τ'άγνωστα πετούμενα τ'ουρανού

Άλλες φορές οι μέρες κυλούν γρήγορα. 

Λες 'πότε πέρασε ο καιρός'. 

Κάποιες άλλες, όμως, 

τα δευτερόλεπτα μοιάζουν αιώνες.

Όσο ανεβαίνεις

τα σκαλοπάτια της ζωής, 

γεμίζεις από εμπειρίες.

Αναμνήσεις.

Συναισθήματα διαφορετικά.

Αντίθετα ίσως.

Κι είναι κι αυτές οι στιγμές

που λες 'πώς ν'ανέβω;

Δεν έχω δυνάμεις πια'.

Τότε να θυμάσαι

πως ακόμη και τα πετούμενα 

Εκείνος τα τρέφει.

Τα φροντίζει.

Με τόση στοργή.

Κι αν σε δει να υποφέρεις,

είναι δυνατόν να σ'αρνηθεί

την παρηγοριά τη θεϊκή;

Φτερά θα σου δώσει.

Να πετάξεις.

Όπως κι αυτά.

Τ'άγνωστα πετούμενα 

τ'ουρανού.

υγ: άτακτα γραμμένες σκέψεις, άτεχνα μαζεμένες σε σκόρπιους στίχους. Όχι σαν ποίημα, μα σαν ταπεινή ανάσα προσευχής. 
υγ2: Αν θες, δες κι αυτή την παλιά ανάρτηση.

Κάτι γι'αυτό το απόγευμα

τα αδύνατα παρά τοις ανθρώποις

δυνατά παρά τω Θεώ εστίν

 Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο να σου γράψω σήμερα. Μόνο ότι εκεί που εμείς αποτυγχάνουμε, εκεί που λέμε "δεν γίνεται τίποτα πια", εκεί ακριβώς επεμβαίνει Εκείνος. Έρχεται και δίνει μια με τη μπουλντόζα του και γκρεμίζει τα αδιέξοδα που έλεγε και ο άγιος γέρ.Παΐσιος. Κάνει τα αδύνατα δυνατά ρίχνοντας φως κι ελπίδα στα σκοτάδια και τις στεναχώριες μας και γλυκαίνοντας τους πόνους μας.

 Καλέ μου φίλε, καλή μου φίλη, εκεί που θα νιώσεις πως όλα τέλειωσαν πια για σένα, κοίταξε ακριβώς δίπλα σου. Νιώσε την παρουσία Του. Ρίξου στη θεϊκή αγκαλιά Του. Κι ένας καινούριος, απίστευτος δρόμος θ'ανοίξει για σένα! Κράτα την ελπίδα σου κι όλα θα πάνε καλά. Τίποτα δεν είναι αδύνατο ή ακατόρθωτο για Εκείνον. Αυτό μονάχα ήρθα να σου γράψω. Να'σαι πάντα καλά. 

Λίγα λόγια για την ελπίδα στο Θεό

(...) Και, ναι μεν εγώ είμαι αμαρτωλός, αλλά ο Θεός είναι άγιος. Είναι παντοδύναμος. Εγώ είμαι άξιος για την κόλαση, αλλά ο Θεός είναι άξιος να με οδηγήσει κοντά του αιώνια. Κι έτσι δημιουργείται -με τη σωστή αυτή αντιμετώπιση- θάρρος κι ελπίδα. 

  Ενώ, αντίθετα, όταν δεν έχουμε ελπίδα στο Θεό, τότε αφού είμαι στραβόξυλο κι είμαι κακός κι έχω τόσα πάθη, αρχίζω και βυθίζομαι και βυθίζομαι... Και γιατί να σκεφτώ εκείνο; Και γιατί να σκεφτώ το άλλο; Τα αυξάνει και ο σατανάς αυτά τα πράγματα και βλέπουμε τον άνθρωπο να χάνεται μέσα στο σκότος της απογνώσεως. Αυτή η απόγνωση είναι δαιμονική. Η απόγνωση είναι η χειρότερη αμαρτία (...). 

 Αν καταφέρουμε και δε χάσουμε αυτή την ελπίδα, τότε μπορούμε να προχωρήσουμε σωστά. Αυτό είναι το έργο της αληθινής μετάνοιας. (...) Ό,τι κι αν κάνεις, όσες φορές κι αν πέσεις, όσα πάθη κι αν έχεις, όσες αμαρτίες εις το έπακρον κι αν έχεις, μη φοβάσαι! Προχώρα! Προχώρα όχι γιατί εσύ είσαι δυνατός και θα τις κόψεις. Μπορεί να μην τις κόψεις ποτέ. Δεν είναι το ζητούμενο αυτό. Ο Θεός είναι ο παντοδύναμος. Έχε ελπίδα στο Θεό. Μη χάσεις την ελπίδα σου. (..) Μην χάνεις την ελπίδα σου!

