Πού βρίσκεται το λεπτό όριο;

Τις τελευταίες μέρες μου συνέβησαν κάποια γεγονότα που μ'έβαλαν έντονα σε σκέψεις και απορία...

Ποια είναι η διαφορά μεταξύ επιμονής και ανόητης εμμονής; Πού βρίσκεται εκείνο το λεπτό όριο που διαχωρίζει το ταπεινό-αγωνιστικό πνεύμα της επιμονής απ'την παράλογη και ασύνετη εμμονή;

Μια έντονη ασάφεια θαμπώνει τη σκέψη μου και μένω ακόμα με την απορία...

Βλέπεις, για παράδειγμα, πως σου'ρχονται όλο αναποδιές σε κάποιο σου στόχο. Πας να κάνεις κάτι και έξαφνα εμπόδια ορθώνονται μπροστά σου σαν απότομοι, αδιάβατοι βράχοι. Είναι σημάδι του Θεού που σου λέει "σταμάτα"; Ή μήπως απλές ακολουθίες ατυχών γεγονότων που πρέπει να σε οπλίσουν με υπομονή, καρτερία και κουράγιο;

Και πώς να πορευτείς; Να συνεχίσεις ή να σταματήσεις αλλάζοντας ρότα; Μήπως είναι δειλία; Ή πρέπει να φανείς γενναίος συνεχίζοντας και πασχίζοντας να πετύχεις; Ειλικρινά δεν έχω καταλήξει κάπου... Σίγουρα δεν υπάρχει μια απάντηση-πανάκεια. Όμως, κάθε γεγονός χρήζει διαφορετικής αντιμετώπισης και αυτό μάλλον μπερδεύει ακόμα πιο πολύ τα πράγματα...

Πολλοί σπουδαίοι άνθρωποι προτείνουν να μη μένουμε αδρανείς. Να παίρνουμε το ρίσκο της απόφασης και να'χουμε κατόπιν την ωριμότητα να δεχτούμε τις συνέπειες των επιλογών μας. "Κάνε το πρόβλημα προσευχή και προχώρα" συμβουλεύουν οι άγιοι. Μα το λεπτό εκείνο όριο ακόμα το αναζητώ... Πού να κρύβεται άραγε μια καθησυχαστική λύση;

Το συγκεκριμένο της αγάπης

Ο άνθρωπος εύκολα αγαπάει την ανθρωπότητα ολάκερη, αλλά δραματικά δύσκολα αγαπάει ένα συγκεκριμένο άνθρωπο.

Fyodor Dostoyevsky

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Μπορεί κάθε μέρα να μην είναι καλή. Μα στη διάρκεια κάθε μέρας πάντα υπάρχει κάτι καλό.

υγ: Καλή αρχή στη Μεγάλη Εβδομάδα. Εύχομαι να πλησιάσεις, να πλησιάσω το Χριστό λιγάκι παραπάνω... Να εύχεσαι, θα εύχομαι.

Ένας χάρτινος ήρωας στον πραγματικό κόσμο

Βρήκα ένα πανέμορφο μικρό βίντεο. Τίτλος του "Ένας χάρτινος ήρωας στον πραγματικό κόσμο". Του Mathieu Aubry. Μπορείτε να το παρακολουθήσετε εδώ.

Το πιο απομακρυσμένο βήμα

Κλείσε τα μάτια σου και προσπάθησε να φανταστείς την εξής εικόνα (χωρίς να επηρεαστείς απ'την εικόνα που έχω προσαρτήσει): έναν απομακρυσμένο φάρο στην άκρη ενός απλησίαστου ακρωτηρίου. Το τοπίο είναι θαμπωμένο λόγω ομίχλης και δυσκολεύεσαι να κάνεις το βήμα ώστε να προσπαθήσεις να προσεγγίσεις το φάρο. Τον απομακρυσμένο φάρο.

Ο φάρος είναι τα όνειρά μας, οι προσδοκίες μας. Το να προσεγγίσουμε το φάρο είναι μια υπερβατική πράξη. Όμως, όλοι μας (λίγο ή πολύ) προτιμούμε να μείνουμε στα λόγια. Μπορούμε να γίνουμε ειδήμονες στις θεωρίες μονάχα. Ακόμη, μπορούμε να συμβουλέψουμε τους άλλους πώς να φτάσουν ως εκεί. Αλλά για μας αυτό φαντάζει απρόσμενα δύσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο...

Είμαστε όλο λόγια! Θεωρίες και συμβουλές προς τους άλλους, μα πώς θα αποκτήσουμε τη χαρά του ανάμματος του φάρου; Πώς θα γίνουν πράξη οι φλύαρες θεωρίες;

Είναι δύσκολο γιατί θέλει να'χεις αυτογνωσία. Μα πώς να γνωρίσεις τον εαυτό σου όταν είναι θαμμένος κάτω από ένα σωρό προσωπεία; Προσωπεία που εμείς δημιουργήσαμε και που μας καταδυναστεύουν σαν αυταρχικοί μονάρχες...

Αχ, πόσο θα'θελα να πάρω τη δύναμη και να σπάσω όλες τις μάσκες εντός μου! Να διαλύσω τους ψεύτικους εαυτούς μου. Να γίνω αυθεντικός άνθρωπος. Απροσποίητος!

Ο Θεός χάρισε στον καθένα μας το δικό του πρόσωπο. Που είναι μοναδικό πάνω στη γη. Ξεχωριστό, με θεϊκές προεκτάσεις και άπειρες δυνατότητες. Όσο, όμως, το θαμπώνουμε με άγχη, φοβίες και δειλία (αυτές είναι οι κυριότερες αιτίες δημιουργίας προσωπείων) τόσο αυτοφυλακιζόμαστε. Και τόσο πιο πολύ η ψυχή μας θα διψά για ελευθερία.

