Ο δάσκαλος-παράδειγμα

Σήμερα, είναι ημέρα βίντεο. Αλλά όχι μια απλή ανάρτηση!

Σήμερα θα σας παρουσιάσω έναν άνθρωπο γεμάτο ζωντάνια, δημιουργικότητα. Ο Άγγελος Πατσιάς είναι δάσκαλος στο ορεινό χωριό Φουρφουρά, 45 χιλιόμετρα έξω από το Ρέθυμνο της Κρήτης. Στο βίντεο που ακολουθεί μπορείτε να θαυμάσετε το ζήλο του, την αξιοζήλευτη χαρά που έχει. Και αυτή τη χαρά τη μεταδίδει στους γύρω του. 

Όλα τα μπορεί ο άνθρωπος αν έχει φλόγα μέσα του! Δείτε τι έργα έχει ξεκινήσει (εντός και εκτός σχολίου) και απολαύστε την υπέροχη ατμόσφαιρα που επικρατεί σ'ένα τόσο απομονωμένο χωριό. 

Τα σχόλια δικά σας!

Δείτε το βίντεο εδώ

Ο Θεός κάθε ώρα μας στέλνει ανθρώπους

...Να δεχόμαστε, λοιπόν, με σοβαρότητα κάθε άνθρωπο, που συναπαντούμε στον δρόμο της ζωής μας και να παίρνουμε στα σοβαρά κάθε ευκαιρία και δυνατότητα να κάνουμε έργο καλό και να'στε βέβαιοι ότι μ' αυτό τον τρόπο κάνετε αυτό που θέλει ο Θεός για σας στις συγκεκριμένες εκείνες περιστάσεις, την δεδομένη εκείνη ημέρα και ώρα.

Αν αγαπούσαμε τον Θεό περισσότερο, πόσο εύκολα θα Του εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας και τον κόσμο ολόκληρο με όλες τις αντινομίες του και τις ακατανόητες πλευρές του! Όλες οι δυσκολίες οφείλονται στο ότι οι άνθρωποι δεν αγαπούν ο ένας τον άλλον αρκετά. Εκεί όπου υπάρχει αγάπη δεν μπορούν να υπάρχουν δυσκολίες.

Απόσπασμα απ'το βιβλίο "Πνευματικά κεφάλαια" του π. Αλεξάνδρου Ελτσιανίνωφ

υγ: Ευχαριστούμε πολύ το φίλο που το επιμελήθηκε και μας το έστειλε!

Βιβλιοπροτάσεις

Εμπειρίες κατά τη Θεία Λειτουργία

Βασικός σκοπός του βιβλίου είναι να ποιμανθεί ο λαός του Θεού, για μια πιο ζωντανή, πιο θερμή και πιο αληθινή συμμετοχή του στο Μυστήριο της Κοινωνίας με τον Σωτήρα Ιησού Χριστό. Για να τονιστεί όμως το ανυπέρβλητο μεγαλείο της θείας Λειτουργίας και να ωφεληθούν οι πιστοί, είτε ως απλοί εκκλησιαζόμενοι, είτε και ως κοινωνούντες του Ποτηρίου της Ζωής καταγράφονται αληθινά γεγονότα, που έχουν σχέση άμεση ή έμμεση με το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Οι εμπειρίες αυτές ελήφθησαν από την πληθώρα των Γεροντικών, τους βίους των Αγίων και από όσα προσωπικά άκουσε και είδε ο συγγραφέας π.Στέφανος Αναγνωστόπουλος στην επί σαράντα τρία χρόνια ιερατική του διακονία, από ευλογημένους και ταπεινούς ιερείς - εφημερίους μέσα στον κόσμο, από μοναχούς του Αγίου Όρους και από απλούς αλλά θεοσεβείς χριστιανούς.

Εμπειρίες που κόβουν την ανάσα και δείχνουν το μεγαλείο του Θεού... Ο καταλληλότερος τρόπος, για να μπορέσει ένας νέος να υποπτευθεί τι συμβαίνει κάθε Κυριακή στην Θεία Λειτουργία... Κάθε φορά που το ανοίγω, στεγνώνω από δάκρυα...

Ευχαριστούμε πολύ τη φίλη που το επιμελήθηκε και μας το έστειλε!

Ο χωρικός, ο γέρ. Πορφύριος και οι νέοι

Ένα πρωινό Κυριακής ο γέροντας κατηφόριζε, μαζί μ'ένα γνωστό του ηλικιωμένο χωρικό προς την εκκλησία ενός χωριού. Στο δρόμο συνάντησαν μια παρέα έξι-επτά νεαρών που βάδιζαν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ο χωρικός ρώτησε τους νεαρούς: "Πού πάτε παιδιά;" Εκείνοι απάντησαν: "Στο καφενείο". Τότε ο χωρικός (που ήταν πολύ αυστηρός) τους είπε: "Δε ντρέπεστε, Κυριακή πρωί σήμερα, αντί να βρίσκεστε στην εκκλησία, πηγαίνετε στο καφενείο; Χριστιανοί είστε σεις;" Και τους εξαπέλυσε ένα υπαίθριο ζηλωτικό κήρυγμα. Οι νεαροί του μίλησαν υβριστικά και συνέχισαν το δρόμο τους. Ο Γέροντας σιωπούσε. Ο χωρικός, γεμάτος έξαψη και αυταρέσκεια, είπε στο Γέροντα: "Καλά τα είπα στα παλιόπαιδα;" Κι ο γέροντας: "Δεν τα είπες καλά". Ο χωρικός, που περίμενε συγχαρητήρια, πικράθηκε απ'την απάντηση του γέροντα. Έφτασαν στην εκκλησία. Ο γέροντας μπήκε στο ιερό και ο χωρικός έπιασε ένα στασίδι. Δε πέρασε μισή ώρα και να'σου όλοι οι νεαροί της παρέας και μπαίνουν στην εκκλησία. Ο χωρικός έτριβε τα χέρια του από ικανοποίηση. Μόλις τέλειωσε η Θεία Λειτουργία και βγήκε ο γέροντας απ'το ιερό, ο χωρικός έσπευσε να τον συναντήσει και του'δειξε τα παιδιά λέγοντας: "Είδες που μου είπες ότι δεν τους τα είπα καλά; Σκέφτηκαν τα λόγια μου και ήρθαν στην εκκλησία". Κι ο γέροντας χαμογελώντας του εξήγησε ότι ήρθαν επειδή προσευχόταν σιωπηλά γι'αυτά και όχι διότι επηρεάστηκαν από τον τρόπο του.

