Broadcasting from Cambridge. Right now!

Νομίζω ο καλύτερος τρόπος για να αποχαιρετίσουμε τον Μάρτη! Να είστε καλά, να χαμογελάτε και να ελπίζετε. Η Παναγιά μαζί μας.

Μια αγκαλιά για όλους μας

...Θυμάσαι; Μου'χες πει να μη ξεχνώ

πως η αγάπη απρόσμενα μπαίνει στην καρδιά

όπως οι πρωινές ηλιαχτίδες απ'το ανοιχτό παράθυρό μου.

Ίσως δεν έχει σημασία αν είσαι καλός άνθρωπος, αν τηρείς νηστείες, αν κάνεις τα πάντα ώστε να φαίνεσαι άμεμπτος "σωστός χριστιανός". Ίσως δεν περιβάλλονται με απολυτότητα το πόσες φορές πήγες εκκλησία ή πόσα κομποσκοίνια έκανες. Ίσως τελικά δεν έχει σημασία αν γνωρίζεις δεσποτάδες, σοφούς ή άγιους γέροντες και πνευματικούς. 

  Τι να τα κάνεις όλα αυτά αν δεν έχεις γνωρίσει τον Ένα; Τι να κάνεις όλες αυτές τις "περγαμηνές" σου αν δεν βίωσες μέσα σου την εκρηκτικότητα της αγάπης; Πώς γίνεται να αξιώνεις ή να κρίνεις τους άλλους χωρίς να προσπαθείς να ψηλαφείς τα γλυκά μονοπάτια της αληθινής συγγνώμης; Άλλο η αυτοδικαίωση και άλλο η αγκαλιά της αμέτρητης αγάπης Του.

  Δε μαθαίνεται από βιβλία η προσευχή. Δε γίνεται να καταλάβεις αυτούς που πονούν αν δεν έχει βαφτιστεί η καρδιά σου με τα δάκρυα της απόγνωσης. Μα μήπως όλοι μας δεν γινόμαστε γνώριμοι με τον πόνο; Την μοναξιά; Την απελπισία; Την απογοήτευση και τα αδιέξοδα; Απλά, ο καθένας μας περνάει αυτές τις εμπειρίες με τον δικό του τρόπο. Ο σταυρός του καθενός μας είναι προσωπικός. Η γλύκα της παρουσίας Του όμως είναι αγκαλιά για όλους μας. Είμαστε όλοι κάτω απ'τον ίδιο ατέλειωτο ουρανό.

  Ίσως, τελικά, δεν έχει σημασία τίποτα απ'αυτά που προσπαθούμε να κάνουμε αν δεν τα περάσουμε πρώτα από το παράθυρο της καρδιάς. Γιατί μόνο με την καρδιά μπορείς να δεις αληθινά(1). Γιατί ίσως τελικά θα'ταν πιο αληθινό να προσπαθούσαμε να δένουμε τις κλωστές των επιλογών μας στον ουρανό(2).

υγ: Η πρώτη φράση με πλάγια γραμματοσειρά είναι από τον Μικρό Πρίγκιπα, το δεύτερο του Αγ.Νικολάου Βελιμίροβιτς

υγ2: Το τρίστιχο στην αρχή είναι από παλιότερή μου απόπειρα συγγραφική ανολοκλήρωτη.

υγ3: Σ'ευχαριστώ θερμά και για τα mail και για τα σχόλια και, πιο πολύ απ'όλα, σε ευχαριστώ για τις ευχές σου. Έτσι, βρίσκω τη δύναμη να συνεχίζω.

Κάποιες ανάσες ακόμα.

"Σήμερα. Σήμερα βγήκε ο ήλιος. Όταν ο ήλιος βγαίνει, όταν μπορώ και σήμερα ν'ανοίξω τα μάτια μου και να δω το φως του, αυτό μου λέει τόσα πολλά. Μπορεί να πονάω πολύ, μπορεί να πέρασα μια τόσο δύσκολη νύχτα. Έλεγα δε θα τα καταφέρω μέχρι το πρωί. Όμως, είμαι ακόμα εδώ. Και νιώθω τέτοια ευτυχία που μπορώ και βλέπω τον ήλιο. Και τα σύννεφα. Και τους άλλους αρρώστους και τις νοσοκόμες και τους γιατρούς. Γίνεται ένας χαμός εδώ. Όμως, συνεννοούμαστε πια όλοι εμείς με τα μάτια. Γιατί μπορούμε και βλέπουμε τον ήλιο για μια ακόμα μέρα. Μας χαρίστηκαν κάποιες ανάσες ακόμα. Θεέ μου, ποιος να το πίστευε... Πως θα'βλεπα τον ήλιο σου και θα χαιρόμουν τόσο πολύ...  

