Σκέψεις για την αγάπη

Τι είν'αυτό που με κάνει να αποδιώχνω την αγάπη;

Βλέπω μέσα μου μια δύναμη που ώρες-ώρες έχει τεράστια δυναμική... Έτσι στα ξαφνικά... Και μένω άναυδος. Πώς γίνεται να υπάρχει μέσα μου; Και ύστερα κάνω την κίνηση να κοιτάξω μέσα μου. Και βλέπω μαύρο έρεβος... Ένα χάος. Αίσθηση ιλίγγου. 

Πασχίζω για το καλό, για την αγάπη, μα η καρδιά μου θολώνει. Πώς το έλεγε ο απ.Παύλος, "βλέπω έτερον νόμον" μέσα μου... Δε θέλω να υποταχτώ, μα συνεχώς πέφτω. Και ξανασηκώνομαι...

Πήγα ένα απόγευμα ξανά στην παραλία. Πάντα με ηρεμεί αυτό το ανυπέρβλητο θέαμα της δύσης του ήλιου. Κοιτούσα τον ουρανό ντυμένο σ'αυτά τα μαγικά χρώματα και σκεφτόμουν "Δε γίνεται αλλιώς. Έτσι θα ήταν και η αγάπη αν γινόταν έργο τέχνης. Μόνο μ'αυτά τα υπέροχα χρώματα θα μπορούσε να ζωγραφιστεί". 

Αν ήταν κάτι απλό, η αγάπη δε θα ήταν τόσο σπάνια. Και τόσο διάφανη. Σχεδόν άπιαστη. Σαν όνειρο που έμεινε βαθιά χαραγμένο μέσα σου. Αν ήταν η αγάπη κάτι εύκολο, θα την άκουγες χωρίς προσπάθεια. Μα η μελωδία της κρύβεται στη σιωπή. Την εκφραστική σιωπή. Που έχει τόσα να πει και να διδάξει.

Μα πώς να βελτιωθώ; Πώς να κατανικήσω αυτό το μαύρο βυθό που κρύβεται μέσα μου; Τελειώνοντας τη βόλτα -ο ήλιος είχε βασιλέψει πια- θυμήθηκα μια φράση του γέρ.Πορφυρίου που μου την είχε πει μια φίλη: "Βρίσκεσθε στο σκοτάδι και θέλετε να απαλλαγείτε; Εσείς τι κάνετε; Διώχνετε με δύναμη το σκοτάδι, το χτυπάτε, αλλ’ αυτό δεν φεύγει. Θέλετε φως; Ανοίξτε μια τρυπίτσα και θα έλθει μια ακτίνα του ήλιου, θα έλθει το φως. Αντί να διώχνετε το σκοτάδι, αντί να διώχνετε τον εχθρό, να μην μπει μέσα σας, ανοίξτε τα χέρια στην αγκάλη του Χριστού. Αυτός είναι ο πιο τέλειος τρόπος, να μην πολεμάτε, δηλαδή, απευθείας το κακό, αλλά να αγαπήσετε τον Χριστό, το φως Του, και το κακό θα υποχωρήσει".

Τελικά η αγάπη, το φως, το φως Του βρίσκονται εκεί ψηλά... Στον ουρανό...

υγ: Η φωτογραφία είναι από εκείνη τη βόλτα μου

Πώς να μάθω ν'αγαπώ

Υπάρχουν πολύ ωραίες γωνιές του παραδείσου σ'αυτή τη γη. Υπάρχει αγάπη σ'αυτή τη γη. Υπάρχουν άνθρωποι. Μην σταματάς να εμπιστεύεσαι. Λες: "Πώς θα το κάνω; Πώς γίνονται όλ'αυτά"; Ε, γίνονται. Προσπαθώντας. Δεν υπάρχει μια συνταγή. "Πώς θα μάθω ν'αγαπώ τους άλλους"; 
Αγαπώντας τους. Έτσι θα το μάθεις. Μαθαίνεις ν'αγαπάς όταν αγαπάς. Τρώγοντας έρχεται η όρεξη. κάνεις προσευχή και μαθαίνεις την προσευχή. Ξεκινάς ν'αγαπάς και μαθαίνεις ν'αγαπάς. Όταν, λοιπόν, σε ρωτήσω "πώς θα μάθεις ν'αγαπάς", θα μου απαντήσεις αυτό: "αγαπώντας". Και "αγαπώντας" θα πει ότι θα κάνω και λάθη και θα αποτύχω και θα πικράνω και θα πικραθώ. 

Η αγάπη θέλει άσκηση. Επαναληπτικότητα. Θα ξαναδοκιμάσω!

απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου -www.atheataperasmata.com

Τι είν'αυτό που ζητάω;

Τι είν'αυτό που ζητάω; Ποια είναι τα αιτήματά μου; Όταν προσεύχομαι, όλο λέω "θέλω αυτό", "θέλω εκείνο", "θέλω", "θέλω"... Η προσευχή μου μοιάζει με λίστα σούπερ μάρκετ που την έγραψε κακομαθημένο παιδί. Φουσκώνουμε μ'ένα σωρό "θέλω" τα αιτήματά μας έτσι που η προσευχή μας αντί για απόσταγμα ευπρόσδεκτο θυμίζει περισσότερο εγωιστικό κατάλογο απαιτήσεων...

Γνώρισα μια γιαγιά σοφή που μου είπε: "Γιε μου, όταν ήμουν ακόμα νέα, ζητούσα επίμονα κάτι απ'τον Θεό. Το ζητούσα για δώδεκα ολόκληρα χρόνια! Ναι, δώδεκα! Όμως, Εκείνος ήξερε ότι δεν ήταν για το καλό μου. Έτσι, δεν μου το'δωσε! Και μετά από δώδεκα χρόνια κατάλαβα το γιατί".

