα. Σε κάποια ελληνική, παραθαλάσσια γωνιά. Λίγο πριν το φεγγάρι βγει για το νυχτερινό του περίπατο. Λίγο πριν ρίξεις το λάσο να φέρεις το φως στην ανύποπτη αλήθεια σου.

Αποξεχάστηκα

(Για μουσικό χαλάκι: εδώ)
Αποξεχάστηκα πριν λίγο να σκέφτομαι τα παλιά. Να θυμάμαι στιγμές -σαν ασπρόμαυρα καρέ- από τότε που ήμουν ακόμα μικρός. Πιτσιρίκι. 

Πόσα απλά ήταν τότε όλα... Κατακόκκινα μπαλόνια, στρατιωτάκια, καραβάκια  πειρατικά. Βόλτες στην παραλία και κούνιες στην αμμουδιά με θέα το απέραντο γαλάζιο. Ηλιοβασιλέματα με γλυκά τραγούδια. Ήχοι φυσαρμόνικας και χρώματα των χρυσών νυχτερινών αστεριών. Στιγμές τόσο γλυκές. 

Καμιά φορά, όταν ταξιδεύω, ασυναίσθητα βάζω το χέρι στην τσέπη μου. Ψηλαφιστά. Μήπως κι αγγίξω το σχήμα της παλιάς φυσαρμόνικας ή την πολύχρωμη τρελόμπαλα που'χα βρει στα σκαλιά του ωδείου...

Μα η πραγματικότητα με ξαναβρίσκει να χαμογελώ ασυναίσθητα. Περιπέτεια η ζωή. Μια πρωτόγνωρη περιπλάνηση. Και τα'χει όλα.

Καλό ξημέρωμα. Ευχές πολλές. 

Μια ακόμα νύχτα

Μια ακόμα νύχτα έφτασε.

Με τη φυσαρμόνικα στο ένα χέρι και τα κλειδιά του αυτοκινήτου στο άλλο, προχωράει κατεβαίνοντας απ'τη μικρή βάρκα. Δένει στην προβλήτα και, με το βλέμμα γεμάτο θάλασσα, ψάχνει για το μέρος που πάρκαρε το αυτοκίνητο.

Μια ώρα αργότερα, όλα έχουν ηρεμήσει. Η βάρκα, το αυτοκίνητο, η φυσαρμόνικα, αυτός.

Ο ορίζοντας, όμως, ακόμη αφουγκράζεται τις μελωδίες της ημέρας. Ταξιδεύει σαν προσευχή μαζί τους κάτω απ'το λεπτό φως των αστεριών. Ο γλυκός ήχος της φυσαρμόνικας, το απαλό θρόισμα του ανέμου. Η ανεπανάληπτη μοναδικότητα της θάλασσας. Όλα μαγεμένα χορεύουν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Σε λίγο οι πρώτες ηλιαχτίδες κάνουν δειλά-δειλά την εμφάνισή τους.

Μια ακόμα νύχτα πέρασε.

υγ: ταιριάζει απόψε. απ'το ημερολόγιό μου. κάποια νύχτα του 2012. Σου στέλνω την προσευχή μου και την αγάπη μου. Καλό ξημέρωμα να'χεις.