Η επιμονή στην προσευχή

Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να βαριέται να προσευχηθεί. Να ραθυμεί. 

Εξουθενωμένος από την κούραση της ημέρας, θέλω κατευθείαν να πέσω στο κρεβάτι και να αποκοιμηθώ. Μα, μια φωνούλα μέσα μου διακριτικά μου λέει: "Μήπως να θυμόσουν κι απόψε το βράδυ τον καλό Θεό; Εκείνον που τόσα έκανε για σήμερα; Εκείνον που σε προστάτεψε από τόσους κινδύνους κι εσύ ούτε που το αντιλήφθηκες; Δεν θα 'ταν υπέροχο να έλεγες και μια ευχαριστία στην Παναγιά μας;"

Αδερφέ/ή, η αγάπη του καλού αόρατου κόσμου είναι ατέλειωτη! Χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες! Άγγελοι, άγιοι, μάρτυρες, προφήτες, απόστολοι! Ο Θεός μας, η Παναγιά μας! 

Αξίζει να ξοδέψουμε δυο λόγια προσευχής, δύο λόγια. Ας είμαστε και....'χώμα'. Ας είμαστε και εξαντλημένοι. Αυτά τα δυο λεπτά ας είναι δοξολογία, ευχαριστία για την Χάρη που λάβαμε. Ας πούμε ένα 'Κύριε ελέησον' για τους οικείους μας. Για τους φίλους, γνωστούς, συναδέλφους μας. Ακόμη και για όσους μας στενοχωρούν και μας κάνουν τη ζωή δύσκολη. 

Και ξέρεις κάτι; Αυτά τα δύο λεπτά δεν είναι ξόδεμα! Είναι επένδυση! Είναι στεφάνι μαρτυρικό! Είναι δείγμα ψυχής που θέλει να έχει ζωντανή σχέση με το Θεό: όχι μόνο στα εύκολα, στα ήρεμα αλλά και στα δύσκολα, ακόμη και σε στιγμές όπως αυτές λίγο πριν τον ύπνο. Διότι ακόμη και αυτός (ο ύπνος) θα είναι πολύ γλυκύτερος μετά την προσευχή. Αυτά τα δύο λεπτά επιμονής στην προσευχή δείχνουν αρχοντιά ψυχής :)

Καλημέρα. Από καρδιάς! Σήμερα είναι η μέρα της γιορτής της Απόδοσης της ύψωσης του Τιμίου Σταυρού.

Είναι βράδυ. Περασμένες δύο.

Είναι βράδυ. Περασμένες δύο... Έξω το πηχτό σκοτάδι εξασθενεί απ'τα φώτα της μεγάλης πόλης. Ανοίγω τη μπαλκονόπορτα και βλέπω ψηλά το φεγγάρι θαμπό. Γύρω του, ολόγυρά του μερικά αστέρια κι αυτά θαμπά. Θες η υγρασία, θες η θολή ατμόσφαιρα, δεν διακρίνονται με όλη τους τη λεπτομερή ομορφιά. Κρύβονται κάπως από μας. Ή μήπως εμείς δε τα βλέπουμε; Εξαιτίας του τρόπου ζωής μας;

Γύρω μας τόσες ευκαιρίες για αλήθεια. Για φως. Γι'αγάπη, ρε φίλε. Μα εμείς επιμένουμε στα πρόσκαιρα, στα ψεύτικα, στα περαστικά. Πώς γίνεται και μπερδευόμαστε τόσο πολύ;

Σβήνω τη φως του μπαλκονιού. Και κλείνω μόνο το τζάμι. Θέλω το φως του φεγγαριού να με τυλίγει καθώς θα κοιμάμαι. Σαν τις προσευχές που ακόμη δεν έκανα -μα πάντα η ψυχή μου θα διψά. 

Απόψε, πριν κλείσω τα μάτια μου, θα'θελα να θυμηθώ όλες αυτές τις ευεργεσίες σου, Θεέ μου. Θα'θελα να σ'ευχαριστήσω. Θα'θελα να μετράει η ανάσα μου, τις γλυκές παροχές της Αγάπης σου.

Θα'θελα να δίνω ονόματα στ'αστέρια. Ένα για κάθε αδερφό και φίλο που για κάτι πονάει, για κάτι υπομένει κι ελπίζει. Ένα αστέρι για κάθε καρδιά που έχει ανάγκη από ένα θεϊκό χάδι και μια αγκαλιά.

Θεέ μου, αυτό το βράδυ, άκουσε τη πενιχρή φωνή της καρδιάς μου. Δώσε μας και σήμερα τη Χάρη σου. Παρ'όλες τις βρωμιές μας. Έλα κοντά μας. Μείνε μαζί μας, Θεέ μου.

