Υπαρχουν λουλουδια

Υπάρχουν λουλουδια που μαραθηκαν και χαθηκαν πριν δουν το καλοκαιρι. Υπαρχουν αλλα που τωρα τ'αγγιξε η ανοιξιατικη ουρανοφεγγιά και θ'ανθιζουν ανασαινοντας σφριγιλοτητα μεσα στην ασφαλεια μιας γλαστρας.

Υπαρχουν λουλούδια που χαθηκαν μεσα στ'αγκαθια ενος ξεροτοπου. Που παλεψαν για λευτερια με περισσια ζωντανια, μα τα'πνιξαν οι ακονισμενες ξιφολογχες που ολογυρα γεννηθηκαν. 

Υπαρχουν λουλουδια ταπεινα, ακριβοθωρητα που εμελλε να γεννηθουν στου κοσμου τ'ανηφορικα δυσβατα. Κι απλωσαν τα πεταλα τους και σκορπισαν την ομορφια τους χωρις ποτέ να ζητησουν δοξες, ευκολιες ή βροχες ζωογονες.

Ολα τα λουλουδια ηταν σποροι καποτε. Ηρθαν μεσ'απ'της γης τα σπλαγχνα με τα δικα του ονειρα το καθενα. Ηρθαν επισκεπτες περαστικοι, ακουγοντας την ιδια μουσικη των ανεμων. Θαυμασαν τα ιδια ατελειωτα λυχναρακια των μακρινων αστεριών.. Μη κρινεις κανενα. Τα λουλουδια πρεπει μοναχα να τ'αγαπάς. 

Κόκκινη καρδιά κι ας έχει και πληγές

"...Ανοίξτε την καρδιά σας. Μην φοβάστε μην πληγωθεί. Αν πληγωθεί τουλάχιστον θα ματώσει, θα δείξει ότι ζει, ότι προσπαθεί, ότι υπάρχει αίμα μέσα της. 

Νεκρή όμως είναι εκείνη η καρδιά που μένει πάντα μόνη, κι ας μην έχει πάνω της καμία πληγή.

----------------------------

Και στον Χριστό αρέσουν οι καρδιές που έχουνε τα σημάδια της αγάπης, του έρωτα, της μάχης, της ήττας, της προδοσίας, ακόμα και της αμαρτίας. Πιο πολύ αυτές οι καρδιές Του αρέσουν, που αν και πληγωμένες δεν το έβαλαν κάτω, δεν παραδόθηκαν, δεν συνθηκολόγησαν.

Ο Χριστός έλεγξε εκείνες τις καρδιές τις "αψεγάδιαστες" που όμως αντί για το κόκκινο χρώμα της ζωής και του πόνου είχανε το γκρι. Το γκρι της μοναξιάς, της ψευτοευσέβειας, της ψευταρετής, της ανέραστης ζωής, της άρνησης της αγάπης στο πρόσωπο του συνανθρώπου, της άρνησης του πόνου για χάριν της αγάπης Του".

υγ: Απόσπασμα από ανάρτηση του π.Παύλου Παπαδόπουλου (εδώ)

Η αγάπη που δε κρίνει, η αγάπη που αγκαλιάζει

..."Τότε οι δάσκαλοι του νόμου και οι Φαρισαίοι φέρνουν μια γυναίκα που είχαν συλλάβει για μοιχεία και, αφού την έστησαν στο μέσο, του λένε: «Δάσκαλε, αυτή η γυναίκα έχει συλληφθεί επ’ αυτοφώρω να μοιχεύεται. Και στο νόμο ο Μωυσής μάς έδωσε εντολή τέτοιες να τις λιθοβολούμε. Εσύ λοιπόν τι λες;» 

Και αυτό το έλεγαν για να τον πειράξουν, για να έχουν να τον κατηγορούν. Αλλά ο Ιησούς, αφού έσκυψε κάτω, έγραφε με το δάχτυλο κάτω στη γη. Επειδή όμως επέμεναν να τον ρωτούν, σήκωσε πάνω το κεφάλι, και τους είπε: «Ο αναμάρτητος από εσάς, πρώτος ας ρίξει πέτρα επάνω της» 

Και πάλι, αφού έσκυψε κάτω, έγραφε στη γη. Εκείνοι, όταν το άκουσαν, εξέρχονταν ένας ένας, αφού άρχισαν από τους πρεσβύτερους στην ηλικία, και εγκαταλείφτηκε μόνος ο Ιησούς και η γυναίκα που ήταν στο μέσο. 

