Η φωτογραφία της εβδομάδας

φωτογραφία απ'το blog της Αριστέας

Μια καθημερινή μουσική

Του Μιχάλη Ανδρόνικου

Φόβος της μοναξιάς

Πάντα να θυμάστε πως φόβος της μοναξιάς είναι ο φόβος του εαυτού μας, του εγώ μας.

Απ'το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη, "Τα ραντεβού με τη Σιμόνη", εκδ. Φιλιππότη

Συμβουλές από μια καρδιά γεμάτη αγάπη

> Κάνε εσύ αυτό που πρέπει να κάνεις κι ο Θεός θα κάνει κι Εκείνος αυτό που πρέπει να κάνει.

> Δεν πρέπει να παραδοθούμε στο θέλημά Του. Αυτό το κάνουν οι στρατιώτες. Εμείς, τα παιδιά Του, πρέπει να Του το προσφέρουμε το θέλημά μας μαζί με όλο τον εαυτό μας. Στο χάλι του. Και να Του πούμε: "Σου προσφέρω όλα μου τα στραβά και τα ατελή. Κάνε τα ίσια".

>Τι ωραίο που είναι το μυστήριο του αύριο!

> Την ώρα της κρίσεως και του προβλήματος, μην ανοίξεις το στόμα σου. Μην πεις τίποτε γιατί θα το μετανιώσεις χίλιες φορές. Πες το στους αγγέλους να το πάνε στα πόδια του Κυρίου και ζήτησέ Του άγγελο ειρήνης για να ειρηνεύσεις.

> Είμαστε χρήσιμοι μόνο όταν δεν υπάρχουμε για τον εαυτό μας. Και το αντίθετο.

γερόντισσα Γαβριηλία

υγ: http://aoratigonia.blogspot.com/2011/07/blog-post_09.html

Θέλω

Θέλω να με ακούς χωρίς να με κρίνεις
Θέλω τη γνώμη σου χωρίς συμβουλές

Θέλω να με εμπιστεύεσαι χωρίς απαιτήσεις

Θέλω τη βοήθειά σου κι όχι ν'αποφασίζεις για μένα

Θέλω να με προσέχεις χωρίς να με ακυρώνεις

Θέλω να με κοιτάς χωρίς να προβάλλεις τον εαυτό σου σε μένα

Θέλω να με αγκαλιάζεις χωρίς να με κάνεις να ασφυκτιώ

Θέλω να μου δίνεις ζωντάνια χωρίς να με σπρώχνεις

Θέλω να με υποστηρίζεις χωρίς να με φορτώνεσαι

Θέλω να με προστατεύεις χωρίς ψέματα

Θέλω να πλησιάζεις χωρίς να εισβάλλεις

Θέλω να ξέρεις τις πλευρές μου που πιο πολύ σε ενοχλούν

Να τις αποδέχεσαι και να μην προσπαθείς να τις αλλάξεις

Θέλω να ξέρεις....πως σήμερα μπορείς

                 να βασίζεσαι πάνω μου....

Χωρίς όρους.

απ'το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι "Ιστορίες να σκεφτείς", εκδ.opera animus

Φαέθων

Ο γιος του Ήλιου, ο ενθουσιώδης Φαέθων, ένα πρωινό ζήτησε απ'τον πατέρα του να σύρει εκείνος το άρμα των αγρίων αλόγων στο ταξίδι τ'ουρανού. Μα η απειρία του, οι απότομες κινήσεις των αλόγων και οι κεραυνοί του Δία τον έριξαν απ'τον ουρανό και ο θάνατος σφάλισε τα λαμπερά του μάτια στον Πάδο ποταμό.
(απ'την μυθολογία μας)

Είμαστε όλοι μας Φαέθοντες. Στης ζωής μας το ταξίδι ταξιδευτές γεμάτοι όρεξη μα και άπειροι. Δοκιμάζουμε ασυλλόγιστα, πράττουμε κάποιες φορές λανθασμένα. Όταν μας ανταμώνουν δυσκολίες, παρασυρόμαστε και πέφτουμε σαν τον γιο του Ήλιου.