απόσπασμα απ'το βιβλίο Ανθολόγιο συμβουλών του γέροντα Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, εκδ. Η Μεταμόρφωση του Σωτήρος, Μήλεσι Αττικής

Με αδικούν (μέρος Γ')

Υπάρχει, όμως, και το παράδειγμα του Αγίου Νεκτάριου. Το τέλειο και ακραίο (με την καλή έννοια) παράδειγμα της απόλυτης -εν λευκώ- ταπείνωσης! Τι κατηγορίες απίστευτες του είχαν απευθύνει... Και, όμως, εκείνος δεν αντέδρασε ποτέ! Δεν υπερασπίστηκε τον εαυτό του ούτε έτρεξε να απαιτήσει το δίκιο του ποτέ! Και στη ζωή του, ο Θεός δεν έφερε τα πράγματα ώστε να φανεί ότι τον δικαιώνει κοσμικά. Όμως, τώρα είναι ένας απ'τους μεγαλύτερους αγίους! Απολαμβάνει τον παράδεισο, δροσίζει  κι εμάς τους αδύναμους ανθρώπους με την παρουσία και τα θαύματά του. Και όλα αυτά, επειδή αποδέχτηκε τις αδικίες και τις συκοφαντίες. Δε λέω ότι αυτό πρέπει να κάνουμε κι εμείς, απλά το αναφέρω σαν παράδειγμα. Ας μην ξεχνάμε και την ιστορία του Ιώβ ή του Ιωσήφ...

Το σχέδιο του Θεού είναι ένα πλεκτό που εμείς οι άνθρωποι το κοιτάζουμε απ'την πίσω όψη, λέει ο π.Ανδρέας Κονάνος. Μας φαίνεται ακατανόητο και βιαζόμαστε να κρίνουμε. Το καράβι της ζωής μας σίγουρα θα περάσει από τρικυμίες. Έτσι είναι η ζωή. Δε γίνεται αλλιώς... (Οι δυσκολίες και τα εμπόδια είναι αυτά που μας βοηθούν να προχωρήσουμε). Το χαοτικό και μέγιστο δώρο του Θεού σε μας, η άνευ όρων ελευθερία μας, είναι εκείνη που μας προσδίδει και μας χαρίζει απεριόριστες δυνατότητες!

Σε μια της ζωής τρικυμία, λοιπόν, έχω άπειρες δυνατότητες: Να πέσω στη θάλασσα.  Να μπω μέσα  στην καμπίνα μου και να αρχίσω να κλαίω. Να τα βάλω με το Θεό που επέτρεψε την τρικυμία. Και πολλές άλλες. Ο Χριστιανός, όμως, ο γνήσιος άνθρωπος που πιστεύει (έστω και απειροελάχιστα -μα αληθινά) ξέρεις τι θα κάνει; Εκεί που οι άλλοι θα βρίζουν, θα καταριούνται, θα φωνάζουν και θα χάνουν την ψυχραιμία τους, εκείνος θα αδράξει το τιμόνι του καραβιού και ταυτόχρονα θα προσευχηθεί πύρινα και καρδιακά...Θ' αγωνιστεί.

Γιατί η πίστη θέλει λεβεντιά και αρχοντιά. Γιατί η πίστη μας δυναμώνει μέσα στις ατέλειές μας. Γιατί η λογική του Θεού προϋποθέτει η ενδοχώρα μας να καλλιεργείται αθόρυβα, μα τόσο καρπωτικά...

Άσε με να σου μιλήσω

Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πονάω αυτή τη στιγμή που γράφω… Θέλω τόσο πολύ να κλάψω. Δε με νοιάζει αν με δεις, αν με κοροϊδέψεις. Θέλω μονάχα να νιώσω λίγο ελεύθερος. Να βγάλω τη μάσκα την ψεύτικη… Να αναπνεύσω λίγο ελεύθερος. Να αφήσω την άθλια, μίζερη καθημερινότητα των πρέπει, των δήθεν. Τη ρουτίνα των ίδιων και των ίδιων.

Γι’αυτό, επέτρεψέ μου να κάνω τα δάκρυά μου εξομολόγηση. Άσε με να σου μιλήσω από καρδιάς για μια παραλία. Σβήσε για λίγο το άγχος της ψυχής σου και συντονίσου με την δική μου. Είναι πολύ δύσκολο αυτό που σου ζητάω, μα προσπάθησε…

Υπάρχει μια παραλία πολύ κοντά μας, μα και τόσο απόμακρη. Εγκαταλειμμένη. Τόσο πανέμορφη, μαγευτική, μα και τόσο απρόσιτη και αόρατη στα παραδομένα στην καθημερινότητα μάτια μας. Δεν μπορείς να την δεις, επειδή βλέπεις με τα μάτια σου. Τα μάτια που συνήθισαν στα ψεύτικα, στα ίδια, στα πονηρά, στα ασήμαντα.

Όλοι κάποτε είχαμε μια καρδιά γεμάτη προσδοκίες, γεμάτη ελπίδες και όνειρα… Μια καρδιά που διψούσε να ζήσει αληθινά. Μια καρδιά που, όμως, με τον καιρό ναρκώθηκε στο βόλεμα και τους τρελούς, απάνθρωπους ρυθμούς της πολύβουης ζωής. Πώς ν’ αντέξει η καρδιά έτσι; Πώς να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι σε μια ζωή που τόσο ωμά σε καταδυναστεύει; Δεν αντέχει η ευαίσθητη καρδιά έτσι. Αλλάζει σιγά-σιγά. Σκληραίνει. Γίνεται γυάλινη…

Μα το γυαλί, ξέρεις, μπορεί να σπάσει. Να γίνει κομμάτια. Και μετά, ακόμα και αν το ξανακολλήσεις, τα τραύματα φαίνονται. Μένουν ανεξίτηλα…

Όταν τόσο πρόωρα παράτησες τα όνειρά σου, τα έκλεισες χωρίς να το πολυσκεφτείς μέσα σε μιαν άκρη της γυάλινης –πλέον- καρδιάς σου. Όλες σου οι ελπίδες, τα αισθήματα τ’αληθινά, κρύφτηκαν μέσα σου. Κι ήρθε κατόπιν η σκληρή πραγματικότητα να σφραγίσει το γυάλινο μπουκάλι της καρδιάς σου. Έβαλε τον φελλό. Σε αποτέλειωσε. Δε σου άφησε περιθώρια ν’αντιδράσεις… Κι εσύ;

