Όταν ξεκινάς τη ζωή σου

Όταν ξεκινάς (τη ζωή σου), είσαι σαν το λιβανάκι στο κουτί, το οποίο έχει μέσα του όλη την ευωδία. Έχει μέσα του όλους τους χυμούς συμπυκνωμένους κι όλα τα αρώματα κι όλη την ομορφιά που θα ευωδιάσει την πλάση. 

Αλλά αυτό το λιβανάκι από μόνο του δε θα ευωδιάσει ποτέ. Πρέπει να μπει πάνω σ'ένα κάρβουνο. Και μάλιστα κάρβουνο αναμμένο. Και μάλιστα πολύ αναμμένο για να κρατήσει και πιο πολύ η ευωδία.

απόσπασμα απ'το βιβλίο του π.Ανδρέα Κονάνου "Αγάπη για πάντα", εδκ. Σωματείο Παναγία Γάλαξα η Θαλασσοκρατούσα

Εκ βαθέων

Όταν θα δεις αυτή την ανάρτηση την προγραμματισμένη, θα'χει ήδη ξημερώσει...Τώρα που την γράφω, έξω το πηχτό σκοτάδι αρχίζει να υποχωρεί απαλά. Όμως, η καρδιά μου γεμάτη από σκέψεις και συναισθήματα, θέλει να σου μιλήσει...

Εδώ στη φτωχή αόρατη γωνιά, κάποιες αναρτήσεις γράφτηκαν με πολλή φλόγα, με μεγάλο ενθουσιασμό. Άλλες με πολύ πόνο και δάκρυα. Κάποιες άλλες με αισθήματα ανασφάλειας και αβεβαιότητας. Μα, άλλωστε, έτσι είμαστε λίγο-πολύ εμείς οι άνθρωποι: μια στα πάνω μας, μια στα κάτω μας. (Ο βυθός μας μονάχα να προσπαθούμε να μένει αδιατάρακτος)

Πάντως, προσπάθησα σ'όλες να σου γράφω τις νότες της καρδιάς μου.Απλά και με πολλή αγάπη. Σου γράφω, γιατί σ'αγαπώ. Και εύχομαι και συ να αισθάνεσαι αυτό τον παλμό της αγάπης που είναι (ασύλληπτου βάθους) δώρο του Θεού σε μας...

Όσο μου το επιτρέπει ο Θεός, όσο ακόμη μπορώ, θα σου γράφω.Χωρίς απαιτήσεις, αξιώσεις ή προσδοκίες. Όσο έχω τη δύναμη. Κι εσύ, όσο μπορείς, να εύχεσαι για μένα. Θα εύχομαι για σένα. Με  αγάπη πολλή...

Τ'αστέρια κοντεύουν πια σβήσουν και σήμερα. Να'σαι καλά. Θα τα ξαναπούμε.

Η απόλυτη ανατροπή

Διάβαζα στο ευαγγέλιο το σημείο που κάποιοι μαθητές του Χριστού ζήτησαν τιμές, δόξες και θέσεις. Τότε ο Ιησούς τους κάλεσε και τους είπε:

"...Σ'εσάς, όμως, δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό, αλλά όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας πρέπει να γίνει υπηρέτης σας. Και όποιος από σας θέλει να είναι πρώτος πρέπει να γίνει δούλος όλων. Γιατί και ο Υιός του Ανθρώπου δεν ήρθε για να τον υπηρετήσουν αλλά για να υπηρετήσει και να προσφέρει τη ζωή του λύτρο για όλους"....

Προσπαθώ να κατανοήσω το νόημα αυτών των φράσεων του Χριστού. Μα η πεπερασμένη λογική μου σταματάει ματωμένη στα τείχη του εγωισμού μου...

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Η λαύρα του αγίου Σάββα στην έρημο της Ιουδαίας
(Από πρόσφατο προσκύνημα ενός φίλου στους αγίους Τόπους τον οποίο και ευχαριστώ θερμά!)

υγ1: Θα ακολουθήσουν και άλλες φωτογραφίες του εν καιρώ
υγ2: Χρόνια πολλά! Η Παναγία της Σκέπη ας μας σκεπάζει όλους! (Σήμερα το βράδυ ας θυμηθούμε στην προσευχή μας όλους εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για να'μαστε ελεύθεροι)

Συρτάκι

Ένα τραγούδι που να μυρίζει Ελλάδα!

Άγιος Δημήτριος

μια φίλη μας έστειλε το παρακάτω ποίημα και την ευχαριστούμε θερμά!

Ω, Άγιε μου Δημήτριε πόσο σε θαυμάζω!

Ο βίος σου είναι πρότυπο' χαίρω όταν διαβάζω.

Κατηχητής υπόδειγμα, ψυχές καλλιεργούσες

κι έφερνες πάντα στον Χριστό όλους, τους ευλογούσες.

Τι θαυμαστή η τόλμη σου και η υπομονή σου!

Πέταξες τ' αξιώματα, Χριστιανική η τιμή σου.

Στης φυλακής το υπόγειο σε είχαν σκλαβωμένο

κι εκεί σε τυραννούσανε παλληκάρι λαβωμένο.

Ο Άγγελος επρόβαλε και σου 'δωσε κουράγιο.

Η πίστη σου σε έκανε Μεγαλομάρτυ Άγιο.

Τον Νέστορα ευλόγησες να νικήσει τον Λυαίο

και θαύμα μέγα έγινε, τραύμα εχθρών, μοιραίο.

Κι όταν κακοί θελήσανε για να σε θανατώσουν,

σήκωσες τ' άγιο χέρι σου μ' ακόντια να σε λαβώσουν.

Έγινες όμως ένδοξος κι ανέβλυζε το μύρο

από το άγιο λείψανο. Τι ευωδία τριγύρω!

Κόκκινο είναι τ' άλογο μ' αυτό παντού πηγαίνεις.

Κι όσους σε αναζητούν θαυματουργείς, γιατρεύεις.

