Διαφορά κόσμων

Ρώτησαν κάποτε την Αγία Συγκλητική· τι διαφέρει ο άλλος κόσμος από τούτον εδώ οπού ζούμε τώρα; Και η μακαρία Συγκλητική αποκρίθηκε:

Το παιδί ενόσω βρίσκεται μέσα στην κοιλιά της μάνας του, ζει πολύ στενοχωρημένο, όντας ανακατωμένο μέσα στη λάσπη της μήτρας, ωσάν τυφλό.

Όταν όμως έλθει η ώρα του και γεννηθεί, λευτερώνεται από την στενοχώριαν εκείνη, όπου ήτανε κλειδωμένο, και χωρίς να το καταλάβει έρχεται σε ένα καινούριο κόσμο γεμάτον φως, ευρυχωρία και απόλαυση.

Ένα τέτοιο πράμα γίνεται και με την ψυχή του ανθρώπου. Στενοχωριέται μέσα στην κοιλιά τουτουνού του ψεύτικου κόσμου, έως ότου έβγει απ’ αυτόν και πάει στην άλλη ζωή την αιώνιο, όπου, αντί ήλιος βλέπει ν’ αστράφτει η όψη του Χριστού, αντί αέρα αναπνέει το Άγιο Πνεύμα και αντί τροφή γεύεται την Δόξα του Θεού. Η πρώτη γέννα μας έχει και πείνα. Η δεύτερη γέννα είναι Ανάσταση και Χόρταση.

από εδώ

Ευχαριστούμε την Ι.Μ.Παντοκράτορος για την ευγενική άδειά της.

υγ1: Η ψηφοφορία στα δεξιά είναι για λίγες μέρες ακόμα σε εξέλιξη! 

υγ2: Μόλις γύρισα από πρωινό περίπατο στην ακροθαλασσιά! Το κύμα να σκάει αργά-αργά και με γυμνά πόδια να περπατάω πάνω στην κρύα πρωινή άμμο. Μαγική εμπειρία... 
Και θυμάμαι και τη φράση του Γιάννη Ρίτσου "Ακούσαμε το τραγούδι της θάλασσας και δε μπορούμε πια να κοιμηθούμε". 
Καλημέρα αδέρφια.

Αεροδρόμια

Δεν μπορείς να απαγορεύσεις στα αεροπλάνα να πετούν πάνω απ'το κεφάλι σου, αλλά μπορείς να τους απαγορεύσεις να προσγειώνονται πάνω σου. Έτσι και με τους λογισμούς, έλεγε τόσο απλά και τόσο σοφά ο γέροντας Παΐσιος. Δε μπορείς να ελέγξεις τους λογισμούς που εκτοξεύονται προς τα σένα, αλλά μπορείς να μην τους επιτρέψεις να φτιάξουν κονάκι μέσα σου....

Και κάπου αλλού διάβασα: Προσοχή στον λογισμό. Θέλει πολλή προσοχή. Μια χαραμάδα να του ανοίξεις, μπήκε ο κακός λογισμός και μετά άντε να τον διώξεις... Χώρια που σου δημιουργεί κατάσταση μέσα σου και σε στεναχωρεί....

Η πάλη με τους λογισμούς είναι ένας αόρατος πόλεμος. Μπορεί να φαίνεται ψεύτικος, ανύπαρκτος, αστείος ή και "γλαφυρός", μα είναι πέρα για πέρα αληθινός. Όσο η ψυχή λεπτύνεται, γίνεται πιο διακριτική και προσεκτική είναι σε θέση να αντιλαμβάνεται αυτή την πάλη... Μπορεί να ξεκινήσει απ'το απλό ίσως και αστείο παράδειγμα με το παγωτό στο ψυγείο: Είναι αργά το βράδυ και έχω μια λιγούρα,αλλά είμαι σε δίαιτα αυστηρή! Να το φάω ή να μην το φάω; (Ένα απλό, αλλά τόσο επίκαιρο!)

Καλημέρα!

υγ: Στα δεξιά πάνω υπάρχει μια δημοσκόπηση σε εξέλιξη! Όποιος θέλει, ας συμμετάσχει

Κάθε δευτερόλεπτο

Έτυχε να δω πριν λίγο καιρό μια ταινία μικρού μήκους που με συγκλόνισε! Δεν το κρύβω... Με συγκλόνισε και έκλαψα. Η ταινία αυτή στάθηκε η αφορμή ώστε η σκληρή καρδιά μου να μαλακώσει λιγάκι. 

Πόσες φορές το σκεφτόμαστε ότι πρέπει να ζούμε κάθε δευτερόλεπτο σαν ολόκληρη της ζωή μας... Να προσπαθούμε να βγάζουμε τον καλύτερο εαυτό μας και να τα δίνουμε όλα. Το τώρα είναι δικό μας και όχι το αύριο. Να ζούμε δυναμικά και ζωντανά και με αγάπη για τη ζωή την κάθε μας στιγμή...Πόσο σημαντικό είναι να μη γκρινιάζουμε, αλλά να χαμογελάμε. Και άλλα πολλά που δεν τα ξαναγράφω γιατί τα ξέρεις και τα ζεις.

