Ποτέ δε χάνεται η ελπίδα...Ποτέ...

Τι είναι η ψυχή σου; Ένα λουλούδι. Ένα μικρό, όμορφο, ευωδιαστό λουλούδι. Όλοι οι άνθρωποι έτσι ξεκινούν να είναι. Μα στην πορεία κάπου χάνεται η Εδέμ της ψυχής. Χάνεται το άρωμα του άνθους... Το λουλούδι μας γεμίζει χώματα απ'τις αμαρτίες μας, τα πάθη, τα μίση, τα λάθη μας. Πετάμε ασυλλόγιστα χώμα στο λουλούδι μας. Μπορεί και πέτρες. Το πληγώνουμε, το θάβουμε. Το τσακίζουμε ίσως...

Μα ό,τι και να γίνει αυτή η γνήσια ομορφιά ποτέ δε χάνεται. Υπάρχον οι ρίζες μέσα στο έδαφος. Ακόμα και αν γεμίσουμε μαυρίλες στην ψυχή, πάντα υπάρχει εκείνη η ρίζα θαμμένη βαθιά. Σαν την ελπίδα... Και το χέρι του Θεού μαζί με τα δικά μας δάκρυα μετανοίας ποτίζει το λουλούδι και αναγεννιέται. Ξαναβγαίνει απ'τον τάφο του. Ανασταίνεται...

Ποτέ μην πεις πως δεν υπάρχει ελπίδα για σένα... Ποτέ....

Σήμερα φωτογραφίες!

Για σήμερα είπα να μη σε κουράσω. Αναρτώ κάποιες φωτογραφίες που μου έστειλαν (τους ευχαριστώ πολύ που μου επέτρεψαν να τις κοινοποιήσω εδώ!) οι φίλοι μου Π+Φ απ'το Αϊντχόβεν της Ολλανδίας όπου και διαμένουν. 

(Αν θυμάμαι καλά απ'όσο μου είχαν πει, αυτές οι φωτογραφίες είναι απ'την πλατεία της Αγίας Καθαρίνας. Στην πρώτη φωτογραφία ο ναός της: για να αντιληφθείτε το ύψος και το μέγεθος του κτίσματος δείτε κάτω δεξιά τον άνθρωπο!)

Ξανοίχτηκες, λοιπόν, στο πέλαγος της ζωής

Ξανοίχτηκες, λοιπόν, στο πέλαγος της ζωής...

Είσαι πια ένας ταξιδιώτης. Ένας ακόμα Οδυσσέας που ψάχνει την Ιθάκη του. 

Και συνεχίζεις. 

Και ταξιδεύεις. 

Και τρως μπόρες, καταιγίδες κι ανέμους και σύννεφα και μανιασμένα κύματα. 

Μα βιώνεις και εμπειρίες μαγικές, μοναδικές. Ανεπανάληπτα ηλιοβασιλέματα, θάλασσες γαλήνιες. Ουράνια τόξα και φωτεινούς ουρανούς. Στιγμές βγαλμένες απ'του παραδείσου τα ουράνια δώματα.

Όλα τα'χει το ταξίδι σου. Και χαρές και λύπες. Στιγμές όλες τους ξεχωριστές. Στιγμές που, αν τις δεχτείς με ταπείνωση και Θεού αίσθηση, σε ωριμάζουν. Σε μεγαλώνουν, σε φέρνουν πιο κοντά στην στοργική Ιθάκη σου. Στον εαυτό σου. Στο Θεό. Στο συνάνθρωπο. Στην αγάπη...

Η αξία της αλληλοπεριχώρησης

Οι ανθρώπινες σχέσεις, σκεφτόμαστε συχνά,  είναι τόσο περίπλοκες, δύσκολες, κουραστικές...