Φίλε Σεβάχ, πες το σ'όλο τον κόσμο. Πως κι αυτό το πρωινό ο ήλιος ήρθε στην καρδιά μου."

ανώνυμου φίλου, απ'το νοσοκομείο

Πέτα τα "πρέπει", ζήσε μ'έρωτα

    Τα λουλούδια πάντα κοιτάζουν προς το φως. Ζητούν πάντα το ζεστό, αληθινό ηλιόφως. Όλη τους η ζωή είναι στραμμένη προς τα εκεί. Μπορεί να υπομείνουν καταιγίδες, αστραπές, κεραυνούς, αέρηδες πανίσχυρους, χαλάζι... Όμως, αυτά εκεί! Περιμένουν σιωπηλά τις ηλιαχτίδες. Κι όταν εκείνες ταξιδέψουν μέχρι τη γη, τότε γίνεται πανηγύρι. Τα φυλλαράκια τους, τα πέταλα, ο ευαίσθητος κορμός τους γεμίζει ζωή, χρώμα, δύναμη.

   Κι όλ'αυτά, τα κάνουν γιατί έτσι είναι. Δίχως "πρέπει", δίχως καταναγκασμούς. Η ζωή τους είναι μια διαρκής σχέση με το φως. Χωρίς αυτό πεθαίνουν. Τόσο απλά. Τελικά, τα αληθινά πράγματα βιώνονται σχεδόν πάντα μέσα στην ερωτική ενεργητικότητα της σιωπής. 

Σ'ευχαριστώ

Σ'ευχαριστώ που μου έδειξες

με τον μοναδικό σου τρόπο 

πως το χαμόγελο είναι ζωή,

είναι μονοπάτι διαμαντένιο, 

φως γεμάτο από αστέρια. 

Έχει το πρόσωπό σου 

αυτή τη γλυκιά λάμψη. 

Το φως μιας καρδιάς χαμογελαστής 

ακόμη κι αν είναι αποκαμωμένη 

απ'της μέρας τον αγώνα.

Σ'ευχαριστώ.

Που, χωρίς να μου λες τίποτα,

μού μιλά η απέραντη αγάπη σου.

Ψίθυρος γλυκός, μεθυστικός

σαν τα κύματα της ακροθαλασσιάς.

Μου μιλά η ευγένειά σου,

μου μιλούν τα μάτια σου,

η ύπαρξή σου ολόκληρη,

λουσμένη μ'ομορφιά.

Παίρνω τα χρώματά σου,
σαν θησαυρό σαν φυλαχτό

και το ταξίδι μου πια 

παράδεισος γίνεται.

Σ'ευχαριστώ.

υγ: Καλό υπόλοιπο Καθαράς Εβδομάδας, αδέρφια.

Εναλλακτικό καρναβάλι

...because when you fall in love,

you fall in love with everything, with everyone

and you look at the world through a new pair of eyes

  Κάπου ανάμεσα στις παρελάσεις, στα ξεφαντώματα, στις όμορφες ξεσηκωτικές μουσικές, πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται διάφορα. Μόλις κατέβηκα απ'το πεζοδρόμιο. Παντού γιρλάντες, σερπαντίνες, χαρτοπόλεμος. Ασυναίσθητα η καρδιά μου ταξιδεύει νοητά μέχρι τους καταυλισμούς των ανθρώπων που ήρθαν πρόσφυγες στα χώματά μας. Αγάπη, δώσε αγάπη, ψιθυρίζει μέσα μου μια λεπτή φωνούλα.

  Για μερικά δευτερόλεπτα σταματάει η μουσική απ'τα μεγάφωνα. Σφυρίχτρες, φωνές μικρών παιδιών, γέλια ακούγονται από δεξιά κι αριστερά μου. Δεκάδες σπαθάκια, καπέλα του Ζορώ, κάπες του Σούπερμαν περνούν από δίπλα μου. Και πάλι ασυναίσθητα η καρδιά μου φτερουγίζει: μέχρι τους θαλάμους της παιδικής πτέρυγας των νοσοκομείων. Εκεί που συντελούνται τόσα μυστήρια... Αγάπη, δώσε αγάπη, ψιθυρίζει μέσα μου μια λεπτή φωνούλα.