Τότε ο Ιησούς σηκώθηκε και της είπε: «Γυναίκα, πού είναι; Κανείς δε σε κατέκρινε;» Εκείνη απάντησε: «Κανείς, Κύριε». Είπε τότε ο Ιησούς: «Ούτε εγώ σε κατακρίνω. Πήγαινε, και από τώρα μην αμαρτάνεις πλέον»."... 

απ'την Καινή Διαθήκη, Ευαγγέλιο Ιωάννη κεφ. 8, στ. 3-11

Ποιος να ευχαριστήσει ποιον;

Μου έπιασες και το χέρι και μου είπες "σ'ευχαριστώ που μ'άκουσες...".

Και όντως σε άκουσα σχεδόν δύο ώρες. 

Μα αν μ'άφηνες να σου πω κάτι πριν φύγεις θα ήταν... "εγώ σ'ευχαριστώ που για δύο ώρες μου εμπιστευόσουν τα βαθιά σου", γιατί τελικά τόση ώρα μπορεί εσύ να ξελάφρωνες από τα βάρη της ψυχής σου μα και γω κοινωνούσα την ψυχή σου, σε κοινωνούσα. Κοινωνούσα την αποτυχία σου, την αμαρτία σου, το σκοτάδι σου, μα και την μετάνοιά σου, την αρετή σου, το φως σου. 

Κοινωνούσα την αγωνία σου και τον πόθο σου για την σωτηρία σου.

--------------------------------

Πολλές φορές -το λέγω συχνά, μην με παρεξηγείτε- πιο πολύ εγώ ωφελούμαι από την εξομολόγηση των ανθρώπων· γιατί όταν έρχεσαι σε επαφή με ανθρώπους που αγωνιούν για την σωτηρία τους και συ (ως ο πνευματικός τους) θέλεις δεν θέλεις μπαίνεις στην διαδικασία να δεις κατα πόσο έχεις συμβιβαστείς με μία ανέραστη ζωή μέσα στην Εκκλησία, κατα πόσο έπεσες και εσύ στην παγίδα μιας κατα τ' άλλα νομοκανονικής ζωής όμως χωρίς πόθο και έρωτα για τον Χριστό...και τότε αρχίζεις να αποκτάς και συ μια καλή ανησυχία. Την ανησυχία ενός ερωτευμένου.

κείμενο του π.Παύλου Παπαδόπουλου (απ'το facebook account του)

Το σκοτάδι

Το σκοτάδι
μοναξιά σαν αγωνία.
ή και φως σαν ευλογία

Το σκοτάδι
ίσως φεγγαρόγερμα της θλίψης 
ίσως φόντο για τ'αστέρια.

Το σκοτάδι
ίσως μαύρος επίλογος θανάτου
ίσως Ανάστασης αρχή.

Τα σύνορα τ'ουρανού

Νιώθω πως ο ουρανός είναι μια σταυρωμένη, υπαρκτή πραγματικότητα που ξεκινά από εδώ, απ'τη γη. Δες και τους αγίους. Νομίζουμε πως ήταν εξωτικά πλάσματα, άλλης πραγματικότητας. Άλλη "πάστα" ανθρώπων, κάτι εντελώς ξένο από εμάς τους υπόλοιπους. 

Μα κι αυτοί ήταν πλασμένοι από χώμα, όπως εμείς. Είχαν δυσκολίες, εμπόδια, αγωνίες, πάθη. Όπως εμείς. Πονούσαν, γελούσαν, έκλαιγαν και χαίρονταν όπως κι εμείς.

Τους αγίους τους σκεφτόμαστε σαν δέντρα κατάκαρπα, γεμάτα ζωή και πρασινάδες. Μα για να γίνουν έτσι πέρασαν από φριχτούς χειμώνες, από πάγους, καταιγίδες και με γυμνά κλαδιά.

