Το "σ'αγαπώ"

ένα υπέροχο κείμενο απ'το προφίλ του π.Παύλου Παπαδόπουλου (μπορείς να τον αναζητήσεις εδώ)

Ποτέ δεν μπορείς να πεις ότι "σε αγάπησα". Δηλαδή υπήρξε κάποια χρονική στιγμή που σ'αγαπούσα αλλά τώρα δεν σ'αγαπώ. 

--------------------------

Η αγάπη δεν μπορεί να γίνει κάτι το παρελθοντικό. 

--------------------------

Εάν νιώθουμε έτσι μάλλον δεν αγαπήσαμε· ίσως νοιαστήκαμε, ίσως ποθήσαμε, ίσως ερωτευτήκαμε, όμως δεν αγαπήσαμε. 

Η αγάπη είναι κάτι το διαρκές "ουδέποτε εκπίπτει" όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος.

--------------------------

Είναι τραγικό να χρησιμοποιούμε την θεϊκή έννοια της αγάπης τόσο εύκολα εκφράζοντας τις πιο πολλές φορές τις προσδοκίες που έχουμε από τον άλλον.

--------------------------

Όταν κάποιο "σ'αγαπώ" μας γίνει παρελθόν σημαίνει δεν είχε αγάπη. 

(Αυτή είναι η αλήθεια όσο σκληρή κι αν είναι για όλους μας).

--------------------------

Ένα λαϊκό τραγούδι λέγει, "σε αγάπησα στον μέγιστο βαθμό", αυτό δείχνει μια βαθιά άγνοια περί του βιωμάτος της γνήσιας αγάπης. Αποδεικνύει την εμπαθή προσέγγιση του ανθρώπου προς τον άλλον άνθρωπο. Το "σ'αγαπώ" του στιχουργού σήμαινει: προσδοκώ από σένα σαρκική ικανοποίηση, οικονομική-συναισθηματική στήριξη, επιβεβαίωση των "θέλω" μου, ανταπόκριση.

--------------------------

Είναι φοβερό το πόσο εύκολα και συστηματικά διαστρέφουμε τον όρο της αγάπης και από μία συνεχή κατάσταση δοσίματος,ανιδιοτέλειας και θυσίας την μεταστρέφουμε σε ένα ιδιοτελές άρπαγμα πόθων και απαιτήσεων.

--------------------------

Απόδειξη των παραπάνω είναι το πόσο εύκολα εκπίπτει η "αγάπη" μας, πόσο εύκολα κάποιος αγαπημένος μας γίνεται μισητός. Και όχι μόνο αυτό αλλά έχουμε την πλάνη να διαλαλούμε εδώ και εκεί ότι εμείς τον "αγαπήσαμε" αλλά αυτός δεν μας αγάπησε και είναι ο υπαίτιος του χωρισμού μας, της ρήξης μας, της σύγκρουσής μας. Για άλλη μια φορά δείχνουμε ότι τοποθετούμαστε λάθος στις σχέσεις μας. 

Δεν αγαπώ επειδή θα με αγαπήσουν, ή δεν αφήνω την αγάπη επειδή δεν με αγαπούν.

Δεν φταίει ο άλλος για το ότι δεν τον αγαπώ πλέον. Ο άλλος είναι αυτός που είναι. Εγώ είμαι ο υπεύθυνος για το πώς νιώθω. Δεν έχω την τόλμη όμως να παραδεχτώ ότι δεν τον αγάπησα ποτέ. Απλά τον ποθούσα, τον ήθελα για να συμπληρώσει το συναισθηματικό κενό που είχα στην ζωή μου, ένιωθα μαζί του καλά. Άλλο αυτό όμως και άλλο η αγάπη. 

--------------------------

Ο άλλος πολλές φορές αντιμετωπίζεται ως ένα πρόσωπο που θα μπορούσε να γίνει κάποιος οπαδός του ειδώλου μου. Εάν όμως ο άλλος δεν με προσκυνά, δεν με νταντεύει, δεν μου κάνει τα χατίρια, τότε και η δική μου "αγάπη" πάει στα αζήτητα. 