Εσύ, έκανες –όπως κι εγώ- το λάθος να προχωρήσεις. Να πορευτείς χωρίς τύψεις μέσα στη ζωή. Νιώθουμε να πνιγόμαστε, μα δεν έχουμε τη δύναμη ν’ανασάνουμε. Νιώθουμε πως δεν πάμε καλά, μα κλεινόμαστε ακόμη πιο πολύ στο στεγανό προσωπείο μας. Αντί να βοηθάμε ο ένας τον άλλο, κοιτάζουμε πώς να πατήσουμε τον διπλανό μας, ακόμα και αν δεν έχουμε να κερδίσουμε κάτι. Μόνο ο εαυτούλης μας… Μόνο το δικό μου. Εγώ και ο εγωισμός μου. Δεν αγαπάμε ειλικρινά…

Και βαδίζουμε προς την αυτοκαταστροφή μας χωρίς καρδιά. Χωρίς δάκρυ. Χωρίς ελπίδα να γυρίσουμε… Να ζήσουμε…

Μα, έλα φίλε μου, έλα φίλη μου. Έλα ζωή μου. Βάλε το χέρι σου και άγγιξε τα δάκρυά μου.. Σου ξαναλέω, δε με νοιάζει αν θα γίνω περίγελος. Έλα μόνο να νιώσεις το καυτό δάκρυ μου. Να μπεις μονάχα για μια –αληθινή- στιγμή στα βάθη της ψυχής μου. Έλα να δούμε μαζί την ξεχασμένη παραλία.

Εκεί που η άμμος έκρυψε τα μπουκάλια με το φελλό. Την αληθινή καρδιά μας. Τα όνειρά μας, τις ελπίδες μας. Έλα, σε παρακαλώ. Πιάσε το χέρι μου και πάμε. Δεν έχω τη δύναμη μόνος μου να σκάψω. Θέλει δύναμη ψυχής το να βλέπεις τα δικά σου λάθη κι εγώ νιώθω αδύναμος. Και θέλει ακόμα πιο πολύ αποφασιστικότητα στο να κάνεις το συγκλονιστικό βήμα και να διορθωθείς. Να αλλάξεις. Να γίνεις αληθινός.

Σπάσε, ψυχή μου, τις αλυσίδες της ψεύτικης ζωής και έλα να ξαναζήσουμε τα όνειρά μας. Να κάνουμε μια νέα αρχή. Να ζήσουμε πραγματικά. Να ζήσουμε αληθινά. Για πάντα… Έλα. Θα σε περιμένω…

(Είναι περσινή ανάρτηση του Ιουνίου [http://aoratigonia.blogspot.gr/2011/06/blog-post_18.html]. Όμως, αποφάσισα να την ξαναβάλω σήμερα, λόγω της χτεσινής φωτογραφίας...)

Η φωτογραφία της εβδομάδας

με αφορμή πρόσφατη ανάρτηση...


photo by roadartist

Flying over Greece

Ένα πανέμορφο βίντεο για την Ελλάδα, τον πολιτισμό μας και τα υπέροχα αξιοθέατα. Μιας και είναι καλοκαίρι νομίζω ταιριάζει! Είναι μιας ώρας περίπου, αλλά αξίζει πάααρα πολύ.


υγ: Το βίντεο το εντόπισα για πρώτη φορά στο υπέροχο blog http://hamomilaki.blogspot.gr/

Να βλέπεις το καλό στους γύρω σου

Πάντα να προσπαθείς να βλέπεις το καλό στους γύρω σου. Είναι όλοι εικόνες Χριστού. Είναι όλοι όχι η κόλασή σου, αλλά ευκαιρίες μοναδικές επικοινωνίας και αγάπης. Θυμάμαι απ'το Πανεπιστήμιο ακόμα, γνώρισα ανθρώπους με υπέροχα χαρακτηριστικά. Ένας φίλος μου είχε τέτοιο πόθο να ικανοποιήσει τα όνειρά του που όλη του η ζωή ήταν μια επίμονη, συγκινητική προσπάθεια προς την εκπλήρωσή τους. Μια φίλη μου είχε τέτοιο χαμόγελο που με το που την έβλεπες, αμέσως η καρδιά σου γέμιζε χαρά. Μια άλλη καλή μου φίλη μου είχε μια απίστευτη γαλήνη που με βοηθούσε να μην έχω άγχος στις κρίσιμες προσπάθειες των τελευταίων μαθημάτων προς το πτυχίο. Ένας άλλος συνάδελφός μου πριν λίγο καιρό προσφέρθηκε και με πηγαινοέφερνε απ'το σπίτι μου στη δουλειά με τη μηχανή του χωρίς να του το ζητήσω!

Αδερφή/έ, κανείς απ'τους ανθρώπους δεν είναι τέλειος. Όλοι μας είμαστε γεμάτοι ψεγάδια. Μπορεί να πληγωθείς, μπορεί να στεναχωρηθείς, μπορεί και να παρεξηγήσεις. Κι αυτά μέσα στη ζωή είναι! Αλλά μην ξεχνάς ότι όλοι έχουν χαρίσματα, μικρά διαμαντάκια (που λέει μια άλλη καλή μου φίλη). Άνοιξε τα μάτια της καρδιάς σου και ανακάλυψε και δες τον υπέροχο κόσμο που κρύβεται πίσω απ'τον κάθε (συν)άνθρωπο που συναντάς στο ταξίδι της ζωής σου!

Να ανοίγεσαι!

Μοναξιά:

Πληγωμένη συνείδηση. Χαοτική κενότητα, αδυναμία δράσης. Κατάσταση πτώσης και αμαρτίας. Αποξένωση απ'το Θεό και τους ανθρώπους. Αυτές είναι οι λέξεις με τις οποίες θα περιέγραφα τη μοναξιά.

Ο π.Βαρνάβας σε κάποια ομιλία του είπε: Καλό είναι να ανοιγόμαστε στους άλλους και όχι να κλεινόμαστε στον εαυτό μας. Γιατί, όταν κλεινόμαστε στον εαυτό μας είναι σαν να αποξενωνόμαστε από τους άλλους αυτοϊκανοποιούμενοι ότι οι άλλοι δεν ενδιαφέρονται για μας και για τα προβλήματά μας. 

