Κοινωνικότητα και κοσμικότητα

...Κοινωνικός δεν είναι ο κοσμικός. Κοινωνικός είναι ο άνθρωπος που μπορεί να συμπαθήσει τον άλλο. Να τον ακούσει με βαθιά προσοχή, να του ανοίξει την καρδιά του. Την κοινωνικότητα την ορίζει η ικανότητα της συμπάθειας και της αλληλοκατανόησης, ενώ την κοσμικότητα η σωματική συνύπαρξη για κάποιου είδους υλική συνεργασία: για να φωτογραφηθούμε, για παράδειγμα, σε κάποιο κοσμικό περιοδικό ή για να ανταλλάσσουμε επισκέψεις με σκοπό να παραμείνουμε σε ένα επίπεδο μελών καλής οικονομικής τάξεως ή ευπρεπούς θρησκευτικής σύναξης, ή για να αλληλοϋποχρεωνόμαστε σε μια γνωριμία που θα ωφελήσει επαγγελματικά.

Η κοσμικότητα δεν είναι εκφράσεις προσώπου, είναι ασκήσεις γκριμάτσας και θα προσέξετε ότι οι κοσμικοί τύποι με τον καιρό αποκτούν όλο και λιγότερες, πιο κλισαρισμένες πόζες. Σαν τα καρτούν. Εκτός αληθινής σχέσης φτωχαίνει και το λεξιλόγιο, φτωχαίνουν και οι εκφράσεις του προσώπου, οι χειρονομίες και οι αυθόρμητες κινήσεις.

απόσπασμα απ'το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη "Ο παλιάτσος και η άνιμα", εκδ. Ψυχογιός

photo by: http://desireforpassion.tumblr.com/

Να εμπιστευτείς...

Ένα πράγμα πρέπει να κάνουμε: Να εμπιστευτούμε τον Θεό. Να κάνουμε τα σχέδιά μας, να κάνουμε τις κινήσεις που πρέπει να κάνουμε. Αλλά από κει και πέρα, τ'αφήνεις τα πράγματα και λες: "Τώρα, Θεέ μου, εσύ ευλόγησέ τα. Τώρα εσύ κανόνισέ τα. Δεν ξέρω τι θα μου βγει σ'αυτό που ξεκινάω να κάνω.Δεν ξέρω... Εγώ ξεκινώ. Ευλόγησε τη ζωή μου".

(απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου -www.atheataperasmata.com)

υγ: 1.Αναδημοσίευση από παλιότερή μας ανάρτηση.
     2. Σ'ευχαριστώ και για τα σχόλια αλλά και για τα mail που στέλνεις. Μου δίνουν χαρά. Συγχώρα με που δεν απαντώ πάντα. O ήλιος μόλις βγαίνει σιγά-σιγά. Καλημέρα σου εύχομαι.

Για να ταξιδεύουμε με τη μελωδία παρέα

Έχω στο pc μου ένα φάκελο με κάποια τραγούδια που είναι πολύ, πολύ αγαπημένα. 

Σιγά-σιγά, θα τα αναρτώ κι εδώ για να μοιράζομαι την ομορφιά της μελωδίας τους μαζί σας. Ήταν να μπει το Σάββατο, μα ποτέ δεν είν'αργά!

Το πρώτο τραγούδι εδώ

Καλημέρα φίλοι!! Καλή δύναμη!!

Η φωτογραφία της εβδομάδας

υγ: Τη φωτογραφία την βρήκα στο blog της kwnnie

Για τη συνείδηση

(...) Ας φροντίσουμε λοιπόν, αδερφοί μου, μα φυλάμε τη συνείδησή μας, όσο ακόμα βρισκόμαστε σε αυτόν τον κόσμο, χωρίς να την προκαλούμε να μας ελέγξει για κάποιο πράγμα, χωρίς να την καταπατούμε σε τίποτα απολύτως ούτε και στο ελάχιστο. Γιατί ξέρετε καλά ότι από τα μικρά αυτά και ασήμαντα, φτάνουμε να καταφρονούμε και τα μεγάλα. 

