Η φωτογραφία της εβδομάδας

αφιερωμένο εξαιρετικά...

Όλοι μαζί μπορούμε!

Χτες που είχα λίγο χρόνο αποβραδίς έριξα μια ματιά στο inbox του mail μου.

Ένα απ'τα mail με συγκίνησε. Η φίλη Ρ. μου ζήτησε να γράψω κάτι για σοβαρά θέματα που μου έγραφε. Να βάλω μερικά links αναρτήσεων παλιότερων.

Καλή μου Ρ., δεν είναι κακό που νιώθεις έτσι όπως μου είπες. Όλοι μας είμαστε λίγο-πολύ έτσι. Μου ζήτησες να προσευχηθώ για σένα και την οικογένειά σου. Η προσευχή μου είναι πολύ αδύναμη κι εγώ πολύ αμαρτωλός. Όμως, πιστεύω στη δύναμη της προσευχής! Πιστεύω πως όλοι οι φίλοι της αόρατης γωνιάς θα βάλουν κι εσένα στην προσευχή τους. 

Όλοι μαζί μπορούμε! Μπορούμε να ανεβάσουμε μια δέηση, μια προσευχή καρδιακή που να φτάσει μέχρι το θρόνο του καλού Θεού μας...

Δες και τις παρακάτω αναρτήσεις. Αν θες κι έχεις χρόνο...

Σαν το κεράκι

Ο τέλειος πίνακας

Ένα χάδι που είχες καιρό να αισθανθείς...

Όσο πιο πολύ...

Σημασία έχει τι θα κάνουμε τώρα!

Ο δεκάλογος των συζύγων

1. Μην κάνετε το δάσκαλο στον σύντροφό σας. Ο καλύτερος τρόπος να τον διδάξετε είναι να τον κάνετε ευτυχισμένο.

2. Ο γάμος είναι μια διαρκής περιπέτεια, που μας βοηθάει εν τούτοις να ανακαλύψουμε τον αληθινό μας εαυτό,τον ψυχικό κόσμο του άλλου φύλου και να γνωρίσουμε τον Θεό.

3. Η οικογένεια είναι ”παλαίστρα” και γυμναστήριο. Τον σύντροφό σας επομένως θα τον αποδέχεστε όπως είναι, με τις αδυναμίες και τις ιδιοτροπίες του και όχι όπως θα θέλατε να είναι.

4. Προσπαθήστε να καταλάβετε τον ή την σύζυγό σας. Μη λησμονείτε ότι ο άνδρας σκέπτεται με την στεγνή λογική και η γυναίκα με την καρδιά.

5. Μην προσπαθείτε να επιβάλλετε την γνώμη σας και να διορθώσετε με τη βία τον σύντροφό σας. Φροντίστε καλύτερα να διορθώσετε τον εαυτό σας. 'Η αγάπη ζει με την αρμονία των αντιθέσεων'.

6. Με την πίστη, την υπομονή και την αγάπη αντιμετωπίζουμε νικηφόρα όλες τις δυσκολίες.

7. Ο μεγαλύτερος εχθρός της συζυγικής ζωής είναι ο εγωισμός. Δεν μας σώζει η επίθεση κατά του συζύγου μας, αλλά η επίθεση κατά του εγώ μας.

8. Το καλύτερο παράδειγμα για τα παιδιά μας είναι να αγαπάει ο πατέρας την μητέρα τους και η μητέρα τον πατέρα τους.

9. Το μυστικό της οικογενειακής γαλήνης είναι να μπορεί κανείς να συγχωρεί.

10. Ο γάμος είναι 'μυστήριο μέγα' που αρχίζει μέσα στην Εκκλησία και ανανεώνεται με την Θεία Λειτουργία και τα μυστήρια της Εκκλησίας.

πηγή: http://gerontes.wordpress.com/

Η χάρη της μετάνοιας

Κάποιος νέος παραστράτησε, μα τόσο μετάνοιωσε, όταν η θεία Χάρη τον επισκέφτηκε με το άκουσμα ενός μόνο κηρύγματος που άφησε τον κόσμο κι έγινε μοναχός. Έκλαιγε κάθε μέρα με πολύ πόνο, αλλά με τίποτα δεν μπορούσε να παρηγορηθεί. Μια νύχτα παρουσιάστηκε στον ύπνο του ο Ιησούς περιτριγυρισμένος από φως ουράνιο. Πήγε κοντά του με καλοσύνη...

- Τι έχεις άνθρωπε και κλαις με τόσο πόνο; τον ρώτησε με γλυκεία φωνή ο Κύριος.

- Κλαίω Κύριε, γιατί έπεσα, είπε  με απελπισία ο αμαρτωλός.

- Ω, τότε σήκω.

- Δεν μπορώ μόνος Κύριε!

Άπλωσε τότε το θεϊκό του χέρι ο Βασιλιάς της αγάπης και τον βοήθησε να σηκωθεί. Εκείνος, όμως, δε σταμάτησε να κλαίει...