Πρέσβευε σε παρακαλώ μαζί με τους Αγίους

όλος ο κόσμος να σωθεί μιμούμενος Αγίων βίους!

Η Θεσσαλονίκη σ΄ευχαριστεί που πάντα προστατεύεις

κι η Μακεδονία χαίρεται που φύλακάς της μένεις.

Ήρθε το “Άξιον Εστί” για τα 100 τα χρόνια

της λευτεριάς μας εορτή, ας είναι και αιώνια!

                                                       Μαρία Π.Μ.

Πρόσφατο θαύμα του αγίου Δημητρίου

Τι να πρωτοπεί κανείς για τον άγιο Δημήτριο... Ένας απ'τους πιο σπουδαίους αγίους των πρωτοχριστιανικών χρόνων. Το θαυματουργό, χαριτόβρυτο λείψανό του βρίσκεται στον ναό του στη Θεσ/νίκη. Δε θα επεκταθώ σε λεπτομέρειες του βίου του, αλλά θα σας μιλήσω για ένα θαύμα που έκανε σε μια φίλη μου πριν μερικά χρόνια.

Έπαιζε ανέμελη στον κήπο του σπιτιού της (στη Θεσσαλονίκη) και παρατήρησε λίγο μακρύτερα μια μεγάλη σφηκοφωλιά. Χωρίς να καταλαβαίνει και πολλά (ήταν πολύ μικρή ακόμη), πήγε και τη σκούντηξε μ'ένα ξύλο. Η φωλιά έσπασε σ'ένα σημείο και οι σφήκες αγριεμένες την κυνήγησαν. Εκείνη προσπάθησε να τρέξει να τις αποφύγει, αλλά την πρόφτασαν και την τσίμπησαν σχεδόν παντού. 

Κλαίγοντας και πονώντας, πήγε κατευθείαν στην μητέρα της. Εκείνη σοκαρισμένη δεν ήξερε τι να κάνει. Την παίρνει στην αγκαλιά της και τρέχει κατευθείαν στον άγιο. Ο ναός απέχει απ'το σπίτι της 4 λεπτά. Φτάνουν και με δάκρυα στα μάτια παρακαλεί τον άγιο γονατιστή για το παιδί της μπροστά στον μυροβλήτη.

Το παιδί απ'τον πόνο και το σοκ βγαίνει έξω απ'την εκκλησία. Η μάνα που δεν το αντιλαμβάνεται συνεχίζει να προσεύχεται... Μετά από 2-3 λεπτά βγαίνει έξω και βλέπει την κόρη της να κάθεται στο πεζούλι στην δεξιά πλάγια είσοδο του ναού αμέριμνη. Τρέχει κοντά της. Την κοιτάζει, την ψηλαφεί και δεν πιστεύει στα μάτια της! Τα στίγματα απ'τα τσιμπήματα και το πρήξιμο είχαν με τις μεσιτείες του αγίου θαυματουργικά εξαφανιστεί!

Τα δάκρυα λύπης μετατράπηκαν σε δάκρυα χαράς και δοξολογίας.

Να μεσιτεύεις, άγιε, για όλους μας!


υγ: το απόγευμα θ'αναρτηθεί ένα ποίημα που έλαβα στο mail για τον άγιο

"Σήκω" και "ξανασήκω" ή: ο ταπεινός και ο εγωιστής

Θυμάσαι το μικρό περιστατικό στο γεροντικό με το νέο μοναχό που συνεχώς έπεφτε σ'ένα πάθος; Πήγαινε μετά συντετριμμένος στο γέροντά του κάθε φορά και εξομολογιόταν. Μα ξανάπεφτε. Και πάλι ξανασηκωνόταν.

"Έπεσες; Σήκω! Ξανάπεσες; Ξανασήκω! Έως πότε, γέροντα; Μέχρι το τέλος, παιδί μου. Και να εύχεσαι ο θάνατος να σε βρει στην μετάνοια και όχι στην πτώση".

Αυτό το περιστατικό με συγκλονίζει. Όχι μόνο γιατί περιγράφει απλά μα δυναμικά το μεγαλειώδες της προσπάθειας αλλά και επειδή σκιαγραφεί δυο αντίρροπες καταστάσεις: την ταπεινοφροσύνη και τον εγωισμό. Αυτές οι δυο καταστάσεις εύκολα μετατρέπονται σε τρόπο ζωής! Τέτοια δυναμική έχουν.

Ο εγωιστής μπορεί να γίνει (με τη χάρη Του) ταπεινός. Κι ο ταπεινός μπορεί να πνιγεί στο χαώδες μαύρο του βυθού του εγωισμού. Και οι δυο αυτές αντίρροπες δυνάμεις υπάρχουν μέσα μας κάνοντας τον αγώνα μας συνεχόμενο και ακατάπαυστο. Δεν τελειώνει ποτέ η προσπάθεια χαλιναγώγησης των παθών. Η σάρκα νικιέται μόνο με την πλάκα (του τάφου): μόνο τότε λήγει αυτή η αβυσσαλέα μάχη.

Πώς να τα καταφέρεις; Πώς να μπορέσεις να βγεις νικητής σ'αυτόν τον λυσσαλέο, αόρατο, εσωτερικό πόλεμο; Γίνεσαι ταπεινός μόνο με προσπάθεια. Μόνο με κόπο κατορθώνεται αυτό. Κόπο ταπεινό και κρυφό, αθέατο. Ο εγωισμός μπορεί να μετατραπεί σε δυνάστη σε χρόνο ασύλληπτα μηδενικό. Γι'αυτό, όσοι προσπάθησαν με μεγάλες σκηνές και προσευχές επιφανειακές τυφλώθηκαν ψυχικά σαν το Φαρισαίο.

Ξαναπέφτεις συνεχώς; Ξανασήκω ολοταχώς! Αγωνίσου, πάλεψε, προσπάθησε. Προσευχήσου και ταπεινώσου! Ταπεινοίς δίδωσι χάριν...

