Για τις αυτοκτονίες (Α')

Παιδί μου, να μην απελπίζεσαι.

Αυτή είναι η φράση που μου λέει ο πνευματικός μου κάθε φορά που τα βρίσκω σκούρα. Πόσες και πόσες αμέτρητες φορές συνάντησα εμπόδια, πόσες φορές αισθάνθηκα να χτυπάω μπροστά σ'ένα σκληρό τοίχο. Χωρίς πόρτα για να μπω, χωρίς φως για να δω, χωρίς δρόμο για να βαδίσω. Όλα μαύρα. Παντού σκοτάδι. Σα να νιώθεις πως βυθίζεσαι και κανείς δε σε βλέπει για να σε σώσει. 

Διάβαζα για τις αυτοκτονίες των τελευταίων ημερών. Και θλίβομαι και πονάω και κλαίω, γιατί τόσο όμορφοι άνθρωποι (ακόμα και νέοι!) δε συνειδητοποιούν πως τίποτα δε τέλειωσε αν δεν έχεις χρήματα για να ζήσεις. Τόσοι και τόσοι όμορφοι άνθρωποι αποφασίζουν να τερματίσουν τη ζωή τους χωρίς να σκεφτούν ότι περιορίζουν υπέρμετρα τις επιλογές τους.

Και η αυτοκτονία είναι μια λύση, αλλά εντελώς τραγική και καταστροφική. Χάνεις τη ψυχή σου, χάνεις και την ευκαιρία να αγωνιστείς και να παλέψεις... Ο διάβολος θα βάζει πάντα εμπόδια, θα σε ποτίζει με το δηλητήριο της απελπισίας, λένε οι σοφοί αγιορείτες. Ο Χριστός, όμως, ήρθε και έφερε την ελπίδα. 

Μην περιορίζεις τις επιλογές σου, φίλε/η μου. Ακόμα και αν όλα φαίνονται άλυτα, ακατόρθωτα, πάντα υπάρχουν και άλλοι δρόμοι στη ζωή! Πάντα θα υπάρχουν χιλιάδες άλλες επιλογές. Είχα διαβάσει (στο Λέο Μπουσάλια) για μια κοπέλα που περίμενε τηλέφωνο απ'το φίλο της. Αλλά εκείνος δεν την πήρε τηλέφωνο όλη την ημέρα κι εκείνη απ'τη στεναχώρια της ήθελε να πάει να αυτοκτονήσει. Ενώ είχε χιλιάδες άλλες επιλογές(να τον πάρει τηλέφωνο εκείνη, να πάει να τον βρει,κλπ), εκείνη ήθελε να τερματίσει τη ζωή της! 

Θυμάμαι, ακόμα,  μια περίπτωση ενός γνωστού μου που έχει 6 παιδιά. Και μου είπε πριν λίγους μήνες πως δεν έχει δουλειά, η γυναίκα του είναι στο νοσοκομείο άρρωστη, στο σπίτι του δεν υπάρχει θέρμανση και τα παιδιά του δεν έχουν ούτε τα βασικά. Παρόλ'αυτά, όλο κάτι γίνεται και κάθε μέρα τα καταφέρνουμε, μου είπε! Και κάθε μέρα θα γίνεται ένα μικρό θαύμα και θα τα φέρνουν βόλτα. 

Και κάτι ακόμα: Λες ότι έχεις αδιέξοδα. Έκανες προσευχή ολόθερμη και πύρινη; Βάλε λίγη πίστη στη ζωή σου. Ο Θεός ακούει. Μη σταματήσεις ποτέ να προσεύχεσαι και να ελπίζεις... Πού ξέρεις... Μπορεί, αν προσπαθούσες λίγο ακόμη, να έπαιρνες απάντηση στο πρόβλημα που σε απασχολεί... Λίγο ακόμη μονάχα αν προσευχόσουν...

υγ: Δες και εδώ

Η φωτογραφία της εβδομάδας

(το ευωδιαστό, θαυματουργό λείψανο του μυροβλήτη Αγίου Δημητρίου -Ι.Ν. Αγ.Δημητρίου Θεσσαλονίκης)

Λίγη μουσική...

(Μουσική απ'το soundtrack της ταινίας The last samurai. Μουσική του Hanz Zimmer)

Ταπείνωση στο σήμερα

(...) Για να είσαι, όμως, ταπεινός είναι ανάγκη να ζεις κάτι μέσ'στην καρδιά σου... Αλλιώς σε πνίγει το παράπονο. Λες: "αν δε μιλήσω, τι θα γίνει; Πώς θα αντέξω; Θέλω κι εγώ λίγο να δικαιωθώ! Θέλω κι εγώ λίγο να φανώ!"

Η Ανάσταση του Χριστού τι μας έδειξε; Για να φανείς πρέπει πρώτα καλά-καλά να θαφτείς. Αλλά όταν θάβεσαι στη ζωή, αν έχεις επαφή με το Χριστό, τότε αντέχεις τις ταπεινώσεις. Τότε ο Κύριος σου δίνει δύναμη και μπορείς να τα βγάλεις πέρα! Γιατί ποτέ δεν είσαι μόνος ακόμα και αν νιώθεις απόλυτη μοναξιά.

