Ποτέ δεν είναι αργά να πεις "σ'αγαπώ"

Πρόσφατα, μια καλή μου φίλη έχασε τον πατέρα της. Ανακοπή καρδιάς. Αφού πέρασαν κάποιες μέρες και συνήλθε, δύο πράγματα θυμάμαι που μου είπε και με συγκλόνισαν. Πρώτον, "δεν ήμουν έτοιμη γι'αυτό". Και δεύτερον, "δε θυμάμαι πότε του είπα τελευταία φορά "μπαμπά, σ'αγαπώ"...

Να θυμάσαι, καλέ μου φίλε, καλή μου φίλη, ότι κάθε στιγμή που περνάει και αναπνέεις ακόμα είναι μια ακόμα ευκαιρία που σου δίνει ο Θεός. Εκμεταλλεύσου την όσο πιο καλά μπορείς. Μη ντρέπεσαι να λες το "σ'αγαπώ". Μπορεί να το νιώθεις, να το υπονοείς... Όμως, άλλη γλύκα έχει το να το λες και να το εννοείς. Ακόμα και τώρα. Που μπορεί να μην είσαι κοντά στους δικούς σου... Πάρε το τηλέφωνο στα χέρια σου και πες τους "σας αγαπώ". "Σας αγαπώ τόσο πολύ".

Ποτέ δεν είναι αργά να πεις "σ'αγαπώ"....

υγ: Και ένα άρθρο παρόμοιο πολύ ωραίο: http://apostagmatakardias.blogspot.com/2012/02/blog-post_05.html

Ψυχής άγγιγμα

Πάντα μου έκανε μεγάλη εντύπωση το θαύμα της γυναίκας με την αιμορραγία (κατά Μάρκον κεφ.5, στ.24-34)...

Ίσως φαίνεται κάτι το απλό, αλλά κρύβει τεράστια νοήματα και διδάγματα η κίνηση της γυναίκας εκείνης να αγγίξει το Χριστό. Ενώ -λέει το ευαγγέλιο- το πλήθος είχε περιτριγυρίσει τον Κύριο σε ασφυκτικό βαθμό (φαντάζομαι έχεις νιώσει και συ το αίσθημα αυτό), εκείνος γύρισε και είπε στους μαθητές του: Ποιος με άγγιξε; Και εκείνοι του λένε: εδώ γίνεται χαμός και συ ρωτάς ποιος σε άγγιξε;

Πόσο βαθύ το νόημα... Η γυναίκα με τη φρικτή εκείνη αρρώστια πλησίασε τον Κύριο και είχε την πίστη ότι μόνο με το άγγιγμα θα γίνει καλά. Τι λεπτή πίστη! Τι διακριτική και ταπεινή ελπίδα! Όλοι οι άλλοι φώναζαν -οχλαγωγία όνομα και πράμα- και σκούνταγαν και ορμούσαν άτσαλα, επιφανειακά, επιπόλαια προς το Χριστό... Εκείνη η αιμορροούσα γυναίκα απλά τον άγγιξε. Άγγιγμα ψυχής ήταν εκείνο το άγγιγμα. Η προσμονή της με αίσθηση ελπίδας που εκπήγαζε απ'την βαθιά της πίστη ήταν αρκετή για να γίνει το θαύμα....

Αυτό ίσως λέει ακόμα περισσότερα: πού γίνεται το θαύμα; Όχι στην επιφανειακή ζητιανιά της ψυχής. Όχι στη φασαρία και στο άγχος της άτσαλης απαίτησης. Το θαύμα προσελκύεται μόνο με πίστη, ταπείνωση, ελπίδα και ψυχική ησυχία. 

Τότε, αφήνεις ανοιχτή την πορτούλα της ψυχής και μπαίνει η θεϊκή γλύκα και δροσίζεται η ύπαρξή σου.  Άγγιγμα σημαίνει προσέγγιση. Άγγιγμα θεϊκό που προϋποθέτει άνοιγμα ψυχής...

υγ: Η φωτογραφία απεικονίζει τη θεραπεία της αιμορροούσης γυναίκας (από έκθεση του Ε.Βαρλάμη στο Βυζαντινό Μουσείο Θεσσαλονίκης)

Τα 2 άλφα

Στο τέλος, η Αγάπη κυριαρχεί! Στο τέλος, η αγάπη νικάει. Αυτό είδαμε με την Ανάσταση του Χριστού! Τελικά, νίκησε η αγάπη. Αναστήθηκε τελικά η Αγάπη, την οποία οι άνθρωποι σταύρωσαν. Σταυρώσαμε την αγάπη του Χριστού. Οι άνθρωποι μίσησαν το Χριστό. Αλλά ο Χριστός απάντησε σε αυτό το μίσος με απέραντη αγάπη. Και αναστήθηκε. Και μέσ'στις καρδιές τους ζει πάλι. Κι όλοι αισθάνονται αυτή την τρέλα κι αυτό το μεθύσι και αυτό τον ενθουσιασμό απ'την Ανάσταση του Χριστού.

Και βλέπουμε πλέον τη ζωή αλλιώς και τα πράγματα αλλιώς. Αντικρύζουμε με καινούρια βλέμματα πράγματα της ζωής μας. Φεύγει η απογοήτευση και η μελαγχολία και στη θέση τους έρχονται η ελπίδα και το κουράγιο! Θα στέκεσαι όρθιος στη ζωή! Θα τα καταφέρεις! Δεν είσαι μόνος, δεν είσαι μόνη!

απόσπασμα από ραδιοφωνική εκπομπή του π.Ανδρέα Κονάνου -www.atheataperasmata.com


υγ: Δώσε λίγο χρόνο και ψήφισε στη νέα ψηοφορία! Θα τη βρεις πάνω δεξιά. Σ'ευχαριστώ!

Στην παραλία, στο ψιλόβροχο...