Το πρώτο βήμα το κάνει ο Θεός

Το πρώτο βήμα το κάνει ο Θεός! Εμείς μετά έχουμε σειρά. Αν θα ανταποκριθούμε ή όχι. Όπως συμβαίνει με τον καθρέφτη. Όσο τον καθαρίζουμε τόσο περισσότερο φως αντανακλάται, έλεγε ο π. Αθανάσιος Μυτιληναίος σε μια σύναξη νέων. Όσο λίγο και αν καθαρίζουμε τον καθρέφτη της ψυχής μας, αυτό είναι μια θετική ανταπόκριση.  Δείχνει τη θέλησή μας, τη διάθεσή μας. Την καλή μας προσπάθεια. Αυτό οδηγεί σε μια άμεση (σε ανύποπτο χρόνο) απάντηση του  καλού Θεού με αποστολή πλούσιας Χάρης. 

Ο Χριστός χτυπάει και θα χτυπάει την πόρτα της ψυχής. Θα κάνει πάντα αυτό το πρώτο βήμα. Εμείς, όμως, θα'χουμε τη λεπτή ακοή ν'ακούσουμε το χτύπο; Θα'ναι επαναλαμβανόμενος, διακριτικός, ανεπαίσθητος. Αθόρυβος σχεδόν...

Μακάρι...
Καλή σου μέρα!

Το χρώμα των ονείρων και το χρώμα της καρδιάς

Σηκώθηκε απ'το γραφείο του βάζοντας το laptop σε αναμονή. Βγήκε με γοργά βήματα στο μπαλκόνι. Η κούραση μεγάλη. Αισθανόταν τα μάτια του βαριά. Αφέθηκε ν'ανασάνει μ'όση δύναμη του'χε απομείνει. Τ'αστέρια θαμπά πλέον, κόντευαν να σβήσουν. Το πηχτό σκοτάδι της νύχτας άρχιζε σταθερά να υποχωρεί. Πλέον το κουρασμένο βλέμμα του μπορούσε να διακρίνει ορισμένες φωτεινές λεπτομέρειες της μεγαλούπολης που ξυπνούσε. Ο ήλιος ετοιμαζόταν για το σημερινό, νέο, ουράνιο ταξίδι του.

Ξαναμπήκε μέσα στο σπίτι κλείνοντας μόνο τη σίτα. Έκανε μια σύντομη προσευχή καρδιακή και έπεσε για ύπνο. Τι ύπνο δηλαδή... Λιγότερο από μιάμιση ώρα του έμενε πριν ξεκινήσει για τη δουλειά. Απλά θα ξεκούραζε ελάχιστα τα βλέφαρά του.

Το project το οποίο είχε αναλάβει και του είχε εμπιστευτεί ο εργοδότης του απαιτούσε πολλές ώρες επιπρόσθετης δουλειάς τεσσάρων μηνών. Σκυμμένος πάνω από ένα laptop να κάνει μετρήσεις, να γράφει, να σβήνει, να ξαναμετράει, να διορθώνει... Όμως, έπρεπε να τα καταφέρει. Χωρίς αυτό το project δε θα μπορούσε να ξεφύγει απ'τα δεσμά της τωρινής του δουλειάς. Τα όνειρα, βλέπεις, για να πραγματοποιηθούν απαιτούν βαθιά, χαλύβδινη θέληση. Ατελείωτο κόπο. Τα όνειρα έχουν χρώμα φωτεινό. Εξαίσιο.

....

Οι μήνες πέρασαν. Ήρθε το ζεστό καλοκαίρι. Το project ήταν σχεδόν έτοιμο. Οι μετρήσεις είχαν διπλοτσεκαριστεί. Τα κείμενα είχαν διορθωθεί. Οι πίνακες και οι εικόνες είχαν μπει στα κατάλληλα σημεία. Όλα έδειχναν μια χαρά. Κατέθεσε το project στους υπεύθυνους και αποχώρησε απ'την αίθουσα συνεδριάσεων με μια γαλήνη στην καρδιά. Είχε κάνει αυτό που μπορούσε. Ήξερε ότι τα είχε δώσει όλα και γι'αυτό ήταν ήρεμος. Επισκέφτηκε τον άγιο-προστάτη της πόλης του, άναψε ένα κερί και προσευχήθηκε. Όπως έκαιγε το κεράκι, έτσι μια ευωδιαστή, ζεστή ευχαριστία ανάβλυζε απ'τα τρίσβαθά του... Έκανε μεταβολή και βγήκε απ'το ναό.

...

Μετά από είκοσι μέρες, τα αποτελέσματα ήρθαν στο mail του αποκαρδιωτικά. Το project του απορρίφθηκε. "Απορρίφθηκε"... Η καρδιά του έγινε ανοιχτή πληγή. Χρώμα διάφανο, μαρτυρικό. Τα όνειρά του σκόρπισαν. Οι ελπίδες του γκρεμίστηκαν. Ένιωσε τον κόσμο να χάνεται κάτω απ΄τα πόδια του. Το παράπονο όλο και περισσότερο τον κυρίευε... "Μα γιατί; Γιατί; Τόσος κόπος χαμένος; Τόσα ξενύχτια, τόσες υπερωρίες στο πουθενά;".

Μια παγωμένη σκέψη τον διαπέρασε αστραπιαία. Σκέφτηκε προς στιγμή να τερματίσει τη ζωή του. Δεν είχε νόημα να συνεχίσει μια τέτοια ζωή όπου όλα του πήγαιναν ανάποδα. Και δεν ήταν μόνο το project... Το μυαλό του ταξίδευε σ'όλες τις δυσκολίες που ως τώρα είχε περάσει. Συσσωρεύονταν στην ψυχή του σαν μανιασμένα, μαύρα κύματα όλες οι στεναχώριες, όλα τα προβλήματά του, όλες οι αρρώστιες. Όλα. Όλα...

