Βλέπω μα δε βλέπω...

Δε με γεμίζει πια αυτό το καθημερινό ψέμα που όλοι λένε ζωή... Που κοιτάς τον άλλον κατάματα και το μόνο που βλέπεις είναι ένα ατέλειωτο κενό. Και το κενό αυτό ενώνεται με τη δική μου κενότητα και τελικά τι συμβαίνει; Ζούμε σχεδόν όλοι μαζί στο κενό. Χαοτικοί και γεμάτοι προσωπεία. Βλέπεις, μα στην ουσία δύσκολο να διακρίνεις. Βάζεις ταμπέλες και έτσι πορεύεσαι. Γιατί; Ο Χριστός μήπως έβαλε ποτέ ταμπέλες; 

Μιλάω για την αγάπη, μα ο εγωισμός μου σαν ελατήριο εκτοξεύεται. Μιλάω για ελπίδα... Μα, πώς τολμάω; Με τι λόγια μπορώ να περιγράψω το απερίγραπτο; Ο Π.Πάσχος πολύ εύστοχα λέει σ'ένα ποίημά του ότι όλοι εμείς που μιλάμε για το Χριστό, πολλές φορές μοιάζουμε με τα πιθάρια. Που μέσα τους κυλάει εκλεκτό κρασί, μα εκείνα μένουν πάντα αμέθυστα...

Όσο τα έχω όλα πλουσιοπάροχα, κινδυνεύω να χάνω κάθε στιγμή τον εαυτό μου. Στις αληθινές στιγμές της ησυχίας μου, όταν τα νερά της ύπαρξής μου είναι ατάραχα, τότε μπορώ να δω μια πτυχή του εαυτού μου. Τι κάνω, όμως; Δέχομαι αυτό που πράγματι είμαι; Ή μήπως δε θέλω να το αντιληφθώ, να το κατανοήσω και (γιατί όχι;) να το αγκαλιάσω;

Ένας φίλος κάποτε είχε γράψει:

ε αυτό δεν το ζητάω, κουράστηκα

μοναχικά προσπαθώ να βελτιώσω και να βελτιωθώ

από το γράψιμο μέχρι τον μικρόκοσμό μου

την εικόνα μου, την πίστη μου.

Κάπου είχα διαβάσει ότι τα πιστεύω σου δε σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο, αλλά οι πράξεις σου. Χρειάζεται αίμα για να υπερνικήσεις τα πάθη σου. Το κενό σου. Πριν δύο χιλιάδες χρόνια,  όμως, ο Χριστός αθόρυβα έδειξε το δρόμο. Τον τρόπο. Την ουσία... 

Πώς παντρεύτηκε

Και θυμάμαι τη συγκίνηση ενός φίλου μου που έλεγε "σιγά μην παντρευτώ, σιγά μη με παντρευτεί καμιά κοπέλα". Είχε λίγο απογοητευτεί και στη ζωή του ήταν κλονισμένος. "Ε, ας βρω μία όποια να'ναι. Μια να βρεθεί να με πάρει κι εμένα τον καημένο". Δηλαδή, ήθελε απλώς μια απλή κοπέλα. Μια κοπέλα να'ναι! Εντάξει, χωρίς απαιτήσεις και χωρίς αξιώσεις. "Και οποιαδήποτε να'ναι. Θα με πάρει εμένα;". 

Και βρήκε όχι απλώς μια απλή, αλλά μια καταπληκτική κοπέλα! Σ'όλα τα επίπεδα: γνώσεων, παρουσιαστικού, ψυχολογίας, καρδιάς, νοικοκυροσύνης... Όλα τα καλά! Όλα τα καλά τα είχε! Ζήταγε κάτι ασήμαντο αυτός. Του δίνει ο Θεός -ξαφνικά, ε; εκεί που δεν το περίμενε, εκεί που η λογική του έλεγε ότι δεν γίνεται- του τα'δωσε όλα! Και μου έλεγε μετά: "Α, ρε πάτερ. Είδες που γκρίνιαζα στο Θεό; Τι έλεγα και τι μου'δωσε ο Θεός; Άλλα νόμιζα και άλλα ο Θεός μου ετοίμαζε". Του λέω: "Δε λέω τίποτα, γιατί το'πες μόνος σου. Μόνος σου είπες κάτι πολύ θεολογικό: ότι ο Θεός μας είναι πλούσιος Θεός. Άπειρος Θεός. Αρχοντικός Θεός. Γενναιόδωρος. 

απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου -www.atheataperasmata.com

Λέο Μπουσκάλια

Σαν σήμερα, στις 12 Ιουνίου του 1998, σε ηλικία 74 ετών έφυγε απ'αυτή τη ζωή ο Λέο Μπουσκάλια. Τον έχουμε γνωρίσει από αρκετές αναρτήσεις που αφιερώσαμε εδώ στην αόρατη γωνιά.Φοβερός ομιλητής, παιδαγωγός, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνια. Άνθρωπος με πολύπλευρο ταλέντο. Αφιέρωσε τη ζωή του στην αγάπη, γι'αυτό και το μάθημα που έκανε στο Πανεπιστήμιο λεγόταν "Αγάπη Α1". 

Μιλούσε για την αγάπη με τέτοιο πόθο, με τέτοια ζωντάνια που καθήλωνε τα ακροατήριά του. Δίδασκε την αγάπη όχι ως θεωρητική τοποθέτηση, αλλά ως τρόπο ζωής, επικοινωνίας, δράσης, σχέσεων και συμμετοχής. Και το σημαντικότερο: ζούσε αυτά που έλεγε!

Το πιο γνωστό του βιβλίο είναι το "Να ζεις, ν'αγαπάς και να μαθαίνεις", όμως έχει γράψει και άλλα βιβλία, όπως: "Ν'αγαπάμε ο ένας τον άλλον", "Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο", "Η αγάπη" κ.ά. Κλείνουμε μ'ένα απόσπασμα από μία συνέντευξή του:

Βιβλιοπροτάσεις

Η ασκητική της αγάπης

Έχεις ποτέ συναντήσει ανθρώπους που ακτινοβολούν αγάπη και χαρά; Μέσα στο βιβλίο αυτό της μοναχής Γαβριηλίας, εκδόσεις τάλαντο, περιγράφεται ένας άνθρωπος που όλη του η ζωή ήταν δοσμένη στην αγάπη. Χωρίς αναστολές, χωρίς πεδίο αμφιβολιών έκανε πράξη την παμμέγιστη, εκρηκτική, συμπαντική εντολή της αγάπης. Η γερόντισσα Γαβριηλία ήταν μορφή του εικοστού αιώνα που η παρουσία της χαράχτηκε βαθιά στο ρου της ιστορίας. Ποια ήταν; Ανάργυρη, νηπτική, ασκήτρια και ιεραπόστολος των λεπρών, των τυφλών και των απολωλότων. Η ταπεινή προσφορά του ολοκαυτώματος ενός ανθρώπου στο Θεό και τον πλησίον.

Και πού δεν πήγε. Και πού δεν ταξίδεψε. Ένα ταξίδι στην καρδιά της Αγάπης σε 94 χρόνια και 4 ηπείρους είναι αυτό το βιβλίο. Τα λόγια της μυρίζουν άνοιξη, ευωδιάζουν ελπίδα. "Ούτε πού πας ούτε τι κάνεις ούτε πώς ζεις ούτε αν βοηθείς τους άλλους...Ένα έχει σημασία. Το ποιόν και το ποσόν της αγάπης που δίνεις παντού. Παντού. Χωρίς διακρίσεις", έλεγε." 'Αμα γίνουμε εμείς ο καθρέφτης όπου βλέπει ο άλλος το πρόσωπό του, κι αυτός ο καθρέφτης είναι χαρούμενος, δε μπορεί παρά να δει κι εκείνος κάτι".

Ένα βιβλίο που σε κάνει να χαρείς! Μια πανδαισία ελπίδας, υπομονής και χαράς. Διαβάστε το οπωσδήποτε!