Απόγευμα. Βροχερό απόγευμα. Στην παραλία έριχνε αυτό το ψιλόβροχο που δε σ'αφήνει να το ξεχάσεις, αλλά ταυτόχρονα σου λέει "μη με φοβάσαι, περαστικό είμαι". Έτσι, συνέχισα να περπατώ. Γεμάτος αγωνίες, σκέψεις αρνητικές. Οι δυσκολίες, σαν βαριά πέτρα, είχαν θρονιαστεί στην καρδιά μου και δε μπορούσα με τίποτα να τις διώξω. Μια παράξενη αίσθηση αδιαθεσίας...

Κοίταξα τη θάλασσα. Ακίνητη σα λάδι υποδεχόταν το λεπτό ψιλόβροχο. Σταμάτησα, πήρα μια βαθιά ανάσα και αποφάσισα να συνεχίσω. Μα μου φαινόταν τόσο δύσκολο ακόμα και το να περπατώ. Κάθε βήμα μού θύμιζε και ένα απ'τα προβλήματά μου. Κάθε ανάσα και μια δυσκολία. "Μα, γιατί Θεέ μου; Γιατί σε μένα όλ'αυτά; Κάνε κάτι, Κύριε, βοήθησέ με. Δεν θ'αντέξω για πολύ"... Έσφιξα τις γροθιές μου μέσα στις τσέπες και προχώρησα. 

Λίγα μέτρα πιο κάτω, στην άκρη του πάρκου διαδραματίστηκε μια σκηνή που δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ μου. Ένα παλικάρι, γύρω στα 28-30 χρόνων σε αναπηρικό καροτσάκι και η κοπέλα του από πίσω να σέρνει το καροτσάκι. Της είπε χαμογελαστά κάτι κι εκείνη, αμέσως ήρθε μπροστά του, τον έπιασε απ'τα μπράτσα και με λίγη δυσκολία τον σήκωσε όρθιο. Απέμειναν έτσι αγκαλιασμένοι να κοιτάζουν προς τη θάλασσα. Γεμάτοι στοργή, αγάπη. Γεμάτοι ευτυχία.

Οι ματιές τους σε κάποια στιγμή συναντήθηκαν με τη δικιά μου. Ο χρόνος σα να σταμάτησε. Εκείνες οι ματιές για πάντα χαραγμένες στην καρδιά μου θα μείνουν... Το βλέμμα τους απέπνεε μια δυναμικότητα, μια ζωντάνια. Το χαμόγελό τους μοναδικό. Μοναδικοί άνθρωποι... Ζούσαν την υπέροχη στιγμή και κανείς και τίποτα δεν ήταν ικανό να τους τη χαλάσει...

"Σ'ευχαριστώ, Θεέ μου" ψιθύρισε η καρδιά μου. "Δεν άργησες να μου απαντήσεις"... 

Τόσα πολλά συναισθήματα σε μια μονάχα στιγμή. Τόσες έννοιές μου που εξανεμίστηκαν από δυο ζευγάρια υπέροχα μάτια. Που μου έδωσαν κουράγιο. Που με έμαθαν πως τα δικά μου προβλήματα δεν είναι τα πιο μεγάλα ή τα μοναδικά. Αυτά τα μάτια, μού έδειξαν την αγάπη στην πράξη.Και μετά; Μετά, μια απαλή διαύγεια στην καρδιά. Μια γαλήνη...

Τελικά, ο Θεός μας αγαπάει... Πολύ...

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Μαδαγασκαρινό ηλιοβασίλεμα (από πρόσφατη επίσκεψη του καλού φίλου και συνεργάτη της αόρατης γωνιάς Tompo ô mamindra fo)

Η αγάπη είναι...κολλητική!

Μάλλον η αγάπη είναι κολλητική! Μακάρι όλοι μας να κολλήσουμε :)

Τ'αστέρι το πιο ξεχωριστό

- Για όλους τους ανθρώπους τ'αστέρια δεν είναι τα ίδια. Για κείνους που ταξιδεύουν, τ' αστέρια είναι οδηγοί. Για κάποιους άλλους δεν είναι παρά μικρά φωτάκια. Για άλλους, τους σοφούς, είναι προβλήματα. Για τον επιχειρηματία μου, ήταν χρυσάφι. Όμως, όλα αυτά τ' αστέρια σωπαίνουν. Εσύ, θα έχεις τ'αστέρια που κανείς άλλος δεν τα έχει ... 

- Τι θες να πεις;

- 'Οταν θα κοιτάζεις τον ουρανό τη νύχτα, αφού εγώ θα μένω σ' ένα απ' αυτά, αφού θα γελάω σ' ένα απ' αυτά, τότε για σένα θα είναι σαν να γελούν όλα τ' αστέρια. Εσύ θα'χεις αστέρια που ξέρουν να γελάνε!

Και γέλασε πάλι.

- Κι όταν θα 'χεις παρηγορηθεί (πάντα έρχεται η παρηγοριά), θα χαίρεσαι που με γώρισες.

Θα είσαι πάντα ο φίλος μου. Θα έχεις όρεξη να γελάσεις μαζί μου. Και θ' ανοίγεις καμιά φορά το παράθυρο, έτσι, για την ευχαρίστηση... Και οι φίλοι σου θα σε κοιτάζουν κατάπληκτοι να γελάς, κοιτάζοντας τον ουρανό. Τότε, εσύ θα τους λες: «Ναι, τ' αστέρια με κάνουν πάντα να γελώ!» και θα σε παίρνουν για τρελό. Θα είναι το αστείο που θα σου έχω σκαρώσει ... Και γέλασε ξανά... 

(απόσπασμα απ'τον "Μικρό πρίγκιπα" του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ)

Νυχτερινές σκέψεις...

