Κάτι για να ανεβούμε λιγάκι!

Αποτυχία δεν είναι να μην πετύχεις τους στόχους σου... 
Αποτυχία είναι να μην ξαναπροσπαθήσεις...

Να σου πω κάτι που με απασχολεί από χτες

Σήμερα είμαι κάπως. Χτες το βράδυ με είχαν πάρει οι σκέψεις για ένα θέμα και θα'θελα να μιλήσουμε σήμερα γι'αυτό. Ντόμπρα, ξηγημένα και καθαρά.

Με στεναχωρεί πολύ το να βλέπω ανθρώπους να ψάχνουν στους κάδους για φαγητό. Θλίβομαι όταν ακούω ειδήσεις για παιδιά που πεθαίνουν από ασιτία στα ελληνικά αστικά κέντρα. 

Η κρίση μάς έχει φτάσει σε σημείο οδυνηρό... Και τα πράγματα ίσως χειροτερέψουν... Το να κατηγορούμε και να ψάχνουμε για φταίχτες είναι τουλάχιστον ανώριμο.

Εμείς (όλοι όσοι έχουμε internet, υπολογιστές, κλπ) δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε το τι συμβαίνει πραγματικά. Γιατί -κακά τα ψέματα- δεν μπορώ να ισχυρίζομαι πως περνάω/βιώνω κρίση όταν και τον μισθό μου(όσο κουτσουρεμένος κ αν είναι) έχω και τους καφέδες μου μπορώ να απολαμβάνω και να πληρώνω τους λογαριασμούς μου για το διαδίκτυο, κλπ.

Και όταν γράφω πως "θλίβομαι" για όσα συμβαίνουν, μάλλον είναι εκ των πραγμάτων δύσκολο να το εννοώ στο βάθος και στην ουσία του. Διότι, αν δε βιώσεις μια κατάσταση, δε γίνεται να καταλάβεις τον άλλον που υποφέρει...

Πώς, λοιπόν, μπορώ και κοιμάμαι τα βράδια όταν τόσοι και τόσοι συν+άνθρωποί μου ξεπαγιάζουν και λιμοκτονούν;

Πώς μπορώ να είμαι τόσο αναίσθητος στα όσα καθημερινά διαδραματίζονται;

Πού θέλω να καταλήξω:

Η κρίση είναι ένα πεδίο απόδειξης των όσων διατυμπανίζω πως πιστεύω. Είναι η τεράστια ευκαιρία να γίνουμε όλοι μας άνθρωποι πραγματικοί.Είναι η ευκαιρία να δείξουμε, να μοιράσουμε, να ζήσουμε και να μάθουμε την αγάπη. Όχι μόνο τώρα στις γιορτές: αυτό τον καιρό λίγο-πολύ όλοι κάτι ψιλοκάνουν. Το θέμα είναι να δίνουμε (συνεχώς) Αγάπη. 

Όσο κι αν φαίνεται απλό,

το να δίνω πχ: 50cents/μέρα είναι κάτι το πολύ σπουδαίο! Για μια φρατζόλα ψωμί. Για ένα κουτάκι συμπυκνωμένο γάλα. Η αγάπη είναι απλή. 

Και κάτι που άφησα για το τέλος:

Γονάτιζε, Σεβάχ. Πιάνε το κομποσκοίνι σου. Λέγε λόγια, αιτήματα, παρακλήσεις προσευχητικές για όσους πονούν. Αυτή είναι η κυριότερη δυνατότητα και δύναμή σου: τα λόγια καρδιάς προς τον Χριστό. Για να γίνεις άνθρωπος αληθινός...

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Αυτό, που άλλο ψάχνεις κι άλλο βρίσκεις!

Μερικές φορές άλλο ψάχνεις, αλλά τελικά βρίσκεις κάτι άλλο. Και συνήθως ακόμη πιο ωραίο!

