Αυτή εδώ η ανάσα σου.

Και ναι... Σε ένα μήνα έρχονται Χριστούγεννα. Κλαίει η ψυχή μου όμως. Και προσπαθώ στους γύρω μου, ακόμα και στους πολύ κοντινούς μου ανθρώπους, να μη το δείχνω. Γιατί; Τα δάκρυα, όταν μεταμορφώνονται σε προσευχή καρδιάς, εκτοξεύονται στον θρόνο Του. Ενώ, αν τα κάνεις λόγια του αέρα, σκορπούν σαν εφήμερα πυροτεχνήματα.

Ναι, κλαίω. Διότι καθημερινά χάνουμε μάχες. Σαν ανθρωπότητα. Σαν πολιτισμός. Σαν πατρίδα. Σαν πίστη. Μα, πάνω απ'όλα, κλαίω που δε νιώθω βαθιά μέσα μου τη δική μου, μοναδική ευθύνη. Κλαίω γιατί, ενώ γίνονται τόσα δυσάρεστα, πάντα δυσκολεύομαι να 'πετάξω' το 'εγώ' μου. 

Κλάψε, Σεβάχ. Μα, προσευχήσου. Μετανόησε. Εξομολογήσου. Κοινώνησε. Κάν'τα και να τα νιώθεις. Ναι, ψυχή μου. Να τα νιώθεις. Μόνο όταν συντριφτεί στη βάση του το 'εγώ', μόνον τότε μπορώ να ελπίζω σ'έναν κόσμο καλύτερο. Αλλιώς, απλά 'θα κάνω καλές πράξεις' και θα καμαρώνω εξωτερικά για το πόσο καλός χριστιανός είμαι και το πόσο καλός άνθρωπος...

Ας μετανιώσεις, Σεβάχ. Αλλάζω τον χρόνο: ας μετανιώνεις. Κάθε στιγμή είναι μια ευλογία, ένα δώρο. Κάνε τις στιγμές να αξίζουν. Τίμησε το δώρο που έλαβες. Μην περιμένεις το αύριο για να κλάψεις, να πράξεις, να μετανιώσεις, να αγωνιστείς. 

Κλάψε μα με ελπίδα στο άπειρό έλεος του Θεού μας. Αυτού που Τον πληγώνουμε καθημερινά μα που, εν τέλει, εκεί καταλήγουμε να κοιτάζουμε. Αυτός είναι η ελπίδα μας. Αυτός η δύναμή μας. Αυτός είναι τα πάντα μας.

Έχουμε χρόνο, Σεβάχ. Έχουμε ακόμη έναν μήνα αγώνα χριστουγεννιάτικου. Μα... Ξέρεις κάτι; Ο μόνος χρόνος σου είναι το τώρα. Αυτή εδώ η ανάσα σου. Αυτή είναι η στιγμή σου. Ακούς; Αυτή. Ξεκίνα με το βλέμμα στην Αγάπη Του.

Τι λες κι εσύ, αδερφή/έ; Ξεκινάμε; Το μαζί πάντα είναι ομορφότερο!

 

«Γιατί δεν έδωσα περισσότερη προσοχή στους συνανθρώπους μου»;

Αγαπητέ μου αδερφή/έ,
εύχομαι να είσαι καλά. Εύχομαι να ξεκίνησες με δύναμη ψυχής και φρόνημα ανδρείο το νέο, όμορφο στάδιο της χριστουγεννιάτικης νηστείας. Σ'ευχαριστώ που επισκέπτεσαι το ηλεκτρονικό αυτό σπιτάκι μας! Ήθελα να σου πω πως αλίευσα από εδώ το ακόλουθο διαμαντάκι πνευματικών λόγων του μακαριστού π.Αρσενίου Παπατσιόκ. Μιλάει για το τι είναι πραγματική ελεημοσύνη. Το πώς η ελεημοσύνη είναι κατάσταση της καρδιάς κι όχι στείρα κίνηση ή πράξη. Ας διαβάσουμε τι μας λέει ο άγιος γέροντας:

"Ελεημοσύνη δεν είναι μόνο να δίνης από το σακουλάκι σου.
Η Ελεημοσύνη είναι να δέχεσαι τον άνθρωπο να καθίσει δίπλα σου, χωρίς να τον απομακρύνεις με τον λογισμό σου...
Για τους πτωχούς μπορεί να κάνεις μια σύντομη προσευχή: «Κύριε ελέησε τον τάδε», εάν δεν μπορεί να του δώσει κάτι, διότι είσαι μέσα στο λεωφορείο κι εκείνος στο πεζοδρόμιο.
Το ερώτημα είναι σε ποιά κατάσταση ευρίσκεται η καρδιά μας όσον αφορά τον πόνο που επικρατεί γύρω μας;
Το μεγαλύτερο έργο για το οποίο θα απολογηθούμε στη Μέλλουσα Κρίσι, θα είναι αυτό:
«Γιατί δεν έδωσα περισσότερη προσοχή στους συνανθρώπους μου»;"