Γιατί όταν αρχίσει να λέει κανείς: "Τι σημασία έχει αν πω αυτό τον λόγο; Τι σημασία έχει αν φάω λιγάκι; Τι σημασία έχει αν δώσω προσοχή σ'αυτό εδώ το πράγμα;". Από το "τι σημασία έχει αυτό και τι σημασία έχει εκείνο", αποκτάει κανείς κακή και διεστραμμένη διάθεση και αρχίζει να καταφρονεί και τα μεγάλα και βαρύτερα και να καταπατά την ίδια τη συνείδησή του. Και έτσι προχωρώντας σιγά-σιγά κινδυνεύει να πέσει και σε τέλεια αναισθησία.

απόσπασμα απ'το βιβλίο του αββά Δωροθέου "Έργα ασκητικά", εκδ. Ετοιμασία

Κάνε πράξη την αγάπη!

Ο κόσμος μας χρειάζεται ανθρώπους που μπορούν να βοηθήσουν. Εμείς που κατοικούμε σ'αυτό τον κόσμο δε θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε, αν δεν υπήρχαν κάποιοι που βοηθούν. Η ωρίμανση και η επιβίωσή μας εξαρτάται από την προθυμία μας να προσφέρουμε ο ένας στον άλλο. Υπάρχει μια πολύ παλιά ρήση: "Η αγάπη δεν είναι αγάπη παρά μόνο όταν την προσφέρεις". 

Μέχρι να εκδηλωθεί με μια πράξη τρυφερότητας, η αγάπη δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια καλή ιδέα. Υπάρχει πάντα κάτι που θα μπορούσαμε να κάνουμε. Να γίνουμε αληθινά άνθρωποι, αποφασίζοντας να βοηθήσουμε κάποιον.

απόσπασμα απ'το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια "Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο", εκδ. Γλάρος

Σαν ένα πεφταστέρι

Έτσι είναι η ζωή μας μπροστά στο άπειρο: σαν ένα πεφταστέρι. 

Μια μικρή φωτεινή γραμμή. Τόσο φωτεινή όσο η καρδιά μας...

(άσχετες τουιτερογραμμές μου)

Lifestyle 'n living

Νιώθω ώρες-ώρες πως ζω σε μια τρέλα. Βλέπω γύρω μου ανθρώπους να κυνηγούν με απερίγραπτη μανία απολαύσεις πρόσκαιρες (χρήμα, δόξα, σεξ,κλπ) χωρίς να σκέφτονται καθόλου. Η ζωή τους μια ατέρμονη περιστροφή γύρω απ'το ανούσιο. Το ψεύτικο life style που προβάλλεται στα μέσα ενημέρωσης. 

Έχω ακούσει ατάκες όπως: "Θα γίνω φέτες -σου λέει ο άλλος- και θα με θέλουν όλες". Ή: "Θα κάνω προσθετική στήθους, θα λιώσω στα γυμναστήρια και θα ρίξω το αφεντικό μου στη δουλειά" -σου λέει η άλλη.

Και απορώ: Αυτή είναι η ζωή σου; Αυτό είναι που θες απεγνωσμένα; Σκέφτηκες ποτέ σου τι συνέπειες έχουν οι πράξεις σου; Κυνηγάμε με τρόπο επιθετικά απεγνωσμένο το εύκολο, το ψεύτικο. Μας γίνεται εμμονή αυτό που φαίνεται. Όπως με τους ιθαγενείς και τα λαμπερά ψευτοπετράδια. 

Κάτσε λίγο, φίλε, και σκέψου. Ψάξε μέσα σου. Άκου την καρδιά σου. Θυμίσου ποιος ήσουν, ποιος είσαι. Δες πού πας. Μήπως κρύβεται αλλού το νόημα; Ωραία. Πες πως έκανες αυτό που τόσο ήθελες κι ονειρευόσουν. Νιώθεις μια πρόσκαιρη ικανοποίηση. Και μετά; Μετά τι; Οι επιθυμίες, τα πάθη, οι ορέξεις δεν έχουν κορεσμό. Δεν τελειώνουν, φίλε. Ξέρεις γιατί; Γιατί είναι γήινα. Φθαρτά. Όσο και να κυνηγάς την ευτυχία μ'αυτό τον τρόπο, πάντα θα προσπαθείς ν'αγγίξεις μια αντανάκλασή της. Ένα είδωλο στιγμής. Ένα πυροτέχνημα που σε λίγο τελειώνει και πετιέται στα σκουπίδια... Και μετά το ανικανοποίητο βυθίζει σε αργό θάνατο την ψυχή και την καρδιά...