Όταν βαδίζει η καρδιά...

(...) Από εδώ όλα φαίνονται τόσο ήρεμα. Σαν ένα όμορφο παζλ που κάθε κομμάτι μόλις βρήκε τη θέση του. Οι ψηλοί προβολείς φωτίζουν πολύ γλαφυρά με το κέρινο, τεχνητό τους φως το γρασίδι και στη δεξιά άκρη μια παρέα νέων παιδιών συζητούν ανέμελα στις κούνιες. Η δροσιά αρχίζει σιγά-σιγά ν'απλώνεται παντού. Το φεγγάρι έχει βγει από νωρίς. Ο ουρανός ακίνητος -κρατάει την αόρατη ανάσα του. Μου θυμίζει απογευματινή θάλασσα ακίνητη σα λάδι. Ανασαίνω όσο πιο αθόρυβα γίνεται. Δε θέλω να χαλάσω τη μαγεία των στιγμών. Απολαμβάνω το τοπίο, τη βραδιά. Την ομορφιά. Θεέ μου, τι όμορφα που τα'φτιαξες όλα.

     Ίσως είναι ιδέα μου, μα σκέφτομαι πως, όταν μέσα στην απόλυτη ησυχία, αρχίσει να βαδίζει η καρδιά, τότε όλος ο κόσμος γίνεται ταξίδι. Τότε είναι που κάθε εμπειρία που έχεις ζήσει, έρχεται ξανά στη θύμησή σου και σ'αγκαλιάζει. Και μυστικά σ'αφήνει αυτή τη γλυκιά νοσταλγία αναμειγμένη με μια απροσδιόριστη ελπίδα πως όλα θα πάνε καλά... Όλα...

(απ'το ημερολόγιό μου. Λίγες νύχτες πιο πριν. H φωτογραφία δυο ώρες πριν. Εκείνη την υπέροχη βραδιά). Ίσως να ταιριάζει μ'αυτό...

Μικρή αγιορείτικη διήγηση

Ίσως μας φαίνονται εξώκοσμα, ψεύτικα ή ωραία σαν παραμύθια, μα είναι πέρα για πέρα αληθινά! Ο λόγος για ασκητές του αγίου Όρους που ζουν κρυφά ακόμα και απ'τους άλλους μοναχούς. Μόνοι τους "μόνω Θεώ"... Παρακάτω αντιγράφω ένα απόσπασμα απ'το βιβλίο του αρχ. Χερουβείμ"σύγχρονες αγιορείτικες μορφές- Ισαάκ Διονυσιάτης":

Όλη του η μέρα, αλλά κυρίως η νύχτα ήταν αφιερωμένες στην επικοινωνία με τον ουρανό. Προσπαθούσε να βρίσκει χρόνο πολύ για να παραδίδεται στην προσευχή. Ώρες ολόκληρες στην νυχτερινή γαλήνη, αρρέμβαστος, ευρισκόμενος έξω από τον κόσμο και τα γήινα, προσευχόταν χύνοντας ποταμούς δακρύων (είχε το χάρισμα των δακρύων) από την πολλή του κατάνυξη και τον θείο έρωτα.

Μια νύχτα σηκώθηκε ο π.Λάζαρος να πάει από το κάθισμα των αγίων Αποστόλων στις Καρυές. Υπήρχε ανάγκη για τον ασθενή γερο-Μόδεστο. Ήταν Ιούλιος και έκανε πολλή ζέστη. Η βραδιά ήταν φεγγαρόλουστη. Μόλις βγήκε έξω από την καλύβη και προχώρησε λίγο, εκεί κοντά στο δρόμο, βλέπει ένα μοναδικό θέαμα. Κάποιος, γονατιστός, με υψωμένα τα χέρια μέσα στην απέραντη ησυχία της νύχτας και τη γαλήνη της φύσης, προσευχόταν. Ήταν ο γερο-Ισαάκ!

Ο π.Λάζαρος σταμάτησε και άλλαξε πορεία. Το θεώρησε ιεροσυλία να περάσει από μπροστά του και να χαλάσει εκείνη τη μεγαλειώδη σκηνή.

Ποιος ξέρει τι θεία ευφροσύνη, τι ουράνια χάρη απλωνόταν τη βραδιά εκείνη στο φωτεινό πρόσωπο του γέροντα; Ποιος ξέρει τι ζητούσαν εκείνα τα άγια προσευχόμενα χέρια από τον ουρανό; Τι δάκρυα... Τι δάκρυα...