- Τώρα γιατί κλαις;

- Πονώ, Χριστέ μου, γιατί σε λύπησα. Ξόδεψα τον πλούτο των χαρισμάτων Σου, σε ασωτίες.

Έβαλε τότε το χέρι του με στοργή ο φιλάνθρωπος  Δεσπότης στο κεφάλι του πονεμένου αμαρτωλού και του είπε με ιλαρότητα: 

- Αφού για μένα πονάς τόσο πολύ, εγώ έπαυσα πια να λυπάμαι για τα περασμένα.

Τότε ο νέος σήκωσε το βλέμμα του να τον ευχαριστήσει, μα Εκείνος δεν ήταν πια εκεί...Στη θέση που πατούσε είχε σχηματιστεί ένας πελώριος ολόφωτος Σταυρός. 

Λυτρωμένος από το βάρος της αμαρτίας έπεσε και τον προσκύνησε!

από το γεροντικό...

υγ: Ευχαριστούμε πολύ τη φίλη που μας το έστειλε!

Ένα ωραίο ρητό που αλίευσα

Μην κλάψεις, επειδή κάτι τελείωσε. Πες "ευχαριστώ" που το έζησες.

Πρώτα η ψυχή, μετά το χούι

Θυμάμαι μια ιστορία στο γεροντικό: ένας γέροντας ήθελε να διδάξει/να δείξει στον υποτακτικό του το πόσο δύσκολα ξεριζώνονται τα πάθη από μέσα μας αν τ'αφήσουμε να χρονίσουν. Τον έβαλε στην αρχή να ξεριζώσει ένα χορταράκι, μετά ένα λουλούδι, μετά ένα θάμνο, μετά ένα μικρό και στο τέλος ένα αιωνόβιο δέντρο. Έτσι, γίνεται και με τα πάθη μέσα μας.

Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι, λέει η σοφή λαϊκή παράδοση. Κι έχει δίκιο! Διότι χρειάζεται κόπος μεγάλος για ν'απαλλαχτείς . Επειδή γίνονται δεύτερη φύση μέσα μας τα πάθη. Και είναι σαν τα φίδια: μπορεί να νομίσεις ότι τα ξεπέρασες, όμως αυτά είναι σε χειμερία νάρκη. Με την πρώτη αφορμή μπορούν να ξυπνήσουν και να σε δηλητηριάσουν θανάσιμα. Το μόνο αντίδοτο είναι η προσευχή. Ίσως φανεί κοινοτοπία, αλλά μόνο η αληθινή προσευχή έχει αυτή τη δυνατότητα.

Λιγότερα πάθη, μεγαλύτερη αγάπη και πιο φωτεινή καρδιά. Κι όπως λέει ο άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης: Τι ωραίο πράγμα να νικάει κανείς τα πάθη του! Μετά τη νίκη νιώθει στην καρδιά του φως, ειρήνη και δόξα.

Καλή προσπάθεια!

Σκέψεις μιας ξεχασμένης νύχτας

Παραλία. Ώρα 22:51. Καθιστός στην αμμουδιά χωρίς παπούτσια, χωρίς κάλτσες. Τα δάχτυλα των ποδιών μου αγγίζουν την λεπτή άμμο. Το βλέμμα μου δε χορταίνει να παρατηρεί το λαμπερό αντιφέγγισμα του φεγγαριού στην κρύα επιφάνεια της θάλασσας.

Μια από τις στιγμές που όλη σου η ύπαρξη θέλει να μετάσχει στην αόρατη μυσταγωγία της φύσης. Συνεπαρμένος απ'τον μαγικό ήχο των κυμάτων που σιγοσβήνουν στην ακτή, αναρωτιέμαι αν αυτό που ζω είναι αληθινό... Ρωτάω τον εαυτό μου...

Μα κι όλη η ζωή μια ερώτηση δεν είναι; Εκεί που νομίζεις ότι είσαι σίγουρος για κάτι, αμέσως ένα αναπάντεχο "κάτι" συμβαίνει κι η ζωή σου παίρνει άλλη τροχιά. Άλλη τροπή...

Μονάχα τα βιώματα, της καρδιάς οι εμπειρίες είναι θέση και κατάφαση. Εκεί δε χωράνε ερωτήσεις. Ρίχνεις το αγκίστρι στο βυθό και ψαρεύεις αστέρια κι ελπίδες και όνειρα. 

Και βλέπεις τους άλλους, τους συνανθρώπους σου, όπως θα'πρεπε: χωρίς ταμπού, χωρίς προκατάληψη. Με αγάπη...

Αυτή τη νύχτα -την ξεχασμένη απ'τη λογική του κόσμου- θα τη θυμάμαι για πάντα. Τα χίλια μικρά κύματα και το λεπτό -σχεδόν αθόρυβο- ψυχρό αεράκι. Το τραγούδι των αστεριών και του φεγγαριού τη σιωπηλή αναμονή. 

