Η φωτογραφία της εβδομάδας

Τίποτα δεν είναι τυχαίο

Απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου. Μιλάει για την τύχη. Για όσους δεν τον έχουν ακούσει ποτέ, αυτό το μικρό απόσπασμα είναι μια καλή ευκαιρία.

Dress code

Καλή μου ψυχή, σήμερα θα'θελα να σου μιλήσω για τον εσωτερικό μας κόσμο.

Όταν σου γράφω dress code, αναφέρομαι όχι στον τρόπο που ντύνεσαι, αλλά στον ψυχικό σου κόσμο που ντύνει την ύπαρξή σου. Την ψυχή σου. Με ρωτούσε μια παρέα παιδιών πριν λίγο καιρό πώς πρέπει να ντύνονται και ειδικότερα τι ρούχα πρέπει να φοράνε στην εκκλησία.

Και τους απάντησα ότι δεν υπάρχει "πρέπει" στην εκκλησία. Ο Χριστός μίλησε με το παράδειγμά του και ενδιαφέρθηκε για το μέσα μας. Όχι για το έξω μας. Μίλησε για τάφους εξωτερικά ωραίους που, όμως, από μέσα ήταν αηδιαστικοί και δυσώδεις. Προσπάθησα να μιλήσω στα παιδιά εξηγώντας τους ότι ο Θεός δεν εξαναγκάζει. Άρα, δεν υπάρχει "πρέπει". Και θυμήθηκα το γέροντα Πορφύριο που έλεγε: "Τίποτα να μην κάνετε για το Χριστό με το ζόρι". 

Καλή μου ψυχή,

ο Χριστός μας αγαπάει όπως είμαστε: είτε πολύ αμαρτωλοί είτε λιγότερο, είτε προσπαθώντας να βελτιωθούμε είτε κυλιόμενους στο βούρκο. Η αγάπη Του η ασύνορη υπερβαίνει τη λογική μας. 
Έλα στην εκκλησία όπως αισθάνεσαι. Ντύσου όπως θες. Όταν, όμως, νιώσεις λίγη απ'τη Χάρη Του, τότε θα πάρεις απάντηση. Μόνος/η σου. Προσωπικά θα απευθυνθείς στο Χριστό κι Εκείνος προσωπικά θα σου απαντήσει. Αρκεί να το αποζητήσεις ειλικρινά. 

Στο εύχομαι.... 

Ξύπνα τον ήρωα μέσα σου!

Συγκινήθηκα πολύ προχτές όταν είδα ένα παλικάρι με δάκρυα στα μάτια να σταματάει για λίγο έξω απ'το εκκλησάκι του νοσοκομείου. Έσκυψε το κεφάλι, μάλλον προσευχήθηκε, έκανε το σταυρό του και ανέβηκε στην αριστερή πτέρυγα του νοσοκομείου.

Ποιος ξέρει τι δυσκολίες θα'χε. Αλλά αυτό μου θύμισε πως όλοι έχουμε προβλήματα. Όλοι βασανιζόμαστε λίγο ή πολύ. Αλλά να θυμάσαι, αδερφή/έ μου, ότι είμαστε όλοι μαζί! Ο πόνος μάς ενώνει. Η θλίψη σου είναι και θλίψη μου. Το δάκρυ σου είναι δάκρυ μου. Θα'θελα να τρέξουν στο δικό μου μάγουλο λίγα απ'τα δάκρυά σου. Αγωνιζόμαστε μαζί, πονάμε μαζί, προσευχόμαστε μαζί.

Όσα εμπόδια και αν ορθώνονται μπροστά σου, εσύ μη χάνεις το κουράγιο σου. Είσαι δυνατός, γιατί έχεις το Χριστό. Είσαι αγωνιστής, γιατί ξέρεις ότι είσαι φίλος με τον πιο δυνατό απ'όλους. Ξύπνα τον ήρωα μέσα σου! Αυτόν που δε λυγίζει! Που δεν τα παρατάει ποτέ! Και έλα να προσευχηθούμε. Γιατί τίποτα δεν είναι πιο δυνατό στον κόσμο απ'τη δύναμη της προσευχής που βγαίνει από μια πονεμένη, ειλικρινή καρδιά. Μια καρδιά που παλεύει. 

Μην χάνεις το κουράγιο σου! Μην απελπίζεσαι, αδερφή/έ! Έλα μαζί να προσπαθήσουμε. Έλα και θα δεις.

