Συλλέκτης στιγμών

Συλλέκτης μοναδικών στιγμών.

Είναι τόσο όμορφο το να γεμίζεις τέτοιες ευωδιές τη ζωή σου...

Εσύ; Θυμάσαι τις όμορφες στιγμές που έχεις ζήσει;

Τώρα

Γεια. Ακούω αυτό από αθέατα περάσματα. Με άγγιξε πολύ. Άκουσέ το κι εσύ αν θες.

Να εύχεσαι. Για όλο τον κόσμο.

Καλό ξημέρωμα. Τα λέμε αύριο πρωί.

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Να σου πω κάτι από την καρδιά μου

Σάββατο σήμερα. Κι ήθελα να σου πω κάτι και σκεφτόμουν να στο γράψω τη Δευτέρα. Αλλά η αγάπη σου μ'έκανε να βιαστώ να στο γράψω σήμερα.

Ήθελα να σ'ευχαριστήσω για όλα τα mail, τα σχόλια, τις ευχές, τις αντιρρήσεις και τις προτροπές σου. Ήθελα να σου πω πόσο με συγκινείς κάθε φορά, φίλε/η, με το ενδιαφέρον σου. Πραγματικά έχω μείνει άναυδος μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής σου και της αγάπης σου! 

Τι άλλο να πρωτοπώ δε ξέρω! Ποτέ μου δε φαντάστηκα πως θα τόσοι μα τόσοι πολλοί άνθρωποι θα εύχονταν για τη δικιά μου ψυχή. 

Νιώθω μια ασπίδα προστασίας πνευματικής να με προστατεύει, να με συντροφεύει σε κάθε μου βήμα. Αληθινά! (Όπως σου'χα γράψει π.χ. κι εδώ). Ένα πρωτόγνωρο άγγιγμα ψυχής. 

Μπορεί με τους πιο πολλούς να μη βρεθούμε ποτέ face to face, μα η αγάπη σου, άγνωστε καλέ μου φίλε/η, είναι αληθινή. Και τη νιώθω κάθε μέρα που μου ξημερώνει. Και χαμογελάω! Και είμαι ευτυχισμένος!

Για όλα αυτά,

σ'ευχαριστώ!

Απόδειξέ μου ποιος είναι αληθινά ταπεινός!

Ο φόβος του πόνου, ο φόβος της δοκιμασίας, ο φόβος του πειρασμού μάς καθηλώνει στην νέκρωσή μας, στην ανωριμότητά μας και στην ανικανότητά μας να αγαπήσουμε, να αγαπηθούμε και εν τέλει να ζήσουμε. Αυτό ο κόσμος το θεωρεί ιδανικό: δηλαδή την άρνηση του πόνου. Και νομίζει έτσι ότι θα βρει την χαρά. Και θεωρείται ευλογημένος ο άνθρωπος που δεν έχει πόνο.

Ποιες είναι οι αποδείξεις της αληθινής ταπείνωσης;

Ο επιγνώμων είναι βέβαιος και έχει αποκτήσει άνεση. Έχει μια σταθερότητα, μια ηρεμία. Δεν έχει ταραχή, δεν έχει βιασύνη. Αφήνεται. Δεν ταράσσεται, δεν νιώθει θιγμένος. (...) Βέβαια να κάνουμε μια διάκριση και διευκρίνιση . Το να με πληγώσει ο άλλος και να μη διαμαρτύρομαι και να μην πεισμώνω δεν είναι υπόθεση που το κάνω επειδή έτσι πρέπει να γίνει, επειδή πρέπει να είμαι ταπεινός. Όχι! Υπάρχει η ταπείνωση ως πραγματικό γεγονός, ως χάρη Θεού, ως κατάσταση ζωής, ως βιωματικό γεγονός και απόδειξη του αν υπάρχει είναι αυτή η συμπεριφορά. Αλλά αυτή η συμπεριφορά η ταπεινή δεν είναι μίμηση, δεν είναι καταπίεση, δεν είναι προσπάθειά μου να μην πεισμώνω για να είμαι ταπεινός. Αλλά είναι η φυσική έκφραση του ταπεινού (πχ: το να μη πληγώνεται, το να μη διαμαρτύρεται). 

Αν εγώ πληγωθώ, αν αντιδρώ, ναι, είναι το φυσικό μου. Αλλά θα καταλάβω ότι είμαι χαμηλά. Δε θα γίνω υγιής αν πείσω τον εαυτό μου να μην αντιδρώ. Αλλά θα γίνω υγιής με το να δουλέψω την ύπαρξή μου, να κοπιάσω εσωτερικά, να μάθω να συντρίβομαι, να προσεύχομαι, να ζητώ το έλεος του Θεού, να παραδίδομαι πιο άνετα στα στραβά της ζωής, να αποδέχομαι άνετα τα λάθη μου, να παραδέχομαι την κατάντια μου και, σιγά-σιγά, θα μορφωθεί ένα τέτοιο ήθος που θα νιώθω άνετα. 