Η αγιότητα, ο Παράδεισος, η Χάρη του Θεού δεν είναι βιώματα μόνο για κάποιους. Δεν είναι προνόμιο μόνο κάποιας μερίδας εκλεκτών. Είναι δώρο του Θεού για όλους μας. Πιο πολύ για εκείνους τους ανθρώπους που πονούν. Που νιώθουν μοναξιά. Που δε ξέρουν προς τα πού να πάνε.

Είναι δώρο της Σταυρωμένης Αγάπης του Θεού για όλους εμάς. Που πέθανε για να πάρουμε εμείς εκείνη την πνοή της Ανάστασης. Το αίμα Του στο Σταυρό έγινε ανάσα ζωής. Είναι μέσα στο θεϊκό ποτήρι που μπορούμε να μετάσχουμε αν Τον κοινωνήσουμε. Αν του πούμε "με ξέρεις, Θεέ μου. Έλα στη ζωή μου και δώσε μου ζωή".

Μήπως τελικά ο ουρανός ξεκινά από αυτή τη γη; Από αυτή τη στιγμή; Πού βρίσκονται τα σύνορά του;

Αγάπη

Και σήμερα που σηκώθηκα απ'το κρεβάτι,

άνοιξα τα μάτια μου διστακτικά

κι ένιωσα μέσ'απ'τις ηλιαχτίδες αγάπη.

Άνοιξα τη μπαλκονόπορτα, 

μ'επισκέφτηκε η πρωινή αύρα

και γέμισαν τα πνευμόνια μου αγάπη.

Άναψα το κεράκι της καρδιάς μου,

ψιθύρισα μια προσευχή

κι είδα στο Σταυρό του Αγάπη.

υγ: Η φωτογραφία είναι απ'το προφίλ του π.Ανδρέα Κονάνου στο fb

Στρέψου στο φως

Διάβασα χτες στο facebook ένα σχόλιο-απάντηση του π.Παύλου Παπαδόπουλου σε σχόλιο-ερώτηση αναγνώστη και με την άδειά του το αναδημοσιεύω στην αόρατη γωνιά μας. 

 Γιατί να ασχοληθούμε με το σκοτάδι και όχι με το φως; Γιατί να γράφουμε για τον αντίχριστο και όχι τον Χριστό; γιατί να ασχολούμαστε με το σύμφωνο συμβίωσης και όχι με τον γάμο; Αυτά δεν απασχολούν την Εκκλησία, εσάς απασχολούν. Την Εκκλησία την απασχολεί το Φως και ο Χριστός, την απασχολεί η Βασιλεία του Θεού Πατρός. Δηλαδή τι να γράψουμε ότι είναι κάτι το κακό και ότι όσοι το επιλέγουν θα κολαστούν; Δεν είμαι αυτής της νοοτροπίας. Εάν ο άνθρωπος δεν γνωρίσει τον Χριστό, ό,τι και να γράφεις για την αμαρτία δεν θα το καταλάβει, εάν δεν ζήσουμε μέσα στην Εκκλησία συνειδητά πάντα θα αναρωτιώμαστε γιατί εκείνο είναι αμαρτία γιατί το άλλο δεν κάνει κτλ. Πρέπει να πάψουμε να ασχολούμαστε με τα κακώς κείμενα, αυτά πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν...τον Χριστό να γνωρίσουμε και τότε δεν χρειάζονται άρθρα να διαβάσουμε για να διαφωτιστούμε.

 Και θυμήθηκα αυτό που έλεγε ο άγιος γέροντας Πορφύριος: «Απαλά, χωρίς βία!» Αυτό ήταν μια επίμονη συμβουλή. Τον πνευματικό αγώνα να τον κάνεις απαλά, χωρίς βία. Να μην πολεμάς τις αδυναμίες σου, άλλα να τις μεταμορφώνεις σε δυνάμεις. «Όταν είναι σκοτάδι στο δωμάτιο, τι κάνεις; Πολεμάς να το διώξεις; Διώχνεται το σκοτάδι; Ανάβεις το φως και φεύγει το σκοτάδι. Η ψυχή έχει έναν ανθώνα κι έναν αγκαθώνα. Μην καταγίνεσαι να ξεριζώνεις τ' αγκάθια, μόνο να ποτίζεις τον ανθώνα, όλο το νερό να το κατευθύνεις εκεί και τ' αγκάθια θα ξεραθούν».

