Κάθε στιγμή γίνομαι κάτι καινούριο

Έτσι, λοιπόν, κι εγώ άλλαξα. Δεν είμαι πια ο ίδιος άνθρωπος. Είμαι κάτι καινούριο, γιατί έζησα κάτι καινούριο μαζί σας.Γι'αυτό είναι τόσο συναρπαστικό πράγμα η μάθηση και δε θα'πρεπε ποτέ να γίνει αγγαρεία. Κάθε βιβλίο σε οδηγεί σε καινούρια βιβλία. Κάθε φορά που ακούς ένα μουσικό κομμάτι, γνωρίζεις χίλια νέα κομμάτια -ακούς μια σονάτα του Μπετόβεν και χάνεσαι! Διαβάζεις ένα βιβλίο με ποίηση και χάνεσαι! Υπάρχουν χιλιάδες πράγματα να διαβάσεις, να δεις, να κάνεις, ν'αγγίξεις, να νιώσεις. Το καθένα τους σε κάνει διαφορετικό άνθρωπο. Ποιος είσαι, λοιπόν, πραγματικά; Αυτός που είσαι ή αυτό που μαθαίνεις ή αυτό που σου είπαν για χρόνια οι άλλοι ότι είσαι;

Η κουβέντα του Σαιντ Εξιπερύ για την επιστροφή στον εαυτό σου είναι πολύ ωραία, αλλά πρέπει να αποφασίσεις, σε κάποιο βαθμό, ποιος αισθάνεσαι ότι πρέπει να γίνεις. Σου υπόσχομαι πως, αν αφοσιωθείς πραγματικά στην προσπάθεια ν'ανακαλύψεις ποιος πραγματικά είσαι, θα είναι το πιο συναρπαστικό ταξίδι της ζωής σου.

απόσπασμα απ'το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια "να ζεις, ν'αγαπάς και να μαθαίνεις", εκδ. Γλάρος

Scripta manent ή αλλιώς: η ψυχή είναι αθάνατη

Πριν λίγο καιρό κοιμήθηκε ένας γνωστός μου. Μετά το τέλος της κηδείας περιπλανήθηκα για λίγο στο νεκροταφείο και επισκέφτηκα τάφους γνωστών μου που εδώ και χρόνια έχουν διαβεί το κατώφλι τ'ουρανού.

Μεταξύ αυτών και ο δάσκαλος των αγγλικών μου. Ένας γαλήνιος άνθρωπος: αυτό ήταν το χαρακτηριστικό του. Ακόμα κι όταν μας έβαζε τιμωρία στο φροντιστήριο (ήμουν πολύ, μα πολύ άτακτος!) τις δεχόμασταν , διότι προέρχονταν από ένα ήρεμο, γλυκό πρόσωπο που εξέπεμπε μόνο γαλήνη και αγάπη. Των παιδικών μου χρόνων ο εαυτός έτσι τον αισθανόταν.

Στης βιβλιοθήκης μου το γραφείο έχω και το μοναδικό βιβλίο που είχε γράψει. Μια μικρή ιστορία αληθινή. Αυτό έχω για να τον θυμάμαι, τον κυρ-Θόδωρο... Και σκέφτομαι πως τα γραπτά μένουν. Scripta manent που έλεγαν και οι αρχαίοι σοφοί Λατίνοι. Αυτά είναι που διασώζονται απ'το πληθωρικό, σαρωτικό πέρασμα του χρόνου...

Το ίδιο ακριβώς που συμβαίνει και με την ψυχή μου. Η ψυχή μου είναι αθάνατη, αφού έχει αιώνιες διαστάσεις με θεϊκές προεκτάσεις και δυνατότητες. Άρα, ό,τι γράφεται στη ψυχή μου μένει για πάντα εκεί: το scripta manent της ψυχής...

Άραγε, προσέχω το τι γράφεται στο βιβλίο της ψυχής μου; Αχ, αυτή η αμέλεια... Το ύπουλο δηλητήριο της ζωής...

υγ: Άμα δε βαριέσαι, πάτα κλικ στις λέξεις με το μπλε χρώμα. Είναι σύνδεσμοι σχετικοί από παλιότερές μας αναρτήσεις. Καλημέρα, καλή δύναμη!

Έλαβα ένα mail

Αγαπητέ μου ανώνυμε φίλε,

έλαβα το mail σου και ειλικρινά με συγκίνησε. Και με την άδειά σου το κάνω ανάρτηση για να το δουν όλοι οι καλοί μας φίλοι εδώ στην αόρατη γωνιά. Δεν έχω πολλά να σου πω, παρά μόνο αυτό το σημαντικό:

Σταμάτα να τιμωρείς τον εαυτό σου για λάθη του παρελθόντος. Ξέχνα όσες αμαρτίες έχεις κάνει. Κανείς μας δεν είναι υπεράνω. Όλοι μας έχουμε κάνει πράγματα που έχουμε μετανιώσει. Όμως, υπάρχει το πλυντήριο της ψυχής που διαγράφει αμετάκλητα όλες τις εκ βαθέων ομολογημένες αμαρτίες: η εξομολόγηση. Αν πας με ειλικρίνεια, θα νιώσεις ένα βάρος ασήκωτο να φεύγει απ'την καρδιά σου.

Κοιτάς τόσο πολύ το παρελθόν σου που χάνεις το παρόν που βρίσκεται μπροστά στα μάτια σου. Η ζωή είναι οι στιγμές που ζεις και θα ζήσεις... Ξαναπιάσε τη ζωή απ'την αρχή αφήνοντας το θεϊκό χέρι να σβήσει το πονεμένο σου παρελθόν και ζήσε  από δω και μπρος κάθε στιγμή σαν την πιο μοναδική, την πιο όμορφη. 

Και μην ξεχνάς: έχεις κι εδώ στην γωνιά μας πολλούς ανθρώπους που θα εύχονται για σένα.

Καλή προσπάθεια. Καλή αρχή.

Σεβάχ ο Θαλασσινός

Η αλήθεια για την εκκλησία

Πριν διορθωθούμε μας αγάπησε ο Κύριος! Το καταλαβαίνεις αυτό; Σ'αγάπησε ο Χριστός πριν διορθωθείς! Και σου λέει: "Παιδί μου, μην ασχολείσαι με τα αμαρτήματά σου. Εγώ τα παίρνω όλα και τα σβήνω!"