απόσπασμα από ραδιοφωνική εκπομπή του π.Ανδρέα Κονάνου -www.atheataperasmata.com

Χτίστε γέφυρες!

Βγείτε απ'το "εγώ" και μπείτε στο"εμείς". Είναι ο ωραιότερος τρόπος να δείτε τον εαυτό σας και να βοηθήσετε τους άλλους να δουν τον εαυτό τους. Από δω πηγάζει η δύναμη. Γι'αυτό χτίστε πρώτα γέφυρες προς τον εαυτό σας, μα μη σταματάτε εκεί. Το επόμενο μεγάλο βήμα είναι οι γέφυρες προς τους άλλους.

απόσπασμα απ'το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια "να ζεις, ν'αγαπάς και να μαθαίνεις", εκδ. Γλάρος

Αγάπη, δέσμευση και ελευθερία

- Ο άνθρωπος μπορεί να ελευθερωθεί μέσα από τη δέσμευση σε άλλους ανθρώπους;

- Εάν κάποιος δουλώσει τον εαυτό του ελεύθερα στην αγάπη του αδερφού του από αγάπη, τότε, ναι, ελευθερώνεται. Η αγάπη πάντα μας ελευθερώνει. Δηλαδή, γίνε δούλος για την αγάπη του Χριστού και του άλλου και θα νιώσεις ελεύθερος. 

απόσπασμα από ομιλία του π.Αθανασίου, μητρ. Λεμεσού

Η εμπειρία της ησυχίας

Σ'ένα μοναχικό ερημίτη έφτασαν μια μέρα κάποιοι επισκέπτες. Τον ρώτησαν: Τι νόημα έχει η ζωή σου στην ησυχία; Ο μοναχός εκείνη τη στιγμή μόλις έβγαζε νερό από ένα βαθύ πηγάδι. Είπε: Κοιτάξτε στο πηγάδι! Τι βλέπετε; Εκείνοι κοίταξαν: Τίποτα. Μετά από λίγο ο μοναχός τούς είπε ξανά: Κοιτάξτε στο πηγάδι! Τι βλέπετε; Εκείνοι κοίταξαν πάλι κάτω. Ναι, τώρα βλέπουμε τα πρόσωπά μας. Και ο μοναχός απάντησε: Βλέπετε πριν, όταν έβγαλα νερό, το νερό ήταν ταραγμένο. Τώρα είναι ήρεμο. Αυτή είναι η εμπειρία της ησυχίας. Βλέπεις τον εαυτό σου!

απόσπασμα απ'το βιβλίο του Heinz Nussbaumer, "Μόνος και όχι μόνος", εκδ. Επτάλοφος

Ο άγιος ο μέγας ο Γεώργιος

Χρόνια πολλά σε όλους τους Γιώργηδες, τις Γιωργίες! Χρόνια πολλά σε όλο τον κόσμο! Ο άγιος Γεώργιος είναι ο άγιος της Πασχαλιάς. Ο άγιος της άνοιξης. Μυρίζει λουλούδια η γιορτή του. Μυρίζει χαρά, ελπίδα, αισιοδοξία.

Ο άγιος που τον ευλαβούνται μέχρι και οι μουσουλμάνοι και εκείνος, ο θεραπευτής ο μέγας ο αθλοφόρος, ο θαυμαστός το ανταποδίδει με χιλιάδες, άπειρα θαύματα! Πόσο μάλλον εμείς οι Ορθόδοξοι πρέπει να τιμούμε τη μνήμη του. Όχι απο υποχρέωση, αλλά από αυτή την ελπίδα της βιωμένης, της προσωπικής πίστης μας. Τρέχει ο άγιος, καλπάζει πάνω στο πανέμορφο άλογό του και χαρίζει επειρίες, θαύματα και την παρουσία του σε όσους ειλικρινά και βαθιά τον επικαλούνται.

Ελπίζω μέσα στη βδομάδα να μπορέσω να σας γράψω για ένα διπλό μεγάλο θαύμα του Αγίου Γεωργίου σε ένα φίλο μου (που έγινε το χειμώνα αυτό).

Να είστε καλά, καλοί μου φίλοι! Χριστός ανέστη και χρόνια πολλά σε όσους από σας γιορτάζετε!

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Πληροφορίες για τη φωτογραφία εδώ

(τα πνευμ.δικαιώματα ανήκουν στον "Αρμενιστή")

Χριστός ανέστη απ'τη Ρωσία!

Οπτική...

Κι αν πρέπει να σας πω κάτι ακόμη, ας είναι το εξής:

 Μην πιστέψετε πως αυτός που προσπαθεί να σας παρηγορήσει, ζει χωρίς να μοχθεί ανάμεσα στις απλές και σιωπηλές λέξεις, που έχουν ενίοτε ευεργετική επίδραση επάνω σας.