Παίρνω μια ανάσα και συνεχίζω να ελπίζω. Γιατί ζωή, τελικά, αυτό είναι: η ελπίδα...

(αποσπάσματα από το ημερολόγιό μου, μερικές νύχτες πριν...)

Καλημέρα!Καλή φώτιση! Το άγιο Πνεύμα ας μας συνοδεύει.

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Η ξεχειλισμένη κούπα (ιστορία απ'το γεροντικό)

Ένας πολυάσχολος άνθρωπος του καιρού μας , αποφάσισε κάποτε να επισκεφθεί έναν άγιο ερημίτη.  Ήθελε να ηρεμήσει λίγο από το άγχος που τον βασάνιζε. Και να ζητήσει τις συμβουλές του γέροντα.

Τον συνάντησε σε μια φτωχική καλύβα.

- Ευλογείτε , είπε χαιρετώντας τον ερημίτη. Ξέρετε , έκανα πολύ δρόμο για να έλθω εδώ  . . .

- Κάθισε , τον διέκοψε ο γέροντας. Άσε με να σου βάλω λίγο τσάι .

- Έχω περάσει πολλά χρόνια σπουδάζοντας σε Πανεπιστήμια του εξωτερικού . . .  , άρχισε να αυτοσυστήνεται ο επισκέπτης.

- Ας πιούμε πρώτα λίγο τσάι , επέμεινε ο γέροντας.

- Τώρα διευθύνω μια μεγάλη επιχείρηση . . . , συνέχισε να περιαυτολογεί ο ξένος.

- Πιστεύω ότι το τσάι θα σας αρέσει πολύ , είπε ο ερημίτης συνεχίζοντας να γεμίζει την κούπα του επισκέπτη του.

- Μα εσείς την ξεχειλήσατε , πάτερ · το τσάι χύνεται απ`έξω ! παρατήρησε ενοχλημένος ο ξένος.

- Κι εσύ μοιάζεις μ`αυτήν την ξεχειλισμένη κούπα ! απάντησε τότε ο σοφός γέροντας. Αν δεν αδειάσεις , ευλογημένε , έστω λίγα από αυτά που κουβαλάς , πώς θα αφήσεις να στάξει μέσα σου κάτι από τα λίγα πράγματα πού ξέρω. 

πηγή: εδώ

Να βγάλουμε την ψυχή μας απ'το μπαούλο!

Υπάρχει ελπίδα;

«Το είπα και στην αρχή. Η μόνη ελπίδα μας είναι να βγάλουμε την ψυχή μας από το "μπαούλο". Μόνο έτσι θα μπει φρένο στο τρεχαλητό του μυαλού μας. Το μυαλό είναι ένα σκυλί που αν δεν το δέσεις από την ψυχή ικανοποιεί τις επιθυμίες του όπως τα ζώα. Άρα, οδηγεί τον άνθρωπο με ιλιγγιώδη ταχύτητα στον θαυμαστό κόσμο των ζώων. Με ρωτήσατε αν υπάρχει ελπίδα... Ναι, υπάρχει ελπίδα, αρκεί να πονέσουμε ξανά»!

Octavio Paz

απ'το πολύ όμορφο blog της καλής μας φίλης Σταυρούλας

Λογισμοί

Όταν αρχίσεις σιγά-σιγά να μη δέχεσαι λογισμούς και να τους διώχνεις όλους, τότε αρχίζεις να αποξενώνεσαι από την ύλη, την οποία έχεις μόνο για εξυπηρέτηση. Αν κάνεις την ύλη σκοπό της ζωής σου, απέτυχες.

Καλύτερα να σε παίρνει ο ύπνος στην εκκλησία, παρά να μην πηγαίνεις καθόλου. Η Εκκλησία είναι κιβωτός.

απ'το βιβλίο "Από την ασκητική και ησυχαστική αγιορείτικη παράδοση", εκδ. Άγ. Όρος 2011

Όλα αυτά είναι εκδηλώσεις αγάπης

Γνώρισα πολλούς ανθρώπους που μοιράζονταν το φαγητό τους, έστω κι αν ήταν πολύ λίγο για τους ίδιους. Γνώρισα άτομα που βγήκαν μίλια ολόκληρα από το δρόμο τους, για να με συνοδέψουν στον προορισμό μου, ανησυχώντας μήπως χαθώ! Υπήρξαν ξένοι που μου μίλησαν για τη ζωή τους, με συγκινητική ντροπαλότητα. Όλα αυτά είναι εκδηλώσεις αγάπης που προσφέρεται γενναιόδωρα.

Λ. Μπουσκάλια, Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο

Μπορεί να έχεις πάρει και εσύ στη ζωή σου πολλή αγάπη. Μην περιμένεις να τη δεις όμως μέσα από τους κλασσικούς τρόπους που μας δίδαξαν από μικράκια, μέσα από λουλούδια, όμορφα λόγια ή έναν Έρωτα ίσως!  Η αγάπη η αληθινή μπορεί να είναι μπροστά σου αλλά εσύ  απλά να κοιτάζεις πάνω ή πέρα από τον λόφο......

