Ο κόπος για το Χριστό

Στα πρώτα βήματα της προσπάθειάς μου να γνωρίσω το Χριστό, έκανα κάποιες φορές πράγματα για το Χριστό που μου έφερναν κόπωση, κούραση. Κάτι σαν σφίξιμο στην καρδιά. Πήγα τότε στον πνευματικό μου και του το είπα. Και μου είπε: "Παιδί μου, ο Χριστός είναι ελευθερία. Να μην κάνεις πράγματα για το Χριστό με το ζόρι". Και "έτυχε" να πέσει στα χέρια μου την ίδια μέρα το υπέροχο βιβλίο του γέρ.Πορφυρίου "Βίος και Λόγοι" και ξεφυλλίζοντας για πρώτη φορά τις σελίδες του, έπεσα στο παρακάτω απόσπασμα:

Όταν αγαπάεις το Χριστό, κάνεις κόπο, αλλά ευλογημένο κόπο. Υποφέρεις, αλλά με χαρά. Κάνεις μετάνοιες, προσεύχεσαι, διότι αυτά είναι πόθος, θείος πόθος. Και πόνος και πόθος και έρωτας και λαχτάρα και αγαλλίαση και χαρά και αγάπη. Οι μετάνοιες, η αγρυπνία, η νηστεία είναι κόπος που γίνεται για τον Αγαπημένο. Κόπος για να ζεις το Χριστό. Αλλ'αυτός ο κόπος δε γίνεται αναγκαστικά, δεν αγανακτείς. Ό,τι κάνεις αγγάρια, δημιουργεί μεγάλο κακό και στο είναι σου και στην εργασία σου. Το σφίξιμο, το σπρώξιμο φέρνει αντίδραση. Ο κόπος για το Χριστό, ο πόθος ο αληθινός είναι Χριστού αγάπη, είναι θυσία, είναι ανάλυσις(...). Ο έρωτας θέλει προσπάθεια;

Πώς να βαδίζεις (γέρ. Παΐσιος)

Όταν πάει κανείς με τον διάβολο, με πονηριές, δεν ευλογεί ο Θεός τα έργα του. Ό,τι κάνουν οι άνθρωποι με πονηριά, δεν ευδοκιμεί. Μπορεί να φαίνεται ότι προχωράει, αλλά τελικά θα σωριάσει. Το κυριότερο είναι να ξεκινά κανείς από την ευλογία του Θεού για ό,τι κάνει! Ο άνθρωπος, όταν είναι δίκαιος, έχει τον Θεό με το μέρος του. Και όταν έχει και λίγη παρρησία στον Θεό, τότε θαύματα γίνονται. Όταν κανείς βαδίζει με το Ευαγγέλιο, δικαιούται την θεία βοήθεια. Βαδίζει με τον Χριστό. Πώς να το κάνουμε; Την δικαιούται. Όλη η βάση εκεί είναι. Από ’κει και πέρα να μη φοβάται τίποτε. 

Αυτό που έχει σημασία είναι να αναπαύεται ο Χριστός, η Παναγία και οι Άγιοι στην κάθε ενέργειά μας, και τότε θα έχουμε την ευλογία του Χριστού, της Παναγίας και των Άγιων μας, και το Άγιο Πνεύμα θα επαναπαύεται σ’ εμάς. Η τιμιότης του ανθρώπου είναι το ανώτερο Τι­μιόξυλο. Αν ένας δεν είναι τίμιος και έχει Τιμιόξυλο, είναι σαν να μην έχει τίποτε. Ένας και Τιμιόξυλο να μην έχει, αν είναι τίμιος, δέχεται την θεία βοήθεια. Και αν έχει και Τιμιόξυλο, τότε!…

(Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου «Λογοι» -Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο, Α΄. Ι. Ησυχαστήριο «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσ/νίκης)

Ευχαριστούμε πολύ τη φίλη που μας το έστειλε!