Ποια είναι η λύση;

Ο Χριστός μπορεί -με τη δική μας συγκατάθεση- να διαλύσει τις ανασφάλειες, τα άγχη και τις φοβίες. Διότι αυτά είναι ένα τίποτε μπροστά στη θεϊκή παντοδυναμία. Αν μάθουμε να τον ακούμε, αν πετάξουμε τον εγωισμό μας, τότε θα βρεθούμε στην αγκαλιά του που έλεγε και ο γέροντας Παΐσιος. Και τότε θα γνωρίσουμε τον εαυτό μας και θα λάβουμε τη δύναμη να ξεκινήσουμε το ταξίδι προς το φάρο. Προς την υπέρβαση. Προς τα όνειρά μας...

Ο δρόμος του παλιάτσου

Δε θέλει πολύ για ν'αναρωτηθείς ποιος είσαι και τι κάνεις... Μέσα σ'ένα κόσμο πνιγμένο στη φριχτή καθημερινότητα, αρχίζεις άθελά σου να ψάχνεις τον εαυτό σου. Βλέπεις τους ανθρώπους να κινούνται γύρω σου και να φαντάζουν τόσο ίδιοι...  Κοιτάζεις τα πρόσωπα και παρατηρείς σχεδόν παντού αυτό το άδειο βλέμμα που κάποτε είχε τόσα να πει. Ανήμπορο τώρα ν'αρθρώσει λόγο. Είναι ασφυκτικά φυλακισμένο πίσω απ'το συνηθισμένο κενό προσωπείο. Τόσο απαιτητό, τόσο κοινότυπο, τόσο προβλέψιμο.

Χάσαμε τον εαυτό μας, γι'αυτό γεμίσαμε ταμπέλες. Χάσαμε το πρόσωπό μας και το αντικαταστήσαμε με προσωπεία. Χάσαμε την καθαρότητα της ψυχής μας και γεμίσαμε αντικαταθλιπτικά. Γιατί προσπεράσαμε βιαστικά τον εαυτό μας; Πού αφήσαμε τη σπιρτάδα της αληθινής "καλημέρας"; Πώς μας έκλεψαν την ταυτότητα της ύπαρξής μας; 

Ενώ είχες μάθει ίσα-ίσα να περπατάς, σε έβαλαν να τρέχεις. Ενώ είχες μάθει ν'απολαμβάνεις τον αέρα, τώρα κλείνεσαι στο σιδερένιο δωμάτιο της μοναξιάς σου. Άγγιζες αμέριμνος ευωδιαστά λουλούδια και τώρα κρατάς συγχυσμένα πλαστικά μπουκέτα. Ο δρόμος γεμάτος κόσμο, μα κανένα πρόσωπο τριγύρω. Μονάχα ο παλιάτσος αφήνει την αλήθεια του να φανεί. Με τα φαρδιά του ρούχα και τη μπογιά στο πρόσωπο θ'ακολουθεί το δρόμο που εκείνος διάλεξε. Κι ας ξέρει ότι πάει κόντρα στο ρεύμα. Το ξέρει... Μα διαλέγει το ρίσκο του αληθινού. Πονάει ο δρόμος του παλιάτσου...

Θέλει μεγάλο κουράγιο ο δρόμος της ζωής. Γιατί περνάει μέσα απ'τα μονοπάτια της καρδιάς. Κι εκεί μπορεί να ξαφνιαστείς απ'τα τριβόλια και να γρατζουνιστείς απ'τις κοφτερές πέτρες. Κι όταν αρχίσεις να βαδίζεις μπορεί και να ματώσεις απ'τ'αγκάθια. Τ'άφησες, φίλε, τόσο καιρό να θεριέψουν απρόσεχτα...

Μα η μελωδία της ψυχής ποτέ δε χάνεται, ξέρεις. Ποτέ... Πάντα σαν ανάμνηση γλυκιά θα αντηχεί μέσα σου. Απομεινάρι άλλου ουρανού...

Το καθετί έχει το σκοπό του

" Το να μην πάρεις αυτό που θέλεις μπορεί να είναι μια ευλογία. Μερικές φορές είναι ένα υπέροχο χτύπημα καλής τύχης, επειδή σε αναγκάζει να αναθεωρήσεις τα πράγματα, ανοίγοντας νέες πόρτες για ευκαιρίες και πληροφορίες που διαφορετικά θα είχες αγνοήσει. Θυμήσου, μερικά πράγματα στην ζωή καταρρέουν, έτσι ώστε καλύτερα πράγματα να χτιστούν. "

πηγή: http://odevontas.blogspot.gr/

υγ: καλημέρα, καλημέρα! Να'σαι πάντα καλά. Σ'ευχαριστώ για τα σχόλιά σου και τις προσευχές σου, αδερφή/έ. 

Μια ιστορία για να θυμάσαι

Άκουσα πριν μερικές μέρες σε μια ομιλία ένα περιστατικό απ'το γεροντικό που με άγγιξε πολύ...Θα στο πω όπως το συγκράτησα. Συγχώρα μου τυχόν λάθη περιγραφικά...

Ήταν, λέει η ιστορία, ένας γέροντας στην έρημο. Στην ίδια περιοχή, μερικά χιλιόμετρα μακρυά ζούσε ένας άλλος μοναχός. Και πού και πού βρισκόντουσαν και τα λέγανε. Ο μοναχός σεβόταν το γέροντα πολύ και κάποια μέρα του λέει: "Γέροντα, σ'ευχαριστώ πολύ! Με βοηθάς πολύ στον αγώνα μου. Θα σ'αγαπώ για πάντα".

Κι ο γέροντας του απαντά: "Κι εγώ, παιδί μου. Και να μη ξεχνάς: Θα σ'αγαπώ ό,τι και αν γίνει. Ακόμη κι αν εσύ πάψεις να μ'αγαπάς".

