Μικρή αγιορείτικη διήγηση

Ίσως μας φαίνονται εξώκοσμα, ψεύτικα ή ωραία σαν παραμύθια, μα είναι πέρα για πέρα αληθινά! Ο λόγος για ασκητές του αγίου Όρους που ζουν κρυφά ακόμα και απ'τους άλλους μοναχούς. Μόνοι τους "μόνω Θεώ"... Παρακάτω αντιγράφω ένα απόσπασμα απ'το βιβλίο του αρχ. Χερουβείμ"σύγχρονες αγιορείτικες μορφές- Ισαάκ Διονυσιάτης":

Όλη του η μέρα, αλλά κυρίως η νύχτα ήταν αφιερωμένες στην επικοινωνία με τον ουρανό. Προσπαθούσε να βρίσκει χρόνο πολύ για να παραδίδεται στην προσευχή. Ώρες ολόκληρες στην νυχτερινή γαλήνη, αρρέμβαστος, ευρισκόμενος έξω από τον κόσμο και τα γήινα, προσευχόταν χύνοντας ποταμούς δακρύων (είχε το χάρισμα των δακρύων) από την πολλή του κατάνυξη και τον θείο έρωτα.

Μια νύχτα σηκώθηκε ο π.Λάζαρος να πάει από το κάθισμα των αγίων Αποστόλων στις Καρυές. Υπήρχε ανάγκη για τον ασθενή γερο-Μόδεστο. Ήταν Ιούλιος και έκανε πολλή ζέστη. Η βραδιά ήταν φεγγαρόλουστη. Μόλις βγήκε έξω από την καλύβη και προχώρησε λίγο, εκεί κοντά στο δρόμο, βλέπει ένα μοναδικό θέαμα. Κάποιος, γονατιστός, με υψωμένα τα χέρια μέσα στην απέραντη ησυχία της νύχτας και τη γαλήνη της φύσης, προσευχόταν. Ήταν ο γερο-Ισαάκ!

Ο π.Λάζαρος σταμάτησε και άλλαξε πορεία. Το θεώρησε ιεροσυλία να περάσει από μπροστά του και να χαλάσει εκείνη τη μεγαλειώδη σκηνή.

Ποιος ξέρει τι θεία ευφροσύνη, τι ουράνια χάρη απλωνόταν τη βραδιά εκείνη στο φωτεινό πρόσωπο του γέροντα; Ποιος ξέρει τι ζητούσαν εκείνα τα άγια προσευχόμενα χέρια από τον ουρανό; Τι δάκρυα... Τι δάκρυα...

Η φωτογραφία της εβδομάδας

από κάπου απ'το διαδίκτυο...

Προσοχή στους δρόμους, αδέρφια!

Προσοχή στους δρόμους, αδέρφια!
Να μη ξεχνάτε ποτέ τις ζώνες ασφαλείας. Ειδικά αυτές τις μέρες...

Ο γέρ.Παΐσιος μιλά για τα πάθη

- Γέροντα, μια κακή συνήθεια μπορεί να κοπεί αμέσως;

- Κατ’αρχάς πρέπει να καταλάβει ο άνθρωπος ότι αυτή η συνήθεια τον βλάπτει και να θελήσει να αγωνισθεί για να την κόψει. Χρειάζεται να έχει κανείς πολλή θέληση, για να μπορέσει να την κόψει αμέσως.

 Όπως λ.χ. το σχοινί κάνει σιγά–σιγά μια μικρή αυλακιά στο χείλος του πηγαδιού και δεν γλιστρά πια, έτσι και κάθε συνήθεια λίγο-λίγο χαράζει μια αυλακιά στην καρδιά και δύσκολα βγαίνει από αυτήν. Για αυτό πρέπει να προσέξει κανείς να μην αποκτήσει κακές συνήθειες, γιατί μετά χρειάζεται πολλή ταπείνωση και πολλή θέληση, για να μπορέσει να τις αποβάλει. Έλεγε ο παπα-Τύχων: «Καλή συνήθεια, παιδί μου, αρετή. Κακή συνήθεια, πάθη».

απ'το φιλικό blog: http://ahdoni.blogspot.gr

Όπως το χειμερινό σιτάρι

"Οι άνθρωποι γεννιούνται και πεθαίνουν όπως το χειμερινό σιτάρι. 
Μα αυτό που μένει είναι οι ιστορίες τους, οι καλοσύνες τους. 
Αυτά είναι που μένουν αιώνια. 
Όλα τ'άλλα είναι εντελώς μάταια... 
Ούτε ο πλούτος, ούτε η δόξα, ούτε τα πολυτελή σπίτια και τα ακριβά ρούχα μένουν.
Όταν θα διαβούμε την πόρτα τ'ουρανού όλα τα φθαρτά θα χαθούν. Να το θυμάσαι αυτό..."

Σεβάχ ο Θαλασσινός

Θέλω κι εγώ να δω αυτό το φως...

Ο Χριστός γεννήθηκε απαρατήρητος. Λαθών ετέχθης υπό το σπήλαιον... Έτσι ειπώθηκε χτες σ'ένα τροπάριο της γιορτής. Δεν τον είδαν ούτε οι γραμματείς ούτε οι φαρισαίοι ούτε οι επίσημοι ούτε οι διάσημοι εκείνης της εποχής. Ούτε και η πλειοψηφία. Δεν ήταν άξιοι... Ούτε, όμως, και θα το καταλάβαιναν ακόμα κι αν τον έβλεπαν...

Ο Χριστός γεννήθηκε απαρατήρητος. Στα κρυφά. Στη σιωπή. Στην ησυχία της νυχτιάς...

Στάσου, φίλε. Αφουγκράσου. Τον ακούς; Ακούς το μωρουδίστικο εκείνο θεϊκό χαμόγελο; Μπορείς να δεις το βλέμμα του το θεϊκό; Μέσα στη νύχτα ακούγεται πολύ σιγανά. 

Κι εγώ; Εγώ τον ακούω; Ή είμαι απασχολημένος με χίλια άλλα δύο πράγματα; Τον ακούω; Ή μήπως η καρδιά μου είναι ανίκανη να δει πέρα απ'τον εγωισμό μου; Έχω γίνει ένα με την αμαρτία κι η καρδιά μου είναι δυσκίνητη. Είναι παγωμένη σαν την παγωνιά χειμερινής νύχτας.

Μα μπορώ να αλλάξω. Μπορώ, ναι! Μπορώ! 