Εξαντλημένος χτες βράδυ, ξάπλωσα με ένα κεφάλι γεμάτο προθεσμίες, απογοητεύσεις, σκέψεις και συμπιεσμένα όνειρα. Η χτεσινή μέρα ήταν πολύ κουραστική. Ξάπλωσα, λοιπόν, στο κρεβάτι μου και αποφάσισα να προσπαθήσω να μη σκεφτώ τίποτα. Απολύτως τίποτα!

Η νυχτερινή σιγή πολύτιμος βοηθός. Έκλεισα τα μάτια μου και άκουγα μονάχα την καρδιά μου να χτυπάει. Πάντα στο ίδιο τέμπο: σιγανά και σταθερά. Αλήθεια, αναρωτήθηκα, σκέφτηκες ποτέ, εαυτέ μου, ότι η ζωή σου -ή αυτό το συνεχές τρέξιμο που ονομάζεις "ζωή"- κρέμεται από μια κλωστή; Αν ο χτύπος αυτός ο συνεχόμενος σταματήσει, τότε όλα για σένα αλλάζουν...

Δε θα σε ενδιαφέρουν τότε οι προθεσμίες κι οι λογαριασμοί. Ούτε θα έχεις προβληματισμούς, εγωισμούς, άγχη και προσδοκίες.

Κι όμως! Αυτή η καθημερινότητα με παρασέρνει σε ρυθμούς τόσο τρελούς σε σημείο που νιώθω να χάνω την ταυτότητά μου. Τον εαυτό μου. Θολώνει η οπτική της καρδιάς μου. Κι έτσι ο κάθε χτύπος της μετατρέπεται σε μια ρουτίνα φυτοζωής.

Πόσο θέλω να γνωρίσω τα τρίσβαθα της ψυχής μου... Να κατανοήσω τις πηγές της ύπαρξής μου. Να τιθασεύσω τα πάθη μου... Ο άνθρωπος ανακαλύπτει τον εαυτό του όταν αναμετριέται μ'αυτό που του αντιστέκεται,γράφει ο Αντ. Σαιντ Εξιπερύ...

Μια άλλη μέρα θα ξημερώσει αύριο. Αν τα μάτια μου αξιωθούν να την αντικρίσουν, θα πείσω την καρδιά μου να χτυπάει διαφορετικά. Κάθε νέος χτύπος και μια ελπίδα για αγάπη. Κάθε νέος χτύπος, μια ευκαιρία για νέο  πλησίασμα... Παντού και προς όλες τις κατευθύνσεις...

Να έχεις μια καλή μέρα.

Η μοναδικότητά σου βρίσκεται μέσα σου (μέρος Β')

(....) Μια απ'τις ιστορίες είναι πολύ συγκινητική. Διηγείται ότι μια μέρα ο Μουλά είχε πέσει με τα τέσσερα στο δρόμο κι έψαχνε κάτι όταν τον πλησίασε ένας φίλος του και τον ρώτησε:

- Τι ψάχνεις, Μουλά;

- Έχασα το κλειδί μου, απάντησε ο Μουλά.

- Α, λυπάμαι πολύ, Μουλά, θα σε βοηθήσω να το βρεις.

Έπεσε, λοιπόν, κι ο φίλος στα τέσσερα, ύστερα όμως από λίγο τον ρώτησε:

- Πού ακριβώς το έχασες, Μουλά;

- Το έχασα μέσα στο σπίτι μου.

- Τότε τι κάθεσαι και το ψάχνεις εδώ;

- Μα γιατί εδώ έχει περισσότερο φως, απάντησε ο Μουλά.

Φαίνεται αστείο, αλλά αυτό κάνουμε οι περισσότεροι σ'όλη τη ζωή μας! Νομίζουμε πως ό,τι είναι να βρούμε βρίσκεται έξω στο φως, εκεί που βρίσκεται εύκολα, ενώ η μοναδική απάντηση για σένα βρίσκεται μέσα σε σένα! (...) Είναι καιρός, λοιπόν, ν΄αρχίσεις να ψάχνεις εκεί που έχει νόημα να ψάχνεις. Τα ουσιαστικά πράγματα δε βρίσκονται έξω. Βρίσκονται μέσα σου.

απόσπασμα απ'το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια "να ζεις, ν'αγαπάς και να μαθαίνεις", εκδ. Γλάρος

photo by Silena

Η μοναδικότητά σου βρίσκεται μέσα σου (μέρος Α')

(....) Το καταπληκτικό, όμως, είναι πως ποτέ δε χάνουμε τον εαυτό μας. Όχι οριστικά. Αν θέλουμε να τον βρούμε, είναι πάντα εδώ! Ποτέ δε χάνεις κάτι που είχες πραγματικά. Κι αν κάποτε νιώθεις μέσα σου ένα τεράστιο κενό, ένα δάγκωμα στα σωθικά σου, κάτι που ουρλιάζει μέσα σου για να βγει, είναι αυτή η θαυμαστή μοναδικότητα που λέει: "Ειμαι εδώ! Είμαι ακόμα εδώ! Μέσα σου! Αναζήτησέ με! Ανάπτυξέ με! Μοιράσου με με τους άλλους!". Τότε αρχίζεις να βρίσκεις ένα μικρό κομμάτι απ'την ουσία. Είμαστε, όμως, σίγουροι ότι καθετί το ουσιαστικό πρέπει να βρίσκεται "έξω". Πως δεν μπορεί να βρίσκεται "εδώ μέσα"!