Το διανοείσαι; Πέρασαν δώδεκα ολόκληρα χρόνια για να το αντιληφθεί... Δώδεκα χρόνια καθημερινής, έμπονης, καρδιακής προσευχής... Μοιάζει απίστευτο! Και συνέχισε η γιαγιά λέγοντας:

"Το θέλημα και το σχέδιο του Θεού ας ζητάμε να γίνεται στις ζωές μας. Εγώ πλέον δε ζητάω. Μονάχα Τον παρακαλώ να γίνεται το θέλημά Του και να μου δίνει τη δύναμη να το αντέχω. Αυτός είναι ο πιο ασφαλής δρόμος, γιε μου. Γιατί το ξέρω, το ξέρω ότι μ'αγαπάει..."

Άμα αγαπάς

Αυτή είναι η πίστη μας! Καθημερινό βίωμα. Συνεχόμενη, διαρκής, προσωπική εμπειρία. Γι'αυτό και ο Χριστός επέπληττε τους Φαρισαίους. Μας είπε να μην περιοριζόμαστε στους τύπους. Μας έδειξε το δρόμο προς την ουσία. Προς το Σταυρό. Προς την αγάπη! Προς την ένωση μαζί του. "Ίνα ώσι έν". Ένα σώμα, μια εκκλησία, μια αγκαλιά. Μια αμείωτη χαρά! Μια απέραντη γλύκα! Μια ασύγκριτη, ατέλειωτη ερωτική θεϊκή εμπειρία. Αυτή είναι η πίστη μας.

Θυμάμαι και το γέροντα Πορφύριο, αυτόν τον τόσο χαμογελαστό, γλυκό, άγιο γέροντα που έλεγε: Άμα αγαπάεις, ζεις στην Ομόνοια και δε ξέρεις ότι βρίσκεσαι στην Ομόνοια. Ούτε αυτοκίνητα βλέπεις, ούτε κόσμο βλέπεις, ούτε τίποτα. Είσαι μέσα σου με το πρόσωπο που αγαπάεις. Το ζεις, το ευχαριστιέσαι, σ'εμπνέει. Δεν είναι αληθινά αυτά; Σκεφτείτε αυτό το πρόσωπο που αγαπάτε να είναι ο Χριστός. Ο Χριστός στο νου σου, ο Χριστός στην καρδιά σου, ο Χριστός σ'όλο σου το είναι, ο Χριστός παντού.

Αγάπη είναι (Β' μέρος)

Αγάπη είναι σεβασμός!

Αγάπη είναι να μένω στα όμορφα σημεία σου, στα πιο φωτεινά σου.


Αγάπη είναι να θυσιάζω το θέλημά μου.


ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ 
ΚΑΙ ΦΩΣ 
ΚΑΙ ΧΑΡΑ 
ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑ, 

Η ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ...


της καλής μας φίλης Βάγιας (την οποία και ευχαριστούμε πολύ!)

Ένα θαυμαστό περιστατικό

Ήρθε κάποιος στο καλύβι πολύ στεναχωρημένος λέγοντας ότι από απροσεξία χτύπησε με το αυτοκίνητό του ένα παιδί. Δεν είσαι ένοχος του είπα, τόσο γιατί χτύπησες το παιδί, αλλά γιατί δεν προσευχόσουν εκείνη την ώρα και του ανέφερα ένα ανάλογο περιστατικό: 

Είχα γνωρίσει έναν υπάλληλο που είχε φθάσει σε σημείο να λέει συνέχεια την ευχή, ενώ από τα μάτια του έτρεχαν συνεχώς δάκρυα δοξολογίας του Θεού. Έτσι σκεφτόταν να φύγει από τη δουλειά με μειωμένη σύνταξη και ήρθε στο καλύβι να με ρωτήσει τι να κάνει. Μη φεύγεις του είπα και όταν σε ρωτούν οι συνάδελφοί σου γιατί κλαις να λες: «Θυμήθηκα τον μακαρίτη τον πατέρα μου». 

Μια μέρα λοιπόν ενώ οδηγούσε πετάχτηκε ξαφνικά μπροστά του ένα παιδάκι. Το πέταξε πέρα σαν σβούρα, αλλά το παιδί δεν έπαθε τίποτε. Φύλαξε ο Θεός, γιατί εκείνη την ώρα ο άνθρωπος αυτός προσευχόταν.

Γέροντος Παισίου αγιορείτου: «Περί προσευχής», σ.30

πηγή: istologio.org

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Απάντηση σε mail φίλου

Πριν 2 μέρες έλαβα mail φίλου αναγνώστη της αόρατης γωνιάς. Μου επισύναψε ένα link που είχε ως θέμα ένα γεγονός που συνέβη σε κάποια εκκλησία: άλλοι λένε ότι έγινε θαύμα και άλλοι όχι. Ο φίλος έγραψε και ζήτησε τη γνώμη μου. Όσο διάβαζα, όμως, το link τόσο σκεφτόμουν:

στ'αλήθεια έχει τόσο μεγάλη σημασία το αν είναι θαύμα ή όχι το συγκεκριμένο περιστατικό;

Και επικουρικά: το γεγονός αυτό μας βοηθάει στη σχέση μας με το Χριστό;

Με το που άρχισα να μελετώ το περιστατικό, θυμήθηκα και απόσπασμα ομιλίας του π.Ανδρέα Κονάνου που ανέφερε ένα παρόμοιο γεγονός με μια εικόνα που δάκρυζε. Έλεγε περίπου ο πατήρ: 

Πήγαινε ο π.Παϊσιος με το λεωφορείο κάπου και σε κάποια απ'τις στάσεις κατέβαινε πολύς, πάρα πολύς κόσμος για να δει την εικόνα που δάκρυζε. 