Εκέκραξα προς Σε

Σε φωνάζω. Τ'ακούς;
Εσένα, Χριστέ μου, Κύριέ μου.
"Υμείς φίλοι μου εστέ"
έλεγες με το θεϊκό σου στόμα.

Η καρδιά μου, όμως, αντιδρά.
Φωνάζει, πονάει, υποφέρει.

Κύριε εκέκραξα προς Σε.
Εισάκουσόν μου, Κύριε!

Πού κρύβεσαι; Γιατί δε σε βλέπω;
Είσαι τόσο αδυσώπητος...

Σ'εσένα φωνάζω, Χριστέ μου.
Ο κόμπος μου δάκρυ έγινε πια.
Και το δάκρυ μου
πύρινη προσευχή.

Έλα, Κύριε.
Έλα να με γαληνέψεις.

Η φωτογραφία της εβδομάδας

από τη Μαδαγασκάρη. Από επίσκεψη φίλου.

Μπορούν τα χρήματα να αγοράσουν την ευτυχία;

Μπορούν τα χρήματα να αγοράσουν την ευτυχία; Ένα πολύ όμορφο βίντεο που μου έστειλε η καλή φίλη Βάγια, την οποία και ευχαριστώ πολύ! Γεμάτο πολλά αξιόλογα παραδείγματα και πίνακες-σχέδια-εικόνες.

Της Παρασκευής... Της νηστείας...

Μ'αυτούς τους ύμνους κλείνω την εβδομάδα την καθαρά. Εύχομαι να μη σε κούρασα, να μη σου φάνηκαν μονότονα. Απλά ήθελα να σε πάρω απ'το χέρι να δούμε μαζί λίγο διαφορετικά τη ζωή μας. Τον ουρανό. Την αγάπη Του.

Το της νηστείας διάγγελμα, περιχαρώς υποδεξώμεθα. Ει γαρ ταύτην ο Προπάτωρ διεφυλάξατο, την της Εδέμ έκπτωσιν ουκ αν υπέστημεν. Ωραίος ην εις όρασιν, και καλός εις βρώσιν, ο εμέ θανατώσας καρπός. Μη συναρπασθώμεν τοις βλεφάροις, μηδέ γλυκανθήτω ημών ο φάρυγξ, τοις τιμωμένοις βρώμασι, μετά δε την μετάληψιν ατιμαζομένοις. Φύγωμεν την ακρασίαν, και τοις μετά κόρον πάθεσιν μη υποβληθώμεν. Ενσημανθώμεν τω αίματι του υπέρ ημών αχθέντος εις θάνατον εκουσίως και ου μη φύγη ημών ο ολοθρευτής. Και φάγοιμεν Πάσχα, Χριστού το ιερότατον, εις σωτηρίαν των ψυχών ημών.

Τι υμάς καλέσωμεν Άγιοι; Χερουβείμ; ότι υμίν επανεπαύσατο Χριστός. Σεραφείμ; ότι απαύστως εδοξάσατε αυτόν. Αγγέλους; το γαρ σώμα απεστράφητε. Δυνάμεις; ενεργείτε εν τοις θαύμασι. Πολλά υμών τα ονόματα και μείζονα τα χαρίσματα. Πρεσβεύσατε, του σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Χαίροις ιλαστήριον του κόσμου Θεοτόκε. Εν ω προστρέχοντες πάντες αμαρτωλοί προς Θεόν καταλλαγάς, αεί ευρίσκομεν.

Αυτή κι άλλη μία

Καλή μου ψυχή, αυτή κι άλλη μια μέρα ακόμα. 
Εύχομαι να'σαι καλά. Εύχομαι να συνεχίζεις να προσπαθείς. Αυτό σκεφτόμουν χτες: το πόσο αξίζει να προσπαθούμε...

Εγκρατείας, τας αυγάς δεχομένη αστράφθητι, ψυχή και απόφυγε, της αμαρτίας την ζόφωσιν, όπως ανατείλη σοι, η της αφέσεως αίγλη θείω Πνεύματι.