 Η ζωή του κρύβει πολλή κούραση, πολλή θλίψη και βρίσκεται πίσω απ'τη δική σας. Όμως, αν ήταν διαφορετική, δε θα μπορούσε ποτέ να βρει τις λέξεις αυτές.

Ράινερ Μαρία Ρίλκε

photo by Silena

Ραλφ

Τον λένε Ραλφ και είναι κορυφαίος γιατρός. Για την ακρίβεια, στο Βασιλικό Νοσοκομείο Παίδων της Μελβούρνης, όπου κουράρει τους ασθενείς του, έχει τη φήμη του θαυματουργού θεραπευτή. Ο Ραλφ δεν έχει φάει τα χρόνια του στα θρανία – το πολύ πολύ να έχει φάει καμιά παντόφλα στα παιδικάτα του. Είναι όμως γλυκύτατος, υπομονετικός και πολύ καλός με τα παιδιά. Και αυτά τα προσόντα, υποστηρίζουν οι ειδικοί, είναι υπεραρκετά για ένα σνάουτσερ, αλλά και για κάθε σκύλο, ράτσας ή μη, που βρίσκεται στο πλευρό ανθρώπων που πάσχουν. Μέχρι στιγμής ο Ραλφ έχει στο ενεργητικό του δύο επιτυχίες: έφερε πίσω το χαμόγελο σε ένα μωρό 15 μηνών που υποφέρει από σπάνια γενετική διαταραχή και έκανε τη 2 ετών Κλέρι, που βλέπετε στη φωτογραφία, να σηκωθεί ξανά, πέντε ημέρες μετά την εγχείρηση αφαίρεσης του νεφρού της. Οποιος τον αναζητήσει, θα τον βρει δίπλα στα παιδιά που κάνουν χημειοθεραπεία. Είναι άλλωστε αποδεδειγμένο και επιστημονικά: όταν οι άνθρωποι χαϊδεύουν κάποιο ζώο, είναι πιο ήρεμοι, η πίεση του αίματος πέφτει και η αυτοπεποίθηση ανεβαίνει.

το αλιεύσαμε από εδώ

Πώς γεμίζουμε αγάπη

Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο. Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις απ'τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Η αγάπη είναι όντως η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνον όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο και αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα παραμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ'την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμα και η ψυχή δια της απωλείας της κερδίζεται.

απόσπασμα απ'το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη "Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης", εκδ. Ψυχογιός

photo by Silena

Ο αγιορείτης μοναχός και η Ανάσταση του Χριστού

Η Ανάσταση του Χριστού είναι θεμέλιος λίθος ύπαρξης. Ακτήμονες και ξενιτεμένοι οι καλόγεροι, με την αποταγή των πάντων γυρεύουν την επιστροφή στον Πατέρα. Κι έχουν μάνα τους την Κυρία του Όρους: την Θεοτόκο. Κι αυτή τους η δίψα συνάντησης με τον αναστάντα συμπαρασύρει στην αθανασία και τη γύρω φύση. Από το παραμικρό άνθος και ζωύφιο μέχρι τα γερόκορμα δέντρα. Από τις γραμμές των βουνών μέχρι τους κόλπους και τις αγκάλες της θάλασσας. Η φύση πάλλεται απ'την ιερότητα της αναστάσιμης χαράς της. 

Κάτω απ'το μαύρο ράσο ο αφανής και χαριτωμένος εκ Θεού αγωνίζεται πρώτα κατά του μεγαλύτερου εχθρού, του εαυτού του. Και μετά εναντίον του γαιώδους φρονήματος βρέχοντας τις πέτρες και τα χώματα του Άθωνα με δάκρυα πιο αληθινά και από την γύρω θάλασσα. Αυτοί που αρνήθηκαν τον κόσμο και αγαπήθηκαν απ'το Θεό εμμένουν. Και μένουν όπως τα στρείδια στους βράχους του Όρους προσκολλημένοι.

Ο απλός καλόγερος του Όρους είναι το μέτρο της αγιορείτικης πράξης και ζωής. Γιατί καλλιεργεί την άλλη πλευρά, την βαθύτερη της ανθρώπινης ψυχής. Γι'αυτό το κλάμα του ανθίζει χαρά της Ανάστασης. Γι'αυτό το χαμόγελό του βεβαιώνει την αθανασία. 

απόσπασμα απ'το βίντεο που βρήκαμε εδώ. Το κείμενο είναι του Δημήτρη Κοσμόπουλου. [το απόσπασμα που απομαγνητοφωνήσαμε περιέχεται από 1:01:00 και μετά. Αξίζει να το δείτε όλο το βίντεο βέβαια! Είναι θαυμάσιο!]

Κάν'τα όλα αγάπη! Κάν'τα όλα χαμόγελο!