Σε μπέρδεψα; 

Θα σου εξηγήσω:

Πριν δυο εβδομάδες περίπου, έψαχνα μια φωτογραφία σχετική με μεγάλα ύψη. Πάνω στο ψάξιμο, όμως, ανακάλυψα κι ένα πολύ όμορφο τραγούδι στο στυλ που μ'αρέσει πολύ τον τελευταίο καιρό: τραγούδι χωρίς αγριοφωνάρες, με κιθάρα, χαλαρό τέμπο και έξυπνους στίχους με ουσιαστικά νοήματα. Έτσι, σου παρουσιάζω και σου αφιερώνω το τραγούδι "Such great heights" απ'το συγκρότημα "Iron and wine":

Καλό Σ/Κ. Με χαμόγελο. Καλημέρα :)

υγ: Η φωτογραφία που τελικά ήταν αφορμή για να βρω αυτό το τραγούδι είναι η ακόλουθη (κι έχει κι αυτή την δικιά της ομορφιά):

Όταν σε πιάνει κάτι και θες να εκδικηθείς

Η καλύτερη εκδίκηση είναι η αγάπη. Όταν έναν χαρακτήρα θέλεις να τον μεταβάλλεις, η δύναμη που τον μεταποιεί είναι η αγάπη.

γέρ. Αμφιλόχιος Μακρής

Στον απόηχο

Στον απόηχο της χτεσινής μεγάλης γιορτής των Χριστουγέννων.

Ένα μουσικό βυζαντινό κείμενο απ'την Ελληνική βυζαντινή χορωδία.

Αφιερωμένο με πολλή αγάπη.

υγ1: Οι περισσότεροι, όταν ακούνε για βυζαντινή μουσική, βιάζονται να προσπεράσουν. Όμως, κρύβει μια απίστευτη γλυκύτητα αυτή η μουσική. Γι'αυτό, give it a chance!!!

υγ2: Γνωρίζεις ότι σήμερα (Σύναξη της Θεοτόκου) γιορτάζουν κάποιοι Παναγιώτηδες; Χρόνια τους πολλά.

Χρόνια πολλά!!!!

Ακόμα μια φορά που αποφάσισε να ξαναγεννηθεί. 
Για μας...
Παρ'όλη τη παγωνιά που κάνει στις ψυχές μας και στη φύση.
Ήρθε. Ήρθε και φέτος να μας δώσει ελπίδα.
Να κάνει άνοιξη και λιακάδα και χαμόγελο τις παγωμένες μας υπάρξεις.
Χριστός γεννιέται σήμερα.
Σ'όλες τις πόλεις! Όχι μόνο στη Βηθλεέμ.

Τι λες; Πάμε να Τον συναντήσουμε; 

Τσεκάροντας κάποια πράγματα...

Έχω στήσει αυτί.
Προσπαθώ ν'ακούσω λίγο την καρδιά μου.
Χτυπάει. Κάποιες φορές λίγο ακαθόριστα. Κάποιες άλλες σταθερά.

Αύριο ο Χριστός θα γεννηθεί.
Θα γεννηθεί, όμως, στη δικιά μου καρδιά; 

Αυτό αναρωτιέμαι, φίλε...

Ωραία τα λόγια, οι μελό καταστάσεις, οι περιγραφές. Αλλά η πράξη είναι αυτή που μετράει. Που πονάει. Που δείχνει το ποιόν, το υλικό απ'το οποίο είναι η καρδιά μου, η ψυχή μου.

Ωραία τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια, οι επισκέψεις, τα στολίδια, τα κάλαντα. Μα θα'θελα να μη μείνω εκεί...
Τυπικούρες είν'αυτά, που λέει κι ένας φίλος.

Ίσως, αυτές τις μέρες θα 'πρεπε, φίλε, να τσεκάρουμε λίγο τη βρωμιά που κουβαλάμε μέσα μας. Να τη διώξουμε. Εξομολόγηση. Αν δεν έχεις νιώσει αυτό το αλάφρωμα, ευκαιρία! Αν το'χεις, τότε καταλαβαινόμαστε.

Καλά Χριστούγεννα, φίλε. Το εννοώ...

Να θυμάσαι τις κολώνες

...Με τους ανθρώπους όσο κοντά και να'ρθουμε δε μας βοηθά αυτό πάντα έτσι όπως το περιμένουμε. Και καμιά φορά πρέπει να κρατάμε και μια απόσταση απ'τους ανθρώπους. Δηλαδή να μην τους πνίγουμε κι εμείς, να μην τους καταπιέζουμε, να τους αφήνουμε και λίγο ν'ανασαίνουν ελεύθερα και να μας αγαπάνε όταν θέλουν.  Μη ζητάς να σ'αγαπά κάποιος με το ζόρι, επειδή έτσι σου αξίζει ή το δικαιούσαι ή το απαιτείς. Αυτό δε γίνεται με απαίτηση! Η αγάπη δεν απαιτείται, αλλά εμπνέεται.