Είναι πολύ δύσκολες, όπως κάθε τι αξιόλογο, έτσι δεν είναι; Κι αν ήταν εύκολο και απλό ως διαδικασία να δεθούμε ψυχικά με τον άλλο, τότε ποια η μαγεία του, ποια η ικανοποίηση της κατάκτησης ενός τόσο σπουδαίου αισθήματος, όπως αυτού της επικοινωνίας, της αίσθησης ότι κάποιος μας καταλαβαίνει, μας νιώθει ουσιαστικά, μας αγαπά;

Είναι δύσκολες και πολύτιμες οι ανθρώπινες σχέσεις. Και χρειάζεται να αφιερώσουμε ουσιαστικό χρόνο και ειλικρινή προσπάθεια για να καταλάβουμε πραγματικά πώς να πλησιάσουμε τον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας. Και το όμορφο είναι ότι ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται τον δικό του τρόπο για να τον πλησιάσουμε. Γιατί ο καθένας από εμάς είναι μοναδικός, είναι ένα ξεχωριστό, ανεπανάληπτο θαύμα, που καλούμαστε να ανακαλύψουμε ξεκινώντας πάντοτε από την αρχή, κι ας έχουμε πλησιάσει πολλούς ανθρώπους στη ζωή μας. Δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε την ίδια πορεία και στον επόμενο, δεν θα λειτουργήσουν οι ίδιες κινήσεις, τα ίδια πλησιάσματα...

Άρα, πρώτο βήμα είναι να πάρω μέσα μου την απόφαση ότι εγώ αυτόν τον άνθρωπο θέλω να τον πλησιάσω, να ανοίξω δίοδο ουσιαστικής επικοινωνίας μαζί του, να τον ''αγγίξω''..Αυτή η απόφαση συνεπάγεται πολλά, τα οποία καλό θα είναι να συνειδητοποιούμε εξ αρχής. Συνεπάγεται ότι δέχομαι να περάσω τις άμυνες που θα υψώσει ο άλλος απέναντί μου όταν καταλάβει ότι πλησιάζω στον πυρήνα του. Ότι δέχομαι να μπω στην δύσκολη διαδικασία να μάθω τις ιδιοτροπίες και τις ιδιαιτερότητές του και να μάθω να τις ανέχομαι και να μην τις παρεξηγώ, όπως θα έκανε ένας άγνωστος προς αυτόν άνθρωπος.

Πρόσεξε μόνο μην θεμελιώσεις την σχέση αυτή πάνω στο εγώ σου. Ξεκινώ για να σε συναντήσω, δεν σημαίνει ότι απαιτώ από εσένα να φερθείς όπως εγώ θέλω, να μου δώσεις όσα εμένα μου λείπουν, να έχω άδεια εισόδου και εξόδου στη ζωή σου κατά το δοκούν... Η σχέση καλό είναι να θεμελιώνεται πάνω στην έννοια της αλληλοπεριχώρησης. Αυτό σημαίνει, οτι κάνω χώρο μέσα μου για να μπεις και εσύ, και κάνεις και εσύ χώρο μέσα σου για μένα. Σε χωρώ μέσα στην καρδιά μου, κάνοντας στην άκρη τους εγωισμούς μου και κάνεις και εσύ το ίδιο. Για να γίνει φυσικά αυτό, οφείλω να δεχτώ το γεγονός πως κάποιες συμπεριφορές ή αντιδράσεις σου δεν θα είναι αυτές που εγώ θα ήθελα, πως η σκέψη και η στάση σου απέναντι σε κάποια πράγματα θα διαφέρει από τη δική μου και θα υπάρχουν φορές που θα με βγάζεις εκτός εαυτού με τις ιδιοτροπίες σου.  Αλλά ανοίγω τον εαυτό μου, εάν σε αγαπώ και κάνω χώρο για σένα στη ζωή μου, κάνοντας στην άκρη ή πετώντας κάποια από τα δικά μου εγωιστικά ή δευτερευούσης σημασίας μπαγκάζια, γιατί θέλω να κρατήσω εσένα, γιατί πήρα απόφαση, γιατί έχω ευθύνη απέναντι στο εμείς. Αν πιστεύεις ότι μπορείς να χτίσεις ανθρώπινη σχέση χωρίς να αφήσεις τίποτε από τον παλιό σου εαυτό και τους εγωισμούς σου, ματαιοπονείς...! Και πάντα θα πέφτεις σε αδιέξοδα!

Αλληλοπεριχώρηση, μαγική λέξη, λέξη που δείχνει με τον πιο απλό τρόπο την ουσία κάθε ανθρώπινης σχέσης.

Ένα κείμενο της καλής φίλης Σταυρούλας που με συγκίνησε ιδιαίτερα...