Πχ: αν εγώ νιώθω πληγωμένος και θυμώνω και αντιδρώ και θεωρώ ότι είμαι τόσο σπουδαίος που δεν ανέχομαι άλλος να με προσβάλλει και καλλιεργώ αυτή την κατάσταση και δεν συνηθίζω τον εαυτό μου να αποκλιμακώνει την ένταση στις αδικίες που μου γίνεται προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω και την κατάσταση του άλλου ανθρώπου και να δείξω κάποια επιείκεια, ποτέ δε θα αποκτήσω αυτό το βίωμα της ταπεινώσεως. Αν, όμως, αρχίζω σιγά-σιγά με περισσότερη απλότητα και άνεση να δέχομαι τις αδικίες που μου γίνονται, όχι επειδή φοβάμαι τον άλλο, αλλά επειδή το νιώθω ανάγκη για να ελευθερωθώ. Γιατί, αν το νιώθω ελευθερία το να υψώσω τείχη, να υψώσω άμυνες κάθε φορά πολεμώντας τον άλλον, αυτό δεν είναι ελευθερία. Αυτό είναι σκλαβιά!

απόσπασμα από ομιλία του π.Βαρνάβα Γιάγκου -I.N.Παναγίας Λαοδηγήτριας (www.iomilia.net)

Προσπάθεια ατέλειωτη

Σας μεταφέρω ένα μικρό απόσπασμα απ'το βιβλίο "Βίος και Λόγοι" του γέρ.Πορφυρίου που με βοήθησε πολύ σε μια δύσκολη στιγμή:

Παρόλο που νιώθω έτσι αδύναμος και δεν έχω κατορθώσει αυτό που ποθώ, εντούτοις δεν απελπίζομαι. Με παρηγορεί το ότι δεν παύω από του να προσπαθώ διαρκώς. Όμως, δεν κάνω αυτό που θέλω. Κάνετε προσευχή και για μένα. Το θέμα είναι ότι δεν μπορώ ν'αγαπήσω το Χριστό χωρίς τη χάρη Του. 

Ο Χριστός δεν αφήνει να εκδηλωθεί η αγάπη Του, αν η ψυχή μου δεν έχει κάτι που να Τον τραβήξει. 

Καλή προσπάθεια, καλέ/ή μου φίλε/η... Σ'ευχαριστώ ακόμα και για όλα τα mail που μου στέλνεις και τα σχόλια που γράφεις...

Στα ουράνια μονοπάτια

Νύχτωσε, φίλε/η. 

Πριν ξαπλώσεις να κοιμηθείς, επέλεξε μια στιγμή. Ξεχώρισέ την. Πάρε την στα χέρια σου στοργικά και, με καρδιά γεμάτη ευγνωμοσύνη, ψιθύρισε δυο λόγια προσευχής. Πες την ευχή. Μίλα στο Χριστό όσο πιο απλά μπορείς. 

Αυτή σου η στιγμή θα γραφτεί αιώνια στα ουράνια μονοπάτια...

Θα ακούγεται σαν μουσική, σαν γλυκιά μελωδία.

Καλό ξημέρωμα.

Η Αγάπη Του να σε προστατεύει.

Στο χορό της ζωής

- Επειδή ο άνθρωπος μπορεί να σηκώσει ψηλά τα πόδια του, νομίζει ότι δεν αποτελεί μέρος της γης. Αν και αναπνέει τον αέρα, ξεχωρίζει τον εαυτό του απ'τα ουράνια (...), αλλά χωρίς να αποτελεί μέρος αυτών των πραγμάτων. Ο θάνατος του πατέρα σου, Νικ, είναι ένα ακόμα βήμα στο χορό της ζωής. Χωρίς αυτό ο χορός δε θα'ταν ολοκληρωμένος. Είναι όλα μέρος του χορού, Νικ. Κάθε βράχος, κάθε μόριο, κάθε δέντρο και άνθρωπος και μυρμήγκι...

- Και λακκούβα, τον διέκοψε ο Νικ.

- Ναι. είμαστε όλοι ένα.

- Θυμάσαι το πρώτο πράγμα που μου είπες; Το θυμάσαι; Είπες: "Πού βρίσκομαι"; Το θυμάσαι;

- Ναι. Κι εσύ άκουσες μια φωνή χαμένη, μια φωνή που χρειαζόταν βοήθεια. Βλέπεις, είναι σημαντικό ν'ακούς προσεκτικά. Να κάνεις τον κόπο ν'ακούς τις λακκούβες και τα δέντρα και τα σύννεφα. Τότε συμμετέχεις στο μεγάλο χορό...

απόσπασμα απ'το βιβλίο του John Lowry Lamb "Το τέλος του καλοκαιριού", εκδ.Πατάκη

Ψηλαφιστά στα ίχνη της αλήθειας

Πόσες φορές για να δω κάτι χρειάστηκε ν'απομακρυνθώ λίγο. Να πάω λίγο πιο ψηλά. Να δω τις γωνιές του, τα χρώματά του. Να προσπαθήσω να ψηλαφίσω το ανεξερεύνητο βάθος των συναισθημάτων μου, των εννοιών μου...

Το περιθώριο, όμως, πολλές φορές το νιώθω σαν συνέχεια του ορισμένου, του προκαθορισμένου και του σίγουρου. Και τρελαίνομαι! Πάω δηλαδή να ξεφύγω απ'την άγονη επανάληψη της καθημερινότητας και καταλήγω άθελά μου πάλι εκεί...