Να σου πω μερικές σκέψεις απ'τη χτεσινή ημέρα; 

Χτες, λοιπόν, το πρωί ήμουν σ'ένα φιλικό σπίτι για το καθιερωμένο σούβλισμα του οβελία (νοστιμότατος ο λεβέντης!) και κατά τις 09:30 περίπου κόπηκε το νερό. Κάποιος θυμωμένος πολίτης (ανάμεσα προφανώς στους πολλούς άλλους "αγανακτισμένους" -πολίτες της πόλης- απ'το συμβάν) τηλεφώνησε στα κεντρικά της ύδρευσης της πόλης και του τα είπε ένα χεράκι του τηλεφωνητή: "Και τι πράματα είναι αυτά;" και "τέτοια μέρα; Ντροπή!" και "Κάντε κάτι σας παρακαλώ, μην κάθεστε έτσι" και τα υπόλοιπα στα αφήνω να τα μαντέψεις... Και σκεφτόμουν πως αυτός ο καϋμένος που είχε καθίσει να σηκώνει το τηλέφωνο στα κεντρικά της ύδρευσης τέτοια μέρα λογικά θα άκουσε από πολλούς πολίτες τα εξ αμάξης!...

Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μας αν όλοι βλέπαμε τον διπλανό μας όχι σαν μια ευκαιρία να ξεσπάσουμε επάνω του, αλλά σαν μια ευκαιρία για να τον γνωρίσουμε. Να του μιλήσουμε. Να του χαμογελάσουμε, να τον κάνουμε να νιώσει πιο όμορφα, πιο ζεστά, πιο αισιόδοξα. Ειδικά εκείνον τον τηλεφωνητή που άλλη δουλειά δεν είχε παρά να εισπράττει απειλές και θυμό από λιγουρωμένους και πεινασμένους αδημονούντες πολίτες που το μόνο που κοιτούσαν ήταν η κοιλιά τους -κοντόφθαλμη λογική που τα τείχη της κοιλιάς υψώνονταν κρύβοντάς τους τη θέα του υπέροχου κόσμου γύρω τους.

Φαντάσου τι όμορφο που θα ήταν αν στον τηλεφωνητή του έλεγαν όλοι: "Χρόνια πολλά καλέ μου άνθρωπε (που έλεγε και ο Θανάσης ο Βέγγος)! Μήπως γνωρίζεις πότε θα'ρθει το νερό; Δε γνωρίζεις; Δεν πειράζει! Καλά να περνάς και χάρηκα που μιλήσαμε!" Φαντάσου πόσες ευχές και χαμόγελα θα είχε δεχτεί ο άνθρωπος εκείνος αν του δείχναμε για μερικά δευτερόλεπτα όλοι μας λίγη αγάπη, αν του δίναμε λίγη χαρά. Λίγη αισιοδοξία. 

Ο άνθρωπος επηρεάζει τους γύρω του. Αυτο είναι σίγουρο. Πώς το έλεγε και ο γέροντας Πορφύριος; "Να σκορπάτε χαρά γύρω σας!" Η καρδιά του ανθρώπου εκπέμπει σήματα. Τι καλύτερο, λοιπόν, απ'το να εκπέμπουμε σήματα αγάπης, σήματα χαράς;

 Πάμε να δούμε την κάθε στιγμή σαν μοναδική ευκαιρία να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε! Να επικοινωνήσουμε και να χαρούμε τη ζωή. Να τα κάνουμε όλα χαμόγελο! Και θα δούμε τι όμορφος που είναι ο κόσμος μας! Τι όμορφη περιπέτεια που είναι η ζωή!

Χριστός ανέστη

Η αόρατη γωνιά εύχεται η λαμπερή Πασχαλιά να φέρει σε όλη τη γη χαρά, αγάπη, ελπίδα και αισιοδοξία!

Το χαρμόσυνο και εκρηκτικό μήνυμα της Ανάστασης του Χριστού μας να ταξιδέψει σε κάθε γωνιά του πλανήτη μας!

ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ ΟΛΗ Η ΦΥΣΗ ΣΗΜΕΡΑ!

Η τόλμη του πλησιάσματος

Θα χρειάζεται πάντα τόλμη για να πλησιάσει ο άνθρωπος το Σταυρό του Χριστού. 


Την τόλμη της αναστάυρωσης του κόσμου, που θα του δίνει τη δύναμη για να υψώνεται σε αποκαθηλωτή του Χριστού και να επαναλαμβάνει τα λόγια του μεγάλου Σταυροφόρου των Εθνών.

"Χριστώ συνεσταύρωμαι. Ζω δε ουκέτι εγώ. Ζη δε εν εμοί Χριστός".

απόσπασμα απ'το βιβλίο του Κων/νου Κούρκουλα "Σκηνές από το Πάθος"

Αφανείς γενναίοι

Δεν είναι, όμως, μόνο μικροί άνθρωποι, που με ταπεινές πράξεις έκαναν φρικτότερη τη σκηνή του θείου δράματος. Είναι και άλλοι, απλοί και αυτοί άνθρωποι, που με εντελώς μικρές πράξεις έδωσαν έναν υψηλό τόνο ανθρωπιάς και έξαρσης στην όλη εικόνα. Μικροί και αφανείς αυτοί, έριψαν με τη λάμψη της αρετής τους από το βάθος της σκηνής ένα καινούριο φως στο προσκήνιο. 