 Όταν αρχίσει η καρδιά ν'αναζητά τις γλυκιές μελωδίες, τότε θ'αρχίσει να σιωπά. 'Δε γίνεται ν'ακούσεις τη μουσική, αν προηγουμένως δε σιωπήσεις', μου έλεγε ο δάσκαλός μου στο Ωδείο. 

 Τα πι'όμορφα βιώματα βιώνονται μέσα στη σιωπή, στην ησυχία της στιγμής. Δώσε μια ευκαιρία στην καρδιά σου να γυρέψει τον Ένα μέσα από μια ευχή της καρδιάς, μέσα στη σιωπή. Κάνε τις απορίες σου προσευχή και την αναζήτησή σου τραγούδι της ψυχής σου. Κι Εκείνος θα'ρθει. Θα'ρθει μέσα στην εκρηκτικότητα της σιωπής. Αρκεί να Του το ζητήσεις αληθινά. Έμπονα. Πραγματικά. 

υγ: Το κείμενο του π.Παύλου (στο οποίο έγινε και το σχόλιό του) βρίσκεται εδώ

υγ2: Το απόσπασμα του αγ.Πορφυρίου το βρήκα σ'αυτό το site.

Για τον έρωτα

Εσύ, έχεις χαρά μες την καρδιά σου;

Εσύ, έχεις χαρά μες την καρδιά σου;

Δεν σε ρωτάω αν είσαι καλά. Αν έχεις έγνοιες, σκοτούρες, προβλήματα. Από καιρό σε καιρό αυτά αλλάζουν άλλωστε. Ούτε αν είσαι ικανοποιημένος με τη ζωή σου.

Αν έχεις μέσα σου χαρά. Ανάπαυση. Αυτό σε ρωτάω.

Μπορεί να είσαι ηθικός, καθωσπρέπει, σεβαστός. Μπορεί να έχεις πρόσωπο στην κοινωνία. Να έχεις φίλους. Παρέες. Ανθρώπους γύρω σου. Μπορεί να έχεις δύναμη, χρήματα, γνωριμίες. Μπορεί και πάλι να μην έχεις τίποτα από όλα αυτά. Και στις δυο τις περιπτώσεις όμως, μπορεί να πιάνεις τον εαυτό σου να έχει μια εσωτερική κόπωση, μια έλλειψη διάθεσης για ζωή, μια βαριεστημάρα.

Είναι γιατί, είναι ανεξάρτητα όλα αυτά με την πραγματική χαρά. Με την πραγματική ανάπαυση της καρδιάς.

Την έχεις; Έχεις χαρά μες στην καρδιά σου;

Αν ναι, να ξέρεις πως σε ζηλεύω. Προσπάθησε να τη φυλάξεις, όσο πιο καλά μπορείς. Ως τον πιο πολύτιμο 

θησαυρό σου.

Αν πάλι όχι, αναρωτήσου. Τι σου λείπει; Τι θα ήθελες; Μην βιαστείς να απαντήσεις. Σκέψου. Υπάρχει κάτι στο κόσμο αυτό, που με βεβαιότητα θα έλεγες, ότι θα σου παρείχε τη χαρά αυτή; Αυτή την εσωτερική ανάπαυση;

Ξέρεις…

Μπορείς να ψάξεις όσο θες. Μόνο όμως η αναζήτηση του Θεού, του Ζώντος Θεού, μόνο αυτή μπορεί να σου παρέχει την ανάπαυση και τη χαρά, που η καρδιά ζητάει.

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Ψυχολόγος M.Sc.