Δεν ήξερε πώς να αντιδράσει. Ήθελε να κλάψει, μα δεν ήταν συνηθισμένος. Πάντα στεκόταν γενναίος και ώριμος. Μα τώρα... Τώρα ένιωθε απίστευτο βάρος, αμείωτα δυνατό πόνο. Χαμήλωσε το κεφάλι του στο νιπτήρα και άφησε το νερό να τρέχει άφθονο στο πρόσωπό του. Πιάστηκε με τα δυο χέρια για να μην πέσει και κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη. Ο χρόνος, τότε, κρύφτηκε για μια στιγμή. Λες και αισθανόταν κι αυτός σαν χαρακιές των πόνο των ματιών του.

"Θα ξαναπροσπαθήσω", είπε. "Θα ξεκουραστώ για μια βδομάδα και θα ξαναφτιάξω καινούριο project". Δεν τον ένοιαζε τι θα πουν οι γύρω του. Συνήθως του έδειχναν κατανόηση, μια ειλικρινή συμπάθεια, μα αυτό δεν τον άγγιζε. Τον αποξένωνε μάλλον. Όταν τα προβλήματα γρατζουνάνε την ψυχή σου, τότε αισθάνεσαι πως πονάς περισσότερο απ'όλους στο σύμπαν. Κάνεις τον προσωπικό σου πόνο παγκόσμια μοναδικό... Μα εκείνος είχε μάθει -έτσι τον είχαν μεγαλώσει- να ζει ευχαριστιακά. Η ευτυχία έρχεται μέσα απ'τις δυσκολίες. "Ευτυχία δίχως εμπόδια πιο πριν είναι κάλπικη" του τόνιζε ο πατέρας του. Η ομορφιά της ψυχής ανθίζει στο βάθος και ριζώνει μονάχα αν μάθεις να μη βουλιάζεις με το πρώτο δυνατό κύμα...

Ήταν ζωντανός και αυτό του αρκούσε. Είχε υγεία, σπίτι και τόσα άλλα. Άλλοι δεν έχουν ούτε να φάνε. Άλλοι έχασαν κάποιον δικό τους που διάβηκε το κατώφλι τ'ουρανού. Έτσι σκεφτόταν...

Το να ξαναπροσπαθήσει ήταν για εκείνον μονόδρομος. Όχι μια εγωιστική εμμονή, μα μια νέα χαραυγή αγωνιστικότητας. Ήταν γενναίος και ξαναβρήκε το χαμένο κουράγιο του. Ζούσε με ελπίδα ανείπωτη. Ελπίδα άλλης διάστασης. Ήξερε ότι ο Θεός ήταν τόσο παρών παρόλο που φαινόταν σκανδαλιστικά απών. Ήξερε... Το είχε ξανανιώσει...

Το μυστικό

Να ζητάμε στην προσευχή μόνο τη σωτηρία της ψυχής μας. Δεν είπε ο Κύριος "Ζητείτε δε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού και... ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν"; Εύκολα, ευκολότατα ο Χριστός μπορεί να μας δώσει ό,τι επιθυμούμε. Και κοιτάξτε το μυστικό. Το μυστικό είναι να μην το έχετε στο νου σας καθόλου να ζητήσετε το συγκεκριμένο πράγμα. Το μυστικό είναι να ζητάτε την ένωσή σας με το Θεό ανιδιοτελώς, χωρίς να λέτε "Δώσ'μου τούτο, εκείνο...". 

Είναι αρκετό να λέμε "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με". Δε χρειάζεται ο Θεός ενημέρωση από μας για τις διάφορες ανάγκες μας. Εκείνος τα γνωρίζει όλα ασυγκρίτως καλύτερα από μας και μας παρέχει την αγάπη Του.

απόσπασμα απ'το βιβλίο "Βίος και Λόγοι" του γέρ.Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, εκδ. Ι.Μ.Χρυσοπηγής, Χανιά

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Κάτω από το σαραντάριο όρος η Ιεριχώ,  το χαμηλότερο μέρος της γης και όαση στην έρημο
(από πρόσφατο προσκύνημα φίλου)

Ένα υπέροχο βίντεο

Η ζωή χωρίς αναμονή

Η ζωή χωρίς αναμονή δεν είναι ζωή, είναι θάνατος. Οι άνθρωποι δεν αντέχουν όλοι την αναμονή, δεν αντέχουν όλοι να ονειρεύονται. Λένε: "Μα γέρασα πια! Τα έκανα και τα έπαθα όλα! Κουράστηκα. Βαριέμαι. Δε μ'αρέσει να περιμένω, δεν έχω υπομονή. Δεν πιστεύω άλλο πως θα έρθει ό,τι περιμένω... Δε θέλω πια την αγωνία του να περιμένω..."

Ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Όμως, ζωή χωρίς αναμονή είναι θάνατος. Δεν υπάρχει καλύτερο γιατρικό από το να έχεις κάτι να περιμένεις, να ονειρεύεσαι, να σχεδιάζεις, προκειμένου να καταπολεμήσεις τη θλίψη και την κατάθλιψη, την εξάρτηση, την κόπωση, την αδράνεια, το κενό.

απόσπασμα απ'το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη "Χορός μεταμφιεσμένων", εκδ.Ψυχογιός

Η βολική μας πραγματικότητα

Κύκλος η ζωή, τα ίδια σχεδόν κάθε μέρα. Θα σηκωθείς, θα πας στη δουλειά, θα επιστρέψεις στις υποχρεώσεις σου, θα τρέχεις ξανά και το απόγευμα. Τα ίδια συνεχώς. Και μέσα απ'όλα αυτά προσπαθείς να βρεις τον τρόπο να τα φέρεις βόλτα. Και όταν τον βρεις, τότε σα να παθαίνεις καθίζηση. Αυτή είναι η βολική μας πραγματικότητα.