απόσπασμα από την ομιλία του μητροπολίτη Λεμεσού, π.Αθανασίου στο Πανεπιστήμιο Κύπρου με θέμα "Η αξιοποίηση του χρόνου" (link εδώ)

υγ: Φωτογραφία από το αυτό το site.

To φιλί του πιάνου

Μου'πες να συνεχίζω να ελπίζω. Μου'πες πως τα μάτια κάπου κάπου αξίζει να κοιτούν ψηλά. Γιατί η γη αυτή έχει νόημα μόνο άμα βρεις την πυξίδα για τα σύμπαντα που δε φαίνονται. Αποκαλύπτονται , μου'πες, σαν βάλω την ευχή να αγκαλιάσει τις ανάσες της καρδιάς μου. Όπως το πιάνο αγκαλιάζει και φιλά τις μαυρόασπρες νότες. 

Ευχή για το 2016

Είμαστε ικανοί για το καλύτερο 

και το χειρότερο. 

Μπορούμε να χαρίσουμε ομορφιά 

ή να σπείρουμε κόλαση. 

Είμαστε άνθρωποι.

Σ'ένα κόσμο που διαρκώς αλλάζει,

ας κρατηθούμε απ'την αγκαλιά Του. 

Που τυλίγει τα σύμπαντα 

μέσα στην ατέλειωτη αγάπη. 

Που γλυκαίνει και παρηγορεί.

Καλή χρονιά κι ευλογημένη.

Στην αγκαλιά Του 

που ποτέ δεν αρνήθηκε κανέναν.

Της νύχτας σκέψεις

Δεν είμαι τέλειος. Μάλλον είμαι το ακριβώς αντιθετο. Είμαι χώμα, είμαι σκουπίδι, είμαι γεμάτος πάθη, αμαρτίες. Τα λαθη μου χαρακτηρίζουν τις κινήσεις μου.

Δεν επιθυμω να φαινομαι ο τέλειος, ο αλανθαστος. Δε με νοιαζει. Βαρεθηκα τις μάσκες. Είμαι αυτός που είμαι. Μα δε σταματω εκεί. Ενιωσα τη ζεστασιά της αγάπης Του. Αισθάνθηκα βαθιά μέσα μου τι σημαίνει να λουζεσαι στο Φως.

Γι'αυτο κι έχω -σα θησαυρό- κάτι που γεννήθηκε μέσα μου στις πιο εμπονες, τις πιο δύσκολες και σκληρές στιγμές: την ελπίδα. Την ελπίδα πως Εκείνος ήρθε για μένα. Για μένα και για όλες τις μπερδεμένες και ταλαιπωρημένες ψυχές.

Γι'αυτό, σου λέω με αγάπη πολλή: ό,τι κι αν σε βαραίνει, ο,τιδήποτε κι αν σε πληγώνει, δώσ'το σε Εκείνον. Κάν'το προσευχής δάκρυ. Κι Εκείνος θα αγκαλιάσει την τσαλακωμενη καρδιά σου. Χωρίς προΰποθεσεις. Βαλε την καρδια σου στα φτερα της μετανοιας. Κι αφέσου. Αφέσου στην ατέλειωτη, τρελή, υπερλογη αγκαλιά Του. Και θα δεις πως όλα θα γίνουν καινούρια.

Καλό ξημέρωμα.

Μια νύχτα μετά

Κάπου ανάμεσα στις εορταστικές βόλτες, στα πολύχρωμα στολίδια και στα χριστουγεννιάτικα δέντρα με τα φωτάκια που αναβοσβήνουν, σταματώ για λίγο. Κοιτάζω πίσω μου. Από το πρωί μέχρι τώρα έζησα τόσες στιγμές. Τόσες ανάσες. Τόσα χνάρια απ'τα βήματα της καρδιάς.

Τα βήματα πίσω μου δείχνουν πως ξεκίνησα σήμερα τη μέρα μου απ'τη Φάτνη. Έκανα σίγουρα το "καθήκον" μου σαν τυπικός, "καλός χριστιανός". Μα, μήπως δεν πήρα μυρωδιά απ'το Μυστήριο που έγινε; Αναρωτιέμαι... 