Κοίτα ψηλά τ'αστέρια, ψυχή μου. Κοίτα τα... Και σκέψου πως ανάμεσα σ'αυτά τ'αστέρια φάνηκε κι ένας μεγάλος αστέρας που φώτισε το δρόμο των μάγων. Ανάμεσα σ'όλα αυτά τ'αστέρια που τώρα βλέπεις κάποτε πέρασε κι ένα αστέρι ολόφωτο. Τύλιξε με το γλυκό του, παρηγορητικό φως την Ιουδαία...

Θέλω κι εγώ να δω αυτό το φως. Ναι... Το θέλω... 

Ευχαριστώ πολύ τον καλό μου φίλο Τ. που το επιμελήθηκε!

(Υπενθυμίζω ότι "τρέχει" η κλήρωση της αόρατης γωνιάς για τα CD του Jamster. Περισσότερες πληροφορίες εδώ)

Χριστός γεννάται, δοξάσατε!

Χρόνια πολλά σε όλους τους φίλους και τις φίλες που γιορτάζουν!

Σήμερα είναι μια σπουδαία και μεγάλη ημέρα!

Χριστός γεννάται, δοξάσατε!

Αύριο, Χριστούγεννα...

Αύριο Χριστούγεννα. Μου φαίνεται σαν όνειρο. Δεν κατάλαβα πώς πέρασε ο χρόνος.Από εκεί που πάλευα καθημερινά και το μόνο που μ'ένοιαζε ήταν να καταφέρω να "βγάλω" τη μέρα, τώρα κοιτάζω τις μέρες που πέρασαν και χαμογελώ. Και ξέρεις γιατί; Επειδή βλέπω το χέρι του Θεού ξεκάθαρο πλέον. Πόσο με προστάτεψε, πόσο με παίδεψε, πόσο τον κυνήγησα. Πόσο τον απογοήτευσα. Πόσο λίγο προσπάθησα...

Και τώρα; Τώρα τι; Και τι σημαίνει που αύριο είναι Χριστούγεννα; Θα πας εκκλησία αύριο; Να πας. Όχι επειδή στο λέω, αλλά γιατί καλό είναι να ζήσεις λίγο διαφορετικά. Πήγαινε και στάσου κάπου που να μη φαίνεσαι και πολύ. Εσύ κι ο Θεός.

Και κοίταξέ Τον και πες του ταπεινά: "Χριστέ μου, για σένα ήρθα σήμερα. Ήρθα λίγο να σε δω. Το ξέρω πως δεν είμαι ικανός να σου μιλώ... Μα εσύ είσαι τόσο καλός. Γεμάτος αγάπη, συγχωρητικότητα. Θέλω να σε νιώσω στην καρδιά μου την ψυχρή. Έλα, Κύριε, και γλύκανε μου τα σκοτάδια. Έλα. Δεν έχω δώρα να σου δώσω. Μονάχα μια καρδιά γεμάτη αμαρτίες και βούρκο. Μα, μέσα απ'το βούρκο, δες. Δες με που σου κάνω νόημα και σε ζητώ. Δάκρυα έχω να σου προσφέρω και μια καρδιά που επιθυμεί να ζήσει".

Πες του ό,τι αισθάνεσαι. Απλά, απαλά και με ταπείνωση. Ακούει. Πάντα ακούει...

Χριστούγεννα έρχονται. Μη χάσεις την ευκαιρία. Γιατί είναι η ευκαιρία να ξαναρχίσεις να ζεις με ελπίδα. Ακόμα κι αν όλα φαίνονται σκοτεινά. Θυμήσου πως φροντίζει ακόμη και για τα μικρά πουλιά τ'ουρανού. Εκείνος το είπε...

Καλά Χριστούγεννα, σου εύχομαι. Εύχομαι μ'όλη μου την καρδιά...

υγ: Η φωτογραφία είναι απ'το Άγιον Όρος. Το 2008 (αν θυμάμαι καλά)

Η φωτογραφία της εβδομάδας

The first Noel

Νομίζω ήταν καιρός να μπει :)

Αγάπα χωρίς διακρίσεις!

Δύσκολο, μα τόσο όμορφο. 

Μην περιορίζεις την αγάπη σου.Είδες τι έκανε ο Χριστός; Δεν πήγε στους "θρησκευόμενους" εκείνης της εποχής μόνο. Αγάπησε τους πάντες! Μίλησε με τη Σαμαρείτιδα, με πόρνες μίλησε, έφαγε στο σπίτι του Ζακχαίου, με ανθρώπους του δρόμου, σακάτηδες και με τόσους άλλους...

Εμείς, λοιπόν, γιατί να είμαστε κολλημένοι; Γιατί να μην αποδεχόμαστε τους άλλους όπως είναι; Δυστυχώς, δεν είμαστε ανατρεπτικοί.... Δεν προχωράμε στην ουσία των πραγμάτων. Κρίνουμε και κατακρίνουμε βλέποντας τα εξωτερικά πράγματα. Βλέπουμε μόνο την επιφάνεια... Αν ζούσαμε στην εποχή του Χριστού, υπήρχε ποτέ περίπτωση να πιστεύαμε ότι ο ληστής θα πήγαινε στον Παράδεισο; 

Είμαστε κολλημένοι στο φαίνεσθαι. Δυστυχώς, η εγωιστική αντίληψη της πραγματικότητας μάς κάνει να μένουμε κολλημένοι. Κολλημένοι στις ιδέες μας. Κολλημένοι στις κατακρίσεις μας. Κολλημένοι στη ζωή την ψεύτικη...

Ας πούμε μια προσευχή της καρδιάς. Ας πούμε στο Χριστό να έρθει να μας ελεήσει. Να μας φωτίσει. Να μας ανοίξει τα μάτια. Όταν αυτό συμβεί, θα δούμε τα πάντα με αγάπη. Θα δούμε έναν άλλο κόσμο. Έναν κόσμο γεμάτο αγάπη...Υπάρχει ομορφότερο πράγμα από αυτό;

αναδημοσίευση από παλιότερή μας ανάρτηση

Έλαβα ένα συγκινητικό mail

Χτες βράδυ έλαβα ένα πολύ καρδιακό mail με τίτλο "προσωπικές σκέψεις". Το διάβαζα και οι λέξεις, μία-μία, άγγιζαν τις πιο παγωμένες χορδές της καρδιάς μου. Με συγκίνησε πολύ, γι'αυτό και στο κοινοποιώ.

Χριστούγεννα μου λες και χαμογελάς... Το ίδιο κάνω κι εγώ ασυναίσθητα ή, ίσως, επειδή μ'αρέσει να σε βλέπω να χαμογελάς, αλλά μέχρι εκεί. Δεν ξέρω αν νιώθω κάτι παραπάνω. Δε ξέρω πώς πρέπει να νιώσω βασικά!

