Κάτι για να ανεβούμε λιγάκι!

Αποτυχία δεν είναι να μην πετύχεις τους στόχους σου... 
Αποτυχία είναι να μην ξαναπροσπαθήσεις...

Να σου πω κάτι που με απασχολεί από χτες

Σήμερα είμαι κάπως. Χτες το βράδυ με είχαν πάρει οι σκέψεις για ένα θέμα και θα'θελα να μιλήσουμε σήμερα γι'αυτό. Ντόμπρα, ξηγημένα και καθαρά.

Με στεναχωρεί πολύ το να βλέπω ανθρώπους να ψάχνουν στους κάδους για φαγητό. Θλίβομαι όταν ακούω ειδήσεις για παιδιά που πεθαίνουν από ασιτία στα ελληνικά αστικά κέντρα. 

Η κρίση μάς έχει φτάσει σε σημείο οδυνηρό... Και τα πράγματα ίσως χειροτερέψουν... Το να κατηγορούμε και να ψάχνουμε για φταίχτες είναι τουλάχιστον ανώριμο.

Εμείς (όλοι όσοι έχουμε internet, υπολογιστές, κλπ) δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε το τι συμβαίνει πραγματικά. Γιατί -κακά τα ψέματα- δεν μπορώ να ισχυρίζομαι πως περνάω/βιώνω κρίση όταν και τον μισθό μου(όσο κουτσουρεμένος κ αν είναι) έχω και τους καφέδες μου μπορώ να απολαμβάνω και να πληρώνω τους λογαριασμούς μου για το διαδίκτυο, κλπ.

Και όταν γράφω πως "θλίβομαι" για όσα συμβαίνουν, μάλλον είναι εκ των πραγμάτων δύσκολο να το εννοώ στο βάθος και στην ουσία του. Διότι, αν δε βιώσεις μια κατάσταση, δε γίνεται να καταλάβεις τον άλλον που υποφέρει...

Πώς, λοιπόν, μπορώ και κοιμάμαι τα βράδια όταν τόσοι και τόσοι συν+άνθρωποί μου ξεπαγιάζουν και λιμοκτονούν;

Πώς μπορώ να είμαι τόσο αναίσθητος στα όσα καθημερινά διαδραματίζονται;

Πού θέλω να καταλήξω:

Η κρίση είναι ένα πεδίο απόδειξης των όσων διατυμπανίζω πως πιστεύω. Είναι η τεράστια ευκαιρία να γίνουμε όλοι μας άνθρωποι πραγματικοί.Είναι η ευκαιρία να δείξουμε, να μοιράσουμε, να ζήσουμε και να μάθουμε την αγάπη. Όχι μόνο τώρα στις γιορτές: αυτό τον καιρό λίγο-πολύ όλοι κάτι ψιλοκάνουν. Το θέμα είναι να δίνουμε (συνεχώς) Αγάπη. 

Όσο κι αν φαίνεται απλό,

το να δίνω πχ: 50cents/μέρα είναι κάτι το πολύ σπουδαίο! Για μια φρατζόλα ψωμί. Για ένα κουτάκι συμπυκνωμένο γάλα. Η αγάπη είναι απλή. 

Και κάτι που άφησα για το τέλος:

Γονάτιζε, Σεβάχ. Πιάνε το κομποσκοίνι σου. Λέγε λόγια, αιτήματα, παρακλήσεις προσευχητικές για όσους πονούν. Αυτή είναι η κυριότερη δυνατότητα και δύναμή σου: τα λόγια καρδιάς προς τον Χριστό. Για να γίνεις άνθρωπος αληθινός...

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Αυτό, που άλλο ψάχνεις κι άλλο βρίσκεις!

Μερικές φορές άλλο ψάχνεις, αλλά τελικά βρίσκεις κάτι άλλο. Και συνήθως ακόμη πιο ωραίο!