Μια ηλικιωμένη κυρία που καθόταν δίπλα στο γέροντα, γυρίζει τότε και, με ύφος, του λέει: "Εσύ, πάτερ, δε θα κατεβείς να δεις την εικόνα που δακρύζει"; Και ο γέροντας της απάντησε όχι. Οπότε εκείνη, παρεξηγημένη, άρχισε να του λέει διάφορα. Έτσι, ο γέροντας της είπε κατόπιν πως δεν είχε ανάγκη να δει θαύμα για να πιστέψει.

Αυτό ήταν το πρώτο που θυμήθηκα. Αλλά μπήκα και σε κάποιες άλλες σκέψεις προβληματιζόμενος θετικά: Άραγε, αυτός που πιστεύει έχει ανάγκη να βλέπει συνεχώς εξωτερικά θαύματα; Ο Χριστός δεν είπε "μακάριοι εκείνοι που δεν είδαν και πιστεύουν"; Άρα, ίσως το θέμα βρίσκεται αλλού: στην ελευθερία μας την απόλυτη. Και στην ειλικρίνεια της σχέσης μας μ'Εκείνον. Όσο Τον ζητούμε ελεύθερα, έμπονα και πραγματικά τόσο θα βρισκόμαστε σε τροχιά σύναψης σχέσης μαζί Του.

Φίλε, 

ο Χριστός μας είναι κάτι που βιώνεται, που "ζήται" (όπως έλεγε ο γέρ. Πορφύριος). Θα'θελα να'χα κι εγώ λίγη πίστη για να μπορούσα να πω ότι ο αληθινός χριστιανός, ο γνήσιος, μυστικός αναζητητής της Χάριτος δεν επηρεάζεται από τέτοια περιστατικά. Όχι γιατί δεν πιστεύει στα θαύματα, αλλά διότι τη βεβαίωση της πίστης τη νιώθει μέσα του. Σαν βράχο ακλόνητο, σαν οικοδόμημα αγέρωχο, πανέμορφο και στέρεο. "Πίστη σημαίνει σιγουριά γι'αυτά που ελπίζουμε και βεβαιότητα γι'αυτά που δε βλέπουμε" διάβαζα χτες το πρωί στην προς Εβραίους επιστολή.

Τώρα για όσους δεν πιστεύουν στα θαύματα είναι ξεκάθαρο το ό,τι και, θαύμα να δουν, δε θα πιστέψουν (εκτός κι αν το επιτρέψει ο Θεός), διότι η καρδιά τους είναι κλειστή κι αμπαρωμένη με πόρτες κι αλυσίδες που δε σπάζουν εύκολα... Ο πλούσιος (στην παραβολή του πλούσιου και του Λαζάρου) παρακαλεί τον Αβραάμ να στείλει έναν απ'τους νεκρούς να μιλήσει στ'αδέρφια του (τα εν ζωή) για να τα πείσει ότι τελικά υπάρχει κόλαση και παράδεισος και να τους πει ν'αλλάξουν ζωή. Μα ο Αβραάμ του απαντά πως δεν πρόκειται ν'αλλάξουν.

Θυμήσου και την άπειρη αγάπη του Χριστού και τα θαύματα που έκανε μπροστά στα μάτια των Φαρισαίων κι εκείνοι, πορρωμένοι, όχι μόνο δε πίστευαν, αλλά οι καρδιές τους σκληρύνονταν όλο και πιο πολύ...

Για να μη σε κουράσω περισσότερο, κλείνω λέγοντας:

είτε έγινε θαύμα είτε όχι, εσύ κράτα ό,τι νομίζεις πως μπορεί να σε βοηθήσει στο να θεμελιώσεις ουσιαστική σχέση μαζί Του. Μυστικά, συνεχόμενα και με τρόπο μεταρρυθμιστικό, αναζωογονητικό και αγωνιστικό.

Η αγάπη Του είναι παντού! Μακάρι ν'ανοίγουν οι ψυχές μας ώστε να βλέπουμε την κρυμμένη ομορφιά στο καθετί!

Εύχομαι οι πολυλογίες μου να βοήθησαν έστω και στο ελάχιστο. Καλή δύναμη. Να εύχεσαι.

Καλημέρα.

υγ: Ευχαριστώ για άλλη μια φορά για όλα τα σχόλια, τις φωτογραφίες και τα mail που μου στέλνετε. Ειλικρινά...

Όλα είναι για καλό!

Είναι δυνατόν ο καλός Θεός να επιτρέψει κάτι για έναν κακό σκοπό;

Δες το, δες το κάπως αλλιώς. Όλα σε καλό θα βγουν... Και αυτό δεν είναι μια ψευδαίσθηση. Θα το δεις. Η ζωή σου 'χει αποδείξει -μες στα πράγματα σου 'χει δείξει ο Θεός- ότι πολλά που τα φοβόσουν, που 'χες τρομάξει, που 'χες απελπιστεί, στο τέλος αντιμετωπίστηκαν. Και βρήκες μέσα σου δυνάμεις....

Εδώ, μου το λένε παιδάκια στο σχολείο, κοριτσάκια και αγοράκια Α' Λυκείου, και μου λένε ότι "νόμιζα στη ζωή μου ότι αυτό δεν θα το άντεχα ποτέ και όταν ήρθε το περιστατικό στη ζωή μου, το άντεξα μια χαρά. Και γω δεν πίστευα αυτό ότι θα το καταφέρω".

