Ένα βήμα μένει

...Μια ζωή γεμάτη απαγορεύσεις. Να μην κάνεις λάθη, να μην προχωράς χωρίς να διπλοσκεφτείς τις συνέπειες. Να μην γελάς δυνατά. 

Και περιμένεις στο σταθμό των τραίνων.

Να μην κερδίζεις. Να μη χάνεις. Να μην κοιμάσαι. Να μη ζεις. Να μη σε δουν να κλαις. Να φαίνεσαι πάντα δυνατός. Ποτέ. Ποτέ.

Και περιμένεις στο σταθμό των τραίνων.

Να μη χάνεις χρόνο ακούγοντας τον άνεμο. Να μην ακούς τη θάλασσα. Έχεις δουλειά. Έχεις τρέξιμο. Έχεις τόσα να κάνεις. Τι θα πει ο κόσμος.

Μα, μια φωνούλα μέσα σου, σού ψιθυρίζει: Μήπως σπατάλησες τη ζωή σου πριν καν το αντιληφθείς;

Το τραίνο πλησιάζει. Αισθάνεσαι τον όγκο του να τραντάζει την προβλήτα που περιμένεις. Η φωτιά μέσα σου δυνατή. Η ελπίδα θέλει να πετάξει. Ανοίγει το πορτάκι απ'το κλουβί, απ'τη φυλακή της καρδιάς σου. Σφίγγεις στα χέρια τη βαλίτσα. Όχι, δεν είσαι μόνος σου. Μένει ένα βήμα για να ξεκινήσεις. 

Ώρες μετά, κοιτάζεις απ'το μεγάλο παράθυρο του τραίνου. Εύχεσαι. Αφήνεσαι στο ρυθμό απ'τις ράγες του. Ίσως, ο Παράδεισος είναι το πιο θαυμάσιο ταξίδι για όσους δεν έπαψαν να ονειρεύονται.

Απλόχερα, μυστικά κι αληθινά

... γιατί εσύ θα έχεις τ'αστέρια

που ξέρουν να γελούν...

Κοιτούσα μερικά βιντεάκια απ'το e-κανάλι "People are awesome". Και πραγματικά έμενα συνεχώς έκπληκτος απ'το τι μπορεί να πετύχει κανείς. Φυσικά, το να καταφέρεις να πετύχεις χρειάζεται προσπάθεια. Τεράστια προσπάθεια. 

Μα σκέφτηκα πως υπάρχουν και τόσες ανείπωτες ιστορίες ανθρώπων. Που ποτέ κανένα κανάλι δε θα τις ιστορήσει και κανένα βίντεο δε θα τις απεικονίσει. Είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, είναι οι φίλοι σου ή γνωστοί σου. Είναι οι άγνωστοι που απλά τους προσπερνάς στο δρόμο. Και πολλές φορές, ίσως είσαι και συ ο ίδιος ένα τέτοιο παράδειγμα.

Χρειάζεται μεγάλη γενναιότητα να υπομένεις μια δύσκολη οικονομική κατάσταση, έναν τρικυμισμένο γάμο, μια προσωπική αποτυχία ή ένα εργασιακό αδιέξοδο. Θέλει μεγάλη δύναμη ψυχής να κοιτάξεις το υπαρξιακό κενό μέσα σου. Θέλει τιτάνιο αγώνα να παλέψεις με μια αρρώστια που σου γονατίζει την ελπίδα. Είναι αγώνας σιωπηλός. Τόσο αθόρυβος. Μα και τόσο υπαρκτός κι αληθινός.

Για όλους αυτούς τους ανθρώπους γύρω μας ας κάνουμε μια ευχή. Μια μικρή προσευχή ή ένα χαμόγελο απροσποίητο. Η πιο μικρή καρδιακή κίνηση ίσως κρύβει τη μεγαλύτερη αξία. Αξία που ξεπερνά τα ξύλινα, ψεύτικα λόγια ή τα ατέλειωτα κηρύγματα. Ίσως η πιο σπουδαία πράξη είναι το να αφήσεις το φως Του να χαμογελάσει μέσα σου. Κι ύστερα να το χαρίζεις απλόχερα όπως ο ήλιος τις ακτίνες του.