Ευτυχώς, όμως, η αγάπη του Θεού μάς γλιτώνει έστω και την τελευταία στιγμή, αν το θελήσουμε ελεύθερα. 
Αλήθεια, έχουμε ποτέ αναρωτηθεί πόσες φορές έχουμε κυριολεκτικά γλιτώσει την τελευταία στιγμή; Και πόσες φορές να έχουμε σωθεί χωρίς καν να το αντιληφθούμε; Και, τέλος, έχουμε αναλογιστεί ποτέ τις αμέτρητές μας αμαρτίες;

Είμαστε όλοι μας Φαέθοντες. Ευτυχώς, όμως, είμαστε και παιδιά του Θεού αγαπημένα... Ας γονατίζουμε, ας προσευχόμαστε, ας λέμε "ευχαριστώ" με την καρδιά μας. Η χάρη Του είναι ασύνορη... Όπως και η αγάπη Του. Έτσι που, από πορεία πτώσης,εκτοξευόμαστε πάλι σε πορεία θέωσης.

Καλημέρα :)

Σ'αγαπάει μέσα στην αμαρτία σου

Διαβάζοντας το ανεκτίμητης αξίας έργο του Φ. Ντοστογιέφσκυ "Αδελφοί Καραμάζοφ" (εκδ. Γκοβοστή), άρχιζα ν'ανακαλύπτω φοβερά αποσπάσματα. Το παρακάτω απόσπασμα (βρίσκεται στον τόμο Α) είναι τμήμα ομιλίας του στάρετς Ζωσιμά και μιλάει για την άπειρη αγάπη του Θεού. Απολαύστε το...

- Τίποτα μη φοβάσαι, ποτέ μη φοβάσαι και μη θλίβεσαι. Μια και μετανοείς, όλα θα στα συγχωρέσει ο Θεός. Μα κι ούτε υπάρχει ούτε μπορεί να γίνει στον κόσμο τέτοιο κρίμα που να μην το συγχωρέσει ο Κύριος σε κείνον που μετανοεί αληθινά. Μα κι ούτε το μπορεί ο άνθρωπος να κάνει ένα τόσο μεγάλο αμάρτημα που θα μπορούσε να εξαντλήσει την άπειρη αγάπη του Θεού. Ή μήπως μπορεί να υπάρξει τάχα ένα τόσο μεγάλο αμάρτημα που να ξεπεράσει την αγάπη του Θεού; 

Φρόντιζε μονάχα για τη μετάνοια, για την αδιάκοπη μετάνοια, κι όσο για τον φόβο, διώξ΄τον εντελώς απ'την καρδιά σου. Πίστευε πως ο Θεός σ'αγαπά τόσο που εσύ ούτε να το φανταστείς δε μπορείς. Σ'αγαπάει παρόλο που αμάρτησες. Σ'αγαπάει μέσα στην αμαρτία σου(...).

υγ: Χρόνια πολλά κι ευλογημένα σ'όλους όσους γιορτάζουν. Ο Θεός να σας έχει καλά. 
υγ2: Πολλά, πολλά χαιρετίσματα στους καλούς μας φίλους και σταθερούς αναγνώστες σε Γερμανία, Ρωσία, Σλοβενία, Ουκρανία, Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία, Πορτογαλία, Ολλανδία, Αυστραλία και Καναδά!! Να είστε πάντα ευλογημένοι :)

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Ας χαρίσουμε ένα χαμόγελο όλοι μας σήμερα! 

Ευχαριστούμε πολύ την Έλλη για τη φωτογραφία.

υγ: Χρόνια πολλά σ'όσους γιορτάζουν σήμερα! Για το νόημα της σημερινής γιορτής, εδώ.

Fairytale

Fairytale. Γαλήνια μελωδία του Ludovico Einaudi. Πλαισιωμένη διακριτικά με ήχο βροχής. 

Απ'τα αγαπημένα μου... 