Από μικρό παιδί μου έλεγαν να προετοιμαστώ για τα Χριστούγεννα, γιατί κάτι μεγάλο και συνταρακτικό θα συμβεί. Γι'αυτό και φέτος έβαλα ένα στοίχημα: να μην κάνω τίποτα απ'αυτά. Και να δούμε στο τέλος τι θα γίνει!

Γι'αυτό και δεν νήστεψα, γι'αυτό και ξενυχτούσα μέχρι το πρωί, γι'αυτό και δεν βοήθησα τον πεινασμένο που μου ζήτησε μερικά χρήματα, προτίμησα να αγοράσω πακέτο και να βλάψω για πρώτη φορά τον εαυτό μου... Το τελευταίο με πείραξε περισσότερο όμως: 

βλέπω στον καπνό μου ένα πρόσωπο που είναι λυπημένο. Νιώθω χάλια... 

Δε με ενδιαφέρει που δεν νήστεψα ή που δεν έζησα «όπως πρέπει». Με καίει ότι δεν τον βοήθησα. Νιώθω ένοχος που τα ξημερώματα της Τετάρτης εγώ θα χαίρομαι, επειδή θα λέω τα ωραία τροπάρια των Χριστουγέννων ενόσω το φαγητό σιγοψήνεται, και αυτός δεν θα έχει ένα κομμάτι ψωμί. :’(

Για μένα αυτό είναι το νόημα των Χριστουγέννων: να δώσω αγάπη σ'αυτόν που τη χρειάζεται.

Ο Χριστός δεν γεννήθηκε στη Βηθλεέμ  για να κατακρίνει όσους διασκεδάζανε στα ζεστά σπιτάκια τους.

Ήρθε για να μας πει, κάντε χώρο, ένας ακόμα χωράει σ αυτό το σπίτι. Ένας ακόμα χωράει σ αυτή την καρδιά…

Κι αν δεν ένιωσες ακόμα, σαν κι εμένα, την ανάγκη να δώσεις ένα στάβλο στο Χριστό, αν τον προσπέρασες κοιτάζοντας πόσα σου έμειναν μέχρι το τέλος του μήνα, δεν πειράζει.

Έλα με το προβατάκι σου όταν γεννηθεί, έλα με μια κατσαρόλα φαγητό κι ένα κρασί, και πες του πόσο κι εσύ τον αγαπάς, όσο και να Τον πληγώνεις...

Συνέντευξη του Jamster (Σεραφείμ) στην αόρατη γωνιά

Συναντήσαμε τον Jamster(Σεραφείμ) και μιλήσαμε μαζί του. Στο βίντεο μπορείτε να ακούσετε (σχεδόν) ολόκληρη τη συνέντευξη.

Μετά το πέρας της συνέντευξης, ο Σεραφείμ έδωσε αρκετά CD από τον προσωπικό του δίσκο "δόξα Σοι"για να χαριστούν σε μερικούς απ'τους αναγνώστες της αόρατης γωνιάς. Όσοι επιθυμείτε να μετέχετε στην κλήρωση, στείλτε mail στην ηλεκτρονική διεύθυνση geothalassinos@gmail.com και γράψτε "για την κλήρωση των CD του Jamster". Η κλήρωση θα πραγματοποιηθεί την Πρωτοχρονιά!

Ευχαριστούμε θερμά τον Σεραφείμ για το χρόνο και τη συνέντευξη που μας παραχώρησε, για την εγκαρδιότητα, τα καλά του λόγια και τη στήριξη στην προσπάθεια της αόρατης γωνιάς!

Όπου και ν'ανήκεις, σ'αγαπώ!

Μπορεί αυτή η ανάρτηση να πληγώσει κάποιους ή να προβληματίσει κάποιους άλλους, όμως είναι απλά η δικιά μου άποψη. Διάβασέ την απλά και, αν σε στεναχωρήσει, απλά ξέχασέ την.

Αρκετές φορές έχω δει και έχω ζήσει πολλούς "χριστιανικούς" καυγάδες. Απ'τα μέσα και απ'τα έξω. "Εγώ είμαι της Α οργάνωσης", λέει ο ένας. "Εγώ ανήκω στη Β οργάνωση" λέει ο άλλος. "Η αλήθεια είναι αυτή της Γ κίνησης" ή "το σωστό είναι αυτό που λέει το Δ μοναστήρι" ή "Ο τάδε γέροντας μιλάει 100% ορθόδοξα" κ.ο.κ.

Και δώσ'του καυγάδες. Και δώσ'του διαδικτυακοί διαξιφισμοί.και απειλές και σχόλια να τρελαίνεσαι. Βλέποντας και έχοντας ζήσει τέτοιες καταστάσεις, θλίβομαι. Δε μου βγαίνει να λάβω το λόγο και να μιλήσω. Προτιμώ να σιωπώ... Γιατί;

Επειδή ξεχνάμε το βασικό: την αγάπη. Η αγάπη είναι ο κεντρικός άξονας της ζωής κοντά στο Χριστό. Το να είμαι μέσα στην εκκλησία Του (δηλαδή, στην κοινωνία Του) σημαίνει ότι κάνω χώρο στην καρδιά μου να χωρέσει και ο διπλανός μου. Να νιώσει άνετα. Να νιώσει ζεστά, οικεία, γλυκά. Να νιώσει ελεύθερα. 

Πώς μπορώ να λέω ότι την αλήθεια την έχει ο Α ή ο Β,κλπ; Το Χριστό τον ίδιο τον ρωτήσαμε; Ο ίδιος με την τόσο ανατρεπτική, ριζοσπαστική ζωή του έκανε παρέα με όλους! Μίλησε με όλους! Άγγιξε, θεράπευσε, βάδισε, είδε κάθε άνθρωπο ανεξάρτητα από κόμματα, παρατάξεις, τάξεις, κλίκες, κλπ.

Είσαι της τάδε οργάνωσης; Σ'αγαπώ! Ανήκεις στον πνευματικό χώρο του τάδε μοναστηριού ή ενορίας; Σ'αγαπώ! Δεν ανήκεις πουθενά; Σ'αγαπώ! Στο ιατρείο που λέγεται εκκλησία είμαστε όλοι μαζί! Όχι ο καθένας με το δικό του σκάφος. Ένα είναι το καράβι με καπετάνιο τον πιο δυνατό απ'όλους: τον σταυρωμένο και αναστημένο Χριστό.

Γερόντισσα Γαβριηλία και κατάκριση

Αν κάποιος δε σου αρέσει, σκέψου ότι στο πρόσωπό του βλέπεις το Χριστό. Τότε, δε θα τολμήσεις ούτε να σκεφτείς να πεις λόγο κατάκρισης.