Μια καλησπέρα γεμάτη αγάπη σ'όλο τον κόσμο :)

υγ: Το δίστιχο στην αρχή είναι απ'το βιβλίο του A. Saint Exupery "Ο μικρός πρίγκιπας"

γεια σου!

Λόγω αρκετών υποχρεώσεων επαγγελματικών, την παραμέλησα κάπως τη γωνιά. Και σκεφτόμουν σήμερα πως καλό θα'ταν να γράψω κάτι. Πάσχιζα να βρω μια φράση καλή, ένα ερέθισμα ώστε να ξεκινήσω, μια φωτογραφία, κάτι.

Μα σκέφτηκα κατόπιν πως ίσως θα'ταν καλύτερο να σου μιλήσω απλά. Χωρίς να 'χω κάτι συγκεκριμένο να εκφράσω. Μια καλημέρα, μια ευχή ίσως αρκούν πολλές φορές. Οπότε για σήμερα η ανάρτηση είναι εντελώς διαφορετική απ'τις προηγούμενες!

Είμαι καλά, προσπαθώ να τα φέρω βόλτα μοιράζοντας με μέτρο υποχρεώσεις δουλειάς και προσωπικές. Ταξίδεψα αρκετά σε ξένα μέρη, ξαναγύρισα πάλι. Σε κάθε σημείο, σε κάθε νέα πόλη που πηγαίνω μ'αρέσει να κοιτώ τα μάτια των περαστικών. Μου δίνουν, μου δείχνουν πράγματα που για μένα έχουν αξία μεγάλη. 

Τώρα παλεύω να επανέλθω σε ρυθμούς Ελλάδας. Έφτιαξα ζεστό καφέ. Πήρα ένα κομμάτι χαρτί και σημείωσα τις πρώτες βασικές υποχρεώσεις που έχω ώστε να μη χαθώ. Έξω έχει όμορφη μέρα. Ο ελληνικός ουρανός στα καλύτερά του.

Αυτά σε γενικές γραμμές :)

Να είσαι καλά, να προσπαθείς. Να γεμίζεις με φως την καρδιά σου. Λιθαράκι-λιθαράκι να χτίζεις κάθε μέρα και λίγο τα όνειρά σου. Κι αν πονάς, να προστρέχεις στην αγάπη Του την ατέλειωτη. Θα βρισκόμαστε στα ευχετικά μονοπάτια της καρδιάς.

Ισως...

Γυρω μου ολα αλλαζουν τοσο γρηγορα. Ανακαλυπτω συνεχως δρομους, ιδεες, ανθρωπους. Ερχομαι προσωπο με προσωπο με τον πονο, την ελπιδα, το αγχος, τα δακρυα και την ορμη. Ορμη -που μοιαζει με τερας αδηφαγο- για να προλαβουμε την καθημερινοτητα  που ισως καποιες φορες μας ξεπερνα. 

Κατι κυνηγαμε παντα, κατι ελπιζουμε και απο κατι τρεχουμε μακρυα. Ειμαστε σε συνεχη τροχια, σε ταξιδι αστρικο. Και μαλλον δεν το αντιληφθηκαμε. Ανασα την ανασα και μερα τη μερα. 

Οι στιγμες που μενουμε μονοι μας, με τον εαυτο μας ειναι ομως παντα εκει. Για να μας θυμιζουν πως αλλου ειναι το νοημα. Πως οσο κι αν προσπαθουμε για τα φθαρτα, τα παροδικα, η καρδια μας κρυφα θα διψαει για κατι αλλο. Κατι που ισως μοιαζει απιαστο, αορατο. Ισως ουτοπικο. Μα απ'την αλλη, μηπως ολος αυτος ο χαμος του μεσα μας κοσμου, ολο αυτο το κυνηγι των εφημερων εκει δε μας οδηγει; Ολη αυτη η ατερμονη κινηση ισως ειναι το σημαδι εκεινο πως ψαχνουμε σε λαθος δρομο. Για τα λαθος αστερια. 

Ισως η μοναδικη Αγαπη ειναι εκεινη που πεταει τον εαυτο της, που χωραει τη συγγνωμη, που αγκαλιαζει υπομονετικα. Που εχει τοσο φως ωστε να ανασαινει ολος ο κοσμος. Ισως χωραει σε μια στιγμη σαν το ήμαρτον του Ληστη. Ή την ικετευτικη ανασα μιας μανας. Χωραει το φως στο χαμογελο ενος παιδιου. Το δακρυ ενος πεταμενου χρηστη ναρκωτικων....