  Αυτές τις Απόκριες θα'θελα να κάνω το ακριβώς αντίθετο απ'αυτό που κάνουν όλοι. Δε θέλω να φορέσω κάποια στολή. Δε θέλω να βάλω κάτι. Θέλω να βγάλω. Να βγάλω τα "πρέπει" απ'τις στιγμές μου. Θέλω μονάχα ν'ανοίξω το παράθυρο της ψυχής μου. Αθόρυβα. Να πάρω το ρούχο της καρδιάς μου κι αφού το αφήσω να το δει ο ήλιος του πρωινού, να το χρωματίσω με αγάπη. Με το απλό γέλιο μιας παιδικής φωνούλας. Με τα δάκρυα και τη χαρά ενός ζευγαριού που παλεύει να τα βγάλει πέρα μέσα στην ειλικρίνεια της φτώχειας τους... Και πάλι, η ίδια φωνούλα μέσα μου σιγοψιθυρίζει: Αγάπη, δώσε αγάπη.

  Κι εκείνη τη στιγμή κοιτάζω ένα μήνυμα στο κινητό μου. Είναι απ'την ομάδα του Viber με τα ονόματα για προσευχή. Βλέπω τόσα ονόματα, τόσα προβλήματα: εγχείρηση, αιμοκάθαρση, χωρισμός, καρκίνος, εργασιακά προβλήματα, φυλακή... Και τόσα άλλα... Θέλω να μπορούσα να 'μαι έστω για λίγο εκεί. Να αγκαλιάσω όλους αυτούς τους ανθρώπους. Όπως θα'θελα και γω όταν δυσκολεύομαι. Για να μη νιώθω μόνος. 

  Δε ξέρω να σου πω κάτι. Μη μου ζητάς απαντήσεις. Δεν έχω. Μονάχα εμπειρίες. Ξέρω πώς είναι να πονάς. Να πασχίζεις. Να γελάς. Να ελπίζεις. Έρχεται που λες, καλέ μου φίλε/η, κάποια στιγμή δίχως να το περιμένεις μια γλυκιά ελπίδα. Και φωτίζει τα σκοτάδια. Γεμίζει ελπίδα το σώμα ολόκληρο: τα μάτια, τα χέρια, τα πόδια, την καρδιά. Και λες "πάει, αποτρελάθηκα. Από πού να'ρχεται άραγε τόση γαλήνη"; Σαν τα γλυκά πρώτα λουλούδια της άνοιξης. Και σαν τα χελιδόνια.

  Αυτό το καρναβάλι θα'θελα ν'αφήσω τη Χάρη Του να σεργιανίσει στον ατακτοποίητο κήπο της καρδιάς μου. Να βγάλει από πάνω μου όσα αγκάθια, όσους λεκέδες, όσα με στεναχωρούν. Και να με βοηθήσει να βγω απ'τα "θέλω" μου. Να μάθω ν'αγαπάω. Να εύχομαι με την καρδιά μου. Να ερωτεύομαι τη γλύκα της αλήθειας Του που απελευθερώνει. Γιατί, όταν ερωτεύεσαι, όλα γίνονται πανέμορφα, καινούρια. Άνθρωποι, φύση, ζώα, ο αέρας που ανασαίνουμε. Όλα. Όλα γίνονται μια αγκαλιά.  

Καλή αυριανή να'χεις. Πολλές ευχές για ένα όμορφο ξημέρωμα Καθαράς Δευτέρας. Μπαίνει ένα όμορφο, νέο χρονικό διάστημα. Καλή αρχή :)

υγ: Το τρίστιχο στην αρχή είναι απ'αυτό το τραγούδι
υγ2: Σχετική είναι και η ανάρτηση εδώ 
υγ3: Ένας φίλος μου θύμισε κι αυτήν.

  

Εσύ, φεγγάρι μου

Ο χρόνος, μια μικρή ανάσα
στο άπειρο ταξίδι των στιγμών

  Άλλη μια μέρα κύλησε κι απόψε. Βλέπω τον κόσμο να κυλάει γύρω μου κι αυτός. Όταν οδηγάς μηχανή, δυσκολεύεσαι να συγκρατείς λεπτομέρειες πολλές. Αυξάνεις ταχύτητα, ο αέρας χτυπάει το πρόσωπό σου, τα χέρια, τα πόδια. Κάτι σαν τη ζωή. Όσα μας απασχολούν οι "μέριμνες", αυξάνουν την ταχύτητά μας. Και, ώρες-ώρες, νιώθω πως μας κάνουν ν'αφήνουμε τη ζωή πίσω μας ξεχνώντας την. 