Όταν κλεινόμαστε στον εαυτό μας από εγωισμό, τότε μαραζώνει η ψυχή μας. Δεν υπάρχει δρόμος προς το φως τότε. Θα είμαστε σαν τα λουλούδια που μαραίνονται επειδή δεν τα αγγίζει το ζωογόνο ηλιακό φως.

Ανοίξου προς τους άλλους. Με διάκριση, απλότητα και καλή διάθεση. Επικοινώνησε. Θα σε βοηθήσει αυτό πολύ. Ο Κοσμάς Πολίτης γράφει: Πολλές φορές, οι άλλοι αναγνωρίζουν ευκολότερ' από μας τους ίδιους, αυτό που είναι δικό μας. Άρα, προσεγγίζοντας τους άλλους προσεγγίζω και τον εαυτό μου.

Μάλλον αξίζει τον κόπο...

photo by Mariela (ταιριάζει απόλυτα στην σημερινή ανάρτηση!)

υγ: 1. http://aoratigonia.blogspot.com/2012/01/blog-post_14.html
     2. πάτα κλικ στη λέξη "διάκριση". Είναι ανάρτηση από φιλικό blog που έχει άμεση σχέση με την ανάρτησή μας!
    3. Ευχές πολλές στους καλούς μου φίλους Μ+Ε. Να σας ζήσει!! Γεμάτο υγεία να'ναι και ευλογημένο!

Γιατί η καρδιά μου νιώθει τόσο άσχημα;

- Γιατί η καρδιά μου νιώθει τόσο άσχημα;

- Τι έπαθες;

- Αυτό ρωτάω...

- Νιώθει έτσι πράγματι η καρδιά σου;

- Όχι πάντα.

- Ε, μάλλον είναι οι φορές που όλοι νιώθουμε... Εκεί που νομίζουμε ότι όλα πάνε καλά και ότι περπατάμε στο κύμα μια χαρά, ολιγοπιστούμε και βουλιάζουμε. Αυτό το βούλιαγμα είναι η αδυναμία της καρδιάς μας να ακολουθήσει, οπότε βουλιάζει κ αυτή απ'τους λογισμούς της.

- Καλό...

- Ναι. Μου'το πε ένας καλός φίλος πριν λίγες μέρες.

- Ξέρεις κάτι, όμως; Βαρέθηκα τα κηρύγματα. Θέλω να νιώσω μέσα μου ότι όλα πάνε καλά.

- Και γω...Θέλω να νιώθω πως ό,τι και αν κάνω είμαι ασφαλής. 

- Ε, και πώς θα γίνει αυτό;

- Με προσευχή. "Μη σταματάς να προσεύχεσαι. Όπου κι αν είσαι".

- Και αυτό ο φίλος σου στο'πε;

- Άλλος φίλος. Αλλά ξέρεις κάτι; Όταν προσευχόμαστε ειλικρινά, νιώθουμε μια γαλήνη μετά. Νομίζω αυτή η γαλήνη είναι το άγγιγμα του Χριστού στην ψυχή μας. 

- Μακάρι.

- Μακάρι...

(από διάλογο δύο φίλων...)

Με αδικούν (μέρος Β')

Θυμάμαι και ένα περιστατικό που έλεγε ο γέροντας Παΐσιος για δύο αδέρφια που ο πατέρας τους τους έδωσε δύο κτήματα. Και ο ένας (υπερφίαλος, εγωιστής και κακόβουλος) ήθελε το μεγάλο που το θεωρούσε καλό. Και ο άλλος, δρώντας ταπεινά και απλά, δέχτηκε να πάρει το μικρό στη μέση του πουθενά. Όμως, ο Θεός έφερε έτσι τα πράγματα που το μικρό χωραφάκι στη μέση του πουθενά απέκτησε τέτοια αξία που πουλήθηκε τελικά στην 100πλάσια τιμή... Ενώ, φαινομενικά, ο ένας αδερφός φάνηκε αδρανής, "αγαθούλης" και δεν κυνήγησε το δίκιο του, ο Θεός του το ανταπόδωσε.

Και κάτι ακόμα: Χριστιανός δε σημαίνει αγαθούλης, μίζερος, απόβλητος, ηττοπαθής. Χριστιανός είναι ο αγωνιστής, ο δυναμικός. Ο ήρωας. Ο Χριστιανός αγωνίζεται σκληρά να νικήσει τα πάθη του (τι αιματηρός αγώνας είναι αυτός!.και ποιος έχει τα κότσια να το προσπαθήσει...) και προσπαθεί καθημερινά. Χριστιανός είναι ο μαχητής που δεν τα παρατάει ποτέ, γιατί γνωρίζει ότι υπάρχει κάποια θεϊκή, πύρινη δύναμη που τον ενισχύει. Μπορεί, κάποιες φορές να φαίνεται (πόσες φορές, επιφανειακά κρίνοντας, βιαζόμαστε να βγάλουμε συμπεράσματα) ότι η πίστη του τον οδηγεί στο αδιέξοδο, όμως ο Θεός είναι εκεί. Είναι παρών στις δύσκολες στιγμές και με μια απίστευτη δυναμική αλλάζει το ρου της ιστορίας. Εκρηκτικά επεμβαίνει!

Αρκεί να έχουμε υπομονή...

υγ 1: Ακολουθεί και μέρος Γ' εν καιρώ...
υγ 2: Πάτα στις λέξεις με το μπλε χρώμα!

Με αδικούν (μέρος Α')

Αδικήθηκα. Πληγώθηκα τόσο πολύ που δεν μπορώ να το βγάλω απ'το μυαλό μου... Απ'την άλλη σου λέει ότι με ταπείνωση αν προχωράς, είσαι καταδικασμένος να γίνεις ο σάκος του box στους γύρω σου που αμέσως θα βρουν την ευκαιρία να σε ποδοπατήσουν...

Μα ξεχνάω πολλές φορές πως με το σταυρό στο χέρι δεν πας μπροστά. Πας ψηλά! Και ξεχνάω ακόμη πως η πίστη μας είναι μια τρέλα. Είναι μια υπέρβαση της καθημερινότητας. Είναι μια άλλη, εντελώς ριζοσπαστική, επαναστατική λογική. Είναι η λογική του Θεού. Γι'αυτό, όταν προσπαθούμε με τη στείρα ανθρώπινη λογική μας να την συγκρίνουμε, συγχέουμε τα πράγματα. Χανόμαστε στη δίνη των λογισμών μας.