Ισως για να βρεις την Αγαπη, πρεπει να πεταξεις τα ψευτικα ρουχα που εντυσες την ψυχη σου. Ισως μια μερα μπορεσω κ γω να δω λιγο πιο περα απ'το μικροκοσμο μου.

Απ'τη Ρώμη!

Καλό μήνα με τις πιο θερμές ευχές!
υγ: Ευχαριστώ πολύ τη φίλη Σ. για την ολόφρεσκη φωτογραφία απ'τη μαγευτική Ρώμη.

άτιτλο_

Να προσπαθείς. Η καρδιά σου να'ναι έτοιμη ν'αφήσει πίσω της ο,τιδήποτε της θυμίζει στείρα μονοτονία. 

Να ελπίζεις. Η αληθινή ελπίδα έρχεται απ'τη συνειδητοποίηση πως δεν είμαστε θεοί.

Να προσεύχεσαι. Η προσευχή είναι η αρχή για κάθε ταξίδι έξω απ'τη φυλακή του εγώ μας.

Να ονειρεύεσαι. Η καρδιά σου ανοίγει τότε τα παράθυρά της κι αφήνει τις καλές σου σκέψεις να ανοίξουν τα φτερά τους στο άπειρο της Δημιουργίας Του.

υγ: Σ'ευχαριστώ για τις ευχές σου, τα mail σου, την προσευχή και την αγάπη σου.

Ένα βήμα τη φορά

  Περπάτα. Μη φοβάσαι το δρόμο. Είναι ό,τι αξίζει πιο πολύ. Περπάτα. Κι αν νιώσεις πως απόκαμες, πως τα πόδια σου άλλο δε σε κρατούν, θυμήσου τα δέντρα. Που περνούν από χίλιες κακοκαιρίες, από κεραυνούς, καταιγίδες και χειμώνες. Xωρίς καθόλου άνθη και φύλλα. Μα, κάποτε έρχεται η άνοιξη, φίλε μου. Και μαζί της και η ζεστασιά. 

  Περπάτα. Στη κάθε σου μέρα να χαμογελάς. Κι αν δε σου βγαίνει, κάνε λίγο μια μικρή στάση. Για ν'ανασάνεις. Σήκωσε ψηλά το κεφάλι σου στον ουρανό. Κλείσε τα μάτια σου κι ανάσανε. Μια βαθιά ανάσα που να χωρέσει μέσα της όλη τη δημιουργία. Κι άσε τον ουρανό να σου στείλει ό,τι κρίνει. Είτε στάλες βροχής είτε ηλιαχτίδες θερμές. Γιατί όλα είναι ταξίδι στη ζωή αυτή. Ακόμα και οι στάλες και οι ηλιαχτίδες. Κι αυτές ταξίδι κάνουν για να'ρθουν μέχρις εδώ.

  Περπάτα. Ένα βήμα τη φορά. Περπάτα. Κι αν αποκάμεις, θα'μαι δίπλα σου. Θα'σαι κι εσύ δίπλα μου. Και μαζί μας η Αγάπη Του. Έχουμε τόσα ν'ανακαλύψουμε ακόμα

Είμαι ταξίδι. Αυτό είμαι.

be in love with your life.

Every minute of it.

 Αναρωτιέμαι πολλές φορές: τι είμαι; τι είναι αυτό που με ορίζει; αυτό που "είμαι", μου δίνει χαρά; η ελπίδα που βλέπω είναι πραγματική; Τα "γιατί" που στιγμές με κατακλύζουν, τι χρώμα έχουν; 

 Νομίζω πως πάνω απ'όλα, είμαι ταξίδι. Είμαι κάτι που συνεχώς "γίνεται". Είμαι το καλό -που στέλνει η Χάρη Του- μέσα μου. Μα είμαι και οι αστοχίες μου. Τα λάθη μου. Η μαυρίλα μου. Δεν είμαι κάτι μονόχνωτο. Ούτε σταθερό. Μα ούτε και προκαθορισμένο. 