Το ευχάριστο και το εύκολο είναι πανίσχυρα πάνω στις ανώριμες ψυχές, λέει εύστοχα η Μάρω (στο βιβλίο της "Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα"). Γι'αυτό σου λέω... Ψάξε λίγο... Μην ορμάς κατευθείαν σ'ό,τι λάμπει. Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός, φίλε...

υγ: Χτες απόγευμα ταξίδευα μέσα στα βουνά. Έριξε μια καταιγίδα φοβερή. Μα έπειτα βγήκε το ουράνιο τόξο. Υπέροχες στιγμές... Καλημέρα αδερφή/έ. Να εύχεσαι και για μένα. Συγχώρα με που δεν απάντησα ακόμη στα mail και στα σχόλιά σου. Με την πρώτη ευκαιρία θα το πράξω.

Για τον Θεό

Για τον Θεό δεν υπάρχουν μικρά και μεγάλα.
Όλα είναι μικρά!

Για τον Θεό δεν υπάρχουν εύκολα και δύσκολα.
Όλα είναι εύκολα!

Για τον Θεό δεν υπάρχουν ευχάριστα και δυσάρεστα.
Όλα τα μετατρέπει σε αγαθά!

(απ'το περιοδικό "Τα κρίνα" τεύχος Απρ.2004)

(αναδημοσίευση από παλιότερή μας ανάρτηση)

Οι δυσκολίες δίνουν φτερά!

Υπάρχει ένας μύθος για το πώς τα πουλιά απέκτησαν τα φτερά τους. Στην αρχή πλάστηκαν χωρίς φτερά και ο Θεός έκαμε τα φτερά και τα έβαλε μπροστά τους λέγοντας: «Πάρτε αυτά τα βάρη να τα κουβαλήσετε».

Στην αρχή όταν ο Θεός τα κάλεσε να πάρουν τα φτερά τους που βρίσκονταν στα πόδια τους τα πουλιά δίστασαν, γιατί τους φάνηκε πολύ δύσκολο, να τα σηκώσουν. Όμως γρήγορα άκουσαν την εντολή του Θεού και παίρνοντας τα φτερά στο ράμφος τους, τα έβαλαν στους ώμους τους για να τα κουβαλήσουν.

Για ένα διάστημα τους φάνηκε το βάρος βαρύ και ασήκωτο, αλλά καθώς προχωρούσαν, διπλώνοντάς τα πάνω στα πλευρά τους, τα φτερά μεγάλωσαν στα σώματά τους και γρήγορα ανακάλυψαν πώς να τα χρησιμοποιούν. Τα βάρη έγιναν φτερά!

απ'το Ζωντανό Ιστολόγιο (www.istologio.org)

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Guiding light

Η ώρα είναι έξι και δύο πρώτα λεπτά. Σήμερα έχω πολλά τρεχάματα απ'τα βαθιά χαράματα! Κάνει και ρίμα,ε; :).
Αποφάσισα από δω και πέρα τα Σάββατα να διαλέγω τραγούδια αγαπημένα που στους περισσότερους είναι άγνωστα. Καλοκαίρι είναι άλλωστε!
Σήμερα το "Guiding light" του Foy Vance. Στίχοι καλοί με συνοδεία της ακουστικής κιθάρας του Foy Vance. 

Λοιπόν! Χίλιες υπέροχες καλημέρες σου εύχομαι! Η Παναγιά να σε σκεπάζει.

Κάποιος σε χρειάζεται

Τόλμησε να απλώσεις το χέρι σου στο σκοτάδι, για να τραβήξεις ένα άλλο χέρι στο φως– Norman B. Rice

 Μια σιλουέτα ανθρώπου στέκεται μπροστά σου.
Ίσως ένας φίλος. Ίσως ένας εραστής. Ίσως ένας τελείως άγνωστος.
Πρέπει να συνδεθείς μαζί τους.
Σε χρειάζονται για να μοιραστούν αυτή τη στιγμή.
Σε χρειάζονται να…
Ενδιαφερθείς χωρίς να σχολιάσεις.
Εκτιμήσεις χωρίς να συγκρίνεις.
Ακούσεις χωρίς να διακόψεις.
Ρωτήσεις χωρίς να φέρεις αντίρρηση.
Προκαλέσεις χωρίς να κοροϊδέψεις.
Συζητήσεις χωρίς να κριτικάρεις.
Χαμογελάσεις χωρίς δισταγμό.
Δώσεις χωρίς προσδοκία.
Είσαι άνετος χωρίς να πεις ψέματα.
Οδηγήσεις χωρίς να παραπλανήσεις.
Συγχωρήσεις χωρίς δυσαρέσκεια.
Αναπαυτείς χωρίς να κρίνεις.
Σε χρειάζονται να είσαι – ακριβώς όπως πραγματικά είσαι!