υγ: Τη φωτογραφία τη βρήκα στο όμορφο σπιτικό του φίλου Μικρού πρίγκηπα

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Τα λόγια της ερήμου

Ιστορίες απ'το γεροντικό. Διαβάζει ο Λυκούργος Μαρκούδης. Από το ραδιόφωνο της πειραϊκής εκκλησίας. 

Κάτω απ'τον ίδιο ουρανό

-Κάτω απ'τον ίδιο ουρανό;

Μόνο δική μου απορία ή μήπως είναι καθενός;

Να ζήσεις μαζί με τους άλλους,αν κι είσαι διαφορετικός;

Μα πώς;

-Κάτω απ'την ίδια στέγη,μαζί τους κατοικείς

αν κι είστε διαφορετικοί,για κοίτα πόσο μοιάζετε!

ως και το ίδιο αίμα,οι δυο σας το μοιράζεστε!

Μέσα σε κάθε δυσκολία,αυτός θα σε βοηθήσει

ο αδερφός κι η αδερφή,ποτέ δε θα σ'εγκαταλείψει!!!

Είσαστε τόσο όμοιοι αν και ξεχωριστοί,

μία η λέξη..η θυσία...αυτή που σας καθοδηγεί!!!

Όμως και μες στην κοινωνία,με κρίσεις και ανατροπές,

τη διαφορά σου ανακαλύπτεις που υπάρχει μ’όλες τις μορφές.

Με συναδέρφους,συνεργάτες,φίλους μα και συμμαθητές

ίδια ενδιαφέροντα μοιράζεστε,μα έχετε άλλες ζωές!!!

Τέλος,μοιράζουμε τη θλίψη,τον πόνο,μα και τον καημό

και επιζήσαμε-σου λέω-κάτω απ’τον ίδιο ουρανό!

Και αν ρωτήσεις τα αστέρια,τον ήλιο,μα και τη βροχή,

μονάχα ένα θα σου πούνε: «Όλα η Αγάπη τα μπορεί»!!!

Γιατί Εκείνος είναι Αγάπη,είναι η Θύρα κι η Ζωή

ποτέ δε σε αφήνει μόνο,μα επεμβαίνει στη στιγμή!!!

Είναι ο Λόγος που υπάρχεις,που αναπνέεις και γελάς

για σένα έφτιαξε τα πάντα,ακόμα κι αν τα προσπερνάς!!

Ευχαριστούμε πολύ τη φίλη που το έγραψε και μας το έστειλε!

Δεν είναι ένα υπέροχο ταξίδι αυτό;

Η ζωή είναι ένα ταξίδι. Όχι τόσο ένας προορισμός όσο μια μεταμόρφωση. Ξέρετε, όταν κοιτάμε το παρελθόν δε φαίνεται κάποιες φορές ότι τα καλύτερα συμβαίνουν την περίοδο των πιο μεγάλων δυσκολιών;

Μα ο Θεός μάς δημιούργησε ώστε να ζούμε σε κοινότητα (κοινωνία), να κλαίμε και να γελάμε, να πονάμε και να γιορτάζουμε μαζί ανεξάρτητα απ'το τι περνάμε.

Και η μεταμόρφωση είναι σκληρή. Δεν καταλήγουμε πάντα εκεί που υπολογίζαμε. Αλλά πρέπει να θυμόμαστε ότι ακόμα και όταν παλεύουμε και δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε στο Χριστό, ο Χριστός πάντα πιστεύει σε μας. Γεμίζει τις ζωές μας με σκοπό και ζωντάνια, αρκεί να του το επιτρέψουμε.

Και ξέρετε; Το καλύτερο κομμάτι του ταξιδιού είναι ότι ο Θεός του σύμπαντος κάποτε μάς αφήνει να παίρνουμε μέρος στη μεταμόρφωση του κόσμου. 

