Στο ανεπαναληπτο ταξιδι των ευχων

Τα βλέπεις τ'αστέρια που λάμπουνε κι απόψε;

Η αγάπη τ'άναψε. Η αγάπη.

  Ώρα 22:51. Σαν βουβή κι αυθορμητη, γλυκια συνωμοσία, το φεγγάρι κρυφτηκε -προς στιγμη- πισω από ενα συννεφενιο πεπλο που ωρα ταξιδευε προς το ασημενιο φως. Γι'αυτο και στη γη πια απλωθηκε μια περίεργη ησυχια γεματη διαστικτες ευχες. Ειναι γεγονος πως, οταν το φεγγαρόφως γινεται πιο θαμπό, τοτε το διαμαντενιο φως των αστεριων δυναμωνει εκφραστικά. Ταξιδεύει μεχρι την επιφανεια της γης σκορπώντας μοναδικά κυματα λεπτης ομορφιάς. 
  Νυχτες φλόγινες σαν κι αυτη, με κανουν να θυμαμαι δυο πραγματα: καποιες γραμμες απ'το αριστουργημα του Εξιπερυ (τον 'Μικρο Πριγκηπα') και τα λογια ενος φίλου μου μοναχου που η υπακοη του ανθιζει στο Περιβόλι της Παναγιάς. 
  Θα το θυμάσαι το απόσπασμα. Αν αγαπάς ενα λουλουδι που βρισκεται σ'ενα αστερι, νιωθεις γλυκά τη νυχτα, οταν κοιταζεις τον ουρανο. Ολα τ'αστέρια ειν'ανθισμενα. (...) Θα κοιταζεις τη νυχτα τ'αστερια. Το δικο μου ειναι πολυ μικρο, δεν μπορω να σου δειξω πού βρισκεται. Καλυτερα ετσι. Το αστερι μου θα ειναι για σενα ένα αναμεσα σ'ολα τ'αστερια. Ετσι, θα σ'αρεσει να κοιταζεις ολα τ'αστερια... Αυτο το μικρο απόσπασμα παντα θρονιαζεται ευλαβικα κι αθεατα στην καρδια μου παρεα με την ακολουθη φραση του αγιορειτη φιλου μου: Καθε αστερι ειναι και μια ευχη. Ενα 'Κυριε ελεησον με' που βγαινει αθορυβα απ'την καρδια. Ετσι ολος ο ουρανος γινεται αισθηση Θεου. Να αγαπας. Μ'ολη σου την υπαρξη. Μ'ολη σου την καρδια. 
  Αυτα σκεφτομαι κι αυτη την ομορφη νυχτα. Τα χερια παντα στις τσεπες για να ζεσταινονται μιας και το κρυο εχει γινει πια μονιμος επισκέπτης στη μεγαλη πολη. Στη δεξια τσεπη του μπουφαν, τα ακροδάχτυλά μου αγγιζουν τη σκοινένια, σφαιρικη επιφανεια του 8ριού κομποσκοινιού. Τοσο μικρο μα τοσο σημαντικο. Δωρο απο τον αγιορειτη. Για να μπορω να το χρησιμοποιω σαν αστρολαβο στο ανεπαναληπτο ταξιδι των ευχων. 


Υγ: Το απόσπασμα απ'τον Μικρο Πριγκηπα ειναι απ'τη μεταφραση της Μελινας Καρακωστα των εκδόσεων Πατάκη.
Υγ2: Καλό μήνα να'χουμε. Με αγάπη απλή κι αληθινή. Ευχές, αδέρφια.

[από δω μέχρι τον ουρανό]

Σα μελωδία γλυκιά, σαν καράβι πλέει η αγάπη,
αν την αφήσεις να ταξιδέψει μέσα στην καρδιά.

[από δω μέχρι τον ουρανό #2]

υγ: Σαν συνέχεια αυτής της ανάρτησης. Ευχαριστώ πολύ τον Δημήτρη που μου έστειλε το συγκινητικό αυτό βίντεο.
υγ2: Να έχεις μια γλυκιά κι όμορφη μέρα. Καλή δουλειά (αν εργάζεσαι και σήμερα). Καλή ξεκούραση (αν σήμερα έχεις αργία). Η Σκέπη Της ας είναι στήριγμά μας και η θυσία των προγόνων μας διαλεχτό παράδειγμα για μας. 