πηγή: ζωντανό Ιστολόγιο

Ελπίζω...

" - Μην πικραίνεσαι, είπε. Και βούρκωσε. Είναι όμορφη η ζωή.

Πίστεψέ με. Αξίζει να τη ζει κανείς, έστω κι αν κάποτε γεμίζει πληγές.

Σε νιώθω. Λες να μην τα ξέρω όλ' αυτά;

Μα να θυμάσαι πάντα, φιλαράκο, πως αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα.

Δε σταματάει πουθενά η ζωή. Μη σε μπερδέψουνε κάτι κακομοίρηδες, που σφίγγουν σαν το παραδοσάκουλο της ψυχής τους.

Κι ο άνθρωπος σαν τα δέντρα είναι.

Ανθίζει, κάνει καρπούς, μαδάει, και πάλι από την αρχή.

Τώρα έχεις φουρτούνα εσύ, και δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Φύλαξέ τα όμως στο μυαλό σου αυτά που ακούς. Δεν σου κάνω το δάσκαλο. Ένας γερο-ξεκούτης είμαι. Μα αυτά τα πράγματα έτσι γίνονται. Το ξέρω καλά. Αν θέλεις να φύγεις, φύγε.

Κανείς δεν μπορεί να σε κρατήσει. Προχώρα , όρθιος  όμως ... Έτσι; ...  "

 

απόσπασμα απ'το βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη, "Το χρώμα του φεγγαριού" 

αντιγραφή από εδώ: http://odevontas.blogspot.gr/2013/01/blog-post_10.html

Καλημέρα!! Ο αέρας έχει μια γλυκιά μελωδία σήμερα...

Της νύχτας

Αυτές τις στιγμές τις περιμένω πώς και πώς.
Είναι τόσο όμορφη η προσευχή που γίνεται μέσα στην απόλυτη ησυχία της νύχτας... Αυτές τις σιωπηλές, μυστικές ικεσίες του κόσμου που η νύχτα ευλαβικά αφουγκράζεται.
Που παλεύεις. Που περιμένεις. Που αφήνεις "στεναγμούς αλάλητους". Που Εκείνος Σταυρωμένος ακούει...

Να με θυμάσαι, αδερφή/έ, όταν θα μιλάς μαζί Του... Στην αγάπη Του...
Καλό ξημέρωμα.

Φιλότιμο

Στην Κόνιτσα ήμουν στη μονή Στομίου. Μετά την πανήγυρη στις 8 Σεπτεμβρίου, οι προσκυνητές τα είχαν αφήσει όλα άνω-κάτω. Εκεί που τακτοποιούσα κάτι, βλέπω, κάθησε η αδελφή μου και μια άλλη κοπέλα να συμμαζέψουν. Αυτή η καημένη είχε ακόμη δύο αδελφές οι οποίες είχαν παντρευτεί και αυτή που ήταν μεγαλύτερη είχε μείνει ακόμα ανύπαντρη. Τι φιλότιμο είχε! Αφού τα τακτοποίησαν όλα στο τέλος μου λέει: «Αν χρειάζεται πάτερ κάτι να καθήσουμε να κάνουμε και τίποτε άλλες δουλειές». Τόσο πολύ φιλότιμο! Λέω μέσα μου. Πάω στο εκκλησάκι και λέω με όλη μου την καρδιά: Παναγία μου, οικονόμησέ την εσύ. Εγώ δεν έχω τι να της δώσω-και να είχα δεν θα το δεχόταν κιόλας. Ε, μόλις πήγε στο σπίτι της, την περίμενε ένας που ήμασταν μαζί στρατιώτες, ένα πολύ καλό παιδί, κομμάτι μάλαμα και από καλή οικογένεια. Παντρεύτηκαν, μια χαρά! Πώς την πλήρωσε η Παναγία!