Σε προτρέπω να δεις αυτή την ταινία (περίπου 25 λεπτά κρατάει) και να μοιραστείς μαζί μου όποιες σκέψεις θες.

Στον ουρανό συμβαίνουν τα πιο απροσδόκητα

Περπατώντας σε πεζόδρομο της πόλης του πατρικού μου... Το βλέμμα μου αναζητά μια ανάσα γαλήνης.

Οι φορές που νιώθεις μια ανεξήγητη νωχελικότητα είναι -νομίζω- οι στιγμές που η ψυχή στέκεται μετέωρη μπροστά στο μεγαλειώδες χάος της ζωής. Αναποφάσιστη για το πού και το πώς της πορείας της...

Ασυναίσθητα, η καρδιά χτυπά πιο γρήγορα. Ίσως για να κερδίσει τους χαμένους χτύπους της αναποφασιστικότητας. Το χαμένο έδαφος που στο βάθος του διακρίνεται στέρεο και ανόθευτο. Σαν την αγάπη.

Κοιτάζω τους συν-ανθρώπους που περπατούν. Οι πιο πολλοί καταπονημένοι απ'το μεσημεριανό λιοπύρι, με κατεβασμένα τα κεφάλια, αναζητούν μερικές οάσεις σκιάς, δροσιάς. Σαν αποξενωμένοι απ'το περιβάλλον. Δεν κοιτούν πουθενά αλλού. Μοναχοί ανάμεσα σε πολλούς. Υποβεβλημένοι, καταβεβλημένοι.

Έτσι συνήθως γινόμαστε όταν λείπει η ειρήνη απ'τα τρίσβαθά μας. Σκληραίνει η συμπεριφορά μας και φαντάζουμε απόκοσμοι μέσα στον κόσμο. Η μοναξιά πληγώνει. Σαν αγκάθι που από όπλο προφύλαξης μεταστοιχειώνεται σε ασαφή αυστηρότητα που μας ματώνει. Θυμήσου και το λουλούδι του μικρού πρίγκηπα. 

Περικυκλωνόμαστε από εμπόδια, βάσανα και δυσκολίες και έτσι αδυνατούμε να σηκώσουμε το βλέμμα μας στον ουρανό. "Κι, όμως, στον ουρανό συμβαίνουν τα πιο απροσδόκητα" λέει η Μάρω Βαμβουνάκη και συνεχίζει: "...μονάχα που σπανίως σηκώνουμε το κεφάλι και κοιτάμε προσεκτικά προς τα πάνω".

Μακάρι, ψυχή μου, να μάθεις να κοιτάς προς τον ουρανό. Προς αυτόν που σε έπλασε και σ'αγάπησε. Και σ'αγαπά. Και θα σ'αγαπά (Τι σπουδαία λέξη η αγάπη...). Εκεί θα βρίσκεις τη γαλήνη που σου λείπει. Απ'τον ουρανό θα αντλήσεις την ειρήνη.

απ'το ημερολόγιο του Σεβάχ του Θαλασσινού

υγ: Η ψήφος σας μετράει! (δείτε πάνω δεξιά)

Πόσο υπέροχος ήταν τελικά ο τραυματισμός!

Πριν λίγες μέρες τραυματίστηκα στο χέρι σηκώνοντας κάτι βαριά κιβώτια. Τενοντίτιδα στο χέρι στο ύψος του αγκώνα [ή κάτι τέτοιο :)] απεφάνθη ο καλός μου γιατρός (ένας υπέροχος άνθρωπος!). Μου απαγόρευσε να το κουράζω. "Τέρμα το βραδινό τρέξιμο στην παραλία δηλαδή, γιατρέ;". "Για 15 μέρες όχι!" μου απάντησε με κατανόηση.

Κι, όμως, αυτή η δυσάρεστη εμπειρία με οδήγησε σε νέες περιπέτειες και εμπειρίες και διδάχτηκα πολλά πράγματα! Ακούγεται τρελό, όμως είναι αλήθεια!

Η διαδρομή απ'το σπίτι προς την παραλία απέκτησε νέο νόημα. Περπατώντας (αντί τρέχοντας πλέον) άρχισα ν'ανακαλύπτω το πόσο όμορφα δέντρα υπήρχαν. Άρχισα να βλέπω λουλούδια πολύχρωμα και να μυρίζω το άρωμά τους. Άκουσα υπέροχα κελαηδήματα απ'τα καναρίνια μιας γλυκιάς γιαγιούλας. Θαύμασα τις υπέροχες ζωγραφιές στους τοίχους ενός σπιτιού στα δεξιά μου. Και άλλα πολλά που δε θέλω να σε κουράσω.Τελικά, αν δεν τραυματιζόμουν, δε θα τα παρατηρούσα και δε θα τα ζούσα όλα αυτά. 