Σάββατο πρωί

Κι αυτό που ένιωσαν δεν ήταν τίποτ'άλλο από φως.
Απλό, ατόφιο φως. Κομμάτι ευτυχίας
σε μια στιγμή ανύποπτη.

Και κάπως έτσι κοντεύει να φύγει κι αυτή η βδομάδα. Σαββατιάτικος ήλιος. Ο Οκτώβρης να δείχνει ενεργητικά το αληθινό του πρόσωπο. Περπατάς στον πεζόδρομο και τα δέντρα στην είσοδο του πάρκου να περιμένουν υπομονετικά τις πρωινές ηλιαχτίδες. Να ρουφήξουν όλο το ζωηρό φως, όλη την ικμάδα. Και κάπως έτσι προχωράς στο δρόμο σου. Κάθε πρωί. Περιμένοντας πως κάθε καινούρια μέρα που επισκέπτεται τη γη, θα δώσει λίγες νότες επιπρόσθετης ελπίδας σε μια επαναληπτική καθημερινότητα. Σκέψεις, λόγια, ευχές, έγνοιες, υποψίες, κινήσεις που ανατέλλουν κι αυτές μαζί με τον ήλιο στο παράθυρο της καρδιάς.

Παίρνεις μια βαθιά ανάσα. Νιώθεις αυτή τη γνώριμη μυρωδιά της βροχής που σκέπαζε όλη νύχτα το χώμα. Θυμάσαι. Μπορείς να δεις την τέχνη, την ομορφιά, την αρμονία στα πιο απροσδόκητα σημεία. Στις χαραμάδες των ανύποπτων στιγμών. Με μια στιγμιαία βιαιότητα σαν βροντή μέσα στη νύχτα. Ή μ'ένα σιγανό ψίθυρο σαν το κύμα που τελειώνει το ταξίδι του στην ακρογιαλιά. 

Θυμάσαι και το ηλιοβασίλεμα που χαράχτηκε στην καρδιά σου μέσα από δυο φωτογραφίες. Τις ευχές που ταξίδεψαν πιο γρήγορα κι απ'το ίδιο το φως κι ένωσαν τις καρδιές σε μια ουράνια χορογραφία. Ίσως η ευτυχία μπορεί να'ρθει ακόμη κι όταν τα μάτια είναι δακρυσμένα. Ή κλειστά. Βιωματική αίσθηση της παρουσίας Του.

Είμαστε τόσο μικροί. Πεφταστέρια στο άπειρο του σύμπαντος. Κι όμως. Αν οι καρδιές μας νιώσουν -λίγο, έστω λίγο- Αγάπη, τότε γινόμαστε οι ίδιοι φως και μελωδία και τραγούδι. Αληθινά χαμόγελα στις ανάσες του τώρα. Κι έτσι συνεχίζουμε να ζούμε. Να είμαστε.

Και ο ήλιος συνεχίζει αθόρυβα το σαββατιάτικο ταξίδι του πάνω απ'το μεγάλο πάρκο. Στα νότια προάστια της μεγάλης πόλης. 

Μονόλογος της νύχτας

Ό,τι αγαπώ, δροσιά γίνεται 

στο δάκρινο λουλούδι της ζωής μου.

Νυχτα κρυσταλλινη, πάρε τους αποχαιρετισμούς και καν'τους αστέρια. Για να'χω κάτι γλυκό ν'αποδιωχνει το σκοταδι των απουσιων, να ημερεύει τα πελαγη των αναμνησεων. Νυχτα μυσταγωγικη, παρε του εξωστη μου τις προσευχες και καν'τες χελιδονια γοργοφτερα. Να ταξιδευουν αθεατα μεχρι την ανοιξη του θρονου Του.

Νυχτα πλανευτρα, ειναι φορες που η σιωπη σου μοιαζει να γεμιζει φιλοξενες μελωδιες τις χλομες γωνιές της καρδιας. Κι ειναι και κατι φορες που η μοναξια σου ιδρωμενη κι ανησυχη,  περιεργαζεται τη μυστήρια πολιτεια του πονου.