 Είμαι ταξίδι, επειδή είμαι οι ανάσες μου. Και οι επιλογές μου. Κι όσο και να θέλω να προβάλλω μια εικόνα συγκεκριμένη προς τους άλλους, πάντα μέσα μου, η καρδιά μου θα μου το υπενθυμίζει: είμαι ταξίδι. 

 Ταξίδι προς την αγάπη; Ταξίδι προς τον εαυτό μου; Προς τον Θεό και τους άλλους; Ταξίδι προς τη μοναξιά; Προς τα πάθη μου; Τι απ'όλα; 

 Και οι ανάσες μου έρχονται και φεύγουν. Άλλες μικρές, άλλες μεγάλες. Άλλες σταθερές κι άλλες ακανόνιστες. Άλλες χαρούμενες, άλλες αγχωμένες. Ή συννεφιασμένες. 

 Είμαι ταξίδι. Αυτό είμαι. Ταξίδι γεμάτο πάλη, αλλαγές και περιπέτεια και ελπίδα. Ελπίδα πως κάποτε, μετά τη βουτιά του θανάτου, θα εκτοξευτώ στην μαγευτική, συμπαντική μελωδία της Αγάπης Του.

υγ: Οι δυο στίχοι στην αρχή είναι φράση του Jack Kerouac

της καρδιάς

 Να προσέχεις την καρδιά σου. Να τη φροντίζεις. Η καρδιά είναι ο καθρέφτης της ψυχής. Και λάθος επιλογές να κάνεις στο δρόμο σου, το γυαλί θα σου καθρεφτίζει το σωστό. Θα σου δείχνει το φως. Σιωπηλά θα σε βοηθάει.

 Να την αγαπάς την καρδιά σου, φίλε. Άλλωστε, μονάχα μία έχουμε. Και χτυπά για χάρη μας ασταμάτητα, ακούραστα. Αθόρυβα.

Για κείνες τις γλυκές ψυχές που η αγάπη τους δεν έχει όρια και τελειωμό

Κι αν ο ήλιος κάθε πρωί, γεμίζει με φως 

 απ'τις καρδιές που δεν έπαψαν ν'αγαπούν; 

Κι αν ντύνονται τα χρώματά του το ηλιόγερμα, 

 με την ομορφιά μιας καρδιάς που προσπαθεί;

  Υπάρχουν γύρω μας ψυχές που η ομορφιά τους είναι τόσο γλυκιά, τόσο αθόρυβη. Που η αγάπη τους λες κι αγκαλιάζει όλο το σύμπαν. Λες κι η νύχτα δανείστηκε το αστρικό της φως απ'τα ταξίδια των ευχών τους. Ψυχές που ίσως κάποια στιγμή συναντήσεις στο διάβα της ζωής σου. Κι όταν θα συνεχίσεις την πορεία σου, το φως της αγάπης τους θα φωτίζει, σαν τον αποσπερίτη, το φάρο των δικών σου αναμνήσεων...

  Κι ο κόσμος θα συνεχίζει να πορεύεται. Σε μια αρχέγονη, ατέλειωτη κι αόρατη εναλλαγή. Το φως να διαδέχεται το σκοτάδι. Η μέρα τη νύχτα. Κι οι καρδιές μας συνεχίζουν να χτυπούν. Κι οι ανάσες μας να ζητούν μια θέση στη γλύκα της ζωής. Μυστικά κι επίμονα.

Όμορφο ξημέρωμα να'χεις. Σ'ευχαριστώ που ακόμα επισκέπτεσαι αυτή εδώ την ταπεινή γωνιά. Πότε πέρασαν κιόλας έξι χρόνια... 

Το ταξίδι της αγάπης

ταξίδεψέ με όπου εσύ πιστεύεις
είμαι τυφλός και μόνο εσύ το ξέρεις

  Και φτιάχνουμε κλουβιά. Στ'αλήθεια πασχίζουμε πολύ για να τα κατασκευάσουμε. Και φυλακίζουμε τη μουσική της καρδιάς μας. Και η μοναξιά -άλλοτε σα σκοτάδι τυφλό κι άλλοτε σαν εξουσία- βυθίζει της ζωής μας το ρυθμό...