Στη ζωή δεν χρειάζεται πάντα να τρέχουμε. Πρέπει να μάθουμε και να χορεύουμε αργά. Να ζούμε τις στιγμές και να τις χαιρόμαστε.

Καλημέρα σε όλους, τραυματίες και υγιείς! 

Έκτακτη ανακοίνωση

Καλησπέρα σας, φίλοι.
Στις προσευχές μας για την Ιωάννα και την Παρασκευή ας προσθέσουμε και μια φίλη, την Κατερίνα...

Καληνύχτα.

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Υπέρβαση

Ένα ταξίδι-ύμνος στη ζωή, την ελπίδα, τη μουσική. 

υγ: Ευχαριστούμε πολύ τη φίλη που μας το έστειλε.

Γι'αυτούς που αγαπούν τον Θεό...

Τοις αγαπώσι τον Θεό, πάντα συνεργεί εις αγαθόν.  Γι'αυτούς που αγαπούν το Θεό, όλα οδηγούνται στο καλύτερο αποτέλεσμα.  Όλα συνεργούν.  Εκεί που ο άλλος νομίζει οτι θα σου κάνει ζημιά και θα σου βάλει τρικλοποδιά για να πέσεις, σου δίνει επιτάχυνση να τρέξεις γρηγορότερα. 

Αυτό που ο άλλος νομίζει ότι θα σε καταστρέψει, εσένα σε δυναμώνει.  Σε κάνει πιο ισχυρό, πιο ώριμο, πιο ανθεκτικό στη ζωή.  Και μετά γίνεσαι ένας βράχος που σπάνε πάνω του τα κύματα κι εσύ παίζεις με τα κύματα και δεν απογοητεύεσαι...

απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου (www.atheataperasmata.com)
αντιγραφή από "αποστάγματα καρδιάς"

Έκτακτη ανακοίνωση

Καλησπέρα.
Σήμερα πριν κοιμηθείτε, θυμηθείτε στην προσευχή σας μια Παρασκευή. Είναι σε πολύ κρίσιμη κατάσταση και οι γιατροί την έχουν πλέον παραδώσει στα χέρια του Θεού... 
Ας ευχόμαστε.

Έχεις συνεχή θλίψη; Αυτό δεν είναι καλό...

Αλίευσα αυτή την υπέροχη ανάρτηση από εδώ: http://leimwnas.blogspot.gr/2012/06/blog-post_18.html. Μη βιαστείς να την κρίνεις. Προσπάθησε να μπεις στην ουσία της...

Έχεις συνεχή θλίψη κι αυτό, παιδί μου, Δεν είναι καλό. Πρόσεξέ το. Ο Θεός θέλει να είμαστε γεμάτοι από χαρά, δεν τη θέλει τη θλίψη. Να προσεύχεσαι, όσο μπορείς. Έστω κι αυτό το λίγο, το ακούει ο Θεός. Δεν αξίζει για τίποτα στον κόσμο να θλίβεσαι. Το ξέρεις αυτό; Να χαίρεσαι, μανούλα μου. και να μη στενοχωριέσαι, να μη ζαλίζεσαι για πράγματα που δεν είναι στη δικαιοδοσία σου.
γέρ. Αμβρόσιος Λάζαρης

photo by Mariela

Πόσο κοστίζει ένα θαύμα;

Ένα κοριτσάκι, πήρε τον κουμπαρά του κι άδειασε το περιεχόμενο. Μέτρησε τρεις φορές τα κέρματα, του για να μην κάνει κανένα λάθος. Ήταν ένα δολάριο και 11 σέντς. Πήρε τα κέρματα και πήγε στο φαρμακείο της γειτονιάς.

Ο φαρμακοποιός, εκείνη την στιγμή, μιλούσε με ένα καλοντυμένο κύριο και δεν πρόσεξε την μικρή. Το κοριτσάκι έκανε κάποιο θόρυβο με τα πόδια του, αλλά τίποτε. Τότε πήρε ένα από τα κέρματα της και το χτύπησε πάνω στο γραφείο του. 

- Τι θέλεις; την ρωτά κάπως εκνευρισμένος εκείνος. Δεν βλέπεις, ότι μιλώ

με τον αδελφό μου, που έχω χρόνια να τον δω:

Τότε η μικρή του είπε:

Δεν έχουμε εχθρούς

Δεν έχουμε εχθρούς. Δεν υπάρχει εχθρός που να αξίζει τον κόπο να τον μισήσεις. Δεν υπάρχει εχθρός σ'αυτό τον κόσμο. Όποιος σου'κανε μεγάλο κακό, αν ψάξεις τη ζωή του, το πώς και το γιατί, τα κίνητρά του, τα παιδικά του χρόνια, το πώς ένιωσε, το γιατί έφτασε σ'αυτό το σημείο, θα δεις ότι δεν είναι εχθρός σου ούτε αντίπαλός σου.