υγ: Όσοι δεν ψηφίσατε στην σημαντική ψηφοφορία, βρίσκεται πάνω δεξιά.

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Da Flow - Sunset Boulevard

Ένα απ'τα πιο αγαπημένα μου μουσικά κομμάτια...


υγ: Η ψηφοφορία είναι σημαντική! Όσοι δεν ψηφίσατε, ψηφίστε (πάνω δεξιά). Ευχαριστώ.

Πρώτη φορά είδαμε παπά και να μη μας μιλήσει για το Θεό

Κι έλεγαν οι άνθρωποι, ειδικά οι νέοι: "Πρώτη φορά είδαμε παπά και να μη μας μιλήσει για το Θεό". Όταν κάποια νέα του το είπε με αφέλεια, εκείνος της απάντησε ως εξής:

 "Σε παρακαλώ, Γιωργία παιδί μου, μη με παρεξηγείς, που δε σου μίλησα για το Χριστό. Δεν το έκανα από ασέβεια, αλλά από ευσέβεια. Γιατί εγώ δε μιλώ σε κανένα θρησκευτικά αν δε μου το ζητήσει". (...) Κι ο γέροντας έβαζε στους αρχάριους αυτούς ένα πολύ ελαφρύ πνευματικό πρόγραμμα, που σίγουρα θα το εκτελούσαν μετά χαράς.

απόσπασμα απ'το βιβλίο "Ανθολόγιο συμβουλών" του γέροντα Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτη,
εκδ. Η Μεταμόρφωση του Σωτήρος, Μήλεσι Αττικής






υγ: Καλημέρα. Θα ήθελα τη γνώμη σας σχετικά με το θέμα της ψηφοφορίας πάνω δεξιά. Πιστεύετε ότι θα πρέπει στην αόρατη γωνιά να σχολιάζουμε και γεγονότα της καθημερινότητας; πχ:εκλογές, πολιτική, γεγονότα διάφορα; Οι δύο απόψεις οι αντίθετες είναι οι εξής: Η μία άποψη λέει ότι δεν πρέπει η αόρατη γωνιά να είναι εκτός τόπου και χρόνου. Πρέπει να είναι "παρούσα" και να ασχολείται. Η άλλη (και εντελώς αντίθετη άποψη) λέει ότι υπάρχουν τόσα άλλα άπειρα sites και blogs και θα ήταν καλό η αόρατη γωνιά να συνεχίσει να πραγματεύεται τα θέματα με τα οποία ασχολείται όλο αυτό τον καιρό... Έχω αρχίσει να καταλήγω σε μια άποψη, αλλά δε θα σας την πω ακόμα. Περιμένω την δική σας ψήφο ή και το σχόλιό σας επιπρόσθετα, αλλά αιτιολογημένα. Ευχαριστώ.

Ο Γιάννης ο αλήτης

Ήταν ο απόλυτος αλήτης. Αναρχοαυτόνομος που λένε. Δεν είχε μόνιμη δουλειά, γυρνούσε από δω και από κει. Κάθε βράδυ έβγαινε, ποτέ του δεν είχε σταθερή σχέση. Τα ρούχα του, το βλέμμα του, ο τρόπος που περπατούσε. Γεμάτα αντίδραση. Όλα το έδειχναν όμως. Κάτι ζητούσε διαφορετικό, μα το έψαχνε σε λάθος δρόμο.

Έμενε στη γειτονιά μου και τον είχα δει πολλές φορές.  Στην αρχή δε μιλούσαμε, αλλά μια φορά στην εξώπορτα της εισόδου της πολυκατοικίας μας μιλήσαμε και από τότε λέγαμε ένα "γεια".

Κάποιο απόγευμα, γυρνώντας κατάκοπος απ'τη δουλειά, τον είδα να κάθεται στο μικρό πάρκο της γειτονιάς μας. Σκυφτός σε μια κούνια. Προβληματισμένος. Συννεφιασμένο πρόσωπο....