Δεν είναι ένα υπέροχο ταξίδι αυτό;

(απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα απ΄την ταινία "To save a life")

Ο γέροντας Ιάκωβος και ο κύριος απ'την Αμερική

Πώς πρέπει να μιλάω στον Θεό; Τι να του λέω;
Η απάντηση που δίνουν οι άγιοι είναι αυτή: "Να μιλάς στον Θεό απλά. Όπως μιλάει ένα μικρό παιδί στον πατέρα του. Επιτρέπονται και οι ασυνταξίες, επιτρέπονται και τα λάθη. Επιτρέπεται και να αλλάζεις θέματα και παραγράφους. Ο Θεός δεν τα κοιτάει αυτά. Όπως το μικρό παιδάκι ζητά την μια το ένα, την μια το άλλο, το ωραίο όμως είναι ότι μιλάει στον πατέρα του. Αυτό είναι το ζητούμενο.
Ο π.Ιάκωβος στην Εύβοια, τον είχε πάρει τηλέφωνο κάποιος απ'την Αμερική που έκανε εγχείρηση για καρκίνο και του είπε ότι λέγεται κύριος Κώστας. Αλλά ο π.Ιάκωβος ξέχασε το όνομά του και έλεγε στον άγιο Δαβίδ: "Άγιε Δαβίδ, εσύ που θυμάσαι τον κύριο απ'την Αμερική, αλλά εγώ δεν θυμάμαι το όνομά του, πώς τον λένε αυτόν τον κύριο που πήρε τηλέφωνο -τώρα το απόγευμα που με φώναξε ο πατήρ και μίλησα στο τηλέφωνο-, κάν'τον καλά". Αυτή η προσευχή ήταν τόσο απλή! Χωρίς να πει καν το όνομα του ασθενούς!
Την άλλη μέρα πήραν τηλέφωνο απ'την Αμερική και του είπανε: "Πάτερ, σας ευχαριστούμε πάρα πολύ. Η εγχείρηση πέτυχε και οι προσευχές σας εισακούστηκαν. Και ο π.Ιάκωβος είπε: "Παιδάκι μου, πώς τον είπες τον θείο σου; Το όνομά του;" Και λέει: "Κωνσταντίνος". "Α, παιδί μου, με συγχωρείς. Το είχα πει στον άγιο Δαβίδ, αλλά του είπα "τον κύριο απ'την Αμερική, που θυμάσαι εσύ".
Και, όμως, ακούστηκε αυτή η απλή προσευχή.

(από απομαγνητοφωνημένη ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου για την προσευχή)

υγ: Ανα δημοσίευση παλιότερης ανάρτησής μας

Ιστορία απ'το γεροντικό

 Ένας στρατιώτης ρώτησε τον αββά Μιώς, αν άραγε ο Θεός δέχεται τη μετάνοια του αμαρτωλού. Και ο αββάς, αφού τον δίδαξε με πολλούς τρόπους, είπε:

- Πες μου, αγαπητέ. Αν σκιστεί το χιτώνιό σου, το πετάς;

- Όχι, απάντησε εκείνος. Το ράβω και το χρησιμοποιώ πάλι.

-  Αν, λοιπόν, εσύ λυπάσαι το ρούχο σου, του είπε τότε ο γέροντας, δε θα λυπηθεί ο Θεός το δικό του πλάσμα;

απ'τον Μικρό Ευεργετινό, εκδ. Ι.Μ.Παρακλήτου

υγ: Καλημέρα!

Θα γίνουν όλα φως, χαρά, αγάπη!

Δε γίνεται να γευτεί ο άνθρωπος πλήρως τη ζωή χωρίς Θεό. Όσο και να το αποφεύγει, η πίστη είναι αυτή που αλλάζει τον άνθρωπο. Τον καθαρίζει, τον ομορφαίνει, τον πάει ψηλά. Με τη χάρη Του, ο άνθρωπος γίνεται φωτεινός, ολόφωτος! Ενώνεται με το σύμπαν και το σύμπαν συνταιριάζεται αρμονικά μαζί του. Γι'αυτό και βλέπεις τους αγίους και ήταν τόσο κοντά ακόμα και στη φύση. Ο άγιος Γεράσιμος είχε ένα λιοντάρι, ο άγιος Σεραφείμ μια αρκούδα. Ο γέροντας Παΐσιος τάιζε στη χούφτα του τους τραγουδιστές του αγιορείτικου δάσους, έδινε τροφή σε οχιές, μυρμήγκια, σαύρες και αρκούδες. Ενότητα με όλους. Με όλα.