--------------------------

Δεν είναι λοιπόν το θέμα ότι κάποτε αγαπήσαμε κάποιον και προδοθήκαμε, αλλά ότι δεν αγαπήσαμε και ίσως προδόθηκαν οι προσδοκίες μας, πληγώθηκε το αυτοείδωλό μας...και αυτό δεν μπορεί να το σηκώσει το "εγώ" μας.

Υ.Γ. οι περισσότεροι άνθρωποι που νιώθουν απογοητευμένοι με τους άλλους είναι διότι δεν βρήκανε ανθρώπους για να τους αναγνωρίσουν, να αναγνωρίσουν τον αψεγάδιαστο εαυτό που κτίσανε μέσα τους.

Κοντά σου

Πόσο μαγευτικό μπορεί να είναι ένα βράδυ με ολόγιομο φεγγάρι;

Πόσο πλατιά μπορεί να'ναι η αγκαλιά του Θεού;

Πώς μετριέται η αγάπη μιας καρδιάς;

Πώς γίνεται, Χριστέ μου, και κάνεις τα πάντα τόσο όμορφα, τόσο γλυκά;

υγ: Η φωτογραφία είναι από τη Μονεμβασιά, έξω απ'το σπίτι του Γ.Ρίτσου. Πανσέληνος. Πριν μερικές νύχτες.

Ένα απόγευμα στην παραλία

Χτες το απόγευμα κατηφόρισα με το ποδήλατό μου προς την παραλία. Όμορφη και η διαδρομή, η πορεία ως εκεί. Μα μόλις έφτασα, μόλις αντίκρισα το απέραντο γαλάζιο, κάτι μέσα μου άρχισε να ηρεμεί. Έχει μια μαγευτική δυναμική η θάλασσα. Η μουσική της, η υφή της, η ευωδιά της, η κίνησή της, όλα.

Έβλεπα από ψηλά τα χελιδονάκια να πετούν γεμάτα ενέργεια. Με τις φωνούλες τους, με τα δυνατά φτεράκια τους να σχίζουν τον νοτισμένο με αρμύρα αέρα. Να ψάχνουν υλικά για τις φωλιές τους. Όλα στη ζωή έχουν το σκοπό τους.

Βύθισα τα πόδια μου στην αμμουδιά. Άφησα το κορμί μου να ξαπλώσει εντελώς. Τα μάτια μου συναντήθηκαν με τον ουρανό. Ασύνορο όριο; Πύλη για κάτι άλλο; Σκεπή της γης; Δε ξέρω πώς να τον ορίσω τον ουρανό. Είναι κάθε φορά και κάτι διαφορετικό. Ανάλογα με το πώς βλέπει η καρδιά.

Αργά-αργά, διακριτικά, ο ήλιος βασίλεψε σκορπώντας παντού τα πι'όμορφα χρώματα. πώς να συνηθίσει κανείς τα ηλιοβασιλέματα; Κάθε φορά σε γεμίζουν με πρωτόγνωρα συναισθήματα, μοναδικά. 

....

Όλη η φύση είναι τόσο σοφά πλασμένη. Κάθε ματιά μου ανακαλύπτει όλο και μια διαφορετική κρυμμένη αίσθηση, άγγιγμα θεϊκό. Όπου έρχεται η Χάρη του Θεού, εκεί όλα μεταμορφώνονται. Ακόμη και τα πιο απλά, τα πιο ασήμαντα γεμίζουν νότες παραδεισένιες.

Να μη φοβάσαι, αδερφή/έ. Αξίζεις τη χαρά. Αξίζεις ειρήνη στην καρδιά σου. Αξίζεις τα πάντα! Αφέσου στην αγάπη Του την ατέλειωτη κι όλα θα πάνε καλά... Θα το δεις...

το τρελό ρούχο

Κάθε μέρα ξυπνάς.

Θυμάσαι, όμως, πως μπορείς

να φορέσεις το φως

της αγάπης;

Αυτό το τρελό ρούχο,

το φτιαγμένο από ουρανό

κι απ'το Αίμα Του...

Να προσέχω την αγάπη μου

...και λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει

και αλλήλους περιπτυξώμεθα...