(...) Δε μπορεί να σε βλάψει κανένας. Όταν νιώθεις ότι κάποιος σ'έχει βλάψει και τον μισείς, στην πραγματικότητα δεν σ'έχει βλάψει αυτός. Κάτι άλλο σου φταίει. Κάτι άλλο σε πειράζει. Αυτές τις στιγμές ρώτα τον Θεό: "Θεέ μου, αυτό τον άνθρωπο που μισώ εγώ, εσύ τον μισείς;". Θα σου πει: "Όχι. Εγώ τον έχω συγχωρέσει. Στο Γολγοθά. Αλλά και τώρα συγχωρώ τους πάντες και αγαπώ τους πάντες"...

απόσπασμα απ'το νέο βιβλίο του π.Ανδρέα Κονάνου "Αγάπη για πάντα", εκδ. "Σωματείο Παναγία Γάλαξα η Θαλασσοκρατούσα"

Είχα πάει για ψάρεμα

Έχεις πάει ποτέ για ψάρεμα; Προχτές το απόγευμα είχα πάει με μια παρέα  Ετοιμάσαμε πετονιές, δολώματα, αγκίστρια, διαλέξαμε ένα καλό σημείο σε βράχους. Τραβήξαμε αρκετές φωτογραφίες. Είπα μερικές από αυτές να τις μοιραστώ μαζί σας.

λίγο πριν δύσει ο ήλιος

Με τη δύση του ηλίου άρχισε να σηκώνεται σιγά-σιγά κύμα

Όταν μαζεύαμε τα σύνεργά μας, η νύχτα είχε ήδη αρχίσει να απλώνεται πάνω απ'την ήρεμη πλέον θάλασσα...

Η φωτογραφία της εβδομάδας

ξεχωριστό!

Στην παραμυθοχώρα

Πάντα ν'αφήνεις ανοιχτό ένα παράθυρο της καρδιάς σου στον εξαίσιο κόσμο κόσμο των παραμυθιών. Εκεί που όλα είναι μαγικά και ξαναγίνεσαι παιδί. Γιατί μόνο αν ξαναγίνεις παιδί μπορείς να ξαναδείς απλά και αληθινά. Το μουσικό αυτό απόσπασμα εύχομαι να σε βάλει στο ταξίδι προς την παραμυθοχώρα...

Έκτακτη ανακοίνωση

Πριν λίγο έλαβα ένα μήνυμα στο κινητό και το προωθώ:

Κάντε προσευχή για μιαν Ιωάννα. Έχει όγκο 30 εκατοστά.

Χωρίς φιλοσοφίες, χωρίς επιχειρήματα

Στον π.Παϊσιο πήγε ένα παιδί και του  λέει: "Είμαι ένας αλήτης. Εγώ δεν σώζομαι". Και του λέει ο π.Παϊσιος: " Θα κάνω εγώ προσευχή στον Θεό και θα γίνεις το πιο καλό παιδί του κόσμου!" -του λέει. "Πάτερ εγώ δεν σώζομαι ούτε με σφαίρες!". "Βρε, θα κάνω εγώ προσευχή και θα γίνεις το πιο καλό παιδί. Ξέρεις τι καλό παιδί που είσαι; Άντε, γεια σου" και έφυγε.

Και από κείνη την ημέρα -λέει- άρχιζε να νιώθει ν'αλλάζει κάτι μέσα του. Σεισμός. Σεισμός. Η ψυχή του... Κάτι, κάτι γίνεται... "Εγώ ήθελα αμαρτίες. Τώρα δεν θέλω. Εγώ είχα το μυαλό μου, ήτανε καζάνι από σκέψεις και από την θολούρα, τώρα ξαστέρωσα. Τι γίνεται;".

Μια προσευχή τον συνόδευε. Χωρίς λόγια, χωρίς επιχειρήματα, χωρίς φιλοσοφίες, χωρίς αναλύσεις!

(απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου -www.atheataperasmata.com)


υγ: Αναδημοσίευση από παλιότερή μας ανάρτηση...

Mark Twain

Στο πολύ ελπιδοφόρο, ανανεωτικό, φιλικό μας blog http://taxidistooneiro.blogspot.gr/ βρήκα ένα ρητό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση! Γιατί μιλάει για τη ζωή και το ότι πρέπει να είμαστε ζωντανοί, δραστήριοι, ενεργητικοί  και ορεξάτοι. Σας το παραθέτω να το απολαύσετε:

Σε 20 χρόνια θα λυπάσαι περισσότερο για όσα δεν έκανες παρά για όσα έκανες.

Γι'αυτό, λύσε τα σκοινιά. Βγες από το λιμάνι.

Πιάσε τον άνεμο στο πανί σου.

Εξερεύνησε. Ονειρέψου. Ανακάλυψε.

Mark Twain

Αυτό το να το θυμόμαστε κάθε φορά που μας πιάνει βαρεμάρα, που νιώθουμε νωχελικότητα, που αισθανόμαστε να μας πνίγει η ρουτίνα της καθημερινότητας. Δες και τις παλιότερές μας σχετικές αναρτήσεις: εδώ, εδώ και το βασικό εδώ.