  Σταματώ τη μηχανή στην άκρη της παραλίας. Νύχτωσε και το φεγγάρι, τυλιγμένο στο ασημένιο του φως, αιωρείται πάνω απ'το μαύρο κρύσταλλο της θάλασσας. Αυτός ο καταπραϋντικός, μαγευτικός της ήχος που αγκαλιάζει αυτό το γλυκό κομμάτι γης. 
  Κι εσύ, φεγγάρι μου, απόψε, έτσι στολισμένο, τι να θες να τραγουδίσεις; Αισθάνομαι πως έχεις μέσα σου όλα τα όνειρα των παιδιών. Τα γέλια της ανεμελιάς. Τις προσευχές τις πιο αληθινές, τις αγκαλιές τις πιο μεγάλες. Εσύ, φεγγάρι μου, κάθε βράδυ απλώνεις το φως σου μυσταγωγικά όπως οι ψαράδες τα βραδινά δίχτυα τους στο γιαλό.

  Τελικά, είναι οι στιγμές που χαράζονται μέσα μας. Όχι οι έγνοιες μας, τα προγράμματά μας. Είναι μέγα μυστήριο αυτό. Κλείνω για λίγο τα μάτια μου. Εισπνέω αργά τον αλμυρό ήχο των κυμάτων που πηγαινοέρχονται στη χρυσή αμμουδιά. Δώσε φως στις καρδιές, Χριστέ μου. Δώσε φως να βλέπουν. Ν'αγαπούν. Να ονειρεύονται. Μέσα σ'αυτή τη μαγική νύχτα... 
  Το κρύο αρχίζει να κάνει πάλι αισθητή την παρουσία του. Το αεράκι μ'αναγκάζει να σηκώσω το γιακά. Να βάλω τα χέρια στις τσέπες. Ώρα να πηγαίνω. Η ζωή κυλάει όσο την αγαπάμε και το θέλουμε. Καληνύχτα. Να 'σαι καλά.

Πάνω στο Όρος με το τραγούδι της φλογέρας

Το φεγγάρι ξεπρόβαλε πίσω απ' το Άγιον Όρος.

Το φεγγαρόφωτο σκίζει τ'ουρανού το χάος.

Ω πανάκριβη αγνότητα,

φωλιάζεις μόνο στις ψυχές εκείνων

που ζουν στις πιο ψηλές κορφές.

Κοιμούνται με τα μαλλιά τους στ' αγέρι του φθινοπώρου

που αφήνει αδιάλυτο το γαλαξία.

Μες στη σιωπή της νύχτας τραγουδούν τα έντομα.

Τότε ξυπνά η ευχη μες στο φεγγαρόφωτο

κι αορατη για όλους προχωρει

παίζοντας τη φλογέρα της.

Η θεϊκή πνοή της σαλεύει στα κόκκινα χείλη,

τα σμαραγδένια της δάχτυλα σιγοντάρουν τη γλυκιά μουσική.

Όμως ποια ειν' η μελωδία της;

Απο καιρό παράτησα την πηχτή σκόνη του κόσμου

κι ήρθα σ'αυτο το μακρινό βουνό

για να ακούσω μια τετοια μελωδία.

Θα αξιωθώ να νιώσω το μυστήριο που κρύβει;

Μεγάλα προβλήματα βασανίζουν τη σκέψη μου,

μα το τραγούδι της φλογέρας γράφτηκε μες στην καρδιά μου.

συγγραφέας: 刘廷钊 (Liu Ting Chiu)

πηγή φωτογραφίας: "Άθως, τα χρώματα της πίστης", του Στράτου Καλαφάτη

υγ: Πολλές ευχαριστίες στον Παναγιώτη που επιμελήθηκε αυτή την ανάρτηση

Προσευχή για το τέλος της ημέρας. Πριν από τον ύπνο.

Και τώρα, Κύριε, 

αφού σπατάλησα άλλη μια μέρα

σε λόγους και πράξεις και λογισμούς αμαρτίας,

έρχομαι ο ταλαίπωρος ανάξια να σου ζητήσω

έλεος, συγχώρεση και της ψυχής την ειρήνη. 