Όμως, μια τέτοια ρουτίνα νεκρώνει σχέσεις, θαμπώνει την ψυχή, σκοτώνει τη ζωή. Η ψυχή έχει το χρώμα της περιπέτειας και, γι'αυτό, δεν ανέχεται βολέματα. Αναζητά το διαφορετικό, το καινούριο. Διψά για αλήθεια και η αλήθεια δε χωράει σε καλούπια: είναι αδύνατον να την κλείσεις σε σύνορα. Αν το επιχειρήσεις, τότε θα νεκρωθεί η ζωή.

Θυμάμαι και τις προτροπές του ευαγγελίου. Εκεί ξεκάθαρα τονίζεται πως η ζωή θέλει έρωτα, η ελπίδα είναι το μυστικό και η αγάπη το κλειδί. Οι εκφάνσεις της συμπεριφοράς μας αποκτούν νόημα (και άρα ζωή) όταν κυνηγάς το κάτι παραπάνω, το ανώτερο, το ριζοσπαστικό, το ουράνιο, το αιώνιο...

Ζωή σημαίνει ξεβόλεμα...

Οι ωραίοι άνθρωποι

Δεν είναι κατά ανάγκη όμορφοι, δεν έχει να κάνει διόλου με το έξω τους! Οι ωραίοι άνθρωποι λάμπουν κάπου από μέσα - δεν έχουν εντοπιστεί ειδικές συντεταγμένες - και εσύ απλά χαίρεσαι να βλέπεις αυτή τη λάμψη ....

Είναι αυτοί που έχουν συνέπεια στο λόγο τους, στη στάση τους, στη συμπεριφορά τους, είναι όλοι όσοι χαμογελούν και μια βροχερή μέρα ή μια μέρα καύσωνα... είναι αυτοί που δεν κουράζονται να λένε καλημέρα και να χαιρετίζουν την κάθε μέρα σαν μέρα γιορτής...

Οι ωραίοι άνθρωποι βλέπουν θετικά τη ζωή και τους άλλους...

Δεν αναλώνονται με τι έκανε και τι δεν έκανε ο διπλανός τους και κυρίως δεν ζηλεύουν... 

Βλέπετε ο φθόνος δεν είναι μέσα στα -πλούσια- συναισθήματα που διαθέτουν!

Οι ωραίοι άνθρωποι έχουν και τις δύσκολες στιγμές τους, όπως όλοι: μπορεί να θυμώσουν, να πονέσουν, να βαρεθούν! Ξέρουν όμως ότι όλα είναι μέσα στη ζωή αλλά και περαστικά!

Χαίρεσαι να βλέπεις ωραίους ανθρώπους....

Παίρνεις και εσύ λίγη τζούρα από αυτή την αίσθηση ..... σα να βάζεις το δαχτυλάκι στο βάζο με το γλυκό της γιαγιάς!

αναδημοσίευση απ'το blog της καλής μας φίλης @iris την οποία και ευχαριστούμε πολύ για την ευγενική άδεια

Προεκτάσεις του πόνου (μια εναλλακτική θεώρησή του)

Ο πόνος, λοιπόν, χωρίζεται στον ψυχικό πόνο και στον πνευματικό πόνο. Ο ψυχικός πόνος είναι η πληγή μου: ότι εγώ άλλο σχεδίαζα για τη ζωή μου και δε συνέβη αυτό. Ο ψυχικός πόνος είναι η αποτυχία μου. Είναι το γιατί που με τρώει. Είναι η μη αναγνώριση την οποία αξίζω. Είναι η αδικία που υφίσταμαι. Αυτά είναι ο ψυχικός πόνος που βαθύτερα είναι μια πληγή του εγωισμού μου. 

Και η ικανοποίηση των αναγκών μου και το αν δεν υφίσταμαι τον ψυχικό πόνο, οδηγούμαι σε κάτι πολύ χειρότερο: το να πιστέψω στο προσωρινό γεγονός της ζωής, δηλαδή στον θάνατο. Αν δηλαδή η ζωή μου πήγαινε μια χαρά, αυτό θα ήταν τραγικό, επειδή θα μπορούσα να πιστέψω σ'αυτή τη ζωή που είναι θάνατος. Άρα θα ήμουν λάτρης του θανάτου. Αντιθέτως, όταν πληγιαζόμαστε ψυχικά, τρώμε ένα ξενέρωμα γερό και αρχίζουμε να τα χάνουμε. Δε ξέρουμε πού να σταθούμε.

Αν πάρουμε την κρίση που υπάρχει, νιώθουμε μια απόγνωση, γιατί ο καθένας λέει: "Και τι μέλλον έχω"; Το μέλλον το εννοούμε σαν χρονικό γεγονός: τι θα έχω αύριο. Και δε σκεφτόμαστε ότι θα πάψει και το αύριο να υπάρχει, ότι θα πάψουμε κι εμείς να υπάρχουμε. Αυτά δείχνουν την αιχμαλωσία μας στο ψέμα. 

Επομένως, ο ψυχικός πόνος είναι μια ευλογία και μια αφορμή να προχωρήσουμε στον πνευματικό πόνο που είναι η αναζήτηση της ζωής. Είναι ο πόνος αυτός όπου παλεύεις να συναντήσεις το πρόσωπο.

απόσπασμα από ομιλία του π.Βαρνάβα Γιάγκου, Ι.Ν.Παναγίας Λαοδηγήτριας (www.iomilia.net)

Μερικές σκέψεις απ'την προχτεσινή υποδοχή της εικόνας του Άξιον Εστίν στη Θεσ/νίκη

Θα'θελα να σου εμπιστευτώ μερικές σκέψεις μου με αφορμή τη προχτεσινή υποδοχή της εικόνας του Άξιον Εστίν στη Θεσ/νίκη...