απόσπασμα απ'το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια "να ζεις, ν'αγαπάς και να μαθαίνεις", εκδ. Γλάρος

photo by Silena

Ο ψυχισμός του ήρωα

Όταν οι άνθρωποι με ρωτούν πανικόβλητοι "μήπως έχουν κατάθλιψη", όπως θα ρωτούσαν αν έχουν χολέρα, προσπαθώ να τους σπρώξω να ξανακοιτάξουν και να αναλογιστούν τις αιτίες της λύπης τους. Διότι αν υπάρχουν σοβαρές αιτίες να λυπάσαι, ακόμα και -έστω για λίγο- να απελπίζεσαι, δεν είναι περισσότερο υγιές να υποφέρεις παρά να είσαι μέσα στην καλή χαρά; Ο ίδιος ο Χριστός φτάνει να ψιθυρίζει: "Περίλυπος είναι η ψυχή μου μέχρι θανάτου..." Να κλαίει όταν πληροφορείται ότι ο φίλος του ο Λάζαρος είναι νεκρός. Κι ας ξέρει για την Ανάσταση, κι ας ξέρει για την μετά θάνατον ατελεύτητη ζωή. Ακόμα κι αν ξέρει, Εκείνος πονάει, κλαίει και αιμορραγεί.

Ήρωας δεν είναι εκείνος που δε φοβάται, που δεν πικραίνεται. Είναι εκείνος που φοβάται, που πικραίνεται το ίδιο με τον καθένα μας, ίσως και περισσότερο -γιατί όσο γενναιότερος τόσο πιο ευαίσθητος- , αλλά ο φόβος δε μεταλλάσσει τις αποφάσεις της καθαρής του καρδιάς, δεν επηρεάζει τις επιλογές του ωριμότερου νου του. Ο Αντρέι Ταρκόφσκι γράφει πως δυνατός είναι εκείνος που λυγίζει. Πως διασώζεται όποιος μπορεί να γέρνει έτσι όπως λυγίζουν τα δέντρα στις θύελλες.

απόσπασμα απ'το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη "Ο παλιάτσος και η άνιμα", εκδ. Ψυχογιός

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Η διέξοδος της απελπισίας

Μια εκπομπή με προσκεκλημένο τον π.Ανδρέα Κονάνο... Είναι μεγάλης διάρκειας, αλλά απολαυστική...

Στο ταξίδι σου μην ξεχάσεις την αγάπη...

Το όνομά μου, Σεβάχ ο Θαλασσινός, δεν το διάλεξα στην τύχη. Από μικρό παιδί αυτό το γαλάζιο της θάλασσας και το περιπετειώδες της με συνέπαιρναν. Ακόμα και τώρα όποτε έχω χρόνο κατηφορίζω στο λιμάνι, αράζω σε μια πέτρα, αγναντεύω το πέλαγος, ονειρεύομαι και χάνομαι στις σκέψεις μου... Και κανείς άλλος δε με ενέπνευσε όσο ο Σεβάχ ο Θαλασσινός! Ατρόμητος, γεμάτος ζωντάνια, όρεξη για ζωή και περιπέτειες. Με το δικό του, ολοδικό του καράβι! Τι ωραίο...

Και τώρα προχωρώ με το δικό μου καράβι κι εγώ. Το καράβι της ζωής μου. Αλλά δεν κατάλαβα, φίλε μου, το πότε ξεκίνησα! Είχα απορροφηθεί πολύ στους στόχους τους μελλοντικούς που είχα ξεχάσει να ζω το τώρα. Να ζω τη στιγμή. Είχα ξεχάσει να κοιτώ τους άλλους στα μάτια. Το καράβι μου είχε ήδη βγει απ'το λιμάνι, είχε ήδη αρχίσει το θαυμαστό του ταξίδι και γω -πολύ χάλια καπετάνιος, ε;- δεν το είχα καν αντιληφθεί...

Μα, δόξα τω Θεώ, έφτασε κάποτε η στιγμή που το συνειδητοποίησα. Πως η ζωή δεν είναι οι στόχοι που θα καταφέρουμε μετά. Σε κάποιο μακρινό μέλλον. Ζωή, γράφει ο Λέο Μπουσκάλια, δεν είναι ο στόχος, αλλά το ταξίδι. Ζωή είναι το ταξίδι, η διαδικασία, το να πας μέχρι εκεί. Η ζωή, αυτό το τρελό και απίθανο δώρο του Θεού, είναι η κάθε στιγμή του τώρα. Και κάθε στιγμή πρέπει να μη ξεχνάμε να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο, να συνδεόμαστε, να νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον...

Πόσο σοφή είναι η εντολή της αγάπης τελικά...

Ένα χαμόγελο και μια καλημέρα σε όλους σας, φίλοι μου καλοί!

Η εκρηκτικότητα της απλότητας

Σηκώθηκε κι εκείνο το πρωί, πλύθηκε και άναψε το μικρό καντηλάκι στο δωμάτιό του. Έκανε μια καρδιακή προσευχή και πήρε την τσάντα του κι έφυγε για το Πανεπιστήμιο. Ο καιρός είχε γλυκάνει. Δεν έβρεχε πια. Έτσι, δεν πήρε το λεωφορείο, αλλά αποφάσισε να περπατήσει μέχρι τη σχολή του. 

Έβγαλε το mp3 του και φόρεσε τα ακουστικά. Έβαλε τους χαιρετισμούς της Παναγίας και για 12 περίπου λεπτά, προσευχόταν περπατώντας. Άπειροι άνθρωποι πέρασαν δίπλα του. Δεν τον κατάλαβε κανείς. Όμως, εκείνος αθόρυβα και μυστικά κυνηγούσε τον Θεό...

Φτάνοντας στη σχολή, πήγε στο κυλικείο για να πιει με την παρέα του τον καθιερωμένο καφέ. Πρόσχαρος καθώς ήταν και χαμογελαστός, πολλές φοιτήτριες και πολλοί φοιτητές τον ήθελαν κοντά τους. Είπαν τα ανέκδοτά τους, μίλησαν για τα χτεσινά νέα και ανέβηκαν για τις παρακολουθήσεις. Οχτώ μέχρι δύο το μεσημέρι. Πήγαν μετά στη λέσχη, έφαγαν και αποχαιρετίστηκαν. 