Άμα προσπαθήσεις, τότε Εκείνος κάνει το πρώτο βήμα. Θα 'ρθει, θα σε ελεήσει, θα σου δώσει δύναμη. Θα γευτείς την ελπίδα. Τη χαρά! Θα ζήσεις εμπειρίες ανεπανάληπτες, μοναδικές! Θα κοιτάς τον ουρανό και θα νιώθεις χαρά. Θα κοιτάς το πράσινο της γης και το γαλαζιο της θάλασσας και όλα θα γίνονται τόσο φωτεινά, κρυστάλλινα μέσα σου!

Θα βλέπεις τους άλλους ανθρώπους και θα καθρεφτίζεται στα πρόσωπά τους ο Χριστός. Θα'ναι η χαρά σου και όχι η κόλασή σου. Η αγάπη και όχι το μίσος!

Όλα γίνονται, ακόμη και τα πιο τρελά, αν βάλεις λίγο ουρανό στη ζωή σου! Μονάχα να θυμάσαι να κοιτάς ψηλά!

Μια γλυκιά, γλυκιά καλημέρα :)

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Απ'τα αγαπημένα...
(To βρήκα εδώ)

Σου εύχομαι καλή Κυριακή. Να με θυμάσαι. Και στην προσευχή σου. Σε θυμάμαι κι εγώ. Μια παρέα είμαστε όλοι. Και συναντιόνται οι καρδιές μας στα μυστικά κι αόρατα μονοπάτια τ'ουρανού.

Ονειρικό...

Δε ξέρω πού βρίσκεται αυτό το μέρος(ίσως Μαλδίβες), όμως είναι ονειρικό...
Πλαισιωμένο από ήρεμη μουσική.
Απολαύστε το :)

Χωρίς λόγια... (μια ιστορία αληθινή)

Προχθές, γυρίζοντας από έναν Εσπερινό πέρασα από τήν Ομόνοια. Πλήθος νέων ήταν μαζεμένοι γύρω από ένα παιδί. Στό χέρι του κρατούσε τήν τελευταία σύριγγα τού θανάτου. Τόν πλησίασα καί μέ δακρυσμένα μάτια φώναξε: " Βοήθεια, πεθαίνω...". Έτρεξα κοντά του τόν αγκάλιασα. Μέ σπασμένη φωνή μού είπε: " Παππούλη, πεθαίνω διάβασέ μου μιά ευχή" . Γονάτισα, τού διάβασα μία ευχή. Ψέλλισε δύο λέξεις: " πές τού Χριστούλη νά μέ δεχτεί" καί ξεψύχησε μέσα στην αγκάλη μου, άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Φεύγοντας...

(την βρήκα σε πάρα πολλά ιστολόγια. Δε ξέρω ποια είναι η αρχική πηγή)

Ζήσε τη στιγμή με όλο σου το είναι!

Ας μη μένουμε μπερδεμένοι στο χτες και στο αύριο, αλλά να ζούμε το εδώ και το τώρα -σε ένα παρόν βέβαια που έχει ήδη τη γεύση των μελλόντων: θάνατος, ανάσταση, θέωση. Ό,τι κάνουμε τη στιγμή αυτή πρέπει να αντέχει να δοκιμαστεί μπροστά σε αυτή τη μεγάλη και πλατιά προοπτική της αιωνιότητας. Αυτό, όμως, σημαίνει: Κάνε αυτό που κάνεις τη στιγμή αυτή με όλο σου το είναι!

απόσπασμα απ'το βιβλίο του Heinz Nussbamer, "Μόνος και όχι μόνος" εκδ. Επτάλοφος

Αυτά που ζω αυτές τις μέρες

Δε ξέρω πώς να περιγράψω αυτά που ζω τις μέρες αυτές...
Έχω βιώσει θαυμαστά γεγονότα. Άκουσα και από φίλους επίσης γεγονότα που τους συνέβησαν θαυμαστά αυτές τις μέρες και έχω κατασυγκινηθεί.
Το μόνο που μπορώ να σου πω σήμερα είναι:

Αδερφή, αδερφέ,

ο Χριστός με αγαπά και σε αγαπά όσο δεν φαντάζεσαι. Σκανδαλωδώς. Με τέτοια δυναμική και προοπτική και εύρος απίστευτο, αθέατο, εκπληκτικό και υπέρλογο.