Ήρθε στον κόσμο μας. Στ'αλήθεια ήρθε. Για μας ήρθε. Να μας συναντήσει, να μας δώσει εκείνο που σ'όλη μας τη ζωή αναζητούμε: την ευτυχία. Αυτή την τόσο παρεξηγημένη λέξη. Ήρθε για όσους Τον πιστεύουν και για όσους τον αρνούνται. Ήρθε για να σπάσει τη μιζέρια μας, τη σκληράδα της καρδιάς μας. Η αγκαλιά Του δεν αρνήθηκε ποτέ κανέναν.

Χριστέ, ήρθες και μάλλον δεν σε κατάλαβα. Είμαι τόσο απασχολημένος με το τι θα κάνω μετά. Οι έγνοιες μου, τα προβλήματά μου είναι ο κόσμος μου. Δυστυχώς είμαι αποκλεισμένος στον εαυτό μου. 

Χριστέ μου, ήρθες μέσα στην απέραντη σιωπή στον κόσμο μας. Στον κόσμο μου. Και δυσκολεύομαι να σε ακούσω γιατί έχω μάθει να φωνάζω.

Μάθε με, Χριστέ μου, να σιωπώ. Και μέσα στη σιωπή να ψάχνω το γλυκό Σου Φως. Ούτως ή άλλως, ένα πράγμα ζήτησες: να σου δώσω τις αμαρτίες μου, τα σκοτάδια μου.

Στέκομαι κι απόψε, μια νύχτα μετά την Γέννησή Σου, ανάμεσα στη λογική και στο υπέρλογο. Ανάμεσα στη συνήθεια και στην αλήθεια. Ανάμεσα στη ψευτοζωή και στις ανάσες που ευωδιάζουν γλύκα. 

Δείξε μου, το Φως Σου. Σε παρακαλώ με όση δύναμη έχει η παγωμένη μου καρδιά. Δείξε μου τον αληθινό δρόμο προς την αγάπη.

υγ: Χρόνια πολλά, αδέρφια μου! Και σας ευχαριστώ ΠΟΛΥ για τα σχόλια, τις ευχές και τα mail που μου στέλνετε. Τι να πω... Με έχετε κατασυγκινήσει.
υγ2: Φωτογραφία από εδώ

Γι'αυτή τη γλυκιά, την πιο γλυκιά αγκαλιά του κόσμου

ίσως κάθε ευκολία και κάθε δυσκολία σε καθενός το ταξίδι

αναπαύει και δοκιμάζει τις επιλογές μας

  Σκέφτομαι πως, ναι, η καρδιά ίσως είναι ο φάρος του μέσα μας κόσμου και η ψυχή τα φτερά της ύπαρξής μας. Κι όσες φορές κι αν πέσουμε, κι αν ακόμη συντριβούμε, άλλες τόσες φορές γίνεται να ξανασηκωθούμε. Και ν'αρχίσουμε και πάλι να προσπαθούμε με ελπίδα. Ελπίδα όχι συναισθηματικής αυθυποβολής ούτε χαζοχαρούμενα λογάκια. Αλλά βιωματικής, εσωτερικής πίστης πως Εκείνος είναι πάντα παρών. 

  Λένε πως ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό. Ισχύει. Αλλά με μια θεμελιώδη προϋπόθεση: να διαχειριστείς σωστά κι ωφέλιμα τον πόνο. Γιατί δε σώζει ο κάθε πόνος. Κι όπως λέει κ ο π.Βαρνάβας Γιάγκου: "Σωστή διαχείριση (σσ: του πόνου) γίνεται όταν παύουν να υπάρχουν ανθρώπινες ελπίδες".

  Θυμάμαι μια ψυχή στο Αχέπα (ένας γλυκός παππούς 70κάτι χρόνων) που ολόκληρο το σώμα του ήταν ένα κουρέλι απ'τον πόνο. Είχε εξαπλωθεί παντού ο καρκίνος: ζωτικά όργανα, κόκκαλα, παντού. Κι όμως, αντί να του δίνουμε εμείς ελπίδα, μας έδινε εκείνος. Τρελό κι απίστευτο. Φεύγαμε με μια ελπίδα στην καρδιά. Το χαμόγελό του ήταν γνήσιο, αληθινό. Σε άγγιζε στα τρίσβαθά σου. Τα μάτια του τα έβλεπες να γελούν κι αυτά. Κάτι τέτοια πράγματα είναι το λιγότερο τρελά. Ή μάλλον υπέρλογα. Ξεπερνούν τη λογική μας. Και γι'αυτό βιώνονται πιο καλά όταν δε λέγονται... Ίσως πάλι να κάνω και λάθος. 