Σε μπέρδεψα; 

Θα σου εξηγήσω:

Πριν δυο εβδομάδες περίπου, έψαχνα μια φωτογραφία σχετική με μεγάλα ύψη. Πάνω στο ψάξιμο, όμως, ανακάλυψα κι ένα πολύ όμορφο τραγούδι στο στυλ που μ'αρέσει πολύ τον τελευταίο καιρό: τραγούδι χωρίς αγριοφωνάρες, με κιθάρα, χαλαρό τέμπο και έξυπνους στίχους με ουσιαστικά νοήματα. Έτσι, σου παρουσιάζω και σου αφιερώνω το τραγούδι "Such great heights" απ'το συγκρότημα "Iron and wine":

Καλό Σ/Κ. Με χαμόγελο. Καλημέρα :)

υγ: Η φωτογραφία που τελικά ήταν αφορμή για να βρω αυτό το τραγούδι είναι η ακόλουθη (κι έχει κι αυτή την δικιά της ομορφιά):

Όταν σε πιάνει κάτι και θες να εκδικηθείς

Η καλύτερη εκδίκηση είναι η αγάπη. Όταν έναν χαρακτήρα θέλεις να τον μεταβάλλεις, η δύναμη που τον μεταποιεί είναι η αγάπη.

γέρ. Αμφιλόχιος Μακρής

Στον απόηχο

Στον απόηχο της χτεσινής μεγάλης γιορτής των Χριστουγέννων.

Ένα μουσικό βυζαντινό κείμενο απ'την Ελληνική βυζαντινή χορωδία.

Αφιερωμένο με πολλή αγάπη.

υγ1: Οι περισσότεροι, όταν ακούνε για βυζαντινή μουσική, βιάζονται να προσπεράσουν. Όμως, κρύβει μια απίστευτη γλυκύτητα αυτή η μουσική. Γι'αυτό, give it a chance!!!

υγ2: Γνωρίζεις ότι σήμερα (Σύναξη της Θεοτόκου) γιορτάζουν κάποιοι Παναγιώτηδες; Χρόνια τους πολλά.

Χρόνια πολλά!!!!

Ακόμα μια φορά που αποφάσισε να ξαναγεννηθεί. 
Για μας...
Παρ'όλη τη παγωνιά που κάνει στις ψυχές μας και στη φύση.
Ήρθε. Ήρθε και φέτος να μας δώσει ελπίδα.
Να κάνει άνοιξη και λιακάδα και χαμόγελο τις παγωμένες μας υπάρξεις.
Χριστός γεννιέται σήμερα.
Σ'όλες τις πόλεις! Όχι μόνο στη Βηθλεέμ.

Τι λες; Πάμε να Τον συναντήσουμε; 

Τσεκάροντας κάποια πράγματα...

Έχω στήσει αυτί.
Προσπαθώ ν'ακούσω λίγο την καρδιά μου.
Χτυπάει. Κάποιες φορές λίγο ακαθόριστα. Κάποιες άλλες σταθερά.

Αύριο ο Χριστός θα γεννηθεί.
Θα γεννηθεί, όμως, στη δικιά μου καρδιά; 

Αυτό αναρωτιέμαι, φίλε...

Ωραία τα λόγια, οι μελό καταστάσεις, οι περιγραφές. Αλλά η πράξη είναι αυτή που μετράει. Που πονάει. Που δείχνει το ποιόν, το υλικό απ'το οποίο είναι η καρδιά μου, η ψυχή μου.

Ωραία τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια, οι επισκέψεις, τα στολίδια, τα κάλαντα. Μα θα'θελα να μη μείνω εκεί...
Τυπικούρες είν'αυτά, που λέει κι ένας φίλος.

Ίσως, αυτές τις μέρες θα 'πρεπε, φίλε, να τσεκάρουμε λίγο τη βρωμιά που κουβαλάμε μέσα μας. Να τη διώξουμε. Εξομολόγηση. Αν δεν έχεις νιώσει αυτό το αλάφρωμα, ευκαιρία! Αν το'χεις, τότε καταλαβαινόμαστε.

Καλά Χριστούγεννα, φίλε. Το εννοώ...