Παναγία Μυρτιδιώτισσα

Μιας και σήμερα είναι η γιορτή της Παναγίας μας, αποφάσισα να μιλήσω για μια απ'τις θαυματουργές της εικόνες, την Παναγία την Μυρτιδιώτισσα.

Βρίσκεται στα Κύθηρα, στο μεγαλύτερο μοναστήρι του νησιού. Το μοναστήρι το επισκέφτηκα το 2006 και μου έκανε εντύπωση ο χώρος. Είναι χτισμένο σ'ένα φυσικό άνοιγμα και γύρω-γύρω το μάτι σου δε χορταίνει να βλέπει μυρτιές. Η θαυματουργός εικόνα Της βρίσκεται μέσα στη μονή. 

Λέγεται ότι ένας τσοπάνος πριν πολλά χρόνια είδε στ'όνειρό του έναν άγγελο να του υποδεικνύει ένα συγκεκριμένο σημείο στο χώρο περίπου που έβοσκε τα πρόβατά του. Την επόμενη μέρα πήγε γεμάτος αγωνία και ιερό δέος και στο υποδεδειγμένο σημείο βρήκε την εικόνα. Την πήρε στο σπίτι του. Κάθε βράδυ, όμως, η εικόνα εξαφανιζόταν και πήγαινε εκεί που την είχε βρει: δίπλα σε μια μυρτιά. Συγκλονισμένος εκείνος, την ξανάπαιρνε σπίτι του, κάθε βράδυ όμως η εικόνα ξαναπήγαινε μόνη της στη μυρτιά. Άγγελος εμφανίστηκε πάλι στο τσοπάνο και του'πε πως πρέπει να αφήσει την εικόνα εκεί, δίπλα στη μυρτιά. Έτσι, σιγά-σιγά, χτίστηκε προσκυνητάρι εκεί και κατόπιν το μοναστήρι ολόκληρο.

Στην εικόνα δεν φαίνονται πλέον τα πρόσωπα, λόγω της φθοράς του χρόνου. Όμως, η Παναγία επιτρέπει σε ορισμένους προσκυνητές να δουν το πρόσωπό της. Συνήθως, κάτι τέτοιο συνοδεύεται και από θαύμα. Η Παναγία Μυρτιδιώτισσα γιορτάζει 24 Σεπτεμβρίου.

Η Παναγιά να μας σκέπει όλους!

υγ: Όσοι γιορτάζετε σήμερα, χρόνια σας πολλά πολλά πολλά κι ευλογημένα!

Μου λες ότι δεν πιστεύεις στο Θεό...

Μου λες ότι δεν πιστεύεις στον Θεό, θεωρείς τον Χριστιανισμό ένα μεγάλο ψέμα.

Μου λες ότι πιστεύεις στην δύναμη του εαυτού σου, η οποία είναι τεράστια.

Θέλεις να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου, να περάσεις την ζωή σου διασκεδάζοντας.

Σ’ άκουγα και δεν μιλούσα…

Προσπάθησα να σου αλλάξω γνώμη.

Ήσουν τόσο επίμονος που πολλές φορές δεν μ’ άφηνες ούτε καν να μιλήσω, δεν δεχόσουν τον διάλογο.

Στην αρχή ήμουν υπομονετική και σ’ άκουγα, δεν σε διέκοπτα, έστω κι αν ήθελα να το κάνω σε κάθε σου λέξη.

Ξέρεις προσπάθησα να δω τα πράγματα από την δική σου σκοπιά.

Να υποθέσω ότι ήρθαμε στη ζωή για να περάσουμε καλά.

Όμως, όσο κι αν προσπάθησα δεν μπόρεσα να γίνω σαν κι εσένα.

Κάτι μέσα μου με τραβούσε στην αλήθεια του Χριστού.

Έτσι οι δρόμοι μας χώρισαν.

Το μόνο που μπορώ να κάνω τώρα για σένα, είναι να σε θυμάμαι στην προσευχή μου…

Ευχαριστούμε πολύ τη φίλη που το έγραψε και μας το έστειλε!

Είμαι ο Άγγελος, ο Φύλακας του Ναού

Κάποτε ένας ιερεύς πήγε κάπως αργά το βράδυ στην Εκκλησία, γιατί είχε ξεχάσει κάτι, που έπρεπε οπωσδήποτε να το πάρει. Την ξεκλείδωσε και μπήκε μέσα. Ήταν σκοτεινά. Από την Ωραία Πύλη, την οποία είχε ανοιχτή (δεν είχε τραβήξει την κουρτίνα, αφού δεν υπήρχαν βημόθυρα στην Πύλη), βλέπει έναν αστραφτερό Άγγελο με ξίφος πύρινο στο χέρι, να στέκεται δίπλα στην Αγία Τράπεζα! Τρόμαξε τόσο πολύ, που τράπηκε σε φυγή! Φοβήθηκε! Φθάνοντας στον Νάρθηκα ακούστηκε μια φωνή:

-Στάσου! 
Στάθηκε, λοιπόν. Kοκκάλωσε. Mαρμάρωσε.