Πράγματι, μερικά χρόνια αργότερα, ο μοναχός φθόνησε το γέροντα. Και άρχισε να τον κατηγορεί σ'άλλους και να τον συκοφαντεί. Οι άλλοι μοναχοί και οι περαστικοί το έλεγαν αυτό στο γέροντα. Μα εκείνος, γαλήνια τους απαντούσε: "Τον αγαπώ σαν αδελφό μου. Ό,τι κι αν γίνει, ό,τι κι αν λέει".

Αργότερα, ο μοναχός εκείνος συντετριμμένος ζήτησε συγγνώμη κι έβαλε μετάνοια στο γέροντα. Κι ο γέροντας του είπε: "Θυμάσαι που μου'χες πει ότι θα μ'αγαπάς για πάντα; Και σου απάντησα ότι θα σ'αγαπώ ακόμη κι αν εσύ πάψεις να μ'αγαπάς";

Αυτή είναι η αληθινή αγάπη! Η ασύλληπτα αληθινή, η ολοκληρωτικά μοναδική. Η ασύνορη, η απροϋπόθετη. Που δε γνωρίζει φραγμούς ούτε εμπόδια ούτε φθείρεται απ'τα πάθη και το χρόνο. 

Μακάρι να την μαθαίνουμε καθημερινά, καλή μου ψυχή...

υγ: Η φωτογραφία απ'το blog ενός καλού διαδικτυακού φίλου

Στην κοιλάδα του θανάτου

Ακόμα και αν πορευτώ στην κοιλάδα των σκιών του θανάτου, δε θα φοβηθώ, διότι εσύ είσαι μαζί μου.

Αντιλαμβάνεσαι το νόημα της φράσης; Ή μάλλον: Έχεις τη ψυχική δύναμη να το βιώσεις ως εμπειρία;

Εκεί που ο θάνατος/το κακό/οι δυσκολίες θα είναι έτοιμα να σε γονατίσουν, εσύ θα έχεις τη δύναμη να στυλώσεις το βλέμμα σου στο Θεό; Σ'αυτόν που σε αγάπησε άπειρα πιο πολύ απ'όσο εσύ;

Είτε το δεχόμαστε είτε όχι,ο Θεός μας αγαπά. Μας αγαπά. Ακόμα και αν εμείς δεν τον αγαπάμε. Ακόμα και αν εμείς λέμε ότι τον αγαπάμε, αλλά στρεφόμαστε στο κακό. Αθέλητα έστω...

Ναι. Θα ξανασηκωθώ όταν οι δυσκολίες με γονατίσουν. Θα φτύσω το αίμα του θανάτου κατευθείαν  περιφρονώντας τον (αυτό είναι το μεγάλο μυστικό) και θα στραφώ στο Χριστό, το γλυκύτατο Ιησού με το όπλο της ταπείνωσης. Και γύρω μου άπειρες σκοτούρες θα ορμούν λυσσαλέα καταπάνω μου, μα Εκείνος είναι πιο πάνω απ'όλα. Πιο πάνω...

Εκείνος είναι βοηθός μου. Ελπίδα μου. 

Μάθε να περιμένεις!

Πρέπει να μάθεις να κάνεις υπομονή. Όχι απλώς να λες τη λέξη αυτή στους άλλους, «κάνε υπομονή», ούτε μόνο να τη διαβάζεις σε βιβλία κι ομιλίες, αλλά να 'ναι κυρίως το προσωπικό σου βίωμα, το χαρακτηριστικό σου. Αξίζει για μερικά πράγματα να περιμένεις. Είναι ανάγκη να περιμένεις. Εργάζεται ο Θεός. Μόνο που έχει τους δικούς του ρυθμούς .Ο Θεός εργάζεται πολύ υπομονετικά. Κι η φύση το ίδιο κάνει. Ένα λουλουδάκι θ' ανθίσει όταν έρθει η ώρα του. Δες ακόμα την αλλαγή των εποχών. Παρατήρησε επίσης πώς μεγαλώνει το σώμα μας. Όλα αυτά αλλάζουν, αλλά σε πολύ διαφορετικούς ρυθμούς απ' αυτούς που μας έχει συνηθίσει η τρελή κοινωνία μας. Αυτό το τρέξιμο, αυτός ο πανικός η ταραχή που μας κάνει όλους τόσο πολύ βιαστικούς, αφήνουν τον Θεό αμέτοχο. Ο Θεός δεν μπαίνει σ' αυτούς τους τρελούς ρυθμούς μας. Κινείται στους ρυθμούς  της δικής του αγάπης και της δικής του υπομονής. Ο Κύριος δεν έχει άγχος, ο Κύριος κινείται ήρεμα.