Κάνε την κίνηση να αφεθείς εν λευκώ στο Χριστό και όλα θα γίνουν αγάπη. Όλα θα γίνουν φως. Όλα θα γίνουν Χριστός, όπως έλεγε και ο αγαπημένος γέροντας Πορφύριος.

Ο Χριστός μας αγαπά!! Μας αγαπά!!!!

Καλημέρα, καλή δύναμη :)

Για να βρεις τι είναι αληθινό

Για να βρεις τι είναι αληθινό πρέπει να κλείσεις τα μάτια σου και τ'αφτιά σου απ'τον εξωτερικό κόσμο... 

Πάντα με εντυπωσίαζε το γεγονός ότι τα πιο σπουδαία πράγματα στη ζωή αποτελούνται από μικρές στιγμές αθόρυβες, σχεδόν σιωπηλές. Σε στιγμές τόσο αδιόρατα μυστικές που μοιάζουν να'ναι αόρατες.

Κλείσε τα μάτια σου για να δεις με την καρδιά.

Κλείσε τα αφτιά σου για να την ακούσεις να χτυπά.

Πόσο σπουδαίο δώρο είναι τελικά η ζωή...

Ιστορία απ'το γεροντικό

Ένας αδερφός ρώτησε τον αββά Ποιμένα:

- Έκανα μεγάλη αμαρτία και θέλω να μείνω σε μετάνοια τρία χρόνια.

- Πολύ είναι, του λέει ο γέροντας.

 Ρώτησαν τότε κάποιοι που βρίσκονταν εκεί:

- Φτάνουν σαράντα μέρες;

- Πολύ είναι, είπε πάλι ο αββάς. Εγώ νομίζω πως, αν ένας άνθρωπος μετανοήσει μ'όλη του την καρδιά και δεν συνεχίσει ν'αμαρτάνει πια, ακόμα και σε τρεις μέρες τον δέχεται ο Θεός.

απ'τον Μικρό Ευεργετινό, εκδ.Ι.Μ.Παρακλήτου

(Νομίζω ότι είναι καλό να μαθαίνουμε όμορφες, μικρές και διδακτικές ιστορίες απ'το γεροντικό. Έχουν πολλά να μας διδάξουν... Οπότε από δω και πέρα θα αναρτώ πιο συχνά τέτοιες ιστορίες. Καλημέρα! Καλή δύναμη εύχομαι!)

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Evenstar

Μ'έχει εμπνεύσει πολύ αυτό το τραγούδι... 
Είναι απ'τα πιο αγαπημένα μου μουσικά κομμάτια. (Απ'το δεύτερο μέρος της τριλογίας του "Άρχοντα των Δαχτυλιδιών" του J.Tolkien. Ονομάζεται Evenstar =ο αποσπερίτης).

Το "εγώ" και το "εμείς"

...Μα γιατί κι εσείς κι εγώ είμαστε πρόσωπα. Πρόσωπα με τα χαρίσματα, δοσμένα από το Θεό και όχι δικά μας. Πρόσωπα με τις πτώσεις, την αμαρτωλότητα, την αδυναμία μας, κι ας το ξεχνάμε, καθώς είναι λιγότερο επώδυνο να παρατηρούμε το κάρφος στο μάτι του πλησίον μας, όπως και του κόσμου. Είμαστε πρόσωπα που αγωνιζόμαστε να κρατήσουμε ελπίδες, να χτίσουμε σχέσεις, να μοιραστούμε, να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε. Γιατί στην Εκκλησία το πρόσωπο δεν εκμηδενίζεται, αλλά και δεν θεοποιείται. Με τη θέλησή του ό,τι έχει προσθέσει με τον μικρό ή μεγάλο κόπο του στα τάλαντα που ο Θεός του έχει δώσει, τα αντιπροσφέρει στον Δεδωκότα και στους αδελφούς του. Κι έτσι διασώζει το «εγώ» μέσα στο «εμείς». Το «εγώ» διακονεί το «εμείς», αλλά και το «εμείς» τρέφεται από το «εγώ» του καθενός μας. Κανείς δεν είναι αναντικατάστατος, αλλά είναι μοναδικός. Στην διαφορετικότητά του.