  Είναι, νομίζω, αυτή ακριβώς η εγκατάλειψη του 'εγώ', η αισιόδοξη απελπισία, που δίνει τα φτερά στην ψυχή και το φως στην καρδιά. Μα δε γίνονται αυτόματα αυτά. Δεν είναι θέμα αγοραπωλησίας. Άμα δε ζητήσεις την αγάπη Του, άμα δε προσπαθήσεις, πώς θα'ρθει η γλύκα Του μέσα σου; Θέλει να το θες, να το ποθείς, να Τον κυνηγάς, να Τον αναζητάς έστω κι αν έχεις παράπονα. Γιατί η σιγουριά και οι υπολογισμοί δείχνουν μια καρδιά που δε θέλει στ'αλήθεια να ρισκάρει. Σαν τον έρωτα είναι και η σχέση μαζί Του. Είναι σχέση, ναι! Θέλει να τα ρισκάρεις όλα. Τα πάντα. Να σβήνεις τις ανέσεις της ψευτοζωής. Να σβήνεις -όχι 'σβήσεις'.  Όχι μια φορά και τέρμα. Είναι αδιάκοπη η φλόγα. Είναι συνεχόμενος ο αγώνας. Δεν έχει όρια ο έρωτας, η αγάπη, η προσευχή. Δεν έχει πέρας η μετάνοια ούτε η συγχωρητικότητα. Είναι όλα μια μεγάλη, μια ατέλειωτη, στοργική αγκαλιά. 

υγ: Το δίστιχο στην αρχή είναι από αυτό εδώ το blog.

υγ2: Τα λόγια του π.Βαρνάβα (καθώς κι η φράση 'αισιόδοξη απελπισία') εμπεριέχονται στο βιβλίο του "Αμαρτωλών Εκκλησία"
υγ3: Artwork by J.Bessette

Το αλμυρό μονοπάτι. (Του Δεκέμβρη ιστορία θαλασσινή)

O άνθρωπος ανακαλύπτει τον εαυτό του

όταν αναμετριέται μ'αυτό που του αντιστέκεται.

  Μύριζε θάλασσα εσπερινή η ματιά του γερο-καπετάνιου. Και την καρδιά του διαφέντευε το αδάμαστό της αλμυρό γαλάζιο. Αυτό ήταν το λύτρο της εξαγοράς για την αφοβιά του γέρου. Χρόνια τώρα η ρυτιδιασμένη τράτα του γλιστρούσε πάνω στο ναρκωμενο πέλαγος. Πάλευε με τα στοιχειά της νυχτερινής φύσης, απολάμβανε τη μοναξιά της περιπλάνησης και την περιπλάνηση της μοναξιάς. Αντί για φτερά, η ύπαρξή του είχε το άγρυπνο βλέμμα του Άη Νικόλα. Αυτός ήταν ο προστάτης του κάθε θαλασσοδαρμένου ναυτικού.

  Έκανε να ψιθυρίσει μια προσευχη, μα τον φιμωσε ο βήχας. Βήχας ξερός, απομεινάρι της θυμησης του Δεκέμβρη. Κρύος, ξερός ήταν αυτός ο Δεκέμβρης. Γέμιζε τις βάρκες με ανησυχία, πάγωνε τις καρδιές που δεν άντεχαν τους αποχαιρετισμούς. Το θυμόταν ο γέρος. Θυμόταν τα μάτια της αγαπημενης του να υγραίνονται, να γίνονται βροχή. Όσες φορές κι αν τη φίλησε, τα χρόνια δεν εσβηναν, δε μαλακωναν τη θλίψη του αποχωρισμού. Σκληρό πράμα οι αποχαιρετισμοί. Δε συνηθίζονται γιατί δε χωράνε σε στιγμές. Είναι, θαρρείς, εκτός του κόσμου αυτού.

...