Γερόντισσα Γαβριηλία

Η φωτογραφία της εβδομάδας

απ'το φιλικό blog: www.roadartist.blogspot.com

Χαρταετοί (Μίκης Θεοδωράκης)

Αγαπημένο...

Όταν ερωτεύεσαι

Όταν ερωτεύεται ο νέος  είναι γιατί αγαπά την αγάπη. Και αγάπη είναι ο Θεός. Και βρίσκει κάποιο ανθρώπινο πρόσωπο, που μαζί θα μάθουν ποιος τους λείπει. Για να γίνει Αυτός, ο θεϊκός έρωτάς τους. Για να γίνει αναφορά προς τον Θεό.

Όταν σχετιστείς με κάποιον άνθρωπο, νιώθεις πληρότητα. Βλέπει ο ένας τα μάτια του άλλου και γεμίζει. Αλλά μετά από λίγη ώρα αλληθωρίζεις,  κουράζεσαι.  Και δεν καταλαβαίνεις ότι η ολοκλήρωση δεν είναι να βλέπεις τα μάτια του άλλου, αλλά να πιάνω το χέρι του άλλου και να κοιτούμε προς το Χριστό. Και να καταλάβουμε ότι είναι Αυτός που μας λείπει, Αυτός που δυναμώνει τον έρωτα και την αγάπη μας.

π.Βαρνάβας Γιάγκου

Ευχαριστώ πολύ τον καλό μου φίλο, Αντώνη, που το απομαγνητοφώνησε και το έστειλε!

Παίρνω το αυτοκίνητό μου να κατέβω στο κέντρο

Κάπου είχα διαβάσει ότι, όταν αγαπάς, η ψυχή σου γίνεται ευαίσθητη. Φεύγει αυτή η σκόνη της αναλγησίας (που με το πέρασμα του χρόνου έχει μαζευτεί) και βλέπεις τα πράγματα αλλιώς... Και κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Και βλέπω έναν εαυτό απορροφημένο στις καθημερινές φροντίδες και υποχρεώσεις. 

Παίρνω το αυτοκίνητό μου να κατέβω στο κέντρο και ορμητικές έρχονται οι σκέψεις: Να, εδώ αριστερά στο νοσοκομείο υπάρχουν ένα σωρό άνθρωποι πονεμένοι. Ένας όροφος γεμάτος παιδιά με λευχαιμία και καρκίνο. Και πόσες φορές ήρθα να τους επισκεφτώ; Και πόσες φορές τους θυμήθηκα έστω λίγο στην προσευχή μου; Άρρωστος ήμουν και δεν με επισκεφτήκατε...

Λίγο παραπέρα είναι το σημείο που ένας φίλος σκοτώθηκε με τη μηχανή του πριν 4 χρόνια. 'Αραγε σταμάτησα για λίγο ν'αφήσω ένα λουλούδι; Να πω ένα Κύριε ελέησον απ'την καρδιά μου;

Εκεί που πάρκαρα, ένα τετράγωνο παρακάτω, μένει μια οικογένεια που δεν έχει ούτε τα βασικά. Έδωσα καθόλου βοήθεια; Στα κρυφά, χωρίς να το προσέξω ούτε εγώ ο ίδιος;

Όταν αγαπήσουμε, τότε αποκτούμε σχέση προσωπική: με το Θεό, με τους ανθρώπους, με τα ζώα, τα φυτά, τη φύση ολόκληρη! Όταν αγαπήσουμε, τότε δε λογαριάζουμε κόπους, δυσκολίες, χρόνο. Τότε θα μας παρουσιάζονται τα προβλήματα και δε θα πέφτουμε σε κατάθλιψη. Θυμάσαι το παράδειγμα με την τρικυμία και το βυθό;

Παντού γύρω μας υπάρχουν ευκαιρίες. Ευκαιρίες και στιγμές. Ο χρόνος κυλά. Η καρδιά προχωρά. Η ζωή συνεχίζεται. Το πώς το επιλέγουμε εμείς...

Καλημέρα. Καλή δύναμη.

[λιγάκι ετεροχρονισμένη η σημερινή ανάρτηση! Ήταν ν'ανεβεί πριν αρκετούς μήνες, αλλά κάπου είχε χαθεί στα "πρόχειρα" των αναρτήσεων. Τώρα είμαι χωρίς αυτοκίνητο :)]

Κάτι που με εντυπωσίασε

Σήμερα ήθελα να σου μιλήσω για κάτι που με εντυπωσίασε και ταυτόχρονα με προβλημάτισε. 

Στις στατιστικές της αόρατης γωνιάς σχεδόν καθημερινά βλέπω χρήστες που επισκέπτονται την αόρατη γωνιά με λέξη-κλειδί το "χαμόγελο"...

Με εντυπωσίασε, γιατί αυτό δείχνει το πόσο ψάχνουμε τη χαρά. Αναζητούμε λίγο γέλιο, χαμογελαστά πρόσωπα. Ο,τιδήποτε για να μας χαρίζει λίγη ελπίδα. Με προβλημάτισε, γιατί αρκετές φορές αυτό που αναζητούμε είναι αυτό που θα θέλαμε να'χουμε και δεν το έχουμε. 

Σε συζητήσεις με αρκετούς γνωστούς μου, τους ρωτούσα: "έχεις χαρά;" και "κάθε πότε χαμογελάς;". Οι πιο κοινές απαντήσεις ήταν "πώς να'χω μ'αυτή την κρίση;" και "σπάνια χαμογελάω"... Μετά άρχισα να ρωτάω αυτά τα αναπάντεχα ερωτήματα και στον εαυτό μου.

Νομίζω σαν απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά ίσως ταιριάζουν οι παρακάτω παλιές μας αναρτήσεις:

- Να γνωρίζεις τη ζωή στην κάθε ανάσα

- Χόρεψε αργά

- Στην παραλία στο ψιλόβροχο

και, αν έχεις όρεξη, δες επιπρόσθετα και εδώ:

- Η εκρηκτικότητα της απλότητας

- Χαμογελαστές ημέρες

- Βάλε ελπίδα και χαμόγελο στη ζωή σου

- Κάν'τα όλα αγάπη! Κάν'τα όλα χαμόγελο!

Νομίζω πως στη ζωή μας υπάρχει χώρος για λίγο χαμόγελο. Ακόμα και εκεί που φαινομενικά δε γίνεται. Άμα ψάξεις λίγο, θα το δεις. Θα το αντιληφθείς με τα μάτια της καρδιάς...