Δηλαδή δεν είναι η εκκλησία ένας χώρος που συνέχεια τριγυρίζει το μυαλό μας στην αμαρτία. Το μυαλό μας τριγυρίζει στο Χριστό. Αυτό είναι το κέντρο. Κι έτσι φεύγει σιγά-σιγά η αμαρτία. Έτσι χάνει η αμαρτία την έλξη της, τη δύναμή της, την επιρροή της. Γιατί σαγηνεύτηκε η ψυχή μας! Μαγεύτηκε, ελκύστηκε από τον Κύριο!Αν αυτό δεν το κάνεις, θ'ασχολείσαι συνέχεια μίζερα με αμαρτίες, με προβλήματα, με λάθη, με πάθη... 

Δε θέλω να σου κάνω τον έξυπνο. Αλλά δεν είναι ωραίο αυτό που λες σ'ένα παιδί "γιατί δεν πας εκκλησία;" και σου λέει "επειδή η εκκλησία είναι συνέχεια όλο αμαρτίες να μην κάνεις, κλπ". Και ποιος σου'πε, παιδί μου, ότι η εκκλησία ασχολείται με τις αμαρτίες; Αυτή είναι η δουλειά της; Ή ν'ασχολείται με τη ζωή, με το φως, με την άφεση; Με τη λύτρωση, με τη δύναμη που δίνει ο Χριστός; Με το Πανάγιο σώμα του και αίμα του που συγχωρεί τους πάντες! Με την αγκαλιά που σου δίνει ο Χριστός.

Η εκκλησία είναι θέση. Κατάφαση. Δεν είναι άρνηση. Απλώς την αμαρτία σου την αναφέρεις και συγχωρείται. Δε δίνεται εκεί το βάρος στην πνευματική ζωή...

απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου (www.atheataperasmata.com)

Αντιεξουσιαστές

Έγινε μεταξύ των μαθητών φιλονικία για το ποιος άραγε από αυτούς είναι ο ανώτερος. Ο Ιησούς τούς είπε: Οι βασιλιάδες των εθνών καταδυναστεύουν τους λαούς τους και οι δυνάστες τους τιτλοφορούνται ευεργέτες. Εσείς, όμως, δεν πρέπει να κάνετε το ίδιο, αλλά ο ανώτερος ανάμεσά σας πρέπει να γίνει σαν τον κατώτερο κι ο αρχηγός σαν τον υπηρέτη. Ποιος είναι ανώτερος; Αυτός που κάθεται στο τραπέζι ή αυτός που τον υπηρετεί; ... Εγώ, όμως, είμαι σαν τον υπηρέτη ανάμεσά σας...

απ'το κατά Λουκά ευαγγέλιο

υγ: Θερμή καλημέρα σε όλους! Καλή και ευλογημένη βδομάδα :)

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Απ'τους αγίους τόπους.
Φωτογραφία του τρούλου του ναού της Αναστάσεως
(από πρόσφατη επίσκεψη φίλου)

Ανατρεπτική προσέγγιση της σεξουαλικότητας

Ομιλητής: π.Βαρνάβας Γιάγκου 

Άτιτλο σαν επίγραμμα

Αντιφεγγιά απροσανατόλιστης 
Ελπίδας
αιμάτινα όνειρα
παιδικές ιαχές σκορπισμένης 
χαράς, χαμόγελα.

Πληγή άσκεπη
ο ουρανός
βομβαρδισμένος, κραυγής Κόκκινο
σκηνικό που σύρθηκε ματοβαμμένο
Αυλαίας βουρκωμένης

Κει που τ'όνειρο πλαγιάζει.
Σιωπή
βάρκα Αλλοτινών καιρών
Λουλούδι της θάλασσας
Ανέγγιχτο

(Καρδιάς στεναγμοί αλάλητοι για τον πόλεμο που μαίνεται στην Παλαιστίνη. Ως πότε πια;)

Μ'αυτή την ανάρτηση κλείνω τον κύκλο των αναρτήσεων ενάντια στην φρίκη του πολέμου στην Παλαιστίνη. Ας μη κλείσουμε, όμως, τη πόρτα της ψυχής μας. Ας συνεχίσουμε να ευχόμαστε...

'Έξω μπουμπουνίζει

Έξω σκοτεινός ο ουρανός. Μπουμπουνίζει και βρέχει. Τ'ακούω ξαφνικά τα βουητά και θυμάται παγωμένη η καρδιά μου τις οβίδες που σκάνε, ξεσκίζοντας τις ελπίδες και τα όνειρα στην Παλαιστίνη. Βλέπω τη βροχή και η καρδιά μου κλαίει κι αυτή.

Ζωές που ξετυλίγονται και κόβονται απότομα απ'το πάτημα ενός κουμπιού  μονάχα. Χαμόγελα που μένουν άχρωμα, ακίνητα. Μαλλιά σκονισμένα και μάτια που στράφηκαν απότομα στον ουρανό. Σαν κάτι να'κλεψε, θαρρείς, τη προσοχή τους...

"Χέρια που δε χωρούν τα δάκρυα, έγιναν αίμα, έγιναν σύνορα κλειστά"...

Και έτσι η ζωή θα συνεχίζεται...
Το δάκρυ τους στα μάτια μου. Προσευχή ας γίνεται πύρινη. 

Φωτιά αόρατη να εκτοξευτεί απ'τα τείχη της καρδιάς μου τα κλειστά.

Μόνο δάκρυα

Δύο ματάκια άψυχα,δύο ματάκια λυπημένα

που δεν τα’άφησε ο πόλεμος να ζήσουν.

Το βλέμμα μοιάζει πύρινο γι’αυτούς που το κοιτάζουν.

Mα γιατί να του στερήσουνε το φως;

Γιατί να μην το συμπαθήσουν;

Κατάρα σ’αυτούς που ρίξανε άσπλαχνα την οβίδα.

Κατάρα σ’αυτούς που διατάξανε ένα τέτοιο φονικό.