Ο βυθός

Έχω χαρά; Πόση χαρά αισθάνομαι; Αφού η χαρά είναι τόσο ωραίο συναίσθημα, γίνεται να'μαι μόνιμα χαρούμενος; 

Έψαχνα καιρό για μια πειστική απάντηση. Ειλικρινά στο λέω! Αλλά πλέον βρήκα ικανοποιητική απάντηση. Η αρχή της απάντησης ξεκίνησε καθώς διάβαζα το βιβλίο της αγαπημένης Μάρως Βαμβουνάκη "Ο παλιάτσος και η άνιμα". Εκεί βρήκα μια αράδα που είναι απίθανη! Διότι αν υπάρχουν σοβαρές αιτίες να λυπάσαι, ακόμα και -έστω για λίγο- να απελπίζεσαι, δεν είναι περισσότερο υγιές να υποφέρεις παρά να είσαι μέσα στην καλή χαρά; Ο ίδιος ο Χριστός φτάνει να ψιθυρίζει: "Περίλυπος είναι η ψυχή μου έως θανάτου...". Να κλαίει όταν πληροφορείται ότι ο φίλος του ο Λάζαρος είναι νεκρός. Κι ας ξέρει για την Ανάσταση, κι ας ξέρει για την μετά θάνατον ατελεύτητο ζωή. Ακόμα κι ας ξέρει, Εκείνος πονάει, κλαίει και αιμορραγεί. Και ένας σοφός άνθρωπος, μου είπε την ίδια μέρα: Η καρδιά μας ας μοιάζει με τη θάλασσα: μπορεί επιφανειακά να είναι άστατη, τρικυμισμένη, αλλά στο βυθό πάντα υπάρχει μια αδιατάραχτη γαλήνη. Έτσι και η ζωή μας: μπορεί να λυπούμαστε, να κλαίμε, να στεναχωριόμαστε, αλλά κατά βάθος έχουμε την ακλόνητη ελπίδα και χαρά του Χριστού και της Ανάστασής του.

Μετά από τα δύο εκείνα γεγονότα, μετά από εκείνα τα γεμάτα φρεσκάδα λόγια, πλέον είμαι χαρούμενα και σταθερά σίγουρος:

Η χαρά έχει βάσεις απίθανες και απέραντες και προεκτάσεις αιώνιες και σαρωτικές!

υγ: Σήμερα είναι του αγ.Ιωάννη του Θεολόγου, του μαθητή της αγάπης! Γιορτάζει μαζί του και η αόρατη γωνιά που 'χει θεμέλιό της την αγάπη :)

Τα μάτια μου τα σφαλισμένα

Τελικά ποια είναι η αιτία που μας οδηγεί στο να κάνουμε αμαρτίες;

Λες ότι δεν πιστεύεις στη ζωή μετά το θάνατο. Εντάξει, το σέβομαι αν και πονάω. Όμως, ας περάσω στο δικό μου πεδίο σκέψεων και στα ενδότερά μου: στον εαυτό μου. Αφού πιστεύω στη ζωή μετά το θάνατο... Αφού πιστεύω πως αυτή η ζωή είναι ψεύτικη, ένα πέρασμα για την άλλη την πραγματική... Αφού κάποτε ένιωσα το χάδι του Θεού στη ψυχούλα μου...

...Πώς, λοιπόν, ακόμα κάνω αμαρτίες; Πώς τολμώ να γεμίζω καρφιά το πανάχραντο σταυρωμένο του θεϊκό σώμα; Πώς χτυπάω Εκείνον που το μόνο που μου δίνει είναι Αγάπη; Πώς; 

Κάνε μια προσευχούλα και για μένα. Να μου ανοίξει ο Θεός τα μάτια μου τα σφαλισμένα...

υγ: Άμα δε βαριέσαι, δες εδώ και εδώ.

Σκέψεις για την αγάπη

Σε μια απ'τις καλοκαιρινές μου αποδράσεις του Αυγούστου, φόρτωσα το καγιάκ μου στο αυτοκίνητο και κατευθύνθηκα προς τη θάλασσα. Το πρωί η θάλασσα είναι τόσο γαλήνια. Σε ηρεμεί....

Καθώς κωπηλατούσα σταθερά μέσα στο απέραντο γαλάζιο, σκεφτόμουν πως κάπως έτσι είναι και η αγάπη. Ταξιδεύεις (ένα ταξίδι είν' η ζωή...) και όλο περιμένεις, ελπίζεις πως θα αχνοφανεί η αγάπη στο βάθος του ορίζοντα. Κυλάει η ζωή σου, περνάει χωρίς ίσως καν να το αντιληφθείς... Τόσο αθόρυβα όπως το καγιάκ μου που διέσχιζε τα ήσυχα νερά της θάλασσας.

Μα και αν ακόμα τη δεις στο βάθος, πώς μπορείς να είσαι σίγουρος ότι δεν είναι μια ακόμα αυταπάτη; Ένα δημιούργημα της αδημονίας σου;

Μεγάλο κεφάλαιο η αγάπη... Όσα και να πεις, θα'ναι απλά λευκές αράδες στις σελίδες του βιβλίου της καρδιάς...