Δεν είχε άλλο μάθημα εκείνη τη μέρα και γύρισε στο σπίτι του. Σε όλη τη διαδρομή, το χέρι του μέσα στην τσέπη του παντελονιού. Αν πρόσεχες καλύτερα, θα καταλάβαινες ότι είχε ένα οχταράκι κομποσκοινάκι και έλεγε συνέχεια την ευχή: "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησέ με". Ζούσε το Χριστό την κάθε στιγμή της μέρας χωρίς να αποκόπτεται απ'τους γύρω του. Αν τον ήξερες λίγο πιο καλά, θα παρατηρούσες τη ματιά του να πετάει και να αρμενίζει σ'άλλους ουρανούς...

Το απόγευμα μου είπε:

Να έχεις παρέα

Λοιπόν, νέε μου, σαν βγεις στον πηγεμό για την Ιθάκη να έχεις παρέα. Να μην είσαι μόνος σου.

Η λέξη φιλία είναι πολύ ωραία λέξη! Είναι η φιλία αναγκαία στη ζωή μας. Η φιλία, η παρέα η συναναστροφή... Στο δρόμο της ζωής δεν είμαστε μόνοι. Είναι πολύ ωραίο αυτό! 

Έχουμε ανάγκη αυτή την ατμόσφαιρα της παρέας. Γι'αυτό ο Θεός μάς άφησε την εκκλησία, γι'αυτό ο Χριστός μας έκανε 12 αποστόλους. Να έχουν παρέα μεταξύ τους. Να αλληλοστηρίζονται. Να αλληλοπαρηγορούνται. (Έτσι κι εμείς) να βοηθάμε  ο ένας τον άλλο, να στηρίζει ο ένας τον άλλο και να ανεβαίνουνε μαζί. Είναι πολύ σημαντικό αυτό...

απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου (www.atheataperasmata.com)

Υπάρχουν τόσα όμορφα πράγματα στη ζωή!

...Τι κρίμα για σένα αν πιστεύεις ότι υπάρχει μόνο ό,τι μπορεί να μετρηθεί στατιστικά. Πραγματικά σε λυπάμαι αν διευθύνει τη ζωή σου μόνο αυτό που μπορεί να μετρηθεί, γιατί εμένα με κεντρίζει το απροσμέτρητο. Με κεντρίζουν τα όνειρα, όχι μόνο αυτό που είναι μπροστά μου. Δε δίνω δεκάρα γι'αυτό που βρίσκεται μπροστά μου. Αυτό το βλέπω. Αν θέλεις να περάσεις τη ζωή σου μετρώντας το, είναι δικαίωμά σου, εμένα όμως με ενδιαφέρει αυτό που βρίσκεται πιο έξω. Υπάρχουν τόσα που δε βλέπουμε, δεν πιάνουμε, δε νιώθουμε, δεν καταλαβαίνουμε.

Υποθέτουμε πως η πραγματικότητα είναι αυτό το κουτί που μας βάλανε μέσα, κι όμως σας βεβαιώνω πως δεν είναι έτσι. Ανοίξτε την πόρτα κάποτε και κοιτάξτε τι υπάρχει έξω. Το όνειρο του σήμερα θα είναι η πραγματικότητα του αύριο. Κι όμως έχουμε ξεχάσει να ονειρευόμαστε.

απόσπασμα απ'το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια "να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις", εκδ.Γλάρος

Κυνήγι

Κάπου διάβασα ότι " Ο Θεός δεν είναι υπόθεση μερικών στιγμών του εικοσιτετραώρου"

Πόσο μεγάλα νοήματα συμπυκνωμένα σε μια μόνο φράση...

Αυθόρμητα,  αράζουν στο λιμάνι της σκέψης μου κάποιοι προβληματισμοί...

Ο Θεός δεν θέλει τους βολεμένους, τους "καθωσπρέπει". Η πίστη δεν είναι σύνολο κανόνων, δεν είναι Σύνταγμα, ΔΕΝ είναι κατάλογος πράξεων. Είναι βίωμα, είναι αγώνας, είναι κυνήγι. Είναι εμπειρία η πίστη.

Δεν γίνεται, λοιπόν, να ζω όπως μου καπνίζει και ξαφνικά να κάνω μια προσευχή (που μοιάζει περισσότερο με απαίτηση εγωιστική -σανίδα σωτηρίας του υποσυνείδητού μου) και μετά έχω την απαίτηση να περιμένω και απάντηση.

Ανάβοντας ένα κερί (σαν από υποχρέωση) ή πηγαίνοντας εκκλησία το Πάσχα "για το καλό" ουσιαστικά καταστρέφω κάθε υποψία εκδήλωσης της ζεστασιάς του Θεού. Χρειάζεται καρδιά, χρειάζεται αγώνας συνεχόμενος. Απαιτείται κόπος και τρέξιμο και εσωτερική αναζήτηση και δίψα. Εδώ φαίνεται και η ενεργοποίηση του χαοτικού και μεγαλύτερου (και τόσο ακατανόητου σε μας) δώρου μας: της απόλυτης ελευθερίας μας.

Συγχώρεσέ μου τις άτακτες σκέψεις, τις σκόρπιες μου. Απλά την καρδιά μου σου ανοίγω...

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Οι Φιλαθωνίτες στη Ρωσία

Απόσπασμα από εκδήλωση του Βυζαντινού Χορού "Οι Φιλαθωνίται" που έγινε στη Ρωσία πριν λίγο καιρό. 

Βιβλιοπροτάσεις

Τρυφερή ενδοχώρα

Ένα συναξάρι. Αφήγηση μιας ζωής. Το ξεδίπλωμα των εκφάνσεων στη βιωτή μιας ξεχωριστής προσωπικότητας. Σ'αυτό το εντελώς πρωτότυπο βιβλίο, η συγγραφέας Αλέκα Ρίτσου ξετυλίγει με μυθιστορηματικό τρόπο την ζωή, την πορεία, τις σκέψεις, τους λόγους, τους λογισμούς και την πνευματική εξέλιξη ενός αναχωρητή. Του Λουκά απ'το Στείρι. Μέσα απ'τις αράδες της πλοκής η γνωριμία με τον αναχωρητή θα γίνει συνάφεια αγάπης. 