Σε ικετεύω σπλαχνίσου με, 

γιατί είμαι παιδί σου. 

Και η μόνη ελπίδα μου είσαι Εσύ. 

Μη αποστρέψεις το βλέμμα σου απ´ τη δυσώδη καρδιά μου, 

γιατί στην απόγνωση σίγουρα θα βυθιστώ. 

Δες τα τραύματα και τις πληγές της ψυχής μου. 

Δες πως διαλύθηκα πλέον από το βάρος 

της κακίας του εχθρού και της δικής μου αφροσύνης. 

Δες πως κατάντησα και πάλι ανήμπορος την προσευχή να προφέρω 

και το μόνο που θα ’θελα είναι ν’ αφανιστώ... 

Χάρισε μου τον ύπνο Κύριε, 

σαν θαύμα δικό σου, 

να μου φέρει ανάπαυση και ειρήνη βαθιά, 

ξεκούραση, ίαση, ανάρρωση στην ψυχή και στο σώμα, 

κάθαρση λογισμών, εννοιών και εικόνων, 

σκοτεινών αναμνήσεων λύτρωση, Κύριε, ελπίδα και φως. 

Αξίωσε με Κύριε, να αναστηθώ από τον ύπνο, 

και συγχρόνως από τον θάνατο τον πνευματικο, 

σαν από τη χάρη σου ξαναγεννημένος, 

για να βάλω και πάλι καινούργια αρχή 

δοξάζοντας αδιάλειπτα το έλεός σου το μεγάλο, το γλυκύτατο κι άπειρο. 

Διότι σε σε σενα ανήκει η δόξα, η τιμή και η προσκύνηση, στον Πατέρα, τον Υιο και το άγιο Πνεύμα, τώρα και παντοτινά και ατέλειωτους αιώνες. Αμην.

(π.Η.Κ. αναξίου πρεσβυτέρου)

Των παιδικών μας χρόνων

Κι όμως υπήρξαμε κάποτε βασιλιάδες του πρωινού

και το βράδυ αιχμαλωτίζαμε το άπειρο

στ'αδέξια λόγια της προσευχής μας

  Έρχονται στη μνήμη μου ξανά κάποια ανέμελα παιδικά απογεύματα. Τότε που δεν είχαμε ούτε έγνοιες ούτε προβλήματα ούτε αόρατους δυνάστες. Κρατούσαμε μια μπάλα μονάχα και αποξεχνιόμασταν στα πάρκα. Ανακατευόμασταν με το πράσινο γρασίδι, με τους μικρούς θάμνους -ούτε που λογαριάζαμε τ'αγκάθια. Δε μας ένοιαζαν οι λάσπες, ο κρύος καιρός, η κρίση.

  Θα μου πεις, τι τα θυμάσαι τώρα -αναμνήσεις είναι πια. Προχωράμε μπροστά. Ναι, προχωράμε. Παρέα με τη μικρή βαλίτσα των παιδικών μας χρόνων κρατημένη γερά και σφιχτά με τ'ακροδάχτυλά μας. Γιατί πού ξέρεις; Ίσως, αυτή η παλιά βαλίτσα κάποτε, κάπως, κάπου έχει μέσα της κρυμμένο το κλειδί της πόρτας τ'ουρανού.

υγ: Το τρίστιχο στην αρχή είναι απόσπασμα απ'το βιβλίο "Βιολέτες για μια εποχή" του Τάσου Λειβαδίτη

του φεγγαριού και της αγάπης

τέλος, καθώς γύριζα άρχισε να βρέχει,

"γι'αυτό σταυρώθηκε ο Χριστός" είπα μέσα μου

κι έκανα το σταυρό μου.