πηγή: http://e-psyxologos.gr/esi-echis-chara-mes-tin-kardia-sou/

Λίγο πριν τη Σαρακοστή

Μες στο δικό σου παραμύθι ξαναβρές το

το ξεχασμένο μονοπάτι σου

Τη Δευτέρα ξεκινά η Μ.Τεσσαρακοστή. Καθαρά Δευτέρα. Καθαρά. Τι σημαίνει για σένα "καθαρός"; Τι; Θα'θελα να μου πεις. Θα'θελα να μάθω πώς γελάς, πώς κλαις. Πώς φτερουγίζει η καρδιά σου, πώς γεμίζει με την ελπίδα Του.

Θα'θελα να μπορώ για μια στιγμή να δω τη θάλασσα σχεδόν ακίνητη, σαν λάδι. Καθαρή. Να παίζουν πάνω της οι πρωινές ηλιαχτίδες. Θα'θελα, ακόμα, να νιώσω τον καθαρό αέρα να περνάει απ'τα πανύψηλα έλατα του βουνού. 

Θα'θελα το παράθυρο της καρδιάς μου καθαρό. Ώστε να μπορώ να δεχτώ τη θέρμη και τη γλύκα της ολοζώντανης παρουσίας του Θεού στην καθημερινότητά μου. Παντού ακούω για επαναστάσεις. Μα χωρίς προσωπική επανάσταση, χωρίς προσωπική απελευθέρωση, πώς να ελπίζουμε σε κοινωνική βελτίωση;

Οι αλυσίδες των παθών μας δυσκολεύουν τα όνειρά μας. Κρύβουν απ'τα μάτια μας το παραμύθι μας. Θέλει αγώνα, προσευχή, μετάνοια. Θέλει ελπίδα και δημιουργικότητα. Θέλει να το θέλεις. Θέλει να βγεις απ'της βόλεψής σου τη ζώνη. 

Μα, σκέψου: ένας τοίχος είναι πάντα διαφορετικός για τους ανθρώπους γύρω σου. Για άλλους σημαίνει την αδυναμία να προχωρήσεις. Για άλλους είναι απλά ένα συμπαγές υλικό. Και για άλλους είναι ένας ατέλειωτος ουρανός γεμάτος ευκαιρίες.

Καλή Μ.Τεσσαρακοστή, σου εύχομαι. Και να θυμάσαι: χτυπάει η καρδιά μας δυνατά όταν ζούμε δυνατά. 

υγ:Το δίστιχο στην αρχή είναι στίχοι απ'το γνωστό τραγούδι του Δ.Τσακνή

Έρωτας και χάος

Άμα αγαπάεις, ζεις στην Ομόνοια και δεν ξέρεις ότι βρίσκεσαι στην Ομόνοια.

Ούτε αυτοκίνητα βλέπεις ούτε κόσμο βλέπεις ούτε τίποτα.

Είσαι μέσα σου με το πρόσωπο που αγαπάς.

Το ζεις, το ευχαριστιέσαι, σε εμπνέει.

Δεν είναι αληθινά αυτά;

Είδα σ'έναν τοίχο ένα ρητό. Έγραφε: "Έρωτας και Χάος". Και σκέφτηκα πόσο όμορφο μπορεί να γίνει το χάος. Πόσο δημιουργικό. 

Την επόμενη μέρα, καθώς πέρασα απ'τον ίδιο πάλι τοίχο, αντίθετες σκέψεις με συντρόφευαν. Πόσο επικίνδυνο, πόσο ωμό, πόσο δύσκολο μπορεί να είναι το χάος.

Μια άλλη μέρα, πάλι καθώς διέσχιζα τον δρόμο με το ίδιο σύνθημα, συνειδητοποίησα πως υπήρχε και η λέξη έρωτας. Έρωτας και χάος. Ω, τι ομορφιά κατέκλυσε τότε τη καρδιά μου!

Όταν ερωτεύεσαι, έχεις αναφορά. Μπορεί γύρω σου να γίνεται πανικός, φασαρία, κόρνες αυτοκινήτων, μα εσύ εκεί. Είσαι παρών στο χαμό, αλλά η ύπαρξή σου ολόκληρη είναι απούσα, επειδή είναι παρούσα στον έρωτα. Ο άγιος Πορφύριος το περιγράφει πολύ όμορφα. Έχεις διαβάσει το "Βίος και Λόγοι"; Αν όχι, χάνεις...

