Νιώθεις σιγουριά κοντά στον Θεό;

....Γι'αυτό, στους ανθρώπους της εκκλησίας που δεν έχουν συνειδητοποιήσει την χαρά της μετάνοιας, την σχέση με τον Θεό, είναι γεμάτοι με πολλά απωθημένα, με πολύ καταπίεση και βγάζουν χίλιες δυο νευρώσεις και ψυχολογικά προβλήματα. Φταίει τι; Η θρησκευτική τους ζωή. Γιατί; Γιατί ο Χριστός δεν είναι θρησκευτική ζωή! Είναι προσωπική σχέση. Ποια είναι η προσωπική σχέση; Λέω στον Θεό: "Η ζωή μου είναι μαύρη! Είμαι χάλια όσο δε πάει! Ζω στο ψέμα και στην αμαρτία. Και τι ζητώ; Όχι να με κάνεις καλύτερο, αλλά θέλω να'ρθεις στη ζωή μου! Δε θέλω να μου χαρίσεις τον Παράδεισο. Σε θέλω εσένα! Από κει και πέρα, ό,τι θέλεις δώσε εσύ".

Τα πράγματα τότε είναι διαφορετικά. Οι λογισμοί που μας πιάνουν και οι αμφιβολίες και οι αντιδράσεις και οι απορίες ενώπιον του Θεού είναι γιατί νιώθουμε ανασφαλείς ενώπιον του Θεού. Γιατί φτιάξαμε μια ιδέα περί Θεού που δεν ανταποκρίνεται στον πραγματικό Θεό. Και δεν νιώθουμε άνετοι και ασφαλείς κοντά Του. Και συνήθως, οι λογισμοί βγαίνουν όταν δεν αφήνεσαι σε μία σχέση. Δεν νιώθεις σίγουρος. Ή θεωρείς ότι πρέπει να περάσουν απ'τα χέρια σου τα πράγματα, να ελέγχεις τη σχέση. Οι λογισμοί, οι αμφιβολίες είναι καρπός της διάθεσής μας να ελέγχουμε μια σχέση. Πότε ελέγχουμε μία σχέση; Όταν δεν είμαστε σίγουροι για την αγάπη του άλλου.

Όταν, λοιπόν, εγώ είμαι σίγουρος για την αγάπη του Θεού, δεν θέλω να Tον ελέγξω. Θέλω ν'αφεθώ. Δεν έχω λογισμούς τότε. Είμαι σίγουρος. Ξέρει ο Θεός. Ξέρεις ο Θεός. Το "ξέρει ο Θεός" έχει πραγματικότητα όταν είναι καρπός του ότι κάποτε έστω για λίγο ζήσαμε και βεβαιωθήκαμε και είχαμε εμπειρία της αγάπης του. Τότε, έχοντας αυτή τη μνήμη, λέμε με σιγουριά: "Ξέρει ο Θεός". Και αυτό είναι ελευθερωτικό.

(Απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα από ομιλία του π.Βαρνάβα Γιάγκου -Ι.Ν.Παναγίας Λαοδηγήτριας http://iomilia.net/)

υγ: Αναδημοσίευση από παλιότερή μας ανάρτηση

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Light up the sky

Καλημέρα! Πώς είσαι; Βρήκα τυχαία ένα όμορφο τραγούδι. Λέγεται "Light up the sky". Μιλάει για τον πόνο, για την απόγνωση, για την αγάπη. Κεντρικό του μήνυμα: "Μην τα παρατάς ποτέ!".

Το αφιερώνω με όλη μου την καρδιά σε σένα που πονάς, που είσαι σε αδιέξοδο και περιμένεις ένα θαύμα. Σε σένα που περιμένεις υπομονετικά. Έλα μαζί να προσευχηθούμε. Κανείς δεν είναι μόνος του, καλέ/ή μου.
Κουράγιο αδερφέ, κουράγιο! 

Διψάμε για ουρανό!

Αλλά κανείς δε θέλει να πιστέψει πως βασικό μας αίτημα υπήρξε πάντα κι είναι ο Ουρανός.

Πάντα επιμένουν να μας διδάσκουνε αυτό το κάπως ύποπτο "επιστροφή στη Γη". Μας αποκρύπτουν πως το φυσικό μας είναι να πετάμε. Πως στη τελειωτική μορφή μας θα΄χουμε φτερά. Γι'αυτό κι ανέκαθεν η νοσταλγία των Ουρανών(...).

Ας μη το κρύβουμε

διψάμε για ουρανό!

απoσπάσματα απ'το βιβλίο του Μάνου Χατζιδάκι "Τα σχόλια του Τρίτου", εκδ.Εξάντας

υγ: Μια χαρούμενη ημέρα να'χουμε! Καλή δύναμη, καλοί μου φίλοι! Δε σας έχω ξεχάσει. 

Πρόσθεσε λίγη τρέλα στη ζωή σου!

Πολλοί άνθρωποι επιμένουν να καταπιέζουν μέσα τους το πνεύμα της χαράς έχοντας τη λαθεμένη αντίληψη ότι η ζωή είναι πολύ σοβαρή υπόθεση. (...) Καλλιεργούμε τους εκλεπτυσμένους τρόπους και την τυπικότητα σε βάρος του αυθορμητισμού και της διασκέδασης. 

