Ποτέ δε χάνεται η ελπίδα...Ποτέ...

Τι είναι η ψυχή σου; Ένα λουλούδι. Ένα μικρό, όμορφο, ευωδιαστό λουλούδι. Όλοι οι άνθρωποι έτσι ξεκινούν να είναι. Μα στην πορεία κάπου χάνεται η Εδέμ της ψυχής. Χάνεται το άρωμα του άνθους... Το λουλούδι μας γεμίζει χώματα απ'τις αμαρτίες μας, τα πάθη, τα μίση, τα λάθη μας. Πετάμε ασυλλόγιστα χώμα στο λουλούδι μας. Μπορεί και πέτρες. Το πληγώνουμε, το θάβουμε. Το τσακίζουμε ίσως...

Μα ό,τι και να γίνει αυτή η γνήσια ομορφιά ποτέ δε χάνεται. Υπάρχον οι ρίζες μέσα στο έδαφος. Ακόμα και αν γεμίσουμε μαυρίλες στην ψυχή, πάντα υπάρχει εκείνη η ρίζα θαμμένη βαθιά. Σαν την ελπίδα... Και το χέρι του Θεού μαζί με τα δικά μας δάκρυα μετανοίας ποτίζει το λουλούδι και αναγεννιέται. Ξαναβγαίνει απ'τον τάφο του. Ανασταίνεται...

Ποτέ μην πεις πως δεν υπάρχει ελπίδα για σένα... Ποτέ....

Σήμερα φωτογραφίες!

Για σήμερα είπα να μη σε κουράσω. Αναρτώ κάποιες φωτογραφίες που μου έστειλαν (τους ευχαριστώ πολύ που μου επέτρεψαν να τις κοινοποιήσω εδώ!) οι φίλοι μου Π+Φ απ'το Αϊντχόβεν της Ολλανδίας όπου και διαμένουν. 

(Αν θυμάμαι καλά απ'όσο μου είχαν πει, αυτές οι φωτογραφίες είναι απ'την πλατεία της Αγίας Καθαρίνας. Στην πρώτη φωτογραφία ο ναός της: για να αντιληφθείτε το ύψος και το μέγεθος του κτίσματος δείτε κάτω δεξιά τον άνθρωπο!)

Ξανοίχτηκες, λοιπόν, στο πέλαγος της ζωής

Ξανοίχτηκες, λοιπόν, στο πέλαγος της ζωής...

Είσαι πια ένας ταξιδιώτης. Ένας ακόμα Οδυσσέας που ψάχνει την Ιθάκη του. 

Και συνεχίζεις. 

Και ταξιδεύεις. 

Και τρως μπόρες, καταιγίδες κι ανέμους και σύννεφα και μανιασμένα κύματα. 

Μα βιώνεις και εμπειρίες μαγικές, μοναδικές. Ανεπανάληπτα ηλιοβασιλέματα, θάλασσες γαλήνιες. Ουράνια τόξα και φωτεινούς ουρανούς. Στιγμές βγαλμένες απ'του παραδείσου τα ουράνια δώματα.

Όλα τα'χει το ταξίδι σου. Και χαρές και λύπες. Στιγμές όλες τους ξεχωριστές. Στιγμές που, αν τις δεχτείς με ταπείνωση και Θεού αίσθηση, σε ωριμάζουν. Σε μεγαλώνουν, σε φέρνουν πιο κοντά στην στοργική Ιθάκη σου. Στον εαυτό σου. Στο Θεό. Στο συνάνθρωπο. Στην αγάπη...

Η αξία της αλληλοπεριχώρησης

Οι ανθρώπινες σχέσεις, σκεφτόμαστε συχνά,  είναι τόσο περίπλοκες, δύσκολες, κουραστικές...