Έχεις δει τις κολώνες που είναι μέσ'στην εκκλησία; Οι κολώνες είναι πολύ βασικές και στηρίζουν όλο το ναό. Αλλά καμιά κολώνα δεν είναι πάνω στην άλλη. Καμιά κολώνα δεν είναι κολλητή με άλλη. Υπάρχει μια απόσταση, υπάρχει ένας αέρας. Υπάρχει η ελευθερία. Αυτό. Είναι ωραίο αυτό. 

Άσε λίγη ελευθερία στον άλλον. Να νιώσει ωραία κοντά σου. Μη ζητάς να κολλήσει επάνω σου και να τον κάνεις ό,τι θέλεις, να τον έχεις του χεριού σου. Έτσι τον χάνεις τον άλλον! Πνίγοντάς τον, καταπιέζοντάς τον... Να θυμάσαι τις κολώνες...

απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου -www.atheataperasmata.com

Η φωτογραφία της εβδομάδας

πηγή εδώ

Κάτι για να γαληνέψεις

Πριν λίγες μέρες, κουρασμένος αρκετά από έναν πενθήμερο μαραθώνιο ταξιδιών, με το που έφτασα στο σπίτι, έπεσα πάνω στο παρακάτω βιντεάκι. Ήταν ό,τι πρέπει για να χαλαρώσω και να ηρεμήσω.

Εύχομαι ό,τι καλύτερο για το Σ/Κ αδέρφια. Χαλαρώστε όσο γίνεται.Προσευχηθείτε όσο μπορείτε. Αγαπήστε όσο μπορείτε. 

Ζήστε.

Χίλιες υπέροχες καλημέρες!

Ο κουρέας, ο Θεός και το κακό στον κόσμο (μια όμορφη ιστορία)

Μια φορά πήγε ένας τύπος στο κουρείο για το καθιερωμένο κούρεμα και ξύρισμα. Καθώς ο κουρέας άρχισε να δουλεύει, άρχισε μια καλή συζήτηση. Μίλησαν για τόσα πολλά πράγματα και πάρα πολλά θέματα…Όταν τελικά άγγιξαν το θέμα της θρησκείας και του Θεού, ο κουρέας αναφώνησε:

- Δεν πιστεύω ότι ο Θεός υπάρχει.

- Γιατί το λες αυτό; ρώτησε ο πελάτης. 

Και ο κουρέας είπε: 

- Λοιπόν, απλά βγες έξω στο δρόμο για να καταλάβεις γιατί ο Θεός δεν υπάρχει. Πες μου γιατί, αν ο Θεός υπάρχει, υπάρχουν τόσοι διεστραμμένοι; Γιατί τόσα εγκαταλελειμμένα παιδιά; Αν ο Θεός υπήρχε, δε θα υπήρχε ούτε δυστυχία ούτε πόνος. Δε μπορώ να φανταστώ ένα Θεό που αγαπάει και συμπονεί να επιτρέπει όλα αυτά που γίνονται.

Ο πελάτης το σκέφτηκε για μια στιγμή, αλλά δεν απάντησε γιατί δεν ήθελε να χαλάσει τη συζήτηση. Ο κουρέας τελικά τελείωσε τη δουλειά του και ο πελάτης έφυγε.

Όμως μόλις έφυγε από το κουρείο, είδε ένα άντρα στο δρόμο με μακρυά κατσαρά βρώμικα μαλλιά και γένια. Φαινόταν πολύ βρώμικος και απεριποίητος. Εκείνη τη στιγμή ο πελάτης γύρισε πίσω και ξαναμπήκε στο κουρείο.

Τότε είπε στον κουρέα:

- Ξέρεις τι; Οι κουρείς δεν υπάρχουν!