Νυχτα παρακλητικη που κι αποψε μας επισκεφτηκες, σκεπασε τους φτωχους, τους απελπισμενους, τους παρατολμους, τους ναυαγους με το γεματο διαμαντια ουρανιο πέπλο σου. Εραστες να γινουν της απειρης αγαπης Του.

Αποψε, νυχτα σαγηνευτική, θα'θελα να δοκιμάσω τα φτερα μου. Μηπως και γκρεμιστουν τ'αγελαστου εγωισμου μου τα τειχη. Μηπως και μεσα στη σιωπη, ανάμεσα στα χαλάσματα, ακολουθησω -ταξιδιωτης νυχτερινος- τη στιλβη του φεγγαριου. Μεχρι το πρωτο ξημερωμα. Ωσπου να μαθουν  οι ανασες μου να αισθανονται τις πρωτες ηλιaχτιδες της παρουσιας Του στον κηπο της ψυχης μου. Ωσπου ο μεσα μου κοσμος ψηλαφισει την υπαρκτή, ενωτική γλύκα της ζωης. 

υγ: Φωτογραφία από εδώ

Ανάσες του Οκτώβρη

Πιστεύω στο απίστευτο

που είναι η πιο αληθινή μας ιστορία

Θυμάσαι; Θυμάσαι που έβλεπες τα τραίνα να περνούν; Κι οι ράγες τους, αυτά τα βαριά σιδερένια μονοπάτια, χάνονταν στο βάθος του ορίζοντα. Κι έλεγες πως δεν τελειώνουνε ποτέ. Ακίνητοι αφηγητές των πιο απίστευτων παραμυθιών.

Κάμποσα τραίνα σε ταξίδεψαν από τότε. Γνώρισες καινούριους σταθμούς, ξένες νέες πολιτείες. Και δώσ'του ταξίδια. Ποτέ δε σταμάτησες τα ταξίδια. Μου έλεγες πως έτσι μετράς το χρόνο... Πως σου θυμίζουν το παλιό σου ρολόι, δώρο της γιαγιάς σου. Εκείνη δεν ταξίδεψε παρά μόνο μια φορά. Ήταν παιδί της θάλασσας. 'Τις βάρκες, τις θυμάσαι τις βάρκες; Που είχαν αποτραβηχτεί στην αγκαλιά της άμμου; Ο χειμώνας, ο αλμυρός χειμώνας, πουλί μου', έλεγε με τη γλυκιά γεροντική φωνή της. Τώρα έμεινε μονάχα η ανάμνησή της. Σα φάρος ολοφώτεινος στις πιο σκοτεινές σου νύχτες. Καταφύγιο ζεστό.

Προχωρούν οι στιγμές. Μπήκε πια Οκτώβρης. Μυρίζει υγρασία η βαθυκάστανη φορεσιά της γης. Προχωράς και συ με τα χέρια στις τσέπες της ζακέτας σου. Ο γιακάς σηκωμένος να κόβει το κρύο. Παραλία. Το κύμα μια έρχεται μια φεύγει ώσπου σβήνει τελικά με ηρεμία στην ακρογιαλιά. Ο Οκτώβρης, ξέρεις, είναι μήνας διαφορετικός. Παίρνει τα πορτοκαλιά πεσμένα φύλλα του Σεπτέμβρη και τα κάνει όνειρα. 

Κι η βροχή να συνεχίζει. Κι η προσευχή το ίδιο. Στο φθινοπωρινό τέμπο που μπήκε πια για τα καλά στις ζωές μας. Δε θέλω να κρυώσουν οι καρδιές μας. Η αγάπη Του δεν υπολογίζει εποχές. Μπαινοβγαίνει γλυκιά, αύρα λεπτή, απ'τα παράθυρα των ψυχών μας αν την αποζητήσουμε. Μυστικά, βιωματικά. Κι έχει το χρώμα της ελπίδας. Σαν το ουράνιο τόξο. Που, σαν φανεί μετά την καταιγίδα, μενεξεδένια χρώματα πλημμυρίζουν τα σύνορα τ'ουρανού.

Υγ: Το δίστιχο στην αρχή είναι του αγαπημένου Τάσου Λειβαδίτη

Η αόρατη γωνιά ταξιδεύει...