Είναι πολύ δύσκολες, όπως κάθε τι αξιόλογο, έτσι δεν είναι; Κι αν ήταν εύκολο και απλό ως διαδικασία να δεθούμε ψυχικά με τον άλλο, τότε ποια η μαγεία του, ποια η ικανοποίηση της κατάκτησης ενός τόσο σπουδαίου αισθήματος, όπως αυτού της επικοινωνίας, της αίσθησης ότι κάποιος μας καταλαβαίνει, μας νιώθει ουσιαστικά, μας αγαπά;

Είναι δύσκολες και πολύτιμες οι ανθρώπινες σχέσεις. Και χρειάζεται να αφιερώσουμε ουσιαστικό χρόνο και ειλικρινή προσπάθεια για να καταλάβουμε πραγματικά πώς να πλησιάσουμε τον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας. Και το όμορφο είναι ότι ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται τον δικό του τρόπο για να τον πλησιάσουμε. Γιατί ο καθένας από εμάς είναι μοναδικός, είναι ένα ξεχωριστό, ανεπανάληπτο θαύμα, που καλούμαστε να ανακαλύψουμε ξεκινώντας πάντοτε από την αρχή, κι ας έχουμε πλησιάσει πολλούς ανθρώπους στη ζωή μας. Δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε την ίδια πορεία και στον επόμενο, δεν θα λειτουργήσουν οι ίδιες κινήσεις, τα ίδια πλησιάσματα...

Άρα, πρώτο βήμα είναι να πάρω μέσα μου την απόφαση ότι εγώ αυτόν τον άνθρωπο θέλω να τον πλησιάσω, να ανοίξω δίοδο ουσιαστικής επικοινωνίας μαζί του, να τον ''αγγίξω''..Αυτή η απόφαση συνεπάγεται πολλά, τα οποία καλό θα είναι να συνειδητοποιούμε εξ αρχής. Συνεπάγεται ότι δέχομαι να περάσω τις άμυνες που θα υψώσει ο άλλος απέναντί μου όταν καταλάβει ότι πλησιάζω στον πυρήνα του. Ότι δέχομαι να μπω στην δύσκολη διαδικασία να μάθω τις ιδιοτροπίες και τις ιδιαιτερότητές του και να μάθω να τις ανέχομαι και να μην τις παρεξηγώ, όπως θα έκανε ένας άγνωστος προς αυτόν άνθρωπος.

Πρόσεξε μόνο μην θεμελιώσεις την σχέση αυτή πάνω στο εγώ σου. Ξεκινώ για να σε συναντήσω, δεν σημαίνει ότι απαιτώ από εσένα να φερθείς όπως εγώ θέλω, να μου δώσεις όσα εμένα μου λείπουν, να έχω άδεια εισόδου και εξόδου στη ζωή σου κατά το δοκούν... Η σχέση καλό είναι να θεμελιώνεται πάνω στην έννοια της αλληλοπεριχώρησης. Αυτό σημαίνει, οτι κάνω χώρο μέσα μου για να μπεις και εσύ, και κάνεις και εσύ χώρο μέσα σου για μένα. Σε χωρώ μέσα στην καρδιά μου, κάνοντας στην άκρη τους εγωισμούς μου και κάνεις και εσύ το ίδιο. Για να γίνει φυσικά αυτό, οφείλω να δεχτώ το γεγονός πως κάποιες συμπεριφορές ή αντιδράσεις σου δεν θα είναι αυτές που εγώ θα ήθελα, πως η σκέψη και η στάση σου απέναντι σε κάποια πράγματα θα διαφέρει από τη δική μου και θα υπάρχουν φορές που θα με βγάζεις εκτός εαυτού με τις ιδιοτροπίες σου.  Αλλά ανοίγω τον εαυτό μου, εάν σε αγαπώ και κάνω χώρο για σένα στη ζωή μου, κάνοντας στην άκρη ή πετώντας κάποια από τα δικά μου εγωιστικά ή δευτερευούσης σημασίας μπαγκάζια, γιατί θέλω να κρατήσω εσένα, γιατί πήρα απόφαση, γιατί έχω ευθύνη απέναντι στο εμείς. Αν πιστεύεις ότι μπορείς να χτίσεις ανθρώπινη σχέση χωρίς να αφήσεις τίποτε από τον παλιό σου εαυτό και τους εγωισμούς σου, ματαιοπονείς...! Και πάντα θα πέφτεις σε αδιέξοδα!