- Πώς μπορείς να το λες αυτό; ρώτησε ο έκπληκτος κουρέας. Είμαι εδώ και είμαι κουρέας! Μόλις σε κούρεψα, τι είναι αυτά που λες;

- Όχι! απάντησε ο πελάτης και εξήγησε: Οι κουρείς δεν υπάρχουν γιατί αν υπήρχαν, δε θα υπήρχαν αχτένιστοι άνθρωποι και με μακρυά βρώμικα μαλλιά, όπως ο τύπος απ’ έξω.

- Μα… οι κουρείς όντως υπάρχουν! Αυτό συμβαίνει όταν οι άνθρωποι δεν έρχονται σε μένα.

- Ακριβώς! απάντησε ο πελάτης. Αυτό είναι το θέμα! Ο Θεός, επίσης υπάρχει! Και αυτό συμβαίνει όταν οι άνθρωποι δεν πηγαίνουν σε αυτόν και δεν αναζητούν σε αυτόν βοήθεια. Γι’ αυτό υπάρχει τόσος πόνος και δυστυχία στον κόσμο.

από εδώ

Κάτι που άκουσα...

Οι αμαρτίες μας δεν εμποδίζουν το Θεό να μας πλησιάσει. Το ίδιο μας αγαπά ο Θεός! Εμείς εμποδιζόμαστε με τις αμαρτίες μας να εισπράξουμε την αγάπη του Θεού*.

Και θυμήθηκα αυτή την ανάρτηση... 

Θεέ μου, με πόση μικρότητα συμπεριφερόμαστε πολλές φορές... Κάνουμε μια "καλή" πράξη και αμέσως περιμένουμε σαν στυγνοί έμποροι** το ανταπόδωμα... Είμαστε αυτό που έλεγε και ένας φίλος από Καναδά pathetic... Κι όταν έρθουν οι πτώσεις μας, αρχίζουμε και λέμε: "Τώρα; Πώς να με συγχωρέσει ο Θεός; Τώρα πού και πώς να με πλησιάσει";

Λοιπόν, τέρμα οι θεωρίες, τα μεγάλα λόγια και τα μακροσκελή κηρύγματα. Ώρα να περάσουμε στην πράξη. Ώρα ν'αρχίσουμε ν'ανασάνουμε λίγο καθαρό πνευματικό οξυγόνο... Που δεν είναι άλλο απ'τη μετάνοια. Την αλλαγή του μυαλού μας δηλαδή.

Καλή εφαρμογή σ'όλους μας.

υγ*: Τα λόγια αυτά είναι του π.Βαρνάβα Γιάγκου (εδώ -18:00 min) και μου το'στειλε ο φίλος Χρήστος τον οποίο και ευχαριστώ πολύ!
υγ**: Διάβασα πρόσφατα και τον "Έμπορο της Βενετίας" του W.Shakespear και επηρεάστηκα :) 

Ανάσες

Μερικές φορές στη ζωή βλέπεις τα κύματα πελώρια, σκοτεινά κ αγριεμένα. Νιώθεις τον άνεμο να σε χτυπάει αλύπητα. 

Μα κάνεις υπομονή. Και προσπαθείς. 

Και δεν το βάζεις στα πόδια. 

Μετράς μια-μια τις ανάσες σου.

Δέος...

Και ξαφνικά, εκεί που νομίζεις πως όλα τέλειωσαν για σένα, 

συνειδητοποιείς ότι δε βρίσκεσαι πια ανάμεσα στα άγρια κύματα.

Και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι κάποιο χέρι σε ανέβασε ψηλά σ'έναν φάρο. 

Και πια δε φοβάσαι... Μονάχα απολαμβάνεις τη θέα. 

Πλέον νιώθεις στέρεος. 

Πέρασες μέσα από απίστευτες δυσκολίες. 

Έζησες άλλη μια μέρα. 

Μυστικά μέσα σου ξέρεις τι έχει συμβεί...

Και κάνεις το σταυρό σου και συνεχίζεις.

Δώσε μου το χέρι σου

        Δεν έχω να σου πω πολλά σήμερα.

          Μονάχα μετράω τις πληγές μου. Και κάθε μου πληγή, όσο βαθιά κι αν ήταν, μ'έκανε να σφίξω τα δόντια. 

Ναι, πάλεψα και παλεύω. Όπως κι εσύ. Κι εσύ το ίδιο έκανες. 

Ναι, μου το'χες πει. Ακόμα η πληγή δε γιατρεύτηκε.