  Ειχε κατι απροσμενα τραβηχτικό η θαλασσα αποψε. Η μυρωμενη της αλμυρη ανασα κάλυπτε περιτεχνα τη σιωπη του σκοτεινου βυθου της. Ωρα να πηγαινει. Κι η ανεμότρατα σήκωσε πανιά. Ο μπάτης γυρόφερνε περιδιαβαίνοντας τις εξώπορτες των χαμόσπιτων χωρίς όμως να περνά τις ταπεινές εισόδους. Και πισω, στο βαθος του ορίζοντα, αχνοφαινονται οι πέτρινες σιλουέτες των σπιτιών, ασαλευτοι μάρτυρες των ακριβοθώρητων στιγμών της μικρής παραθαλάσσιας πολιτείας.

  Έσφιξε στην τσέπη του το μικρό, ξεθωριασμένο εικονάκι του Άη Νικόλα. Το κουβαλούσε εσώκαρδα πάντα. Η καρδιά του στήλωσε το βλέμμα της στο υδάτινο μονοπάτι εμπρός του. Οι δρόμοι, οι δρόμοι της θαλασσας είναι μεγάλοι. Είναι το βελουδινο συνορο του ονείρου. Κι από κει ξεμυτιζει κάθε πρωί ενεργητικός στο ταξίδι του ο ήλιος. Αυτός που δίνει ζωή. Ακούς; Ζωή...

υγ: Άτεχνη απόπειρα γραφής με φόντο νοητό τον σπουδαίο άγιο προστάτη των εραστών της θάλασσας, άγιο Νικόλαο. 

υγ2: Το δίστιχο στην αρχή είναι του Antoine De Saint-Exupery. Απ'το βιβλίο "Η γη των ανθρώπων", εκδ. Ζαχαρόπουλος σε μετάφραση του Νίκου Αθανασιάδη.
υγ3: Καλό Δεκέμβρη, αδέρφια. Ξεχωριστό ευχαριστώ για τα σχόλια, τα mail σας και τις ευχές σας τις καρδιακές. 

Μεσάνυχτα.

  Μου'πες πως ο πόνος σου είναι ολόκληρη θάλασσα γεμάτη τρικυμίες. Και με δυσκολία τα φέρνεις  βόλτα. Φίλε, αχ και να'ξερες. Ο καθένας μας έχει τα δικά του κύματα να αντιπαλέψει. Κάθε ζευγάρι μάτια έχει και μια τρικυμιά. 

  Μα ξέρεις κάτι; Μη φοβηθείς να μου πεις τον πόνο σου. Θα σου πω και γω τον δικό μου. Ας ενωθούν οι θάλασσες μας. Δεν πρόκειται να τρομάξουμε απ'τα κύματα. Θα αγωνιστούμε να σταθούμε στη σχεδία και να παλέψουμε τους άνεμους παρέα. 

  Και θα'ρθει. Θα'ρθει η γλυκιά εκείνη στιγμή που ο άνεμος θα κοπάσει. Η θάλασσα, οι θάλασσές μας θα γαληνέψουν και τον άγριο, αδυσώπητο άνεμο θα ακολουθήσει ένα γλυκό αεράκι φωτεινό. Πνοή αύρας λεπτής. Ευλογημένος ήλιος που θα στεγνώσει τις πηγές των δακρύων και θα φωτίσει την μισοπνιγμένη απ'την υπερπροσπάθεια καρδιά. 

  Το ξέρω. Το ξέρεις και συ. Το'χεις ξαναζήσει. Το βίωμα δεν ξεχνιέται. Μένει ζεστό κι ανεξίτηλο στα φυλλοκάρδια των αναμνήσεων. Η προσευχή, φίλε, δεν έχει όρια. Το ιδιο και ο αγωνας. Το ιδιο κι η Αγαπη Του. Ποτέ. Ποτέ δεν μας αφηνει. Οσο μονοι μας κι αν δειχνουν οι ανασες μας πως ειμαστε. Αρκει να δωσουμε μια γροθια στου εγωισμουμας τα βαρη. Να τα πεταξουμε στη θαλασσα. 

  Κι ολα γινονται φως κι ελπιδα ξανα. Παρεα μ'Εκεινον (που πονεσε πιο πολυ κι απ'όλους εμας μαζι), η ζωη γινεται ευλογια. Χαρα που γεμιζει σαν αγαπημενη μελωδια το δωματιο. Γι'αυτο κι οταν οι αγιοι χαμογελουσαν, ολος ο Παραδεισος αντιφεγγιζε στο ιλαρο, παρακλητικο βλεμμα τους. 

  Ειμαστε εδω. Και παλευουμε. Και προσευχομαστε. Παρεα. Μια μεγαλη παρεα σε ολη τη γη.  Καλη σου νυχτα, οπου κι αν εισαι.