Ποιοι είναι και πού κινούνται αυτοί;

Τους πιο πολλούς θα τους βρούμε στον ανήφορο του Γολγοθά. 

Πάντα σε κάποιον ανήφορο συναντά κανείς τέτοιες ωραίες ψυχές. Αν άλλοι λιμνάζουν σε κάποια αυλή ή σε κάποιο κήπο, αυτοί μάχονται για να σταθούν σε κάποιον Ανήφορο. Απλοί, περίσεμνοι, δίνουν με την παρουσία τους οι άνθρωποι αυτοί κάποια ανάσα στη φρίκη του Γολγοθά. Κάποιο φως στη μουντή σκηνή του. Αφανείς γενναίοι....

απόσπασμα απ'το βιβλίο του Κων/νου Κούρκουλα "Σκηνές από το Πάθος"

Οι 3 σταυροί και ο σταυρός μας

Τρεις άνθρωποι ανεβαίνουν τον ανήφορο του Γολγοθά. Είναι, ως φαίνεται, μελλοθάνατοι και οι τρεις. Ο καθένας τους κουβαλάει και το ξύλο, που πάνω του θα κρεμαστεί. Σύννεφο η σκόνη που σηκώνει το "λεφούσι" π'ακολουθάει... (...)

Αλήθεια! Πόσες φορές κι εμείς δεν ανεβαίνουμε το Γολγοθά της ζωής κουβαλώντας κάποιο βαρύ σταυρό, που μας φόρτωσε η ανθρώπινη κακία... Το σταυρό της συκοφαντίας. Της παραγνωρίσεως. Του φθόνου. Της περιφρόνησης. Ή ακόμα κάποιον άλλο σταυρό που μας φόρτωσε η αγάπη του Θεού. Κάποια θλίψη. Κάποια αρρώστια. Κάποια οικογενειακή περιπέτεια. Κάποιος θάνατος αγαπημένου μας. Κάτι, τέλος, που στα μάτια μας φαίνεται δυστύχημα, μα που δεν είναι παρά εύνοια Θεού σαν εκείνη που δέχτηκε ο Σίμων ο Κυρηναίος.

Αν ξέραμε πόση ευλογία είναι για μας ο Σταυρός αυτός!

Αν ήξερε και ο Σίμων τι έργο έκανε όταν σήκωνε το βαρύ εκείνο ξύλο!...

απόσπασμα απ'το βιβλίο του Κω/νου Κούρκουλα "Σκηνές από το Πάθος"

Είμαι μια καρδιά γεμάτη λεκέδες

Είμαι μια καρδιά γεμάτη λεκέδες. Είμαι πόρνος. Είμαι μοιχός. Είμαι ληστής. Είμαι αλαζόνας. Είμαι κλέφτης. Είμαι σκληρός. Είμαι άσωτος. Είμαι γεμάτος αμαρτίες. Κάθε φορά που ο αλήτης νους μου τριγυρνάει εδώ και εκεί και ασωτεύει με τη φαντασία του έστω...

Κάθε φορά που κάνω και μια αμαρτία, παίρνω ένα σφυρί στο ένα χέρι και ένα καρφί στο άλλο -τι άβυσσος αμαρτίας μου!- και πληγώνω Εκείνον. Εκείνον που με αγάπησε πριν ακόμα γεννηθώ! Εκείνον που, όταν ανέβαινε στο Σταυρό, συγχώρεσε όλους μας! Όλους μας! Και όταν το αίμα του το θεϊκό έσταζε, όταν η αγάπη Του με τον πιο αληθινό, αφοπλιστικό, γνήσιο, πονεμένο, ηρωικό, ριζοσπαστικό τρόπο διαχεόταν στη γη -στο τότε, στο τώρα και στο αύριο- τότε ακριβώς Εκείνος δήλωνε πως είναι ο Θεός. Ο Θεός της αγάπης και της ολοκληρωτικής συγχώρεσης.

Και γω; Τι κάνω εγώ; Πώς τολμώ και Τον πληγώνω ακόμα; 

Μα η απάντηση είχε δοθεί! Είχε δοθεί απ'την πόρνη του χτεσινοβραδινού ευαγγελίου. Που είχε μια καρδιά που βούρκωνε από μετάνοια. Και η μετάνοιά της έγινε απ'τον ίδιο το Χριστό αιώνια γνωστή. 

Μια τέτοια μετάνοια ΔΕΝ γίνεται να μην γίνει γνωστή. Γιατί; Επειδή είναι πανηγύρι. Επειδή είναι η πόρτα του Παραδείσου.

Στο Χριστό ανήκουν οι ψυχές που μετανοούν. Εκεί. Μαζί με το ληστή, την πόρνη, τον άσωτο, τους κλέφτες και τους απατεώνες. Τους σκάρτους. Τους τελευταίους. 