Έχεις μέσα σου δυνατότητες, χαρίσματα, ψυχικά αποθέματα, ενεργητικότητα... Σε κατάσταση που περιμένει. Που κοιμάται. Που περιμένει το θαύμα...

απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου (www.atheataperasmata.com)

υγ: Αναδημοσίευση από παλιότερή μας ανάρτηση. Δε ξέρω γιατί, αλλά ένιωθα πως σήμερα ταίριαζε περισσότερο από ποτέ αυτό το θέμα...

Γαλήνη μετά την τρικυμία

Πόση γαλήνη νοιώθει ο άνθρωπος μόλις αισθάνεται την τρικυμία να φεύγει απο πάνω του, να τον προσπερνά,  να τον αφήνει απαλά να ακουμπήσει στη γη, να αναπνεύσει αργά, σταθερά...Πόση γαλήνη, πόση ανακούφιση, πόση ευτυχία... Επέζησα και απο αυτη τη φουρτούνα Θεέ μου, σε ευχαριστώ, λες απο μέσα σου και η καρδιά σου γεμίζει οξυγόνο!!!

Πόσο μπορεί να πόνεσες, πόσο φοβήθηκες κάποιες στιγμές πως ίσως δεν τα καταφέρεις, κι όμως Εσύ έδειξες οτι μετά την θύελλα υπάρχει φως, με σήκωσες στα πόδια μου, μου θύμισες τις αντοχές μου, με έκανες να μάθω τα όριά μου και με ώθησες να τα ξεπεράσω! Μου έδειξες οτι δεν υπάρχουν τα όρια που εγώ βάζω στον εαυτό μου, πως η δύναμη του ανθρώπου είναι απέραντη, μου έδειξες να ανοίγομαι στο κενό και να μην χάνομαι, αλλα να το αγκαλιάζω, να βάζω στόχο τον ουρανό, το άπειρο...!

Και πόσο όμορφα διαφορετικός βγαίνει ο άνθρωπος μετά απο την φουρτούνα...! Λάμπει απο ένα φως υπερκόσμιο, αποκτά μία αυτάρκεια μοναδική, γίνεται ικανός να ξεκινήσει τα πάντα απο την αρχή, να κυνηγήσει την ζωή, να κάνει βίωμα το όνειρο. Δεν υπάρχει για τον άνθρωπο μεγαλύτερη ικανοποίηση απο αυτή..Αν γίνεις και εσύ λίγο πιο παρατηρητικός,  μπορεί να δεις αυτή τη σπίθα να ξεπηδά απο κάποια περαστικά μάτια που σε απαντούν στο δρόμο..Μάτια άγνωστα σε εσένα, μάτια ζωντανά, πιο ''ζωντανά'' απο το ''κανονικό''.. Μάτια που έπεσαν στην φωτιά, βαφτίστηκαν στο καμίνι του πόνου και αναγεννήθηκαν σε κάτι μαγικό, φωτεινό..

Δεν υπάρχει τίποτα πολυτιμότερο στη ζωή απο αυτές τις φουρτούνες, απο αυτές τις επισκέψεις του πόνου..!! Αυτή η γνώση να μείνει πάντα στη μνήμη, όταν η επόμενη φουρτούνα θα έρθει να ταράξει τα νερά μας.. Η ζωή είναι πανέμορφη, η ζωή είναι μαγική, όχι γιατι μπορεί σήμερα να μας έφερε κάτι καλό, αλλα γιατί μας χαρίζει πολύτιμα μαθήματα, δεν ανέχεται την στασιμότητά μας, μας σπρώχνει στο παρακάτω, μας σπρώχνει στο αύριο...!

Να πιστεύουμε, να ελπίζουμε, να αγαπάμε, αυτό είναι το μόνο καθήκον μας.. Τίποτε άλλο δεν είναι στο χέρι μας...

Μέχρι την επόμενη φουρτούνα...μέχρι τότε...γιόρτασε τη νίκη σου!! :-) 

υγ: Απ΄το blog της καλής φίλης Σταυρούλας την οποία και ευχαριστώ από καρδιάς!

Και σήμερα πάλι σ'αγαπώ

...Κάθε μέρα ο ήλιος ανατέλλει για όλο τον κόσμο! Ο ήλιος είναι μια αγάπη,ε; Κάθε μέρα που ανατέλλει ο ήλιος είναι σα να σου λέει πάλι ο Θεός: "και σήμερα πάλι σ'αγαπώ. Σου δίνω άλλη μια μέρα. Όχι απλά για να φας το πρωινό σου και να ξεκινήσεις τη μέρα σου χαρούμενος κλπ, αλλά για να πάρεις κι αυτό το μήνυμα και για να σκεφτείς: για να ζω άλλη μια μέρα σημαίνει ότι ο Θεός μ'αγαπά. Εμένα. Εμένα, που χτες είχα και εγωισμό, είχα και κακία, είχα και ζήλια και εκδικητικότητα, είχα και περιέργεια και κατάκριση". (...) Κι όμως ο Χριστός έλαμψε πάλι τον ήλιο του και είδα το φως, άλλη μια μέρα!

Και τι λέει ο Χριστός μ'όλα αυτά; "Και σήμερα πάλι σ'αγαπώ και ας ήσουν χτες ό,τι ήσουν. Και σήμερα σου δίνω ευκαιρία να κάνεις πάλι τις επιλογές σου. Κι όταν πέφτει η βροχή δεν ξεχωρίζει -λέει ο Χριστός- τους καλούς και τους κακούς. Όλους τους δροσίζει. Όλα τα σπίτια τα ποτίζει" (...).