Τι άντρα να παντρευτώ;

(Σήμερα το θέμα της ανάρτησης είναι ο γάμος. Αφιερωμένη η ανάρτηση στις φίλες Φ, Μ και Π που το ζήτησαν!)

"Τους καλόβολους να τρέμετε, έλεγε πάντα στη Μαρία και στην Ευδοκία τις θυγατέρες της, όταν ήταν για παντρειά.Τον απότομο άντρα, τον ιδιότροπο, πρέπει να τον δαμάσετε, να του περάσετε λουρί στο λαιμό και να τον σύρετε στα πόδια σας.

Μα τον πειθήνιο, το μαλακό, αν θέλετε να ευτυχήσετε κοντά του, πρέπει απαραιτήτως να τον σεβαστείτε και να τον υπακούσετε... Αυτός είναι ο άντρας που δεν ανέχεται ούτε φωνές ούτε δάκρυα, τα μάγια δεν τον πιάνουν.

Γι' αυτόν η ζωή είναι απλή σαν τη σταγόνα του νερού, πρόσκαιρη όσο η ανθοβολιά του κήπου. Δεν έχει φιλοδοξίες, και όποιος δεν έχει φιλοδοξίες δεν τρυπιέται, ούτε φοβάται, ούτε σκύβει. Δεν ελίσσεται. Προχωρά μόνος του, σιωπηλός, αφοσιωμένος στο μόχθο του, αποτραβηγμένος σ’ένα δικό του βασίλειο, απόρθητο.

Συνομιλητής του αλόγου του. Παρατηρητής της πηγής που αναβλύζει αδιάκοπα..."

απόσπασμα απ'το βιβλίο "Ένας σκούφος από πορφύρα", της Μάρως Δούκα, εκδόσεις Πατάκη

το βρήκαμε: εδώ και εδώ

Ζω στην πιο γλυκιά αγκαλιά

Ποτέ δεν ξέρεις πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στη ζωή σου... Αυτό σκέφτομαι συνέχεια. Μπορεί πια να μην είμαι παιδί, μπορεί να'χω εδώ και πολύ καιρό μεγαλώσει... Μα κάτι μέσα μου πάντα ονειρεύεται και ελπίζει...

Δε ξέρω τι θ'απογίνω. Δε ξέρω τι θα ξημερώσει για μένα αύριο ο καλός Θεός. Μονάχα το σήμερα μετράω και με σιωπή και προσευχή ξεφυλλίζω τις στιγμές του. Να αγωνίζομαι, να μην πληγώνω τους γύρω μου... Να αγαπάω... Να ελπίζω... Και να πιστεύω... Με απλότητα. Με σιγουριά. Σαν το μικρό σπουργίτι που ακόμη και γι'αυτό ο Θεός φροντίζει. Δε θέλω να ελέγχω τη σχέση μου μαζί Του. Με καλύπτει η σιγουριά της απεραντοσύνης της αγάπης Του.

Αφήνω τη ζωή μου, τα όνειρά μου στα θεϊκά Του χέρια και έτσι προσπαθώ να ζω. Απελευθερωμένος. Απαλλαγμένος από το άγχος και το φόβο. Ζω στην πιο γλυκιά αγκαλιά. Ακόμα κι αν γίνεται χαλασμός γύρω, υπάρχει η αίσθηση της παρουσίας Του που με ζεσταίνει όπως μου έλεγε κι ένα άγιο γεροντάκι στο Όρος.

Κι όταν η νύχτα θ'απλώνει το πέπλο της πάνω απ'τη μεγαλούπολη, θα κλείνω τα μάτια μου με την ίδια ουράνια σιγουριά. Με την ίδια ελπίδα...

Καλή σου μέρα :)

υγ: Δες άμα θες και εδώ και εδώ.

Η φωτογραφία της εβδομάδας

του κ.Κωνσταντίνου Ξενόπουλου, τον οποίο και ευχαριστούμε πολύ!

Αγαπημένα....

Το πιο αγαπημένο μου μουσικό κομμάτι με αποσπάσματα απ'την επίσης πιο αγαπημένη μου ταινία, August Rush. 

Καλημέρα! Καλό Σαββατοκύριακο, καλοί μου φίλοι :)

Η αληθινή αγάπη πληροφορεί τον άλλον χωρίς εξωτερικές εκδηλώσεις

-Γέροντα, πώς θα δείξω αγάπη;

- Να δείξω αγάπη; Δεν το καταλαβαίνω. Αυτό είναι κάτι ψεύτικο, υποκριτικό. Να υπάρχη η αγάπη μέσα μας και να μας προδώση, ναι. Η αληθινή αγάπη πληροφορεί τον άλλον χωρίς εξωτερικές εκδηλώσεις. Αγάπη είναι να ακούσης με πόνο την στενοχώρια του άλλου.

Αγάπη είναι κι ένα βλέμμα πονεμένο κι ένας λόγος που θα πης με πόνο στον άλλον, όταν αντιμετωπίζη κάποια δυσκολία. Αγάπη είναι να συμμερισθής την λύπη του, να τον αναπαύσης στην δυσκολία του. Αγάπη είναι να σηκώσης έναν βαρύ λόγο που θα σου πη. Όλα αυτά βοηθούν περισσότερο από τα πολλά λόγια και τις εξωτερικές εκδηλώσεις. 

Όταν πονάς εσωτερικά για τον άλλον, ο Θεός τον πληροφορεί για την αγάπη σου και την καταλαβαίνει χωρίς εξωτερικές εκδηλώσεις.

Όπως και όταν δεν εκδηλώνεται η κακία μας, αλλά είναι εσωτερική, πάλι ο άλλος την καταλαβαίνει. Βλέπεις, και ο διάβολος, όταν παρουσιάζεται ως «άγγελος φωτός», φέρνει ταραχή, ενώ ο Άγγελος ο πραγματικός φέρνει μια απαλή ανέκφραστη αγαλλίαση. 

- Τι είναι αυτό, Γέροντα, που με εμποδίζει να πληροφορούμαι την αγάπη των άλλων; 

- Μήπως δεν έχεις καλλιεργήσει την αγάπη; Όποιος αγαπάει, πληροφορείται για την αγάπη του άλλου, αλλά και πληροφορεί τον άλλον για την αγάπη του. 