Με προσεκτικό και απέριττο τρόπο θα γίνει και αναφορά στα πρόσωπα που κράτησαν τους δεύτερους ρόλους. Που συνήθισαν τον ήχο της φωνής του και εισέπραξαν την ευλογία του. Που τον είδαν να αναλώνεται στη φωτιά του θεϊκού έρωτα και να ανοίγει δρόμους στο στοχασμό και σ'ένα διαφορετικό τρόπο ζωής.

Το βιβλίο αυτό των εκδόσεων Αρμός τελικά γίνεται μια απολυτρωτική εμπειρία ζωής στην τρυφερή ενδοχώρα του πρωταγωνιστή....

Η αόρατη γωνιά σάς το προτείνει ένθερμα!

Ο άχρονος ήχος και το εύηχο του χρόνου

Θα'θελα να μοιραστώ μαζί σου μερικές γραμμές απ'το ημερολόγιό μου. Αντιγράφω επιλεγμένες γραμμές απ'τις αξέχαστες -βαθιά χαραγμένες μέσα μου- ημέρες κάποιας επίσκεψής μου σε μια αθωνική καλύβα στην σκήτη της αγίας Άννας.

Τι διαφορετικοί που ακούγονται εδώ όλοι οι ήχοι! Τα πουλιά, το θρόισμα των δέντρων, η ψαλμωδία, η προσευχή, η ευχή "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησέ με". Ακόμα και η απλή κουβέντα!

Ο ήχος εδώ ξεφεύγει απ'τις χειροπέδες του χρόνου. Αντανακλά την προσωπική στιγμή μιας θεϊκής μοναδικότητας. Αυτό που προηγουμένως σε δυσκόλευε (ή και σε προβλημάτιζε), τώρα -τυλιγμένο απ'τη θεϊκή χάρη- ανθίζει αόρατα μέσα σου και η ευωδιά του σκορπίζει νότες ανήκουστης μελωδίας στο βάθος και στο χάος της ύπαρξής σου...

Πόσο δύσκολος φαντάζεις, Θεέ μου. Μα και με πόση γλύκα μπορείς να ντύσεις ακόμα και το πιο απλό. Το πιο τιποτένιο...

υγ: 1. Η φωτογραφία είναι από εκείνο το ανεπανάληπτο ταξίδι-προσκύνημά μου...

      2. Πολλά πολλά χαιρετίσματα στους καλούς μας φίλους στο εξωτερικό: Αμερική, Αγγλία, Καναδά, Γερμανία, Ρωσία, Αυστραλία, Ιταλία, Ελβετία και Κύπρο!

Για να ερωτευτείς (μέρος Β')

Η πραγματική δική σου αγάπη ας είναι η εξαίρεση στον δήθεν κανόνα που κυκλοφορεί: "Δεν υπάρχουν αγάπες σήμερα". Ο έρωτας, η μοιραία συνάντηση θα έρθει να σε βρει μόνον όταν εσύ είσαι έτοιμος και άξιος να το ζήσεις. Ας φτιάξουν, λοιπόν, εκείνοι που ζητούν βαθιές αγάπες, πρώτα τη σχέση τους με τα δικά τους αισθήματα. Ας σμιλέψουν το χαρακτήρα και το πνεύμα τους. Να ομορφύνουν το βλέμμα τους. Όχι με ρίμελ και σκιές μακιγιάζ αλλά με τον εσωτερικό κόσμο, τον ώριμο, τον σαγηνευτικό. Αναλώσιμα πλάσματα που προτείνουν οι διαφημίσεις ρούχων και καλλυντικών σημαίνει πλάσματα σύντομης χρήσης και όχι δέσμευσης. Σώματα και όχι ψυχές. Πώς μπορεί να ευτυχήσει η ψυχή σου όταν εσύ το μόνο που φροντίζεις είναι το σώμα σου; Ας δώσουν σχήμα στο είναι τους ώστε από ασχημάτιστο, άσχημο, να γίνει ωραίο γιατί μόνο το ωραίο μαγνητίζει.

απόσπασμα απ'το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη "Ο παλιάτσος και η άνιμα", εκδ. Ψυχογιός

Για να ερωτευτείς (μέρος Α')

Όταν νέα παιδιά, λυπημένα και τρομαγμένα από την ερημιά της ίδιας τους της νιότης, παραπονιούνται και ρωτούν τι να κάνουν για να βρουν τη δυσεύρετη αγάπη, το μόνο που έχω να τους πω είναι να ομορφύνουν πλουτίζοντας τον εαυτό τους. Να δουλέψουν την προσωπικότητά τους. Να γίνουν μαγνήτες ενδιαφέροντος επειδή θα είναι οι ίδιοι ενδιαφέροντες. Η μεγαλύτερη κυρία της μόδας, η Κοκό Σανέλ, για να δώσει έμφαση στο ακαταμάχητο στιλ που μόνο ο ενδιαφέρων χαρακτήρας κερδίζει και εκπέμπει, συμβούλευε: "Για να είστε αληθινά κομψοί πρέπει να είστε ντεμοντέ". Γνώριζε καλά πως μόδα είναι η στολή της αγέλης.