Άρα και συ, ψυχή μου, έχεις μια ελπίδα...

Κλάψε, μετανόησε. Άφησε τα πάθη σου και τις αμαρτίες σου απόθεσέ τες μπροστά Του. Και Εκείνος, θα χαϊδέψει την πληγωμένη μου ψυχούλα. Θα την κάνει και πάλι ολοκάθαρη. Να πετάει λυτρωμένη από χαρά...

Τίποτε δε χάθηκε λοιπόν. Έχω ακόμα μια ελπίδα!

Άσ'τονε τον άνθρωπο!

Ο άγιος Ποιμένας έκανε προσευχή όλη νύχτα και ήταν πολύ αυστηρός με τον εαυτό του. Όλη νύχτα,ε; Όλη νύχτα! Όρθιος στην προσευχή. Στο κελλί του. Ασκητικός, αυστηρός, ανόθευτο το κρασί της άσκησής του στην προσωπική του ζωή. Μπορούσε, ήθελε, άντεχε, το έκανε. 

Όμως, όταν μια φορά στην εκκλησία καθότανε ένας άλλος ασκητής και τον πήρε λίγο ο ύπνος τον άλλον, ο αββάς Ποιμένας τού έβαλε το κεφάλι του στον ώμο του. Για να ακουμπήσει ο νυσταγμένος. Και του λέει ένας άλλος: 

- Δώσ'του μία να ξυπνήσει. 

- 'Όχι, βρε. Άσ'τονε τον άνθρωπο. Έχει κουραστεί. Άσ'τον να κοιμηθεί λίγο.

- Μα μέσ'στην εκκλησία να κοιμάται;

- Είναι πολύ κουρασμένος. Θα κάνουμε εμείς προσευχή γι'αυτόν. Θα προσευχηθούμε και γι'αυτόν".

Τι ωραίο πράγμα, ε; Να μη θέλει να δει τον άλλον να βασανίζεται.Αυτή η αγάπη...

απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου (www.atheataperasmata.com)

Δυο τύποι ανθρώπων

Ήθελα να μοιραστώ μαζί σου κάποιες χτεσινές μου σκέψεις... Δε ξέρω πώς θα σου φανούν. Άμα δεις ότι έχεις αντιρρήσεις, θα χαρώ να τις δεχτώ.

Να σταθώ θα ήθελα σ'ένα απ'τα σημεία της χτεσινοβραδινής ακολουθίας. Εκεί που λέει στο Ευαγγέλιο για τους 2 γιους του γαιοκτήμονα: που ο ένας είπε "θα πάω", αλλά δεν πήγε και ο άλλος που τελικά πήγε(αφού προηγουμένως είχε δηλώσει πως δε θα πάει)... Δύο τύποι ανθρώπων εκ διαμέτρου αντίθετοι. Οι ακολουθίες αυτές οι σοφές διαποτίζονται από δυναμικά παραδείγματα που δίνουν βασικούς άξονες πορείας.

Ο ένας γιος: πολυλογάς, μεγάλα λόγια μόνο αλλά από πράξεις μηδέν! Ο άλλος γιος, το ακριβώς αντίθετο.

Έχω την αίσθηση ότι όλη μας η πνευματική πορεία (το σύνολο δηλαδή των ανοδοπτώσεών μας) πρέπει να διακατέχεται από μια συστολή, μια τάση σιωπής. Καλύτερα να ζεις εκρηκτικά μέσα σου κρατώντας τις αναμνήσεις και τα σκιρτήματα της ψυχής σου για σένα και το Θεό σου. Πρόταση ζωής, μέτρο που προτείνει ο Χριστός.

Απλώς σκόρπιες σκέψεις μου... Ίσως και να κάνω λάθος... Θα δείξει...

Καλημέρα φίλε/η μου.

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Καλοί μου φίλοι, καλή Μεγάλη Εβδομάδα!

Λίγη μουσική....

Μικρό μουσικό πέρασμα απ'την ταινία "Message in a bottle"
Καλή σας ακρόαση!

Είσαι "δικός μας"...;

Συχνά, ακούω ανθρώπους να υποστηρίζουν, οτι ένας καλός φίλος δεν μπορεί παρά να πιστεύει και να ακολουθεί τα πιστεύω μου, για να μοιράζεται την πορεία μου στη ζωή. Και αυτό δεν είναι απόλυτα λάθος. Είναι αλήθεια, πως δεν μπορώ να μοιραστώ την ψυχή μου με έναν άνθρωπο, που δεν μπορεί να σεβαστεί, να νοιώσει, να κατανοήσει, αυτό που είναι για μένα το πιο ουσιώδες κομμάτι της ζωής μου. Δεν σημαίνει όμως, ότι δεν μπορώ να αγαπήσω, να μοιραστώ, να ανοίξω την αγκαλιά μου σε έναν άνθρωπο, απλά και μόνο επειδή έχει κάνει διαφορετικές επιλογές από εμένα.. Κάθε Χριστιανός οφείλει να δείχνει με το παράδειγμά του την ανοιχτή αγκαλιά του σε ΟΛΟΥΣ! Και εννοώ ΟΛΟΥΣ, χωρίς εξαιρέσεις και διακρίσεις. Αν ο χριστιανός βάζει ταμπέλες και ''εξορίζει'' από τον κύκλο της αγάπης του όσους δεν είναι ''χριστιανοί'' ή δεν έχουν τις ίδιες αντιλήψεις με τον ίδιο ή έχουν κάνει άλλες επιλογές, τότε καταργεί τη βασική και πιο ουσιώδη απαίτηση της αληθινής Αγάπης: Αγάπα τον πλησίον σου!!!