Τι λόγια μπορεί να βρει κανείς μπροστά σε τέτοιο θέαμα;

Μόνο λυγμούς,μόνο αναστεναγμούς,μόνο δάκρυα.

Μόνο αυτά μπορούν μ’ακρίβεια να μιλήσουν…

Τι θα’θελαν άραγε τα δυο ματάκια να δουν,

πριν σιγανά κι αθόρυβα δύσουν;

Τι θα’θελαν άραγε να πουν και τι να ζητήσουν;

Τι θα’θελε άραγε να πει το μισόκλειστο στοματάκι;

Κλάμα;Παράπονο;Μια μικρή χάρη;Μια φροντίδα;

Ίσως ένα τελευταίο χάδι μητρικό να μην φοβάται;

Μα ποια καρδιά δεν ραγίζει;Ποιος μπορεί να μην θρηνήσει;

Πάνω στ’άπνοο το λευκό προσωπάκι πώς να μην κλάψει;

Γύρω απ’τα λουλούδια άνθισε, γύρω απ’τα λουλούδια έσβησε…

Σαν ολόλευκο δροσερό κρινάκι,σαν κόκκινο τριαντάφυλλο,

σαν άνοιξη ονειρεμένης ανατολής…

Κι άλλο ένα νεκρό παιδάκι στο βωμό των συμφερόντων…

Κι άλλη μια αγνή ψυχούλα στα χέρια του Θεού…

Κι άλλο ένα παράπονο που πάντα μένει…

Τι θα σκεφτόταν το δεμένο κεφαλάκι πριν δροσιστεί με γαρύφαλλα;

Τι θα πρόλαβαν τα δυο ματάκια να συγκρατήσουν;

Τι μήνυμα θα ήθελαν να μεταφέρουν;

Ποιος μπορεί ν’αντέξει στην εικόνα;

Μόνο δάκρυα…Μόνο δάκρυα….

Κοιμήσου μικρό αστέρι,κοιμήσου στη γαλήνη…

Ανάπαυσε το κουρασμένο σωματάκι σου…

Και την ψυχούλα σου άφοβα παράδωσε στους αγγέλους…

Πήγαινε προς την άνοιξη του Παραδείσου να την χαρείς…

Γιατί τόσο σου’λειψε στην άχαρη τούτη ζωή…

Το θλιμμένο σου προσωπάκι αρκεί μόνο ένα μεγάλο μήνυμα

να δώσει…Μπορεί να το καταφέρει….Για όλα τα παιδιά του κόσμου…

Χαίρε τη ουράνια χαρά παιδάκι τρυφερό μαζί με όλα τα παιδιά

που έσβησαν άδικα πριν από σένα…

Και μεις τι να κάνουμε;Τι θα’θελες να κάνουμε;Τι θες μικρό κρινάκι;

Μια προσευχή μονάχα…Μια πύρινη καρδιακή προσευχή…

Γεμάτη δάκρυα…. Καυτά δάκρυα… Ασταμάτητα δάκρυα…

(Ένα μικρό κείμενο που έγραψα το 2003 για ένα 6χρονο κοριτσάκι απ'την Παλαιστίνη όταν ένα ισραηλιτικό τανκ της στέρησε τη ζωή εν ψυχρώ... Η εικόνα μιλάει από μόνη της. Βλέπω και τώρα στις ειδήσεις τον πόλεμο να σπέρνει θάνατο και σφίγγετ' η καρδιά μου. Ας ευχόμαστε ο πόλεμος να σταματήσει... Ας κάνουμε τα δάκρυά μας προσευχή...
Και συ, μικρό μου αγγελούδι, που τότε τόσο νωρίς έφτασες στο θρόνο Του, να εύχεσαι για όλους εμάς τους σκληρούς, άπονους ανθρώπους. Να εύχεσαι, καρδούλα μου... )

Μια συζήτηση, ένα βιβλίο, μια καφετέρια και αρκετά hot dogs

Μια συζήτηση, ένα βιβλίο, μια καφετέρια, η αγάπη και μερικές εκατοντάδες hot dogs. Γι'αυτά θα μιλήσουμε σήμερα!

Πριν λίγες μέρες μιλούσα μ'ένα φίλο. Μου'πε:

- Αυτό το μικρό καφενεδάκι, το ___,  είναι μεγάλη ψυχή... Έκανε διανομή τροφίμων, hot dogs, κούρεμα και άλλα σε συνεργασία με μια ΜΚΟ.

- Ωραίο!

- Πολύ χαίρομαι όταν βλέπω τέτοια. Μακάρι να κάνουμε κι εμείς κάτι αντίστοιχο κάποια μέρα.

- Έχεις δίκιο, του λέω.

Και θυμήθηκα ένα απόσπασμα απ'το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη "Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης". Λέει εκεί η Μάρω:

"Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις απ'τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Η αγάπη είναι όντως η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ'την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε".

Και, έτσι, σκέφτηκα το εξής: Μπορούμε κι εμείς όλοι μας να δείξουμε έμπρακτα την αγάπη μας! Αν κόβαμε μία ή δύο περιττές εξόδους για καφέδες κάθε μήνα, θα μαζεύαμε άνετα ένα σεβαστό χρηματικό ποσό...

 Η αγάπη είναι εφευρετική! Και, στις μέρες μας -που τόσοι συνάνθρωποί μας πεινούν- η αγάπη μας μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω! 

Καλή μας εφαρμογή!

Της στίλβης των ονείρων

Πάντα αναρωτιόμουν γιατί νιώθω ταξιδευτής...

Μια αέναη, εσωτερική, απροσδιόριστη έγνοια που μου χαρίζει τη δυνατότητα του καθημερινού αυτοπροσδιορισμού. Όχι μόνο για τη θέση  μου στην κοινωνία αλλά και για τη συμπεριφορά μου απέναντι στους γύρω μου. Και το δυσκολότερο: απέναντι στον εαυτό μου.

Να'μαι και πάλι εν πτήσει. Στον αέρα. Γράφω αυτή τη στιγμή στο stand του καθίσματος και οι σκέψεις μου περιτριγυρίζονται απ'τα νυχτερινά σύννεφα. Το ογκώδες αεροπλάνο γίνεται μέσο αναζήτησης και περιηγητής μου στο συνοικισμό των αστεριών. Κλείνω τα μάτια μου. Προσπαθώ να υπερβώ το σταθερά μονότονο βουητό των μηχανών που σκίζουν τον παγωμένο αέρα.