Μέσα μας υπάρχει ένα απόθεμα χαρούμενης ελευθερίας ή τρέλας, αν θέλετε. Είναι ένα φυσικό θαυμάσιο αντιστάθμισμα στη σοβαρή, κοινωνικά παραδεκτή στάση, το οποίο μας επιτρέπει να καταργούμε πότε-πότε τους κανόνες της ευγένειας. Γιατί να μη χαρούμε λίγο μέσα στην τρέλα μας; 

Σ'ένα κόσμο που επικρατεί η ανοησία δεν πρέπει να διστάζουμε να προσθέτουμε, όλο ευτυχία και κέφι, τη δική μας πινελιά της τρέλας.

απόσπασμα απ'το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια "Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο", εκδ. Γλάρος

Είσ'ωραίος που απελπίστηκες

...Και μου'πες: "Να το λες, πάτερ, απλώς δε θα λες τ'όνομά μου. Να το πεις παντού: ότι εγώ τα έζησα όλα, τα μπούχτισα όλα, τα βαρέθηκα όλα, απελπίστηκα απ'όλα". Και του λέω κι εγώ: "Είσ'ωραίος που απελπίστηκες.Επειδή ήρθε η ώρα να ελπίσεις στο Χριστό και να γοητευτείς απ'Αυτόν που αρχίζει και γοητεύει τον άνθρωπο όταν απελπιστεί απ'όλα τ'άλλα."

απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου (www.atheataperasmata.com)

Το ψωμί

Ένα τεράστιο καρβέλι, μια πελώρια φρατζόλα ζεστό ψωμί είχε πέσει στο δρόμο από τον ουρανό
Ένα παιδί με πράσινο κοντό βρακάκι και με μαχαίρι
Έκοβε και μοίραζε στον κόσμο γύρω
Όμως και μια μικρή, ένας μικρός άσπρος άγγελος και αυτή
Μ’ ένα μαχαίρι έκοβε και μοίραζε
Κομμάτια γνήσιο ουρανό
Κι όλοι τώρα τρέχαν σ’ αυτή, λίγοι πηγαίναν στο ψωμί
Όλοι τρέχανε στο μικρόν άγγελο που μοίραζε ουρανό
Ας μην το κρύβουμε
Διψάμε για ουρανό!

(Μίλτος Σαχτούρης, Tο Ψωμί)

Το πρελούδιο μιας άνοιξης

Για μερικά πράγματα αξίζει να περιμένεις! Αξίζει να προσπαθείς μέσα απ'την αναμονή. Δοκιμάζεσαι έτσι...

Όπως η φύση το χειμώνα. Που περιμένει... Περιμένει σιωπηλά την άνοιξη. Κι όταν εκείνη έρθει, τότε ευωδιάζει ο τόπος απ'τα λουλούδια και γεμίζει χρώματα όλη η γη...

Αν σου τύχουν τέτοιες καταστάσεις αναμονής, χαμογέλα! Μην τις θεωρήσεις χαμένες και άχρηστες αυτές τις στιγμές... Είναι ευκαιρίες μοναδικές για να δοκιμαστείς. Ν'αποκτήσεις υπομονή κι ελπίδα. Και θα'ναι ακόμη πιο ωραίο αν αυτή η φάση της σιωπής, της αναμονής συνοδεύεται απ'τη γλύκα της προσευχής.

Δοκίμασε και θα δεις!

Καλή σου μέρα :)

photo by Jane

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ ΘΑΝΑΤΩ ΘΑΝΑΤΟΝ ΠΑΤΗΣΑΣ ΚΑΙ ΤΟΙΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΜΝΗΜΑΣΙ ΖΩΗΝ ΧΑΡΙΣΑΜΕΝΟΣ!!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ αδέρφια! ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!

 Εύχομαι από βάθους καρδιάς η Ανάσταση του Χριστού μας να διαλύσει κάθε απελπισία, φόβο, απογοήτευση! Εύχομαι να ζήσουμε αυτή την εκρηκτικότητα με όλο μας το είναι! Ας λάμψουν τα βλέμματά μας, ας χαρούν οι καρδιές μας! Ας έρθουμε όλοι πιο κοντά! Όλα τώρα είναι τόσο ολόφωτα!

Γιορτάζει όλη η γη!

Χριστός ανέστη!!!!!!

Σε σένα. Που μας έδωσες την ελπίδα.

Την ανάστασή σου περιμένουμε, Χριστέ. Έλα να μας δείξεις το μεγαλείο σου το θεϊκό. Δώσε μα ξανά την ΕΛΠΙΔΑ. Τη δική σου ΕΛΠΙΔΑ πως τίποτα δε σταματάει με το θάνατο. Εσύ νίκησες τη φθορά. Πήγες μέχρι τον Άδη και διέλυσες τα δεσμά του. Νίκησες το θάνατο. Μας έδωσες τα πάντα, παρόλο που εμείς σε σταυρώνουμε.... 