...κι έτσι όπως ανεβαίνεις στην ταράτσα της πολυκατοικίας που μένεις για να ποτίσεις το μικρό λουλούδι, το βλέμμα σου αιχμαλωτίζεται απ'το γλυκό, ασημένιο φως του φεγγαριού που φωτίζει απόκοσμα τη μεγαλούπολη. Γιατί το φεγγάρι είναι κάποιες φορές ολοστρόγγυλο και φωτεινό σαν κομποσκοίνι στα χέρια μιας ψυχής καταματωμένης... Αφήνεις απαλά το ποτιστήρι στην τσιμεντένια οροφή και παίρνεις μια βαθιά ανάσα. Τελικά όλα μπορούν να γίνουν με αγάπη. Ακόμη και το πότισμα ενός μικρού λουλουδιού σε μια μικρή πολυκατοικία. Σε μια μικρή μεγαλούπολη. Σε μια μικρή χώρα. Σε μια μικρή ήπειρο. Κάπου ανάμεσα στους ατέλειωτα μυρωμένους γαλαξίες της Αγάπης Του... Που μπορείς να τους ταξιδέψεις με μια ανάσα... Με τη μικρή βάρκα της καρδιάς να πλέεις σιωπηλά... Μ'ένα γλυκό φως και μια ευχή... 

υγ: Να'χεις ένα όμορφο ξημέρωμα.
υγ2: Το τρίστιχο στην αρχή είναι φράση του Τάσου Λειβαδίτη απ'το έργο του "Βιολέτες για μια εποχή"

Μητρότητα

Χαίρε Κεχαριτωμένη Θεοτόκε Παρθένε

εκ σου γαρ ανέτειλε ο ήλιος της δικαιοσύνης

  Τι πλούτος συναισθημάτων! Πώς να περιγραφούν με λέξεις τα όσα βιώνει μια μητέρα; Το σώμα της μεγαλώνει για να φιλοξενήσει με ζεστασιά καινούριους ανθρώπους, που με όλη την θαυμάσια σοφία του Δημιουργού έρχονται στον κόσμο. Η καρδιά της μεγαλώνει για να φιλοξενήσει με στοργή τα καινούρια πλάσματα του Θεού που τρέφονται από την αγάπη της.  Η μητρική φροντίδα κάθε άλλο παρά αυτοθυσία λογίζεται μέσα της. Είναι το ξεχείλισμα της καρδιάς της. Αγάπη γνήσια, καθαρή, χωρίς συμφέρον. Χωρίς ανταλλάγματα. Μόνο αντάλλαγμα το χαμόγελο του παιδιού. Τα γέλια, οι χαρές και τα παιχνίδια. Να το βλέπει να μεγαλώνει μέσα στην αγκαλιά της. 

  Για το παιδί της θα φυλάξει αυτό που η ίδια νομίζει καλύτερο. Θα τα δώσει όλα. Αν χρειαστεί και τη ζωή της, χωρίς ενδοιασμούς.

  Κάθε μητέρα και κάθε παιδί ένα ξεχωριστό ζευγάρι. Οι δυο τους έχουν ένα μυστικό τρόπο επικοινωνίας που κανείς άλλος δεν μπορεί να αποκωδικοποιήσει. Οι δυο τους διασκεδάζουν με τρόπους που οι άλλοι δεν μπορούν να συμμετέχουν. 

  Μέσα από τη μητέρα το βρέφος θα αντιληφθεί ότι υπάρχει σαν οντότητα. Θα μάθει τον κόσμο. Μέχρις ότου να είναι έτοιμο να τον εξερευνήσει μόνο του, με τη σιγουριά όμως ότι το χέρι της μητέρας θα είναι πάντα εκεί απλωμένο, έτοιμο να το κρατήσει όταν φοβάται. Η αγκαλιά της θα είναι πάντα εκεί για να το παρηγορήσει όταν πέφτει και χτυπά. Και αργότερα η διδασκαλία της για να του μάθει χρήσιμα πράγματα. Και αργότερα η ματιά της και ο νους της που το παρακολουθούν με αγωνία να γίνεται έφηβος και να επαναστατεί. Και ακόμη έπειτα όταν ανοίγει τα φτερά του, η μητέρα εξακολουθεί να το παρακολουθεί άλλοτε διακριτικά και άλλοτε πιο αδιάκριτα, πάντοτε όμως με την ίδια ανεξάντλητη αγάπη.

  
  Δεν στερεύει η βρύση της μάνας. Ποτέ δεν πρέπει να στερεύει, μονάχα πρέπει η ίδια να μάθει να υπολογίζει τη ροή ανάλογα με τη δίψα του παιδιού της. Για να το ξεδιψάει, χωρίς να το πνίγει.