Καταλαβαίνει ο άλλος αν υποκρίνεσαι ή αν τον αγαπάς πραγματικά, γιατί πάει σαν τηλεγράφημα η αγάπη. Αν κάνουμε λ.χ. μια επίσκεψη σ' ένα ορφανοτροφείο , τα παιδιά αμέσως θα καταλάβουν με τι διάθεση πήγαμε. Είχαν έρθει μια φορά στο Καλύβι να ζητήσουν τη γνώμη μου κάποιοι που ήθελαν να κάνουν ένα ίδρυμα για εγκαταλελειμμένα παιδιά. «Το κυριώτερο από όλα, τους είπα, είναι να πονέσετε τα παιδιά αυτά σαν παιδιά σας και ακόμη περισσότερο. Αυτό είναι που θα πληροφορήση τα παιδιά για την αγάπη σας. Αν δεν τα πονάτε, μην ξεκινάτε να κάνετε τίποτε». Τότε ένας γιατρός , πολύ ευλαβής, είπε: «Έχεις δίκαιο, Πάτερ. Κάποτε μια συντροφιά είχαμε επισκεφθή για πρώτη φορά ένα ορφανοτροφείο και τα παιδιά κατάλαβαν την διάθεση του καθενός. "Ο κύριος τάδε, είπαν, είναι περαστικός ο κύριος τάδε ήρθε να περάση την ώρα του μαζί μας ο κύριος τάδε μας αγαπάει πραγματικά"». Βλέπετε πώς πληροφορεί η αγάπη. 

γέροντα Παϊσίου αγιορείτου

πηγή: εδώ. 

Ευχαριστούμε πολύ!

Βροχούλα

Απόγευμα. Απ'το παράθυρό μου κοιτάζω τη βροχή να πέφτει ασταμάτητη. Εσένα σ'αρέσει να παρατηρείς τη βροχή που πέφτει; Κρατώ μια κούπα ζεστό καφέ και σκέφτομαι. Πάντα μ'αρέσει τους χειμώνες να πίνω ζεστό καφέ, όταν σκέφτομαι. Απ'τις μικροαπολαύσεις τις ζωής που με ηρεμούν...

Η βροχούλα αυτή ξεπλένει. Καθαρίζει δρόμους, αυτοκίνητα, σπίτια... Πόσο ήρεμος γίνεται ο χώρος, η φύση έπειτα. Όλα αποκτούν μια διαφορετική οντότητα. Έντονα πιο καθησυχασμένη. 

Συνειρμικά θυμάμαι και έναν καλό φίλο μεγαλύτερό μου, που, όταν ήμουν ακόμα παιδί, μου μιλούσε για τη βροχή και την παρομοίαζε με τη θεία χάρη. Όπως πέφτει η βροχή, έτσι πέφτει και η χάρη Του. Βροχή θείας χάρης... Τη ρίχνει σ'όλους τους ανθρώπους. Μα ο καθένας πιάνει, μαζεύει ανάλογα με το τι κρατάει: άλλος φλιτζάνι, άλλος ποτήρι, άλλος δοχείο, άλλος ολόκληρη δεξαμενή έχει, μου έλεγε.

Δε με πιέζει ο Χριστός. Ο τόσο παρεξηγημένος στην εποχή μας. Ποτέ του δεν πίεσε κανέναν. Η αγάπη του λάμπει διακριτικά, φωτίζει όλο τον κόσμο. Κάνει την πρώτη κίνηση και μετά αφήνεται σε μας. Όστις θέλει, οπίσω μου ελθείν. Άμα θέλεις. Κι εγώ; Εγώ τι κάνω; Θέλω; 

Καλημέρα :)

Μην κάνεις τον σταυρό που φοράς θηλιά στο λαιμό σου

Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να παραπονιέται ακόμη και για πράγματα όχι σημαντικά: "Μα πάλι σε μένα , Θεέ μου; Μα γιατί, Θεέ μου, το επιτρέπεις και αυτό;" Και ξεχνώ πως σε αρκετές περιπτώσεις το λάθος είναι δικό μου, καταδικό μου και, χωρίς να ψάξω μέσα μου, σπεύδω ν'αρνηθώ τις ευθύνες των λάθος επιλογών μου.

Άμα σφίξεις πολύ το σταυρό που φοράς στο λαιμό σου δε φταίει ο Θεός που αισθάνεσαι πνίξιμο. Γι'αυτό, ψυχή μου, χαλάρωσε το σταυρό που φοράς χωρίς, όμως, να χαλαρώνεις τον αγώνα σου. Μην κάνεις το σταυρό που φοράς, θηλιά στο λαιμό σου. Γιατί ο αγώνας είναι χαρά και προσπάθεια! Χωρίς σφίξιμο, χωρίς άγχος. Το φορτίο του Σταυρού του Κυρίου είναι ελαφρύ και χαρίζει ανάπαυση στις ψυχές μας.

(αναθεωρημένη και βελτιωμένη ανάρτηση)

Η δικτατορία των "πρέπει" ή αλλιώς: ζήσε με έρωτα! (Β' μέρος)

(συνέχεια της χτεσινής ανάρτησης) Μα θα μου πεις "αυτά τα πράγματα δε γίνονται". "Είναι ψιλά γράμματα, είναι για κάποιους μοναχούς ασκητές". "Εμείς εδώ στον κόσμο δυσκολευόμαστε πολύ. Δουλειά, υποχρεώσεις, οικογένεια, τρεξίματα, λογαριασμοί, άγχος, τρέλα.... Πού να βρούμε την όρεξη να προσευχηθούμε;". Μου'πε μάλιστα ένας γνωστός μου: "με το ζόρι, αφού βάλω τα παιδιά μου για ύπνο, λέω ένα Κύριε ελέησέ με και πριν προλάβω καν να το τελειώσω έχω αποκοιμηθεί απ'την κούραση". Και του'πα ένα θαυμαστό περιστατικό που μου΄πε ένας άγιος παππούλης στο άγιο Όρος (θα στην πω άλλη φορά αναλυτικά).

Και του'πα μετά ότι άμα θέλουμε να βρούμε χρόνο, μπορούμε! Πώς το'λεγε ο γέροντας Πορφύριος; "Η αγάπη είναι εφευρετική"! Μπορούμε να προσευχόμαστε όταν είμαστε στο δρόμο για τη δουλειά, στο ασανσέρ, όταν φτιάχνουμε καφέ. (Μάλιστα, ένας καλός φίλος μου έλεγε ότι προσεύχεται όταν είναι στο γυμναστήριο και κάνει διάδρομο)! Είναι λίγες απ'τις "χαμένες στιγμές" της ημέρας που μπορούμε να τις κάνουμε στιγμές μοναδικά δικές μας και να τις μετατρέψουμε σε νότες αιωνιότητας. Ο γέρ. Εφραίμ στο Σεράι έλεγε ότι ο ήχος αυτός (της ευχής) δεν χάνεται, αλλά μένει αιώνιος στο σύμπαν. 