Αλληλοπεριχώρηση, μαγική λέξη, λέξη που δείχνει με τον πιο απλό τρόπο την ουσία κάθε ανθρώπινης σχέσης.

Ένα κείμενο της καλής φίλης Σταυρούλας που με συγκίνησε ιδιαίτερα...

υγ: Τη φωτογραφία τη βρήκα στο όμορφο σπιτικό του φίλου Μικρού πρίγκηπα

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Τα λόγια της ερήμου

Ιστορίες απ'το γεροντικό. Διαβάζει ο Λυκούργος Μαρκούδης. Από το ραδιόφωνο της πειραϊκής εκκλησίας. 

Κάτω απ'τον ίδιο ουρανό

-Κάτω απ'τον ίδιο ουρανό;

Μόνο δική μου απορία ή μήπως είναι καθενός;

Να ζήσεις μαζί με τους άλλους,αν κι είσαι διαφορετικός;

Μα πώς;

-Κάτω απ'την ίδια στέγη,μαζί τους κατοικείς

αν κι είστε διαφορετικοί,για κοίτα πόσο μοιάζετε!

ως και το ίδιο αίμα,οι δυο σας το μοιράζεστε!

Μέσα σε κάθε δυσκολία,αυτός θα σε βοηθήσει

ο αδερφός κι η αδερφή,ποτέ δε θα σ'εγκαταλείψει!!!

Είσαστε τόσο όμοιοι αν και ξεχωριστοί,

μία η λέξη..η θυσία...αυτή που σας καθοδηγεί!!!

Όμως και μες στην κοινωνία,με κρίσεις και ανατροπές,

τη διαφορά σου ανακαλύπτεις που υπάρχει μ’όλες τις μορφές.

Με συναδέρφους,συνεργάτες,φίλους μα και συμμαθητές

ίδια ενδιαφέροντα μοιράζεστε,μα έχετε άλλες ζωές!!!

Τέλος,μοιράζουμε τη θλίψη,τον πόνο,μα και τον καημό

και επιζήσαμε-σου λέω-κάτω απ’τον ίδιο ουρανό!

Και αν ρωτήσεις τα αστέρια,τον ήλιο,μα και τη βροχή,

μονάχα ένα θα σου πούνε: «Όλα η Αγάπη τα μπορεί»!!!

Γιατί Εκείνος είναι Αγάπη,είναι η Θύρα κι η Ζωή

ποτέ δε σε αφήνει μόνο,μα επεμβαίνει στη στιγμή!!!

Είναι ο Λόγος που υπάρχεις,που αναπνέεις και γελάς

για σένα έφτιαξε τα πάντα,ακόμα κι αν τα προσπερνάς!!

Ευχαριστούμε πολύ τη φίλη που το έγραψε και μας το έστειλε!

Δεν είναι ένα υπέροχο ταξίδι αυτό;

Η ζωή είναι ένα ταξίδι. Όχι τόσο ένας προορισμός όσο μια μεταμόρφωση. Ξέρετε, όταν κοιτάμε το παρελθόν δε φαίνεται κάποιες φορές ότι τα καλύτερα συμβαίνουν την περίοδο των πιο μεγάλων δυσκολιών;

Μα ο Θεός μάς δημιούργησε ώστε να ζούμε σε κοινότητα (κοινωνία), να κλαίμε και να γελάμε, να πονάμε και να γιορτάζουμε μαζί ανεξάρτητα απ'το τι περνάμε.