... στην Ισπανία!
Προχτές βράδυ. Κάστρο στην παραλία της Valencia.
Πολλές ευχαριστίες στο φίλο Δημήτρη για τη φωτογραφία αυτή!

Επίλογος (Φυσάει)

Ήταν ένας νέος ωχρός. Καθόταν στο πεζοδρόμιο.
Χειμώνας, κρύωνε.
Τι περιμένεις; του λέω.
Τον άλλον αιώνα, μου λέει.

Πού να πάω.

Όσο για μένα, έμεινα πάντα ένας πλανόδιος πωλητής αλλοτινών πραγμάτων, 
αλλά... αλλά ποιός σήμερα ν’αγοράσει ομπρέλες από αρχαίους κατακλυσμούς.

Χρωματίζω πουλιά και περιμένω να κελαηδήσουν.

Αλλά μια μέρα δεν άντεξα.
Εμένα με γνωρίζετε, τους λέω.
Όχι, μου λένε.
Έτσι πήρα την εκδίκησή μου και δε στερήθηκα ποτέ τους μακρινούς ήχους.

Τραγουδάω, όπως τραγουδάει το ποτάμι.

Κι ύστερα στο νοσοκομείο που με πήγαν βιαστικά...
Τι έχετε, μου λένε.
Εγώ; Εγώ τίποτα, τους λέω. Μόνο πέστε μου γιατί μας μεταχειρίστηκαν, 
μ’ αυτόν τον τρόπο.

Το βράδυ έχω βρει έναν ωραίο τρόπο να κοιμάμαι.
Τους συγχωρώ έναν έναν όλους.
Άλλοτε πάλι θέλω να σώσω την ανθρωπότητα, 
αλλά εκείνη αρνείται.

Όμως απόψε, βιάζομαι απόψε, 
να παραμερίσω όλη τη λησμονιά
και στη θέση της ν’ ακουμπήσω, 
μια μικρή ανεμώνη.

Κύριε, αμάρτησα ενώπιόν σου, 
ονειρεύτηκα πολύ μια μικρή ανεμώνη. 
Έτσι ξέχασα να ζήσω.
Μόνο καμιά φορά 
μ’ ένα μυστικό που το'χα μάθει από παιδί, 
ξαναγύριζα στον αληθινό κόσμο, αλλά εκεί κανείς δε με γνώριζε.
Σαν τους θαυματοποιούς 
που όλη τη μέρα χάρισαν τ’ όνειρα στα παιδιά
και το βράδυ γυρίζουν στις σοφίτες τους πιο φτωχοί κι απ’ τους αγγέλους.


Ζήσαμε πάντοτε αλλού.
Και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει, ερχόμαστε για λίγο
κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον, είμαστε κιόλας νεκροί.

Sos, Sos, Sos, Sos
Φυσάει απόψε φυσάει, 
τρέχουν οι δρόμοι λαχανιασμένοι φυσάει, 
κάτω από τις γέφυρες φυσάει, 
μες στις κιθάρες φυσάει.

Φυσάει απόψε φυσάει, 
μες στις κιθάρες φυσάει.

Δώσ’ μου το χέρι σου φυσάει, 
δώσ’ μου το χέρι σου.

Το πιο αγαπημένο μου ποίημα. Του Τάσου Λειβαδίτη. Τώρα στο τελευταίο δειλινό του Σεπτέμβρη που'ρθε σα βροχή.

Αυτοί οι μικροί, αλμυροί πλανήτες

Μια χούφτα δάκρυα 

κύλησαν από ένα γαρύφαλλο.

Έπεσαν με κρότο 

στη ρημαγμένη γη.

Κι απ'τις στάχτες της 

γεννήθηκαν δυο μάτια φως.

Άφησε τα πρωτοβρόχια να κυλήσουν απ'το παράθυρο των ματιών σου. Άφησέ τα. Μη βιαστείς να τα σκουπίσεις. Είναι αυτές ακριβώς οι στιγμές που οι αλμυρές σταγόνες -σα μικροί ολοστρόγγυλοι πλανήτες- μπορούν να σε κουβαλήσουν στις φτερούγες τους και να σε βάλουν στην τροχιά της ζωής. Να σου δώσουν λίγη απ'την αλήθεια της φωτιάς. Της λαχτάρας, της δίψας γι'αυτό το εξαίσιο ευαγγελικό απόσταγμα: την ενότητα. 