Η λογική του Θεού προϋποθέτει υπομονή. Χωρίς υπομονή, όλα πάνε χαμένα. Η φύση (που ο Θεός δημιούργησε τόσο σοφά) μάς το αποδεικνύει. Τα λουλούδια και τα δέντρα για να ανθίσουν περνούν από χειμώνες. Ας θυμηθώ και το παράδειγμα με το μαργαριτάρι...

Θυμήθηκα και μερικά πολύ όμορφα περιστατικά, πέρα για πέρα αληθινά. Σήμερα σας περιγράφω το πρώτο:

Ένας γνωστός μου, στη δουλειά του αντιμετώπισε απ'την πρώτη κιόλας μέρα την κακία και την περιφρόνηση... Μάλιστα, ενώ είχε όλα τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα για να γίνει διευθυντής, έβαλαν άλλον στη θέση του (που δεν είχε ούτε τα μισά προσόντα)! Όμως, εκείνος δεν παραπονέθηκε ούτε μία φορά. Του λέγαμε εμείς "χαζός είσαι; πήγαινε κάνε παράπονα στα κεντρικά, πήγαινε ζήτα το δίκιο σου,κλπ...", όμως εκείνος καθημερινά πήγαινε στη δουλειά του ατάραχος, γαλήνιος. Η στάση του αυτή άρχισε σιγά-σιγά να προβληματίζει τους συναδέλφους του. Η αδιάκριτη αγάπη του άρχισε να μαλακώνει τις ψυχές τους. Και, για να μην πολυλογώ, έγινε μια απίστευτη αλλαγή σιγά-σιγά. Τα πράγματα ήρθαν έτσι που ο φίλος μου έγινε τελικά διευθυντής χωρίς να το ζητήσει ή να το κυνηγήσει ποτέ, ενώ στο γραφείο του όλοι τον αγαπούσαν πάρα πολύ!

υγ 1: Μερικές σκέψεις βασισμένες στο πολύ καλό σχόλιο του Αλχημιστή (http://aoratigonia.blogspot.com/2012/05/blog-post_04.html). Επειδή δε χωρούν όλα όσα θέλω να πω σε 1 ανάρτηση, τη χώρισα σε μέρη για να μην είναι κουραστική και μονόχνωτη.
υγ 2: Πάτα κλικ στις λέξεις με τα μπλε γράμματα!
υγ 3: Δες και μια διαφορετική θέαση του  ίδιου προβληματισμού http://aoratigonia.blogspot.gr/2012/03/blog-post_30.html
υγ 4: Όλα αυτά που γράφω εδώ σίγουρα δεν αποτελούν απάντηση στο σχόλιο του φίλου. Απλά, είναι κάποιες σκέψεις μου. Η αδικία είναι τεράστιο κεφάλαιο και δεν νιώθω ικανός να προσφέρω απαντήσεις. Μόνο να συνεισφέρω με τις σκέψεις μου...

Η φωτογραφία της εβδομάδας

υγ: Καλή ψήφο. Φωτισμένη...

Ταξιδευτής του ονείρου

Εναλλακτική σύνθεση. Όμορφο άκουσμα. Ιμπρεσσιονιστικό βίντεο. Ταξίδι στα όνειρα, στη φαντασία...
Του Γιώργου Βαρσαμάκη

Μείνε, Κύριε...

Ντρέπομαι που σου μιλάω για ανθρώπινα σφάλματα
μα αυτά είναι δικά μας. Δικά σου είναι τα θαύματα.
Άκου την προσευχή μου, άναψε το κερί μου,
ζέστανε την ψυχή μου, άλλαξε τη θέλησή μου.

Κύριε, που αξίωσες τη Μαριάμ να σε δεχτεί,
τον Συμεών πριν κλείσει τα μάτια του να σε δει,
τον Πρόδρομό σου Ιωάννη να σε βαφτίσει με νερό,
αξίωσε και μένα, έναν αμαρτωλό νεαρό.
Κράτα τον πονηρό μακριά μου.
Κύριε, σε σένα ελπίζω και όχι στα λεφτά μου.

Κύριε, πολλές φορές είμαι απροετοίμαστος
στη δουλειά, στη μουσική,
πνευματικά είμαι αγύμναστος, γυμνός,
γιατί η χάρη σου ντύνει το σώμα μου,
η υγεία που μου δίνεις ποτίζει το χώμα μου.
Η πίστη μου είναι αδύναμη,
μα ο Ιώβ δυνατός.
Μακάρι να είχα τέτοια πίστη, όπως και αυτός.

Κύριε, σε σένα απευθύνομαι, επειδή πάντα ανταποκρίνεσαι
όπως και στον Δαβίδ.
Είδα τον λόγο σου να χορταίνει τη ψυχή,
γι'αυτό η νηστεία πρέπει και είναι απαραίτητη.

Κύριε, ποιος είμαι -λέω στον εαυτό μου συνεχώς-
για να αξίζω την αγάπη σου, εγώ ο αμαρτωλός;
Η ζωή μαζί Σου Νίκη μέσα στην έρημο,
στο άγχος της ημέρας μόνο κοντά Σου ηρεμώ...

απομαγνητοφωνημένοι στίχοι απ'το τραγούδι του Jamster (Σεραφείμ) Stay
[τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στον Jamster(Σεραφείμ) και τον ευχαριστούμε θερμά για την άδεια ανάρτησης στίχων του εδώ στην αόρατη γωνιά]

Βλέπω μα δε βλέπω...

Δε με γεμίζει πια αυτό το καθημερινό ψέμα που όλοι λένε ζωή... Που κοιτάς τον άλλον κατάματα και το μόνο που βλέπεις είναι ένα ατέλειωτο κενό. Και το κενό αυτό ενώνεται με τη δική μου κενότητα και τελικά τι συμβαίνει; Ζούμε σχεδόν όλοι μαζί στο κενό. Χαοτικοί και γεμάτοι προσωπεία. Βλέπεις, μα στην ουσία δύσκολο να διακρίνεις. Βάζεις ταμπέλες και έτσι πορεύεσαι. Γιατί; Ο Χριστός μήπως έβαλε ποτέ ταμπέλες; 

Μιλάω για την αγάπη, μα ο εγωισμός μου σαν ελατήριο εκτοξεύεται. Μιλάω για ελπίδα... Μα, πώς τολμάω; Με τι λόγια μπορώ να περιγράψω το απερίγραπτο; Ο Π.Πάσχος πολύ εύστοχα λέει σ'ένα ποίημά του ότι όλοι εμείς που μιλάμε για το Χριστό, πολλές φορές μοιάζουμε με τα πιθάρια. Που μέσα τους κυλάει εκλεκτό κρασί, μα εκείνα μένουν πάντα αμέθυστα...