Τι ωραία πράγματα αυτά!

απόσπασμα απ'το βιβλίο του π.Ανδρέα Κονάνου "Αγάπη για πάντα", εκδ.Σωματείο Παναγία Γάλαξα η Θαλασσοκρατούσα

aquarelle by http://bluoltremare.blogspot.gr/

Ο Χριστός δεν μαλώνει

...Να γονατίσεις μπροστά στον Χριστό και να πεις:
''Κύριέ μου, εγώ κρύβομαι από τους ανθρώπους. Αλλά θέλω εσύ να με δεις όπως είμαι! Αυτός που είμαι! Να μ' αγαπάς όπως είμαι. Να μη με μαλώσεις, γιατί δεν αντέχω να με μαλώνεις, γιατί απογοητεύομαι εύκολα αν με τσακίζεις...''. Και θα πει ο Χριστός:
''Πού είσαι παιδί μου; Σε περίμενα! Όχι! Εγώ καλάμι συντετριμμένο δεν θα το τσακίσω! Ούτε φλόγα που τρεμοσβήνει θα τη σβήσω,όχι!''
Όταν δει ο Χριστός ότι το κεράκι της ψυχής σου είναι σα να το φυσάνε οι άνεμοι, θα βάλει το χέρι Του μπροστά και τη φλόγα αυτή θα τη μεγαλώσει! Δεν θα σε τρομάξει! Δεν θα σε μαλώσει!Αλλά να γονατίσεις! Να ταπεινωθείς!

(απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου [(από Αθέατα περάσματα http://www.atheataperasmata.com)]

(Ευχαριστούμε πολύ τον ανώνυμο φίλο που το έστειλε!)

υγ: Αναδημοσίευση από παλιότερή μας ανάρτηση

Το πιο χαρούμενο ταξίδι

Μιλώντας χτες μ'ένα φίλο σκεφτόμασταν το πόσο επιφανειακοί είμαστε πολλές φορές. Εστιάζουμε σ'αυτά που δεν έχουμε, σ'αυτά που (νομίζουμε ότι) μας λείπουν. Κι εκεί κολλάμε. "Γιατί ο άλλος να'χει αυτό κι όχι εγώ; Γιατί να μου λείπει εμένα αυτό που ο άλλος έχει"; Και πάει λέγοντας...

Καλή μου ψυχή, αξίζει να μάθουμε τον εαυτό μας. Αυτογνωσία. Να ξεχωρίσουμε τα χαρίσματά μας και από αυτά να ξεκινήσουμε. Να ξεκινήσουμε το εσωτερικό ταξίδι προς το ανηφορικό μονοπάτι της καρδιά μας. Προς την αυτογνωσία.

Ο άνθρωπος που γνωρίζει (ή που προσπαθεί) ποιος είναι, συνήθως έχει τη δυνατότητα να γίνει ταπεινός. Μπορεί ν'αγαπήσει. Μπορεί να χαίρεται για τους άλλους. Να μοιράζεται, να χαμογελά. Όλα αυτά, επειδή ξέρει το δικό του οικοδόμημα. Τον εαυτό του.

Πριν βιαστούμε, λοιπόν,  την επόμενη φορά να ζηλέψουμε κάποιον ή να παραπονεθούμε, ας αναρωτηθούμε: "Γιατί δεν κοιτάζω τον εαυτό μου; Έχω κι εγώ χαρίσματα απ'το Θεό δοσμένα! Γιατί δεν προσπαθώ σήμερα να τ'αυξήσω";

Αυτό το ταξίδι έχει πολλή χαρά. Κι έχει χαρά, γιατί (αν το καλοσκεφτείς) εμπεριέχει τρεις σπουδαίες αρετές: αγάπη, ταπείνωση και υπομονή.

Σου εύχομαι, καλή μου ψυχή, να'χεις καλό ταξίδι! Καλό ταξίδι προς το κέντρο της καρδιάς!

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Η ομορφιά είναι παντού!

Βρήκα από tweet μιας φίλης το παρακάτω πολύ, πολύ όμορφο και πρωτότυπο βίντεο. Απολαύστε το!

υγ: Τελικά η ομορφιά βρίσκεται παντού! Ακόμη και στα πιο μικρά πράγματα! 

Ο μορφωμένος άνθρωπος

Όταν ρώτησαν τον Σωκράτη να τους δώσει τον ορισμό του μορφωμένου ανθρώπου,

Δεν ανέφερε τίποτε για την συσσώρευση γνώσεων. 

Η μόρφωση είπε, είναι θέμα συμπεριφοράς.

Ποιους ανθρώπους λοιπόν θεωρώ μορφωμένους; 

1. Πρώτα απ' όλα αυτούς που ελέγχουν τις δυσάρεστες καταστάσεις, αντί να ελέγχονται από αυτές 

2. Αυτούς που αντιμετωπίζουν όλα τα γεγονότα με γενναιότητα & λογική

3. Αυτούς που είναι έντιμοι σε όλες τους τις συνδιαλλαγές

4. Αυτούς που αντιμετωπίζουν γεγονότα δυσάρεστα και ανθρώπους αντιπαθείς καλοπροαίρετα.

5. Αυτούς που ελέγχουν τις απολαύσεις τους 

6. Αυτούς που δεν νικήθηκαν από τις ατυχίες & τις αποτυχίες τους 

7. Τέλος αυτούς που δεν έχουν φθαρεί από τις επιτυχίες και την δόξα τους...»   

 
Σωκράτης (469-399 π.Χ.) 
 
υγ: Ευχαριστώ τη φίλη Γιούλυ για το κείμενο!