Και η μεταμόρφωση είναι σκληρή. Δεν καταλήγουμε πάντα εκεί που υπολογίζαμε. Αλλά πρέπει να θυμόμαστε ότι ακόμα και όταν παλεύουμε και δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε στο Χριστό, ο Χριστός πάντα πιστεύει σε μας. Γεμίζει τις ζωές μας με σκοπό και ζωντάνια, αρκεί να του το επιτρέψουμε.

Και ξέρετε; Το καλύτερο κομμάτι του ταξιδιού είναι ότι ο Θεός του σύμπαντος κάποτε μάς αφήνει να παίρνουμε μέρος στη μεταμόρφωση του κόσμου. 

Δεν είναι ένα υπέροχο ταξίδι αυτό;

(απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα απ΄την ταινία "To save a life")

Ο γέροντας Ιάκωβος και ο κύριος απ'την Αμερική

Πώς πρέπει να μιλάω στον Θεό; Τι να του λέω;
Η απάντηση που δίνουν οι άγιοι είναι αυτή: "Να μιλάς στον Θεό απλά. Όπως μιλάει ένα μικρό παιδί στον πατέρα του. Επιτρέπονται και οι ασυνταξίες, επιτρέπονται και τα λάθη. Επιτρέπεται και να αλλάζεις θέματα και παραγράφους. Ο Θεός δεν τα κοιτάει αυτά. Όπως το μικρό παιδάκι ζητά την μια το ένα, την μια το άλλο, το ωραίο όμως είναι ότι μιλάει στον πατέρα του. Αυτό είναι το ζητούμενο.
Ο π.Ιάκωβος στην Εύβοια, τον είχε πάρει τηλέφωνο κάποιος απ'την Αμερική που έκανε εγχείρηση για καρκίνο και του είπε ότι λέγεται κύριος Κώστας. Αλλά ο π.Ιάκωβος ξέχασε το όνομά του και έλεγε στον άγιο Δαβίδ: "Άγιε Δαβίδ, εσύ που θυμάσαι τον κύριο απ'την Αμερική, αλλά εγώ δεν θυμάμαι το όνομά του, πώς τον λένε αυτόν τον κύριο που πήρε τηλέφωνο -τώρα το απόγευμα που με φώναξε ο πατήρ και μίλησα στο τηλέφωνο-, κάν'τον καλά". Αυτή η προσευχή ήταν τόσο απλή! Χωρίς να πει καν το όνομα του ασθενούς!
Την άλλη μέρα πήραν τηλέφωνο απ'την Αμερική και του είπανε: "Πάτερ, σας ευχαριστούμε πάρα πολύ. Η εγχείρηση πέτυχε και οι προσευχές σας εισακούστηκαν. Και ο π.Ιάκωβος είπε: "Παιδάκι μου, πώς τον είπες τον θείο σου; Το όνομά του;" Και λέει: "Κωνσταντίνος". "Α, παιδί μου, με συγχωρείς. Το είχα πει στον άγιο Δαβίδ, αλλά του είπα "τον κύριο απ'την Αμερική, που θυμάσαι εσύ".
Και, όμως, ακούστηκε αυτή η απλή προσευχή.

(από απομαγνητοφωνημένη ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου για την προσευχή)

υγ: Ανα δημοσίευση παλιότερης ανάρτησής μας

Ιστορία απ'το γεροντικό

 Ένας στρατιώτης ρώτησε τον αββά Μιώς, αν άραγε ο Θεός δέχεται τη μετάνοια του αμαρτωλού. Και ο αββάς, αφού τον δίδαξε με πολλούς τρόπους, είπε:

- Πες μου, αγαπητέ. Αν σκιστεί το χιτώνιό σου, το πετάς;

- Όχι, απάντησε εκείνος. Το ράβω και το χρησιμοποιώ πάλι.

-  Αν, λοιπόν, εσύ λυπάσαι το ρούχο σου, του είπε τότε ο γέροντας, δε θα λυπηθεί ο Θεός το δικό του πλάσμα;

απ'τον Μικρό Ευεργετινό, εκδ. Ι.Μ.Παρακλήτου

υγ: Καλημέρα!