 Και η υπομονή της είναι ατέλειωτη. Χρόνια ολόκληρα θρέφει, παρηγορεί, κοιμίζει, σκέπει, δίνει συμβουλές με τρυφεράδα. Όταν πονάει και αρρωσταίνει το παιδί της, νιώθει τον ίδιο πόνο στο σώμα της. Αγάλλεται η ψυχή της, όταν εκείνο χαίρεται. Το καμαρώνει κρυφά, το θαυμάζει, το επιβραβεύει και χαμογελάει με τα κατορθώματά  του. Στα μάτια της είναι τέλειο, δεν θα μπορούσε αλλιώς να το φανταστεί και ούτε θέλει. Ακόμα και αν συμβεί να υποφέρει που το παιδί της είναι διαφορετικό από τα άλλα τα «φυσιολογικά», για εκείνη εξακολουθεί να είναι τέλειο, όπως ακριβώς και στα μάτια του Θεού.  

  Μητέρα του Θεού η Παναγία. Η Παναγία πόση ταπείνωση πρέπει να  είχε για να χωρέσει μέσα της ο ίδιος ο Θεός! Την ίδια ταπείνωση ας έχει κάθε μητέρα για να αγαπάει πάντοτε το παιδί της, όπως ακριβώς είναι, τέλειο, καθώς στα μάτια του Θεού.

υγ: Κείμενο της Ελένης Κ. Την ευχαριστούμε πολύ!
υγ2: Χρόνια πολλά σ'όσους γιορτάζουν! Χρόνια πολλά στην πόλη της Καλαμάτας.
υγ3: Φωτογραφία από εδώ.
υγ4: Το δίστιχο στην αρχή είναι απόσπασμα απ'το απολυτίκιο (=τροπάριο) της Υπαπαντής.

τ'άγνωστα πετούμενα τ'ουρανού

Άλλες φορές οι μέρες κυλούν γρήγορα. 

Λες 'πότε πέρασε ο καιρός'. 

Κάποιες άλλες, όμως, 

τα δευτερόλεπτα μοιάζουν αιώνες.

Όσο ανεβαίνεις

τα σκαλοπάτια της ζωής, 

γεμίζεις από εμπειρίες.

Αναμνήσεις.

Συναισθήματα διαφορετικά.

Αντίθετα ίσως.

Κι είναι κι αυτές οι στιγμές

που λες 'πώς ν'ανέβω;

Δεν έχω δυνάμεις πια'.

Τότε να θυμάσαι

πως ακόμη και τα πετούμενα 

Εκείνος τα τρέφει.

Τα φροντίζει.

Με τόση στοργή.

Κι αν σε δει να υποφέρεις,

είναι δυνατόν να σ'αρνηθεί

την παρηγοριά τη θεϊκή;

Φτερά θα σου δώσει.

Να πετάξεις.

Όπως κι αυτά.

Τ'άγνωστα πετούμενα 

τ'ουρανού.

υγ: άτακτα γραμμένες σκέψεις, άτεχνα μαζεμένες σε σκόρπιους στίχους. Όχι σαν ποίημα, μα σαν ταπεινή ανάσα προσευχής. 
υγ2: Αν θες, δες κι αυτή την παλιά ανάρτηση.

Κάτι γι'αυτό το απόγευμα

τα αδύνατα παρά τοις ανθρώποις

δυνατά παρά τω Θεώ εστίν

 Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο να σου γράψω σήμερα. Μόνο ότι εκεί που εμείς αποτυγχάνουμε, εκεί που λέμε "δεν γίνεται τίποτα πια", εκεί ακριβώς επεμβαίνει Εκείνος. Έρχεται και δίνει μια με τη μπουλντόζα του και γκρεμίζει τα αδιέξοδα που έλεγε και ο άγιος γέρ.Παΐσιος. Κάνει τα αδύνατα δυνατά ρίχνοντας φως κι ελπίδα στα σκοτάδια και τις στεναχώριες μας και γλυκαίνοντας τους πόνους μας.

 Καλέ μου φίλε, καλή μου φίλη, εκεί που θα νιώσεις πως όλα τέλειωσαν πια για σένα, κοίταξε ακριβώς δίπλα σου. Νιώσε την παρουσία Του. Ρίξου στη θεϊκή αγκαλιά Του. Κι ένας καινούριος, απίστευτος δρόμος θ'ανοίξει για σένα! Κράτα την ελπίδα σου κι όλα θα πάνε καλά. Τίποτα δεν είναι αδύνατο ή ακατόρθωτο για Εκείνον. Αυτό μονάχα ήρθα να σου γράψω. Να'σαι πάντα καλά.