  Μα κάποτε έρχεται η αυγή. Και οι ηλιαχτίδες πετούν μέχρι τις σιδερόβεργες της φυλακισμένης μας καρδιάς. Και ζεσταινόμαστε. Και φωτιζόμαστε. Και ευχόμαστε... Κι ανασαίνουμε ξανά. Μέσα στη σιωπή του πρωινού. Ή μέσα στην πολύβουη, ακανόνιστη κοσμοσυρροή. Δεν υπάρχει μοτίβο ευτυχίας.

  Η αγάπη Του δεν έχει όρια. Γιατί δεν έχει τελειωμό. Γιατί τα σύνορα φτιάχτηκαν όταν παρατήσαμε τα όνειρα. Τα σύνορα φτιάχτηκαν όταν απαρνηθήκαμε το σταυρωμένο ταξίδι της αγάπης.

υγ: Οι στίχοι στην αρχή είναι από αυτό το τραγούδι

Χωρίς φανατισμό

Μια υπέροχη ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου απ'την εκπομπή "Είκοσι λεπτά αρκούν". Όσες φορές κι αν την ακούσω, δεν την χορταίνω.
Καλό βράδυ, αδέρφια μου.

για τους χαρταϊτούς μου

   "Πάνε αυτά. Πάνε. Τώρα κάθουμαι εδώ με τις χρωματιστές μου κόλλες, τους σπάγκους, τα ψαλίδια, την αλευρόκολλα, φτιάχνω τους χαρταϊτούς μου που δεν πρόκειται να πετάξουν, μα μου κρατάνε συντροφιά, μου θυμίζουν, με παίρνουν σε άλλα ταξίδια, στα παλιά, στ'αυριανά, έξω απ'το χρόνο, κάπου ήσυχα, μαλακά, τρυφερά, έτσι να μπορείς να σκαλίσεις τα δόντια σου μ'ένα ξυλάκι, να τρίψεις τα δάχτυλα των ποδιών σου, να πεις τη λέξη "φως" χωρίς να φοβάσαι ότι λες ψέματα.

  Γι'αυτό νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη για τους χαρταϊτούς μου που μου επιτρέπουν ν'αψηφάω την ηλικία μου, να'μαι συνομήλικός τους, να'χω μιαν άγκυρα κεντημένη στο μανίκι μου και να μπορώ να φτερνίζομαι ή να χασμουριέμαι όποια ώρα, χωρίς να δίνω λόγο σε κανέναν".

Ένα απ'τα πιο αγαπημένα μου αποσπάσματα. Του Γιάννη Ρίτσου. "Ο γέροντας με τους χαρταϊτούς".

Moments*

Στιγμές.

Στιγμές είναι εκείνες οι εμπειρίες που η καρδιά τις συλλέγει προσεχτικά και τις αφήνει στ'ανοιχτά της δωμάτια. Στιγμές είναι ό,τι μπορεί και δίνει νόημα στα βήματά μας, στα όνειρά μας. Ακόμα και στον πόνο ή την απόγνωσή μας. 

Στιγμές είναι κι εκείνες οι βροχερές πηγές που τρέχουν απ'τα μάτια μας όταν χάνουμε κάποιον αγαπημένο.

Στιγμές είναι τα κύματα της θάλασσας όταν το παιχνίδισμα των χρωμάτων του ηλιοβασιλέματος απλώνεται πάνω τους.

Στιγμές είναι όταν μου λες "θα'μαι δω όταν με χρειαστείς". Στιγμές είναι τα "σ'αγαπώ". Στιγμές τα φιλιά. Στιγμές κι η προσευχή. Ή ένα συγγνώμη. Μια ευχή. Όταν οι ψυχές γλυκαίνονται. Σιωπές γλυκές στα φεγγαρόφωτα και στις γωνιές των αστεριών.

Στιγμές είναι οι ανάσες που στοργικά κάνουν αυτή τη γη κι απόψε να γυρίζει. Να ταξιδεύει μέσα στο άπειρο του γαλαξία. Στα σοφά μονοπάτια της Αγάπης Του.

υγ: Moments. Κράτησα επίτηδες τον αγγλικό τίτλο. Έτσι όπως το άκουσα από ένα μικρό παιδάκι στα αγγλικά καθώς περπατούσε με τους γονείς του σε μια παραλία