Μ.Σάββατο 2013. Καλή Ανάσταση αύριο, αδέρφια. 

Της Μ.Παρασκευής

Θρήνοι της Μ.Παρασκευής.
Χρόνης Αηδονίδης- Νεκταρία Καραντζή

Πήρε στο σταυρό όλη την ανθρώπινη αμαρτία...

...Ο Κύριος, όμως, πάνω στο σταυρό ένιωθε εκείνη τη στιγμή όλη την κακία. Την κακία όχι μόνο αυτών που ήταν κάτω και τον κοιτούσαν, αλλά την κακία όλων των Ιεροσολύμων, την κακία των ανθρώπων όλης της γης. Όλη την εμπάθεια, όλη την αμαρτωλότητα, όλες τις αδικίες, όλο τον εγωισμό, όλη τη φιλαυτία, όλες τις αμαρτίες της γης εκείνης της εποχής. Των ανθρώπων της προηγούμενης γενιάς, της προ-προηγούμενης. Των ανθρώπων που φτάνουν μέχρι τον Αδάμ και την Εύα. 

Και το συγκλονιστικό: και των ανθρώπων που θα γεννιόντουσαν μετά την εποχή του Κυρίου και θα έφταναν μέχρι την εποχή τη δική μας και μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία, στα έσχατα. Όλη αυτή την κακία, ο Κύριος την αισθανόταν συσσωρευμένη επάνω του. Το μίσος των ανθρώπων...

Γιατί ,ξέρετε, τον Κύριο τον σταύρωσαν εκείνοι μεν οι άνθρωποι -της εποχής του-, αλλά στην πραγματικότητα ο Κύριος ένιωσε και την δική μας την κακία, γιατί και εμείς θα τον σταυρώναμε. Αισθάνθηκε, λοιπόν, ότι "δια φθόνων παρέδωκαν αυτόν", το ήξερε ο Κύριος, και αυτός ο φθόνος την ευαίσθητη ψυχή του την έκανε να πονά πάρα πολύ. Και να υποφέρει. Και να θλίβεται απ'αυτό τον πόνο. Έκανε τόσα πολλά, έδειξε τόση αγάπη και τον πληρώσαμε με τόση κακία. Όλοι μας...

(απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου -www.atheataperasmata.com)

Οι 3 σταυροί και ο σταυρός μας

Τρεις άνθρωποι ανεβαίνουν τον ανήφορο του Γολγοθά. Είναι, ως φαίνεται, μελλοθάνατοι και οι τρεις. Ο καθένας τους κουβαλάει και το ξύλο, που πάνω του θα κρεμαστεί. Σύννεφο η σκόνη που σηκώνει το "λεφούσι" π'ακολουθάει... (...)

Αλήθεια! Πόσες φορές κι εμείς δεν ανεβαίνουμε το Γολγοθά της ζωής κουβαλώντας κάποιο βαρύ σταυρό, που μας φόρτωσε η ανθρώπινη κακία... Το σταυρό της συκοφαντίας. Της παραγνωρίσεως. Του φθόνου. Της περιφρόνησης. Ή ακόμα κάποιον άλλο σταυρό που μας φόρτωσε η αγάπη του Θεού. Κάποια θλίψη. Κάποια αρρώστια. Κάποια οικογενειακή περιπέτεια. Κάποιος θάνατος αγαπημένου μας. Κάτι, τέλος, που στα μάτια μας φαίνεται δυστύχημα, μα που δεν είναι παρά εύνοια Θεού σαν εκείνη που δέχτηκε ο Σίμων ο Κυρηναίος.

Αν ξέραμε πόση ευλογία είναι για μας ο Σταυρός αυτός!

Αν ήξερε και ο Σίμων τι έργο έκανε όταν σήκωνε το βαρύ εκείνο ξύλο!...

απόσπασμα απ'το βιβλίο του Κω/νου Κούρκουλα "Σκηνές από το Πάθος"

αναδημοσίευση από παλιότερή μας ανάρτηση

Πώς θα καταλάβουμε τον Κύριο;

Πώς θα καταλάβουμε τον Κύριο; Πώς θα καταλάβουμε τον Κύριο, ο οποίος κάποια στιγμή σταμάτησε και αυτός να τρέχει; και καθηλώθηκε και έμεινε ακίνητος. Μετέωρος πάνω στο σταυρό.

Σταματάει ο Κύριός μου! Σταματάει ο Κύριός μου να ενεργοποιείται και να δραστηριοποιείται έτσι. Και εγώ να κάτσω λίγο ακίνητος. Να δω. να καταλάβω. Να ατενίσω τον Τίμιο σταυρό. Να δω το Πάθος του. Να εμβαθύνω σ'αυτό. Να εντρυφήσω σ'αυτό. Εκεί θέλει μια ακινησία ψυχής, η οποία δεν είναι ακινησία. Είναι υπερλειτουργικότητα. Λειτουργεί πάρα πολύ η ψυχή μας σε αυτή τη φάση. Αλλά πρέπει λίγο να γαληνέψουμε. Να μαζευτούμε.

(απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου -www.atheataperasmata.com)

αναδημοσίευση από παλιότερή μας ανάρτηση