Μάθε το κι εσύ. Όλα να γίνονται ήρεμα. Ηρέμησε και μάθε να περιμένεις και να μη  βιάζεσαι. Μάθε στη ζωή σου, να μη θες να μπαίνει ο Θεός στο δικό σου άγχος άλλωστε να αγχώνεις ακόμα και το Θεό, αλλά προσπάθησε εσύ να μπαίνεις στο κλίμα του Θεού. Στο κλίμα ακριβώς αυτής της υπομονής, της απαντοχής, της ηρεμίας, ώστε να μοιάζεις εσύ στο Θεό κι όχι αυτός σε σένα. Η προσευχή θα σου χαρίσει αυτό το δώρο. Δεν είναι εύκολο να το νιώσεις. Αν θες,  κάνε προσευχή να το καταλάβω κι εγώ αυτό και να το ζήσω. Δεν μπαίνει ο Θεός στον τρελό ρυθμό μας. Κι ευτυχώς. Διότι αυτό που ζούμε εμείς είναι κάτι σπασμωδικό κι αρρωστημένο. Πώς αλλιώς να ονομάσεις αυτό το τρεχαλητό που μας πιάνει. Ο Κύριος όμως έχει το δικό του ρυθμό. Δεν είναι σαν κι εμάς. Εργάζεται, αλλά όχι όπως θέλουμε εμείς. Εμείς θέλουμε εδώ και τώρα. Κι ο Θεός μας λέει , «Γιατί δεν κοιτάτε να διδαχτείτε απ' τον εαυτό σας; Γιατί δεν κοιτάτε την κατασκευή σας, τη φύση σας, ώστε να κατανοήσετε πώς σας έχω πλάσει; Δεν καταλαβαίνετε ότι σας έχω δώσει αφορμές να θυμάστε την υπομονή; Πότε έμεινες έγκυος; Πριν μήνες. Και πότε θα γεννήσεις το παιδάκι σου; Μετά από εννέα μήνες. Γιατί; Εφόσον το παιδί σου αυτό υπάρχει μέσα από την ίδια στιγμή της σύλληψης, γιατί δεν γεννιέται την άλλη μέρα; Δε θα μπορούσα Εγώ, ο Θεός να κάνω το παιδί να γεννιέται την άλλη μέρα; Ναι, αλλά σε διδάσκω και μ' αυτόν τον τρόπο, εσένα που θα γίνεις μάνα, να περιμένεις. Και εσένα που θα γίνεις πατέρας, επίσης. Να περιμένεις κι εσύ». Μαθαίνεις την υπομονή.

απόσπασμα απ'το βιβλίο του π.Ανδρέα Κονάνου "Αγάπη για πάντα"

υγ: Ευχαριστούμε πολύ τη φίλη που μας το έστειλε!

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Στα βουνά της Βέροιας. Κοντά στο μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου (όταν είχα πάει το 2010)

Ομιλία του γέροντα Πορφυρίου (ηχητικό ντοκουμέντο)

Ένα πολύ σπάνιο και μοναδικό ηχητικό ντοκουμέντο! Αφηγείται ο ίδιος ο άγιος γέροντας Πορφύριος την ιστορία του. Πώς έγινε μοναχός (και άλλα). 

Η φωνή του γέροντα ακούγεται λίγο πιο "ψηλή" απ'ότι ήταν στην πραγματικότητα λόγω σφάλματος της κασέτας μάλλον.

Όπως και να'χει, όμως, είναι μοναδικό... 

Άγιε παππούλη, να εύχεσαι από κει ψηλά στους ουρανούς. Για όλους μας...

Το project του Θεού

Έριξε μια ματιά από το παράθυρο... Σούρουπο... Ακόμα ένα σούρουπο...Ακόμα ένας χειμώνας....Ακόμα ένας χειμώνας ερχόταν και οι παλιές θλιβερές αναμνήσεις σε εκείνη την μικρή επαρχιακή πόλη ζωντάνευαν και πάλι στο μυαλό της.

Επέστρεψε στο σπίτι σχεδόν τρέχοντας έχοντας λάβει ακόμα μια αρνητική απάντηση από μιά αίτηση για δουλειά στην πρωτεύουσα.

Ήταν στο τμήμα πωλήσεων που πήγαινε αρκετά καλά. Δεν το ήξερε βέβαια αλλά είχε καλές γνώσεις στο αντικείμενο μια και ήταν για πολλά χρόνια υπεύθυνη ποιότητας. 

Θα ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία. ... Μια ευκαιρία να ανοίξει επιτέλους τα φτερά της και να πετάξει μακριά σπάζοντας το πέπλο της λύπης....

Είχε κάνει 14 αιτήσεις μέσα σε λίγους μήνες και ενώ στις συνεντεύξεις όλα φαινόταν καλά έπαιρνε στο τέλος αρνητικές απαντήσεις...

Ακόμα μια αρνητική απάντηση.... Ακόμα ένας μήνας και ίσως (ποιος ξέρει) ακόμα ένας χρόνος; ..μέσα σε θλίψη και απέραντη μοναξιά...

Γιατί Θεέ μου ψιθύρισε μην μπορώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά της...

Γιατί δεν με βοηθάς...;...Γιατί με ξέχασες; 

Έστρωσε το κρεβάτι της μηχανικά.....Μια παρέα αστέρια την κοιτούσαν από το παράθυρο λυπημένα...

Το επόμενο πρωί κόπασε κάπως η θλίψη και αποφάσισε να συνεχίσει των αγώνα των αιτήσεων...

Ακριβώς ένα μήνα αργότερα μετά από ένα κουραστικό σεμινάριο βρέθηκε τυχαία στο καφέ της εταιρίας μαζί με τον υπεύθυνο εκείνου του σεμιναρίου....

"Θα θέλατε να συνεχίσετε αυτό που κάνετε τώρα στην πρωτεύουσα?" την ρώτησε κάποια στιγμή....

Η καρδιά της χτύπησε δυνατά.... Δεν ήταν δυνατόν να άκουγε καλά...

Ο υπεύθυνος συνέχισε ρωτώντας περισσότερες πληροφορίες για την ως τώρα σταδιοδρομία της...

Ακριβώς 3 μήνες αργότερα (αφού μετακόμισε στην πρωτεύουσα) την προσέλαβαν σε ένα πολύ όμορφο τμήμα στο οποίο ανέλαβε αρμοδιότητες που γνώριζε καλά. 

Κάποια φορά βρέθηκε εντελώς τυχαία στην καντίνα του εστιατορίου της εταιρίας με άτομα από το τμήμα πωλήσεων, στο οποίο τόσο ήθελε στο παρελθόν να μπει...