Εν άρματι θείων αρετών, νηστεία καθαρθέντες επιβώμεν και προς αιθέριον ύψος τον νουν, πτερώσωμεν ψάλλοντες. Ευλογείτε τα έργα Κυρίου τον Κύριον.

Οι όσιοί σου Παίδες, εν τη καμίνω Χριστέ ανυμνούντες έλεγον. Ευλογείτε τα έργα Κυρίου τον Κύριον.

Σε Μητροπάρθενε αγνή, μακαριούμεν γενεαί γενεών. Ότι γέγονας ιλαστήριον Κόσμου, τον Σωτήρα και Δημιουργόν, αρρήτως κυήσασα.

Κύριε, εμοί τω αμαρτωλώ έθου μετάνοιαν, εμέ τον ανάξιον, σώσαι βουλόμενος, αμετρήτω ελέει σου. Σοι προσπίπτω δεόμενος. Εν νηστείαις την ψυχήν μου σύγκομψον, ότι προς σε κατέφυγον τον μόνον Πολυέλεον.

Καθαρά Τετάρτη

Τον φωτοποιόν καιρόν, ον νυν αφιέρωσας και εδωρήσω ημίν της εγκρατείας Κύριε, συ αξίωσον ημάς, εν κατανύξει πάντας ειλικρινώς περαιώσασθαι, ειρηνεύοντας του Σταυρού τη ισχύϊ, μόνε Φιλάνθρωπε.

Στερέωσον ημάς εν σοι, Κύριε, ο ξύλω νεκρώσας την αμαρτίαν και τον φόβον σου εμφύτευσον, εις τας καρδίας ημών των υμνούντων σε.

Τον μεταξύ των Ληστών σταυρωθέντα εν ξύλω, και τη λόγχη νυγέντα, την ζωήρρυτον πλευράν, υμνείτε, ευλογείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.

Την αγνήν και άχραντον, Μητέρα και Παρθένον, ωδαίς ασμάτων άπαντες οι πιστοί, ευσεβώς ως Θεοτόκον μεγαλύνομεν.

Της καθαράς Τρίτης

Καλημέρα. Συνεχίζω και σήμερα με τέσσερις μικρούς ύμνους. Υπάρχουν στο βιβλίο του Τριωδίου. Αν ψάξεις, θα τους βρεις στην Κ.Τρίτη. Εύχομαι να'σαι καλά, να προσπαθείς. Καλό αγώνα. Καλή δύναμη και σήμερα.

Κύριε, την σωτήριον εγκράτειαν δισημερεύοντες, βοώμεν σοι. Κατάνυξον ημών τας καρδίας των δούλων σου, και πρόσδεξαι τας εν φόβω ευχάς ημών, παρέχων ημίν εύδρομον το της Νηστείας στάδιον, ιλασμόν και το μέγα έλεος.

Νύψον γρηγόρησον, στέναξον δάκρυσον, δια νηστείας, όλον της αμαρτίας, τον φόρτον ψυχή απόρριψον. Τη θερμή μετανοία, απόφυγε το πυρ, και δια πένθους των παθών, τον πενθήρη χιτώνα διάρρηξον, την στολήν την θείαν λαμβάνουσα.

Δεύτε συνέλθωμεν εν τω ταμείω(=δωμάτιο) της ψυχής, Κυρίω τας ευχάς αποδίδοντες, και βοώντες. Πάτερ, ο εν Ουρανοίς, τα οφειλήματα ημών, άνες και άφες, ως μόνος εύσπλαγχνος.

Ύπνον απώθου ψυχή, της δεινής ραθυμίας, και προθύμως γρηγόρει προς τας θείας εντολάς. Εγγίζει ο Νυμφίος, λαμπαδηφόρος σπεύσον, αυτώ προσυπαντήσαι.