Σ'ευχαριστώ

Σ'ευχαριστώ, Χριστέ, πολύ που βάζεις μιαν ανατολή μετά από κάθε δύση.. 


Γιώργος Βερίτης

Η Παναγιά και ο κλόουν

Ο Πέτρος Γκουερέν ήταν σπουδαίος κλόουν. Τα χρόνια όμως πέρασαν, γέρασε και δεν έβρισκε πια δουλειά. Απελπισμένος και για να μη πεθάνει της πείνας, πήρε το δρόμο για ένα μοναστήρι αφιερωμένο στην Παναγία. Ίσως οι καλόγεροι να τον φιλοξενούσαν για λίγο.

Πραγματικά, ο ηγούμενος τον κράτησε εκεί, για να κάνει κάποιο θέλημα. Ο Πέτρος χάρηκε. Κι ήθελε να ευχαριστήσει την Παναγία γι’ αυτό. Δεν ήξερε όμως γράμματα, για να μπορεί να διαβάζει στα μεγάλα βιβλία και να της ψέλνει ύμνους, όπως οι καλόγεροι.

Αλλά κάτι σκέφτηκε να κάνει κι αυτός… Κι ένα μεσημέρι, που οι καλογέροι ησύχαζαν στα κελιά τους, ο Πέτρος χάθηκε. Ο ηγούμενος, θέλοντας να τον στείλει σε κάποιο θέλημα, έψαξε να τον βρει. Τον γύρεψε παντού μα δεν φαινόταν πουθενά. Κάποια στιγμή πέρασε και μπροστά απ’ τη δυτική πόρτα της εκκλησίας κι απ’ το μεγάλο τζάμι της έριξε μία γρήγορη ματιά μέσα στην εκκλησία. Και τι να δει! Ο Πέτρος ήταν μπρος στη μεγάλη εικόνα της Παναγίας κι έκανε τούμπες και χίλια δύο ακροβατικά. Μια περπατούσε με τα χέρια, μια ισορροπούσε μόνο πάνω στο ένα χέρι, μια κυλούσε στηριγμένος στις άκρες των ποδιών και των χεριών σαν τροχός.

Ο ηγούμενος αναστατώθηκε απ’ αυτά που έβλεπε. Τα πέρασε για μεγέλη ασέβεια κι ήταν έτοιμος να του βάλει τις φωνές. Ήταν ακριβώς η στιγμή που ο Πέτρος, ακουμπώντας μόνο πάνω στο κεφάλι του, έπαιζε στα πόδια του, τα γυρισμένα προς τα πάνω, το παλιό του μπαστούνι των κλόουν. Κι είχε αναψοκοκκινίσει το γέρικο πρόσωπό του κι είχαν φουσκώσει οι φλέβες του λαιμού του και ποτάμι έτρεχε ο ιδρώτας από το μέτωπό του.

Έτοιμος ήταν να του βάλει τις φωνές ο ηγούμενος. Μα εκείνη τη στιγμή του φάνηκε πως είδε την Παναγία εκεί από τη μεγάλη εικόνα ν’ απλώνει το χέρι της, να σκύβει και με την άκρη του μανδύα της να σκουπίζει τον ιδρώτα από το πρόσωπο του Πέτρου. Ανατριχίασε ο ηγούμενος. Γονάτισε, σταυροκοπήθηκε και ψιθύρισε τρέμοντας: » Συγχώρεσέ με, Παναγία μου. Εσύ ξέρεις ποιός σε τιμά και σε δοξάζει καλύτερα …»

από εδώ:  http://www.agiazoni.gr/article.php?id=58236943605704633729&PHPSESSID=c58b4f8fd6684166c4dbb050ba7300be

Happiness

A life spent with an unreproaching conscience and with humility, brings peace, tranquility, and true happiness. But wealth, honor, glory, and high rank are often the cause of many sins and make this happiness uncertain.

St. Macarius

Έκτακτη ανακοίνωση

Σήμερα το πρωί κοιμήθηκε η πρεσβυτέρα Αγγελική (http://aoratigonia.blogspot.com/2012/02/blog-post_4404.html) έπειτα από μάχη με τον καρκίνο...