Ο δρόμος μου με πήγαινε προς τα εκεί. Δίστασα να τον προσεγγίσω. Όχι γιατί δεν ήθελα, αλλά γιατί πολλές φορές είναι καλύτερα να αφήνεις κάποιον μόνο του τέτοιες στιγμές. Τελικά, πλησίασα. Στάθηκα για λίγο ακίνητος δίπλα του. Δε σάλεψε. 

- Τι έχεις, Γιάννη; Όλα καλά, αδερφέ;

Αργοσήκωσε το πρόσωπό του και είδα τα κόκκινα (μάλλον είχε κλάψει πιο πριν) μάτια του να'χουν κάτι το πρωτόγνωρο. 

- Ρε, δεν πάει άλλο ρε φίλε, μου λέει. Δε μπορώ άλλο έτσι ρε...

- Τι έγινε;

Πώς να ζεις

(...) Έτσι η μελέτη της αγάπης με οδήγησε στη μελέτη της ζωής. Ζωή μέσα στην αγάπη σημαίνει ζωή μέσα στη ζωή και ζωή μέσα στη ζωή σημαίνει ζωή μέσα στην αγάπη.

Για μένα η ζωή είναι ένα δώρο του Θεού σε μας. Ο τρόπος που ζούμε τη ζωή μας είναι το δικό μας δώρο στο Θεό. Κάντε το δώρο αυτό υπέροχο.

απόσπασμα απ'το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια "να ζεις, ν'αγαπάς και να μαθαίνεις", εκδ. Γλάρος

photo by voulaki

Μια σχέση αλληλοαποκλειόμενη

Χτες βράδυ, με το που έδυσε ο ήλιος, βγήκα μια μικρή βόλτα. Για να καθαρίσει λίγο το μυαλό μου. Αλλά αντί να κατηφορίσω προς την παραλία όπως συνήθως, άρχισα να περιπλανιέμαι στα μικρά δρομάκια και σοκάκια της γειτονιάς μου. Μια έστριβα δεξιά, μια αριστερά. 

Κοιτούσα τις ταμπέλες με τα ονόματα των δρόμων. Άλλα ονόματα ήταν ωραία, άλλα λίγο παράξενα. Όμως, οι δρόμοι με τα ωραία ονόματα δεν ήταν πάντα και περιποιημένοι. Το ίδιο και με τους δρόμους με τα όχι και τόσο ωραία ονόματα. Πολλοί απ'αυτούς τους δρόμους ήταν όμορφοι, με δέντρα, χωρίς σκουπίδια,κλπ.

Και παρατήρησα ότι το ίδιο κάνουμε και στη ζωή μας: πολλές φορές βάζουμε ταμπέλες στους άλλους με την πρώτη ματιά. Δεν γνωρίζουμε καλά-καλά τον άλλο και αμέσως, με επιλήψιμη άνεση, να του κολλήσουμε την ταμπέλα. Να τον κρίνουμε εξωτερικά: αν είναι άσχημος ή όμορφος, ψηλός ή κοντός, χοντρός ή αδύνατος, κλπ...

Ταμπέλες και ετικέτες. Που επηρεάζουν χρωματίζοντας τη ζωή μας, τα όνειρά μας, τις συναναστροφές μας. Δίνουν μια διάσταση επιπολαιότητας στο τόσο συναρπαστικό ταξίδι που λέγεται ζωή! Σπάσε τα δεσμά της εμφάνισης και δες με τα μάτια της ψυχής σου. Πέτα την άτολμη ετικέτα και δες με αγάπη. Με την αγάπη. Τι απολυτρωτική εμπειρία...

Τελικά, αγάπη και ταμπέλες είναι έννοιες αλληλοαποκλειόμενες... Γιατί η αγάπη σου ανοίγει τη θέα σ' έναν υπέροχο ουρανό. Σε αφήνει να ανασάνεις ελεύθερα. Με την αγάπη δίνεις νόημα στη ζωή σου και βλέπεις ως μια ευκαιρία χαράς την επικοινωνία με τους συνανθρώπους σου! Όσο "κακοί", άσχημοι και επικίνδυνοι κι αν φαίνονταν πιο πριν...

Σου εύχομαι να'χεις μια καλή μέρα.