Όσο τα έχω όλα πλουσιοπάροχα, κινδυνεύω να χάνω κάθε στιγμή τον εαυτό μου. Στις αληθινές στιγμές της ησυχίας μου, όταν τα νερά της ύπαρξής μου είναι ατάραχα, τότε μπορώ να δω μια πτυχή του εαυτού μου. Τι κάνω, όμως; Δέχομαι αυτό που πράγματι είμαι; Ή μήπως δε θέλω να το αντιληφθώ, να το κατανοήσω και (γιατί όχι;) να το αγκαλιάσω;

Ένας φίλος κάποτε είχε γράψει:

ε αυτό δεν το ζητάω, κουράστηκα

μοναχικά προσπαθώ να βελτιώσω και να βελτιωθώ

από το γράψιμο μέχρι τον μικρόκοσμό μου

την εικόνα μου, την πίστη μου.

Κάπου είχα διαβάσει ότι τα πιστεύω σου δε σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο, αλλά οι πράξεις σου. Χρειάζεται αίμα για να υπερνικήσεις τα πάθη σου. Το κενό σου. Πριν δύο χιλιάδες χρόνια,  όμως, ο Χριστός αθόρυβα έδειξε το δρόμο. Τον τρόπο. Την ουσία... 

Πώς παντρεύτηκε

Και θυμάμαι τη συγκίνηση ενός φίλου μου που έλεγε "σιγά μην παντρευτώ, σιγά μη με παντρευτεί καμιά κοπέλα". Είχε λίγο απογοητευτεί και στη ζωή του ήταν κλονισμένος. "Ε, ας βρω μία όποια να'ναι. Μια να βρεθεί να με πάρει κι εμένα τον καημένο". Δηλαδή, ήθελε απλώς μια απλή κοπέλα. Μια κοπέλα να'ναι! Εντάξει, χωρίς απαιτήσεις και χωρίς αξιώσεις. "Και οποιαδήποτε να'ναι. Θα με πάρει εμένα;". 

Και βρήκε όχι απλώς μια απλή, αλλά μια καταπληκτική κοπέλα! Σ'όλα τα επίπεδα: γνώσεων, παρουσιαστικού, ψυχολογίας, καρδιάς, νοικοκυροσύνης... Όλα τα καλά! Όλα τα καλά τα είχε! Ζήταγε κάτι ασήμαντο αυτός. Του δίνει ο Θεός -ξαφνικά, ε; εκεί που δεν το περίμενε, εκεί που η λογική του έλεγε ότι δεν γίνεται- του τα'δωσε όλα! Και μου έλεγε μετά: "Α, ρε πάτερ. Είδες που γκρίνιαζα στο Θεό; Τι έλεγα και τι μου'δωσε ο Θεός; Άλλα νόμιζα και άλλα ο Θεός μου ετοίμαζε". Του λέω: "Δε λέω τίποτα, γιατί το'πες μόνος σου. Μόνος σου είπες κάτι πολύ θεολογικό: ότι ο Θεός μας είναι πλούσιος Θεός. Άπειρος Θεός. Αρχοντικός Θεός. Γενναιόδωρος. 

απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου -www.atheataperasmata.com

Λέο Μπουσκάλια

Σαν σήμερα, στις 12 Ιουνίου του 1998, σε ηλικία 74 ετών έφυγε απ'αυτή τη ζωή ο Λέο Μπουσκάλια. Τον έχουμε γνωρίσει από αρκετές αναρτήσεις που αφιερώσαμε εδώ στην αόρατη γωνιά.Φοβερός ομιλητής, παιδαγωγός, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνια. Άνθρωπος με πολύπλευρο ταλέντο. Αφιέρωσε τη ζωή του στην αγάπη, γι'αυτό και το μάθημα που έκανε στο Πανεπιστήμιο λεγόταν "Αγάπη Α1". 

Μιλούσε για την αγάπη με τέτοιο πόθο, με τέτοια ζωντάνια που καθήλωνε τα ακροατήριά του. Δίδασκε την αγάπη όχι ως θεωρητική τοποθέτηση, αλλά ως τρόπο ζωής, επικοινωνίας, δράσης, σχέσεων και συμμετοχής. Και το σημαντικότερο: ζούσε αυτά που έλεγε!

Το πιο γνωστό του βιβλίο είναι το "Να ζεις, ν'αγαπάς και να μαθαίνεις", όμως έχει γράψει και άλλα βιβλία, όπως: "Ν'αγαπάμε ο ένας τον άλλον", "Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο", "Η αγάπη" κ.ά. Κλείνουμε μ'ένα απόσπασμα από μία συνέντευξή του:

Βιβλιοπροτάσεις

Η ασκητική της αγάπης

Έχεις ποτέ συναντήσει ανθρώπους που ακτινοβολούν αγάπη και χαρά; Μέσα στο βιβλίο αυτό της μοναχής Γαβριηλίας, εκδόσεις τάλαντο, περιγράφεται ένας άνθρωπος που όλη του η ζωή ήταν δοσμένη στην αγάπη. Χωρίς αναστολές, χωρίς πεδίο αμφιβολιών έκανε πράξη την παμμέγιστη, εκρηκτική, συμπαντική εντολή της αγάπης. Η γερόντισσα Γαβριηλία ήταν μορφή του εικοστού αιώνα που η παρουσία της χαράχτηκε βαθιά στο ρου της ιστορίας. Ποια ήταν; Ανάργυρη, νηπτική, ασκήτρια και ιεραπόστολος των λεπρών, των τυφλών και των απολωλότων. Η ταπεινή προσφορά του ολοκαυτώματος ενός ανθρώπου στο Θεό και τον πλησίον.