Κάτι διαφορετικό γι'αυτή την εβδομάδα

Αυτή την εβδομάδα την ξεχωριστή σκέφτηκα να κάνω κάτι διαφορετικό για την αόρατη γωνιά. Αποφάσισα να αναρτώ καθημερινά τρία-τέσσερα τροπάρια απ'το Τριώδιο*. Θα'θελα να μπαίνεις (αν θες) και να διαβάζεις αυτούς τους ύμνους. Δες το σαν μια μικρή προσευχητική ανάσα στην καθημερινότητα τη δική σου και τη δική μου. Καλή αρχή. Καλό αγώνα, καλέ/ή μου φίλε/η.

Της νηστείας τη θεία απαρχή, κατάνυξιν κτησώμεθα ψυχής, εκβοώντες; Δέσποτα Χριστέ, την προσευχήν ημών δέξαι, εκλεκτόν ώσπερ θυμίαμα, και ρύσαι δεόμεθα δυσώδους φθοράς ημάς, και κολάσεως φρικτής, ο μόνος υπάρχων ευδιάλλακτος.

Ευσπλαγχνίας υπάρχουσα πηγή, συμπαθείας αξίωσον ημάς Θεοτόκε. Βλέψον εις λαόν τον αμαρτήσαντα, δείξον ως αεί την δυναστίαν σου. Εις σε γαρ ελπίζοντες, το Χαίρε βοώμεν σοι, ως ποτέ ο Γαβριήλ, ο των Ασωμάτων Αρχιστράτηγος.

Ίδε καιρός, ίδε ημέρα σωτήριος, η της Νηστείας είσοδος, ψυχή γρηγόρησον, και παθών τας εισόδους, απόκλεισον Κυρίω ενατενίζουσα. Μη παραδώης ημάς εις τέλος, δια το όνομά σου το άγιον, και μη διασκεδάσης την διαθήκην σου, και μη αποστήσης το έλεός σου αφ'ημών, δια Αβραάμ τον ηγαπημένον υπό σου και δια Ισαάκ τον δούλον σου, και Ισραήλ τον άγιόν σου.

* εκκλησιαστική περίοδος και εκκλησιαστικό βιβλίο. Εδώ, με την δεύτερη έννοια.

Η φωτογραφία της εβδομάδας

Νιώθω ΠΟΛΥ ένοχος

Χτες διάβασα στο χαμομηλάκι αυτή την είδηση. Μετά το πρώτο σοκ στεναχωρήθηκα. Και προβληματίστηκα...

Νιώθω ένοχος! Πολύ ένοχος! Πέρα απ'τις ευθύνες τις πολιτικές (που θα σπεύσουν οι πιο πολλοί να απονείμουν -δε θέλω να υπεισέλθω σε τέτοια χωράφια μ'αυτή την ανάρτηση) έχω κι εγώ ευθύνη. Και μάλιστα πολύ μεγάλη. Ίσως όχι για τον συγκεκριμένο φτωχό μαθητή, μα για όσους συνανθρώπους μου συναντώ καθημερινά στο δρόμο.

Γιατί; Γιατί έχουμε γίνει τόσο σκληρόκαρδοι; Ο άγιος Ιωάννης ο Ελεήμονας δε κοιμόταν -λέει- αν ήξερε ότι κάπου στην πόλη του κάποιος άνθρωπος πεινούσε ή κρύωνε τη νύχτα. Πήγαινε και του προσέφερε βοήθεια.

Γιατί; Γιατί δε δραστηριοποιούμαι θετικά; Τι περιμένω; Γιατί κρύβομαι στη δική μου (προσωρινή) επάρκεια; Κάποτε θα'ρθει κι η δική μου η σειρά... Πόσο όμορφα τα 'λεγε ο Μπέρτολτ Μπρεχτ...