Τελικά, μήπως είσαι τα φτερά σου;

  Όταν αγαπάς, δεν περπατάς.

Πετάς και πας.

  Ακοίμητος φρουρός της εξαντλητικής σοβαροφάνειάς μας, ο εγωισμός. Αφήνουμε την εσωτερική μας δίψα για το αυθεντικό και το ωραίο και δινόμαστε ολόκληροι στο εύκολο φτιασίδωμα μιας αυτοπροβολής. Νομίζουμε πως αγαπάμε, πως ενδιαφερόμαστε. Μα, αν ψάξουμε καλύτερα μέσα μας, θα δούμε τον κισσό του ναρκισσισμού μας να σκαρφαλώνει επικίνδυνα στα υψώματα της καρδιάς μας. 

  Η καρδιά μας... Τη μια θέλουμε να ζήσουμε στο απίστευτο και την αμέσως επόμενη στιγμή ριχνόμαστε -μαζί με τις μάσκες που τόσο συνηθίσαμε να φοράμε- ολόκληροι στα λασπόνερα των αδυναμιών μας. Ήρωες και κακοί, αξίες κι ενοχές, κάπου μέσα μας μπερδεύονται.

  Μα έρχεται κάποιο γλυκό πρωινό σαν κι αυτό κι οι σκέψεις ακολουθούν τη σωστή πορεία τους. Ανοίγεις το παραθυρόφυλλο με αργές κινήσεις. Ένα φωτεινό κομμάτι σμαλτωμένου ουρανού διαχυτικά απλώνεται στο δωμάτιο. Και οι ελπίδες ετοιμάζονται ξανά για το πέταγμά τους. Τους φθινοπωρινούς μήνες, το κρύο και η ζέστη μπαινοβγαίνουν κι εναλλάσσονται αδιάκοπα στο δωμάτιό σου. Σαν τους επιβάτες του μετρό.  Το ίδιο και το φως της προσευχής. Στη ζυγαριά του μέσα μας κόσμου κονταροχτυπιούνται σκληρά αντίρροπες δυνάμεις. 

  Κι έτσι, η ζωή συνεχίζεται μαζί με τις ανάσες σου. Η αγάπη αρχίζει ν'ανοίγει ξανά ορίζοντες μέσα σου. Να καθαρίζει απαλά. Να δυναμώνει τα φτερά σου. Και, δειλά-δειλά, μαζί με την ανατολή, τα ξαναδοκιμάζεις. Κοιτάς ψηλά το απέραντο γαλάζιο. Η ματιά σου ήδη γεύεται ουρανό. Είσαι πια έτοιμος. Μια δυνατή απόφαση μέσα στη σιωπή. Μια νέα πτήση μόλις ξεκίνησε.

υγ: Το δίστιχο στην αρχή είναι του Αγ.Γρηγορίου του Παλαμά. Ευχαριστώ πολύ τη Μαρία που το επισήμανε.
υγ2: Η φωτογραφία είναι απ'τη γαλλική ταινία Le ballon rouge, της δεκαετίας του 1960 που είδα πρόσφατα. 

Αδέξια ωδή στο πιο δυναμικό ταξίδι

Κι ύστερα, όταν βράδιασε,

άδειασα τα παπούτσια μου

απ'όλους τους δρόμους

κι έπεσα να κοιμηθώ

 Γκρίζες πόρτες που ανοιγοκλείνουν. Χιλιάδες μάτια θολά που μπαινοβγαίνουν σκυφτά. Δε βλέπουν τη θέα. Δε βλέπουν με την καρδιά. Ίσως η καρδιά να'χει γεμίσει καταχνιά. Λυπάμαι. Λυπάμαι σα σκέφτομαι τι χάνουν όλες αυτές οι καρδιές. Που θα μπορουσαν να περπατούν, κρατωντας σφιχτα στα χερια τους τους νυχτερινους χαρτες τ'ουρανου. 

  Και συ συνεχίζεις να περπατάς. Ακολουθείς τα βήματα των υπολοιπων άνευρος, σκυφτός, λιγομίλητος. Οχυρώνεσαι πίσω απ'τις έγνοιες σου. Κρυωνεις. Το περιγραμμα του κορμιου σου μαζευεται κι αυτο. Η ανοιξη μεσα σου ξεθωριασμενη αναμνηση. Αποηχος που σε κανει ν'αναρωτιεσαι αν οι εποχές μέσα σου σταμάτησαν το γαϊτανάκι του κύκλου τους.