αναδημοσίευση απ'το blog της καλής μου φίλης Αριστέας. 
εδώ:http://princess-airis.blogspot.gr/2012/08/blog-post_22.html

Για να είσαι ελεύθερος

Η παρακολούθηση του εαυτού μας είναι απαραίτητη -όπως κάνουν και οι μπακάληδες, που εάν δεν παρακολουθούν τα κέρδη απ'τις ζημιές τους για να τις προσέξουν, γρήγορα χρεοκοπούν. Επίσης, και η προσοχή στους λογισμούς είναι απαραίτητη, διότι από απροσεξία μικρή, πολλοί έκαψαν τα σπίτια τους και έμειναν στους δρόμους δυστυχισμένοι.

Όποιος ελευθερώνεται απ'τα υλικά πράγματα, πολύ γρήγορα ελευθερώνει την καρδιά του για να τη δώσει στον Θεό,καθώς και τα πάθη κόβονται εύκολα. Η διπλή ελευθερία αυτή είναι τα δυο φτερά που ανεβάζουν την ψυχή κοντά στον Θεό. Στον προορισμό της.

(Απ'το βιβλίο "Επιστολές" του γέροντα Παϊσίου -εκδ.Σουρωτής)

Με αφορμή ένα mail που έλαβα...

Έλαβα ένα mail αρκετά περίπλοκο και, εν τέλει, κουραστικό. Ο άνθρωπος που μου το έστειλε και υπέγραφε ως 'ανώνυμος' μεταξύ άλλων με ρωτούσε γιατί δεν λέω τίποτα και γιατί δεν μαλώνω όσους δεν πάνε εκκλησία. Μου ανέφερε ότι πρέπει να ελέγχω τους άλλους, να είμαι 'σωστός'. Είπε και πολλά άλλα...

Και όσο το διάβαζα τόσο σκεπτόμουν ότι:

δεν είμαι σε θέση εγώ να ελέγχω κανέναν! Ποιος είμαι εγώ που θα τολμήσω να ασκήσω κριτική; Με διόρισε κανένας δικαστή των άλλων;

Τρέμω όσο σκέφτομαι τις δικές μου αμαρτίες!  Θλίβομαι όσο σκέφτομαι τη σκληρότητα της ψυχής μου. Στεναχωριέμαι όταν συλλαμβάνω το λογισμό μου να τρέχει σε χίλια άλλα πράγματα και όχι σ'αυτά που αξίζουν: τα ουσιαστικά...

Πώς, λοιπόν, να ελέγξω τους άλλους; Πώς; 

Είμαι μια ψυχή γεμάτη λεκέδες. Και ζω σ'ένα κόσμο που πάσχει. Που πάσχει πολύ. Είμαστε όλοι μας στην ίδια σκληρή καθημερινότητα. Στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Αυτό που μας λείπει είναι μια καλή κουβέντα. Ένα χαμόγελο. Μια στοργική ματιά. Ένας λόγος παρηγορητικός.

Αυτό μονάχα θέλω να σου πω σήμερα. Να σου χαμογελάσω και να σηκώσω το βλέμμα μου στον ουρανό. Και να σηκώσεις και συ το δικό σου βλέμμα. Να δεις πως εκεί ψηλά, πάνω απ'τα σύννεφα, όλα είναι τόσο γαλήνια. Το ουράνιο είναι που μας λείπει. Αυτό είναι που ξεχάσαμε με τον καιρό...

Με ρώτησες, ανώνυμε, γιατί γράφω ακόμα στην αόρατη γωνιά. Με ρώτησες τι θέλω. Θέλω να σε κάνω χαρούμενο! Αυτό νιώθω. Θέλω να σου δείχνω αγάπη. Να παρηγοριέσαι. Και απ'την παρηγοριά σου να παρηγοριέμαι κι εγώ. Δε μ'αρέσει να σου λέω τι "πρέπει" να κάνεις. Το ξέρεις και μόνος σου. Δεν έχει νόημα, λοιπόν...

Μα και ο Χριστός το ίδιο δεν έκανε; Όταν του έφεραν την επ'αυτοφόρω μοιχαλίδα δεν τη μάλωσε! Δεν της έριξε καμιά επικριτική ματιά. Κι όμως εκείνη συγκλονίστηκε μετανοημένη. 

Ξέρεις κάτι; Το άγιο είναι σιωπηλό. Εκρηκτικά σιωπηλό. Έτσι το αντιλαμβάνομαι... Πιο καλά απ'όλες τις καρδιές μιλάει εκείνη η καρδιά που έχει "γιομίσει Χάρη" όπως έλεγε κι ένας παππούλης. 