Χρειάζεται, νομίζω συνεχόμενος αυτοπροσδιορισμός. Συνεχόμενος αγώνας. Ατέλειωτος κόπος. Μόνον έτσι μπορούμε να θαυμάσουμε κάτι αληθινά. Να μπούμε στο καράβι με προορισμό την αλήθεια...

Συγχώρεσέ μου την ασυμβατότητα των λεγομένων μου... 

Ευχάριστα νέα!

Καλημέρα.

Έξω ακόμη το σκοτάδι είναι πηχτό. Η νύχτα δε λέει να αφήσει τη θέση της στη νέα μέρα. Ήθελα να σου πω πως με συγκίνησες πολύ με τα τηλεφωνήματα και sms, τα mail και τα σχόλιά σου. Αυτές οι μέρες ήταν αρκετά δύσκολες αλλά και όμορφες ταυτόχρονα!

Παρ'όλες τις αντιξοότητες και τις δυσκολίες που δυσκολεύουν πολύ την ενεργή διαδικτυακή παρουσία της, η αόρατη γωνιά θα προσπαθήσει όσο μπορεί ν'ανανεώνεται. Θα συνεχίσει να υπάρχει τουλάχιστον μέχρι μέσα-τέλη Νοεμβρίου. Από κει και πέρα έχει ο Θεός!

Λοιπόν, σ'αφήνω. Σε λίγο πάλι ξεκινώ για ταξίδι. Κοιτάζω έξω απ'το παράθυρο. Το σκοτάδι επιμένει. Μα πού θα πάει! Σε λίγο θα ξημερώσει. Πάντα ξημερώνει στις ζωές μας :)

Σ'αφήνω μ'αυτό το όμορφο τραγούδι. Είναι απ'τα αγαπημένα μου. Χίλιες υπέροχες καλημέρες, αδερφή/έ!

Κάποιες σκέψεις μου

Καλημέρα. Πώς είσαι σήμερα;

Σκέφτομαι κάποια πράγματα σχετικά με το μέλλον της αόρατης γωνιάς. Είναι πολλά τα νέα δεδομένα. Υπάρχουν πολλά προβλήματα, υπάρχουν όμως και πολλές νέες ιδέες. 

Δε ξέρω τελικά πού θα καταλήξει...

Έχω περάσει στιγμές μοναδικές, εδώ στην αόρατη γωνιά. Είναι σημαντικό τμήμα της καρδιάς μου. Έχω βιώσει την επικοινωνία, το δέσιμο, την ομορφιά της κοινής προσπάθειας και της ταύτισης των ψυχών. Έχω νιώσει άνετα με το να μοιράζομαι σκέψεις μου και σκέψεις άλλων. Τρεισήμισι χρόνια που έχουν γεμίσει την καρδιά μου ανεπανάληπτες εμπειρίες. Απλά πλέον έχω φτάσει σ'ένα σημείο κομβικό. Αυτή η χρονική περίοδος είναι σημαντική. Μάλλον θα ξεκαθαρίσουν τα πράγματα. Τ'αφήνω στα χέρια Του.

Αυτές είναι σκέψεις που με ακολουθούν εδώ και καιρό και ήθελα να τις μοιραστώ μαζί σου, αδερφή/έ. Από σένα ζητώ ταπεινά να εύχεσαι. Να με θυμάσαι άμα θες, όταν η καρδιά σου θα μιλάει με τον γλυκό ουράνιο κόσμο. Η προσευχή είναι μεγάλο πράγμα.

Καλή κι ευλογημένη μέρα να'χεις.

Του αββά Δωροθέου

Όσοι, όμως, θέλουν να σωθούν δεν προσέχουν καθόλου τα ελαττώματα του πλησίον*, αλλά προσέχουν πάντοτε τις δικές τους αδυναμίες και έτσι προκόβουν. Σαν εκείνον που είδε τον αδελφό του να αμαρτάνει και στενάζοντας βαθιά είπε: "Αλλοίμονό μου, γιατί σήμερα πέφτει αυτός, οπωσδήποτε αύριο θα πέσω εγώ". 

Βλέπεις με ποιον τρόπο επιδιώκει τη σωτηρία του, πώς προετοιμάζει την ψυχή του; Γιατί λέγοντας "οπωσδήποτε θα αμαρτήσω κι εγώ αύριο", έδωσε την ευκαιρία στον εαυτό του να ανησυχήσει και να φροντίσει για τις αμαρτίες που επρόκειτο δήθεν να κάνει. Και μ'αυτό τον τρόπο ξέφυγε την κατάκριση του πλησίον. Και δεν αρκέστηκε μέχρις εδώ, αλλά κατέβασε τον εαυτό του χαμηλότερα από αυτόν που αμάρτησε λέγοντας: "Και αυτός μεν μετανοεί για την αμαρτία του, εγώ όμως δεν είναι σίγουρο ότι θα μετανοήσω, δεν είναι σίγουρο ότι θα τα καταφέρω, δεν είναι σίγουρο ότι θα έχω τη δύναμη να μετανοήσω".

* σσ δική μας: Παρατηρήσατε; Λέει "πλησίον". Όχι "άλλων" ή "ανθρώπων". Μια θετική ερμηνεία/θεώρηση, αγαπητική...