Το να ταξιδεύεις συνεχώς, σου γεννά ένα ακαθόριστο δίλημμα: αστάθεια στο χωροχρόνο σου ή άγκυρα σταθερότητας μέσα απ'την αλλαγή;

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά και ποιοι είναι οι καημοί που θα'θελα να χρωματίζουν και να ορίζουν τα όνειρά μου; Σαν μικρό παιδί που περιπλανιέται με τη φαντασία του στον παραμυθόκοσμο του βιβλίου που του διαβάζει η μητέρα του... Ιστορίες για καληνύχτα στην καθημερινότητα της αστάθειας ή ρομαντισμοί ασύνοροι στη σίγουρη σταθερότητα της αλλαγής;

Ο πιλότος μόλις τώρα μάς ανέβασε πάνω απ'τα σύννεφα. Ταξιδεύουμε στο ίδιο επίπεδο με το φεγγάρι. Δε χρειάζεται πλέον να στρέψω το κεφάλι μου ψηλά για να θαυμάσω τη στίλβη του. Ελκυστικό μέσα στο απόλυτο πλέον σκοτάδι, απορροφά τους ήχους της σκέψης μου. Στιγμές μοναδικές...

Και είμαι ακόμα ταξιδευτής... Μέχρι να διαβώ κι εγώ το κατώφλι τ'ουρανού... Ταξιδευτής... Της στίλβης του φεγγαριού και της στίλβης των ονείρων μου συνθέτης κι ερμηνευτής. Σε μια συμφωνία μουσική. Μόνο που την ακούω μονάχα εγώ. Και μονάχα αν αφουγκραστώ προσεχτικά. Ηθοποιός και θεατής ταυτόχρονα... Ταξιδευτής τ'ουρανού και κυνηγός της στίλβης των ονείρων.

Και η πτήση συνεχίζεται...

ημερολόγιο. τρεις νύχτες πριν. ασυνάρτητες σκέψεις εν πτήσει.

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Ο καινούριος μου φίλος

"Ο καινούριος μου φίλος". Ένα όμορφο, ορχηστρικό τραγούδι που ανακάλυψα τυχαία στο youtube. Του Γιώργου Βαρσαμάκη.

Σ'αγαπώ! Γι'αυτό είμαι ευτυχισμένος.

Τις μέρες αυτές όλο περιτριγυρίζουν στο μυαλό μου οι έννοιες αγάπη, ενότητα, ευτυχία. Και προσπαθούσα να καταλάβω γιατί είναι τόσο πολύ σημαντικές. Γιατί κατέχουν τόσο μεγάλη θέση στην πίστη μας ως βίωμα; 

Όταν υπεραγαπάς τον εαυτό σου λανθασμένα, η καρδιά σου αδειάζει. Ο εγωισμός δεν αφήνει χώρο για τίποτε άλλο. Νιώθεις μια κενότητα. Αυτή την κενότητα άμα τη διώξεις με τη βοήθεια του Χριστού, Εκείνος την μετατρέπει -διώχνοντας το κ-σε ενότητα. Μέσα απ'την ενότητα περνάει η αγάπη. Και απ'όπου περνάει η αγάπη, ακολουθεί η ευτυχία. 
Η μεγάλη διαφορά σ'αυτά που προτείνει ο (τόσο παρεξηγημένος στην εποχή μας) Χριστός είναι στην αγάπη. Ουσιαστικά πρέπει να παραμερίσεις το εγώ σου. Να το πετάξεις. Αντί να λες: "Μ'αγαπάς; Είμαι ευτυχισμένος" να λες: "Σ'αγαπώ! Γι'αυτό είμαι ευτυχισμένος". Αυτή, νομίζω, είναι η πιο κρυμμένη, η πιο ουσιαστική μα και τόσο παρεξηγημένη διαφορά...

Μια ωραία υπόσχεση ζωής...

Κάθισα απέναντι σε ένα ζευγάρι. Ανάμεσα στον άντρα και στη γυναίκα το παιδί είχε κουρνιάσει και κοιμόταν. Μα γύρισε στον ύπνο του, και στο φως της λάμπας είδα το πρόσωπό του. Α! Τί γλυκό προσωπάκι! Από κείνο το ζευγάρι είχε βγει κάτι σα χρυσός καρπός. Από κείνα τα βαριά σκουτιά είχε βγει αυτό το επίτευγμα της γοητείας και της χάρης. 

Έσκυψα πάνω σε αυτό το απαλό μέτωπο. Σ'αυτά τα γλυκά σουφρωμένα χείλη και είπα μέσα μου: Να ένα πρόσωπο μουσουργού, να ο Μότσαρτ όταν ήταν παιδί, να μια ωραία υπόσχεση ζωής. Οι μικροί πρίγκιπες των παραμυθιών δεν είχαν καμιά διαφορά από αυτό: προστατευμένο, χαϊδεμένο, καλλιεργημένο, και τί δε θα μπορούσε να γίνει! Όταν στους κήπους γεννιέται, από διασταύρωση, ένα καινούριο ρόδο, όλοι οι κηπουροί συγκινούνται. Το απομονώνουν, το καλλιεργούν, το προσέχουν και το περιποιούνται. Μα δεν υπάρχουν κηπουροί για τους ανθρώπους. [...] 

Είναι κάτι σαν το ανθρώπινο γένος που πληγώνεται εδώ, κι όχι το άτομο. Αυτό που με βασανίζει δε θεραπεύεται με τις σούπες των λαϊκών συσσιτίων. Αυτό που με βασανίζει δεν είναι ούτε αυτές οι καμπούρες, ούτε αυτές οι ασκήμιες. Είναι ο Μότσαρτ που δολοφονείται μες στον καθένα από αυτούς τους ανθρώπους....