Μια χαμογελαστή καλημέρα σε όλους :)

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Όλα μα όλα εκεί προσανατολίζονται

Πάντα μου έκανε κατάπληξη η απορία που εκφράζουν αρκετοί άνθρωποι, "Τι σ'ενδιαφέρει τι γίνεται μετά το θάνατο; Η ζωή μας εδώ έχει σημασία". Δε καταλάβαινα πως δε καταλαβαίνανε ότι ακριβώς για τη σημασία της ζωής εδώ, της γήινης ζωής, η μεταθανάτια μοίρα μας είναι η λυδία λίθος. Αν όλα σβήνουν και χάνονται μέσα στον τάφο, τότε και η αξία της κάθε επιλογής μας, της κάθε μας κίνησης, της ηθικής μας τέλος πάντων, αλλάζει ολοκληρωτικά. Ποιος μπορεί ν'απαιτήσει απ'τον άνθρωπο να είναι δίκαιος όταν η ίδια η φύση του τού φέρεται τόσο άσπλαχνα εκμηδενίζοντάς τον. 

Και η άποψη πως, παρά τη ματαιότητα της ζωής μας, της εγκατάλειψής μας στο τυχαίο, της γελοιοποίησής μας, εμείς πρέπει σθεναρά ν'αντιστεκόμαστε ενεργώντας δίκαια και αξιοπρεπώς ως αιώνιοι, μου φαίνεται μια ανυπόφορα σκληρή αξίωση.Όλα μα όλα, στο μυαλό μας, στα αισθήματά μας, στο κάθε έργο μας, προσανατολίζονται ανάλογα μ'αυτή την πίστη ή την απιστία.

απόσπασμα της εισαγωγής του βιβλίου της Μάρως Βαμβουνάκη "Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο", εκδ. Φιλιππότη

Οι αμυγδαλιές της αγάπης

Κάποτε ένας Πορτογάλος πρίγκιπας ερωτεύεται παράφορα μια Σκανδιναβή πριγκίπισσα. Η Σουηδία δέχεται τα «προξενιά» και σε λίγο η νεράιδα του Βορρά κατεβαίνει στην Πορτογαλία. Δεν έχει κανένα απολύτως παράπονο! Ο άνδρας την υπεραγαπά, την προσέχει, σέβεται τις επιθυμίες της και όλοι την προσέχουν.

Σιγά-σιγά  συνηθίζει το πράσινο χαλί της γης. Πολύ όμως λαχταρά το άσπρο χρώμα της πατρίδος της.

− Η πατρίδα μου έχει πολλά χιόνια, παντού βλέπεις κάτασπρα!

Ο πρίγκιπας θέλει πάντα να χαροποιεί το ταίρι του. Διατάζει λοιπόν να φυτέψουν παντού αχλαδιές, αμυγδαλιές, κερασιές, που κάνουν άσπρα λουλούδια, να φυτέψουν μέσα στο παλάτι και γύρω μαργαρίτες λευκές, τριανταφυλλιές με κάτασπρα τριαντάφυλλα.

Η πλάση γρήγορα ντύνεται στα λευκά!

Η πριγκίπισσα βλέπει τα κάτασπρα λουλούδια και αγάλλεται η καρδιά της. Συχνά αγκαλιάζει τον άνδρα της.

 − Σ’ ευχαριστώ χρυσέ μου. Εσύ κάνεις τα πάντα για να μ’ ευχαριστήσεις. Εγώ τι θέλεις να κάνω για σένα;

 − Τίποτε! Θέλω να γελάς εσύ! Να είσαι ευτυχισμένη!

 − Είμαι! Δόξα τω Θεώ! Δόξα τω Θεώ!

Αν δεν μπορείς να προσφέρεις στο ταίρι σου εκατό, δώσε δέκα, πέντε, ένα!

Απ'το βιβλίο του Θεόδωρου Βγόντζα "Ενότητα στο γάμο"




πηγή: http://h-agaph-panta-elpizei.blogspot.com/2012/05/blog-post_15.html

Το λάθος και το ευχαριστώ

Καλημέρα. Και σήμερα, λοιπόν, ξύπνησα. Και συ ξύπνησες. Η ζωή συνεχίζεται. Και συ το ίδιο. Ζεις. Αναπνέεις...

Έχω άραγε αντιληφθεί το πόσο σημαντικό είναι αυτό; Ο Θεός μου χάρισε άλλη μια μέρα. Μια μέρα που μπορώ να την κάνω ό,τι θέλω. Χαοτικά λεύτερος... Μπορώ να τη ζήσω σαν περιπέτεια -ακόμη και αν μοιάζει ολόιδια με τη χτεσινή μέρα. Μπορώ να ξεκινήσω απ'την αρχή. Μπορώ να χαμογελάσω -ακόμη κι αν γύρω μου βλέπω τη θλίψη. Μπορώ να πω μια προσευχή -ακόμα και αν οι συνθήκες με δυσκολεύουν. Μπορώ να γνωρίσω καλύτερα τους γύρω μου. Τους συνανθρώπους μου. Μπορώ να κάνω τόσα και τόσα!