υγ: Σήμερα γιορτάζει και η Παναγιά η Μυρτιδιώτισσα! Δες εδώ.  
       Μια πολλή ζεστή καλημέρα :)

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Ίος, Κυκλάδες

Μια αγκαλιά χιλιόμετρα

Όταν το ποδήλατο συνάντησε την αγάπη! υγ: Για όσους έχουν facebook, εδώ: https://www.facebook.com/mia.agalia.xiliometra

Αγάπα και προσπάθησε

Αυστηρός στον εαυτό σου, χαλαρός στους άλλους. Χωρίς, βέβαια, να νερώνεις τα πιστεύω σου. Το άκουσα σε μια ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου. Δεν είναι πολύ ωραίο;

Δηλαδή να μην ζητάς απ'τους άλλους, αλλά να είσαι γλυκός, διακριτικός. Να μην απαιτείς. Κατανόησε, χαμογέλα, αγάπα! Το πρόβλημα της κρίσης που βιώνουμε μπορεί να ξεπεραστεί σε μεγάλο βαθμό αν όλοι μας γίνουμε λιγάκι πιο καλοί με τους γύρω μας. Με τους συν-ανθρώπους μας. Μου κάνει εντύπωση μια κυρία που δουλεύει στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς μου που είναι σχεδόν πάντα χαμογελαστή. Πηγαίνω με το καλάθι τα πράγματα να τα χτυπήσει και χαμογελάει! Χαμογελάει! Σε όλους! Ε, είναι δυνατόν να μη σε επηρεάσει θετικά αυτό; Σου λέω αλήθεια, τέτοιους ανθρώπους χαμογελαστούς (όχι τα ψεύτικα χαμόγελα, αλλά τα αληθινά!) μέσα στην καρδιά μου τους έχω. Εκπέμπουν μια άγνωστη, απρόσμενη δροσιά που με δυναμώνει.

Εύχομαι, καλέ μου φίλε, καλή μου φίλη, σήμερα να χαμογελάσεις πιο πολύ! Να προσπαθήσεις πιο πολύ! Να αγαπήσεις πιο πολύ!  

Καλημέρα :)

Ένα περιστατικό που με συγκίνησε πολύ

Χρειάστηκε να μεταβώ σε δυο απ'τις παλιές μου πόλεις για μερικές μέρες. Είχα σοβαρές υποχρεώσεις που δεν έπαιρναν αναβολή. Τηλεφώνησα σε μερικούς γνωστούς που ήξερα από παλιά για να τους πω ότι θα έρθω και έμεινα έκπληκτος! Τέτοια ανταπόκριση δεν την περίμενα!

Άλλοι μου πρότειναν να με φιλοξενήσουν, άλλοι να'ρθουν να με παραλάβουν απ'το αεροδρόμιο, άλλοι με κάλεσαν για δείπνο στο σπίτι τους, κλπ. Σας λέω έμεινα έκπληκτος! Άγγιγμα ψυχής που θα μείνει βαθιά χαραγμένο...

Τελικά η αγάπη φαίνεται στην πράξη. Όχι στα λόγια και στις θεωρίες. Η αγάπη πραγματώνεται μέσα στις μικρές, απλές, καθημερινές στιγμές της ζωής μας. Κι όταν γίνεσαι δέκτης τόσης αγάπης, είναι δυνατόν να μη συγκινηθείς; Είναι δυνατόν να μη πλημμυρίσει και η δικιά σου ψυχή από αγάπη;

Η αγάπη είναι το πιο όμορφο συναίσθημα σ'όλο τον κόσμο. Το πιο όμορφο...

Απόδειξέ μου ότι υπάρχει Θεός!

Με ρώτησες πώς μπορώ να σου αποδείξω ότι υπάρχει Θεός. Και, αν υπάρχει, πώς ξέρω ότι ο δικός μου Θεός είναι ο αληθινός. Και σου απάντησα με μια ερώτηση: Σε νοιάζει η απάντηση; Ή απλά το ρωτάς από φιλολογικό ενδιαφέρον; Ή απλά για να με πικάρεις;

Πόσο δύσκολα ερωτήματα... Μα και πόσο αληθινά, υπαρκτά, καθημερινά, αλλά με διαστάσεις αιώνιες...

Και σου είπα -το θυμάσαι- ότι ο Θεός δεν είναι θέμα φιλοσοφικών σκέψεων και επιχειρημάτων. Ο Θεός είναι κάτι που το ζεις. Τον ζεις. Τον βιώνεις, τον αισθάνεσαι, τον νιώθεις μέσα σου βαθιά. Η πίστη μας στον αληθινό Θεό είναι εμπειρία και βίωμα. Αν θες να σου λυθούν οι απορίες πρέπει να διώξεις τον εγωισμό από μέσα σου. Να γονατίσεις και να προσευχηθείς. Να Του πεις: "Θεέ μου, έλα στην καρδιά μου. Έλα, Θεέ μου, και δείξε μου ότι υπάρχεις. Σε ψάχνω και το ξέρεις ότι σε ψάχνω στ'αλήθεια".