π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

απόσπασμα από εδώ

Πρέπει να ψάχνεις με την καρδιά

…Έκανε καλό στην καρδιά, σαν δώρο. Όταν ήμουν μικρός, το φως του χριστουγεννιάτικου δέντρου, η μουσική της λειτουργίας τα μεσάνυχτα, τα τρυφερά χαμόγελα έκαναν να ακτινοβολεί με τον ίδιο τρόπο το χριστουγεννιάτικο δώρο που έπαιρνα.

- Οι άνθρωποι στον τόπο σου, είπε ο μικρός πρίγκιπας, καλλιεργούν πέντε χιλιάδες τριαντάφυλλα στον ίδιο κήπο και δεν βρίσκουν εκεί αυτό που γυρεύουν…

- Δεν το βρίσκουν, του απάντησα.

- Και όμως αυτό που ψάχνουν θα μπορούσαν να το βρουν σ’ένα μονάχα τριαντάφυλλο ή σε λίγο νερό…

- Φυσικά, απάντησα

Και ο μικρός πρίγκιπας πρόσθεσε:

- Όμως τα μάτια είναι τυφλά. Πρέπει να ψάχνεις με την καρδιά…

(απόσπασμα απ'τον "Μικρό πρίγκιπα" του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ)

υγ: Αναδημοσίευση από παλιότερή μας ανάρτηση

Η ιδέα της τελειότητας με παγώνει

Η φράση αυτή ανήκει στον Λέο Μπουσκάλια και νομίζω ότι είναι απόλυτα αληθινή.

Οι άνθρωποι είμαστε ατελή πλάσματα (Μόνο ο Θεός είναι τέλειος!). Όσο προχωρώ και ανακαλύπτω τον εαυτό μου, όσο συναναστρέφομαι και μιλάω καθημερινά με (υπέροχους) ανθρώπους, όσο κοιτάζω το μέσα μου τόσο ανακαλύπτω το πόσο ατελής είμαι.

Κι όμως! Η κοινωνία, όπως τη διαμορφώνουν (ή μάλλον: την παραμορφώνουν) τα ΜΜΕ απαιτεί να'σαι τέλειος! Να'σαι αστραφτερή, όμορφη, να'σαι δυναμικός, γραμμωμένος. Λατρεία της εικόνας. Κι επειδή αυτό είναι ουτοπικό, όλοι καταφεύγουμε λίγο ή πολύ στις μάσκες. Στα προσωπεία. Να κρυφτούμε πίσω από έναν "φτιασιδωμένο" εαυτό για να ανταπεξέλθουμε στις απαιτήσεις της κοινωνίας.

Η ανθρώπινη ύπαρξη πάντα αναζητούσε το καλύτερο. Αυτό είναι στη φύση μας. Αλλά απ'την τρέλα μας να γίνουμε οι τέλειες (εξωτερικά) εικόνες, πολύ φοβάμαι πως χάσαμε το στόχο μας και τρέχουμε σε λάθος κατεύθυνση. Διότι η ουσία κρύβεται στον εσωτερικό μας κόσμο, στην ψυχή. Ο Χριστός εκεί έδειξε και έδωσε την βαρύτητα: στο μέσα μας...

Ο άνθρωπος είναι εικόνα Χριστού. Είναι ένα θαύμα! Είναι υπέροχο, μοναδικό δημιούργημα. Γιατί, λοιπόν, να πάρουμε μια μπογιά και να βάψουμε με τόση ψευτιά αυτό το ξεχωριστό πρόσωπο; Αργά ή γρήγορα, αυτή η μπογιά θα ξεβάψει. Η ψυχή θα επαναστατήσει, γιατί δε δέχεται και δεν αντέχει τις προσποιήσεις. Έτσι, σαν κρύο, σκοτεινό λουλούδι ανθίζουν αποκυήματα παγερά: η μοναξιά, οι νευρώσεις, οι ανασφάλειες, οι φοβίες και οι αμφιβολίες. Και μετά τρέχεις να καλύψεις το κενό με χίλια άλλα δυο κενά...

Είμαστε ελεύθεροι! Το καταλαβαίνουμε αυτό; Είμαστε ελεύθεροι να ψάξουμε να βρούμε ποιοι είμαστε και να προχωρήσουμε. Να δημιουργήσουμε! Τι ωραία λέξη η δημιουργία... Να προχωρήσεις στη ζωή σου αποφασίζοντας εσύ για σένα!