Ποτέ μου, όμως, να μη ξεχάσω να πω "ευχαριστώ". "Ευχαριστώ" που είμαι και σήμερα ζωντανός. Ας μη το θεωρώ αυτό δεδομένο. Κάνω το λάθος να θεωρώ πολλά πράγματα δεδομένα στη ζωή μου. Γιατί, λοιπόν, θα πρέπει να έρθει η στιγμή να χάσω κάτι για να το εκτιμήσω;

Ανέτειλε και σήμερα μια καινούρια μέρα! Ας τη ζήσω όσο πιο ζωντανά και δυναμικά μπορώ! Και ξέρω πώς ν'αρχίσω: λέγοντας "ευχαριστώ".

Λέο Μπουσκάλια

Σαν σήμερα, στις 12 Ιουνίου του 1998, σε ηλικία 74 ετών έφυγε απ'αυτή τη ζωή ο Λέο Μπουσκάλια. Τον έχουμε γνωρίσει από αρκετές αναρτήσεις που αφιερώσαμε εδώ στην αόρατη γωνιά.Φοβερός ομιλητής, παιδαγωγός, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνια. Άνθρωπος με πολύπλευρο ταλέντο. Αφιέρωσε τη ζωή του στην αγάπη, γι'αυτό και το μάθημα που έκανε στο Πανεπιστήμιο λεγόταν "Αγάπη Α1". 

Μιλούσε για την αγάπη με τέτοιο πόθο, με τέτοια ζωντάνια που καθήλωνε τα ακροατήριά του. Δίδασκε την αγάπη όχι ως θεωρητική τοποθέτηση, αλλά ως τρόπο ζωής, επικοινωνίας, δράσης, σχέσεων και συμμετοχής. Και το σημαντικότερο: ζούσε αυτά που έλεγε!

Το πιο γνωστό του βιβλίο είναι το "Να ζεις, ν'αγαπάς και να μαθαίνεις", όμως έχει γράψει και άλλα βιβλία, όπως: "Ν'αγαπάμε ο ένας τον άλλον", "Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο", "Η αγάπη" κ.ά. Κλείνουμε μ'ένα απόσπασμα από μία συνέντευξή του:

 

υγ: Αναδημοσίευση απ'την αντίστοιχη περσινή μας ανάρτηση

Το μονόγραμμα (Οδ.Ελύτη)

Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές
Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος
Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα
Με το δριμύ του μαύρου του θανάτου.

απόσπασμα (το πρώτο) από "Το μονόγραμμα" του  Οδυσσέα Ελύτη

Μοναχική ζωή

Η μοναχική ζωή μοιάζει με κάποια αγιορείτικα άνθη. Ευδοκιμούν σε άνυδρα μέρη, φύονται ανάμεσα σε πέτρες των πεζουλιών, ακόμη και ψηλά στους πύργους των Μονών, όπου δεν υπάρχει ικμάδα υγρασίας. Και όμως, όταν ανθίσουν, το άρωμά τους είναι μεθυστικό. Πολλοί, αφού πήραν σπόρους, καλλιέργησαν τα άνθη αυτά έξω στον κόσμοσε εύφορους κήπους ποτίζοντάς τα και λιπαίνοντάς τα πλούσια. Αλλά δυστυχώς έχασαν το άρωμά τους. Αυτό συμβαίνει και στους μοναχούς. Όσο στερούνται τα κοσμικά και τις ανέσεις, τόσο πλουτούν στα πνευματικά. Όσο ζουν και ασκούνται στην απαράκλητη έρημο χωρίς γήινες και ανθρώπινες παρηγορίες, τόσο συντηρούνται και τρέφονται από τις ουράνιες θεϊκές. Γι' αυτό τότε ευωδιάζουν από αρετή και αγιότητα. Όταν επιδιώξουμε το τραχύ της ασκήσεως να γίνει λείο και η στενή οδός να γίνει πλατιά, τότε κι εμείς οι μοναχοί θα γίνουμε σαν τα άνθη που έχασαν την ευωδία.

Από το βιβλίο "Από την ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη παράδοση", Άγιον Όρος, 2011, σελ. 23-24.

photo by Mariela

Ευχαριστούμε πολύ το φίλο που το επιμελήθηκε και μας το έστειλε!

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Ακούω αυτή τη στιγμή

Ακούω αυτή τη στιγμή αυτή την ομιλία  του π.Ανδρέα...
Στην προτείνω!

Καλό απόγευμα να έχεις!

Τι χρώμα έχει το σκοτάδι;

"Τι χρώμα έχει το σκοτάδι;"
Απ'την εκπομπή "Πρωταγωνιστές".

Χωρίς άλλα περιττά λόγια...

Απεγκλωβίσου!

Μου έκανε εντύπωση μεγάλη σε κάποια παραλία ένα κλουβί κρεμασμένο σ'ένα απ'τα δέντρα της ακρογιαλιάς. Μέσα, ένα μικρό καφετί πουλί με κόκκινο λαιμό και πιο ανοιχτόχρωμα φτερά να κελαηδάει...