Καλή ακρόαση

Προσευχή κατά των πειρασμών

Βρήκα μια προσευχή στο διαδίκτυο κατά των πειρασμών και είπα να στην μεταφέρω μέσω της γωνιάς...

Ευχή βοηθείας κατά των πειρασμών (του αγ. Νήφωνος)

Κύριε ο Θεός μου, ο αριθμών τα πάντα εν συνέσει, 

ο τον ουρανόν τανύσας και την γην διαστήσας τω σω κράτει της οικείας δόξης, 

ο δρακί κατέχων την σύμπασαν κτίσιν, 

δώρησαί μοι τω δούλω σου νίκην και ευστάθειαν κατά των πνευμάτων της πονηρίας, 

ίνα συντρίψω αυτούς ως σκεύη κεραμέως.

Μια χειμωνιάτικη ιστορία

Τα φύλλα έπεφταν απ την μεγάλη βελανιδιά στην άκρη του λιβαδιού. Έπεφταν απ’ όλα τα δέντρα. Ένα κλαδί της βελανιδιάς είχε φτάσει ψηλότερα απ τα άλλα και εκτεινόταν πάνω απ το λιβάδι. Δύο φύλλα κρεμόταν απ την άκρη του.

«Δεν είναι όπως πριν» είπε το ένα φύλλο στο άλλο.

Όχι, είπε το άλλο φύλλο, πολλά από μας έχουν πέσει απόψε και είμαστε σχεδόν τα μόνα που έχουν απομείνει στο κλαδί.

«Δεν ξέρεις ποιό θα είναι το επόμενο» είπε το πρώτο φύλλο. «Ακόμα κι όταν κάνει ζέστη και ο ήλιος λάμπει, μια καταιγίδα ή μερικά σύννεφα έρχονται κάποιες φορές και πολλά φύλλα κόβονται κι ας είναι μικρά. Δεν ξέρεις ποιό θα είναι το επόμενο.»

«Ο ήλιος σπάνια βγαίνει τώρα» αναστέναξε το πρώτο φύλλο «και όταν βγει δε μας ζεσταίνει καθόλου. Πρέπει να ζεσταθούμε ξανά.»

«Είναι αλήθεια» είπε το πρώτο φύλλο, «είναι αλήθεια ότι άλλα έρχονται και παίρνουν τη θέση μας όταν πέφτουμε και μετά απ αυτά άλλα κι άλλα περισσότερα;»

«Είναι πραγματικά αλήθεια» ψιθύρισε το δεύτερο φύλλο. «Δεν μπορούμε να το φανταστούμε, είναι πέρα απ τις δυνάμεις μας.»

«Με κάνει να στεναχωριέμαι πολύ» αποκρίθηκε το πρώτο φύλλο.

Έμειναν για λίγο σιωπηλά.

Έπειτα το πρώτο φύλλο αναρωτήθηκε, «Γιατί πρέπει να πέφτουμε;»

Το δεύτερο φύλλο ρώτησε «τι παθαίνουμε όταν πέσουμε;»

«Βυθιζόμαστε κάτω»

«Τι υπάρχει από κάτω μας;»

Το πρώτο φύλλο απάντησε «δεν ξέρω.

Μερικοί λένε ένα πράγμα άλλοι λένε άλλο, αλλά κανείς δεν ξέρει»

Το δεύτερο φύλλο ρώτησε «αισθανόμαστε τίποτα, γνωρίζουμε τίποτα για μας όταν είμαστε εκεί κάτω;»

Το πρώτο φύλλο απάντησε «ποιός ξέρει; Κανείς απ αυτούς που έπεσαν εκεί δεν έχει γυρίσει πίσω για να μας πει.»

Έμειναν ξανά λίγο σιωπηλά. Μετά το πρώτο φύλλο είπε τρυφερά στο άλλο «μην ανησυχείς όμως τόσο πολύ, εσύ τρέμεις!»

«Αυτό δεν είναι τίποτα» απάντησε το δεύτερο φύλλο «το τελευταίο πράγμα είναι ότι τρέμω. Δεν νιώθω σίγουρη ότι κρέμομαι καλά απ το κλαρί όπως ένιωθα.