απ'το βιβλίο "Αββά Δωροθέου -Έργα ασκητικά", εκδ. Ετοιμασία (C 2005)

Αν θες να γίνεις αρεστός στους άλλους

Θάβοντας το "εγώ" μας, ανθίζει το λουλούδι της ταπείνωσης που κρυβόταν κοιμισμένο στο χώμα της καρδιάς μας. Όσο αυτό το χώμα το ποτίζουμε με προσπάθεια, με αγάπη ανιδιοτελή, με αγώνα καρτερικό τόσο πιο ευωδιαστό γίνεται το λουλούδι. 

Αν θες να γίνεις αρεστός στους άλλους, σταμάτα να τρέφεις το δαιδαλώδες "εγώ" σου. Τότε, μέρα με τη μέρα, θα γλυκάνει η συμπεριφορά σου και θα αποχτήσεις μια καρδιά ευρύχωρη, μεγάλη. Και δε θα'χεις ανάγκη να διεκδικείς και να απαιτείς πολλά. Επειδή μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα λέει εύστοχα η Μάρω Βαμβουνάκη. 

Να σου πω, όμως, κάτι τελευταίο; Την προσπάθεια αυτή να την κάνεις μυστικά, κρυφά. Χωρίς να σε αντιλαμβάνονται οι γύρω σου. Στο "μυστικά" αναπαύεται το "ανιδιοτελώς". Τότε θα αγαπάς χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση. Τότε δε θα ζητιανεύεις αγάπη. Ο πρότερος αδηφάγος εγωισμός εξαφανίζεται μπροστά στη -μεταμορφωμένη πλέον- αρχοντική καρδιά.

Εύχομαι, μέρα με τη μέρα, σιγά-σιγά ν'αποχτάς μια αρχοντική καρδιά. Μια μεγάλη καρδιά...

υγ: Ελπίδα και Σοφίες να σας χαιρόμαστε!! Χρόνια πολλά, ευλογημένα πολύ και  γεμάτα περιπέτεια κι ομορφιά Χριστού :)

Ένα περιστατικό που μου έκοψε την ανάσα

Οδηγούσα χτες γυρίζοντας από κάτι υποχρεώσεις. Ντάλα ο μεσημεριανός ήλιος. Στρίβω δεξιά σ'ένα δρόμο (μονής κατεύθυνσης). Μπροστά μου ένα μηχανάκι. Ο 60ρης οδηγός του κ η γυναίκα του επιβάτες. 

Σε κάποια φάση το μηχανάκι, ενώ βρισκόταν στην άκρη του δρόμου, αδικαιολόγητα μπήκε στη μέση-μέση του δρόμου απότομα. Αδικαιολόγητα. Πέρασαν ένα, ίσως και δύο, δευτερόλεπτα μέχρι να με αντιληφθεί ο παππούς και να κάνει στην άκρη.

Τον προσπέρασα με δυσφορία και άρχισα να πατάω το γκάζι...

Έλα, όμως, που αυτή η αργοπορία του παππού με γλίτωσε από σοβαρότατο τροχαίο. Πώς; Άκου. Στο επόμενο ακριβώς στενό (στο οποίο είχα προτεραιότητα) μια γυναίκα πέρασε με αστραπιαία ταχύτητα χωρίς να κοιτάξει αν έρχεται κανείς. Ένα, ίσως και δύο, δευτερόλεπτα αν ήμουν πιο νωρίς εκεί... καταλαβαίνεις τι θα γινόταν...

Πες το θαύμα. Πες το τύχη. Πες το όπως θες. Πάντως η καθυστέρηση αυτή μου έκοψε την ανάσα. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία στο γεγονός. Μάλιστα γέμισα και σκόνη τον παππού με τη γυναίκα του, αφού τους προσπέρασα στο δρόμο εκείνο (που ήταν χωματόδρομος). Αν μπορούσα να τους ξαναδώ, θα τους φιλούσα μετανιωμένος, θα τους ζητούσα συγγνώμη που τους λέρωσα και θα τους ευχαριστούσα που στάθηκαν η αιτία να γλιτώσω.

Και κάτι τελευταίο: ένα λεπτό ΠΡΙΝ το συμβάν, κάτι μέσα μου με προέτρεπε: "Σεβάχ, να λες την ευχή. Γιατί την ξεχνάς; Ξεκίνα τώρα!"... Έτσι, την ώρα του συμβάντος έλεγα την ευχή. Πες το τύχη, πες το ό,τι θες. Το θέμα είναι τα γεγονότα. Και το αποτέλεσμα...

Μήπως, φίλε/η, οι άγγελοι είναι πάντα δίπλα μας κι εμείς κοιμόμαστε όρθιοι; Μήπως τελικά ο κόσμος γύρω μας είναι θαυμάσιος κι εμείς επιλέγουμε να προχωρούμε με τα μάτια της ψυχής μας κλειστά;

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Για τον αγαπημένο γέροντα Πορφύριο (εκπομπή)

Καλημέρα! Μου το έστειλε ένας φίλος πολύ καλός. Είναι εκπομπή της Σοφίας Χατζή (στο ραδιόφωνο της Πειραϊκής εκκλησίας) για τον αγαπημένο γέροντα Πορφύριο. Με τον π.Γεώργιο της σκήτης Καυσοκαλυβίων (άγ.Όρος).