 

Με αφορμή την έναρξη της χριστουγεννιάτικης νηστείας

κείμενο του κ.Γιώργου Μπάρλα,
τον οποίο και ευχαριστούμε θερμά για την άδεια της αναδημοσίευσης

Σαρακοστή Χριστουγέννων από αύριο (σσ: σήμερα - η ανάρτηση του κ.Μπάρλα έγινε χθες) και ήδη ο εορτασμός έχει ξεκινήσει. Στολίδια, φωτάκια, αγιοβασίληδες...
Η εκκλησία πάντως δεν γιορτάζει ακόμη Χριστούγεννα, προετοιμάζει για την εορτή μέσα από μια μακρά πορεία 40 ημερών.
Ο άνθρωπος σήμερα δεν αντέχει την προετοιμασία, θέλει εδώ και τώρα τη γιορτή. Θα γιορτάσουμε δύο μήνες συνέχεια Χριστούγεννα. [Μέχρι πέρυσι τουλάχιστον ένας ραδιοφωνικός σταθμός έπαιζε 24ωρες χριστουγεννιάτικα τραγούδια επί δύο μήνες! Σου ερχόταν αναγούλα.]

Δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε κάτι και να το ολοκληρώσουμε. Να πούμε τώρα κάνουμε αυτό, το φέρουμε εις πέρας και μετά ακολουθεί το άλλο. Σαρακοστή 40 μέρες λχ και, μετά, γιορτή 12 μέρες (το δωδεκαήμερο).
Η ζωή θέλουμε να είναι μια αλυσίδα ευχάριστων στιγμών, εξού και η γιορτή εκβιάζεται να διαρκέσει 2 μήνες.
Έτσι, αυτή δεν έχει βάθος, δεν μπορεί να έχει βάθος αφού ο άνθρωπος δεν στέκεται στιγμή για να σκεφτεί τι γιορτάζει, το αγνοεί εντελώς, γι αυτό και δεν γιορτάζουμε κάτι, δεν ευχόμαστε πια "καλά Χριστούγεννα", λέμε "καλές γιορτές". Δεν γιορτάζουμε τίποτα συγκεκριμένο. Απλά γιορτάζουμε.
Αυτό, μεταξύ άλλων, συμβαίνει διότι έχει χαθεί η αίσθηση του ιερού. Τα πάντα έχουν εκκοσμικευθεί. Άρα δεν υπάρχει χρόνος ούτε λόγος να προετοιμάσει κανείς τον εαυτό του για την είσοδο στον χώρο του ιερού, ήγουν στον χώρο τον θρησκευτικό. Υπάρχει μόνο ο κόσμος και απλώς συμμετέχω σε αυτόν διασκεδάζοντας.
Γι' αυτό κι ο άνθρωπος ενώ "γιορτάζει" 40 μέρες μέχρι τα Χριστούγεννα, από την ημέρα των Χριστουγέννων και εξής αρχίζει να πέφτει η διάθεση. Είναι αργία, τα καταστήματα είναι κλειστά, είμαι σπίτι, δεν τρέχω από δω κι από κει, δεν περνάει ο χρόνος, δεν περίμενα κάτι ουσιώδες 40 μέρες, αυτές όμως πέρασαν ενώ δεν ήθελα. Η αργία μού φαίνεται δύσκολη, δεν έχει νόημα. Δεν ολοκληρώνεται τίποτα. Άρχισα κάτι πριν 40 μέρες, αλλά αυτό τελειώνει - πλην δεν ολοκληρώνεται. Έχει τέρμα, δεν έχει όμως περατωθεί.
Θα προτιμούσα εντέλει να μην είναι αργία τα Χριστούγεννα, γιατί δεν ξέρω πώς να διαχειριστώ την αργία μιας τέτοιας μέρας. Η οποία δεν κυλάει εύκολα, ειδικά μετά το μεσημεριανό τραπέζι. Δεν καθιστά δυνατή την ενδιατριβή με κάτι σημαντικό, με κάτι που με ξεπερνά. Οι διαδοχικές φευγαλέες στιγμές ακυρώνονται στην αργία. Η θρησκευτική αργία όμως έχει ως χρόνο της την αιωνιότητα. Ένας χρόνος σταθερός. Κάτι απίθανο σήμερα.
Στην αργία των Χριστουγέννων, όπως και σε κάθε θρησκευτική αργία (Κυριακή), ο άνθρωπος απλώς ξεκουράζεται από το τρέξιμο που προηγείται. Δεν γιορτάζει κάτι, ούτε αναφέρει την ύπαρξή του σε κάτι άλλο πέραν όσων βλέπει όλη τη βδομάδα.
Μένει εντέλει με τη θλίψη.