Μια φορά ο άγιος Ανδρέας ο δια Χριστόν σαλός (αν δεν έχεις διαβάσει το σχετικό βιβλίο, πραγματικά χάνεις! Πάρε μια γεύση εδώ) έφτασε μέχρι τρίτου ουρανού. Ανεβαίνοντας με τον άγγελο, έψαχνε με τη ματιά του την Παναγία, αλλά δεν την έβλεπε πουθενά. Τότε ρωτάει τον άγγελο-οδηγό: "Πού είναι η Κυρία Θεοτόκος"; Και ο άγγελος του απάντησε: "Δεν είναι εδώ. Έχει κατέβει στη γη για να βοηθήσει τους ανθρώπους που την έχουν ανάγκη".

Η Παναγιά είναι δίπλα μας κάθε στιγμή! Το αντιλαμβανόμαστε αυτό; Το ζούμε; Άσχετα με το αν έχουμε σέμνωμα κάποια θαυματουργή εικόνα της κοντά μας ή όχι. Όμως, τι μεγάλη τιμή να σε επισκέπτεται στην πόλη σου. Η τόσο θαυματουργή εικόνα του Άξιον Εστίν βγήκε για δεύτερη φορά απ'το μόνιμο σπίτι της. Πόση χάρη...

Μια φορά, όσο ήμουν στη Θεσ/νίκη μόνιμα, είχα βγει στην παραλία για βόλτα και κοιτούσα τον ουρανό πάνω απ'τον Θερμαϊκό κόλπο και σκέφτηκα: "Εκεί ψηλά είσαι, Παναγιά μου, και μας προστατεύεις. Μας κοιτάς με τα αγιασμένα, γλυκά, μητρικά σου μάτια και εύχεσαι στο θεάνθρωπο Γιο σου για μας. Παρόλο που σε βρίζουμε. Παρόλο που σε καταριόμαστε, που σε λυπούμε, που σε στεναχωρούμε. Εσύ, ω Παναγιά μου, έχεις μια τόσο μεγάλη καρδιά. Και μια τόσο μεγάλη αγκαλιά. Μη μας ξεχνάς ποτέ".

Την εικόνα του Άξιον Εστίν την έχω προσκυνήσει κάποιες φορές όσο ήμουν στις Καρυές.  Όσοι άντρες πάνε στο Όρος είναι καλό να περάσουν και να την προσκυνήσουν. Όμως, τώρα που βγήκε απ'το μόνιμο σπίτι της είναι ευκαιρία μοναδική (κυρίως για τις γυναίκες) να την προσκυνήσουν. Να πάνε στην ιλαρή, θαυματουργή εικόνα της και να αφήσουν ένα δάκρυ προσευχής. Μια εκ βαθέων ικεσία.

Αλλά και αν δε μπορείς να πας στον άγ.Δημήτριο Θεσ/νίκης να την προσκυνήσεις, μη στεναχωριέσαι. Εκείνη βλέπει το ζήλο σου, την θέλησή σου και μπορεί να σε ελεήσει όπου και αν βρίσκεσαι. Είναι μια τόσο στοργική μάνα... Μπορεί να νιώσει τις δυσκολίες, τα προβλήματά σου. Τα δάκρυά σου... Και θα΄ρθει να σε πάρει στην σπλαχνική αγκαλιά της, να χαϊδέψει την ψυχούλα σου και να σου μεταδώσει θεϊκή παρηγοριά...

Γλυκιά μου Παναγιά, ελέησέ μας...

Η φωτογραφία της εβδομάδας

(απ'τη χτεσινή υποδοχή της θαυματουργής εικόνας του Άξιον Εστίν στο Λευκό Πύργο Θεσ/νίκης)

υγ: Αύριο θα αναρτήσουμε μερικές σκέψεις με αφορμή την υποδοχή της εικόνας της Παναγιάς μας.

Αν θες να κρατάς κάποιον κοντά σου

ομιλητής ο π.Ανδρέας Κονάνος. Από παλιά ομιλία του στη Θεσσαλονίκη

Ο συμπαραστάτης σου

Στον δρόμο της ζωής σου έχεις ανάγκη και από έναν συμπαραστάτη συγκεκριμένο. Από έναν γέροντα. Από έναν πνευματικό. Από έναν εξομολόγο. Έχεις ανάγκη! Έχεις ανάγκη από έναν πνευματικό. Γιατί κάποτε θα δυσκολευτείς. Κάπου μπορεί να χαθείς. Μπορεί να μπερδευτείς.
Και θα έχεις τον πνευματικό σου να σε βοηθάει. Θα έχεις τον πνευματικό σου που, όταν θα ματώσουν τα γόνατά σου επειδή κάπου χτύπησες, κάπου έπεσες, κάπου μάτωσες, θα σου λέει: "Έλα δω, μη φοβάσαι. Δε θα σε πονέσω. Να σε καθαρίσω θέλω. Να σβήσω την πληγή σου, να καθαρίσω την καρδιά σου, να σου διαβάσω την συγχωρητική ευχή, να κοινωνήσεις"... Και έτσι πάλι να βγεις στο δρόμο της ζωής....

απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου -www.atheataperasmata.com

Ούτε εγώ σε καταδικάζω

Θυμάσαι που κάποτε έφεραν μπροστά στον Χριστό μια επ'αυτοφόρω μοιχαλίδα γυναίκα; 

Όλοι αμέσως έσπευσαν να την κατηγορήσουν. Δεν υπάρχει πιο απόλυτο και καταπιεστικό πράγμα απ'τον όχλο... Την αφήνουν καταρρακωμένη ψυχικά, ταπεινωμένη μπροστά Του και του λένε με ύφος εγωιστικά αυταρχικό και πειρακτικό ότι "τέτοιες γυναίκες ο Μωυσής λέει να τις λιθοβολούμε". Και περίμεναν το Χριστό (για να τον παγιδεύσουν με αυτό το δίλημμα) να τους απαντήσει. Κι εκείνος τους είπε: "Όποιος από σας είναι αναμάρτητος, ας ρίξει πρώτος την πέτρα πάνω της". Και μετά (αφού έφυγαν όλοι οι κατήγοροί της) στράφηκε στη γυναίκα και της είπε: Ούτε και εγώ σε καταδικάζω. Πήγαινε και μην αμαρτάνεις πια.