Ξεκίνα, Σεβάχ, να κάνεις έργα και σταμάτα τα λόγια. Με τις θεωρείες κανείς δε χορταίνει. Θυμάμαι κάποτε ένας άξιος δεσπότης που τώρα κάνει ιεραποστολή στην Αφρική είχε πει: "Ίσως στην άλλη ζωή ο Κύριος δε θα μας ρωτήσει πόσες νηστείες ή πόσες μετάνοιες κάναμε. Ίσως απλά μας ρωτήσει πόσες φορές δώσαμε λίγο νερό ή λίγο φαγητό στον διψασμένο ή στον πεινασμένο αδερφό μας. Ή πόσες φορές επισκεφτήκαμε τον άρρωστο ή τον φυλακισμένο...

Η πίστη μας είναι θετική πράξη. Είναι έργα και όχι μόνο λόγια. Γι'αυτό τώρα ντρέπομαι. Γι'αυτό και νιώθω ένοχος για το παιδάκι που λιποθύμησε. Κάνε το καλό, Σεβάχ, και μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου. Και μη ξεχνάς,Σεβάχ: μπορεί να 'κανες μια φορά το καλό μα αυτό δε σε απαλλάσσει. Η πίστη μας, άλλωστε, δεν είναι εμπορική συναλλαγή. Είναι ύψιστη έκφραση αγάπης.

Μη βιαστείς να κρίνεις

Καλή σου μέρα. 

Θα'θελα σήμερα να σου πω να μη βιαστείς να κρίνεις. Να ξεκινήσεις τη μέρα σου έχοντας στην καρδιά σου αυτό: όλοι μας έχουμε αδυναμίες και σφάλματα. Το σημείο μας εκείνο το αδύνατο που, αν κάποιος το αγγίξει, χανόμαστε στην αβεβαιότητά μας. Θέλει τόλμη η αναγνώριση της ατέλειάς μας και ακόμα μεγαλύτερη δύναμη ψυχής η προσπάθεια βελτίωσής μας.

Δύο ακόμα σκέψεις:

Η πρώτη είναι του ευαγγελίου το ρητό που λέει να βλέπουμε το δοκάρι στο μάτι μας και να μην ασχολούμαστε με το καρφί στο μάτι του συνανθρώπου μας.

Η δεύτερη έχει έμμεση σχέση με τον εγωισμό: Πολλοί άνθρωποι δεν είχαν την ευκαιρία στην πορεία της ζωής τους να μάθουν να βρίσκουν το δρόμο του "εμείς". Είναι δυστυχώς αγκιστρωμένοι στο ημίφως του "εγώ".

Μακάρι να προσπαθούμε καθημερινά να ξεγλιστράμε απ'τον λαβύρινθο του εγώ μας...

Άρνηση (Γ.Σεφέρης)

Στὸ περιγιάλι τὸ κρυφὸ

κι ἄσπρο σὰν περιστέρι
διψάσαμε τὸ μεσημέρι
μὰ τὸ νερὸ γλυφό.

Πάνω στὴν ἄμμο τὴν ξανθὴ
γράψαμε τ᾿ ὄνομά της
ὡραῖα ποὺ φύσηξεν ὁ μπάτης
καὶ σβήστηκε ἡ γραφή.

Μὲ τί καρδιά, μὲ τί πνοή,
τί πόθους καὶ τί πάθος
πήραμε τὴ ζωή μας· λάθος!
κι ἀλλάξαμε ζωή.

(Ένα απ'τα πιο αγαπημένα μου ποιήματα. Του Γιώργου Σεφέρη.)

υγ: Συγχωρέστε με που αργώ πολύ στην απάντηση των σχολίων. [Για τους φίλους bloggers: Nα με συγχωρέσετε που δεν επισκέπτομαι τους όμορφους ιστοχώρους σας. Μπαίνω πλέον σε μια φάση με υπερβολικά μειωμένο ελεύθερο χρόνο. Με το ζόρι βρίσκω χρόνο για να ανεβάζω αναρτήσεις για την αόρατη γωνιά... Έχει ο Θεός...)