Γύρω του αμέτρητα άλλα πετούμενα και αυτά κελαηδούσαν ελεύθερα. Τόσοι πολλοί οι τραγουδιστές της φύσης κι εκείνο μέσα στο κλουβί του στο ελεύθερο δάσος της ελευθερίας της φύσης. Ίσως να μη γνώρισε τη γλυκιά γεύση της ελευθερίας. Ίσως να γεννήθηκε σ'ένα κλουβί. Μάλλον η μέχρι τώρα πορεία του τέλειωνε στους τέσσερις οριοθετημένους συρματένιους τοίχους του κλουβιού του...

Κάπως έτσι είμαστε κι εμείς. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τις ζωές μας, μόνο που αρκετές φορές οι ίδιοι φυλακιζόμαστε στις αιχμαλωτικές οριοθετήσεις που οι ίδιοι τόσο ασυλλόγιστα θέτουμε! Η ζωή χρειάζεται ανοιχτό μυαλό, πλατιά καρδιά, ψυχή που να πετάει ψηλά και πάνω από προλήψεις και δεισιδαιμονίες. Ελεύθερη από πάθη που μας αλυσοδένουν και επιλογές που μας αιχμαλωτίζουν.

Ναι, φίλε μου καλέ. Κάνε μια επισκόπηση της ζωής σου και θα δεις πόσες φορές αυτοεξορίστηκες και διάλεξες να φυλακιστείς σε τόπους μακρινούς. Ξανακοίτα πίσω σου. Μήπως το μονοπάτι που περπατάς δεν το διάλεξες ώριμα; Μήπως φοράς χειροπέδες στα χέρια σου και στην καρδιά σου;

Κάνε μια νέα αρχή. Ποτέ δεν είναι αργά. Απεγκλωβίσου απ'ότι σε κρατά δεμένο. Απογειώσου! Πέτα! Ζήσε!

Τα μηδενικά κι ο άσσος

Σ' άκουσα να λες φίλε:

―Δεν υπάρχει Θεός.
―Γράψε λοιπόν Θεός...0
Και συνεπώς ο κόσμος έγινε από την ανύπαρκτη τύχη. Δημιουργός δηλαδή μηδέν...0
―Για τον Ιησού Χριστό τι λες φίλε;
―Δεν τον πιστεύω.
―Γράψε και γι'αυτόν μηδέν...0
―Για τους μεγάλους φιλοσόφους, τη φιλοσοφία γενικά που οδηγεί στην παραδοχή του Θεού?
―Τίποτα. Ανθρώπινα κατασκευάσματα. Μηδέν κι εδώ...0
―Για τα εκατομμύρια Αγίους μάρτυρες;

―Δεν...
... μ'ενδιαφέρουν.
―Δηλαδή μηδέν και εδώ...0
―Για τα δισεκατομμύρια πιστών στους αιώνας;
―Είπα: Δεν πιστεύω.μηδέν...0
―Για την πείρα των αιώνων;
―Δεν είναι δική μου.Μηδέν...0
―Για τις συμβουλές του πατέρα και της μάνας σου που ξέρουν περισσότερα και σ' αγαπούν;
―Παλιοκαιρινοί αυτοί. Τίποτα για σήμερα.Μηδέν...0
―Για την ηθική;
―Στέρηση ελευθερίας. Την διαγράφω. Την μηδενίζω.Ηθική...0
―Για τα ψώνια της αμαρτίας; Έιτζ, φόνοι, αυτοκτονίες, πόλεμοι κλπ;
―Δεν τα σκέπτομαι. μηδέν και γι' αυτά. 0
―Για την ελπίδα; Για την αθανασία της ψυχής; Την αιώνια ζωή;
―Παραμύθια. Μηδέν. 0
―Για την Αγία Γραφή; Το βιβλίο που διαβάζεται σε 1350 γλώσσες και έχει τη μεγαλύτερη κυκλοφορία εκτός συναγωνισμού από όλα τα άλλα βιβλία; Το βιβλίο του Θεού;
―Τω καιρώ εκείνο. όχι για σήμερα. Μηδέν και γι' αυτήν. 0
―Για τα αναρίθμητα εξακριβωμένα θαύματα με τις πρεσβείες των Αγίων που έγιναν στους αιώνες και γίνονται και σήμερα;
―Συμπτώσεις. Μηδέν...0
―Για κάνε πρόσθεση φίλε.

Τα αξόδευτα χαρίσματά μας

Ταπείνωση και ευφυΐα δεν είναι να ταπεινολογείς, να παριστάνεις τον μηδαμινό. Είναι να αναζητάς τι στ'αλήθεια συμβαίνει, τι όντως αξίζει, ποιος στ'αλήθεια είσαι, τι μπορείς να κάνεις και τη δυσχερέστερη των αρετών: τη διάκριση να τα καταλαβαίνεις χωρίς να γελοιοποιείσαι.