Να θυμάσαι τις κολώνες

...Με τους ανθρώπους όσο κοντά και να'ρθουμε δε μας βοηθά αυτό πάντα έτσι όπως το περιμένουμε. Και καμιά φορά πρέπει να κρατάμε και μια απόσταση απ'τους ανθρώπους. Δηλαδή να μην τους πνίγουμε κι εμείς, να μην τους καταπιέζουμε, να τους αφήνουμε και λίγο ν'ανασαίνουν ελεύθερα και να μας αγαπάνε όταν θέλουν.  Μη ζητάς να σ'αγαπά κάποιος με το ζόρι, επειδή έτσι σου αξίζει ή το δικαιούσαι ή το απαιτείς. Αυτό δε γίνεται με απαίτηση! Η αγάπη δεν απαιτείται, αλλά εμπνέεται.

Έχεις δει τις κολώνες που είναι μέσ'στην εκκλησία; Οι κολώνες είναι πολύ βασικές και στηρίζουν όλο το ναό. Αλλά καμιά κολώνα δεν είναι πάνω στην άλλη. Καμιά κολώνα δεν είναι κολλητή με άλλη. Υπάρχει μια απόσταση, υπάρχει ένας αέρας. Υπάρχει η ελευθερία. Αυτό. Είναι ωραίο αυτό. 

Άσε λίγη ελευθερία στον άλλον. Να νιώσει ωραία κοντά σου. Μη ζητάς να κολλήσει επάνω σου και να τον κάνεις ό,τι θέλεις, να τον έχεις του χεριού σου. Έτσι τον χάνεις τον άλλον! Πνίγοντάς τον, καταπιέζοντάς τον... Να θυμάσαι τις κολώνες...

απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου -www.atheataperasmata.com

Η φωτογραφία της εβδομάδας

πηγή εδώ

Κάτι για να γαληνέψεις

Πριν λίγες μέρες, κουρασμένος αρκετά από έναν πενθήμερο μαραθώνιο ταξιδιών, με το που έφτασα στο σπίτι, έπεσα πάνω στο παρακάτω βιντεάκι. Ήταν ό,τι πρέπει για να χαλαρώσω και να ηρεμήσω.

Εύχομαι ό,τι καλύτερο για το Σ/Κ αδέρφια. Χαλαρώστε όσο γίνεται.Προσευχηθείτε όσο μπορείτε. Αγαπήστε όσο μπορείτε. 

Ζήστε.

Χίλιες υπέροχες καλημέρες!

Ο κουρέας, ο Θεός και το κακό στον κόσμο (μια όμορφη ιστορία)

Μια φορά πήγε ένας τύπος στο κουρείο για το καθιερωμένο κούρεμα και ξύρισμα. Καθώς ο κουρέας άρχισε να δουλεύει, άρχισε μια καλή συζήτηση. Μίλησαν για τόσα πολλά πράγματα και πάρα πολλά θέματα…Όταν τελικά άγγιξαν το θέμα της θρησκείας και του Θεού, ο κουρέας αναφώνησε:

- Δεν πιστεύω ότι ο Θεός υπάρχει.

- Γιατί το λες αυτό; ρώτησε ο πελάτης. 

Και ο κουρέας είπε: 

- Λοιπόν, απλά βγες έξω στο δρόμο για να καταλάβεις γιατί ο Θεός δεν υπάρχει. Πες μου γιατί, αν ο Θεός υπάρχει, υπάρχουν τόσοι διεστραμμένοι; Γιατί τόσα εγκαταλελειμμένα παιδιά; Αν ο Θεός υπήρχε, δε θα υπήρχε ούτε δυστυχία ούτε πόνος. Δε μπορώ να φανταστώ ένα Θεό που αγαπάει και συμπονεί να επιτρέπει όλα αυτά που γίνονται.

Ο πελάτης το σκέφτηκε για μια στιγμή, αλλά δεν απάντησε γιατί δεν ήθελε να χαλάσει τη συζήτηση. Ο κουρέας τελικά τελείωσε τη δουλειά του και ο πελάτης έφυγε.

Όμως μόλις έφυγε από το κουρείο, είδε ένα άντρα στο δρόμο με μακρυά κατσαρά βρώμικα μαλλιά και γένια. Φαινόταν πολύ βρώμικος και απεριποίητος. Εκείνη τη στιγμή ο πελάτης γύρισε πίσω και ξαναμπήκε στο κουρείο.