απόσπασμα απ'το βιβλίο "Γη των ανθρώπων" του Αντ. Σαιντ Εξιπερύ, εκδ. Ζαχαρόπουλος

υγ: Ευχαριστούμε πολύ την καλή μας φίλη voulaki. To κείμενο είναι από σχόλιό της 

Ένα μικρό, άτεχνο παραμύθι

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε σ'ένα καταπράσινο, ψηλό βουνό ένα αγαπημένο ζευγάρι. Με τον καιρό ήρθε στην χαρούμενη ζωή τους ένα χαριτωμένο αγοράκι και τους έκανε ακόμη πιο ευτυχισμένους. Το παιδάκι με τον καιρό μεγάλωνε και σιγά-σιγά δυνάμωνε. Ανάσαινε τον καθαρό αέρα του βουνού και τα μάτια του δε χόρταιναν να θαυμάζουν το μαγευτικό γαλάζιο τ'ουρανού και το απέραντο πράσινο των δέντρων.

Όταν πια μεγάλωσε κι έγινε ολόκληρο παλικάρι, ψηλό και γεροδεμένο, αποφάσισε να βρει το δικό του δρόμο στη ζωή. Φόρτωσε ένα μεγάλο σακούλι πράγματα κι ετοιμάστηκε για το μακρινό, κοπιαστικό ταξίδι. Αποχαιρέτησε τους γονείς του και διάβηκε το κατώφλι της ξύλινης εξώπορτας. Καθώς περπατούσε γεμάτος όνειρα, σχέδια και προσδοκίες, η μητέρα του από μακρυά του φώναξε: "Στο καλό, παιδί μου και να προσέχεις. Να πας στο σοφό γέρο που μένει στις πάνω λίμνες. Αυτός θα σε βοηθήσει να βρεις το δρόμο σου".

Προχωρούσε το παλικάρι στα δρομάκια του βουνού και τα ζώα του δάσους τον κοιτούσαν παραξενεμένα. Πέρασε τα χωριά της πρώτης κοιλάδας, τους μικρούς συνοικισμούς και τις πολιτείες της μικρής λίμνης. Τα βράδια ξεκουραζόταν έχοντας για προσκέφαλό του το μεγάλο σακούλι του και για σκεπή του το έναστρο πέπλο τ'ουρανού. 

Μετά από μήνες περιπλανήσεων έφτασε στις πάνω λίμνες. Το βλέμμα του από μακρυά είδε την μικρή καλύβα του σοφού που του είχαν δείξει οι γονείς του. Προχώρησε με σταθερό βήμα γεμάτος περιέργεια και προσμονή. Τον είδε από μακρυά να σκάβει τον μικρό του κήπο. 

- Καλημέρα σας.

- Καλημέρα και σε σένα, παλικάρι μου. Από πού έρχεσαι;

- Από μακρυά. Από ένα ψηλό καταπράσινο βουνό, μήνες μακρυά από δω.

- Και πού πηγαίνεις;

- Να γνωρίσω τον κόσμο. Να δω καινούρια μέρη και ανθρώπους διαφορετικούς.

- Ώστε διάλεξες να περιπλανηθείς,ε; Πρόσεχε, όμως, παιδί μου. Ο κόσμος είναι ωραίος, αλλά κρύβει και κινδύνους.

- Θα προσέχω γέροντα. Θα ζήσω τη ζωή μου με προσοχή.

- Η ζωή σου, παιδί μου, είναι σαν το σακούλι που κρατάς. Θα το γεμίζεις συνεχώς με πράγματα... Φρόντιζε να το γεμίζεις με καλά, όμορφα πράγματα. Κι αν τύχει και φορτωθείς βρώμικα, άσχημα, μην απελπιστείς. Αγωνίσου να τα ξεφορτωθείς. 

"Αγωνίσου να τα ξεφορτωθείς" είπε ξανά από μέσα του το παλικάρι για να το θυμάται. 

-Σ'ευχαριστώ, γέροντα. Πρέπει να πηγαίνω.

- Στο καλό! Ώρα καλή!

Και συνέχισε το ταξίδι της ζωής του το παλικάρι γεμάτο εμπειρίες και συμβουλές και όρεξη για ζωή. 

Αγάπη, αγάπη, αγάπη!

Έψαχνα αυτό τον καιρό ένα σημείο που να λέει το πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε στους άλλους και πώς να τους αντιμετωπίζουμε. Βρήκα στον αγαπημένο γέροντα Πορφύριο ένα μικρό μα τόσο μεστό σημείο:

"Ό,τι κάνουμε (προσευχή, συμβουλή, υπόδειξη), να το κάνουμε με αγάπη. Χωρίς την αγάπη η προσευχή δεν ωφελεί, η συμβουλή πληγώνει, η υπόδειξη βλάπτει και καταστρέφει τον άλλον που αισθάνεται αν τον αγαπάμε ή δεν τον αγαπάμε και αντιδρά αναλόγως. Αγάπη, αγάπη, αγάπη! Η αγάπη στον αδερφό μας προετοιμάζει ν'αγαπήσουμε περισσότερο το Χριστό. Ωραίο δεν είναι";

Αν μοιάζαμε στο κεράκι μας...

Προχτές είχα πάει σ'ένα πολύ μικρό, ταπεινό εκκλησάκι να προσκυνήσω. Στο κέντρο της πόλης, μα σχεδόν αόρατο. Αθέατο. Πολύ μ'αρέσουν κάτι τέτοια εκκλησάκια. Προσκύνησα τις εικόνες, άναψα δυο κεράκια και αφέθηκα στη δίνη της εύλαλης σιωπής...

Κεράκι...

Το θυμάσαι το κεράκι που άναψες κι εσύ κάποτε; Δε σβήνει αμέσως... Θα συνεχίσει εκεί να λιώνει, να καίει σαν προσευχή... Κι εσύ, λοιπόν; Θυμάσαι; Προσευχήθηκες; Ή με το που βγήκες απ'το ναό αποξεχάστηκες σε μέριμνες; Αυτές είναι περαστικές... Να το θυμάσαι... Και να μου το θυμίζεις....

Αυτή η στιγμή που άναψες το κεράκι, αν τη συνδύασες με προσευχή, είναι μια στιγμή που μένει. Που δε χάνεται στην ολοκληρωτική ασυνέπεια της καθημερινότητας. Ο Θεός δεν έχει ανάγκη απ'τα κεριά μας, αλλά εμείς απ'τη γλύκα της παρουσίας του. Ας  προσπαθούμε να θέλουμε να ζούμε με ζωντάνια και με φλόγα. Που αυτή η φλόγα να γίνεται τρόπος ζωής...