Στη γιορτή της

Στη γιορτή της, στην Κοίμησή της.
Αλίευσα δυο αποσπάσματα δημοτικών τραγουδιών που είναι αφιερωμένα στην Παναγιά μας. Τα εντόπισα εδώ.

«Την Παναγιά παρακαλώ και λέω τση να ραίνει / με τη ντροσά του ουρανού όλη την οικουμένη./ Την Παναγιά παρακαλώ βάλσαμο να σταλάζει / στου πονεμένου την καρδιά που βαριαναστενάζει. / Την Παναγιά παρακαλώ και τση ζητώ τη χάρη / στου καθενούς τη σκοτεινιά να φέγγει σα φεγγάρι» (απειραθίτικα δίστιχα από τη Νάξο).

«Ελα Παναγιά μου, σώσε, / νουν και λογισμόν με δώσε, / νουν και λογισμόν και γνώση / και γλυτσά φωνήν καμπόσην / να θυμούμαι τα τραγούδια / τα παλιά και τα καινούργια» (δημοτικό τραγούδι Ρόδου).

υγ: Χρόνια πολλά σε όσους γιορτάζουν! Η Παναγιά να μας σκέπει όλους :)

Αιτίες κατάθλιψης

Ο Αριστοτέλης έλεγε: "Πίσω από κάθε πόνο σου στέκει ένα λάθος σου". Και ο γέρων Παισιος πίστευε πως: "Έχεις λύπη; Ο Χριστός σου λείπει". Αν το καλοσκεφτούμε, δεν απέχουν πολύ μεταξύ τους αυτές οι δύο διαπιστώσεις.

 Για το χριστιανισμό, λάθος είναι η αστοχία, η αμαρτία. Και ετυμολογικά, η αμαρτία σημαίνει "αποχωρισμός". Το να αποκόβεσαι και να βρίσκεσαι μακρυά από την Αιτία σου, από το Λόγο σου. Να περνάς δηλαδή στη γκρίζα περιοχή μιας εξορίας που την αντιλαμβανόμαστε σαν ερημιά, σαν μόνωση, σαν μοναξιά γεμάτη λύπη και τρόμο.

απόσπασμα απ'το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη "Ο παλιάτσος και η άνιμα", εκδ. Ψυχογιός

Βιβλιοπροτάσεις

Αργοναύτες -

Χρονικά των Ελλήνων και ταξίδια

Πάει αρκετός καιρός από την τελευταία βιβλιοπαρουσίαση! Όμως, αυτή τη φορά έχω να σου προτείνω αυτό το πολύ αξιόλογο βιβλίο. Ο συγγραφέας Ηλίας Βενέζης περιγράφει τις εντυπώσεις από ταξίδια του στην Κύπρο, την ορειβασία στον Όλυμπο, στην Ήπειρο, στο Μέτσοβο αλλά και στα νησιά Λευκάδα και Ιθάκη.

Αξίζει να διαβαστεί πιο πολύ τώρα το καλοκαίρι για πολλούς λόγους! Πρώτα απ'όλα θα σε καταπλήξει και θα σε συνεπάρει το αβίαστα περιγραφικό ύφος του λόγου του Βενέζη που μπορεί να εισχωρεί με μαεστρία και απλότητα στην ουσία του κάθε χώρου που επισκέπτεται. Βάλε ακόμη και την έκτη αίσθηση του συγγραφέα να αγγίζει και να αφουγκράζεται την κρυμμένη ομορφιά του κάθε ελληνικού τόπου βυθίζοντας εμάς τους αναγνώστες σ'ένα όνειρο. Σε κάποια παράλληλη πραγματικότητα ίσως όπου η ιστορία ενώνεται με την ανάσα του σήμερα δημιουργώντας μια άσβηστη δίψα για μάθηση.

Ανεπανάληπτο βιβλίο, οδηγός για όσους επιθυμούν να δουν με μια πρωτότυπη ματιά μέρη που ίσως πρόκειται να επισκεφτούν! Εμείς στην αόρατη γωνιά το διαβάσαμε και σας το προτείνουμε ένθερμα!

Τα όρια της αγάπης

Όποιος αγαπάει λίγο, δίνει λίγο.

Όποιος αγαπάει περισσότερο, δίνει περισσότερο.

Κι όποιος αγαπάει πάρα πολύ, τι αντάξιο έχει να δώσει;

Δίνει τον εαυτό του!

γέροντας Πορφύριος

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Οδυσσεβάχ!

Πριν 2-3 χρόνια (δε θυμάμαι ακριβώς!) ένας φίλος ηθοποιός μου'χε δώσει να διαβάσω αυτή την πολύ όμορφη παράσταση της Ξένιας Καλογεροπούλου. Μου άρεσε τόσο πολύ που την εκτύπωσα. Στο βίντεο που ακολουθεί είναι το τραγούδι απ'την ομώνυμη θεατρική παράσταση σε μουσική και στίχους του πολύ αγαπητού Διονύση Σαββόπουλου. Απολαύστε το! Πολλές, πολλές καλημέρες!

Το θέλημά μου

(...) Γιατί, όταν μένουμε δεμένοι με το θέλημά μας και ρυθμίζουμε τη ζωή μας με βάση τα δικαιώματά μας, τότε, έχοντας την εντύπωση ότι κάνουμε κάτι καλό, προετοιμάζουμε άθελά μας το κακό μας και χανόμαστε χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Γιατί πώς μπορούμε να γνωρίσουμε το θέλημα του Θεού ή να το ζητήσουμε μ'όλη μας τη δύναμη έχοντας εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και επιμένοντας στο θέλημά μας; Γι'αυτό ο αββάς Ποιμένας έλεγε: "Το θέλημα είναι χάλκινο τείχος που χωρίζει τον άνθρωπο απ'τον Θεό".