Θυμάσαι και το περιστατικό που το συναντάμε σε πολλούς αγίους και σύγχρονους μεγάλους ασκητές; Προσεύχονταν για ώρες και απ'την κούραση έπεφταν για ύπνο. Και το πρωί που ξυπνούσαν συνέχιζαν την ευχή από εκεί που την είχαν σταματήσει. ("Κύριε Ιησού"..... Και το πρωί: "Χριστέ ελέησέ με"). Τόσο πολύ έντονο βίωμα τους είχε γίνει η προσευχή. Αυτό δείχνει το πόσο θεϊκά-ερωτικά ήταν φλογισμένες οι καρδιές τους. Ή το άλλο το αδιανόητο για μας τους ελαφροχριστιανούς: προσεύχονταν ακόμη και όταν κοιμόντουσαν. Και η ευχή σαν το ποτάμι έρεε. Οι κόμποι του κομποσκοινιού προχωρούσαν και κυλούσαν και γίνονταν φωτιά κι αέρας και ανέβαινε η προσευχή τους ταπεινά μέχρι το θρόνο του Θεού...

Νομίζεις ότι αυτά είναι πράγματα ανεφάρμοστα; Και όμως γίνονται! Δεν είναι ιστορίες κατασκευασμένες απ'τους παπάδες για να μας παίρνουν τα λεφτά και να μας κρατούν με το φόβο και το ζόρι στο "συνάφι" τους. Είναι πέρα για πέρα αληθινές. Μη ζητάς να στο αποδείξω! Είπαμε και πριν: αυτά τα πράγματα τα ζεις. Τα βιώνεις. Η πίστη μας είναι προσωπική σχέση με τον προσωπικό Θεό. "Είναι προσωπική υπόθεση της καρδιάς και όχι του μυαλού" που είπε κάποτε και μια καλή φίλη σε σχόλιό της εδώ στην αόρατη γωνιά.

Και γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που δε σου γεμίζουν το μάτι (αχ...πόσο έχουμε μάθει να ασχολιόμαστε, να κρίνουμε τους άλλους αντί να εστιάζουμε στα δικά μας παραπτώματα) κι όμως έχουν κάνει σπουδαίο αγώνα και έχουν συνάψει αληθινή σχέση με το Χριστό. Χωρίς τυμπανοκρουσίες. Μόνοι τους μόνω Θεώ... Πού να σου λέω ιστορίες να τρελαθείς!

Η προσευχή γίνεται, λοιπόν, βίωμα. Είναι, όμως, και χάρισμα απ'το Θεό. Υπήρχαν και υπάρχουν άγιοι άνθρωποι (δεν είναι εξωγήινοι! Σαν κι εμάς ήταν!) που προσεύχονταν ώρες ολόκληρες χωρίς σταματημό... Ξημέρωνε και ακόμη προσεύχονταν... Με δάκρυα πολλά. Άλλοι ζούσαν τη προσευχή τόσο έντονα που και χαλασμός κόσμου να γινόταν, εκείνοι δεν καταλάβαιναν τίποτα... Θείος έρωτας... Έρωτας...

Να σου πω κάτι; Μη ζοριστείς για το Χριστό. Μην κάνεις πράγματα για το Χριστό με το ζόρι. Ποτέ σου! Δεν το θέλει ο Χριστός αυτό. Θέλει την προαίρεσή σου. Αυτό ζητάει. Και το ζητάει ευγενικά χωρίς να σε πιέζει. Θέλει να του δείξουμε μόνοι μας ότι θέλουμε να τον γνωρίσουμε και να τον ζήσουμε. Μας το έδειξε με την (τρελή για όσους δεν πιστεύουν) θυσία του πάνω στο Σταυρό. Δεν έχει όρια η αγάπη φίλε/η... Ποτέ δε σταματά και πουθενά... 

Έτσι και με την προσευχή. Άμα κάνεις λίγη προσπάθεια και επιμείνεις, θα νιώσεις σε ανύποπτο χρόνο τη γλύκα της. Νομοτελειακά πράγματα... Σίγουρα πράγματα... Αλλά απόφυγε το εξής λάθος: το να θεωρήσεις την προσευχή ως συναλλαγή. Ως εμπόριο "σου δίνω-δώσε μου κι εσύ". Αυτό σημαίνει υστεροβουλία. Σημαίνει νοθεία και ψευτιά και εγωισμός και πονηριά. Και εκεί δεν ανθεί η προσευχή. Δεν αναπαύεται ο Χριστός στις καρδιές που σκέφτονται με πονηριά και ιδιοτέλεια.

Αυτό ως παρένθεση. Ως παρέκταση.

Το συμπέρασμα είναι: απόφυγε τα "πρέπει" στη προσευχή! Απόφυγε τα "πρέπει" στη ζωή σου γενικότερα! Μάθε να ζεις καθαρά, γνήσια. Και μετά θα δεις που όλη σου η ζωή θα γίνει φωτεινή, στραμμένη στον μόνο αληθινό επαναστάτη: το Χριστό. Θα δεις μετά ότι η προσευχή θα πηγάζει από μέσα σου μόνη της! Σαν το δροσερό νερό βουνίσιας πηγής. Και θα δροσίζεται η ψυχή σου! Και θα νιώθεις το Χριστό μέσα σου! Και όλα τα προβλήματα και οι φασαρίες και οι δυσκολίες και η αμαρτία θα ξεθωριάζουν μέσα σου! Θα'χεις άλλου ουρανού ελπίδα! Και δε θα φοβάσαι τίποτα. Γιατί θα'χεις ζήσει. Θα΄χεις νιώσει...

Συγγνώμη που σε κούρασα και σήμερα τόσο πολύ... 

Η δικτατορία των "πρέπει" ή αλλιώς: ζήσε με έρωτα! (Α' μέρος)

Είχα πάει ν'ακούσω μια ομιλία για την προσευχή. Ακούστηκαν πολλά σπουδαία πράγματα. Ρητά, αποσπάσματα αγιογραφικά, παραδείγματα από βιβλία. Ο ομιλητής στάθηκε ιδιαίτερα στο "αδιαλείπτως προσεύχεσθε". 

Τι σημαίνει αυτό; Πώς γίνεται να προσευχόμαστε συνεχώς; Και ξανά πάλι ρητά και πάλι συμβουλές κλπ. Μου έκανε κακή εντύπωση το ότι ακούστηκαν πολλά "πρέπει"! "Πρέπει" να κάνουμε αυτό, "πρέπει" να κάνουμε το άλλο...