Ας μη μιλάμε άλλο για τέτοια πράγματα είπε το πρώτο φύλλο.

Τότε το άλλο απάντησε «όχι, ας τα αφήσουμε. Αλλά για τι άλλο να μιλήσουμε;» Σιώπησε λίγο αλλά συνέχισε έπειτα από λίγο «Ποιό από μας θα… ποιο από μας θα πέσει πρώτο;»

«Έχουμε ακόμα πολύ χρόνο για να ανησυχήσουμε γι αυτό», την διαβεβαίωσε το δεύτερο φύλλο. «Ας θυμηθούμε πόσο όμορφα ήταν, πόσο υπέροχα, τότε που ο ήλιος έβγαινε και έλαμπε τόσο ζεστά και νομίζαμε πως θα εκραγούμε από ζωή! Θυμάσαι; Και την πρωινή δροσιά και τις ήρεμες και υπέροχες νύχτες;»

«Τώρα οι νύχτες είναι άσχημες» παραπονέθηκε το δεύτερο φύλλο, «και ατελείωτες»

«Δεν πρέπει να παραπονιόμαστε», είπε το πρώτο φύλλο μαλακά, «Έχουμε ξεπεράσει τόσα, τόσα πολλά.»

«Έχω αλλάξει τόσο πολύ;» ρώτησε το δεύτερο φύλλο ντροπαλά αλλά αποφασιστικά.

«Ούτε στο ελάχιστο» την διαβεβαίωσε το πρώτο φύλλο. «Το σκέφτεσαι αυτό μόνο επειδή εγώ έχω γίνει τόσο κίτρινο και άσχημο. Αλλά είναι  διαφορετικά στην περίπτωσή σου.»

«Με κοροϊδεύεις», είπε το δεύτερο φύλλο.

«Όχι, καθόλου!»  αναφώνησε το πρώτο φύλλο αμέσως, ¨πίστεψέ με, είσαι τόσο γλυκιά όσο την μέρα που γεννήθηκες. Εδώ κι εκεί μπορεί να υπάρχει κάποιο μικρό κίτρινο σημάδι, αλλά μόλις που φαίνεται και σε κάνει μονάχα όμορφη, πίστεψέ με.»

«Σ ευχαριστώ», ψιθύρισε το δεύτερο φύλλο λίγο συγκινημένο, δεν πιστεύω όλα όσα μου είπες αλλά σ ευχαριστώ που είσαι τόσο ευγενική. Ήσουν πάντα καλή με μένα. Τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω πόσο καλή ήσουν.

«Σώπασε» είπε το άλλο φύλλο και δε μίλησε, ήταν τόσο ταραγμένη για να μιλήσει.

Τότε σώπασαν και τα δύο. Πέρασαν ώρες.

Ένας υγρός άνεμος φύσηξε, κρύος και δυνατός ανάμεσα απ’τις δεντροκορφές.

«Αχ, τώρα..» είπε το δεύτερο φύλλο, «εγώ θα…»

 Και η φωνή της έσπασε. Είχε κοπεί από το κλαρί και έπεφτε κάτω.

Ο χειμώνας είχε έρθει.

αναδημοσίευση από περσινή μας ανάρτηση. 

Δέκα, εννιά, οχτώ...

Μπορεί να ακουστεί ασύμβατο, όμως αισθάνομαι πως δεν υπάρχει χρόνος που φεύγει και χρόνος που έρχεται. Ακούγεται κάπως περίεργο, μα έτσι το νιώθω. Τα ρεβεγιόν, οι βραδινές εορταστικές τράπουλες, τα ξεφαντώματα της παραμονής εικονίζονται μπροστά μου τυλιγμένα με το πέπλο του εφήμερου και του ανούσιου. Δέκα, εννιά, οχτώ...