Πόσο ωραίο θα'ταν αν μοιάζαμε στο κεράκι μας... 

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Άτιτλο

Αυτή την υπέρλογη τρέλα...

...Επειδή χάνεις τόσα πολλά! Δε ξέρεις τι χάνεις! Ειλικρινά...

Μου λες ότι δεν πίστευες ότι είμαι τόσο πολύ της εκκλησίας. Και σου είπα ότι δεν είναι αυτό το θέμα. Ο Χριστός είναι παρών. Το θέμα είναι να τον δεις εσύ(υγ.1)! Να τον αγγίξεις εσύ! Να τον βιώσεις, να τον αισθανθείς εσύ! Αυτό είναι το θέμα. Να αφήσεις στην άκρη όποιες προκαταλήψεις, εμμονές, ψεύτικες ιδέες έχεις ακούσει και να ξεκινήσεις απ'την αρχή. Να χτίσεις προσωπική σχέση με το Θεό. Εσύ και ο Θεός σου! 

Ο χριστιανός ο αληθινός ζει εκρηκτικά τη ζωή του. Την ελπίδα του, τη μετάνοια και τη καθημερινότητά του. Ζει εκρηκτικά, δυναμικά την αγάπη. Ξέρεις γιατί; Γιατί είναι ερωτικό πλάσμα. Ποιητικό πλάσμα. Ο χριστιανός δεν είναι ο ανέραστος κακομοίρης. Αλλά ένα πλάσμα γεμάτο δύναμη ψυχής που την αντλεί απ'την διαρκή προσπάθεια καθαρής σχέσης με το Θεό. Έχεις ακούσει τη φράση θείος έρως; Ε, αυτό ακριβώς είναι! Αυτή η φλόγα. Αυτό το "τρελό", υπέρλογο βίωμα...

Λόγια μπορείς να λες και να σου λέω... Αλλά το θέμα είναι ο καθένας μας προσωπικά να τα ζήσει! Να αναζητήσει. Να ψάξει. Να προσευχηθεί. Να κάνει αγώνα...

υγ1: ("έρχου και ίδε" που λέει στο ευαγγέλιο)
υγ2: πάτα στις λέξεις με το μπλε χρώμα

Οδ.Ελύτης -Του Αιγαίου

Σήμερα, η αόρατη γωνιά φιλοξενεί τον Οδυσσέα Ελύτη. 
Ένα απ'τα αγαπημένα μου ποιήματα. Λέγεται "Του Αιγαίου" και ανήκει χρονολογικά στη συλλογή "Προσανατολισμοί" (1940).

Ο έρωτας

Το αρχιπέλαγος
Κι η πρώρα των αφρών του
Κι οι γλάροι των ονείρων του
Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει
Ένα τραγούδι
Ο έρωτας
Το τραγούδι του
Κι οι ορίζοντες του ταξιδιού του
Κι η ηχώ της νοσταλγίας του
Στον πιο βρεμένο βράχο της η αρραβωνιαστικιά προσμένει
Ένα καράβι
 
Ο έρωτας
Το καράβι του
Κι η αμεριμνησία των μελτεμιών του
Κι ο φλόκος της ελπίδας του
Στον πιο ελαφρό κυματισμό του ένα νησί λικνίζει
Τον ερχομό.
 
 
                                      II
 
Παιχνίδια τα νερά
Στα σκιερά περάσματα
Λένε με τα φιλιά τους την αυγή
Που αρχίζει
Ορίζοντας -
 
Και τ' αγριοπερίστερα ήχο
Δονούνε στη σπηλιά τους
Ξύπνημα γαλανό μες στην πηγή
Της μέρας
Ήλιος -
 
Δίνει ο μαΐστρος το πανί
Στη θάλασσα
Τα χάδια των μαλλιών
Στην ξεγνοιασιά του ονείρου του
Δροσιά-
Κύμα στο φως
Ξαναγεννάει τα μάτια
Όπου η Ζωή αρμενίζει προς
Τ' αγνάντεμα
Ζωή -
 
                                   III
Φλοίσβος φιλί στη χαϊδεμένη του άμμο - Έρωτας
Τη γαλανή του ελευθερία ο γλάρος
Δίνει στον ορίζοντα
Κύματα φεύγουν έρχονται
Αφρισμένη απόκριση στ' αυτιά των κοχυλιών
Ποιος πήρε την ολόξανθη και την ηλιοκαμένη;
Ο μπάτης με το διάφανό του φύσημα
Γέρνει πανί του ονείρου
Μακριά
Έρωτας την υπόσχεσή του μουρμουρίζει - Φλοίσβος.

Η μοναξιά της Ελπίδας

- Καληνύχτα, Ελπίδα!

- Καλό βράδυ. Τα λέμε αύριο.

Έκλεισε την πόρτα του μπαρ πίσω της και ξεκίνησε για το σπίτι της. Από τότε που χώρισε με τον Κώστα έπρεπε να δεχτεί και να χωνέψει ότι θα επέστρεφε σπίτι με τα πόδια μετά τη δουλειά. Δουλειά... Τι δουλειά δηλαδή... Να πηγαινοφέρνει καφέδες και ποτά, να καθαρίζει τραπέζια και πάγκους. Δεν τη γέμιζε η δουλειά της. Τα ίδια και τα ίδια. Τουλάχιστον είχε κάποιο έσοδο...

Προχωρούσε αργά και το βλέμμα της ταξίδευε ως την άκρη του ορίζοντα. Κάπου, λίγο θαμπά, άρχιζαν να αχνοφαίνονται κάποια αστέρια. "Αχ, αυτό το νέφος" σκέφτηκε. "Δε βλέπεις σχεδόν τίποτα". Λίγο τα ξεχασμένα της όνειρα, λίγο το νέφος, λίγο η πίεση της δουλειάς κούραζαν την ευαίσθητη καρδιά της Ελπίδας. Γύρω της, παρέες με χαμόγελα πήγαιναν να διασκεδάσουν ντυμένοι στην τρίχα.