-Μη φοβάσαι, του είπε πολύ γλυκά η φωνή. Είμαι ο Άγγελος Φύλακας του Ναού. Όταν μια Τράπεζα σε έναν Ναό καθαγιάζεται και γίνεται Αγία, ο Κύριος, ο Παντοκράτωρ, ο «Βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων», τοποθετεί έναν ακοίμητο Άγγελο-Φύλακα δίπλα στην Αγία Τράπεζα.

Καθ’ ον χρόνον έλεγε αυτά ο Άγγελος, ο ιερεύς ήταν ακίνητος στον Νάρθηκα και άκουγε έντρομος, με την πλάτη προς το Ιερό. Και συνέχισε με ακόμη πιο γλυκειά φωνή ο Άγγελος:

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης και νηστεία

Ο άγιος γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης μιλάει για τη νηστεία. Δεν είναι και πάρα πολύ καθαρή ηχογράφηση, όμως ακούγεται. υγ: Έχω δει και ένα υπέροχο DVD για τη ζωή του γέροντα και τα θαύματα. Κάποια στιγμή -όταν ξεκλέψω λίγο χρόνο- θα ετοιμάσω μια σχετική ανάρτηση.

Η λεπτή χαοτική διαφορά

...Ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ έλεγε ότι ανάμεσα στον αμαρτωλό που χάνεται και τον δίκαιο που σώζεται δεν υπάρχει παρά μόνο μια διαφορά: η αποφασιστικότητα.

Ο αμαρτωλός δέχεται με συγκίνηση την ομορφιά, το αγαθό, την αλήθεια, αλλά ενώ στιγμιαία φλέγεται, αμέσως μετά η φλόγα σβήνει, γιατί ό,τι φτάνει μέχρις αυτόν, ίσα ίσα που αγγίζει τα συναισθήματά του. Αντιλαμβάνεται πώς έχει το θέμα, χωρίς όμως η θέλησή του να ενεργοποιείται για να τον στρέψει εναντίον του ίδιου του εαυτού του: δεν παίρνει τη σταθερή απόφαση να αγωνιστεί και να νικήσει στο όνομα της αλήθειας, της ομορφιάς, της προσωπικής του αξιοπρέπειας και τελικά στο όνομα του Θεού  ό,τι είναι ανάξιο του Θεού, του ίδιου του εαυτού του, της ανθρώπινης φύσης και των σχέσεων που δημιουργεί με όσους τον περιβάλλουν και του εκδηλώνουν έμπρακτα την αγάπη τους.

απόσπασμα απ'το βιβλίο του π.Anthony Bloom "Συνάντηση με τον ζωντανό Θεό", εκδ. εν πλω

photo by Mariela (την οποία και ευχαριστούμε πολύ για την ευγενική άδεια χρήσης των πινάκων της!)

Ξετυλίγοντας το κουβάρι της συναλληλίας

Στο σπουδαίο βιβλίο που μελέτησα πριν λίγο καιρό (του Αντ. Σαιντ-Εξιπερύ, Γη των ανθρώπων, εκδ. Ζαχαρόπουλος) βρήκα ένα ενδιαφέρον κομμάτι που μιλάει για την συναλληλία, το ότι πρέπει να ανακαλύψουμε και τους γύρω μας ανθρώπους. Να μάθουμε να ανοιγόμαστε, να μοιραζόμαστε τα συναισθήματά μας με τους γύρω μας. Αλλά, ας αφήσω τον Αντ. Σαιντ Εξιπερύ να μας μιλήσει με τον αριστουργηματικό, ιμπρεσσιονιστικό, ημερολογιακό τρόπο γραφής του...

Δοκιμάζαμε την ελαφριά ζεστασιά κάποιας έκστασης σαν στην καρδιά μιας καλά προετοιμασμένης γιορτής. Κι, ωστόσο, ήμασταν απίθανα φτωχοί. Άνεμοι, αστέρια...(...) Μα σ'αυτό το άσκημα φωτισμένο χαλί της άμμου ήμασταν έξι ή εφτά άνθρωποι που δεν είχαν τίποτε άλλο στον κόσμο παρά μονάχα τις αναμνήσεις τους και μοίραζαν τα αδιόρατα πλούτη τους.

Επιτέλους, το γεγονός ήταν πως είχαμε ανταμώσει. Περπατάμε καμιά φορά ο ένας δίπλα στον άλλο, μέσα στη σιωπή μας ή πάλι ανταλλάζουμε λέξεις που δε μας εκφράζουν διόλου. Μα, να'σου η ώρα του κινδύνου. Λοιπόν, ο ένας ακουμπά στην πλάτη του άλλου. Νιώθουμε πως ανήκουμε στην ίδια κοινωνία. Πλαταίνουμε τον κόσμο μας ανακαλύπτοντας πως υπάρχουν κι άλλες συνειδήσεις. Κοιταζόμαστε μ'ένα πλατύ χαμόγελο. Σαν τους απελευθερωμένους φυλακισμένους που τους αφήνει εμβρόντητους η απεραντοσύνη της θάλασσας....