Χριστός ανέστη! Χρόνια πολλά! Εύχομαι να είσαι καλά και να ελπίζεις. Σήμερα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου μια σκέψη μου με αφορμή το θέμα της αγάπης και το πόσο σημαντική είναι η γλυκιά παρουσία της διάκρισης. Αγαπάμε. Ή λέμε πως αγαπάμε. Αλλά πόσο καθαρή είναι αυτή η αγάπη μας; Πόσο προσέχουμε τον άλλον άνθρωπο; 

Αλλιώς αγκαλιάζεις ένα μικρό φρεσκοφυτεμένο δεντράκι που τα βλασταράκια του τώρα ανθίζουν κι αλλιώς αγκαλιάζεις έναν πλάτανο αιωνόβιο που έχει κορμό μεγαλύτερο απ'την έκταση της αγκαλιάς των χεριών σου.

Αγαπάς. Θες να αγαπάς. Θέλω ν'αγαπώ. Απλά κάποιες φορές νιώθω αδέξιος στην αγάπη μου. Τότε θέλω να βουτώ λίγο την αγάπη μου μέσα στο πανέμορφο άρωμα της παρουσίας Του. Να εμποτίζω τις κινήσεις μου με προσευχή. Να Του λέω: "Χριστέ μου, έλα να με βοηθήσεις, να μάθω ν'αγαπώ αληθινά. Χωρίς η αγκαλιά μου να πνίγει, να πληγώνει τον άλλον".

Σ'ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου, τα mails σου, την προσευχή σου. Νιώθω μέρος μιας μεγάλης όμορφης παρέας. Που απλώνεται σ'όλο τον κόσμο! 

Είμαστε όλοι μαζί. Με συναλληλία, όμορφη ενωτική συναναστροφή! Στην ίδια γη κατοικούμε, στον ίδιο κόσμο, στο ίδιο ποτήρι της Θείας Κοινωνίας συναντιόμαστε μυστικά κι αληθινά. Στο ποτήρι της Κοινωνίας μαζί Του. 

Καλή δύναμη :)

Χριστός Ανέστη!

Γι'αυτό ζούμε. Γι'αυτό ανασαίνουμε. Γι'αυτό παλεύουμε παρ'όλες τις αδυναμίες μας. Γι'αυτό αγωνιζόμαστε. 
Ήρθε ο Χριστός αφού πέρασε μέσα απ'το θάνατο. Αφού σταυρώθηκε για μένα και για σένα. Αφού συγχώρησε εσένα κι εμένα. 
Ανέστη ο Χριστός και όλα έγιναν φωτεινά!
Ανέστη ο Χριστός και πια τα δάκρυά μου δεν πάνε στράφι!
Ανέστη ο Χριστός και έχει νόημα η ζωή μου!
Ανέστη ο Χριστός και δε φοβάται η ψυχή μου!
Ανέστη ο Χριστός και όλη η γη έγινε πια μια μεγάλη αγκαλιά στοργής!

Χριστός Ανέστη, αδέρφια μου!!!

Στην αγάπη στέκεσαι γυμνός

Όταν έχεις μάθει να αγαπάς την δύναμη και την επιτυχία, πως μπορείς να ερωτευθείς έναν Νυμφίο κουρελιασμένο, γυμνό και ταπεινωμένο; Όταν ζητάς μια ανώδυνη αγάπη, πως θα αγκαλιάσεις Εκείνον που ζητά θυσία. Κι όταν για σένα αγάπη σημαίνει να παίρνεις πως θα αγαπήσεις εκείνον που ξέρει μονάχα να δίνει, δίχως λογαριασμούς και βερεσέδια; Ο Νυφμίος της εκκλησίας Χριστός, έρχεται κάθε χρόνο, προς αναζήτηση της νύμφης. Ζητά νυμφώνα για να φωλιάσει τον μεγάλο του έρωτα προς την ανθρωπότητα.

Εάν δεχθούμε ότι το ραντεβού μας με τον Νυμφίο έχει μια προϋπόθεση, εκείνη δεν είναι η τελειότητα μας, μήτε οι αρετές και αναμαρτησία μας, μα η ταπείνωση, το πάθος και ο πόθος μας γι’ αυτόν.