Θ.Λειτουργία, η Παναγιά. Και η κατάστασή μας

 Σε κάθε Θεία Λει­τουρ­γία, η Πα­να­γία γο­να­τί­ζει και μετά δα­κρύ­ων ικε­τεύ­ει το Χρι­στό και Υιό Της, υπέρ σω­τη­ρί­ας των αν­θρώ­πων που λει­τουρ­γούν­ται, όλου του κό­σμου και των κε­κοι­μη­μέ­νων μας (σε­σω­σμέ­νοι και μη), ώστε να σω­θούν όσο το δυ­να­τόν πε­ρισ­σό­τε­ροι!

Και αυτό γί­νε­ται κάθε μέρα και εί­ναι ένα ιδιαί­τε­ρο και το πιο ση­μαν­τι­κό δια­κό­νη­μα της Πα­να­γί­ας.

Αυτή εί­ναι η τέ­λεια αγά­πη της Πα­να­γί­ας!.

Απ' αυτό που βιώ­νου­με στη διάρ­κεια μιας Θείας Λει­τουρ­γί­ας, μπο­ρού­με να κα­τα­λά­βου­με, το τι θέση θα έχου­με στην αιω­νιό­τη­τα, για το αν κά­νου­με ή όχι για τον πα­ρά­δει­σο!

Είναι μια προ­σω­πι­κή συ­νάν­τη­ση με το Χρι­στό τετ α τετ.

Ό,τι νιώ­θου­με μέσα στην Εκκλη­σία κατά τη Θεία Λει­τουρ­γία, έτσι θα νιώ­σου­με και κατά την Δευ­τέ­ρα Πα­ρου­σία, στην οποία ο Χρι­στός θα μας κρί­νει.

Και όταν κα­νείς αι­σθά­νε­ται ωραία, μέσα στη Θεία Λει­τουρ­γία, τότε προ­γεύ­ε­ται σαν σπερ­μα­τι­κή Χάρη, την πραγ­μα­τι­κή Βασι­λεία των Ουρα­νών μέσα του.

*+Γέροντας Εφραίμ, Ιερά Σκήτη Αγίου Ανδρέα, Αγίου Όρους

" Τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και Τον φτύνανε και Τον χτυπούσανε ελεεινοί υπηρέτες. Όχι μόνο δεν θεωρούσε ότι ντροπιάζεται, αλλά θεωρούσε αυτά ως καύχημα και τα αποκαλούσε δόξα.

Και όταν εισήγαγε το ληστή και δολοφόνο μαζί Του στον Παράδεισο πριν από κάθε άλλον και όταν συνομιλούσε με την πόρνη, δεν θεωρούσε ντροπιαστικό το πράγμα.

Διότι η αγάπη, δεν κάνει και δεν νιώθει ασχήμια".

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

πηγή 

 

Πώς μας ωφελεί ο πειρασμός

 (...) Πόσο γλυκιά είναι η γνώση που αποχτιέται από την πείρα των έργων κι από τη γύμναση και πόση δύναμη δίνει σε κείνον που τη βρήκε μέσα του απ'την πολλή την πείρα!

Στον κάθε άνθρωπο ωφελεί ο πειρασμός. (...) Οι αγωνιστές πειράζονται για να πληθύνουνε τα πλούτη τους (σσ: εννοεί τα πνευματικά). Οι αμελείς για να φυλαχτούνε από όσους τους βλάφτουνε. Οι κοιμισμένοι, για να ξυπνήσουνε. Όσοι βρίσκονται μακριά απ'τον Θεό, για να μπούνε θαρρετά στο σπίτι του Πατέρα τους. Γιατί ο υιός που είναι αδοκίμαστος, δεν μπαίνει στο σπίτι του πατέρα του να πάρει τα πλούτη του, κι ούτε έχει θάρρος να ζητήσει την βοήθειά του. Για τούτο, λοιπόν, πρώτα 'πειράζει' (σσ: αφήνει να μας πειράξει ο διάβολος) ο Θεός και δοκιμάζει, κι ύστερα δείχνει το χάρισμα.Δόξα στον Κύριο που με γιατρικά στυφά, μάς δίνει την υγεία μας!

απόσπασμα απ'το βιβλίο "Μυρίπνοα Άνθη του Οσίου Ισαάκ του Σύρου" μεταφρασμένο στη νεοελληνική απ'τον Φώτη Κόντογλου και τον Κων/νο Καβαρνό (εκδ. Ορθόδοξος Τύπος)