  Μα εκεί που φαίνεται πως ολα μαραινονται, επηρεασμένα απ'την θωπεία του γκρίζου, ερχεται -καθυστερημενος εστω- καποια στιγμη ο ηλιος. Πάντα ερχεται. Και οι αχτιδες του, ζεστες, ολοφρεσκες, σε προσκαλουν ν'ανοιξεις τα κλειδωμενα παραθυρα του κοσμου σου. Εχουν κανει δυναμικο ταξιδι. Κι ειναι σα να σου λενε: "Κοίτα πόσο όμορφα κυλούν τα όνειρα πάνω στις ράγες του πρώην ανέφικτου. Κοίτα πόσο δυνατά χτυπά η καρδιά όταν νιώσει αγάπη".

  Και κάπως έτσι το ταξίδι σου γεμίζει ξανά με το νόημα της ελπίδας. Τι ξεχωριστή συγκομιδή! Μπορείς πια να πέσεις για ύπνο με το χαμόγελο στολισμένο οικεία στο φάρο της καρδιάς σου. Κι είναι τόσο όμορφη η ακρογιαλιά σαν την κοιτάζεις από ψηλά.

υγ: Το τετράστιχο στην αρχή είναι απ'το πεζό κείμενο του Τάσου Λειβαδίτη με τίτλο "Εξόφληση" (απ'τη συλλογή των εκδόσεων Κέδρος, τόμος 2ος)

Για την πιο γλυκιά αλήθεια του κόσμου

...ιδού, ποιώ τα πάντα καινά

 Μέσα στη νύχτα αναζητάς στιγμές ώστε να'χεις κάτι, κάπως να γεμίζεις του κόσμου σου τ'ανύποπτα. Μέσα στη μερα πασχίζεις για μια ανάσα πίσω απ'του προσωπείου σου την καλοφτιαγμένη βιτρίνα. Τη μια στιγμή αλλάζεις πεζοδρόμια. Την άλλη απλά εύχεσαι να'χες κάποιον να συναντήσεις -τυχαία έστω!- στο ατέλειωτο μονοπάτι σου. 

 Η αλήθεια είναι πως η μοναξιά απλώνει τα αόρατα δίχτυα της μέσα απ'την πληθωρικότητα της κενότητας. Κυνηγάς τη χαρά, μα η δίψα σου γίνεται αχόρταγο πάθος. Ατίθαση, άμυαλη ορμή που σ'οδηγεί κατευθείαν στο γκρεμό με ταχύτητες ασύλληπτες. Και καθώς πέφτεις, αναρωτιέσαι "γιατί έφτασα ως εδώ; Γιατί πέφτω; Γιατί"; Και δεν έχεις κάποιο χέρι να σε πιάσει έστω την τελευταία στιγμή. Η πτώση μοιάζει με σίγουρο πνιγμό. Και χτυπάς με πάταγο στο πέτρινο τέρμα της κατακόρυφης διαδρομής. Και εκεί, μονάχα σκοτάδι. Ακινητοποιείσαι. Δεν έχεις κουράγιο ούτε να φωνάξεις. Ούτε καν να ψιθυρίσεις. 

 Σκέφτεσαι τότε τι είχες. Την ομορφιά που, σαν ευλογία και σαν γλυκιά μουσική, περιτριγύριζε αθέατα και προστατευτικά τη ζωή σου. Μα δεν την εκτιμούσες, διότι η καρδιά σου αιχμαλωτισμένη καθώς ήταν απ'τα πάθη, πίστεψε πως με τις δικές της δυνάμεις μπορεί να κερδίσει κάτι, κάποιον, στον κόσμο όλο. Και η πτώση από εκείνη τη στιγμή διαγραφόταν σαν αυτόματο, νομοτελειακό γεγονός... Κι έτσι, λαβωμένος, το σκοτάδι αρχίζει με παγωμένες κυκλωτικές κινήσεις να σε πνίγει. 

  Όλ'αυτά, μέχρι να θυμηθείς εκείνα τα ολοφώτεινα λόγια: "Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς". Μέχρι να καταλάβεις πως το φως του ήλιου είναι κάτι που στ'αλήθεια μπορείς να το αγγίξεις. Μια στιγμή, ένας χτύπος της καρδιάς, ένα δάκρυ, μια μονάχα μικρούλα στιγμή αρκεί. Μια στιγμή απόφασης ελεύθερης, θέλησης γι'αλλαγή. Σαν το υπερβατικό "ήμαρτον" του ληστή. Και η μυλόπετρα που σου πλάκωνε την καρδιά γίνεται καπνός. Εξαφανίζονται τα σκοτάδια που σε αλυσόδεναν. Κι όλα γίνονται πια καινούρια. Τόσο απλά. Τόσο εκρηκτικά απλά. Τόσο βιωματικά κι αληθινά. Στο τώρα των χτύπων της καρδιάς σου.