Κανείς άνθρωπος δεν είναι τέλειος, μπορεί όμως να είναι αληθινός. Καμιά αγάπη στον κόσμο αυτόν δεν είναι τέλεια μπορεί όμως να είναι αυθεντική και τίμια. Όταν αληθινά αγαπάς, είσαι διάφανος. Μπορεί ο άλλος να δει την πιο βαθιά σου σκέψη. Εκείνα τα ανείπωτα της καρδιάς. Δεν έχεις να κρύψεις κάτι, γιατί δεν επιδιώκεις να αποδείξεις τίποτε. Αγαπάς. Αυτό φτάνει. Αυτό φαίνεται, δεν αποδεικνύεται, υπάρχει και βιώνεται. Η αγάπη δεν έχει ανάγκη από απολογισμούς και αποδείξεις, γιατί δεν κρύβεται. Μυρίζει ουρανό.

Ο Νυμφίος της ψυχής μας Χριστός, ζητά αυτόν τον πόθο μας, που τις περισσότερες φορές ξεπερνά τις πράξεις μας. Γιατί πάντα, μα πάντα, νιώθουμε πολλά περισσότερα από αυτά που λέμε ή πράττουμε.

Ο Χριστός κένωσε τον εαυτό του από την θεϊκή δόξα, έγινε κουρελής από αγάπη, άδειασε από κάθε μορφής δύναμη και εξουσία. Στάθηκε γυμνός απέναντι μας, έτοιμος να γίνει η τροφή της πιο βαθιάς μας πείνας. Αποδέχθηκε να πεθάνει στην θέση μας, για να ζήσουμε εμείς. Αυτή είναι η αληθινή φύση της αγάπης. Να πεθαίνεις εσύ για να ζήσει ο άλλος. Να παίρνεις την κόλαση του και να δίνεις τον παράδεισο σου.

Γιατί όταν πραγματικά αγαπάς δεν υπάρχει «αξιοπρέπεια». Δεν ντρέπεσαι για τον έρωτα σου να συρθείς στα πατώματα, να τρέξεις, να παρακαλέσεις, να δοθείς, να τραυματιστείς, να λαβωθείς έως θανάτου. Στον έρωτα πας γυμνός, ξαρμάτωτος. Όποιος προσέχει μην πονέσει απλά δεν αγάπησε ακόμη…

υγ: Απ'το blog του π.Χαράλαμπου Παπαδόπουλου (εδώ)

Η πι'όμορφη αλλαγή!

Απόσπασμα απ'αυτήν την ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου με θέμα "Μετάνοια, η πιο μοντέρνα κίνηση"

...Δηλαδή μερικές φορές μετάνοια θα πει να σ'αφήσω ήσυχο. Μετάνοια θα πει να πάψω να είμαι ο βραχνάς της ζωής σου. Να σου γίνομαι εμπόδιο. Να σου γίνομαι καταπίεση, να σου γίνομαι ενόχληση. Να με βλέπεις και να νιώθεις ότι θ'αρχίσω το κήρυγμα... Αυτό είναι μετάνοια εκ μέρους μου.

Κι αν θες να μετανοήσεις, να μετανοήσεις εσύ. Κι αν θες να διορθωθούν οι άλλοι, να διορθωθείς εσύ. Και να σταματήσεις να ασχολείσαι με τη γυναίκα σου, με τον άντρα σου, με το παιδί σου με σκοπό να τους φτιάξεις. 

Δε στο ζητάει κανένας ν'αλλάξεις τον άλλον. Η μετάνοιά σου είναι να πάψεις να θέλεις ν'αλλάζεις τους άλλους...

Θυμάμαι

Μήπως τελικά ο κόσμος είναι στιγμές;

Μήπως ο χρόνος μονάχα γίνηκε

για ν'αγκαλιαστούν οι στιγμές;

για να γίνουν πουλιά οι θύμησες;

Λένε πως ο χρόνος κυλάει σα νερό.
Μα υπάρχουν μέσα μου στιγμές που νιώθω
τη σχετικότητα αληθινή
καθώς το ταξίδι της βροχής.

Μια προσευχή αιμάτινη -της καρδιάς, 
ένα δάκρυ μετάνοιας,
ένας έρωτας-ανάσα ζωογόνα.
Ένα ήμαρτον ευωδιαστό,
μετοχή στο ποτήρι Του.