Μα δε μασάμε. Όχι γιατί είμαστε υπεράνθρωποι. Όχι...

Έχουμε, όμως, μια ελπίδα που έχει τέτοια δυναμική που κάνει στάχτη όσα τρομερά εμπόδια μας βρούνε. 

Έχουμε μιαν Αγάπη που μαλακώνει όλες μας τις πληγές.

Η δύναμή μας εν ασθενεία τελειούται...

Γι'αυτό, δώσε μου το χέρι σου. Και συ, πιάσε το δικό μου. 

Σήκω. Περπάτα. Μαζί, μπορούμε!

Το βλέμμα μας τώρα ακτινοβολεί ελπίδα άλλου ουρανού.

Δεν είν'αυτό το τέλος! Νιώσε το βαθιά στην καρδιά σου! 

Κοίτα το σταυρό Του. Εκεί όλα είναι δυνατά...

Κύριε ελέησέ μας.

Είναι θέμα αγάπης!

Στο πολυαγαπημένο βιβλίο "Βίος και λόγοι του γέροντα Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου" ο, άγιος και επίσημα πια, γέροντας Πορφύριος με τον τόσο χαρούμενο λόγο του μας μιλάει για το πώς μπορούμε να προχωρούμε στη ζωή μας κυνηγώντας το Χριστό και ταυτόχρονα κάνοντας όλες τις καθημερινές μας δουλειές. Διαβάστε το:

Δεν υπήρχε καθόλου τεμπελιά. Μ'ευχαριστούσε να προσεύχομαι, κι όταν ακόμη ήμουν κουρασμένος. Μες στην κούραση αναζητούσα πιο πολύ τον Θεό. Αυτό πρέπει να το πιστέψετε και να καταλάβετε πράγματι ότι είναι κατορθωτό. Είναι θέμα αγάπης. Δεν είναι απλώς ότι πηγαίνεις γρήγορα. Κάνεις τη δουλειά, μετά αρχίζεις άλλη, επιστρέφεις, κάνεις άλλη δουλειά και κοιτάς όλες να τις τελειώσεις, να ποτίσεις, να σκαλίσεις, να φέρεις χώμα και κλαριά, να πας στο βουνό, να φέρεις ξύλα για το εργόχειρο. Με την αγάπη γίνεσαι αεικίνητος. Να δεις τότε πού πάνε οι αμαρτίες! Κοιμούνται όλα...

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Κάτι που θυμήθηκα

Σήμερα (άγνωστο το γιατί) θυμήθηκα αυτήν εδώ την ανάρτηση. Δε προσθέτω κάτι άλλο. 
Να'σαι καλά, να μην απελπίζεσαι (ο Θεός είναι πάντα παρών) και να εύχεσαι. Να θυμάσαι και μένα, αν θες, στην προσευχή σου...
Καλή δύναμη! Καλό μήνα!

Τα πιο τρελά πράγματα!!

Ξέρεις τι μ'αρέσει πιο πολύ στην εκκλησία; Το ότι γκρεμίζονται τα όρια. Δεν υπάρχει "όχι". Μονάχα μια απέραντη αγκαλιά. Μονάχα μια απέραντη Αγάπη. Σαν αυτή του πατέρα του ασώτου. 

Στην εκκλησία, η πόρνη γίνεται αγία και ο ληστής μπαίνει πρώτος στον Παράδεισο!!!! Δηλαδή τρελά πράγματα!!! Απίστευτα!

Και πώς να μη χαρείς με τέτοια Αγάπη; Και πώς να μη χαμογελάσεις; Ακόμα και όταν όλα πάνε χάλια; 

Για πες μου... 

Υπάρχει αλλού τόσο μεγάλη ελπίδα;;;

Συγγνώμη. Πάει καιρός.

Συγγνώμη.
Πάει καιρός.
Ξέχασα αυτά που ήθελα να σου πω.
Και τώρα πρέπει να φύγω.
Τα καράβια, ξέρεις, φτιάχτηκαν για να ταξιδεύουν.
Σαν μείνουν ακίνητα σε λιμάνια, και δεμένα, δεν αντέχουν.
Σαπίζουν.Ναυαγούν μέσα στην ασφάλεια που τους πνίγει σα θηλιά.Και υγρός τάφος.