Η ζωή -οι βιωματικές αυτές ανάσες που μένουν σα μέλι, σαν ευωδία- δεν παλεύεται χωρίς αγώνα. Ούτε χωρίς προσευχή. Κι έχει στην ουσία της ένα μεγάλο ταξίδι: την έξοδο απ'τον εαυτό μας. Ξέρεις κάτι; Τα μάτια σου, τα μάτια μου είναι πλασμένα για να κοιτιόμαστε. Να βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Όταν πέφτουμε κι όταν σηκωνόμαστε, όταν κλαίμε ή όταν χαμογελάμε. Όταν ονειρευόμαστε.

Γεμίσαμε το μέσα μας κόσμο με άχρηστα πράγματα. Γκρίζα καθημερινότητα γεμάτη υποχωρήσεις. Κι αντί ν'ανασαίνουμε στο σήμερα, στο τώρα, προσπαθούμε με αγωνία να κρατήσουμε την αναπνοή μας. Η ζωή ίσως κρύβεται στο τρελό κι ουτοπικό. Στο απίθανο. Στο μυστικό. Στο σταυροαναστάσιμο. Ίσως, βιώνεται με μια αγκαλιά και μ'ένα συγγνώμη ολόκληρ'η ζωή μας. Κι όλα τότε γίνονται καινούρια. Ιδού, ποιώ τα πάντα καινά.

υγ: Το εξάστιχο στην αρχή είναι τμήμα από ένα παλιό μου ποίημα

Μετρώντας τις στιγμές

 Κι έκανα να τους ρωτήσω, μα δίστασα. Τελικά το τόλμησα. Με ξέρετε; τους ρωτώ. Όχι, μου απαντούν εκείνοι. Ποιος είσαι; Είμαι ο άνεμος, τους λέω. Με κοιτούν με απορία. Μα πώς; αναρωτιέμαι. Αφού τόσες και τόσες φορές έχω περάσει απ'την πολιτεία σας. Έχω γνωρίσει το κάθε σας στενό. Έχω σταματήσει να μυρίσω το μικρό νυχτολούλουδο που φύτρωσε στον κήπο της πολυκατοικίας. Έχω δει την υγρασία να κρατά συντροφιά στο συντριβάνι της πλατείας. Έχω αγγίξει τα μαλλιά σας, τα ρούχα σας. Έχω γνωρίσει τα μάτια σας.

  Δε σε ξέρουμε, επιμένουν εκείνοι. Στ'αλήθεια, μάς είσαι άγνωστος. Εμείς ξέρουμε μονάχα αυτούς που βλέπουμε μου λένε. Μα κι εγώ σας περιτριγυρίζω, τούς λέω με παράπονο. Το χειμώνα είμαι κρύος, το καλοκαίρι ζεστός. Ταξίδεψα πάνω από ατέλειωτες θάλασσες. Από ερήμους κι από ψηλά βουνά. Είμαι το θρόισμα των δέντρων και ο χορός των φθινοπωρινών φύλλων. Σας φέρνω ιστορίες απ'τη γη των πάγων. Απ'τον ουρανό, απ'τον ήλιο. Έχω ταξιδέψει παρέα με καράβια. Είδα τα ψάρια να διασχίζουν τον ωκεανό. Ένιωσα τα πεφταστέρια στην τελευταία τους βουτιά. Πώς σας είμαι άγνωστος;
Εμείς μετράμε το χρόνο, μού λένε με στόμφο δείχνοντάς μου το ρολόι της πλατείας. Κρίμα, τους απαντώ. Εγώ μετρώ μονάχα τις στιγμές. 