Καλή ακρόαση :)

υγ: Χρόνια πολλά σ'όλους όσους γιορτάζουν σήμερα!  Ο Σταυρός ας μας δείχνει το δρόμο στη ζωή μας.

Ακούω τώρα

Γεια. Είμαι στο δρόμο τώρα κι ακούω αυτό. Είπα να το μοιραστώ μαζί σου.
Καλή συνέχεια.

Για την προστασία της αγέννητης ζωής

Πριν λίγο ένας καλός φίλος μου έστειλε ένα mail. Αφορά ένα θέμα πολύ, πολύ σημαντικό: την προστασία της ζωής απ'τη στιγμή της σύλληψης. Χρήζει της προσεκτικής παρατήρησης όλων μας.
Δημιούργημα της Ευρωπαϊκής Πρωτοβουλίας Πολιτών (ECC). ΕΔΩ είναι το site με λεπτομέρειες και πληροφορίες.

Στους στόχους σου

Να είσαι προσηλωμένος στους στόχους σου. Κανείς δε μπορεί να βρεθεί τυχαία στην κορυφή του Έβερεστ, περιπλανώμενος άσκοπα.

Zig Ziglar

Επείγον

Αναδημοσιεύουμε αυτό το link http://attikanea.blogspot.gr/2013/09/sos.html. Όποιος μπορεί να δώσει αίμα, ας το πράξει άμεσα. Είναι επείγον.

Μάτια φορτωμένα άνοιξη

Καλημέρα. Ξημέρωσε.

Θα'θελα να σε ρωτήσω κάτι σήμερα. Ψάξε μέσα σου: πότε ήταν η τελευταία φορά που κοίταξες ευθεία μπροστά σου; 

Μας τρώνε ένα σωρό άγχη, προβλήματα, έγνοιες σοβαρές και μικροκαθημερινά θέματα.

Τόσο που αποπροσανατολιστήκαμε.

Σαν αποξεχασμένο πιάνο που το πέρασμα του χρόνου μας ξεκούρδισε.

Θέλω να μου υποσχεθείς πως σήμερα θα προσπαθήσεις να κοιτάξεις μπροστά.

Με μάτια φορτωμένα όνειρα κι άνοιξη. 

Καλημέρα.

Ο ώριμος άνθρωπος

Ελευθερία σημαίνει να βρω τον εσωτερικό λόγο που δεν είναι η απόθεση, που δεν είναι η καταπίεση, αλλά η επίγνωση της ζωής, η επίγνωση της χάριτος του Θεού για να μπορώ να μεταμορφώνω τις προσβολές που μου γίνονται που σιγά-σιγά με ωριμάζει, με χαμηλώνει.

Ώριμος άνθρωπος είναι ο χαμηλός άνθρωπος. Που χαμηλώνει τα αντισώματα, που χαμηλώνει τον λογισμό του, που χαμηλώνει την αντίδρασή του. Όχι γιατί φοβάται, αλλά γιατί αγαπά την ελευθερία του. Σιγά-σιγά, λοιπόν, αν αυτό δουλευτεί με τη χάρη του Θεού, με την προσευχή λίγο-λίγο, τότε γίνεται μια τέτοια κατάσταση που μου είναι πλέον η φυσική μου λειτουργία: το να μην είμαι εύθικτος.

Δε σημαίνει ότι ένας τέτοιος άνθρωπος που δέχτηκε προσβολές κατ'ανάγκη θα γίνει λιγότερο εύθικτος. Μπορεί να γίνει περισσότερο εύθικτος, να αντιδρά πιο πολύ, να μην το χωνεύει μέσα του και να αρρωστήσει περισσότερο. Να γίνει ένας καταθλιπτικός άνθρωπος, ένας μελαγχολικός άνθρωπος που να θέσει τον εαυτό του μέσα στην πληγή του στο περιθώριο και να νιώθει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι κακοί εκτός απ'αυτόν.

απόσπασμα από ομιλία του π.Βαρνάβα Γιάγκου -Ι.Ν.Παναγίας Λαοδηγήτριας (www.iomilia.net)

Της νύχτας. Σκέψεις λίγες.

Τελικά ο κόσμος μας ακόμα γυρίζει... Η ζωή το ίδιο. 
Αφουγκράζομαι τον ήχο που κάνουν τα βήματά μου.
Προχωρώ.
Ακούω τον ανεπαίσθητο ήχο της καρδιάς μου.
Ακόμη χτυπά.

καληνύχτα

"Τόσο καιρό είμαστε μαζί και ποτέ δεν τον ξαναείδα έτσι"

Πριν μέρες έλαβα ένα mail από μια φίλη: "Σήμερα χαμός. Φώναζε, αγρίεψε τόσο που φοβήθηκα. Τόσο καιρό είμαστε μαζί και δεν τον ξαναείδα έτσι". Προς στιγμή δίστασα ν'απαντήσω. Δεν ήξερα τι ακριβώς να πω. Το μήνυμα αυτό μ'έβαλε για όλη την υπόλοιπη μέρα σε σκέψεις. Άρχισα να προβληματίζομαι...