Ασυναίσθητα έβαλε το δεξί της χέρι στην τσέπη της καινούριας ροζ ζακέτας της. Ψηλαφητά βρήκε το κινητό της. Κλήση καμία. Δεν τη θυμήθηκε κανείς. Η ώρα 21:42. Σ'ένα προάστιο της Αθήνας. Η Ελπίδα αισθάνθηκε ακόμα πιο μόνη. Έσφιξε με το αριστερό της χέρι πιο δυνατά την τσάντα της και προχώρησε...

Από μικρό κοριτσάκι αποζητούσε τις παρέες. Της άρεσε να ανήκει κάπου, να είναι αποδεκτή. Να γελάει και να περνάει καλά. Είχε και όνειρα γεμάτα χρώματα. Τα πιο λαμπερά, τα πιο σπάνιας ομορφιάς χρώματα είχαν τα όνειρά της. Μα λίγο οι ατυχίες, λίγο η οικονομική κρίση την ανάγκασαν να τα κλειδώσει σ'ένα μπαούλο θαμπό. Σαν τον σημερινό ουρανό. Ποιος ξέρει αν ακόμα ήταν εκεί... Τα'χε λησμονήσει με τον καιρό, τα ακίνητα πλέον όνειρά της...

Ο χωρισμός με τον Κώστα πλημμύρισε με δάκρυα την ψυχή της. Λάσπωσαν οι προσδοκίες της. Δεν είχε φίλους να τα πει η Ελπίδα. Μόνο μερικές γνωστές απ'τη σχολή της που τηλεφωνιόντουσαν για τα χρόνια πολλά. Μέχρι εκεί... Μα ένιωθε τα δάκρυα να την πνίγουν. Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, τότε ματώνεις ψάχνοντας να το βρεις. Και η Ελπίδα ακόμα έψαχνε, μα ένιωθε ήδη ματωμένη...

Η ώρα πέρασε. 22:13 έλεγε το κινητό της, όταν άνοιξε την πόρτα στο διαμέρισμά της. Ανάσανε βιαστικά. Ο αέρας μέσα μύριζε ανασφάλεια. Εκείνο, το ασαφές συναίσθημα της ανακατωμένης ψυχής. Έκλεισε την πόρτα αφήνοντας την τσάντα της στο καφέ πάσο. Στο δεξί της χέρι ακόμη σφιχτοκρατούσε το κινητό. Σα να προσπαθούσε να μη χάσει την κλήση. Την κλήση που θα'δινε τέλος στην ανυπόφορη μοναξιά της.

Αγκάλιασε ένα μαξιλάρι και κάθισε στον καναπέ. Πήγε ν'ανοίξει την τηλεόραση μα το τηλεχειριστήριο ήταν μακρυά. Ξάπλωσε αργά και αφέθηκε να κοιτάζει ακίνητη το ταβάνι. Μετά από λίγες στιγμές απόλυτης κενότητας σηκώθηκε απότομα. Διψούσε για μια στοργική κουβέντα, για λίγη αγάπη! Το εσωτερικό κενό δεν αντέχεται...

Ξαναφόρεσε τη ροζ ζακέτα της και, παίρνοντας βιαστικά μονάχα τα κλειδιά της, βγήκε έξω. Δεν ήξερε πού πήγαινε. Απλά ήθελε να περπατήσει. Να δουν τα μάτια της λίγη κίνηση. Ανθρώπους που τα βλέμματά τους θα συναντιούνταν. Έστω και για μια στιγμή.Αυτή η φευγαλέα συνάντηση των ματιών, της θύμιζε τη σχέση της, τα κλειδωμένα της όνειρα, την αγάπη που ικετευτικά αναζητούσε.

"Να μη μείνεις μόνη. Βγες και περπάτα. Εμένα με βοηθάει ακόμα και το να βλέπω την κίνηση στους δρόμους" της είχε εκμυστηριευτεί κάποτε ένας φίλος. Αυτό έκανε τώρα. Περπατούσε, πεινασμένη από αγάπη μη αντέχοντας το εσωτερικό της κενό. Περπάτησε τόσο που προσπέρασε τα όρια της συνοικίας της. Πλέον δεν ήξερε πού βρισκόταν. Απλά περπατούσε...

Σε κάποια στιγμή έφτασε έξω από μια εκκλησία. Μικρή, πέτρινη με μεγάλο, περιποιημένο προαύλιο. Είδε κάποιους ανθρώπους που έμπαιναν. Κάποιοι απ'αυτούς νέοι. "Καλά, τι σχέση έχουν αυτοί με σένα;" είπε από μέσα της απευθυνόμενη στο Θεό θυμωμένα. Όμως, δεν είχε τίποτε άλλο να κάνει και η έμφυτη περιέργειά της την έσπρωχνε προς την όμορφη, πέτρινη πύλη της εκκλησίας που την τραβούσε μαγνητισμένα.

Μπήκε μέσα, άναψε από συνήθεια ένα κερί και αφέθηκε σα μαγεμένη να κοιτάει. Σχεδόν χωρίς φώτα, μόνο με τα καντηλάκια και το φως των κεριών η ατμόσφαιρα. Οι άγιοι στις τοιχογραφίες τις παλιές έδειχναν να την κοιτούν. Κοίταζε και κείνη. Η μυρωδιά ευωδιαστού θυμιάματος -τη θυμόταν από τότε που, μικρό κοριτσάκι ακόμα, πήγαινε με τη γιαγιά της στους εσπερινούς- γέμισε τα μοναχικά της πνευμόνια κι απότομα έδιωξε το κενό μέσα της.

Προχώρησε στ'αριστερά ακούγοντας τους ψάλτες να λένε κάτι ακαταλαβίστικους ύμνους. Όμως, σιγά-σιγά άρχισε να αισθάνεται άνετα. Οικεία. Μπροστά της και δίπλα της όρθιες πεντέξη κοπέλες με κομποσκοίνια περίεργα. Είχε συνηθίσει η Ελπίδα εκείνα τα φανταχτερά κομποσκοίνια που τα φόραγες στο χέρι για καλή τύχη. Όμως, εκείνα τα κομποσκοίνια που έβλεπε τώρα ήταν μαύρα και λίγο πιο μεγάλα.