Για πάντα πιο ελεύθεροι

Κάθε φορά που αντιμετωπίζουμε μια κατάσταση, μολονότι εκείνη τη στιγμή πιστεύουμε ότι είναι αξεπέραστη και περνάμε μέσα από μια κόλαση, μόλις την αντιμετωπίσουμε και έχοντας ζήσει μέσα από αυτή την κατάσταση, θα διαπιστώσουμε ότι είμαστε για πάντα πιο ελεύθεροι απ'ότι ήμασταν πριν.

Eleanor Roosevelt


photo by Seirios

υγ: Λάβαμε ένα κείμενο για τις αυτοκτονίες. Εδώ το link για όσους θέλουν να το διαβάσουν: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2012/08/blog-post_3910.html

Μερικά φτωχά λόγια για τη νηστεία

Όσο δύσκολη και αν αποδεικνύεται η νηστεία, είναι μέρος του πνευματικού μας αγώνα. Δεν με αναγκάζει κανένας να νηστέψω. Νηστεύω γιατί θέλω να'χω μια ζωντανή σχέση με το Θεό. Και όπως κάθε σχέση, ακόμα και η ουράνια σχέση μας βασίζεται στην αυθεντική, αληθινή αγάπη. Την έμπρακτη.

Η προσωπική σχέση, λοιπόν, με τον προσωπικό Θεό χτίζεται και με τη νηστεία. Απέχοντας από κάποια φαγητά, προσπαθώντας να κόψω τα πάθη μου, χαλυβδώνω τον εαυτό μου και σκουπίζω τη ψυχή μου απ'τις σκόνες που έχουν τόσο καιρό μαζευτεί στα βάθη της.

Τόσα και τόσα έχουν γραφτεί για τα οφέλη της νηστείας. Αντιγράφω κάτι που διάβασα στον Ιερό Αυγουστίνο και μου άρεσε: Δαμάζουμε με τη νηστεία τη σάρκα μας, που είναι το υποζύγιο της ψυχής μας για να βαδίσουμε με ασφάλεια προς την Άνω Ιερουσαλήμ.

υγ: Παιδιά και νηστεία: http://orthodoxigynaika.blogspot.gr/2011/08/blog-post_10.html
 Νηστεία και σύζυγοι: http://www.porphyrios.net/?p=1530

Εσύ και ο Θεός

... Να μάθεις να έχεις σχέση με το Θεό προσωπική. Να μάθεις να ωριμάσεις στην πνευματική ζωή. Να ωριμάσεις; Δεν είσαι βαφτισμένος; Δεν είσαι μυρωμένος; Δεν έχεις το άγιο Πνεύμα στην καρδιά σου; Δεν πήρες μέσα σου την χάρη του Θεού; Δεν κοινωνάς; Δεν προσεύχεσαι; Δεν εκκλησιάζεσαι; Ναι! Ε, λοιπόν, αν όλα αυτά τα κάνεις, να παρακαλάς το Χριστό και να του λες "Κύριέ μου, τι να κάνω; Φώτισέ με. Δείξε μου ένα σημάδι. Δείξε μου το θέλημά σου". Και έτσι θα βαδίζεις με σιγουριά, με υπευθυνότητα, με σταθερότητα και θα έχεις μια προσωπική σχέση με το Χριστό. Και δε θα λες πλέον "ο Χριστός", αλλά "ο Χριστός μου". 

απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου -www.atheataperasmata.com

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Θεσσαλονίκη, Νέα παραλία

Ο παλιάτσος

Ένα υπέροχο τραγούδι με πολύ δυνατά νοήματα και ταξιδιάρικες μουσικές γραμμές. Απ'την παιδική χορωδία του Σπύρου Λάμπρου

Υλικός τυχοδιωκτισμός...

Πριν κάμποσο καιρό μελέτησα ένα φανταστικό βιβλίο: Τη "γη των ανθρώπων" του Αντουάν Ντε Σαιντ-Εξιπερύ...

Απ'την αρχή του βιβλίου κιόλας η γραφή του Εξιπερύ με είχει συνεπάρει...

Σε κάποιο σημείο, κάπου στο δεύτερο κεφάλαιο (που λέγεται "Οι συνάδερφοι") ο Εξιπερύ αναφέρεται στον υλικό τυχοδιωκτισμό και στο κυνήγι του χρήματος. Και αυτό το συνδέει με το πώς αυτή η φενάκη απομυζά κάθε ίχνος ζωής, φρενάρει την ανάπτυξη της προσωπικότητάς μας και μας πνίγει στο βάλτο της μοναξιάς.

Αντιγράφω μια μικρή παράγραφο:

Νομίζοντας πως δουλεύουμε για τα μοναδικά υλικά αγαθά, δεν κάνουμε τίποτε άλλο παρά να χτίζουμε οι ίδιοι τη φυλακή μας. Κλεινόμαστε εκεί ολομόναχοι με το πρόσκαιρο του χρήματος, που δεν μας δίνει τίποτα που να τ'αξίζει να το ζήσουμε.