Ο Χριστός ελευθερώνει, μα η αμαρτία φυλακίζει. Η ταπείνωση σε κάνει να πετάς, μα η κατάκριση σε τυφλώνει. Κάθε φορά που σπεύδω να αυτοδιοριστώ κριτής των άλλων, αμέσως μέσα μου κάτι πεθαίνει. Χάνω την δυνατότητα να πλησιάσω τον συνάνθρωπό μου. Διώχνω ασυλλόγιστα τη χάρη του Θεού που τόσο θα με γλύκαινε και θα με δρόσιζε.
Θυμάμαι, ακόμα, αυτό που λέει στο γεροντικό ότι, όποιος κατακρίνει και καταδικάζει τους άλλους, αυτός μετά πέφτει στα ίδια σφάλματα. Ο γέροντας Παΐσιος συχνά τόνιζε: Αν στραφούμε στον εαυτό μας, δε θα κατακρίνουμε.

Μακάρι, καλή μου ψυχή, να προσέχουμε πολύ και να σκεφτόμαστε διπλά πριν κατακρίνουμε και καταδικάσουμε τους γύρω μας... Αυτό δείχνει και το μέγεθος της αγάπης μας...

Αν νιώθεις την καρδιά σου παγωμένη

...Γι'αυτό, όταν βλέπουμε τον εαυτό μας πνευματικά μουδιασμένο και την καρδιά μας παγωμένη, θα πρέπει να επισκεφτούμε άνθρωπο αγωνιστή για να ξεμουδιάσουμε και άνθρωπο πονεμένο για να αναγκαστεί η καρδιά να πονέσει, να βοηθήσει με αγάπη και να θερμανθεί από την αγάπη για να ξεπαγώσει.

γέροντας Παΐσιος 

Η πιο καλή στιγμή είναι τώρα!

Θυμάσαι που έχουμε ξαναμιλήσει στο παρελθόν για την προσευχή; Και σου είχα πει ότι δεν έχει σημασία η στιγμή ούτε το πού είσαι. Μπορεί να'σαι ακόμη και στο πιο θορυβώδες μέρος και να μπορείς να ψιθυρίσεις μια ευχή. Θυμήσου και το περιστατικό με το φίλο μου που σου'χα πει παλιότερα. Που έκανε κομποσκοίνι πηγαίνοντας προς το πανεπιστήμιο.

Άκουσα ένα παρόμοιο περιστατικό σε μια ομιλία του π. Ανδρέα Κονάνου και στο απομαγνητοφώνησα.

...Και να ζήσουμε αυτό που έζησε μια φορά μια γυναίκα που οδηγάει ταξί και μου'πε: "Άκουγα τα λόγια της πειραϊκής εκκλησίας ένα βράδυ που οδηγούσα και είχα βρεθεί σε κάτι ερημικά μέρη. Και ανοίγω την πόρτα του ταξί και κατεβαίνω και γονατίζω μέσ'στο σκοτάδι. Και όπως είχα ανοιχτή την πόρτα του ταξί, ακουγόταν το ράδιο που έπαιζε και σήκωσα τα χέρια μου ψηλά και έκανα μια προσευχή"...

Είναι καθαρά υπόθεση της καρδιάς

Δε μπορώ να σε πείσω να πλησιάσεις το Χριστό. Δεν το νιώθω σωστό...

Μπορώ να σου δείξω μερικά πράγματα βασικά, να σου μιλήσω λίγο ώστε να σε προσανατολίσω στο δρόμο Του. Όμως, δεν είναι υπόθεση νοητική το να Τον γνωρίσεις. Ούτε θέμα επιχειρημάτων. Είναι καθαρά θέμα καρδιάς. Θέμα προσωπικό. Κρυμμένο στα φυλλοκάρδια του κάθε ανθρώπου. Γι'αυτό, άλλωστε, λέμε ότι ο καθένας δημιουργεί προσωπική σχέση με τον προσωπικό Θεό. 

Αν θες να γνωρίσεις το Χριστό, πρέπει να το επιδιώξεις. Να το ζητήσεις. Να το κυνηγήσεις. Είναι όπως συμβαίνει με τον έρωτα. Όταν ερωτευτείς, έχεις την εμπειρία του βιώματος βαθιά μέσα σου χαραγμένη. Και κανείς δε μπορεί να σου πει καλύτερα το τι είναι ο έρωτας απ'την ίδια σου την καρδιά. Το ίδιο συμβαίνει και με τη γνωριμία με τον Θεό, αλλά σε διαφορετικό επίπεδο...

Είναι υπόθεση της καρδιάς. Και όσοι και να'ρθουν να σου πουν "τι παραμύθια πιστεύεις", εσύ το ξέρεις, το έχεις νιώσει. Το'χεις ζήσει...

υγ: Αν έχεις χρόνο, πάτα πάνω στις λέξεις με το μπλε χρώμα. Θα σε οδηγήσουν σε παλιότερες αναρτήσεις μας σχετικές.

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Ιερουσαλήμ
(Ανταπόκριση. Απ'το προσκύνημα φίλου στους Αγίους Τόπους...)

For our English followers

Good morning English followers! A close friend of mine went to the Orthodox Mission in Madagascar and sent me this.

ps: Last year we tried hard to translate our posts in English. We did it for four months. But it came out to be an impossible task... So, we apologize for not translating this blog's posts anymore...

Αγαπημένος ύμνος στην Παναγία

Και μετά δε σκέφτεσαι αμαρτίες!

 ...Και μετά δε σκέφτεσαι αμαρτίες. Γιατί οι αμαρτίες συγχωρούνται. Οι αμαρτίες σου συγχωρούνται. Μην ασχολείσαι συνεχώς με τις αμαρτίες σου! Σε παρακαλώ πάρα πολύ! Δε διορθώνονται τ'αμαρτήματά σου όταν ασχολείσαι μ'αυτά.  