Όσο κι αν υπάρχει χάος, ο έρωτας είναι σαν τον μαγνήτη. Σε τραβάει, σε κατευθύνει προς την έλξη, άσχετα αν υπάρχουν χίλιες δύο παρεμβολές. Σαν τ'αεροπλάνα. Που ακόμη κι αν πέσουν σε σύννεφα ή σε επικίνδυνο καιρό, ποτέ δε χάνουν το δρόμο τους γιατί έχουν αναφορά.

Ο έρωτας είναι χαοτικός και το χάος ερωτικό. Μαζί μπορούν να σε οδηγήσουν στον ουρανό. Στην τέλεια αγάπη. Ή στην ολοκληρωτική καταστροφή σου. Εξαρτάται απ'την αναφορά σου. Απ'την πυξίδα σου. Όλα σχετίζονται με την ελευθερία... Αυτό το ασύνορο, θεϊκό, χαοτικό δώρο... 

Άνοιξε τα φτερά σου και πέτα. Δεν αξίζει αλλιώς.

υγ: Το πεντάστιχο στην αρχή είναι λόγια του γέροντα αγίου Πορφυρίου. Απ'το βιβλίο "Βίος και Λόγοι"

Αγάπη, αγάπη χωρίς τέλος!

Ο Σταυρός του,
δύο ατέλειωτες ευθείες τεμνόμενες.
Αγάπη σταυρωμένη χωρίς όρια.
Αγάπη πιο δυνατή απ'το θάνατο.

Κι αυτούς που δε σταμάτησαν ποτέ να ελπίζουν
που κάθε στιγμή παλεύουν,
τους αγαπάει.

Κι αυτούς που χάθηκαν στο σκοτεινό βυθό,
που η ελπίδα τους ξεθώριασε,
τους αγαπάει.

Ο ήλιος του είναι άπειρος.
Η αγάπη του αθέατη,
μα ολοζώντανη.

Η παρουσία του σιωπηλή
κι εκρηκτική 
στην συμπαντική έκτασή της.

Το ποτήρι του,
ενωτικό πανηγύρι.
Πάντα παρόν,
να μας κερνά ουρανό.

υγ: Φωτογραφία από επίσκεψή μου στη μονή Σίμωνος Πέτρας, Αγ.Όρος, 2005

Ανάσταση

Ανάσταση. 

Είναι φυσική συνέπεια της θεϊκής ενέργειας που μας χάρισε την ίδια τη ζωή. Σαν φυσικό επακόλουθο της Αγάπης. 

Εκεί που λες ότι όλα τελειώνουν και χάνονται, ότι όλα έχουν ημερομηνία λήξης ή θάνατο ή φθορά και δάκρυα απόγνωσης,

εκεί έρχεται η θεϊκή Αγάπη να μας κάνει τα πάντα ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ!!

Αδερφέ/ή μου, 

μη χάνεις το θάρρος σου. Η ελπίδα, όταν κάνει βουτιά στη θάλασσα της σταυρωμένης έμπρακτης Αγάπης Του, τότε γλυκαίνει την καρδιά μας με φως ασύλληπτης γλυκύτητας.

Η Ανάσταση νιώθω πως είναι στάση ζωής. Γνωρίζω ότι κάποτε θα ταξιδέψω για τα ουράνια μονοπάτια, μα αυτό δε με φοβίζει. Ίσα-ίσα, με κάνει να προετοιμάζομαι από τώρα. Μετέχοντας στο ποτήρι της Αγάπης Του κι αγαπώντας ανυπόκριτα. Όσο δε χάνω την αναφορά μου στο πρόσωπό Του τόσο θα ομορφαίνει η ματιά μου, τόσο θα πλαταίνει η καρδιά μου. Τόσο θ'αγκαλιάζει η ύπαρξή μου ολόκληρη ανθρώπους, ζώα, τη φύση όλη!

Ανάσταση σημαίνει ζωή! Σημαίνει ουρανός, χαρά, ουράνια ομορφιά, ταξίδι πανέμορφο και διαδρομή γλυκιά. Σημαίνει πραγματική βίωση του 'μαζί'.