απ'το βιβλίο "Αββά Δωροθέου -Έργα ασκητικά", εκδ.Ετοιμασία (C 2005)

Δάκρυ μακρινό

Δάκρυ μακρινό
που απρόσμενα σ'ένιωσα
καυτό να κυλάς σε ξένα
σ'άλλα βλέφαρα, αλλοτινά. 

Δάκρυ μακρινό
πού τρέχεις αναπάντεχο
στου πόνου τις αόρατες,
τις αναπάντεχες τροχιές;

Δάκρυ μακρινό
σαν ηχώ απέραντης ερημιάς
σε πρόσωπα πώς ανθίζεις
σε βλέφαρα αθώα, παιδικά;

Έλα, δάκρυ μακρινό
μην αργείς στα μάτια μου
τ'άγευστα και ξεχασμένα
έλα να ταξιδέψεις.

Έλα, δάκρυ μακρινό
γίνε η παρηγοριά μου
τα μάτια μου γίνε
και η φωτιά μου.

Έλα, δάκρυ μακρινό
φύγε απ'τα ξένα μάτια,
ξεδίψασε τις σκοτεινές μου
τις απότιστες γωνιές.

εμπνευσμένο από μια φωτογραφία ενός εξάχρονου κοριτσιού που οι ισραηλινές βόμβες του σφάλισαν τα γλυκά, αθώα του ματάκια.

Ελπίζω...

" - Μην πικραίνεσαι, είπε. Και βούρκωσε. Είναι όμορφη η ζωή.

Πιστεψέ με. Αξίζει να τη ζεί κανείς, έστω κι αν κάποτε γεμίζει πληγές.

Σε νιώθω. Λες να μην τα ξέρω όλ' αυτά;

Μα να θυμάσαι πάντα, φιλαράκο, πως αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα.

Δε σταματάει πουθενά η ζωή. Μη σε μπερδέψουνε κάτι κακομοίρηδες, που σφίγγουν σαν το παραδοσάκουλο της ψυχής τους.

Κι ο άνθρωπος σαν τα δέντρα είναι.

Ανθίζει, κάνει καρπούς, μαδάει, και πάλι απο την αρχή.

Τωρα έχεις φουρτούνα εσύ, και δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Φύλαξέ τα όμως στο μυαλό σου αυτά που ακούς. Δεν σου κάνω το δάσκαλο. Ένας γερο-ξεκούτης είμαι. Μα αυτά τα πράγματα έτσι γίνονται. Το ξέρω καλά. Αν θέλεις να φύγεις, φύγε.

Κανείς δεν μπορεί να σε κρατήσει. Προχώρα , όρθιος  όμως ... Έτσι; ...  "

(  Αλκυόνη Παπαδάκη - Συλλογή  " Το χρώμα του φεγγαριού  "  )

απ'το blog Οδεύοντας (http://odevontas.blogspot.gr/2013/01/blog-post_10.html)

υγ: Σας ευχαριστώ για χτες βράδυ

Αγαπημένε μου φίλε, αγαπημένη μου φίλη,

θα'θελα να σε παρακαλέσω θερμά σήμερα βράδυ να με βάλεις στην προσευχή σου. Το'χω ανάγκη...
Η σκέπη της μάνας μας Παναγιάς να σε σκεπάζει.

Σεβάχ

Η αγάπη

«Αν αφαιρέσεις την αγάπη, η γη είναι ένας τάφος»
Robert Browning

Άσ'τονε τον άνθρωπο!

Ο άγιος Ποιμένας έκανε προσευχή όλη νύχτα και ήταν πολύ αυστηρός με τον εαυτό του. Όλη νύχτα,ε; Όλη νύχτα! Όρθιος στην προσευχή. Στο κελλί του. Ασκητικός, αυστηρός, ανόθευτο το κρασί της άσκησής του στην προσωπική του ζωή. Μπορούσε, ήθελε, άντεχε, το έκανε. 

Όμως, όταν μια φορά στην εκκλησία καθότανε ένας άλλος ασκητής και τον πήρε λίγο ο ύπνος τον άλλον, ο αββάς Ποιμένας τού έβαλε το κεφάλι του στον ώμο του. Για να ακουμπήσει ο νυσταγμένος. Και του λέει ένας άλλος: 

- Δώσ'του μία να ξυπνήσει. 

- 'Όχι, βρε. Άσ'τονε τον άνθρωπο. Έχει κουραστεί. Άσ'τον να κοιμηθεί λίγο.

- Μα μέσ'στην εκκλησία να κοιμάται;

- Είναι πολύ κουρασμένος. Θα κάνουμε εμείς προσευχή γι'αυτόν. Θα προσευχηθούμε και γι'αυτόν".

Τι ωραίο πράγμα, ε; Να μη θέλει να δει τον άλλον να βασανίζεται.Αυτή η αγάπη...

απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου (www.atheataperasmata.com)

αναδημοσίευση από παλιότερή μας ανάρτηση

Η φωτογραφία της εβδομάδας

υγ: απ'το blog της φίλης roadartist

Λίγο μουσική!

Λίγο μουσική και για σήμερα! 

Απολαύστε τους κιθαρίστες Νότη και Παναγιώτη στο τραγούδι entre dos aguas.

Εδώ

Καλημέρα φίλοι! Καλή ξεκούραση για αυτούς που βρίσκονται σε διακοπές! Υπομονή σε όσους από μας και σήμερα δουλεύουν! Γεια.