Ας αφιερώσουμε λίγο απ'το χρόνο μας να προσευχηθούμε για τη ψυχή της. Να φτερουγίσει λεύτερη στα παλάτια του Θεού και από κει να εύχεται και για μας.

Ο Θεός να την αναπαύσει και να χαρίζει κουράγιο στους συγγενείς της...

Ιστορία απ'το Άγιο Όρος

....Του είχε πει ακόμα ότι αν δει φουρτούνα στη θάλασσα και κινδυνεύει κάποιο πλοίο, να πάρει το καντήλι του αγίου Νικολάου και να το χύσει στη θάλασσα για να γαληνέψει. Κάποια χρονιά τη Μ.Εβδομάδα ο π.Χρυσόστομος πήγε στη θάλασσα να δει αν τα δίχτυα είχαν πιάσει ψάρια. (...) Είχε, όμως, πολύ αέρα και ένα καραβάκι πάλευε με τα κύματα. Τότε, πήρε την καντήλα του αγίου Νικολάου και πήγε στον αρσανά, αλλά είχε δυνατό αέρα. Έριξε το λάδι στη θάλασσα. Λίγες σταγόνες έπεσαν μέσα. Σε λίγο σταμάτησε ο αέρας και ηρέμησε η θάλασσα. Το πλοίο πήγε ως το Βατοπέδι, ξεφόρτωσε και έπειτα επέστρεψε στον αρσανά της Σταυρονικήτα (...) και ξεφόρτωσαν πολλές ευλογίες για το μοναστήρι από ευγνωμοσύνη για τον άγιο Νικόλαο που τους έσωσε.

απόσπασμα απ'το βιβλίο "Απ'την ασκητική και ησυχαστική αγιορείτικη παράδοση", εκδ. Άγ.Όρος 2011




Άλλες παρόμοιες αγιορείτικες αναρτήσεις μας:
http://aoratigonia.blogspot.com/2011/02/blog-post_18.html
http://aoratigonia.blogspot.com/2011/05/blog-post_26.html
http://aoratigonia.blogspot.com/2012/01/blog-post_31.html

A story from mount Athos

(....) He has told him that if he saw a sea storm and the ship was in jeopardy, he should take the candle of Saint Nicolas and spill it out in the sea to calm it. One year, at Holy Week, father Chrisostomos went to the sea to see if he had caught fish. It was very stormy, and a little ship struggled with the waves. So he took Saint's Nicolas candle went to the moor and spilled the oil in the sea. In a while the air stopped blowing and the sea calmed. The ship went to Vatopedi, unloaded and returned to Stauronikita's moor unloading many blessings and gratitude to Saint Nicolas that saved them.

Translation by Anthony Sc.

Δύο λόγια της καρδιάς μου

Να σου πω κάτι ήθελα σήμερα λίγο διαφορετικό, μιας και το σκεφτόμουν πολύ καιρό...

Εδώ στην αόρατη γωνιά δεν γράφω για να σε πείσω. Δεν γράφω για να σε κάνω να ζοριστείς. Ό,τι με αγγίζει, απλά στο αφήνω με αγάπη. 

Κι, αν θες, το βλέπεις. Αν θες, το διαβάζεις. Αχνοφαίνεται βέβαια (γιατί είμαι ανίκανος να στο μεταδώσω όπως το νιώθω ακριβώς), μα μένει εκεί...

Είναι αόρατη αυτή εδώ η γωνιά, γιατί θέλει απαλά να πει κάτι. Διακριτικά. Μυστικά. Με σιωπή. Χωρίς τυμπανοκρουσίες και φωνές και απειλές. Κάτι λίγο για να γλυκάνει την καρδιά σου. Να προσπαθήσει να σου δώσει λίγο κουράγιο και αισιοδοξία.

Και είναι γωνιά, γιατί έχει ως κέντρο τον μεγαλύτερο μεταρρυθμιστή, τον μεγαλύτερο ριζοσπάστη. Το Χριστό...

Σου τα γράφω όλα αυτά, γιατί νιώθω φίλος μαζί σου. Νιώθω την παρέα σου. Νιώθω την αγάπη σου και την προσευχή σου. Εύχομαι να μη σε λυπώ, να μη σε δυσκολεύω. Αν γίνει όμως, σου ζητώ ταπεινά συγγνώμη.

Καλημέρα και καλή δύναμη, φίλε/η μου.

Η φωτογραφία είναι της καλής μου φίλης Silena και την ευχαριστώ...

Courage

Genuine holy courage is always united with the feeling of deep humility. A humble person is always ready to endure everything , both internal and external, considering himself to be deserving not only of the sorrows which are sent to him, but even more. It is impossible to upset and confuse a humble person - he is ready for everything, as St.Moses the Black said when they drove him out of the trapeza: I made ready, and I was not troubled (Ps 118:60). And so, let us prepare our souls and hearts with humility, and it will help us to endure every temptation. 

St. Nikon 

(thanks to Chris for this translation!)

Η φωτογραφία της εβδομάδας