υγ: Στη φωτογραφία, ο Εξιπερύ σε μια απ'τις πτήσεις του.

Μόνο η μετάνοια...

Είναι πολλά που άλλαξαν,που αλλάζουν και θα συνεχίζουν να αλλάζουν! Σκεφτόμουν τα πορτοφόλια μας που για ένα περίεργο τρόπο και ενώ τα τροφοδοτούμε (όσο μπορούμε) είναι μονίμως άδεια. Δε μας φτάνουν τα λεφτά. Σκεφτόμουν το στομάχι και το κεφάλι μας που όσο και να τα γεμίζουμε πάντα ανικανοποίητα μένουν. Τέλος σκεφτόμουν και τις ζωές μας. Άδειες, χωρίς χαμόγελα, χωρίς αισιοδοξία, χωρίς διάθεση για τίποτα.Ίσως και για κανέναν!

Προσπαθώ να καταλάβω γιατί γίνονται όλα αυτά και ξάφνου συνειδητοποιώ πως έφτασα στο σημείο να ξεστομίζω πράγματα που κάποτε ήταν αδιανόητο ακόμη και να τα σκεφτώ. Μετανιώνω ίσως για επιλογές, πιστεύω πως θα μπορούσα να πράξω ορθότερα, με περισσότερη λογική ή με περισσότερο συναίσθημα, αλλιώτικα πάντως. Άραγε πόσο σοφό είναι να λες «δε μετανιώνω ποτέ για τις πράξεις και τις αποφάσεις μου»; Ναι, όλα όσα επέλεξα,όλα όσα έπραξα με κάνουν αυτήν που είμαι σήμερα, αλλά μήπως θα ήταν σοφότερο να πω πως ίσως αν άλλαζα κάποια πράγματα,σήμερα θα ήμουν λίγο, έστω λίγο, πιο αισιόδοξη; Μπορεί βέβαια και να μην ήμουν, αλλά δε θα το μάθουμε ποτέ!

Θαύμα του αγίου Λουκά αρχιεπισκόπου Κριμαίας του ιατρού

...Ο μικρός Ηλίας ήταν κάποιων μηνών και οι γιατροί διέγνωσαν ότι έχει λευχαιμία. Εγώ μαζί με τον π. Γρηγόριο Μάζα κάναμε βάρδιες στο νοσοκομείο που νοσηλευόταν. Παραμονή της κοιμήσεως του Αγίου Λουκά δηλαδή 10 Ιουνίου ο π. Γρηγόριος αργά το βράδυ έφυγε από το νοσοκομείο για να ξεκουραστεί και άφησε εμένα στο πόστο του….μετά από λίγη ώρα με παίρνει τηλέφωνο και με μία τρομαγμένη αλλά και χαρούμενη συνάμα φωνή που λέγει: « π. Σωσίπατρε ο Άγιος Λουκάς έκανε και πάλι το θαύμα του!!» Τι είχε γίνει; Όταν έφυγε από το νοσοκομείο πήρε ένα ταξί για να τον πάει στο σπίτι που έμενε…λίγο πριν φτάσουν λοιπόν στο σπίτι ο άγνωστος ταξιτζής ρωτά τον π. Γρηγόριο «Πάτερ όλα καλά;» ο π. Γρηγόριος απαντά αμήχανα : « όλα καλά…», ο ταξιτζής όμως επιμένοντας ξαναρωτά: «Πάτερ όλα καλά;». Ο π. Γρηγόριος μην θέλοντας να συνεχίσει την συνομιλία μαζί με τον άγνωστο ταξιτζή απαντά και πάλι κοφτά: «Όλα καλά…». Και τότε ο ταξιτζής του λέγει: « π. Γρηγόριε αυτό το παιδί που φροντίζετε και ο οποίο δεν είναι δικό σας θα γίνει καλά!». Ο π Γρηγόριος σάστισε προς στιγμή και απευθυνόμενος στον άγνωστο τον ρωτά μας πως ξέρετε για το παιδί; Για εμένα; Για όλα αυτά; Και ο ταξιτζής του απαντά: « μην ρωτάς πολλά πάτερ…το παιδί που φροντίζετε αλλά δεν είναι δικό σας θα γίνει καλά!» Με αυτά τα λόγια το ταξί σταμάτησε και ο π. Γρηγόριος συγκλονισμένος έδωσε το χρηματικό αντίτιμο στον άγνωστο που γνώριζε τα πάντα. Ο ταξιτζής πήρε τα χρήματα έδωσε τα ρέστα και εξαφανίστηκε. Δεν γνωρίζω εάν ο ταξιτζής αυτός ήταν ο Άγιος Λουκάς ή εάν ο Άγιος μίλησε δια μέσου αυτού του ανθρώπου, αυτό που γνωρίζω είναι ότι ο μικρός Ηλίας έγινε καλά!»

απόσπασμα από εδώ