υγ: photo by Μαριέλα

Μας κλέβουν οι παπάδες; ή αλλιώς: η σχέση είναι προσωπική υπόθεση

Πριν λίγο καιρό ήμουν παρών σ'ένα ξέσπασμα ενός ανθρώπου. Άρχισε να κατηγορεί την εκκλησία και να λέει τα κλασικά: οι παπάδες μας κλέβουν, οι δεσποτάδες μας θέλουν στην άγνοια υποταγμένους, μας κοροϊδεύουν, μας εκμεταλλεύονται, εγώ αλλιώς τον φανταζόμουν το Θεό. Μάλιστα, για να στηρίξει όλο αυτά τα παράπονά του έφερε και παραδείγματα πολύ ορθά....Και μ'έβαλε σε σκέψεις. Πολλές σκέψεις. Να σου εκμυστηριευτώ μερικές.

Κάνουμε πάντα το λάθος να βλέπουμε τα σφάλματα των παπάδων, των δεσποτάδων και αμέσως λέμε: Να, αυτός έκανε αυτό. Και ποιο είναι αμέσως το συμπέρασμα που βγάζουμε; Άρα, καλά κάνω κι εγώ που δεν πάω στην εκκλησία. Δηλαδή, αμέσως βγάζουμε τον εαυτό μας απ'την εξίσωση, επειδή κάπου, κάποτε, κάποιος έκανε συγκεκριμένο σφάλμα. Και ξεχνάμε ότι ο Θεός είναι υπόθεση όχι του παπά που έκλεψε, αλλά του καθενός μας προσωπικά. Η πίστη είναι βίωμα. Είναι εμπειρία προσωπική, μυστική, εσωτερική. Είναι σχέση με το Θεό. Και σε μια τόσο προσωπική σχέση δε χωράνε ενέργειες ή παραλείψεις τρίτων. Για παράδειγμα, όταν ερωτευτείς, δε σε νοιάζει τίποτε άλλο παρά το ερώμενο πρόσωπο. Βλέπεις το πρόσωπο αυτό παντού και πάντα.

Είμαστε πολύ εύκολοι στο να κατακρίνουμε. Αλλά, είδαμε ποτέ τα δικά μας σφάλματα; Είδαμε ποτέ το δοκάρι στο δικό μας μάτι; Του έφταιγε ο παπάς που έκανε κάτι. Γιατί όχι; Και εκείνος άνθρωπος σαν και σένα και μένα δεν είναι; Ή μήπως ξεχνάμε το ότι και μέσα στους 12 μαθητές του Χριστού (που ο ίδιος τους διάλεξε) υπήρξε και ένας μετέπειτα προδότης; 

Η φωτογραφία της εβδομάδας

(αφορμή απ'την ψηφοφορία που βάλαμε για την τηλεόραση)

Love never fails

Ένα πανέμορφο τραγούδι που εντόπισα εδώ. Μιλάει για την αγνή, άδολη, αληθινή αγάπη.Απολαύστε το!


υγ: Η αόρατη γωνιά σήμερα έχει γενέθλια! Μπαίνει στον τρίτο χρόνο παρουσίας στον ιστοχώρο. Σας ευχαριστούμε όλους για την όμορφη συνοδοιπορία μέχρι τώρα!

Να γνωρίζεις τη ζωή σε κάθε ανάσα

- Είναι σπάνιο να βρεις το τέλειο μπουμπούκι. Μπορεί να χρειαστεί μια ολόκληρη ζωή για να βρεις ένα. Και, όμως, δε θα 'ναι μια σπαταλημένη ζωή. (...) Και μετά έρχομαι στο μέρος αυτό των προγόνων μου και θυμάμαι: Όπως τα μπουμπούκια, έτσι κι εμείς κάποτε πεθαίνουμε. Να γνωρίζεις τη ζωή σε κάθε ανάσα, με κάθε κούπα τσαγιού.

- Ζωή στην κάθε ανάσα...

απόσπασμα μεταφρασμένο εξ ακοής απ'την ταινία The last samurai