Και συνεχώς αναρωτιόμουν: Γίνονται αυτά; Είναι δυνατόν να ζούμε με τα "πρέπει"; Είναι η ζωή μας ένα σύνολο αξιώσεων και θέσεων κανονιστικού περιεχομένου  που άμα δεν τις τηρήσουμε θα πάμε στην κόλαση; Ή ανάποδα: αν τα τηρήσουμε θα πάμε στον Παράδεισο; 

Η ζωή μας θέλει έρωτα! Χωρίς αυτόν όλα γίνονται νωθρά, ψεύτικα, ανούσια, άχρωμα. Ο άνθρωπος που ζει χωρίς έρωτα είναι ένας σχεδόν νεκρός άνθρωπος. Είναι μισο-ζωντανός, μισο-πεθαμένος. Και θυμήθηκα και αυτό το φοβερό που λέει ο Θεός στην Αποκάλυψη: ότι αυτούς που είναι μέτριοι στη Δευτέρα Παρουσία θα τους κάνει εμετό ("εμμέσει αυτούς")! Καλύτερη μοίρα θα'χουν οι γνήσιοι αμαρτωλοί παρά οι ψευτοχριστιανοί (όπως είμαστε οι περισσότεροι δυστυχώς).

Θυμάμαι (σχετικά με τα "πρέπει") αυτό που έλεγε και ο σπουδαίος συγγραφέας Εξιπερύ. Έλεγε πως αν θέλεις να βάλεις τους ανθρώπους να κατασκευάσουν ένα καράβι, μην τους πιέσεις, μην τους απειλήσεις, μην τους βιάσεις. Δείξε τους και έμπνευσέ τους τη μαγεία, την απεραντοσύνη και το υπέροχο της θάλασσας! Αυτό αρκεί και μόνο!

Με ξένισε, λοιπόν, το "πρέπει". Με απωθεί αυτός ο Χριστιανισμός που -δυστυχώς- καθιερώθηκε στη συνείδηση των περισσότερων σήμερα. Ο Χριστός κάθε άλλο παρά αυτά μας δίδαξε!! Στην παραβολή του Ασώτου (αυτή τη σπουδαία, ασύγκριτη παραβολή) ο Πατέρας (δλδ, ο Θεός) άφησε το γιο του τον μικρό να φύγει! Να πάει σε χώρα μακρινή! Τον άφησε να αμαρτήσει. Δεν τον πίεσε να μείνει κοντά του, αλλά του έδωσε και τη μισή του περιουσία. Το διανοείσαι αυτό;; Το φαντάζεσαι;; 

Στέκεται στην πόρτα της ψυχής και κρούει! Δεν φωνάζει, δεν ωρύεται, δεν απαιτεί, δεν πιέζει. Και, αν δεν του ανοίξεις, διακριτικά θα σ'αφήσει να κάνεις αυτό που θες. Θα σεβαστεί την ελευθερία σου. Αυτό το χαοτικό δώρο ασύλληπτου βάθους που μας έχει χαρίσει.

Αυτός είναι ο Χριστός! Ο τόσο -δυστυχώς- παρεξηγημένος στην εποχή μας...

Ας επιστρέψουμε, όμως, λίγο και στο "αδιαλείπτως προσεύχεσθε"... Είναι δυνατόν να προσευχόμαστε αδιαλείπτως; Γίνεται να'σαι στην προσευχή συνεχώς; Ακόμη και όταν δουλεύεις; Ακόμα και όταν κοιμάσαι; Δεν είναι αυτό πρακτικά αδύνατο και λογικά ανεφάρμοστο;

Όπως ανέφερα και παραπάνω, τα πάντα εξαρτώνται απ'τον έρωτα! Κι εδώ: θείο έρωτα. Όταν είσαι ερωτευμένος, σκέφτεσαι συνεχώς τον/την αγαπημένο/η σου. Ο νους σου εκεί! Κολλημένος στην εικόνα του άλλου προσώπου. Δεν πιέζεσαι, ο νους πηγαίνει αυτόματα! Σε κλάσμα του δευτερολέπτου. Μου έλεγε μια φίλη ότι όταν είχε πρωτογνωρίσει το μεγάλο έρωτα της ζωής της, προχωρούσε στο δρόμο και χανόταν. Μια φορά μάλιστα παραλίγο να την χτυπήσουν τα αυτοκίνητα, αφού -χωρίς να το καταλάβει- ξεκίνησε να περάσει μια διάβαση με κόκκινο και παραλίγο να την πατήσει ένα λεωφορείο.

Και μου θύμισε το παράδειγμα που λέει ο σεβαστός μας π.Ανδρέας Κονάνος με το γέροντα Σωφρόνιο που, στη Γαλλία, στο αυτοκίνητό του προσευχόταν και χανόταν στους δρόμους. Παρασυρόταν απ'τη γλύκα της προσευχής και μετά δεν ήξερε που βρισκόταν!

Ο Χριστός είναι μια αγάπη! Πάνω απ'όλες τις αγάπες αυτού του κόσμου, αφού είναι όχι χοϊκής φύσης η αγάπη αυτή, αλλά θεϊκή. Δεν εξηγούνται αυτά τα πράγματα με τη λογική, γιατί είναι υπέρλογα. Δεν έχουν θεωρητικές τοποθετήσεις και θεμελιώσεις, αφού είναι θέμα βιώματος, εμπειρίας και καρδιάς.

Όταν αγαπήσουμε το Χριστό, τότε θα νιώσουμε την παρουσία του μέσα μας. Θα τη νιώσουμε και δε θα θέλουμε μετά με τίποτα να τον αφήσουμε. [Αλλά και αν τη χάσουμε, μπορούμε να επανασυνδεθούμε διαμέσου της εξομολόγησης]. Πείνα και δίψα πνευματική, ακόρεστη. Όσο θα νιώθουμε μέσα μας αυτή τη χαρά (τη γλύκα της προσευχής) τόσο πιο πολύ θα θέλουμε να προσευχόμαστε. Θα γεμίζουμε από μια χαρά τέτοια που η καρδιά μας θα πηγαίνει να σπάσει!! Πώς να χωρέσει μια τέτοια θεϊκή χαρά σε μια τόσο μικρή και χοϊκή καρδιά; Είναι ανεπανάληπτα πράγματα αυτά...

Αύριο η συνέχεια. Συγγνώμη αν σε κούρασα!

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Πάνω απ'τα σύννεφα
Σε κάποια απ'τις πτήσεις μου. Παρατηρήστε τα σύννεφα: φαίνονται σαν κύματα που σκάνε στην ακρογιαλιά. 
Μαγικό.....

Οδός ονείρων

Οδός ονείρων
Μάνος Χατζηδάκις

υγ: Καλό μήνα :)