Συγγνώμη.
Πάει καιρός.
Ξέχασα πως είναι να πετάει κανείς.
Και τώρα πρέπει να ζήσω σα μεγάλος.
Τα φτερά μου ονειρεύονται ουρανούς σε μια σκοτεινή γωνιά της αποθήκης.
Σαν μείνουν αχρησιμοποίητα τα τραβάει σα μαγνήτης η βαρύτητα.
Αδύνατο πια να πετάξουν. Μονάχα θυμούνται αμυδρά. Αυτό που κάποτε ζούσαν.

Συγγνώμη.
Ο καιρός για μένα πια κυλάει σα βροχή.
Μου μουσκεύει τα μάτια. Τα ρούχα. Την καρδιά.
Ξέχασα πώς είναι να χορεύεις ακόμα κι όταν βρέχει.
Συγγνώμη.

υγ: Ποίημα που μου βγήκε εντελώς αυθόρμητα μόλις είδα τη φωτογραφία. Δεν είχα κάτι συγκεκριμένο υπ'όψιν όταν το'γραφα. Δεν μιλάω για τον εαυτό μου στο ποίημα. Ούτως ή άλλως πάντα θα'μαι Πήτερ Παν ό,τι και να γίνει!!! Ποτέ δε θα μεγαλώσω. Είν'ωραία εδώ στη Neverland :)

Κι ήταν τόσο αληθινό...

Κι ήταν τόσο αληθινό... Τόσο αληθινό...

Αισθανόμουν πως το σκοτάδι δε μπορεί πια να με τυλίξει με το διάφανο της μοναξιάς του...

Σαν απόηχος από γλυκιά μελωδία πιάνου. Μελωδία που ταξιδεύει με δίψα μέχρι τα ουράνια δωμάτια. Μέχρι το υπαρκτό του Παραδείσου. Μέχρι τον ίδιο τον Πλάστη μας.

Τ'ακούς; Αυτή η στιγμή δε θα χαθεί. Δεν είναι δυνατόν να χαθεί! 

Αποφάσισε να γίνεις ευτυχισμένος!

Από ένα mail που μου προώθησε η φίλη Γιούλη!

20 γνωρίσματα των ανθρώπων που έχουν αποφασίσει να είναι ευτυχισμένοι

1. Εκτιμούν την ζωή

2. Διαλέγουν τους φίλους τους σοφά

3. Είναι ανεκτικοί

4. Μαθαίνουν συνεχώς

5. Εστιάζουν στην λύση, όχι στο πρόβλημα

6. Κάνουν την δουλειά που αγαπούν

7. Απολαμβάνουν τη ζωή

8. Γελούν συχνά

9. Ξέρουν να συγχωρούν

10. Αισθάνονται ευγνωμοσύνη

11. Επενδύουν στις σχέσεις

12. Είναι ειλικρινείς

13. Ασχολούνται με το εαυτό τους, όχι με τους άλλους

14. Είναι αισιόδοξοι

15. Αγαπούν άνευ όρων

16. Είναι επίμονοι

17. Προλαμβάνουν τις καταστάσεις που μπορούν να ελέγξουν

18. Φροντίζουν τον εαυτό τους

19. Έχουν αυτοπεποίθηση

20. Είναι υπεύθυνοι

υγ: Θα πρόσθετα κι ένα ακόμη γνώρισμα: Έχουν για ελπίδα κι απαντοχή τους στο Χριστό! Καλή σου μέρα καλέ/ή μου φίλε/η :)

Με τους χτύπους της καρδιάς

Πολλές φορές περιμένουμε κι ευχόμαστε να αποκτήσουμε κάτι,

μα συνήθως αυτό που στ'αλήθεια η ψυχή μας αναζητά

υπάρχει τόσο δίπλα μας!

Κι όμως δε μπορούμε να το αγγίξουμε... Επειδή δυστυχώς μετράμε τη ζωή με τα μάτια...

Μα τα πι' όμορφα πράγματα στη ζωή μετριούνται με τους χτύπους της καρδιάς...

Δυο στιγμές.

Ένα βλέμμα. 

Ένα κομμάτι ουρανός. 

Μια προσευχή. 