απόσπασμα απ'το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη "Ο παλιάτσος και η άνιμα", εκδ. Ψυχογιός

Μα γιατί να κρύβομαι;

Βασική, βασικότατη ερώτηση αυτοκριτικής. Πολλές αναρτήσεις έχουν ως θέμα και άξονα την αγάπη. Μιλάμε για την αγάπη. Λέμε ότι η αγάπη είναι η απάντηση. Ποια, όμως, είναι η ερώτηση;

Η ερώτηση θα μπορούσε εδώ να είναι: τι μπορώ να κάνω για να γνωρίσω τον εαυτό μου; Διότι, γνωρίζοντας τον εαυτό μου, χτίζω γέφυρες επικοινωνίας και προς τους άλλους. Θέλει πολύ κόπο, όμως. Ο εαυτός μας είναι μια ακαταμάχητη, αιώνια διαδικασία. Γινόμαστε καθημερινά, συνεχώς αλλάζουμε, εξελισσόμαστε. Είτε προς τα μπρος είτε προς τα πίσω. 

Λέει ο Λέο Μπουσκάλια: Όσο βάζουμε περιορισμούς στις σχέσεις μας, περιορίζουμε τις ευκαιρίες να μάθουμε. Όταν είμαστε πρόθυμοι να μοιραστούμε με τους άλλους αυτά που μας βασανίζουν και οι άλλοι θα μοιραστούν μαζί μας τα δικά τους προβλήματα. Αν φοβόμαστε να αποκαλύψουμε τον ατελή εαυτό μας, δε μπορούμε να περιμένουμε απ'τους άλλους να νιώθουν αρκετά σίγουροι και ασφαλείς ώστε να κάνουν το βήμα αυτό. Το αποτέλεσμα είναι να συνεχίζουμε να παραμένουμε ξένοι.

Όταν κρύβεις τον αληθινό εαυτό σου, φοράς αμέσως προσωπείο. Είναι φυσική αμυντική πράξη, διότι θεωρείς τους άλλους ως πιθανούς εισβολείς της θέασης του εαυτού σου. Και άρα προσπαθείς να γλιτώσεις απ'τον εγωισμό σου.

Μα, όμως, γιατί να κρύβομαι; Ο Χριστός κρύφτηκε ποτέ του; Πάντα μιλούσε, επικοινωνούσε και εξέφραζε αυτά που ένιωθε. Λίγο πριν τον συλλάβουν, είχε πει στους μαθητές του: "Περίλυπος είναι η ψυχή μου έως θανάτου". Ή όταν έμαθε για τον Λάζαρο ότι είχε κοιμηθεί, εδάκρυσε. 

Μη βάζεις ταμπέλες στους άλλους, ψυχή μου. Μην ορθώνεις τοίχους μοναξιάς γύρω σου. Γιατί να αυτοπεριορίζεσαι και να αυτοεξορίζεσαι απ'τη ζωή; Μη φοβάσαι να ανοιχτείς. Η αγάπη θέλει άνοιγμα. Άνοιγμα προς τους άλλους. Μόνο έτσι ανοίγουν και τα μάτια σου και βλέπεις τον εαυτό σου.

Η φωτογραφία που ομορφαίνει τη φτωχή αυτή ανάρτηση είναι ζωγραφικός πίνακας της καλής μου φίλης Silena την οποία και ευχαριστώ θερμά!


υγ: Δείτε και την ψηφοφορία δεξιά πάνω και ψηφίστε!

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Ένα συγκινητικό βίντεο

Η δύναμη των λέξεων

Περίμενε και θα δεις

Η Ανάσταση για μένα -και για σένα πιστεύω- είναι η απόδειξη ότι ο μεγαλύτερος και ο καλύτερος και ο ασφαλέστερος δρόμος στη ζωή είναι η ταπείνωση. Όταν ταπεινωθείς φαίνεται ότι χάνεις. Όταν ταπεινωθείς, θάβεσαι. Αδικείσαι. Και νομίζεις ότι όλα τελείωσαν και ότι έχεις χάσει πλέον τον αγώνα σου και ότι κέρδισαν οι άλλοι. Αλλά να που τα πράγματα δείχνουν κάτι διαφορετικό. Αρκεί να περιμένεις 3 μέρες! Τόσο δεν κράτησε η ταφή του Κυρίου; 3 μέρες να περιμένεις και θα δεις! Περίμενε!

Δέξου την ταπείνωσή σου. Λες ότι τώρα έχεις αδικηθεί. Ότι σου έκαναν κακό. Δέξου το αυτό. Μην αντιδράς. Χάρη της αγάπης, όμως! Όχι χάρη μιας πικραμένης ψυχής που αναγκαστικά ταπεινώνεται. Κάν'το με δυναμισμό. Ενώ μπορείς να εκδικηθείς, μην εκδικηθείς. Ενώ μπορείς να φωνάξεις για το δικό σου, μη φωνάξεις. Βάλε τα βέλη που σου ρίχνουν οι άλλοι μέσα στην ταπεινή σου καρδιά και τα βέλη αυτά θα λιώσουν. Και τα βέλη αυτά θα γίνουν λουλούδια. Και περίμενε και θα δεις...

απόσπασμα από ραδιοφωνική ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου -www.atheataperasmata.com

photo by Silena

Ο άγιος και ο φίλος μου

Έλεγα σήμερα να σας διηγηθώ το διπλό θαύμα του αγίου Γεωργίου σ'ένα φίλο μου. Αλλά, μου είπε καλύτερα να πω μόνο το ένα απ'τα δύο, καθώς το άλλο είναι αρκετά προσωπικό... Οπότε, θα σας πω μόνο το ένα -το βασικό:

Αυτός ο φίλος μου είναι άνθρωπος με πολλές, πολλές δυσκολίες. Έχει περάσει στη ζωή του ένα σωρό δυσκολίες και προβλήματα: υγείας, οικογενειακά, επαγγελματικά... Αλλά πριν λίγους μήνες αισθάνθηκε ένα δυνατό πόνο στο λαιμό του. Πήγε στο γιατρό και έπειτα από σειρά εξετάσεων, τα αποτελέσματα βγήκαν κατακεραυνωτικά: καρκίνος!