Θυμάμαι τους γλάρους
στο καράβι για το Όρος.
Θυμάμαι τα φωτισμένα μάτια
του μικρού Παναγιωτάκη
λίγο πριν ο καρκίνος
γίνει το καράβι του για τον ουρανό.

Θυμάμαι τις σιωπές,
θυμάμαι τα μάτια του φίλου μου
μια μέρα πριν φύγει οριστικά
για μι'άλλη ζωή, εκρηκτική.

Θυμάμαι τη θάλασσα,
τ'αστέρια τη νύχτα.
Θυμάμαι το παγκάκι
εκεί ψηλά στο βουνό
με την πόλη να αχνοφαίνεται κάτω
αγκαλιασμένη μ'ένα κομμάτι θάλασσας,
γαλάζιο ρούχο, γεμάτο μυστήριο.

Θυμάμαι.
Κι έτσι απαλά κι αθόρυβα,
ο χρόνος γίνεται παράθυρο.
Επιλογή.
Δώρο ελευθερίας
Μονόδρομος αγάπης.

Υπαρχουν λουλουδια

Υπάρχουν λουλουδια που μαραθηκαν και χαθηκαν πριν δουν το καλοκαιρι. Υπαρχουν αλλα που τωρα τ'αγγιξε η ανοιξιατικη ουρανοφεγγιά και θ'ανθιζουν ανασαινοντας σφριγιλοτητα μεσα στην ασφαλεια μιας γλαστρας.

Υπαρχουν λουλούδια που χαθηκαν μεσα στ'αγκαθια ενος ξεροτοπου. Που παλεψαν για λευτερια με περισσια ζωντανια, μα τα'πνιξαν οι ακονισμενες ξιφολογχες που ολογυρα γεννηθηκαν. 

Υπαρχουν λουλουδια ταπεινα, ακριβοθωρητα που εμελλε να γεννηθουν στου κοσμου τ'ανηφορικα δυσβατα. Κι απλωσαν τα πεταλα τους και σκορπισαν την ομορφια τους χωρις ποτέ να ζητησουν δοξες, ευκολιες ή βροχες ζωογονες.

Ολα τα λουλουδια ηταν σποροι καποτε. Ηρθαν μεσ'απ'της γης τα σπλαγχνα με τα δικα του ονειρα το καθενα. Ηρθαν επισκεπτες περαστικοι, ακουγοντας την ιδια μουσικη των ανεμων. Θαυμασαν τα ιδια ατελειωτα λυχναρακια των μακρινων αστεριών.. Μη κρινεις κανενα. Τα λουλουδια πρεπει μοναχα να τ'αγαπάς. 

Κόκκινη καρδιά κι ας έχει και πληγές

"...Ανοίξτε την καρδιά σας. Μην φοβάστε μην πληγωθεί. Αν πληγωθεί τουλάχιστον θα ματώσει, θα δείξει ότι ζει, ότι προσπαθεί, ότι υπάρχει αίμα μέσα της. 

Νεκρή όμως είναι εκείνη η καρδιά που μένει πάντα μόνη, κι ας μην έχει πάνω της καμία πληγή.

----------------------------

Και στον Χριστό αρέσουν οι καρδιές που έχουνε τα σημάδια της αγάπης, του έρωτα, της μάχης, της ήττας, της προδοσίας, ακόμα και της αμαρτίας. Πιο πολύ αυτές οι καρδιές Του αρέσουν, που αν και πληγωμένες δεν το έβαλαν κάτω, δεν παραδόθηκαν, δεν συνθηκολόγησαν.

Ο Χριστός έλεγξε εκείνες τις καρδιές τις "αψεγάδιαστες" που όμως αντί για το κόκκινο χρώμα της ζωής και του πόνου είχανε το γκρι. Το γκρι της μοναξιάς, της ψευτοευσέβειας, της ψευταρετής, της ανέραστης ζωής, της άρνησης της αγάπης στο πρόσωπο του συνανθρώπου, της άρνησης του πόνου για χάριν της αγάπης Του".