Το δαιδαλώδες της ψυχής

Αυτό το ακατανόητο, το αιώνια, αδιάλειπτα αξεδιάλυτο της ψυχής, 

που όλο γλιστρά, όλο ξεφεύγει από τα χέρια μας, 

κι όλο αναρωτιόμαστε, τι κρύβει, τι θέλει, τι ζητά, τι επιδιώκει...

Όλοι μας περνούμε τη ζωή μας προσπαθώντας να ανακαλύψουμε τον μυστικό, απέραντο κόσμο της ψυχής, κι αναρωτιέμαι, φτάνει ποτέ κανείς μας στον διακόπτη που ρίχνει φως σε τούτο το κόσμο; 

Κι όταν έρχονται εκείνες οι στιγμές που νομίζουμε πως πλησιάζουμε σε αυτό που ζητά η ψυχή, εκείνη επαναστατεί, αντιδρά, ζητά ολοένα κάτι άλλο, 

κάτι πέρα από όσα φανταζόμαστε και ψηλαφούμε.. 

Να υπάρχει άραγε η μυστική οδός; 

Να υπάρχει ένα κλειδί για τα αναρίθμητα δώματα της ψυχής;

Ίσως η ψυχή ψηλαφείται μονάχα διαισθητικά, με τα μάτια της καρδιάς ανοικτά και τα μάτια της λογικής εν υπνώσει.. 

Η ψυχή ζητά το ανόθευτο, το καθαρό, αποστρέφεται κάθε τι βολικό και ''συμφέρον''.. 

Ο δρόμος της ψυχής δεν μας υπόσχεται ασφάλεια και ειρήνη, αλλά πόλεμο, δοκιμασία, 

και δίψα μονάχα για τούτο: ΘΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΖΩΗ.

Ευχαριστώ πολύ την καλή μου φίλη Σταυρούλα για την ευγενική παραχώρηση του κειμένου της. 

Η αγάπη

Η αγάπη δεν αντέχει στα παιχνίδια, στις υπεκφυγές. Η αγάπη μόνο πάνω στο αληθινό καρπίζει.

Απ'το βιβλίο "Τα ραντεβού με τη Σιμώνη", της Μάρως Βαμβουνάκη, εκδ. Φιλιππότη

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Χρόνια πολλά Καλαμάτα!

Σήμερα, στη γιορτή της Υπαπαντής του Χριστού, γιορτάζει η πόλη της Καλαμάτας.
Γιορτάζει και η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας (Παναγιά η Υπαπαντή).
Χρόνια πολλά σε όλους τους Παναγιώτηδες και Παναγιώτες!

υγ: Ευχαριστώ τον καλό φίλο Ν. για την φωτογραφία αυτή.

Ιστορίες απ'το γεροντικό

Ιστορίες απ'το γεροντικό και ερμηνεία. Απ'τον π.Ηλία Κουτραφούρη -Ι.Ν.Παναγίας Μακεδονίτισσας Λευκωσίας, Κύπρος.
πατήστε κλικ εδώ

Αυτοεξαπατήσεις

Η αλήθεια, απ'όσο ξέρουμε, πρέπει να είναι ο σκοπός μας, ανεξάρτητα απ'το πού μας οδηγεί. Κάθε εξαπάτηση του εαυτού μας προκαλεί λανθασμένες κρίσεις που ακολουθούνται από κακές αποφάσεις με απρόβλεπτες συνέπειες στη ζωή μας. 
Αλλά περισσότερο και από αυτό, κάθε προστατευτική αυτοεξαπάτηση είναι μια ρωγμή στη ψυχή μας, ένας μικρός δαίμονας που καιροφυλακτεί, έτοιμος να εξελιχτεί σ'ένα σύμπτωμα ανεξήγητου άγχους όταν δεχτούμε μια απειλή. (...) Όσες μεγαλύτερες οι αυτοεξαπατήσεις τόσο μεγαλύτερο είναι και το τμήμα του κόσμου που αποκλείουμε απ'τον εαυτό μας.

απόσπασμα απ'το βιβλίο του Dr Roger Gould "Μεταμορφώσεις"