Οι υπάλληλοι του τμήματος πωλήσεων συζητούσαν καθισμένοι στο διπλανό τραπέζι και κάναν πάρα πολλά παράπονα για τον ανώτερο προϊστάμενό τους.

Ένας πολύ δύστροπος και κακός άνθρωπος που έβλεπε τους υπάλληλους σαν αριθμούς...Με το παραμικρό έδιωχνε άτομα χωρίς πολύ σκέψη...

Σηκώθηκε και περπάτησε έξω προφασιζόμενη ότι ήθελε να πάρει κάπου τηλέφωνο.... 

Έξω από το εστιατόριο κοίταξε στον ουρανό και ψιθύρισε .... 

"Σε ευχαριστώ"... 

Συχνά ο Θεός αφήνει να μην πετύχουν κάποια Project, απλά και μόνο για να μην "κλείσει" ο δρόμος για άλλα καλύτερα και μεγαλύτερα...

Το κείμενο είναι της καλής μας αναγνώστριας και φίλης Ελένης και την ευχαριστούμε εκ βάθους καρδίας που το μοιράστηκε μαζί μας. (μας το'χε πρωτοστείλει ως σχόλιο εδώ)

Κενοδοξία, θυμός και ιεραποστολή

Αν κάποιος δεν έχει ειρήνη, αν μόλις του πεις κάτι, θυμώνει αμέσως, καταλαβαίνεις ότι ζει κενόδοξα, μάταια. Ένα στοιχείο που δηλώνει την κενοδοξία είναι ο θυμός. Αν θυμώνεις έστω και για πνευματικά (ζητήματα), είσαι ένας κακός ιεραπόστολος. Είσαι ένας δαίμονας και δεν το'χεις καταλάβει με το ένδυμα του καλού χριστιανού που θέλει να σώσει τους άλλους. 

Αν θέλοντας να σώσεις τους άλλους γίνεσαι οργίλος, έχεις πρόβλημα. Είσαι άρρωστος. Κυριαρχείσαι απ'το δαιμονικό πνεύμα. Ο Θεός δεν ταράσσεται. Κάνουμε τόσες βλακείες και δεν ταράσσεται. Και συ, είσαι πάνω κι απ'τον Θεό και ταράσσεσαι για τον άλλον που λέει τη βλακεία του; Και χάνεις την ειρήνη σου; "Μα εγώ το κάνω για τα παιδιά μου! Για να τα σώσω!" Και ποιος σου είπε ότι είσαι Θεός για να τα σώσεις τα παιδιά σου; Ο θυμός που βγαίνει από μέσα σου δε μαρτυρεί κάτι άλλο παρά το δικό σου πάθος. Τη δική σου αναπηρία, τη δική σου κενοδοξία...

απόσπασμα από ομιλία του π.Βαρνάβα Γιάγκου -Ι.Ν.Παναγίας Λαοδηγήτριας Θεσ/νίκης (www.iomilia.net)

Μαζεύω τα πεσμένα στάχυα

Μαζεύω τα πεσμένα στάχυα να σου στείλω λίγο ψωμί,

μαζεύω με το σπασμένο χέρι μου ότι έμεινε απ' τον ήλιο

να σου το στείλω να ντυθείς. Έμαθα πως κρυώνεις.

Την πράσινή σου φορεσιά να την φορέσεις την Λαμπρή!

Θα τρέξουν μ' άνθη τα παιδιά. Θα βγουν τα περιστέρια,

κ' η μάνα σου με μια ποδιά, πλατιά, γεμάτη αγάπη!

Πάρε όποιο δρόμο, όποια κορφή, ρώτα όποιο δένδρο θέλεις.

Μ' ακούς; Οι δρόμοι όλης της γης

βγαίνουνε στην καρδιά μου!

Μην ξεχαστείς κοιτάζοντας το φως. Τ' ακούς; Ναρθείς!

Νικηφόρος Βρεττάκος

υγ: Ευχαριστούμε τη φίλη που μας έστειλε την πηγή

Δεν ήξερα ν'αγαπάω

"Δεν έπρεπε να τ'ακούσω, μου εξομολογήθηκε μια μέρα, δεν πρέπει ποτέ να τ'ακούς τα λουλούδια. Πρέπει να τα κοιτάζεις και να τα μυρίζεις. Το δικό μου έκανε τον πλανήτη όλο να μοσχοβολάει, όμως δεν μπορούσα να το ευχαριστηθώ. Η ιστορία με τα νύχια, που με είχε τόσο νευριάσει, κανονικά θα έπρεπε να με είχε συγκινήσει..."

Μου εξομολογήθηκε ακόμα: "Τότε δεν μπορούσα να καταλάβω. Έπρεπε να το κρίνω από τις πράξεις κι όχι απ΄τα λόγια. Με γέμιζε ευωδία και με φώτιζε. Δεν έπρεπε να σηκωθώ να φύγω. Έπρεπε να μαντέψω την τρυφερότητα πίσω απ'τις μικροπονηριές του. Τα λουλούδια είναι τόσο αντιφατικά. Ήμουνα, όμως, πολύ μικρός και δεν ήξερα να αγαπάω".

(Απόσπασμα απ'το βιβλίο του Α. Σαιντ-Εξυπερύ, Ο μικρός πρίγκιπας")


υγ: Αναδημοσίευση από παλιότερή μας ανάρτηση

Σαν το κεράκι

Θέλω να σου πω πως ζηλεύω το κεράκι... Κι έλεγα στον εαυτό μου πως πρέπει να του μοιάσω...