Πηγή: Γέροντος Παισίου Αγιορείτου: Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωποΕυχαριστίες στον Σπύρο Γκ. για την αποστολή του κειμένου(αναδημοσίευση απ'το Ζωντανό Ιστολόγιο)

Ό,τι και να γίνει, εγώ θα'μαι πάντα εδώ για σένα.

- Αφού έβλεπες ότι όλα είναι για σένα τόσο χάλια, γιατί δεν μίλησες με κάποιον;

- Από περηφάνεια. Από φόβο... Και επειδή μετάνιωσα στο τέλος... Η αλήθεια είναι ότι πολεμούσα μόνος μου τόσο καιρό που δεν άντεχα άλλο. Ήθελα απλά να τελειώσει.

- Και πίστεψες ότι το να αυτοκτονήσεις είναι λύση;

- ...

- Και αισθάνθηκες πως δεν υπήρχε τίποτα στη ζωή που να άξιζε να πολεμήσεις γι'αυτή;

- ... Ξέχασα τα καλά που είχα στη ζωή μου. Και αυτό ήταν αρκετό για να φτάσω εδώ που έφτασα.

- Ό,τι και να γίνει, εγώ θα'μαι πάντα εδώ για σένα. Και ο Χριστός το ίδιο. Σταυρώθηκε και αναστήθηκε και για σένα. Μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό...

Η γωνιά του παππού

Σήμερα το μενού έχει παραμύθι που βρήκα στο blog της καλής μου φίλης Αριστέας.

Των αδελφών Γκριμ.  "Η γωνιά του παππού".

Κάποτε ζούσε ένας παππούς με τον γιο του, τη νύφη του και το εγγονάκι του.

Ήταν όμως άσχημη η κατάστασή του. Σχεδόν τυφλός, σχεδόν κουφός , δεν μπορούσε να αυτοεξυπηρετηθεί... Ούτε να φάει δεν μπορούσε. Σκόρπιζε όλο το φαγητό κάτω και λερωνόταν διαρκώς. Κάποιες φορές μάλιστα έριχνε το πιάτο κάτω και το έσπαζε.

Ο γιος και η νύφη σκέφτηκαν ότι ήταν ανυπόφορο όλο αυτό που ζούσαν. Υποχρέωσαν λοιπόν τον γέρο να τρώει σε μια γωνιά πλάι στο τζάκι. Του έδωσαν μάλιστα και ένα ξύλινο πιάτο για να μην το σπάζει.

Μια μέρα ο μικρός εγγονός έφτιαχνε κάτι με μερικά κομμάτια ξύλου. Όταν ο πατέρας του τον ρώτησε τι έφτιαχνε ο μικρός απάντησε:

-Φτιάχνω ξύλινες γαβάθες για να τρώτε εσύ και η μητέρα όταν μεγαλώσω.

Από κείνη την ημέρα ο παππούς κάθισε και πάλι μαζί  τους στο τραπέζι. Κανείς δεν είπε ξανά λέξη.

Μπες στη θέση του άλλου  πριν σκεφτείς, μιλήσεις πράξεις οτιδήποτε... Μπες στα παπούτσια του άλλου λένε οι Αμερικανοί . Η κατανόηση της κατάστασης του άλλου ας είναι μέλημά μας και όχι αγγαρεία..

Καλή μέρα να έχουμε...

πηγή: http://princess-airis.blogspot.gr/2012/09/blog-post_5919.html?showComment=1346671057834#c6413634824331174174 Αριστέα μου, σ'ευχαριστώ!

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Εξώστης

Είναι ένα τραγούδι που στριφογυρίζει στο μυαλό μου αυτές τις μέρες και μου θυμίζει τόσα πολλά....
Έχει πολύ βαθύ νόημα. 
Αξίζει να το ακούσεις.
Απ'τους Στέρεο Νόβα.
"Εξώστης".

Οι στίχοι του τραγουδιού :

Εμπειρικά...

Ό,τι λες, αξίζει να το λες με την καρδιά σου. Όταν μιλάς, να μιλάς βιωματικά. Μη λες πράγματα που δεν τα αισθάνεσαι. Ο λόγος ο βιωματικός αγγίζει την καρδιά όπως το δροσερό αεράκι δροσίζει μετά από καύσωνα...