Και πού δεν πήγε. Και πού δεν ταξίδεψε. Ένα ταξίδι στην καρδιά της Αγάπης σε 94 χρόνια και 4 ηπείρους είναι αυτό το βιβλίο. Τα λόγια της μυρίζουν άνοιξη, ευωδιάζουν ελπίδα. "Ούτε πού πας ούτε τι κάνεις ούτε πώς ζεις ούτε αν βοηθείς τους άλλους...Ένα έχει σημασία. Το ποιόν και το ποσόν της αγάπης που δίνεις παντού. Παντού. Χωρίς διακρίσεις", έλεγε." 'Αμα γίνουμε εμείς ο καθρέφτης όπου βλέπει ο άλλος το πρόσωπό του, κι αυτός ο καθρέφτης είναι χαρούμενος, δε μπορεί παρά να δει κι εκείνος κάτι".

Ένα βιβλίο που σε κάνει να χαρείς! Μια πανδαισία ελπίδας, υπομονής και χαράς. Διαβάστε το οπωσδήποτε!

υγ: Όσοι δεν ψηφίσατε στην σημαντική ψηφοφορία, βρίσκεται πάνω δεξιά.

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Da Flow - Sunset Boulevard

Ένα απ'τα πιο αγαπημένα μου μουσικά κομμάτια...


υγ: Η ψηφοφορία είναι σημαντική! Όσοι δεν ψηφίσατε, ψηφίστε (πάνω δεξιά). Ευχαριστώ.

Πρώτη φορά είδαμε παπά και να μη μας μιλήσει για το Θεό

Κι έλεγαν οι άνθρωποι, ειδικά οι νέοι: "Πρώτη φορά είδαμε παπά και να μη μας μιλήσει για το Θεό". Όταν κάποια νέα του το είπε με αφέλεια, εκείνος της απάντησε ως εξής:

 "Σε παρακαλώ, Γιωργία παιδί μου, μη με παρεξηγείς, που δε σου μίλησα για το Χριστό. Δεν το έκανα από ασέβεια, αλλά από ευσέβεια. Γιατί εγώ δε μιλώ σε κανένα θρησκευτικά αν δε μου το ζητήσει". (...) Κι ο γέροντας έβαζε στους αρχάριους αυτούς ένα πολύ ελαφρύ πνευματικό πρόγραμμα, που σίγουρα θα το εκτελούσαν μετά χαράς.

απόσπασμα απ'το βιβλίο "Ανθολόγιο συμβουλών" του γέροντα Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτη,
εκδ. Η Μεταμόρφωση του Σωτήρος, Μήλεσι Αττικής






υγ: Καλημέρα. Θα ήθελα τη γνώμη σας σχετικά με το θέμα της ψηφοφορίας πάνω δεξιά. Πιστεύετε ότι θα πρέπει στην αόρατη γωνιά να σχολιάζουμε και γεγονότα της καθημερινότητας; πχ:εκλογές, πολιτική, γεγονότα διάφορα; Οι δύο απόψεις οι αντίθετες είναι οι εξής: Η μία άποψη λέει ότι δεν πρέπει η αόρατη γωνιά να είναι εκτός τόπου και χρόνου. Πρέπει να είναι "παρούσα" και να ασχολείται. Η άλλη (και εντελώς αντίθετη άποψη) λέει ότι υπάρχουν τόσα άλλα άπειρα sites και blogs και θα ήταν καλό η αόρατη γωνιά να συνεχίσει να πραγματεύεται τα θέματα με τα οποία ασχολείται όλο αυτό τον καιρό... Έχω αρχίσει να καταλήγω σε μια άποψη, αλλά δε θα σας την πω ακόμα. Περιμένω την δική σας ψήφο ή και το σχόλιό σας επιπρόσθετα, αλλά αιτιολογημένα. Ευχαριστώ.

Ο Γιάννης ο αλήτης

Ήταν ο απόλυτος αλήτης. Αναρχοαυτόνομος που λένε. Δεν είχε μόνιμη δουλειά, γυρνούσε από δω και από κει. Κάθε βράδυ έβγαινε, ποτέ του δεν είχε σταθερή σχέση. Τα ρούχα του, το βλέμμα του, ο τρόπος που περπατούσε. Γεμάτα αντίδραση. Όλα το έδειχναν όμως. Κάτι ζητούσε διαφορετικό, μα το έψαχνε σε λάθος δρόμο.

Έμενε στη γειτονιά μου και τον είχα δει πολλές φορές.  Στην αρχή δε μιλούσαμε, αλλά μια φορά στην εξώπορτα της εισόδου της πολυκατοικίας μας μιλήσαμε και από τότε λέγαμε ένα "γεια".

Κάποιο απόγευμα, γυρνώντας κατάκοπος απ'τη δουλειά, τον είδα να κάθεται στο μικρό πάρκο της γειτονιάς μας. Σκυφτός σε μια κούνια. Προβληματισμένος. Συννεφιασμένο πρόσωπο....

Ο δρόμος μου με πήγαινε προς τα εκεί. Δίστασα να τον προσεγγίσω. Όχι γιατί δεν ήθελα, αλλά γιατί πολλές φορές είναι καλύτερα να αφήνεις κάποιον μόνο του τέτοιες στιγμές. Τελικά, πλησίασα. Στάθηκα για λίγο ακίνητος δίπλα του. Δε σάλεψε. 

- Τι έχεις, Γιάννη; Όλα καλά, αδερφέ;

Αργοσήκωσε το πρόσωπό του και είδα τα κόκκινα (μάλλον είχε κλάψει πιο πριν) μάτια του να'χουν κάτι το πρωτόγνωρο. 

- Ρε, δεν πάει άλλο ρε φίλε, μου λέει. Δε μπορώ άλλο έτσι ρε...

- Τι έγινε;

Πώς να ζεις

(...) Έτσι η μελέτη της αγάπης με οδήγησε στη μελέτη της ζωής. Ζωή μέσα στην αγάπη σημαίνει ζωή μέσα στη ζωή και ζωή μέσα στη ζωή σημαίνει ζωή μέσα στην αγάπη.

Για μένα η ζωή είναι ένα δώρο του Θεού σε μας. Ο τρόπος που ζούμε τη ζωή μας είναι το δικό μας δώρο στο Θεό. Κάντε το δώρο αυτό υπέροχο.

απόσπασμα απ'το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια "να ζεις, ν'αγαπάς και να μαθαίνεις", εκδ. Γλάρος

photo by voulaki

Μια σχέση αλληλοαποκλειόμενη

Χτες βράδυ, με το που έδυσε ο ήλιος, βγήκα μια μικρή βόλτα. Για να καθαρίσει λίγο το μυαλό μου. Αλλά αντί να κατηφορίσω προς την παραλία όπως συνήθως, άρχισα να περιπλανιέμαι στα μικρά δρομάκια και σοκάκια της γειτονιάς μου. Μια έστριβα δεξιά, μια αριστερά. 