Πώς να ξεχάσω εξάλλου εδώ εκείνη την παράξενη παραβολή των ταλάντων στο ευαγγέλιο; Όταν, όσο σπανίως, ο πράος Ιησούς γίνεται αγανακτισμένος και αυστηρός με όσους αγνοούν και εγκαταλείπουν τα χαρίσματά τους; Το τάλαντο που δόθηκε και που δεν τοκίζεται θα τιμωρηθεί, κηρύττει φλογισμένος. Δεν ξέρω πώς, ξέρω όμως ότι ο πνιγμός που μας προξενούν από μόνα τους τα αξόδευτα χαρίσματά μας είναι ήδη μια ποινή βαριά. Εξορία απ'τη δική σου ζωή που γεννήθηκες για να ζήσεις, και η θλίψη της είναι η  βαρύτερη.

απόσπασμα απ'το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη "Χορός μεταμφιεσμένων", εκδ. Ψυχογιός

photo by Mariela

Καρδούλα μου πάμε μαζί στο ταξίδι της ζωής

Στο φιλικό blog http://lllazaros.blogspot.gr βρήκα αυτό το πολύ συγκινητικό κείμενο και σας το αφιερώνω με αγάπη πολλή.

Όταν λες "σε αγαπώ"
Να το λες με σοβαρότητα.
Όταν λες "συγνώμη"
Κοίτα το άλλο άτομο στα μάτια.
Μην περιγελάς τους άλλους για τα όνειρά τους.
Μπορεί να βγεις πληγωμένος
Αλλά είναι ο μόνος τρόπος για να ζήσεις την ΖΩΗ.
Μην κρίνεις τους άλλους
Από αυτούς που τους περιτριγυρίζουν.
Μίλα αργά, αλλά σκέψου γρήγορα.
Αν κάποιος σου κάνει μια ερώτηση
Στην οποία δεν θέλεις να απαντήσεις
Χαμογέλα και ρώτα τον
"Γιατί θέλεις να μάθεις;".
Να θυμάσαι ότι η πιο μεγάλη αγάπη και οι πιο μεγάλες επιτυχίες απαιτούν μεγάλα ρίσκα.
Όταν χάνεις να μαθαίνεις το μάθημά σου.
Να θυμάσαι τα τρία Σ:
Σεβασμός για τον εαυτό σου
Σεβασμός για τους υπόλοιπους.
Σοβαρότητα στις πράξεις σου.
Μην επιτρέψεις μια μικρή παρεξήγηση να χαλάσει μια μεγάλη φιλία.
Χαμογέλα όταν σηκώνεις το τηλέφωνο
Έτσι ώστε το άτομο που τηλεφωνεί να το αισθανθεί από τον τόνο της φωνής σου.
Να δίνεις σημασία στις λεπτομέρειες.
Να θυμάσαι ότι το να μην αποκτάς πάντα αυτό που θέλεις, είναι μερικές φορές τυχερό...

Ίσως

"Όλη μου τη ζωή κυνηγούσα τις απολαύσεις. Ο,τιδήποτε θα μου δώσει έστω και λίγη χαρά... Μα όσο και να έψαχνα, το ανικανοποίητο γινόταν μέσα μου χάσμα,έρεβος. Έψαξα και για την αγάπη. Μα ούτε κι αυτή την άγγιξα αληθινά ποτέ..." 

(φράση ενός συναδέλφου)

Ίσως δεν έχουμε την αφή που χρειάζεται για να ψηλαφίσουμε το άγγιγμά της...

Ίσως γιατί δεν τη γνωρίζουμε.

Ίσως γιατί η αγάπη δεν επιδέχεται χωροχρονικούς περιορισμούς.

Ίσως γιατί φοβόμαστε μήπως πληγωθούμε ανεπανόρθωτα.
Ίσως ο άνθρωπος διψά για κάτι αιώνιο.

Ίσως αναζητά αγάπη στη γη, ενώ αυτή ίσως απογειώνεται και πραγματώνεται ψηλά:

στον ουρανό.

Ίσως γιατί μας λείπει αυτή η αίσθηση της γλύκας του Θεού...

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Wake up those who are asleep. Not those who are dreaming!

Η ομορφιά της συντροφιάς

Είναι ωραίο να πηγαίνεις στο πάρκο μόνος σου και να κοιτάζεις τα δέντρα, 

αλλά πόσο πιο συναρπαστικό είναι να έχεις μαζί σου κάποιον που να σου λέει: 

«Κοίτα αυτά τα κόκκινα», ενώ εσύ κοιτάζεις τα μπλε κι έτσι να μη χάνεις ούτε τα μπλε ούτε τα κόκκινα! 

Μη χάνεις αυτό το αίσθημα της συντροφιάς, γιατί είναι δικό σου και μπορείς να το νιώσεις!

Λέο Μπουσκάλια

υγ: Ευχαριστώ πολύ τον καλό φίλο Αντώνη που το επιμελήθηκε και το έστειλε! KAΛΟ ΜΗΝΑ!!