Έλεγε γέρων:

"Άκουγα συμβουλές και νουθεσίες από διάφορους και δε με άγγιζαν.Όταν πήγαινα στον παπα-Εφραίμ τον Κατουνακιώτη, ό,τι μου έλεγε, έμπαινε μέσα στην ψυχή μου, γιατί αυτά που μου έλεγε τα είχε ζήσει, ήταν βιώματά του".

Το κείμενο με τα μεγάλα γράμματα είναι απόσπασμα απ'το βιβλίο "Απ'την ασκητική και ησυχαστική αγιορείτικη παράδοση", εκδ. Άγιον Όρος 2011

Μερικές σκέψεις σαν ποτάμι

Ποτάμι η ζωή. Φεύγει, περνάει, προχωράει. Κι αν είσαι τωρινός, κι αν ήσουν αλλοτινός, σαν ποτάμι εκείνη στο ρυθμό της θα κυλάει.

Δε νοιάζεται αν ζεις ή όχι. Ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω από μας. Ακόμη κι αν πεθάνω, η ζωή συνεχίζεται. Ο ρυθμός, οι εποχές, οι στιγμές θα συνεχίσουν. Στο δικό τους τέμπο. Τον δικό τους δρόμο.

Κι από σένα, αυτό που θα μείνει και θα μετράει είναι οι ιδρώτες σου οι ταπεινοί. Οι κόποι σου οι καλοπροαίρετοι. Τα δάκρυά σου τα προσευχητικά. Αυτά τα δάκρυα που μετουσιώνονται στο δικό σου προσωπικό ποτάμι... Που παράλληλα με το ποτάμι της ζωής θα βαδίζει για κάποια χρόνια. Ή και στιγμές.

Είναι μεγάλο αυτό το ποτάμι, το προσωπικά δικό σου; Αγάπησες; Ένιωσες πως ζεις; Πως βοηθάς; Ενδιαφέρθηκες για τον αδερφό σου; Πότισε το ποτάμι σου το μέσα της ψυχής σου; Δρόσισε ψυχές που ζητούσαν λίγη παρηγοριά;

Δάκρυα, ιδρώτες, αγώνες... Μακάρι να'χουν ρίζες μακρυά απ'του εγωισμού τα μαύρα χώματα...

υγ: Να εύχεσαι. Καλημέρα :)

Λόγος περί μνήμης θανάτου.

Ο μοναχός Χρυσόστομος Διονυσιάτης έγραφε στο τραπεζάκι του κελλιού του:

-Μετ' ολίγον αποθνήσκω.
Τι οφείλω να κάνω;
1)Να φωνάξω τον ηγούμενον να εξομολογηθώ.

2)Να ζητήσω συγχώρεση απ' όλους .

3)Και κατόπιν; Κατόπιν να αφήσω τον εαυτό μου εις το έλεος του Θεού.

απ'το βιβλίο του π.Ιωαννικίου Κοτσώνη ΑΘΩΝΙΚΟΝ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ

Ευχαριστούμε πολύ τη φίλη που μας το έστειλε!

Η προσευχή των ερωτευμένων

Μεγαλοδύναμε Κύριε, τον αγαπώ και δεν γίνεται να κάνω αλλιώς. Πάλεψα και δε γίνεται να ξεριζώσω μιαν αγάπη ριζωμένη, όπως δε γίνεται να φυτέψεις με τη βία στην καρδιά έναν έρωτα.
Μεγαλοδύναμε Κύριε, τον αγαπώ και δεν γίνεται να κάνω αλλιώς. Για αυτό δώσε μου τη δύναμη να τον αγαπώ έτσι όπως κανείς δεν με έχει διδάξει:

Να τον αγαπώ χωρίς προσδοκία, χωρίς απαίτηση, χωρίς σύγκριση, χωρίς παζάρι, χωρίς γκρίνια, χωρίς οργή, χωρίς αδημονία.
Να τον αγαπώ και να μην τον κατασκοπεύω, να μην τον εκβιάζω, να μη προσπαθώ να με θαυμάσει, να μη προσπαθώ να με λυπηθεί.
Να αποζητώ το καλό του όσο και το δικό μου καλό, και να μη θυμώνω όταν αυτά τα δύο δε συμπίπτουν.
Να αντέχω να περιμένω, να αντέχω να μη μοιάζει με ίνδαλμά μου, να αντέχω να μου ανατρέπει τα όνειρά μου.
Να δέχομαι να μη με καταλαβαίνει έτσι όπως το εννοώ εγώ. Να δέχομαι να μη τον καταλαβαίνω έτσι όπως το εννοώ εγώ. Να τον χαίρομαι περισσότερο από όσο του παραπονιέμαι, να τον χαίρομαι χωρίς να τον διορθώνω. Να τον θαυμάζω χωρίς να υπολογίζω πως θα τον κακομάθω. Να γίνομαι περισσότερο σπλαχνική παρά δίκαιη. Να μη του φωνάξω ποτέ πως μετάνιωσα.