Αν είχε το κινητό της μαζί, θα'βλεπε πως η ώρα ήταν περίπου 23:55. Σε λίγο θα χτυπούσε το παλιό, χειροποίητο, μεγαλόπρεπο ρολόι της εκκλησίας σημαίνοντας μεσάνυχτα. Στην καρδιά της Ελπίδας άρχισε μυστικά κάτι να σκιρτάει χαρούμενα. "Άρα, υπάρχεις; Κι όλοι αυτοί εδώ; Πιστεύουν στ'αλήθεια;" είπε από μέσα της.... Κι αυτά τα λόγια βγήκαν όχι σαν απορία μα σαν προσευχή. Κι όλο και κάτι γλύκαινε την ψυχή της. Κι όλο και ήθελε να Του μιλάει. Έβλεπε και την Παναγία στην εικόνα στο βάθος μπροστά  κι όλο της μιλούσε με την καρδιά της. Μιλούσε και ρωτούσε και ζητούσε. Λόγια ειλικρινά, βαθιά που ανασύρονταν απ'το πληγωμένο βάθος της (...)...
Την ίδια εβδομάδα τα βήματά της την οδήγησαν ξανά σ'εκείνη την πέτρινη εκκλησία. Εξομολογήθηκε. Ένα ανομολόγητο βάρος ένιωσε να φεύγει από πάνω της. Η μοναξιά της ήταν πλέον οριστικά παρελθόν. Οι συγκυρίες τα'φεραν έτσι που γνώρισε εκεί και τον μεγάλο έρωτα της ζωής της. Πώς; Αυτό είναι μια εντελώς τρελή ιστορία! Άλλη φορά θα σας τη διηγηθώ...

Αυτή ήταν η αληθινή ιστορία μιας Ελπίδας. Που -άγνωστο το γιατί- βρήκε την ελπίδα μέσα στη μεγαλύτερη δυσκολία της μέχρι τότε ζωή της. Απ'τον πάτο της απόγνωσής της ανέβηκε με μοναδικά θεϊκό τρόπο στην αγάπη Του. Στην Αγάπη. Η καρδιά της γεύτηκε. Γέμισε εμπειρίες και βιώματα. Ποτέ ξανά δεν αισθάνθηκε μοναξιά...

Φοβάμαι

Φοβάμαι 
μη κλειστώ στις ιδέες μου πεισματικά και αυτές με φυλακίσουν.

Φοβάμαι 
μη γίνει ο λόγος μου πατημένο χορτάρι της μοναξιάς.

Φοβάμαι 
μήπως η φωτιά της απονιάς κάψει το δάσος της καρδιάς μου.

Φοβάμαι 
μήπως η ζωή μου γίνει αφορμή να χαθούν ψυχές.


Φοβάμαι 
μη μιλήσω τόσο πολύ που στο τέλος να μη μ'ακούει κανείς.

Τ'αστέρι το πιο ξεχωριστό

- Για όλους τους ανθρώπους τ'αστέρια δεν είναι τα ίδια. Για κείνους που ταξιδεύουν, τ' αστέρια είναι οδηγοί. Για κάποιους άλλους δεν είναι παρά μικρά φωτάκια. Για άλλους, τους σοφούς, είναι προβλήματα. Για τον επιχειρηματία μου, ήταν χρυσάφι. Όμως, όλα αυτά τ' αστέρια σωπαίνουν. Εσύ, θα έχεις τ'αστέρια που κανείς άλλος δεν τα έχει ... 

- Τι θες να πεις;

- 'Οταν θα κοιτάζεις τον ουρανό τη νύχτα, αφού εγώ θα μένω σ' ένα απ' αυτά, αφού θα γελάω σ' ένα απ' αυτά, τότε για σένα θα είναι σαν να γελούν όλα τ' αστέρια. Εσύ θα'χεις αστέρια που ξέρουν να γελάνε!

Και γέλασε πάλι.

- Κι όταν θα 'χεις παρηγορηθεί (πάντα έρχεται η παρηγοριά), θα χαίρεσαι που με γώρισες.

Θα είσαι πάντα ο φίλος μου. Θα έχεις όρεξη να γελάσεις μαζί μου. Και θ' ανοίγεις καμιά φορά το παράθυρο, έτσι, για την ευχαρίστηση... Και οι φίλοι σου θα σε κοιτάζουν κατάπληκτοι να γελάς, κοιτάζοντας τον ουρανό. Τότε, εσύ θα τους λες: «Ναι, τ' αστέρια με κάνουν πάντα να γελώ!» και θα σε παίρνουν για τρελό. Θα είναι το αστείο που θα σου έχω σκαρώσει ... Και γέλασε ξανά... 

(απόσπασμα απ'τον "Μικρό πρίγκιπα" του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ)

[αναδημοσίευση από την ανάρτησή μας, της 25ης Μαΐου 2012]

Η φωτογραφία της εβδομάδας

απ'το blog http://delfinaki-sunset.blogspot.gr/

Περίπλους του Άθω

παιδική χορωδία τραγουδάει το τραγούδι "Περίπλους του Άθω" (του Χρήστου Τσιαμούλη) με φωτογραφικό υλικό απ'το περιβόλι της Παναγιάς

Τη λέξη "μοίρα"

Τη λέξη "μοίρα" τη χρησιμοποιούν άνθρωποι που έχουν ξεχάσει ποιοι πραγματικά είναι. Που έχουν ξεχάσει τα όνειρά τους. Κι εσύ; Κάποτε είχες όνειρα... Τα θυμάσαι; 

Νεκρός δεν είναι αυτός που δε ζει, αλλά αυτός που μισο-ζει εγκλωβισμένος στα σύνορα της καθημερινότητας. 

Εκείνες οι μικρούλες στιγμές

Ψάξε να βρεις λίγο ησυχία,
κάπου να ξαποστάσει η ψυχή σου.


Όσο και να τρέχεις,
οι δουλειές ποτέ δε τελειώνουν...


Μα ο χρόνος σου κυλάει. Τόσο γρήγορα και αθόρυβα. Τόσο παγερά.


Τι θα μείνει στο τέλος; 
Οι στιγμές που έκανες το καλό. Εκείνες οι μικρούλες στιγμές που χόρτασε η ψυχή σου Χάρη...