υγ: Αφιερωμένο με αγάπη πολλή σ'όσους αγγίξαν τ'όνειρο και τώρα το αναζητούν και πάλι. Ειδικά αφιερωμένο: στο Γιώργο, στη Μαρία, στον Αντώνη, στο Γιώργο. 

υγ2: Με τις φτερούγες των Αγγέλων ν'ανοίγουν διαδρόμους απογείωσης στα αδιέξοδα όλων μας.

υγ3: Ο στίχος στην αρχή απ'το ευαγγελιο.

Στο ανεπαναληπτο ταξιδι των ευχων

Τα βλέπεις τ'αστέρια που λάμπουνε κι απόψε;

Η αγάπη τ'άναψε. Η αγάπη.

  Ώρα 22:51. Σαν βουβή κι αυθορμητη, γλυκια συνωμοσία, το φεγγάρι κρυφτηκε -προς στιγμη- πισω από ενα συννεφενιο πεπλο που ωρα ταξιδευε προς το ασημενιο φως. Γι'αυτο και στη γη πια απλωθηκε μια περίεργη ησυχια γεματη διαστικτες ευχες. Ειναι γεγονος πως, οταν το φεγγαρόφως γινεται πιο θαμπό, τοτε το διαμαντενιο φως των αστεριων δυναμωνει εκφραστικά. Ταξιδεύει μεχρι την επιφανεια της γης σκορπώντας μοναδικά κυματα λεπτης ομορφιάς. 
  Νυχτες φλόγινες σαν κι αυτη, με κανουν να θυμαμαι δυο πραγματα: καποιες γραμμες απ'το αριστουργημα του Εξιπερυ (τον 'Μικρο Πριγκηπα') και τα λογια ενος φίλου μου μοναχου που η υπακοη του ανθιζει στο Περιβόλι της Παναγιάς. 
  Θα το θυμάσαι το απόσπασμα. Αν αγαπάς ενα λουλουδι που βρισκεται σ'ενα αστερι, νιωθεις γλυκά τη νυχτα, οταν κοιταζεις τον ουρανο. Ολα τ'αστέρια ειν'ανθισμενα. (...) Θα κοιταζεις τη νυχτα τ'αστερια. Το δικο μου ειναι πολυ μικρο, δεν μπορω να σου δειξω πού βρισκεται. Καλυτερα ετσι. Το αστερι μου θα ειναι για σενα ένα αναμεσα σ'ολα τ'αστερια. Ετσι, θα σ'αρεσει να κοιταζεις ολα τ'αστερια... Αυτο το μικρο απόσπασμα παντα θρονιαζεται ευλαβικα κι αθεατα στην καρδια μου παρεα με την ακολουθη φραση του αγιορειτη φιλου μου: Καθε αστερι ειναι και μια ευχη. Ενα 'Κυριε ελεησον με' που βγαινει αθορυβα απ'την καρδια. Ετσι ολος ο ουρανος γινεται αισθηση Θεου. Να αγαπας. Μ'ολη σου την υπαρξη. Μ'ολη σου την καρδια. 
  Αυτα σκεφτομαι κι αυτη την ομορφη νυχτα. Τα χερια παντα στις τσεπες για να ζεσταινονται μιας και το κρυο εχει γινει πια μονιμος επισκέπτης στη μεγαλη πολη. Στη δεξια τσεπη του μπουφαν, τα ακροδάχτυλά μου αγγιζουν τη σκοινένια, σφαιρικη επιφανεια του 8ριού κομποσκοινιού. Τοσο μικρο μα τοσο σημαντικο. Δωρο απο τον αγιορειτη. Για να μπορω να το χρησιμοποιω σαν αστρολαβο στο ανεπαναληπτο ταξιδι των ευχων. 


Υγ: Το απόσπασμα απ'τον Μικρο Πριγκηπα ειναι απ'τη μεταφραση της Μελινας Καρακωστα των εκδόσεων Πατάκη.
Υγ2: Καλό μήνα να'χουμε. Με αγάπη απλή κι αληθινή. Ευχές, αδέρφια.