Αλήθεια, έχεις δει πώς λιώνει; Καίει, καίγεται ολόκληρο, ήρεμα, αθόρυβα. Και φωτίζει... Φωτίζει ώσπου να λιώσει ολόκληρο. Έτσι πρέπει να γίνουμε και εμείς. Έτσι πρέπει να ζούμε κι εμείς. Να είναι η ζωή μας αθόρυβη, μα φωτεινή. Να λιώνουμε από αγάπη ανιδιοτελή. Από προσευχή καρδιακή. Να ζεσταίνουμε τους γύρω μας, τους φίλους και γνωστούς μας αλλά και κάθε άνθρωπο που το'χει ανάγκη με το χαμόγελό μας. Με την αγάπη μας. Με την αισιοδοξία μας.

(αναδημοσίευση από παλιότερή μας ανάρτηση)

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Ρόδος

by Mariela

υγ: Κοντεύει το καλοκαιράκι! Άντε να ξεκουραστούμε και λιγάκι :)

Για τις ατέλειωτες ενοχές

"Ατέλειωτες ενοχές".
Ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου που έγινε σε νεανική σύναξη στην Αγ.Σοφία Ψυχικού.

Δυο λόγια

Καλό απόγευμα, αδερφή/έ.

Κατ'αρχάς να σ'ευχαριστήσω για όλα τα όμορφα σχόλια και τα mail που μου στέλνεις καθημερινά. Αυτό τον καιρό δεν έχω τον χρόνο να τα επεξεργάζομαι, μα νιώθω μέσα στην ψυχή μου την αγάπη σου. Στ'αλήθεια! Υπάρχει ωραιότερο πράγμα;

Νιώθεις μόνος/η, μου είπες, και απομακρυσμένος απ'τον Θεό. Ε, δεν πειράζει! Και γω το ίδιο νιώθω! Απλά να θυμάσαι ότι όταν βρεθείς σ'αυτή την φάση, όταν δεις ότι δεν αντέχεις πια να προσπαθείς, μην απογοητευτείς. Τότε είναι η πιο όμορφη στιγμή. Και ξέρεις γιατί; Επειδή ο Χριστός είναι ακριβώς δίπλα σου ό,τι και αν έχεις κάνει. Ψιθύρισέ του το πόσο αδύναμος νιώθεις. Άφησε την καρδιά σου να μιλήσει και να του πει το πόσο αμαρτωλός νιώθεις. Μίλησέ Του. Και θα δεις που όλα θα πάνε καλά... Όλα!

Είμαστε όλοι μαζί!

Ας αποκτήσουμε λοιπόν κι εμείς αγάπη, ας αποκτήσουμε ευσπλαγχνία για τον πλησίον. Και έτσι θ'αποφεύγουμε να καταλαλούμε, να κατακρίνουμε, να εξουδενώνουμε τους άλλους. Ας βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον σα να είμαστε μέλη του ίδιου σώματος. Ποιος είναι εκείνος που, επειδή έχει μια πληγή στο χέρι του ή στο πόδι του ή σε κάποιο άλλο μέλος του σώματός του, σιχαίνεται τον εαυτό του (...); Και με λίγα λόγια δεν κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για να το γιατρέψει; 

Έτσι έχουμε κι εμείς χρέος να υποφέρουμε με όσους υποφέρουν, να τους συμπαραστεκόμαστε όσο μπορούμε - κι εμείς οι ίδιοι και με τη βοήθεια άλλων πιο δυνατών στην πνευματική ζωή- και να επινοούμε και να μεταχειριζόμαστε όλα τα μέσα, για να βοηθήσουμε και τους εαυτούς μας και τους αδερφούς μας. 

Γιατί είμαστε ο ένας μέλος του άλλου, όπως λέει ο απ.Παύλος. Και αφού "είμαστε όλοι ένα σώμα, και καθένας μέλος του άλλου, τότε αν υποφέρει ένα μέλος υποφέρουν ταυτόχρονα όλα".

απόσπασμα απ΄το βιβλίο "αββά Δωροθέου -Έργα ασκητικά", εκδ. Ετοιμασία (C 2005)

υγ: Η φωτογραφία είναι έργο του κ.Κων/νου Ξενόπουλου τον οποίο και ευχαριστώ θερμά!

Μια φράση μόνο

Καλημέρα σας αδέρφια.
Σήμερα μια φράση μονάχα θέλω να μοιραστώ μαζί σας:

Ο άνθρωπος ζει τόσο όσο αγαπά.

Η πιο σίγουρη μέθοδος για να ξαναβρείς τη χαρά σου

Μια απ΄τις μεγαλύτερες "επεξεργασίες θλίψης" είναι να σκαλίζουμε συνεχώς τα κακά που μας έχουν κάνει ή τα καλά που δε μας έχουν κάνει οι γύρω μας. Είναι απ'τις πιο δημοφιλείς σκέψεις, όταν καθόμαστε μόνοι, και η οργή που σιγά-σιγά ανάβουν, το σαράκι του ναρκισσιστικού παραπόνου, η αρνητική ένταση και, στο τέλος, η κατάπτωση δεν έχουν τελειωμό.

Θυμάμαι τον π.Μάρκελλο Καμπάνη [...] να λέει: "Μη θέλεις και μη λες τι πρέπει οι άλλοι να κάνουν για σένα. Πρώτα εσύ κάνε αυτό που πρέπει οι άλλοι να κάνουν για σένα. Το Ευαγγέλιο δε μας λέει τι πρέπει να κάνουν οι άλλοι για μας, ο Χριστός μας μας λέει τι πρέπει να κάνουμε εμείς καθημερινά στους άλλους. Και θα'ρθει η ώρα που αυτό που δίνεις θα σου επιστραφεί. Ό,τι και όσο έδωσες, θα το εισπράξεις. Να είστε σίγουροι! Μπορεί να μην το εισπράξεις από εκείνον που θέλεις εσύ, θα το εισπράξεις, όμως, από αλλού και με άλλο τρόπο".