Όλοι μας σχεδόν είμαστε έτσι. Κάποτε στις καλές μας, κάποτε στις κακές μας. Μπορεί να'χουμε μάθει να κρυβόμαστε καλά, όμως, κάτω απ'τα διάφορα προσωπεία μας, η καρδιά μας κατά βάθος αντιλαμβάνεται τα σκοτάδια της. Είναι, λοιπόν, θέμα χρόνου η φανέρωση του αληθινού μας "εγώ".

Όταν αγαπάς κάποιον, τον αγαπάς γι'αυτό που είναι. Όχι γι'αυτό που φαντάζεσαι ότι είναι ή γι'αυτό που θέλεις να γίνει. Ο άνθρωπος δύσκολα αλλάζει. Τον αγαπάς σαν σύνολο. Ο π.Ανδρέας Κονάνος κάπου είχε πει ότι ο άνθρωπος είναι ένα κράμα μεγαλείου και μικρότητας.

Αγαπώ τον άλλο σημαίνει ότι καθημερινά αγωνίζομαι να τον αποδέχομαι είτε είναι στα "πάνω" του είτε στα "κάτω" του. Αυτό να το θυμόμαστε όσο μπορούμε. Όταν ο άνθρωπός σου είναι στις καλές του, να χαίρεσαι και συ μαζί του. Και, όταν είναι στις κακές του, να θυμάσαι ότι τον έχεις δει και στις καλές του.

Ο γέροντας Πορφύριος έλεγε πως η αγάπη εκφράζεται καλύτερα χωρίς λόγια. Όταν έχετε μεγάλη αγάπη και αυτή η αγάπη σας κινεί σε προσευχή, τότε τα κύματα της αγάπης σας πηγαίνουν και επηρεάζουν αυτόν για τον οποίον προσεύχεσθε. 

Είναι στις κακές του; Προσευχήσου γι'αυτόν!

Σε νιώθω τόσο κοντά μου

Σε νιώθω κοντά μου. Σε νιώθω δίπλα μου ακόμα κι αν είσαι μακρυά μου.

Αυτό ισχύει μέσα στην εκκλησία του Χριστού. Ο Χριστός μας ενώνει. Παίρνει την κενότητα και την κάνει ενότητα. Τι σπουδαίο πράγμα!

Το δάκρυ σου στα μάτια μου. Δηλαδή ο πόνος σου γίνεται πόνος μου. Συμπάσχω μαζί σου κι έτσι δεν απελπίζεσαι. Το χαμόγελό μου γίνεται χαμόγελό σου και μετά αντανακλάται πάλι σε μένα όταν θα'μαι στις "μαύρες" μου. Το χέρι σου με βοηθάει να ξανασηκωθώ κι η αγάπη μου ταξιδεύει μέχρι την καρδιά σου.

Όταν μας συνδέει ο Χριστός, αποστάσεις δεν υπάρχουν, έλεγε ο γλυκός και παρηγορητικός άγιος γέροντας Πορφύριος. Είμαστε μακρυά κι όμως τόσο κοντά!(Τι όμορφα τρελή που'ναι η πίστη μας!). Όπως εδώ στην αόρατη γωνιά. Βλέπω καθημερινά ανθρώπους που μπαίνουν απ'την άλλη άκρη της γης. Και νιώθω πως έχουμε κάτι κοινό. Κάτι κοινό μας ενώνει! Κι αυτό είναι η αγάπη.

Να'χεις μια γλυκιά, καλή μέρα :)

υγ: Ψηφοφορία πάνω δεξιά. Η γνώμη σου μετράει.

Η φωτογραφία της εβδομάδας

από εδώ

άτιτλο (απ'το ημερολόγιό μου)

Η ώρα είναι 16:41. Έξω στον δρόμο τον κεντρικό τ'αυτοκίνητα συνεχώς πάνε κι έρχονται.

Εύχομαι μ'όλη τη δύναμη της ψυχής μου να είσαι καλά. Κι όταν θα αισθάνεσαι πως τα πράγματα δυσκολεύουν, να μη στεναχωριέσαι. Τ'ακούς, καρδιά μου; Όλοι, λίγο ή πολύ, έχουμε τα δικά μας...

Κοίτα ψηλά στον ουρανό. Πάρε το δάκρυ σου και κάν'το αεράκι ν'ανεβεί ψηλά. να ενωθεί με το δάκρυ το δικό του, το δικό μου, του καθενός μας.

Να γίνει γλυκιά ευωδία που θα πετάει και θα φτάνει μέχρι το θρόνο Του. Είμαστε όλοι μαζί, καρδιά μου. Είμαστε μια γροθιά. Είμαστε ενωμένοι. Τ'ακούς;

Έλα να ενώσουμε τις προσευχές μας. Όσο αμαρτωλοί, όσο χάλια κι αν είμαστε. Δεν έχει σημασία. Αυτός αγαπάει. Η Αγάπη Του δεν έχει τελειωμό...

υγ: Αντρούλα από Κύπρο, αφιερωμένο σε σένα. Ο Θεός μαζί σου, καλή μου. Κουράγιο!

Τα δάκρυά σου διαμάντια.