Μεγαλοδύναμε φώτισέ με με την αγάπη την ελεύθερη, την αγάπη την σταυρωμένη. Να δραπετεύσω από την δυναστεία του έρωτά μου, από την αλαζονεία της γνώμης μου, από την ζητιανιά του κορμιού.
Να κάνω καρτερία στην απόρριψη, υπακοή σε αυτό που δεν καταλαβαίνω. Να λυγίζω στην άγνοια και την αδυναμία μου.
Να τον κερδίσω μονάχα αγαπώντας τον. Απλά και αληθινά. Απλά και ήσυχα. Αφού η αγάπη η καθαρή είναι πάντα, πάντα αμοιβαία.

Μάρω Βαμβουνάκη

υγ: Πολλά ευχαριστώ στη φίλη Evenstar που ανακάλυψε αυτή την όμορφη προσευχή!

Στη χώρα και τη σκιά του θανάτου

Είναι βαριά η σκιά του θανάτου 

και σαν ταφόπλακα σκεπάζει τις καρδιές. 

Απέκαμαν να τη βαστάζουν 

οι κάτοικοι της χώρας των θνητών. 

Κι απέμειναν καθισμένοι

να αντικρύζουν την αναπόφευκτη μοίρα τους

με βλέμμα απλανές. 

Απελπισμένοι μελλοθάνατοι

στημένοι στον τοίχο της ακηδείας

ήδη εκτελεσμένοι από την απόγνωση

με τις σφαίρες των σκοτεινών λογισμών

των δημίων 

των μυρίων σκιών

του διασπασμένου νοός 

που πηγαινοέρχονται 

μακάβρια 

στα άγια των αγίων 

της ανθρώπινης ύπαρξης.

Μα αλήθεια 

πού αλλού θα μπορούσε να ανατείλει το φώς Σου 

παρά σε μάς τους βυθισμένους σε τέτοιο σκοτάδι;

Και η Χάρη; 

Πού αλλού θα μπορούσε να λάμψει 

παρά στον Άδη 

μιας τέτοιας εξουθένωσης 

όπου εξατμίζεται κάθε ψευδαίσθηση 

αξιομισθίας;

Στους αμαρτωλούς και στους τελώνες

φανέρωσες το φως Σου 

πλουσιοπάροχα, 

εκπληκτικά ιλαρό 

και γλυκύτατο. 

Μα μπρος στα μάτια τα φαρισαϊκά 

σμικρύνεσαι 

σε διαστάσεις σχεδόν αδιόρατες,

αυτές που καθορίζει επακριβώς 

η δική τους προαίρεση. 

Όσο για μένα; Φευ...

«Ει ουν το φως το εν σοι 

σκότος εστί,

το σκότος πόσον;»

Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλόν 

φώτισόν μου το σκότος...

Φώτισόν μου το σκότος...

φώτισόν μου το σκότος...

π.Η.Κ.

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Το αγαπημένο καλοκαιρινό μου καπέλο! χεχε...
Με παρέα. Ταξιδεύοντας.

In Christ alone

Το πανέρι με τα σταφύλια

Μια φτωχιά γυναίκα περνούσε κάποτε δίπλα από ένα αμπέλι γεμάτο σταφύλια. 

«Πως θα ‘θελα να είχα ένα τσαμπί απ’ αυτά!»

Εκείνη τη στιγμή, περνά ο νοικοκύρης του αμπελιού. Τη χαιρετά και της λέει:

-Κυρούλα, θα ‘θελες κανένα σταφύλι;

Και στην καταφατική απάντηση της, χώθηκε μέσα στ’ αμπέλι για να κόψει.

Η γυναίκα περίμενε. Πέντε, δέκα λεπτά, ένα τέταρτο πέρασαν, χωρίς ο αμπελουργός να φανεί.

Βαρέθηκε λοιπόν να τον περιμένει και με την ιδέα πως ο άνθρωπος την είχε ξεχάσει, ξεκίνησε να φύγει.