Τα αμαρτήματά σου διορθώνονται όταν αγαπήσεις το Χριστό. Το αμάρτημά σου μην το κοιτάς. Μην το περιεργάζεσαι, μην το σκαλίζεις, μην το αναλύεις, μην το εμβαθύνεις. Μην ασχολείσαι συνέχεια μ'αυτό. Δώσου στο Χριστό. Στρέψε τα μάτια της ψυχής στο Χριστό. 

Άνοιξε τα χέρια σου στο Χριστό, όπως το λέει ο π.Πορφύριος, αγκάλιασε το Χριστό και μην ασχολείσαι με τις αμαρτίες. Μην ασχολείσαι μ'αυτές! Θα φύγουν μόνες τους. 

απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου (www.atheataperasmata.com)

Σαν το νυχτολούλουδο

Πόσο θαυμάζω τους ανθρώπους που κάνουν αγώνα μυστικό...

Κρυφά και μακρυά απ'τα περίεργα, αδηφάγα και επιπόλαια μάτια των άλλων. Αθέατοι απ'τη ματαιοδοξία της θαμπής ψευτοζωής. Ζουν την καθημερινότητά τους με μια δυναμική αξιοζήλευτη. Με μια ελπίδα άλλης οπτικής. Ταπεινά και με επιμονή. Προσπαθούν να βελτιώνονται και να ομορφαίνουν την ψυχή τους μυστικά. Χωρίς τυμπανοκρουσίες ή μεγάλα λόγια...

Τέτοιοι άνθρωποι με συγκινούν πολύ και μου θυμίζουν το νυχτολούλουδο. Που περιμένει το ασφαλές σκοτάδι της νύχτας για να σκορπίσει το εξαίσιο άρωμά του. Όταν κανείς άλλος δεν παρακολουθεί...

Και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να γεμίσεις τα πνευμόνια σου...

Είναι τόσο σπάνιες οι ευτυχισμένες στιγμές;

- Είναι τόσο σπάνιες οι ευτυχισμένες στιγμές; Ρώτησε κείνο το βράδυ το αστέρι.

Το δέντρο μόλις είχε κλείσει τα βλέφαρά του να ξεκουραστεί. Κούνησε τα κλαδιά του και αποκρίθηκε λίγο νυσταγμένα.

- Όχι...Όχι. Δεν είναι τόσο σπάνιες. Μόνο που... Να, οι άνθρωποι κυνηγούν αυτές τις στιγμές με το μυαλό τους. Κι αυτό είναι, πώς να στο πω, υπόθεση της καρδιάς...

- Πες μου κάποιες ευτυχισμένες στιγμές.

- Άσε με τώρα, νυστάζω.

Πες μου, επέμενε τ'αστέρι. Πες μου μερικές.

- Ένα παξιμαδάκι κανέλας στα ζαρωμένα χέρια της γιαγιάς. Ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια κάτω απ'το κρεβάτι του Φώτη. Ένα κοχύλι στα όνειρα της Αγγελικής... Ένα φιογκάκι στο χρώμα του φεγγαριού...

Καληνύχτα. Νυστάζω πολύ απόψε.

- Πες μου ακόμα μια ευτυχισμένη στιγμή. Κι ύστερα θα σ'αφήσω να κοιμηθείς.

-Σ'αγαπώ πολύ!

- Καληνύχτα! είπε τ'αστέρι τρισευτυχισμένο.

Κι έδωσε μια βουτιά και πιάστηκε από το ματόκλαδο του φεγγαριού.

απόσπασμα απ'το βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη, "Το χρώμα του φεγγαριού", εκδ.Καλεντη"

Μέχρι να διαβείς τους δρόμους τ'ουρανού...

Μη στεναχωριέσαι. Μην απελπίζεσαι, ψυχή μου, για όλες τις δυσκολίες που σε βρίσκουν. Είσαι κάτω απ'το άγρυπνο θεϊκό βλέμμα. Που ξέρει τι επιτρέπει και για ποιο λόγο το επιτρέπει. Που σε αγαπά τόσο πολύ. 

Ασύλληπτο για την πονεμένη καρδούλα μας ..

Και όταν νιώσεις πως λυγίζεις απ'το βάρος το ασήκωτο της λύπης, κοίταξε το σταυρό του Χριστού. Εκεί μόνο μπορείς να βρεις την πιο μεγάλη παρηγοριά. Το πιο μεγάλο στήριγμα και ελπίδα.

Αγωνίσου όσο αντέχεις, ψυχή μου. Σήκω ξανά, σκούπισε τα δάκρυά σου και συνέχισε τον αγώνα. Μέχρι να διαβείς τους δρόμους τ'ουρανού...

Ανεπανάληπτη στιγμή

Ξέρεις, είναι μερικές στιγμές που τα λόγια περιττεύουν. Που θέλω να ακούω μονάχα το χτύπο της καρδιάς μου.

Να μετράω τις σιωπές μου.

Είναι μερικές στιγμές που θέλω να αφήνομαι. Που θέλω του Θεού το χάδι ευεργετικό να το αισθάνομαι.

Να Τον αποζητάω.

Να αφήνομαι στο δικό Του σχέδιο κι όχι στις απαιτήσεις μου. Να νιώθω τόσο ασφαλής που Εκείνος κουμαντάρει τη ζωή μου.

Να προσεύχομαι.

Κάτι σαν μια τάση φυγής. Αποτίναγμα του πέπλου της αμαρτίας. Με ένα χτύπο. Με μια ευχή. Με ένα δάκρυ. Σε μια στιγμή...

Σαν εκείνη την εκρηκτική στιγμή που ο ληστής είπε το "ήμαρτον" της καρδιάς του...

Θέλω κι εγώ μια τέτοια ανεπανάληπτη στιγμή...