....Θα κάνουμε υπομονή και θα γίνουμε άγιοι άνθρωποι. Και θα κλαις. Να μάθεις να κλαις. Και να μάθεις, όταν κλαις, να κάνεις τα δάκρυά σου διαμάντια στα πόδια του Κυρίου και να λες: "Κύριέ μου, δε κλαίω στο κενό και στο πουθενά. Κλαίω μπροστά σου. Και τα δάκρυά μου μπορεί να πέφτουν στη γη και να γίνεται λάσπη το χώμα, αλλά αυτή η λάσπη μπροστά σου είναι σαν διαμάντι". Γιατί είναι μπροστά στον Κύριο τα δάκρυά σου.

Να μάθεις να κλαις μπροστά στο Χριστό. Κι όχι στο κενό. Να κλαις όχι από τα νεύρα σου και από το πείσμα σου και από το "γιατί" και το "πώς", αλλά να κλαις και να λες: "Κύριε, δίνε μου το όραμα της Βασιλείας σου. Μάθε με να βλέπω μακρυά. Κάτι κρύβεται σ'αυτό το βάσανο. Κάπου το πας. Πού το πας, Κύριε"; Και θα σου πει: "Το πάω κατά τον Παράδεισο. Κατά κει το πάω. Εκεί θέλω να σε πάω. Να σε σώσω θέλω"...

απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου (www.atheataperasmata.com)

υγ: Δες την νέα ψηφοφορία πάνω δεξιά!! 

Νύχτωσε και σήμερα

Νύχτωσε και σήμερα...
Ευκαιρία.
Στάσου για λίγο. Αφουγκράσου την ησυχία της φύσης.
Κοίτα ψηλά. Τ'αστέρια και το φεγγάρι ακίνητα σε κοιτάζουν.
Στείλε απ'την καρδιά σου μια προσευχή. Για τους δικούς σου. Για όσους δε γνωρίζεις. Για όλο τον κόσμο.
Η αγάπη σου να γίνεται προσευχή που να ομορφαίνει το σκοτάδι της κάθε νύχτας.

Καληνύχτα. 

Όταν λέμε ταπείνωση

Όταν λέμε ταπείνωση, δεν είναι η αναζήτηση κάποιας αρετής για να αισθανθούμε ότι πετύχαμε κάτι. Αλλά η ταπείνωση είναι η ζωή. Είναι η ικανότητα σχέσης. Είναι η χαρά. Είναι ο Θεός. Η ταπείνωση είναι το μυστήριο της ζωής. Δεν είναι κάτι, δεν είναι η αρετή που πρέπει να κερδίσουμε για να αισθανθούμε καλύτεροι. 

απόσπασμα από ομιλία του π.Βαρνάβα Γιάγκου -Ι.Ν.Παναγίας Λαοδηγήτριας Θεσσαλονίκης -www.iomilia.net

Σαν ψάχνεις με τα μάτια

Κάθε στιγμή που βλέπεις, τα μάτια σου παρατηρούν προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση. Κοιτάζω, πχ. την θάλασσα: τα μάτια μου θα βλέπουν το γαλάζιο, τα κύματα, τις βάρκες. Τη συγκεκριμένη στιγμή ο κόσμος όλος είναι η θάλασσα.

Όμως, ζωή υπάρχει και στις άλλες κατευθύνσεις! Βλέπω, πχ. εμπρός, όμως ο κόσμος ζει και στις άλλες κατευθύνσεις. Η γη θα συνεχίσει να γυρίζει ανεξάρτητα απ'το πού θα κοιτάζω.

Τα μάτια είναι μέσο πενιχρό όταν θες να δεις αληθινά. Αδυνατεί να φτάσει το υψηλό, διεισδυτικό επίπεδο όρασης της καρδιάς. Γιατί, όταν η καρδιά είναι ενεργή και καθαρή, διακρίνει πράγματα αθέατα στο μάτι! Κοιτάζω μπροστά, όμως η καρδιά μου θα συνοδεύει, θα αναζητεί τους ανθρώπους που αγαπώ, ας είναι και στην άλλη άκρη του πλανήτη. Τα μάτια περιορίζονται βολικά στις εικόνες. Στο να βάζουν ταμπέλες και να κρίνουν επιφανειακά. Η καρδιά, όμως, εισχωρεί στα βάθη της ύπαρξης. Κατανοεί, αγαπά, συγχωρεί. Η καρδιά βλέπει!

Μόνο με την καρδιά μπορείς να δεις αληθινά. Η ουσία χάνεται σαν ψάχνεις με τα μάτια, θα μας έλεγε ο μικρός πρίγκιπας...

Σε σένα που είσαι έτοιμος να σαλπάρεις

Ναι. Μάλλον αυτό είναι. Ποιο; Το να δίνεσαι στη ζωή χωρίς να σε νοιάζει για το αύριο. Μήπως τελικά αυτό είναι ζωή; Το να αγωνίζεσαι στρέφοντας τη δύναμή σου, την ενεργητικότητά σου στο στόχο που επιλέγεις; Κάθε χτύπος και μια ακόμη προσπάθεια. Ε; Τι λες; 

Ανεβαίνεις στο καράβι της ζωής σου και καλά-καλά δε ξέρεις πώς να φύγεις απ'το λιμάνι. Και, δίχως να το αντιληφθείς, ήδη βρίσκεσαι μεσοπέλαγα. Ο ήλιος να λάμπει από πάνω σου στο ουράνιο στερέωμα και ο ορίζοντας να'ναι ανοιχτός. Και κάπου στην πορεία να αισθάνεται το σώμα σου και η ψυχή σου αυτό το μπατάρισμα: πότε δεξιά πότε αριστερά. Την κίνηση των κυμάτων από κάτω σου. Ίσως να'ναι έτσι τελικά... Ίσως...