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Ένα απ'τα αγαπημένα χριστουγεννιάτικα

Το παρακάτω τραγούδι είναι απ'τα πιο αγαπημένα μου. Με δυνατούς στίχους κ μελωδία πραγματικά ονειρική. Καλή ακρόαση! 

υγ: Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν!! 

Να παίρνουμε κανένα τηλεφωνάκι

Να παίρνουμε κανένα τηλεφωνάκι στον Κύριο και στην Παναγία. Το "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με", είναι το νούμερο του Χριστού. "Υπεραγία Θεοτόκε, βοήθησέ με" ,είναι το νούμερο της Παναγίας. Όταν την επικαλούμαστε, είναι σα να μας λέει: "Έλα, παιδί μου, σ'ακούω".

απόσπασμα απ'το βιβλίο "Απ'την ασκητική και ησυχαστική αγιορείτικη παράδοση"

υγ: Χρόνια πολλά σε όσους γιορτάζουν σήμερα! Ο αγιο-Νικόλας βοήθειά μας :)

Να ξαναρχίσει απ'την αρχή!

Μη φοβηθείς άμα δεις τα προβλήματα να σε πνίγουν.

Θυμήσου πως κι ο ήλιος κάποτε δύει.

Για ν'ανατείλει την επόμενη και να ξαναρχίσει το ταξίδι του.

Η ελπίδα δε χάνεται ποτέ :)

ΘΕΡΜΕΣ ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!

Με τη ματιά της αγάπης

Αν είχαμε αγάπη και συμπαθούσαμε και πονούσαμε τον πλησίον μας, δε θα είχαμε το νου μας στα ελαττώματα του πλησίον. (...) Και εμείς οι ίδιοι, αν είχαμε αγάπη, αυτή η αγάπη θα σκέπαζε κάθε σφάλμα, όπως ακριβώς έκαναν και οι άγιοι όταν έβλεπαν τα ελαττώματα των ανθρώπων. Γιατί μήπως είναι τυφλοί οι άγιοι και δε βλέπουν τα αμαρτήματα; Και ποιος μισεί τόσο πολύ την αμαρτία όσο οι άγιοι;  Και όμως δε μισούν εκείνον που αμαρτάνει ούτε τον κατακρίνουν ούτε τον αποστρέφονται, αλλά υποφέρουν μαζί του, τον συμβουλεύουν, τον παρηγορούν, τον γιατρεύουν σαν άρρωστο μέλος του σώματός τους. Κάνουν τα πάντα για να τον σώσουν (...).

Και όπως η μητέρα που έχει άσχημο παιδί δεν το σιχαίνεται ούτε το αποφεύγει, αλλά μ'ευχαρίστηση το στολίζει και κάνει ό,τι μπορεί για να τ'ομορφύνει, έτσι πάντα σκεπάζουν, στολίζουν, φροντίζουν ,ώστε και αυτόν που αμαρτάνει να διορθώσουν, την κατάλληλη στιγμή, και να μην αφήσουν να πάθει και κανένας άλλος κακό εξαιτίας του, αλλά και οι ίδιοι να προκόψουν περισσότερο στην αγάπη του Χριστού.

απόσπασμα απ'το βιβλίο "Αββά Δωροθέου -Έργα ασκητικά", εκδ. Ετοιμασία (C 2005)

υγ: Τη φωτογραφία τη βρήκα στο google. Είναι ο π.Γαλακτίων της Σιμωνόπετρας. Γεμάτος αγάπη, πάντα χαμογελαστός και με λόγο παρηγορητικό.
υγ2: Συγχωρέστε με που δεν απάντησα στα σχόλιά σας αυτές τις μέρες... Ελπίζω σήμερα-αύριο να τα καταφέρω :)

Μια μικρή προσευχή

Κύριε Ιησού Χριστέ,
σ'ευχαριστώ που μ'αγαπάς, 
που με συγχωράς 
και με δέχεσαι όπως είμαι.

προσευχή που άκουσα σε μια ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου.

Το παράπονο

 Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις.

Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές.

Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές.

Να περιμένεις μεγάλες στιγμές.

Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.

Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.

O.Ελύτης

υγ: Το βρήκα εδώ

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Καλό μήνα, αδέρφια! Κ καλό χειμώνα :)

υγ: Πολλές ευχαριστίες στη φίλη Βάγια γι'αυτή τη φωτογραφία!