Ιστορία για έναν ορειβάτη

Μια πολύ διδακτική ιστορία απ'το όμορφα επιμελημένο blog του φίλου Μήτσου που την βρήκε από εδώ.

Η ιστορία μιλάει για έναν ορειβάτη, που θέλησε να σκαρφαλώσει στο ψηλότερο βουνό.

Η νύχτα έπεσε βαριά και ο άνδρας δεν έβλεπε τίποτα, όλα ήταν μαύρα.

Το φεγγάρι και τα άστρα είχαν καλυφθεί από σύννεφα.

Καθώς ο άνδρας ανέβαινε, γλίστρησε λίγο πριν την κορυφή του βουνού και έπεσε στο κενό με μεγάλη ταχύτητα.

Ο ορειβάτης πού το μόνο που έβλεπε καθώς έπεφτε ήταν μαύρες κουκίδες, είχε την τρομερή αίσθηση της βαρύτητας να τον τραβά.

Συνέχισε να πέφτει και σε εκείνες τις στιγμές του μεγάλου φόβου, ήρθαν στο μυαλό του όλα τα καλά και τα άσχημα επεισόδια της ζωής του, σκεφτόταν τώρα, το πόσο κοντά στο θάνατο ήταν, όταν ξαφνικά ένιωσε το σχοινί που ήταν δεμένο στη μέση του να τον τραβά δυνατά.

Το σώμα του ορειβάτη κρεμόταν πλέον στον αέρα, μόνο το σχοινί τον κρατούσε ζωντανό.

Εκείνη τη στιγμή της αμηχανίας και καμιάς άλλης επιλογής, φώναξε:

- Θεέ μου, βοήθησέ με....

Ξαφνικά, μια βαθειά φωνή προερχόμενη από τον ουρανό απάντησε:

- Τί θέλεις να κάνω..;

- Σώσε με, Θεέ μου.

- Αληθινά, νομίζεις ότι μπορώ να σε Σώσω..;

- Βέβαια, πιστεύω ότι Εσύ μπορείς..!

- Τότε, κόψε το σχοινί που είναι δεμένο στη μέση σου...

Στο σημείο αυτό σκέφτηκα:

Θεέ μου, τι Ζητάς από αυτόν τον άνθρωπο; Είναι δυνατόν να του Ζητάς να κόψει το σχοινί, το μόνο πράγμα που τον κρατάει ζωντανό..;

Εγκατέλειψα γρήγορα αυτές τις σκέψεις και έβαλα τον εαυτό μου στη θέση του ορειβάτη.

Αλήθεια, εγω τί θα έκανα;;;

Η ομάδα διάσωσης, την άλλη μέρα, είπε ότι ένας ορειβάτης βρέθηκε πεθαμένος, παγωμένος και το σώμα του κρεμόταν από ένα σχοινί. Τα χέρια του κρατούσαν σφιχτά το σχοινί ''μόνο 3 μέτρα'' πάνω από το έδαφος....

Εσύ και εγώ, πόσο κολλημένοι είμαστε στο σχοινί μας.. 

Τα νερά στο πάτωμα

Ήταν αυτό που λέμε κεραυνοβόλος έρωτας. Μια ματιά τόσο αρκετή και για τους δυο. Αφέθηκαν στα βάθη και στα ύψη του τρελού έρωτά τους. Παντρεύτηκαν. Όλο το πρωί στη δουλειά του εκείνην σκεφτόταν. Τα μάτια της. Τα χείλη της. Τα μαλλιά της. Όλο το απόγευμα στη δουλειά της εκείνον σκεφτόταν. Τα μάτια του τα καταπράσινα που τα κοίταζε και ταξίδευε στο χάος τους...

Μα ο καιρός περνούσε και ο έρωτας πάγωνε. Πάγωνε απ'τη ρουτίνα και τη συνήθεια. Η φλόγα που τους είχε τόσο μανιασμένα ενώσει, πλέον τρεμόπαιζε. Κινδύνευε να σβήσει. Εκείνος είχε προβλήματα στη δουλειά. Εκείνη πνιγόταν στο τρίξιμο της σχέσης τους που τρεμόσβηνε. Είχαν πια ξεχάσει να κοιτούν ο έναν τον άλλον στα μάτια...

Εκείνος γυρνούσε τα μεσημέρια απ'τη δουλειά κι έβλεπε νερά στο πάτωμα. Εκείνη ετοίμαζε το μεσημεριανό. Τα ίδια κάθε μέρα. Γυρνούσε κουρασμένος κι εξαντλημένος κι έβλεπε συνέχεια σταγόνες. Σταγόνες εδώ, σταγόνες εκεί. "Καλά, γιατί δεν προσέχεις; Θα χαλάσουν τα πατώματα και δεν έχουμε λεφτά γι'άλλα έξοδα...". Εκείνη δε μιλούσε. Δεν ανοιγόταν. Κι ο καιρός περνούσε...

Έπρεπε να περάσουν εφτά μήνες ακόμη για να την κοιτάξει στα μάτια. Τότε το είδε. Είδε το βλέμμα της το πληγωμένο, τα μάτια της τα κατακόκκινα. Κάτι σα να ξύπνησε μέσα του. Η καρδιά του άρχισε να κλαίει.... Αγκαλιάστηκαν. Κι έτσι αγκαλιασμένοι έκλαιγαν.

Τότε εκείνος συνειδητοποίησε πως τα νερά στο πάτωμα όλο αυτό τον καιρό ήταν τα δάκρυά της...

υγ: Δεν είναι αληθινή η ιστορία. Την έγραψα επίτηδες υπερβολική ώστε να προβάλλω μερικές καταστάσεις αληθινές. 
υγ2: Καλό μήνα!! Καλημέρα!