Αλλά και πάλι μη νομίσεις ότι επειδή έκανες μια προσευχή, θα φανερωθεί ο Θεός σαν με μαγικό τρόπο. Ο Θεός γνωρίζει εσένα καλύτερα απ'τον καθένα. Ακόμα και απ'τον εαυτό σου. Και θα σου φανερωθεί όταν εκείνος το θελήσει. Εσύ, μονάχα μείνε σταθερός στην προσευχή σου, στην ελπίδα. Κάθε μέρα και κάθε ώρα. Γιατί ο Θεός ακούει.... Πάντα ακούει... Εμείς, όμως, έχουμε τις προϋποθέσεις να τον ακούσουμε;

Ακόμα και όταν είσαι άσωτος

(Ο Θεός μας αγαπά) όχι μόνο όταν πάμε καλά, αλλά και όταν δεν πάμε καλά. Μας αγαπά και όταν κάνουμε λάθη και όταν πέφτουμε. Ακόμα και όταν είσαι άσωτος και τότε σ'αγαπάει ο Θεός.

Έχεις και τότε αξία στα μάτια του, όχι επειδή είσαι καλός ή επειδή είσαι κακός, αλλά επειδή είσαι πλάσμα της αγάπης του, το πλάσμα των χειρών του. Έχεις αξία και έχεις μια πορεία που παλεύεις και αγωνίζεσαι.

Και δεν σε κρίνει ο Θεός. Γιατί ξέρει ότι αυτό που σήμερα είσαι, είναι ένα στιγμιότυπο, μια φάση της ζωής σου, είναι ίσως μια δυσκολία της ζωής σου. Παλεύεις και προσπαθείς. Δεν τα καταφέρνεις; Σ'αγαπάει και πάλι ο Θεός.

απόσπασμα απ'το νέο βιβλίο του π.Ανδρέα Κονάνου "Αγάπη για πάντα", εκδ. Σωματείο "Παναγία Γάλαξα η Θαλασσοκρατούσα"

photo by Mariela

Μάσκες και ταμπέλες

Πόσο ψεύτικοι είμαστε... Φοράμε όλοι τη μάσκα μας, το προσωπείο μας κι έτσι κυκλοφορούμε στο δρόμο. Δείχνοντας ένα άλλο, ξένο πρόσωπο απ'αυτό που έχουμε. Άλλο προφίλ. Έτσι, είμαστε κλεισμένοι στον εαυτό μας, αποκλεισμένοι απ'τους άλλους και οι άλλοι από μας. Ο καθένας ακίνητος και δέσμιος των λανθασμένων επιλογών του στον δικό του προσωπικό πύργο της Βαβέλ. Ίσως να ταιριάζει εδώ το "δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους. Όσο και να παίζουν με τα χρώματα είναι όλοι τους μαύροι" του Γιώργου Σεφέρη. Ίσως πάλι και όχι...
Κλαίω μέσα μου κάποιες φορές, μα έξω δείχνω το προσωπείο του δυνατού. Νιώθω αμήχανα, μα φοράω αδέξια το πανωφόρι της αυτοπεποίθησης. Κι όπως λέει και μια καλή φίλη κανείς δε γεννήθηκε από ατσάλι φτιαγμένος! Η ζωή έχει τα πάνω της και τα κάτω της. Ας μάθουμε να είμαστε ειλικρινείς! Πρωτίστως με τον εαυτό μας.Πονάς; Κλάψε. Νιώθεις χαρά; Γέλα! Άνοιξε τα χέρια σου, κοίτα τον ουρανό και εκφράσου! Και προσευχήσου... Ό,τι και να πω για τη δύναμη της προσευχής είναι λίγο... 

Πόσο διψάω να κάνω νέα αρχή και να δείξω αυτό που είμαι (ή που νομίζω πως είμαι). Ίσως έτσι καταφέρω να αγγίξω την αύρα της ελπίδας. Ίσως, ψηλαφήσω στ'αλήθεια μια άλλη πτυχή του κόσμου αυτού. Ίσως, έτσι σεργιανίσω σ'έναν κόσμο χωρίς ταμπέλες και ψευτιά.

υγ: Χρόνια πολλά σε όσες γιορτάζουν σήμερα!!
Χρόνια πολλά Σοφία! Χρόνια πολλά Ελπίδα! Πάντα χαμογελαστές και γεμάτες Χριστό!