artwork by Saito Tomoko

Το ταξίδι της βροχής

Η άμμος πάντα πέφτει

κι όταν την κρατάς σφιχτά

Τελικά όλα θέλουν το χρόνο τους. Τη δικιά τους ξεχωριστή δυνατότητα ώστε να υπάρχουν. Ν'ανασαίνουν. Να 'είναι'. Πόση ζωή μπορεί να κρύβει μέσα της αυτή η λέξη... Τίποτα καλό δεν γεννιέται με την ανώριμη βιασύνη. Κοιτάζω τα πρώτα φύλλα του φθινοπώρου. Το όμορφο, μαγευτικό χρώμα τους. 
Σε λίγες μέρες θα'ρθει και η βροχή. Θυμάμαι τα περσινά ήρεμα απογεύματα. Που έπαιρνα μια κούπα ζεστό τσάι ή καφέ και παρατηρούσα τη βροχή να κυλάει. Να πέφτει πάνω στις σκεπές και τις ταράτσες των σπιτιών. Να ενώνει τον κόσμο τον εδώ με τον κόσμο τ'ουρανού. Τι θαυμαστό ταξίδι κι αυτό. Το ταξίδι της βροχής... 

υγ: Το δίστιχο της αρχής είναι στίχοι απ'το τραγούδι του Κων/νου Βήτα "Δεν είναι αργά"

Θυμάμαι

   Θυμάμαι και το ροζιασμένο χέρι που, απ'τις κοπιαστικές ώρες στα χτήματα, είχε πάνω του εμφανή τα σημάδια του χρόνου. Μα επέμενε κρυφά να αγγίζει την αιωνιότητα μετρώντας κόμπους στο κομποσκοίνι του. Ροζιασμένο κι αυτό. Μπολιασμένο με τόσους πόνους, ευχές, δάκρυα, χαμόγελα. Όλα... Όλα εκεί. Στις μικρές, μαύρες υδρόγειους. Ένα ολόκληρο σύμπαν μέσα σ'ένα 33άρι κομποσκοίνι.

   Θυμάμαι και το βλέμμα. Ιλαρό, να εκπέμπει μια απίστευτη γαλήνη. Στιγμές που δε μπορούν να εγκαταλείψουν ποτέ την καρδιά μου. Θα'ναι για πάντα εκεί. Να μου δείχνουν ποιο, τελικά, είναι αυτό που μετράει. Να βάζει στην καρδιά το θάρρος να αψηφήσει τους αέρηδες του πρόσκαιρου. Του εφήμερου. Του βιαστικού. Μ'ένα "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησέ με". Χωρίς φωνές. Απλά. Ψιθυριστά.

[από δω μέχρι τον ουρανό]

Κι όταν η απόγνωση πλημμύριζε την καρδιά μου,

ήρθαν και μου στάθηκαν πολύχρωμα μπαλόνια.

[από δω μέχρι τον ουρανό #1]

υγ: Μου ήρθε η ιδέα σήμερα το πρωί να φτιάχνω μικρά, άτεχνα δίστιχα που θα εκφράζουν με τρόπο απλό τη δίψα μας για ουρανό, την αναζήτηση της αγάπης Του εκφρασμένης βιωματικά και την ελπίδα πως απ'αυτή εδώ τη στιγμή μπορούμε να ψηλαφίσουμε το ασύνορο της ανεκτικότητας.

Συγχώρα μας...

Να μπορούσα να πάρω τα μικρά σου χεράκια, γλυκό μου αγγελούδι. Να τα φιλήσω.
Πάρε τα φτερούδια σου και πέτα ψηλά, γλυκό μου. Εκεί που πια θα χαμογελάς και θα'σαι χαρούμενο. Συγχώρα μας... Δε ξέρω τι άλλο να πω... Μόνο δάκρυα... 

Βιωμένη αίσθηση

Πολλές φορές ο πόθος μας για το Χριστό είναι εγκλωβισμένος σε 'υπακοές' ψυχολογικού τύπου, για να νιώθουμε θρησκευτική εξάρτηση για το μελλοντικό παράδεισο. Αλλά ο παράδεισος, αν δεν είναι ζωντανή αίσθηση της Αναστάσεως του Χριστού, είναι ένας ψευδής παράδεισος.

π.Βαρνάβας Γιάγκου (απ'το βιβλίο του "Αμαρτωλών Εκκλησία")

υγ: Καλό μήνα, αδέρφια. Με δημιουργικότητα, ελπίδα, υπομονή καλή κι ό,τι άλλο όμορφο.
υγ2: Τα λαμβάνω τα μηνύματά σας. Σας ευχαριστώ από καρδιάς!