Τότε είπε στον κουρέα:

- Ξέρεις τι; Οι κουρείς δεν υπάρχουν!

- Πώς μπορείς να το λες αυτό; ρώτησε ο έκπληκτος κουρέας. Είμαι εδώ και είμαι κουρέας! Μόλις σε κούρεψα, τι είναι αυτά που λες;

- Όχι! απάντησε ο πελάτης και εξήγησε: Οι κουρείς δεν υπάρχουν γιατί αν υπήρχαν, δε θα υπήρχαν αχτένιστοι άνθρωποι και με μακρυά βρώμικα μαλλιά, όπως ο τύπος απ’ έξω.

- Μα… οι κουρείς όντως υπάρχουν! Αυτό συμβαίνει όταν οι άνθρωποι δεν έρχονται σε μένα.

- Ακριβώς! απάντησε ο πελάτης. Αυτό είναι το θέμα! Ο Θεός, επίσης υπάρχει! Και αυτό συμβαίνει όταν οι άνθρωποι δεν πηγαίνουν σε αυτόν και δεν αναζητούν σε αυτόν βοήθεια. Γι’ αυτό υπάρχει τόσος πόνος και δυστυχία στον κόσμο.

από εδώ

Κάτι που άκουσα...

Οι αμαρτίες μας δεν εμποδίζουν το Θεό να μας πλησιάσει. Το ίδιο μας αγαπά ο Θεός! Εμείς εμποδιζόμαστε με τις αμαρτίες μας να εισπράξουμε την αγάπη του Θεού*.

Και θυμήθηκα αυτή την ανάρτηση... 

Θεέ μου, με πόση μικρότητα συμπεριφερόμαστε πολλές φορές... Κάνουμε μια "καλή" πράξη και αμέσως περιμένουμε σαν στυγνοί έμποροι** το ανταπόδωμα... Είμαστε αυτό που έλεγε και ένας φίλος από Καναδά pathetic... Κι όταν έρθουν οι πτώσεις μας, αρχίζουμε και λέμε: "Τώρα; Πώς να με συγχωρέσει ο Θεός; Τώρα πού και πώς να με πλησιάσει";

Λοιπόν, τέρμα οι θεωρίες, τα μεγάλα λόγια και τα μακροσκελή κηρύγματα. Ώρα να περάσουμε στην πράξη. Ώρα ν'αρχίσουμε ν'ανασάνουμε λίγο καθαρό πνευματικό οξυγόνο... Που δεν είναι άλλο απ'τη μετάνοια. Την αλλαγή του μυαλού μας δηλαδή.

Καλή εφαρμογή σ'όλους μας.

υγ*: Τα λόγια αυτά είναι του π.Βαρνάβα Γιάγκου (εδώ -18:00 min) και μου το'στειλε ο φίλος Χρήστος τον οποίο και ευχαριστώ πολύ!
υγ**: Διάβασα πρόσφατα και τον "Έμπορο της Βενετίας" του W.Shakespear και επηρεάστηκα :) 

Ανάσες

Μερικές φορές στη ζωή βλέπεις τα κύματα πελώρια, σκοτεινά κ αγριεμένα. Νιώθεις τον άνεμο να σε χτυπάει αλύπητα. 

Μα κάνεις υπομονή. Και προσπαθείς. 

Και δεν το βάζεις στα πόδια. 

Μετράς μια-μια τις ανάσες σου.

Δέος...

Και ξαφνικά, εκεί που νομίζεις πως όλα τέλειωσαν για σένα, 

συνειδητοποιείς ότι δε βρίσκεσαι πια ανάμεσα στα άγρια κύματα.

Και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι κάποιο χέρι σε ανέβασε ψηλά σ'έναν φάρο. 

Και πια δε φοβάσαι... Μονάχα απολαμβάνεις τη θέα. 

Πλέον νιώθεις στέρεος. 

Πέρασες μέσα από απίστευτες δυσκολίες. 

Έζησες άλλη μια μέρα. 

Μυστικά μέσα σου ξέρεις τι έχει συμβεί...

Και κάνεις το σταυρό σου και συνεχίζεις.