Και η μετάβαση αυτή απ'το λιμάνι στο πέλαγος σε μεταμορφώνει άθελά σου. Κρύβοντας την αμφισημία απ'τα μάτια σου, σου φανερώνει μονάχα τα αποτελέσματα: τα κύματα, τον πρίμο αέρα, τον ήλιο, την μυρωδιά της αλμύρας που ριζώνει σιγά-σιγά στα σωθικά σου. Κι εσύ αναρωτιέσαι: "Μα γιατί; Μα πώς; Πότε";

Μα προτού προλάβεις να κατονομάσεις τα νέα σου βιώματα, έρχονται καινούρια. Έρχονται τα πρώτα μελτέμια και μετά οι αντάρες. Η διφορούμενη όψη και το άρρητο της θάλασσας σε βγάζει απ'τους μονολόγους σου: συγκλονισμένος παλεύεις πλέον με τα μεγάλα κύματα. Πρέπει να παλέψεις. Γιατί αλλιώς... 

Και αφού βραχείς, αφού μουσκέψεις, αφού ζήσεις μικρούς και μεγάλους κατακλυσμούς, έρχεται σαν αγαπημένος επισκέπτης και η νηνεμία. Βλέπεις και τις πρώτες κουκκίδες στεριάς. Και μεγαλώνουν οι κουκκίδες .. Και γίνονται εικόνες. Και γίνονται λιμάνια. Γίνονται σταθμοί που γαληνεύεις. Και η αλμύρα που κατάπιες γίνεται ένα μικρό σύμπαν μέσα σου. Ένα μικρό, αόρατο σύμπαν μέσα στην ορατότητα του σύμπαντος.

Ξεκουράστηκες. Και ξανοίγεσαι ξανά στο πέλαγος της ζωής. Ξανά φουρτούνες. Ξανά αέρηδες. Και πάλι τρικυμίες και νηνεμία. Και λύπες και χαρές. Περιπλάνηση νοητή στην ενδοχώρα σου και στα δώματα των ψυχών των γύρω σου. Των συνανθρώπων και συνοιδοιπόρων σου. Συνεκδοχικά. Ανυπέρβλητη αλληλοπεριχώρηση και σύγκλιση μεταλλασσόμενη...

Και ξέρεις κάτι ακόμα; Μέσα απ'τα ανεπανάληπτα ταξίδια σου αυτά αντιλαμβάνεσαι πως σίγουρα δεν έμεινες ίδιος. Δεν είσαι εκείνο το παιδί που κοιτούσε τις βάρκες και τις ψαρόβαρκες απ'το λιμάνι. Ο αγώνας αυτός, το ταξίδι, σε άλλαξαν. Πάντα αλλάζεις. Αν ταπεινά αγωνιστείς, τότε μειώνεται ο εγωισμός. Τότε οι εμπειρίες σού ζωγραφίζουν φωτεινά το πρόσωπο. Χαϊδεύουν τη ματιά σου αόρατα και στοργικά και σου χαρίζουν μια ενδελέχεια μοναδική και συνεχιζόμενη.

Κοιτάζεις, λοιπόν, τον ουρανό και γνωρίζεις βαθιά μέσα σου τι καιρό θα κάνει. Τρέχει το έμπειρο -πλέον- βλέμμα σου στην μαγεμένη άκρη του ορίζοντα και αισθάνεται η καρδιά σου το τι θ'ακολουθήσει. 

Αυτή είναι η ζωή. Αυτό είναι το περιπετειώδες του ταξιδιού. Μόνο τότε περνάς με δέος στην ουσία των πραγμάτων. Μονάχα μ'αυτό τον τρόπο οι κανόνες γίνονται βιώματα και οι ιδέες μεταμορφώνονται σε σχήματα και χρώματα και ανάσες.

Και οι ανάσες σου δείχνουν ότι ζεις. Ξέρεις πλέον ότι ζεις...
Καλημέρα.

υγ: Η δεύτερη φωτογραφία είναι απ'το blog του Μικρού Πρίγκηπα

Έκτακτο

Καλό μεσημέρι.
Θα'θελα να σου ζητήσω να εύχεσαι για μια ψυχή που έχει ανάγκη την προσευχή όλων μας. Βάλ'την στην προσευχή σου. Χαρίκλεια τη λένε.

Δε θα πεθάνεις!

Για σήμερα σας έχω ένα ρητό που άκουσα στο ραδιόφωνο και που μου έκανε μεγάλη εντύπωση... Έχει πολύ βάθος:

Αν πεθάνεις πριν πεθάνεις,

δε θα πεθάνεις όταν θα πεθάνεις.

Η φωτογραφία της εβδομάδας

υγ: Καλό μήνα :)