υγ: Απόσπασμα από ανάρτηση του π.Παύλου Παπαδόπουλου (εδώ)

Η αγάπη που δε κρίνει, η αγάπη που αγκαλιάζει

..."Τότε οι δάσκαλοι του νόμου και οι Φαρισαίοι φέρνουν μια γυναίκα που είχαν συλλάβει για μοιχεία και, αφού την έστησαν στο μέσο, του λένε: «Δάσκαλε, αυτή η γυναίκα έχει συλληφθεί επ’ αυτοφώρω να μοιχεύεται. Και στο νόμο ο Μωυσής μάς έδωσε εντολή τέτοιες να τις λιθοβολούμε. Εσύ λοιπόν τι λες;» 

Και αυτό το έλεγαν για να τον πειράξουν, για να έχουν να τον κατηγορούν. Αλλά ο Ιησούς, αφού έσκυψε κάτω, έγραφε με το δάχτυλο κάτω στη γη. Επειδή όμως επέμεναν να τον ρωτούν, σήκωσε πάνω το κεφάλι, και τους είπε: «Ο αναμάρτητος από εσάς, πρώτος ας ρίξει πέτρα επάνω της» 

Και πάλι, αφού έσκυψε κάτω, έγραφε στη γη. Εκείνοι, όταν το άκουσαν, εξέρχονταν ένας ένας, αφού άρχισαν από τους πρεσβύτερους στην ηλικία, και εγκαταλείφτηκε μόνος ο Ιησούς και η γυναίκα που ήταν στο μέσο. 

Τότε ο Ιησούς σηκώθηκε και της είπε: «Γυναίκα, πού είναι; Κανείς δε σε κατέκρινε;» Εκείνη απάντησε: «Κανείς, Κύριε». Είπε τότε ο Ιησούς: «Ούτε εγώ σε κατακρίνω. Πήγαινε, και από τώρα μην αμαρτάνεις πλέον»."... 

απ'την Καινή Διαθήκη, Ευαγγέλιο Ιωάννη κεφ. 8, στ. 3-11

Ποιος να ευχαριστήσει ποιον;

Μου έπιασες και το χέρι και μου είπες "σ'ευχαριστώ που μ'άκουσες...".

Και όντως σε άκουσα σχεδόν δύο ώρες. 

Μα αν μ'άφηνες να σου πω κάτι πριν φύγεις θα ήταν... "εγώ σ'ευχαριστώ που για δύο ώρες μου εμπιστευόσουν τα βαθιά σου", γιατί τελικά τόση ώρα μπορεί εσύ να ξελάφρωνες από τα βάρη της ψυχής σου μα και γω κοινωνούσα την ψυχή σου, σε κοινωνούσα. Κοινωνούσα την αποτυχία σου, την αμαρτία σου, το σκοτάδι σου, μα και την μετάνοιά σου, την αρετή σου, το φως σου. 

Κοινωνούσα την αγωνία σου και τον πόθο σου για την σωτηρία σου.

--------------------------------

Πολλές φορές -το λέγω συχνά, μην με παρεξηγείτε- πιο πολύ εγώ ωφελούμαι από την εξομολόγηση των ανθρώπων· γιατί όταν έρχεσαι σε επαφή με ανθρώπους που αγωνιούν για την σωτηρία τους και συ (ως ο πνευματικός τους) θέλεις δεν θέλεις μπαίνεις στην διαδικασία να δεις κατα πόσο έχεις συμβιβαστείς με μία ανέραστη ζωή μέσα στην Εκκλησία, κατα πόσο έπεσες και εσύ στην παγίδα μιας κατα τ' άλλα νομοκανονικής ζωής όμως χωρίς πόθο και έρωτα για τον Χριστό...και τότε αρχίζεις να αποκτάς και συ μια καλή ανησυχία. Την ανησυχία ενός ερωτευμένου.

κείμενο του π.Παύλου Παπαδόπουλου (απ'το facebook account του)

Το σκοτάδι

Το σκοτάδι
μοναξιά σαν αγωνία.
ή και φως σαν ευλογία

Το σκοτάδι
ίσως φεγγαρόγερμα της θλίψης 
ίσως φόντο για τ'αστέρια.

Το σκοτάδι
ίσως μαύρος επίλογος θανάτου
ίσως Ανάστασης αρχή.