Μα να! Την ίδια στιγμή, φορτωμένος ένα πανέρι με διαλεχτά σταφύλια, φαίνεται μπροστά της και της λέει χαμογελώντας:

-Με συμπαθάς που άργησα. Μα ήθελα να σου διαλέξω μερικά καλά.

Πολλές φορές, στην προσευχή μας, ζητάμε από τον Κύριο κάτι. 

Και μην παίρνοντας άμεση απάντηση, θαρρούμε πως ο Θεός αδιαφορεί για μας. Αλλά, μετά από λίγο καιρό, η απάντηση του έρχεται,

πλούσια και ευλογημένη, όσο δεν μπορούσαμε να τη φανταστούμε. Και μας πιάνει τότε ντροπή για την ολιγοπιστία μας.

Ο Θεός είχε αργήσει, γιατί ήθελε να γεμίσει το πανέρι των ευλογιών του, πριν το προσφέρει στη ψυχή, που ζητούσε ένα μόνο τσαμπί.

Ευχαριστούμε πολύ τη φίλη που μας το έστειλε! 
Καλημέρες πολλές :)

Το μυστικό για να ακουστεί η προσευχή σου

-Θέλεις ν' ακούει παρευθύς ο Θεός την προσευχή σου, αδερφέ; 

Λέγει ο αββάς Ζήνων:

- Σαν σηκώνεις τα χέρια σου στον ουρανό, προσευχήσου πρώτα απ' όλα, με την καρδιά σου για τους εχθρούς σου και ο Θεός θα σου δώσει γρήγορα ό,τι άλλο του ζητήσεις. 

πηγή: εδώ

Τα κεράσματα

Κάποιος επισκέπτης του γέροντα (Παϊσίου) πίστευε ότι στην εποχή μας δε γίνονται θαύματα. Ο γέροντας διέγνωσε τη δυσπιστία του και

του είπε:

- Πάρε αυτό το κουτί και κέρασε τους επισκέπτες. (Οι επισκέπτες ήσαν περίπου 12 και το κουτί είχε τρία γλυκά).

- Μα, Γέροντα...

- Κάνε όπως σου λέω και πάρε και εσύ κέρασμα.

(Πράγματι αφού τους κέρασε όλους πήρε και ό ίδιος. Στο τέλος διαπίστωσε ότι στο κουτί υπήρχαν ακόμη τρία γλυκά).

- Τίποτα δεν είναι αδύνατο για το Θεό.

πηγή άγνωστη... από κάπου στο διαδίκτυο

Η ζωή μας μια αστραπή

Μια αστραπή η ζωή μας... μα προλαβαίνουμε. 

Ν.Καζαντζάκης

Ο καλόγερος και ο ταξιτζής

Πριν από τρεις μήνες συνέβη το εξής. Ένας οδηγός πήγαινε από τη περιοχή της Θέρμης στη Θεσσαλονίκη. Τον σταματά ένας καλόγερος και του λέει: «Παλικάρι, με παίρνεις μέχρι τη Θεσσαλονίκη;». «Βεβαίως, ελάτε». Ήταν μόνος ο οδηγός. 

Κάθισε δίπλα του και του λέει: « Κώστα, -χωρίς να τον ξέρει- έχεις αρχόμενο καρκίνο στους πνεύμονες. Να πας στο νοσοκομείο και θα τον προλάβεις». Και αμέσως εξαφανίσθηκε. Αυτός έπαθε σοκ. Παίρνει μερικά τηλέφωνα και λέει τι του συνέβη. 

Του φέρνουν μερικές φωτογραφίες. Τον ρωτούν αν αναγνωρίζει ποιος είναι ο καλόγερος; Αυτός αναγνώρισε τον π. Παΐσιο. Πήγε πράγματι στο νοσοκομείο. Τον εξέτασαν οι γιατροί και βρήκαν αρχόμενο καρκίνο στους πνεύμονες, ενώ ο ίδιος δεν αισθανόταν πόνους. 

Βλέπετε αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι ευαρέστησαν τον Θεό εμφανίζονται μετά το θάνατο τους και πιστοποιούν την αλήθεια του ευαγγελίου.

απόσπασμα από ομιλία του π.Εφραίμ Βατοπαιδινού 

πηγή: http://www.pemptousia.gr/