Θα γίνουν όλα φως, χαρά, αγάπη!

Δε γίνεται να γευτεί ο άνθρωπος πλήρως τη ζωή χωρίς Θεό. Όσο και να το αποφεύγει, η πίστη είναι αυτή που αλλάζει τον άνθρωπο. Τον καθαρίζει, τον ομορφαίνει, τον πάει ψηλά. Με τη χάρη Του, ο άνθρωπος γίνεται φωτεινός, ολόφωτος! Ενώνεται με το σύμπαν και το σύμπαν συνταιριάζεται αρμονικά μαζί του. Γι'αυτό και βλέπεις τους αγίους και ήταν τόσο κοντά ακόμα και στη φύση. Ο άγιος Γεράσιμος είχε ένα λιοντάρι, ο άγιος Σεραφείμ μια αρκούδα. Ο γέροντας Παΐσιος τάιζε στη χούφτα του τους τραγουδιστές του αγιορείτικου δάσους, έδινε τροφή σε οχιές, μυρμήγκια, σαύρες και αρκούδες. Ενότητα με όλους. Με όλα.

Άμα προσπαθήσεις, τότε Εκείνος κάνει το πρώτο βήμα. Θα 'ρθει, θα σε ελεήσει, θα σου δώσει δύναμη. Θα γευτείς την ελπίδα. Τη χαρά! Θα ζήσεις εμπειρίες ανεπανάληπτες, μοναδικές! Θα κοιτάς τον ουρανό και θα νιώθεις χαρά. Θα κοιτάς το πράσινο της γης και το γαλαζιο της θάλασσας και όλα θα γίνονται τόσο φωτεινά, κρυστάλλινα μέσα σου!

Θα βλέπεις τους άλλους ανθρώπους και θα καθρεφτίζεται στα πρόσωπά τους ο Χριστός. Θα'ναι η χαρά σου και όχι η κόλασή σου. Η αγάπη και όχι το μίσος!

Όλα γίνονται, ακόμη και τα πιο τρελά, αν βάλεις λίγο ουρανό στη ζωή σου! Μονάχα να θυμάσαι να κοιτάς ψηλά!

Μια γλυκιά, γλυκιά καλημέρα :)

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Απ'τα αγαπημένα...
(To βρήκα εδώ)

Σου εύχομαι καλή Κυριακή. Να με θυμάσαι. Και στην προσευχή σου. Σε θυμάμαι κι εγώ. Μια παρέα είμαστε όλοι. Και συναντιόνται οι καρδιές μας στα μυστικά κι αόρατα μονοπάτια τ'ουρανού.

Ονειρικό...

Δε ξέρω πού βρίσκεται αυτό το μέρος(ίσως Μαλδίβες), όμως είναι ονειρικό...
Πλαισιωμένο από ήρεμη μουσική.
Απολαύστε το :)

Χωρίς λόγια... (μια ιστορία αληθινή)

Προχθές, γυρίζοντας από έναν Εσπερινό πέρασα από τήν Ομόνοια. Πλήθος νέων ήταν μαζεμένοι γύρω από ένα παιδί. Στό χέρι του κρατούσε τήν τελευταία σύριγγα τού θανάτου. Τόν πλησίασα καί μέ δακρυσμένα μάτια φώναξε: " Βοήθεια, πεθαίνω...". Έτρεξα κοντά του τόν αγκάλιασα. Μέ σπασμένη φωνή μού είπε: " Παππούλη, πεθαίνω διάβασέ μου μιά ευχή" . Γονάτισα, τού διάβασα μία ευχή. Ψέλλισε δύο λέξεις: " πές τού Χριστούλη νά μέ δεχτεί" καί ξεψύχησε μέσα στην αγκάλη μου, άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Φεύγοντας...

(την βρήκα σε πάρα πολλά ιστολόγια. Δε ξέρω ποια είναι η αρχική πηγή)