Ο σωματικός πόνος πλέον άρχισε να γίνεται πιο δυνατός, ο φίλος μου δυσκολευόταν αρκετά να μιλήσει. Όμως, πιο πολύ ήταν ψυχικά καταβεβλημένος. Γιατί τα προβλήματα που είχε ήδη ήταν πολλά... 

Είχε "γονατίσει" ψυχολογικά. Μάταια, προσπαθούσαμε να τον παρηγορούμε οι κοντινοί φίλοι. Η σχέση του με την εκκλησία ήταν τυπική. Όμως, όταν πήγαινε, του άρεσε να κάθεται δίπλα σε μια τοιχογραφία του αγ.Γεωργίου. 

Τον πήγαμε ένα απόγευμα στην εκκλησία της γειτονιάς του. Κάθισε στην καρέκλα και παραπονεμένος κοιτούσε προς τον άγιο. Εμείς, διακριτικά, απομακρυνθήκαμε. Έπειτα, από λίγο τον πήραμε και επιστρέψαμε ο καθένας στο σπίτι του.

Έπειτα από 2 μέρες, δέχτηκα ένα τηλεφώνημα πρωινό. Ήταν ο φίλος μου. Και μου λέει:

Για τις αυτοκτονίες (Β')

Στέκομαι αμίλητος μπροστά σε μια εικόνα της Παναγιάς και δε ξέρω τι να πω. Τα λόγια μου  δε βγαίνουν, η ψυχή μου εντελώς παγωμένη. Και βουρκωμένη... Σα να προσπαθεί κάπως να προφυλαχτεί, να μη κλάψει.... 40% αυξημένα τα κρούσματα φέτος, έλεγε η χτεσινή στατιστική που κοίταξα. Δηλαδή 40% περισσότερες ψυχούλες που αποφάσισαν να μη ζήσουν άλλο. Θλίβομαι... Κλαίω...

Υπάρχει ακόμα ελπίδα, θα'θελα να τους πω αν τους προλάβαινα. Έλα να γνωρίσεις το Χριστό. Να δεις πως μαζί του δεν υπάρχει πια θάνατος. Καταλαβαίνεις; ΔΕΝ πεθαίνεις αν τον πλησιάσεις. Σου ανοίγονται προοπτικές. Έλα να γνωρίσει η καρδούλα σου λίγη γαλήνη, λίγη στοργή. 

Σαν εκείνη τη ψυχούλα που κάποτε πήγε στο γερο-Παΐσιο και του είπε ότι αν δε με βοηθήσεις και συ, θα πάω να αυτοκτονήσω. Και εκείνος κάθισε μαζί του 8 ολόκληρες ώρες και τον κοιτούσε μονάχα και προσευχόταν για εκείνον. Προσευχή-φωτιά! Φωτιά! Ακούς; Και όλοι εκείνοι οι απελπισμένοι, οι ταλαιπωρημένοι, οι πολυβασανισμένοι, οι σκάρτοι που πήγαιναν στο αγιασμένο καλυβάκι του κι εκείνος ο αγαπημένος παππούλης τους μίλαγε κατευθείαν στη ψυχούλα τους για το Χριστό. Κι εκείνοι (οι παραλίγο αυτόχειρες) μετά τον έλεγαν πατέρα μου, πολυαγαπημένε μου μπαμπά... Μια αγάπη δίχως όρια! Δείχνε αγάπη, φίλε μου. Γιατί, η αγάπη ποτέ δε χάνεται. Αλλά κάποτε θα δεις ότι θα γυρίσει και θα επιστρέψει πίσω σε σένα, όταν θα τη χρειαστείς...

Και κάτι ακόμα: Δώσε στον εαυτό σου μια ευκαιρία να γνωρίσει το Χριστό και θα νιώσεις βαθιά μέσα σου μια γλυκιά γαλήνη που όμοια της ποτέ σου δε ξαναείδες! Κάνε υπομονή και σήμερα. Και τα ατέλειωτα προβλήματά σου ακούμπησέ τα στο Σταυρό Του τον ματωμένο. Και αγκάλιασε εκείνο τον Σταυρό να πάρεις δύναμη... Να απαλύνει ο πόνος σου... Αγκάλιασε το Σταυρό του Χριστού και ο δικός σου σταυρός θα μεταμορφωθεί σε θάλασσα χαράς και ευτυχίας...

δες και εδώ:
http://aoratigonia.blogspot.com/2012/02/blog-post_02.html
http://aoratigonia.blogspot.com/2012/02/blog-post_15.html

Όλα η αγάπη

Ίσως έχει καταντήσει κοινοτοπία ή και λόγος ξύλινος, μα είναι αληθινός πέρα για πέρα! Όλα ξεκινάνε, βιώνονται και τελειώνουν με την αγάπη. Η αγάπη μπορεί να αλλάξει το τρόπο σκέψης μας, να διαποτίσει το εσωτερικό μας και να καταφέρει να μας ανοίξει τα μάτια! Και τότε... Και τότε γινόμαστε άλλοι άνθρωποι! Αλλαγμένοι! Πώς το λένε και ο Φίλιππος Πλιάτσικας με τον Δημήτρη Μητροπάνο (ας είναι αναπαυμένη η ψυχούλα του) σ'ένα του τραγούδι "Όλα η αγάπη μπορεί να τα αλλάξει"...

Μην περιμένεις να νιώσεις Θεό χωρίς την αγάπη. Γιατί η χάρη του αναπαύεται ζωοδοτική μόνο όπου πνέει, όπου μυροβλύζει η αγάπη.

Αγάπα και κάνε ό,τι θες!

υγ: 1.Καλή Πρωτομαγιά! Μύρισε επιτέλους άνοιξη παντού!
    2. Μην ξεχάσετε να ψηφίσετε στην δημοσκόπηση! (είναι δεξιά πάνω στη σελίδα!)