Ναι, είναι όμορφο το να έχεις την αίσθηση του χρόνου. Μα η μέτρηση αυτή -όπως γίνεται- με κάνει να προβληματίζομαι. Μετράω; Ναι, μετράω. Όχι όμως τα χρόνια, μα τις στιγμές. Το κάθε τικ-τακ της καρδιάς μου. Όχι του ρολογιού. Ποτέ μου δε θέλησα να γίνω σαν το ρολόι: που μετράει τις στιγμές, μα δεν τις ζει. Εφτά, έξι, πέντε...

Αν κάτι θα κρατούσα στη μνήμη μου απ'την χρονιά που φεύγει, θα ήταν μονάχα αυτός ο ανεπαίσθητος θόρυβος, σαν ψίθυρος: η καρτερία του κόσμου. Η υπομονή όλων μας. Η δύναμη για τη ζωή και η αποφασιστικότητα. Η μετάνοια. Καθένα σε μια βαλίτσα όνειρα. Τέσσερα, τρία, δύο...

Κάνοντας μια αέναη αναμόχλευση του παρελθόντος μου, βλέπω παντού κηλίδες της αμαρτίας μου. Πόσο βρώμικος είμαι απέναντι στο Θεό... Πόσο λίγος, πόσο τιποτένιος. Κοιτάζω και τους γύρω μου συνανθρώπους και αμέσως θυμάμαι το πόσο κουμπωμένος ήμουν στην αγάπη. Πώς βλέπω τους γύρω μου; Όχι, όχι. Δε θέλω να τους συγκρίνω με τον δικό μου εαυτό. Δεν είμαστε στατιστικά στοιχεία, μα ανάσες αιωνιότητας. Ένα, μηδέν...

Μηδέν. Πόση αγάπη στ'αλήθεια έχω; Ή λίγο διαφορετικότερα: Ποια αγάπη έχω;  Αυτό ας ρωτάει ο καθένας μας τον εαυτό του. Γεμίσαμε μάσκες και προσωπεία και χάνουμε τον εαυτό μας. Μπορούμε ν'αγαπάμε την ανθρωπότητα ολόκληρη και να μισούμε τον καθένα προσωπικά*. Μήπως γίνομαι θεατρική παράσταση για να εισπράττω χειροκροτήματα; Τελικά, άλλο η ονειροπόλα αγάπη που είναι βιαστική και διψάει για δόξα και άλλο η αληθινή, γνήσια αγάπη που είναι αθέατη και σιωπηλή...

Μηδέν. Η στιγμή που μετράει και σε λίγο χάνεται. Να πω μια ευχή. Να κοιτάξω στα μάτια τον πεσμένο απ'την αμαρτία εαυτό μου και να ξανασηκωθώ... Ο Χριστός δεν ήρθε για τους άγιους και τους τέλειους. Για μένα ήρθε που του καρφώνω συνεχώς πληγές στα άγια του χέρια. Και μετά από λίγο, σταλαγματιές δάκρυα ποτίζω το Σταυρό του. Είμαι κράμα μικρότητας και μεγαλείου**. Ο Χριστός ήρθε για μένα. Για να μου δώσει το χέρι του και να ξανασταθώ στα πόδια μου. Ξανασηκώνομαι και ξαναπερπατώ. Αλλοιωμένος απ'τη Χάρη. Νέα χρονιά. Μυστήριο μέγα. 

Νέα στιγμή. Στιγμή μοναδική. Μετάνοια. Αγάπης μελωδία. Στιγμή αιώνια.

Σε κούρασα. Συγχώρα με. Καλημέρα.

Two photos' copyrights: http://maximumdiluvium.tumblr.com/

* Φ.Ντοστογιέφσκυ. 

** λέει εύστοχα ο π.Ανδρέας Κονάνος

Ανακοίνωση

Αύριο, οι νικητές του διαγωνισμού για τα CD θα ενημερωθούν με mail ώστε να διευθετηθεί το θέμα της αποστολής.

Καλή και ευλογημένη χρονιά!

Η αόρατη γωνιά σας εύχεται ολόθερμα χρόνια πολλά!
Καλή χρονιά κι ευλογημένη! Ειρηνική, αγωνιστική και γεμάτη αγάπη!