Να προσφέρω μια μικρή χαρά σε άλλον... Είναι η πιο σίγουρη μέθοδος να ξαναβρώ κι εγώ τη χαρά μου.

απόσπασμα απ'το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη "Χορός μεταμφιεσμένων", εκδ. Ψυχογιός

(Στη φωτογραφία το Άγ.Όρος νύχτα -Ευχαριστίες πολλές στον καλό μας φίλο P Th που μας την έστειλε!)

Εξωτερική εμφάνιση: μια ανατρεπτική προοπτική

(...) Το γέροντα Πορφύριο δεν τον απασχολούσε η εξωτερική εμφάνιση των ανθρώπων. Κι αυτό το διαπίστωναν όσοι πήγαιναν να τον επισκεφθούν, χωρίς κατάλληλη, ας πούμε, αμφίεση. 

Κοιτούσε τα βαθύτερα αίτια μέσα στην ψυχή, γιατί γνώριζε ότι αν τακτοποιηθούν τα εσωτερικά του ανθρώπου, αυτόματα θα διορθωθούν και τα εξωτερικά.

απ'το βιβλίο του Κλείτου Ιωαννίδη "Ο γέρων Πορφύριος"

πηγή: http://kl-klekk.blogspot.gr/2012/09/blog-post_2111.html

Μου λείπεις

Όταν θα δεις ότι γερνάω, σου ζητάω να είσαι σε παρακαλώ υπομονετική, αλλά πιο πολύ από όλα να προσπαθήσεις να καταλάβεις τι περνάω.

Αν όταν μιλάμε, επαναλαμβάνω το ίδιο πράγμα χίλιες φορές, μη διακόπτεις για να πεις: «Είπες πάλι το ίδιο πριν από ένα λεπτό ...» Απλά άκου σε παρακαλώ. Προσπάθησε να θυμηθείς τις φορές που ήσουν μικρή και σου διάβαζα την ίδια ιστορία κάθε μα κάθε βράδυ μέχρι να αποκοιμηθείς.

Όταν δε θα θέλω να κάνω μπάνιο, να μη θυμώνεις και να μη με κάνεις να αισθάνομαι άσχημα. Θυμάσαι τότε που ήσουν μικρό κορίτσι και έπρεπε να σε κυνηγάω λέγοντάς σου δικαιολογίες και προσπαθώντας να σε κάνω να κάνεις ντους;

Όταν δεις πόσο ανίδεη θα είμαι σχετικά με τη νέα τεχνολογία, δώσε μου χρόνο να μάθω και να μη με κοιτάς με αυτόν τον τρόπο ... Θυμήσου γλυκιά μου, σε έμαθα υπομονετικά να κάνεις πολλά όπως να τρως σωστά, να ντύνεσαι, να χτενίζεις τα μαλλιά σου και να τα βγάζεις πέρα με τα καθημερινά θέματα της ζωής.

Την ημέρα που θα δεις ότι έχω γεράσει, σε παρακαλώ να είσαι υπομονετική, αλλά πιο πολύ να προσπαθήσεις να καταλάβεις τι περνάω.

Αν περιστασιακά τα χάνω και ξεχνάω για ποιο πράγμα μιλάγαμε, δώσε μου χρόνο να θυμηθώ και αν δεν τα καταφέρω, μη γίνεις νευρική, ανυπόμονη ή αλαζονική. Να ξέρεις μέσα σου ότι το πιο σημαντικό πράγμα για μένα είναι να είμαι μαζί σου.

Και όταν τα γέρικα, κουρασμένα μου πόδια δεν με αφήνουν να μετακινούμαι τόσο γρήγορα όσο πριν, δώσε μου το χέρι σου όπως σου πρόσφερα εγώ το δικό μου όταν έκανες τα πρώτα σου βήματα.

Όταν αυτές οι μέρες έρθουν, να μην είσαι λυπημένη ...απλά να είσαι μαζί μου, και να με καταλαβαίνεις καθώς προσπαθώ να φτάσω στο τέλος της ζωής μου με αγάπη. Θα εκτιμώ και θα σε ευχαριστώ για το δώρο του χρόνου και της χαράς που μοιραστήκαμε. Με ένα μεγάλο χαμόγελο και την τεράστια αγάπη που πάντα είχα για σένα, απλά θέλω να πω, σε αγαπώ ...γλυκιά μου κόρη.

Μου λείπεις, 

η μαμά.

πηγή: εδώ

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Ρόδος

(Πολλές ευχαριστίες στη φίλη Μαριέλα!)

Για τη ρύπανση του περιβάλλοντος...

Το παρακάτω βίντεο του Chris Jordan (που το'χα πρωτοβρεί εδώ) ειλικρινά με στεναχώρησε πάρα πολύ. Αλλά ταυτόχρονα γέννησε μέσα μου πολλές αποφάσεις...

Όχι πια άλλη μόλυνση και ρύπανση. Είναι υποχρέωσή μας και ταυτόχρονα και δικαίωμα στη ζωή, σ'ένα καθαρότερο σπίτι που δεν είναι (μόνο) δικό μας. 

Δημιουργία σωστής σχέσης με το Θεό

Όποιος όμως νομίζει ότι έχει πίστη, ελπίδα, δικαιοσύνη, ουδέποτε αναγνωρίζει ότι είναι αμαρτωλός. Κι αν ακόμα πάει χίλιες φορές να εξομολογηθεί, ποτέ δε θα πάει ως αμαρτωλός. Μπορεί να βγάζει δάκρυα απ'τα μάτια του, αλλά ουδέποτε συνειδητοποιεί την πραγματική  αμαρτία του, η οποία είναι πέρα των όσων λέγει. Δηλαδή άλλο τα λόγια και άλλο η καρδιά.