Κοιτούσα τις ταμπέλες με τα ονόματα των δρόμων. Άλλα ονόματα ήταν ωραία, άλλα λίγο παράξενα. Όμως, οι δρόμοι με τα ωραία ονόματα δεν ήταν πάντα και περιποιημένοι. Το ίδιο και με τους δρόμους με τα όχι και τόσο ωραία ονόματα. Πολλοί απ'αυτούς τους δρόμους ήταν όμορφοι, με δέντρα, χωρίς σκουπίδια,κλπ.

Και παρατήρησα ότι το ίδιο κάνουμε και στη ζωή μας: πολλές φορές βάζουμε ταμπέλες στους άλλους με την πρώτη ματιά. Δεν γνωρίζουμε καλά-καλά τον άλλο και αμέσως, με επιλήψιμη άνεση, να του κολλήσουμε την ταμπέλα. Να τον κρίνουμε εξωτερικά: αν είναι άσχημος ή όμορφος, ψηλός ή κοντός, χοντρός ή αδύνατος, κλπ...

Ταμπέλες και ετικέτες. Που επηρεάζουν χρωματίζοντας τη ζωή μας, τα όνειρά μας, τις συναναστροφές μας. Δίνουν μια διάσταση επιπολαιότητας στο τόσο συναρπαστικό ταξίδι που λέγεται ζωή! Σπάσε τα δεσμά της εμφάνισης και δες με τα μάτια της ψυχής σου. Πέτα την άτολμη ετικέτα και δες με αγάπη. Με την αγάπη. Τι απολυτρωτική εμπειρία...

Τελικά, αγάπη και ταμπέλες είναι έννοιες αλληλοαποκλειόμενες... Γιατί η αγάπη σου ανοίγει τη θέα σ' έναν υπέροχο ουρανό. Σε αφήνει να ανασάνεις ελεύθερα. Με την αγάπη δίνεις νόημα στη ζωή σου και βλέπεις ως μια ευκαιρία χαράς την επικοινωνία με τους συνανθρώπους σου! Όσο "κακοί", άσχημοι και επικίνδυνοι κι αν φαίνονταν πιο πριν...

Σου εύχομαι να'χεις μια καλή μέρα.

υγ: photo by Μαριέλα

Μας κλέβουν οι παπάδες; ή αλλιώς: η σχέση είναι προσωπική υπόθεση

Πριν λίγο καιρό ήμουν παρών σ'ένα ξέσπασμα ενός ανθρώπου. Άρχισε να κατηγορεί την εκκλησία και να λέει τα κλασικά: οι παπάδες μας κλέβουν, οι δεσποτάδες μας θέλουν στην άγνοια υποταγμένους, μας κοροϊδεύουν, μας εκμεταλλεύονται, εγώ αλλιώς τον φανταζόμουν το Θεό. Μάλιστα, για να στηρίξει όλο αυτά τα παράπονά του έφερε και παραδείγματα πολύ ορθά....Και μ'έβαλε σε σκέψεις. Πολλές σκέψεις. Να σου εκμυστηριευτώ μερικές.

Κάνουμε πάντα το λάθος να βλέπουμε τα σφάλματα των παπάδων, των δεσποτάδων και αμέσως λέμε: Να, αυτός έκανε αυτό. Και ποιο είναι αμέσως το συμπέρασμα που βγάζουμε; Άρα, καλά κάνω κι εγώ που δεν πάω στην εκκλησία. Δηλαδή, αμέσως βγάζουμε τον εαυτό μας απ'την εξίσωση, επειδή κάπου, κάποτε, κάποιος έκανε συγκεκριμένο σφάλμα. Και ξεχνάμε ότι ο Θεός είναι υπόθεση όχι του παπά που έκλεψε, αλλά του καθενός μας προσωπικά. Η πίστη είναι βίωμα. Είναι εμπειρία προσωπική, μυστική, εσωτερική. Είναι σχέση με το Θεό. Και σε μια τόσο προσωπική σχέση δε χωράνε ενέργειες ή παραλείψεις τρίτων. Για παράδειγμα, όταν ερωτευτείς, δε σε νοιάζει τίποτε άλλο παρά το ερώμενο πρόσωπο. Βλέπεις το πρόσωπο αυτό παντού και πάντα.

Είμαστε πολύ εύκολοι στο να κατακρίνουμε. Αλλά, είδαμε ποτέ τα δικά μας σφάλματα; Είδαμε ποτέ το δοκάρι στο δικό μας μάτι; Του έφταιγε ο παπάς που έκανε κάτι. Γιατί όχι; Και εκείνος άνθρωπος σαν και σένα και μένα δεν είναι; Ή μήπως ξεχνάμε το ότι και μέσα στους 12 μαθητές του Χριστού (που ο ίδιος τους διάλεξε) υπήρξε και ένας μετέπειτα προδότης; 

Η φωτογραφία της εβδομάδας

(αφορμή απ'την ψηφοφορία που βάλαμε για την τηλεόραση)

Love never fails

Ένα πανέμορφο τραγούδι που εντόπισα εδώ. Μιλάει για την αγνή, άδολη, αληθινή αγάπη.Απολαύστε το!


υγ: Η αόρατη γωνιά σήμερα έχει γενέθλια! Μπαίνει στον τρίτο χρόνο παρουσίας στον ιστοχώρο. Σας ευχαριστούμε όλους για την όμορφη συνοδοιπορία μέχρι τώρα!

Να γνωρίζεις τη ζωή σε κάθε ανάσα

- Είναι σπάνιο να βρεις το τέλειο μπουμπούκι. Μπορεί να χρειαστεί μια ολόκληρη ζωή για να βρεις ένα. Και, όμως, δε θα 'ναι μια σπαταλημένη ζωή. (...) Και μετά έρχομαι στο μέρος αυτό των προγόνων μου και θυμάμαι: Όπως τα μπουμπούκια, έτσι κι εμείς κάποτε πεθαίνουμε. Να γνωρίζεις τη ζωή σε κάθε ανάσα, με κάθε κούπα τσαγιού.

- Ζωή στην κάθε ανάσα...

απόσπασμα μεταφρασμένο εξ ακοής απ'την ταινία The last samurai