Άλλος κλαψουρίζεται, λέει πόσο αμαρτωλός είναι, αλλά δε ζει αυτή την πραγματικότητα. Που κι αυτή η βίωση της πραγματικότητας είναι δώρο του Θεού. Ποιο; Αυτός ο διαλυμένος άνθρωπος, ο αποτυχημένος. Ο αδιέξοδος άνθρωπος. Γι'αυτό όταν εμείς δούμε κανέναν άνθρωπο διαλυμένο, αποτυχημένο, εξουθενωμένο λέμε: "Πω, πω... Και μεις θεωρούσαμε ότι είναι άγιος".

Όταν ο άνθρωπος δεν είναι καλά, τότε στα μάτια του Θεού είναι καλά. Όταν βλέπουμε έναν άνθρωπο να στέκει στα πόδια του και λέμε "αυτός έχει μια καλή πνευματική ζωή, είναι υγιής, χαρούμενος". Ενώ όταν δούμε έναν διαλυμένο, έναν δυστυχισμένο άνθρωπο λέμε: "΅Αχ, αυτός δεν έχει σωστή πορεία".

Όταν ο άνθρωπος δεν είναι καλά, όταν είναι χάλια, όταν δεν μπορεί να στηριχτεί στα πόδια του, αυτός ο άνθρωπος είναι κοντά στο Θεό. Eκείνη την ώρα φτιάχνει πραγματική σχέση με το Θεό. Τότε ιερουργείται η συνάντηση με το Θεό: όταν είμαστε αδιέξοδοι, διαλυμένοι και δεν μπορούμε να πάρουμε τα πόδια μας. Τότε γινόμαστε γόνιμη γη για να καρποφορήσει η χάρη του Θεού: όταν ζούμε την πλήρη αποτυχία μας.

απόσπασμα από ομιλία του π.Βαρνάβα Γιάγκου -Ι.Ν.Παναγίας Λαοδηγήτριας Θεσ/νίκης (www.iomilia.net)

Μέσα στη βροχή...

Θε μου, δεν είναι μικρά αυτά που κατάφερα. Κράτησα τη φωτιά μου αναμμένη μέσα στη βροχή. Θυμόμουνα πάντα το άρωμα της πασχαλιάς, όταν πορευόμουνα στον υπόνομο. 

Αλκυόνη Παπαδάκη 

(Από σχόλιο της φίλης marie)

Για την αληθινή αγάπη

(...) Δηλαδή, η αληθινή αγάπη που σημαίνει η έξοδος απ'τον εαυτό μου, απ'το εγώ μου, που είναι ένας θάνατος προσωπικός, που φαίνεται ότι ηττήθηκα, ότι έχασα, που φαίνεται ότι είμαι ο χαζός, ο βλάκας της ιστορίας, εν τέλει αν αυτό γίνεται συνειδητά (και όχι από μια φοβία), αυτό είναι νίκη! Και ήττα είναι η απάτη. 

Μπαίνουμε, δηλαδή, σε μια διαδικασία που είναι έξω απ'την κοινή λογική....

απόσπασμα από ομιλία του π.Βαρνάβα Γιάγκου- Ι.Ν.Παναγίας Λαοδηγήτριας Θεσ/νίκης
(άκου ολόκληρη την ομιλία του π.Βαρνάβα εδώ)

Το "θέλω" της καρδιάς

Και όμως, το προσωπικό ελεύθερο θέλημα του καθενός, κάπως και σχεδόν πάντα, θα πάει κόντρα στο γενικό θέλημα. Το θέλημα, η βούληση είναι πρωτογενής κραυγή της μοναδικότητας των ψυχών. Γιατί τι άλλο είναι μια καρδιά από το θέλω της; 

Έχει μεγάλη αξία να μπορεί να διακρίνει κάποιος τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού, να διαθέτει την πνευματική ευφυΐα που του επιτρέπει να ακροβατεί ανάμεσα στα δύο αιτήματα του βίου και να ισορροπεί. Ίσως να είναι ο μοναδικός δρόμος για να στέκει κανείς και ως πολίτης και ως αξιοπρεπής ψυχή. Μια τέτοια ακροβασία μπορεί να κερδηθεί από όσους καλλιεργούν την καρδιακή ευφυΐα, τη σοφία του υπάρχω. Και η ακροβασία εδώ δε σημαίνει συμβιβασμό.

απόσπασμα απ'το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη "Κυριακή απόγευμα στη Βιέννη", εκδ. Ψυχογιός

Μάθε ν'ακούς

Πρόσφατα ταξίδευα αεροπορικώς για τη Νέα Υόρκη. Η αεροσυνοδός φώναξε μ'ενθουσιασμό, μόλις με είδε να μπαίνω στο αεροπλάνο. "Ήθελα εδώ και πολύ καιρό να σας γνωρίσω. Θα μπορούσα να μιλήσω μαζί σας αργότερα;". Όταν βρήκε τον καιρό σε κάποιο διάλειμμα, κάθισε πλάι μου και με λίγα λόγια μου διηγήθηκε την ιστορία της. Ένας σύζυγος που την απατούσε, ένα καθυστερημένο παιδί, συναισθήματα απογοήτευσης και απελπισίας, φόβος ότι δε θα τα βγάλει πέρα. 

Ύστερ'από λίγο, αναστέναξε μ'ανακούφιση και σταμάτησε στη μέση μιας φράσης. Σκούπισε τα δάκρυά της και σηκώθηκε απ'το κάθισμα. "Ω, κύριε Μπουσκάλια", είπε, "να ξέρατε πόσο με βοηθήσατε!". Εγώ δεν είχα πει λέξη. Καμιά φορά βοήθεια σημαίνει απλά ν'ακούμε, χωρίς να κάνουμε κρίσεις ή να δίνουμε συμβουλές.

απόσπασμα απ'το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια "Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο", εκδ. Γλάρος